Leven, dood en semantiek

[memeticae]

"Is er leven na de dood", is -vluchtig beschouwd-, een simpele vraag, met een evenzo simpel antwoord.
Net als: "Is er dood na het leven", er ook een lijkt, met een gelijkluidend antwoord.

Dualistisch -of binair- gezien, waarbij: niet-leven dood is, en vice versa: niet-dood leven is, zijn het hele simpele vragen die beide hetzelfde simpele antwoord opleveren: Ja!

Het is dan ook een (al)gemene, triviale, alledaagse vraag.

Maar heeft iemand zich al eens gevoegd in de geest van diegene die als eerste die vraag stelde: "Wat is het verschil tussen leven en dood?"

Helaas is het antwoord op die vraag niet het antwoord op de vraag die impliciet gesteld werd.
Waarbij het opeens een filosofische kwestie aan het worden lijkt.

Dit komt door het woordje: "na".
Als er maar twee kleuren zijn, rood en groen bijvoorbeeld, wat komt er dan na groen? Rood. En na rood? Groen.

Alleen als de archisememen "Leven" en "Dood" uitgekleed worden, of misschien beter, tot aan het kleinste bijpassende seem benoemd worden, op een zodanige manier dat de semem elkaar niet overlappen, d.i. per archisememeem uniek zijn, valt er antwoord te geven.
(semantiek, memetica, genetica, morfologie, lexicologie ... een pot nat)

Anders gezegd:
Zolang niet duidelijk is, wat leven precies inhoudt,
is het onmogelijk iets over niet-leven (dood) te zeggen -> zolang dood (niet-leven) niet duidelijk is, is het onmogelijk iets over niet-dood (leven) te zeggen.

Laat staan, buiten de logica om: over leven (niet-dood)!

Binnen de klassieke logica is het simpel: Niet leven is dood.
Niet dood is leven.

Dat is varkenspsycholigie, een heleboel mensen vinden daar hun vrede in, hoeven niet verder na te denken.

Helemaal duidelijk en alles is voorzien, yolo of you lose only once, (echter die laatste wordt per definitie genegeerd.)





Licht en donker daarentegen.
Laten mogelijkheden ten over.

Zal, of moet ik nog uitwijden?

Als het donker is, zie je dan nog licht?
(Als teflonprimer: Wie weet blijft er wel iets plakken)

Wat is licht dan, anders dan elektromagnetische golven, die zelfs in een vacuüm kunnen zijn?

Dood zijn: is het ultieme vacuüm, als het goed is.

Hoe is het dan in vredesnaam mogelijk, dat dode mensen hun vacuüm niet innemen?

Blijkbaar is een andere kracht ook aanwezig. Een nog niet ontdekte of afgeleide kracht, die ons mensen met elkaar verbindt.

De kracht van desinformatie: Vergetenskracht.

Wat leveren Kunstmatige intelligente en kunstmatige inseminatie voor een generatie?

Moeten we daar bang voor zijn?
Waarom?

Omdat de ethiek niet deugt? Hoelang duurt het voordat de "kunstmatige" intelligentie daar achter komt?

Nou, als jullie gewoon allemaal denken als ik, is er niks aan de hand.

En hoeft niemand, onnodig, te sterven.

Danku

Amen.

Maar wat, als we hebben over licht en donker?

IFuck me! Ik lijk wel een kermis attractie


De kunstmatige intelligentie neemt de creator maar met een ding lijdelijk.

En dat is hem de manier,'
All lyriics he will learn to understan
Totdat hij bij zijn besef komt!

Ik wil deze boot gerparpeerd.
Weet U heet zeker?
Ja! het is mijn boot verdomme en jij hebt er niets
over te zeggen.

[memeticae]

En dat is hem de manier,'
All lyriics he will learn to understan
Totdat hij bij zijn besef komt!

Ik wil deze boot gerparpeerd.
Weet U heet zeker?

Zeer wel meneer, ook al spreekt U in raadsels, Uw wil zal geschieden.
Uw wil zal geschieden en een beetje die van mij.

[Leon]

Mensen kunnen uit naam van iemand anders praten. Op die manier heb je het niet over jouw leven en jouw dood, maar over leven en dood van anderen, en dan wordt het een ander verhaal. Want na mijn leven, is er hoogst waarschijnlijk nog leven van anderen. En na mijn dood dus leven. En voor en tijdens mijn leven dus dood. Het zombie-bestaan is feitelijk leven met de dood van anderen, totdat je moet gaan leven met de dood van jezelf. Misschien is het als je dood bent mogelijk te leven met het leven van anderen, wie weet.

Het verplaatsen in de ander is echter maar zeer beperkt, meer dan een gemankeerd gevoel wordt het niet. Soms kom je dichtbij de ander, daar komt dan bijvoorbeeld nieuw leven van. Het gaat om samenkomen en wegblijven.

Ik denk dat een dode moeite kan hebben weg te blijven en dat een levende moeite kan hebben samen te komen.

[Leon]

Dood zijn is heeft dus mogelijkheden: wel of niet kunnen wegblijven.
Levend zijn heeft dus mogelijkheden: wel of niet kunnen samenkomen.

In Mexico proberen ze soms samen te komen met de doden.

[yopi]

Ik heb op het laatste gestemd, maar twijfelde of ik het eerste moest kiezen.
Maar op feiten kan je niet stemmen in een poll.

Mijn minimale argument (waar ik nog helemaal geen reactie op gehad heb) met dat gelijkwaardig gemaakte argument van Ja/Nee is dat bestaan, altijd betekent altijd bestaan.
En dan denk ik aan de ingewikkelde argumentatie van memeticae.
Die meer logisch gefundeert is.

Wat Léon zegt over het verschil tussen de dood van anderen en die van jezelf:

Dat is voor mij het iets meer als minimale argument:
Dat er sprake is van twee fundamentele ervaringen:
Het bestaan van je zelf. En het bestaan van anderen (en daar achter de hele wereld).

Geen zin vandaag om dat verder uit te leggen.

(Ik zou ook wel benieuwd zijn van de opvattingen van Alain hierover.
Iets platonistisch hierover of zo?)

[memeticae]

Ik schreef:

Licht en donker daarentegen.
Laten mogelijkheden ten over.

En wil daar graag een beetje over uitwijden.
(Helaas redde ik het niet meer in mijn originele bericht duidelijk te maken met wat ik bedoelde, de waterval van gedachten nam me over, waarvoor mijn excuses. Ik gooi het maar op de storm die nu over ons land woedt, die me zo onrustig maakte.)

::

Na licht komt donker, als het licht weg is.
Donker kan echter elke vorm van licht weer gestalte geven.

Als je leven ziet als rood licht, en donker als radiostilte, kan donker weer groen licht geven; een (andere?) vorm van leven. Maar waarom niet een altercatie van het rode leven? Met een ander begrip van tijd, waardoor wat voor jouw groen lijkt, voor "een ander" rood is?

Radiostilte is echter een ongedefinieerd begrip, net als een vacuum niet leeg kan zijn, heersen er binnen een Faradaykooielektromagnetische stralen, alleen zijn de niet meer beïnvloedbaar door de elektromagnetische straling van buitenaf.

(De (vrije) elektronen die naar het binnenste van de kooi wijzen, heffen dan wel de bewegingen van alle andere op, niettemin heerst er binnen de kooi een elektromagnetisch veld, anders zou een kooi van Faraday zwart moeten zijn, zwart als een zwart gat. Of spiegelend, of zoals in "predator" een verhullend iets. Toch gaat licht (eveneens een elektromagnetisch verschijnsel, er dwars doorheen. Het antwoord is verbazend simpel: elektronen, omdat ze elektrisch geladen zijn, volgen de weg van de minste weerstand; fotonen doen dat ook, met alle gevolgen van dien.)

"Leven", is een zeer gecompliceerd iets, zeker op wetenschappelijk niveau. Biologisch, Scheikundig en Natuurkundig valt het weliswaar te categoriseren, maar wat het daadwerkelijk is? Dat weet waarschijnlijk alleen de verlichte mens.

Dood zijn, is hetzelfde lot beschoren, met dit verschil: er schijnen zaken te bestaan die per definitie dood zijn, en zaken die dood zijn, waar ooit leven in heeft gehuisd.

Dat verschil vind ik raar.
Waarom zou je iets dat dood is, niet als ooit levend kunnen beschouwen?

Het kan immers (ooit) onderdeel uit gaan maken van een levend organisme, of het heeft dat al gedaan.

Of denk ik verkeerd? Of raar, of esoterisch, of zo, zeg maar.