Naar welke muziek luister je?

[memeticae]

Ik heb altijd moeite de muziek van "bekende mensen" te horen.
Liever zoek ik onbekende, maar toch beschikbare bronnen.

Mijn probleem is echter, dat zodra ik het heb laten horen, mijn interesse wegvalt.

[memeticae]

Ik heb, om te kunnen begrijpen wat er allemaal gezegd wordt, Italiaans geleerd.

Ik vertrouw de "automatische" vertalers niet, omdat ze het gevoel missen.

Hetzelfde geldt voor: "Tina Vieri"


Hier is 1 interpretatie



Hier is een andere



Zoek de verschillen.

En probeer zelf de tekst te rijmen (als je al een vertaling kan vinden die rijmt met je eigen idee)

[memeticae]

En probeer zelf de tekst te rijmen (als je al een vertaling kan vinden die rijmt met je eigen idee)

Is wellicht het meest verstandige idee.

[memeticae]

Dan sta je niet machteloos tegenover (context)(loze) reacties.



Of hulpbehoevende.

[memeticae]

Lees minimaal vier berichten terug, om de bedoeling te vinden.

Om toch te eindigen.

Ik heb er een tijdje niet gevolgd, maar de meesteres van het surrealisme bestaat nog steeds!



Gelukkig!

[memeticae]

Even doorzetten... na ca 30 seconden wordt het echt interessant.

[memeticae]

https://nl.wikipedia.org/wiki/Selkie

[memeticae]

Aan de andere kant:



Is het fijn om iemand te kennen, die je neemt zoals je bent.

[memeticae]

HM

Het was voor mij weer eens een erg angename avond.

Ik wil graag aftsluiten met dit:



Feed your head.

Voer genoeg, immers.

[memeticae]

Eentje nog dan, om te helpen bij het slapengaan:



"Una Volta, C'era"
"Una Volta, Vero".

[Bärbel]

Eentje nog dan, om te helpen bij het slapengaan:



"Una Volta, C'era"
"Una Volta, Vero".

Supergaaf!

[Lester]

Een band die begon in de darkwave/gothic muziekstijl, maar zich al in vroeg stadium meer toelegde op 'vriendelijker' muziek.
hier één van mijn favoriete van ze. Lekker wegdromen op Lazy Calm van de Cocteau Twins.

[memeticae]

Een band die begon in de darkwave/gothic muziekstijl, maar zich al in vroeg stadium meer toelegde op 'vriendelijker' muziek.

Ja ... hoe de nazaten/erfgenamen van de "Berlijnse School" meer commercieel trachtten te worden, of juist met dat etiket te maken kregen.

Welke school eigenlijk maar 1 meester kent: Klaus Schulze.



Hem vallen immers alle "stijlen" toe te schrijven.
Er werd opgepakt wat interessant leek/verkocht, en daarop voortgeborduurd.

Lester, Ik deel je zoektocht naar het onbekende en haat het als wat ik mooi vind algemeen wordt.
Maar gelukkig kunnen we het tonen, omdat het toch niet geheel onbekend is.

[Lester]

Wow! Dit is verrassend inderdaad. Ik heb de naam Klaus Schulze zonder meer her en der wel eens horen vallen, maar wist er eigenlijk niets van.
Onterecht, zo blijkt. Want de song die je plaatste is dan niet per definitie een nieuw geluid voor mij: ik vind het spacy gaaf, maar heb het soort wel vaker gehoord.
Maar, en een hele dikke 'maar': in acht nemende dat dit in de jaren zeventig is geproduceerd plaatst 't toch wel in een geheel andere context.
Ik wist niet beter, ging ervan uit, dat Brian Eno (ex - Roxy Music en brein achter de U2-sound vanaf mid jaren tachtig met ook eigen werk) tot de pioniers behoorde van de 'dreampop' en new age. Maar Klaus Schulze was dus, kennelijk, een echte grondlegger van de, noem even, etherische sound.
Interessant figuur overigens, die Klaus: gitaar bas, drums, toetsen e.a synths, en met een hoeveelheid werk dat hij op zijn naam heeft gezet om even stil van te worden... Ga ik meer van luisteren!

Wat de Cocteau Twins betreft ben ik niet helemaal zeker of de inspiratie werkelijk van die 'Berlijnse School' komt: punkmuziek was eind zeventiger jaren bijna mainstream (overigens een heerlijke paradox om over te filosoferen: hoe alternatieve muziek mainstream werd), samen met haar substromingen (new wave en darkwave, new romantics, enz.) en van daaruit de menselijke natuur zich toch liet gelden: sommigen kozen voor een beter bestaan en werden commercieel, anderen werden geïnspireerd en getriggerd om meer met muziek te doen dan alleen 'three chords and the truth', en weer anderen namen al spoedig afstand van de negativiteit die met punk en wave gepaard kan/kon gaan.
Nu kan ik niet oordelen over anderen, maar heb er wel eigen gedachten over, en zo ook over de Cocteau Twins:
het eerste album was grillig, sinister zou ik zeggen, waar ze direct afstand van namen met het tweede album: typisch gitaargeluid werd van de 'distortion' gehaald, de duisternis werd heel wat minder agressief en de new wave dromeriger.
En dit was een ontwikkeling die duidelijk werd weergegeven met ieder nieuw album. Tot op een moment ze zich geheel begaven op zelfs dromerige new age.

Even voor de gein, drie songs, chronologisch, hoe de muziek evolueerde:
Eerste album:

Derde album:

Vierde album:


Misschien dat ik me even liet gaan, maar evenwel bedankt voor Klaus Schulze!

[memeticae]

Graag gedaan!

Besef echter wel dat wat Dhr. Schulze kon bouwen stoelde op pioniers zoals Morton Subotnick:



Mijn inleiding in synthesizer muziek was overigens Jarre.

Met Oxygene deel 3 kon ik meevliegen:


(Vooral ook omdat ik mijn ademhaling aan het ritme aanpaste)

Over inspiratie:
Ik houd ook van de Heideroosjes, sterker nog: ik had al hun t-shirts.
En droeg ze ook tijdens mijn werk (IT-er) in die tijd (jaren 90 van de vorige eeuw)
(Wij zijn even oud overigens, beide 56, dus misschien herken je iets?)



Ik had dit zelfs als sticker achterop mijn auto:


"I'm not deaf, I'm just ignoring you"

Maar de laaste twee decennia begin ik te begrijpen dat ik mij enkel doof voordoe/voordeed.

En er nu een tsunami aan gevoelens dreigt.

Vandaar dat ik via Bjork's Human Behaviour
tot Shirley Manson's Garbage kwam.

En nu eigenlijk geen muziek meer kan horen die ik:
- Of niet zelf maak
- Of niet zelf draai
- Of niet wil leren kennen.

Dat is de pest namelijk: praktisch alle populaire muziek klinkt mij walgelijk in de oren.
Omdat het niet anders is dan een nieuwe riedel op de tam-tam.

Met 1 uitzondering.

Een vondst die ik 12 jaar geleden maakte:


Nu is ze groot geworden, en weet heel de wereld te beroeren.

Ook zet zij zichzelf niet achter reclamemuren.


WYSIWYG

[memeticae]

In de brugklas vroeg de muziekleraar: "Wat is muziek voor jullie?"
Ik antwoordde: "Gevoel".

Een blond, leuk uitziend, meisje achter mij: "Ik luister naar de teksten?"
- "Heel goed!"

Ik heb toen direct muziek laten vallen, als vak.

Als het zo moet ...

[memeticae]

Dan zoek ik liever alternatieven.

[memeticae]

Aan de andere kant kan ik ook erg van "verboden muziek" houden.

Het verhaal gaat dat Mozart, het wonderkind, ooit eens de afscheidsmis: "Misere", mocht bijwonen.
Een, tot die tijd, verholen muziekstuk enkel gezongen voor de verstorvene.



Ik kan mijn voorstellen waarom dat zo was. Maar dankzij zijn fabelachtige geheugen, is het op papier terecht gekomen, en dankzij de boekdruk verder verspreid.
Hoewel ik mij afvraag of sommige intonaties en (dis-)harmonien daadwerkelijk plaatshadden.
Niettemin biggelen bij mij de tranen over mijn wangen bij het luisteren.

"Ik luister naar de tekst", telt dan niet meer mee.
Noch: "Ik luister naar de muziek".

Ik voel het gevoel.
Als je begrijpt wat ik bedoel.

[memeticae]

Het doet je bijna verlangen castraten (weer) toe te laten.

[memeticae]

Trouwens, als je op zoek bent naar goede muziek, volg deze draad dan ook eens vanaf het begin.

Soms vind je juweeltjes:


Als je dit op tiktok & co. zou zetten, werd het een wereldhit.

Helaas kent niemand het, en doet net alsof elke uitvinding opnieuw werd uitgevonden.

[Lester]

Wow! die Eivør ligt mij wel! Bijzondere dame ook. Laat zich niet in een hokje stoppen met betrekking tot de stijl muziek.
Net zo min als jij kennelijk doet, en hetzelfde geldt voor mij.
Heel mooi stuk overigens, het koorwerk genaamd Allegri Miserere. Heb je overigens sowieso een zwak voor klassieke (-achtige) muziek of heb je een binding met toevallig dit werk?
Ik heb me er nooit in verdiept in koor-/kerk- e/f klassieke muziek. Nog niet althans. Want hoewel ik diverse stukken erg kan waarderen ben ik er (ogenschijnlijk) nog niet klaar voor mezelf er echt in te verdiepen. Misschien komt dat nog, ik weet het niet. Jarenlang ben ik een muzieksearcher geweest, maar heden ten dage is die passie in slaap gesukkeld.
Waar ik me echter nog altijd over verwonderen kan zijn ontwikkelingen in muziek(genres) van musici. Of het nu een degradatie in stijl is (van zeer creatief naar standaard pop bijvoorbeeld: wat beweegt een mens om zich van eigen overtuigingen te ontdoen?) of juist een ontwikkeling (van rechttoe/rechtaan punk naar progressief bijvoorbeeld): daar word ik helemaal blij van.
Ik had dat vroeger, een enorme aversie van alles dat mainstream e/o populair was qua muziek. Maar daar ben ik inmiddels een beetje van afgestapt.
Want hoewel ik moderne popmuziek om te huilen vind hanteer ik de populariteitsgraad niet meer als criterium voor mijn voorkeuren.
Even voor de leuk: een artiest die begon in de punkstroming, zich ontwikkelde tot een new wave/rockartiest (en voor een blauwe maandag even heel populair werd) en in slechts drie jaar tijd zijn stijl veranderde van


naar lichtvoetig werk als dit:


Ik vind beide songs leuk, echt. Maar het oude werk beschouw ik toch echt als interessanter en spannender.
Maar los van alles vraag ik me dan af wat iemand, een muzikant/entertainer beweegt, wat in hem of haar omgaat om zo drastisch te veranderen.
Wat de oorspronkelijke overtuiging niet oprecht? Of moet het vraagstuk dieper worden uitgegraven?
Nog even als afsluiter iemand waar ik een groot liefhebber van ben, een stukje van zijn laatste album, letterlijk, voor hij met pensioen ging.
Een album met stukken die mij wel ontroeren zo nu en dan. Grote kans dat jij het al kent, maar laat ik het 'risico' nemen met een fragment van het instrumentaal werk:

[memeticae]

Jemig wat een vragen ...

Bedankt voor de Mike Oldfield-clip!
Ik wist niet eens dattie nog actief was. (ik heb het na tubular bells (de lp heb ik nog maar is niet meer afspeelbaar zo grijs, en tubular bells 2 een beetje af laten weten.)

Ik was, na ongeveer 15 jaar in de ict gewerkt te hebben, door een reorganistie werkloos geworden.
Had geen papieren (er was nooit budget voor een "opleidingscertificaat") en kwam nergens meer aan de bak, ondaks goede referenties.
Omdat computers -en al het geneuzel eromheen- mij toen ook begonnen tegen te staan, heb ik gekozen mij te laten omscholen tot vrachtwagenchauffeur.
Met behulp van het arbeidsbureau heb ik mijn groot rijbewijs weten te behalen en heb ongeveer 8 of 9 jaar door heel Nederland, heel Duitsland en grote stukken van Frankrijk rondgereden.

De grootste vriend is dan de radio.

Omdat ik niet tegen reclame kan, kwam ik automatisch bij de klassieke zenders uit, die slechts rond het hele uur (als het nieuws komt) reclame uitzenden, nu ja 5 minuten de radio uit .. weg reclame.
Er waren toen ook nog zenders (classic FM bijvoorbeeld) die zich niet alleen tot "klassieke" klassieke muziek beperkten, maar ook stukken van Phillip Glass of zelfs Frank Zappa lieten horen. Ik herinner me nog de uitzendingen met Jules Deelder die mij ook Jazz leerden waarderen. Vooral Papa en dochter Dulfer.

Ik ben trouwens ook een "Zappateer", maar mij is gebleken dat maar weinigen het ook zijn.

Te complex wellicht?




Verder ben ik mij rond die tijd ook voor volksmuziek gaan interesseren (zo kwam ik o.a. bij Eivoer uit) en de artiesten daaromtrent:
Värttina
Hedningarna
en Laïs

En hoe verder je zoekt, hoe meer je vind
Steindór Andersen bijvoorbeeld, in samenwerking met Sigur Ros:


Het interesseert mij weinig dat ik het niet "verstaan" kan, het "gevoel" komt over; en zo moet muziek zijn.
(Vind ik)

Van dezelfde dvd komt: Múm
(Ik kan daar niets van laten horen, door mijn advertentieblokker.)

Volksmuziek met synthesizers (ik houd van het geluid die elektronische muziekintrumenten kunnen maken)


Tegenwoordig is dit de enige muziek die mij nog "raken" kan, want gespeend van enig commerciële dwang.
Muziek, enkel omdat het muziek is, niet om er geld mee te hoeven/moeten verdienen.

Wat dat betreft is de huidige manier van muziekdistributie -althans op papier- voor elke muzikant een zege:
Geen dwang meer tot moeten produceren,
Geen dwang meer de stijl aan te passen.

(Ik vermoed ook dat daarom de meeste muzikanten die ik waardeer steevast hun eigen "label" hebben opgericht).

Maar zolang: "538 is God" nog bestaat, zullen wij het met "de pluggers" moeten doen die het enkel om geld verdienen gaat.
Gelukkig is nog niemand (bij wet) verplicht ernaar te luisteren, en kan de radio uit.

Wat ik tegenwoordig overigens het meeste tracht te doen, en wat vreselijk moeilijk is -omdat het niet meer bestaat- is van stilte te genieten, en alleen het geluid dat je zelf met je eigen lichaam produceert te horen.

Daar muziek mee te maken, d.w.z jezelf als instrument te beschouwen, vergt toch enige oefening. Helaas is het niet mogelijk, indien het toch gelukt is je eigen symfonie te creeren, die anderen te laten horen.

Een facsimile, verder gaat het nooit.

Hoewel, er is er 1 die het, althans naar mijn idee, wel gelukt is: Bjork.



En natuurlijk ... uit mijn prille jeugd:

https://en.wikipedia.org/wiki/Hideki_Matsutake

[Bärbel]

Ik luister de laatste tijd lekker (een kwartiertje of half uurtje) naar Spotify. Die maken elke dag een nieuwe mix op basis van nummers die ik ooit heb geliket. Ze zetten daar dan zelf nieuwe nummers bij. Ik ben in dit geval heel blij met A.I. die dat doet. Lekker popmuziek uit mijn jeugd en daarvoor en daarna. Heerlijke mixen van simpele fijne en gezellige muziek. Helemaal klaar met dat moeilijke gedoe allemaal. Ik vind Björk helemaal niks. Ik vond het wel heel leuk om daarmee kennis te maken, dat wel. En die enge Chameleon vind ik ook niets, maar ik ben er toch van genoten om er kennis van te nemen. Ik hou zelf gewoon van lief en leuk en eenvoudig lekker melodietje. En oh ja, ik ga wel even Aznavour en Julio weer van stal halen. Aznavour heb ik als francofiele puber grijs gedraaid. En Juul vind ik ook fijn om te horen. BZN vind ik ook fijn. Lekker vrolijk.

[Bärbel]

[Bärbel]

Al zijn Franse muziek vind ik top, maar dit Engelse nummer vind ik het beste dat hij ooit gezongen heeft, wát een ontzettend mooie en diep gelaagde stem heeft die man toch en doordat hij met zijn Franse accent Engels zingt wordt het nog mooier. En die beelden erbij. Ik móet ooit in een vorig leven hebben geleefd in Parijs. Dat kan gewoon niet anders. Ik ben naar 2 keer in Parijs geweest, 1 keer vijf dagen met school en 1 keer 1 dag, tijdens een veertiendaagse taakcursusreis in Reims. Toen hebben mijn schoolvriendinnetje en ik op een dag de TGV gepakt en zijn naar Parijs gegaan. Ik voelde me in Parijs zó diep thuis. Onverklaarbaar.

[Bärbel]

Was ook een favoriet vroeger. En in deze versie nog gezongen door mijn twee favorieten ook. Hoewel Aznavour natuurlijk wel duizend keer beter is dan Iglesias. Que c’est triste Venise.

[Bärbel]

En natuurlijk Reinhard.

[Bärbel]

Ik wil even iets rechtzetten. Ik vind die muziek van Björk en Chameleon en die Finnen, Zweden of Noren, KEIGAAF. Ik zou het alleen zelf thuis niet zo snel opzetten. Maar ik geniet ervan op dit forum. Altijd. En door die duistere muziek van Chameleon ben ik goed gedesensibiliseerd. En dat is heerlijk. . En het is een goede en leuke afwisseling want van al die zoete muziek word ik na een tijdje toch ook misselijk.

[Lester]

@Barber:
Julio Iglesias..., ik heb niets van de man, maar ik moet bekennen dat hij een stem heeft waar je warm van wordt. Letterlijk: er is een tijd geweest dat ik nog wel eens ging bakken in de zon. Mijn vaste stekkie was in de buurt van een strandtent die heerlijk zwoele zomermuziek draaide, en Julio had een permanente plaats op het muzikale menu. Als ik dan zijn stem hoorde, dan leek alles op z'n plaats te vallen: 'geniet van het leven!' was dan de impliciete boodschap die ik eruit wist te beleven.
En 'She'..., een persoonlijk nostalgische favoriet van me: ook mij weet dat nummer diep te ontroeren. En inderdaad, het nummer zou het nummer niet zijn zonder het typische Franse accent.
En BZN..., kom niet aan BZN! Ze begonnen als rockband, en ondanks wat hits kwam het toch niet helemaal van de grond. sloegen een nieuwe weg in met Annie Schilder, waar heel in het begin de rockelementen nog wel een beetje aanwezig zijn (combinatie rock en folk), en daarna alleen maar milder werden. Hoewel ik me wel eens heb afgevraagd hoe het zou zijn geweest als BZN hun rockgenre verder zou hebben ontwikkeld moet ik zeggen dat ik het met Annie Schilder (en later Carola) ook helemaal vind kloppen: gewoon héérlijke muziek! Alleen toen de gebroeders Tol de band verlieten werd het voor mij minder interessant.

@memeticae:
Frank Zappa is een onmiskenbaar genie. Of je het nu leuke muziek vindt of niet, het valt niet te ontkennen dat hij bovenmate origineel en inventief was.
Helaas heeft zijn stijl(en) mij echter nooit echt kunnen raken. Maar alleen de naam Zappa dwingt natuurlijk al ontzag af, geen ontkomen aan.
Sigur Ros vind ik geweldig! Ben een tien jaar geleden of iets ooit naar een concert van ze geweest, en ik kan zeggen dat het aangrijpend mooi was. Heel intens.
Björk is echt cool. Leerde haar kennen met de song Human Behaviour en dwong groot respect af in de alternatieve scene. Heb ook ooit een film van haar gezien, een musical (een dvd die ik nog ergens zou moeten hebben). Natuurlijk was het een Björkmusical, genaamd Dancer in the Dark.
Een bloedmooie film, dat wel. Maar tegelijk ook zeker niet aan te raden als je stemming in mineur is: het verhaal grijpt je naar de strot!

Natuurlijk is Tubular Bells Mike's handtekening onder zijn hele oeuvre. Wat hij daarna allemaal deed was niet altijd even consistent. Zo is niet Tubular Bells de favoriet onder de échte fans, maar zit zijn meesterwerk Ommadawn op de troon, rotsvast - geen beweging in te krijgen.
Of wat te denken van Hergest Ridge? Of Incantations, Songs of Distant Earth...
Na wat successen in de jaren tachtig met gewone popliedjes was Mike helemaal klaar met het standaardwerk, en hervatte zijn oude weg met (lang uitgesponnen (progressieve) muziekstukken. Daar is veel frustratie mee gemoeid gegaan, en..., hernieuwd enthousiasme! En het resultaat mag er dan ook wezen. Na een decennium stijf van de conventies kwam hij met een album die ik beschouw als zijn meesterwerk: Een album met maar één nummer van een heel uur lang!
Het is een verhaal, een reis met verschillende avonturen en verschillende muziekstijlen (en enkele grapjes) met best een indringende beleving.
Omdat het werk omvangrijk is in sfeer en stijlen heb ik even drie fragmenten eruit gepikt:
Het leidende thema:

Om het even kalmer aan te doen:

En terug te komen met:

[Bärbel]

Bedankt voor de uitgebreide reactie Lester. Leuk dat je een brede muzieksmaak hebt. Ik vond vooral dat tweede nummer van Mike Oldfield plaatst leuk. Ik heb de naam ooit vaag gehoord maar ik vind het leuk om te horen. Lekker zonder tekst is ook fijn.