neus schreef:Ik denk dat veel mensen een probleem hebben met wie ze zijn en wie ze willen zijn, als je daar niet tegen kan, kan je maar beter ook niet leven. Al denk ik dat ik ook niet wil leven met mensen die koste wat het kost doen alsof ze zijn wie ze willen zijn.
Ik denk dat, in het eerste geval, die mensen ook niet meer leven, maar om nou te zeggen dat dat beter is? Gaat tegen mijn ethiek in.
Dat die groep mensen zich in een zodanige slachtofferrol heeft weten te wurmen dat niemand ze er nog uit krijgt. Zelfs, zij zich zélf niet. Want dan moet je toch ten eerste onderkennen dat je geen slachtoffer bent, maar het je eigen schuld is, dat je in de situatie bent gekomen waar je nu in zit. (ik spreek nog steeds in de 3e persoon he, dat je het niet persoonlijk opvat, ik heb van jou een hogere dunk, maar heb niet zo'n hoge dunk, neus, dat je denkt dat ik tegen jou spreek)
(de accent grave op mijn toetsenbord is stuk. daarom staat er he, in plaats van he)
Die tweede groep, de mensen die doen alsof, zijn in wezen ook slachtoffers.
Kunnen zichzelf niet zijn, hebben zich, net als de eerste groep, beroofd van hun zelf zijn. En leven daarom ook niet.
Nu ja leven ... Ze doe alsof ze leven.
Leven doen ze allemaal, maar de een om de ander uit te schelden en de ander om de een de ogen uit te steken.
Misschien is dat voor hen wel de reden dat ze leven.
Nee, lekker in het midden, evenwichtig.
Niet labiel, niet stabiel.
Ultra-ambivalent.
Niet kunnen, noch willen kiezen.
Vind ik wel lekker.
Dan wordt je door de ene groep uitgescholden en door de andere uitgenomen, het lijkt wel bdsm.
Alleen, dat vind ik weer niet lekker.
Ah! De misantroop is geboren.
"Dan kan je beter niet leven."
Over welke groep vel je dat oordeel?
De slachtoffers, de uitnemers, of jezelf?
Hoe fijn is het dan niet, om te leven?
Soms gebeurt er iets ... een aardbeving, of een vulkaan ... ik rol altijd de kant van evenwicht op.
Soms ben ik uiterst stabiel en zit ik in de put.
Dan weer zeer labiel en weet ik niet welke kant van de berg af te rollen.
Mijn vooruitzicht is altijd vlakke grond, evenwicht.
En gelukkig sloot Pandora haar doos op tijd, heb ik altijd nog hoop op evenwicht.
Ondertussen leef ik gewoon.
Met carpe dies en mementi mores.
Panta rhei, is wat ik in 45 jaar geleerd en meegemaakt heb voorbij te zien komen.
Rijkdom en armlastigheid. Maar ik ben nog niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik ga om met de wereld zoals ze is.
Voor mij geen paroxetine of cocaine.
Een paffie op z'n tijd en een borrel. Niks van dat nieuwerwetse.
Hoe makkelijk is het vanaf de zijlijn commentaar te geven.
De beste stuurlui staan aan wal.
Ik hoor ze niet meer, ga mijn eigen gang, doe boete als boete verlangd wordt (met tegenspartelen, dat wel, de boete is immers altijd oneerlijk. Maar ik smijt dan weer met geld en zeg, hier: nou tevreden?!
Maar het kan me niets meer schelen.
Ga ik dood ga ik dood, blijf ik leven blijf ik leven.
Als ik slecht eet voel ik me slecht, als ik gezond eet voel ik me gezond.
Ik maak alleen zelf wel uit wat slecht en gezond voor me is.
HM
Ik zit middenin de grot van Plato.
Maar als de film me niet bevalt stap ik eruit, wijzig het verhaal en ga weer terug zitten, kijken hoe het afloopt.
Hoe weet ik dat ik niet weer in de dezelfde grot zit?
Dezelfde vogels om me heen?
Nou ja zeg!
<Expletivum!>
Waarom moet die ellendige Plato altijd meedoen?
Niks grot, niks film, niks verhaal.
Enkel gebeuren.
Communicatie is, wat gebeurde jou vandaag?
Jôh, wat leuk voor je!
... wat vervelend ... kan ik je ermee helpen?
Zo zou het moeten kunnen zijn.
Eerst geld uitbannen.
En dan gezin.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.