Gevoeligheid
Nobelheid als het boven de wedijver en concurrentie staan, lijkt mij niet zozeer het resultaat van opvoeding maar van een speciaal soort gevoeligheid. Opvoeding kan weliswaar gevoeligheden versterken of afzwakken, maar ik denk dat de meeste opvoeding, als iemand klaar maken voor de maatschappij, gericht is op afzwakken van gevoeligheden, hard zijn, voor jezelf opkomen. Gevoeligheden die overblijven uit de jeugd duiden eerder, zo wil de gangbare visie, op een aandoening of trauma, dan op een verworvenheid. Hoogstens kan men dan nog denken aan fijnproeverij of een gevoelig oor voor klassieke muziek dat als positief te boek staat.
Gevoeligheden zijn vaak overgevoeligheden en zwakten, of alleen de sterksten kunnen zich gevoeligheden permitteren en anderen gaan er aan ten onder.
Nobelheid als gevoeligheid duidt op empathie en invoeling, op zo goed weten wat er in anderen om gaat, dat men de neigingen om slechts aan zichzelf te denken minder of zelfs helemaal niet heeft. De nobele inborst is zorgzaam, alert, open en oprecht, allemaal vanuit een gevoeligheid waaraan men eigenlijk niet werkt tijdens de opvoeding. Wel is er het verhaal van de opoffering voor de groep, dat in verhalen en films nadrukkelijk naar voren komt, maar meer dan romantiek is dat eigenlijk niet. Het is meer om de consument een fijn gevoel te geven, tijdens de consumptie, een positief wereldbeeld, dan een realiteit.
Echt gevoelige mensen ziet men liever komen dan gaan, ze zijn lastig, onbetrouwbaar want niet te begrijpen, en meestal al gauw zorgbehoevend en dus duur voor de maatschappij. Ze zijn niet tevreden met de rol van consument, met hun lot, en zorgen dan voor onaangepast gedrag. Als van alle gevoelige mensen een procent een ontwikkelde nobele inborst heeft zal het veel zijn.
Toch denk ik dat alleen gevoelige mensen nog de potentie hebben tot nobelheid. Alle afgestompte en gevoelloze ego’s die de wereld rijk is maken de kans op een betere wereld alleen maar kleiner.
De gevoeligen aan de macht dat kan alleen in de kunstwereld, en is volgens mij tegenwoordig ook al niet meer mogelijk. Bij de spirituelen volop gevoeligheden, en zelfs die markt wordt steeds meer gedomineerd door doortrapte handelsgeesten.
Nog steeds heeft de markt echter creatieve geesten nodig en geldt er een soort gedoogbeleid om op bepaalde plaatsen binnen het bedrijfsleven gevoelige types te installeren of toe te laten. Dan blijft echter wel de eis van keiharde productiviteit, en zijn het slechts enkelingen die zich staande weten te houden, waarbij hun gevoeligheden onder druk staan. Het domein bij uitstek van de gevoeligen, de creativiteit, wordt trouwens ook ontgonnen door mensen die slim kunnen zoeken, knippen en plakken uit het bestaande, wat veelal genoeg is voor de toch al niet zo gevoelige consument.
Ook de gelovigen, waarin ik vaak gevoeligen herken, worden teruggedrongen, hun geloof is niet passend meer in de seculiere en rationele maatschappij, waarbij het begrip van rationaliteit synoniem gebruikt wordt met ongevoeligheid en hardheid.
Er moeten slagers zijn, anders kunnen we geen vlees eten, maar gevoeligen die hebben maar te lijden, en de beste manier om zonder lijden te zijn is ongevoelig te worden, dus kunnen we beter zonder gevoeligheden.
Emoties, soms toch ook wel lekker, kunnen met grove middelen en effecten opgeroepen worden, waarna ze lekker snel weer vergeten kunnen worden.
Wat kunnen gevoelige mensen met deze informatie? Zoals altijd het feest der herkenbaarheid, waarbij dat feestelijke dan eigenlijk het troostende zou moeten kunnen zijn, maar ik weet het niet, misschien ben ik uiteindelijk alleen nog maar iemand die gevoelig doet.
Ik kan ook niet zeggen dat ik echt hou van gevoeligheden, toch?
Gevoeligheid
Peter Sloterdijk: De Idioot
Wie in een specifieke zin bevrijdend op de mensen wil inwerken, kan zich in de toekomst niet meer permitteren een boodschapper met een transcedente message te zijn, maar moet als menselijk wezen verschijnen, wiens directe, opvallende, actuele en reële anderszijn de overbrenger van een boodschap van daarginds volledig vervangt.
Het tekent Dostojevski's godsdienstfilosofische genialiteit, dat hij de mogelijkheid om in de Christologie de engel door de idioot te vervangen als eerste onderkend en tot in haar uiterste consequenties doordacht heeft. De idioot is een engel zonder boodschap een distantieloze intieme aanvuller van alle wezens die hem toevallig ontmoeten. Ook zijn optreden heeft de eigenschappen van een verschijning, maar niet omdat hij in het hier en nu een transcedente glans vertegenwoordigt, maar omdat hij in een gezelschap van rollenspelers en egostrategen een niet te verwachten welwillendheid belichaamt.
Als hij spreekt doet hij dat nooit met gezag, maar enkel met de kracht van zijn openheid. Ofschoon een vorst van den bloede, is hij een mens zonder statustekenen. Hierin is hij zonder meer een kind van de moderne wereld, want zoals bij de engel de hiërarchie hoort, zo hoort bij de idioot de egalitaire trek. (Engelhierarchien zijn iets vanzelfsprekends, terwijl idiotenhierarchien verbazing wekken.) Zowel in de hogere kringen als onder het gemene volk, beweegt hij zich als een groot kind dat nooit geleerd heeft oog te hebben voor zijn eigen voordeel. In het systeem van de idioot is de verlosser een niemand, die geen hooggeplaatste opdrachtgevers achter zich heeft. Zijn uitingen worden door de aanwezigen opgevat als kinderlijke futiliteiten en zijn aanwezigheid als een niet-verplichtende terloopsheid.
Dostojevski laat vooral over deze eigenschap geen twijfel bestaan: over een van de romanfiguren, Ganja, zegt hij: "Jegens de vorst voelde hij niet de minste gene, als was hij alleen in zijn kamer, want hij hield hem voor hoegenaamd niets." Desalniettemin is de aanwezigheid van vorst Mysjkin de beslissende voorwaarde voor alle gebeurtenissen die in zijn buurt plaatsvinden; hij werkt als een doorslaggevende katalysator op de karakters en lotgevallen van degenen die hem ontmoeten.
Juist als niet-boodschapper brengt hij op ondoorgrondelijke wijze het probleem van de toegang tot het innerlijk van zijn tegenspelers tot een oplossing. Hoewel hij sirene noch engel is, opent hij de oren en de gevoelscentra van zijn gesprekspartners.
Met de titel idioot legt Dostojevski als godsdienstfilosoof en criticus van de subjectiviteit een ikpositie vast die hem nobel en althans met betrekking tot anderen heilzaam voorkomt, hoewel ze op geen enkele manier herleid kan worden tot een angelieke kracht. Het idiote subject is klaarblijkelijk een subject dat zich kan gedragen als was het niet zozeer zichzelf alswel de dubbelganger van zichzelf en potentieel de intieme aanvuller van eenieder die hij tegenkomt.
De idioot biedt zichzelf als placenta aan door eenieder die zijn weg kruist een onverklaarbare nabijheidservaring aan te reiken , als een intra-uterien kussen, een soort onheuglijke verbondenheid, die tussen personen die elkaar voor het eerst ontmoeten een openheid creeert die alleen bij het jongste gericht of tijdens de woordenloze uitwisseling tussen foetus en placenta zou kunnen heersen.
In tegenwoordigheid van de idioot verandert onschuldige goedmoedigheid in transformerende intensiteit; hij schijnt geroepen om geen boodschap te hebben, maar een nabijheid te creëren waarin afgebakende subjecten hun grenzen kunnen overschrijden en zichzelf een nieuwe identiteit kunnen geven.
Wie in een specifieke zin bevrijdend op de mensen wil inwerken, kan zich in de toekomst niet meer permitteren een boodschapper met een transcedente message te zijn, maar moet als menselijk wezen verschijnen, wiens directe, opvallende, actuele en reële anderszijn de overbrenger van een boodschap van daarginds volledig vervangt.
Het tekent Dostojevski's godsdienstfilosofische genialiteit, dat hij de mogelijkheid om in de Christologie de engel door de idioot te vervangen als eerste onderkend en tot in haar uiterste consequenties doordacht heeft. De idioot is een engel zonder boodschap een distantieloze intieme aanvuller van alle wezens die hem toevallig ontmoeten. Ook zijn optreden heeft de eigenschappen van een verschijning, maar niet omdat hij in het hier en nu een transcedente glans vertegenwoordigt, maar omdat hij in een gezelschap van rollenspelers en egostrategen een niet te verwachten welwillendheid belichaamt.
Als hij spreekt doet hij dat nooit met gezag, maar enkel met de kracht van zijn openheid. Ofschoon een vorst van den bloede, is hij een mens zonder statustekenen. Hierin is hij zonder meer een kind van de moderne wereld, want zoals bij de engel de hiërarchie hoort, zo hoort bij de idioot de egalitaire trek. (Engelhierarchien zijn iets vanzelfsprekends, terwijl idiotenhierarchien verbazing wekken.) Zowel in de hogere kringen als onder het gemene volk, beweegt hij zich als een groot kind dat nooit geleerd heeft oog te hebben voor zijn eigen voordeel. In het systeem van de idioot is de verlosser een niemand, die geen hooggeplaatste opdrachtgevers achter zich heeft. Zijn uitingen worden door de aanwezigen opgevat als kinderlijke futiliteiten en zijn aanwezigheid als een niet-verplichtende terloopsheid.
Dostojevski laat vooral over deze eigenschap geen twijfel bestaan: over een van de romanfiguren, Ganja, zegt hij: "Jegens de vorst voelde hij niet de minste gene, als was hij alleen in zijn kamer, want hij hield hem voor hoegenaamd niets." Desalniettemin is de aanwezigheid van vorst Mysjkin de beslissende voorwaarde voor alle gebeurtenissen die in zijn buurt plaatsvinden; hij werkt als een doorslaggevende katalysator op de karakters en lotgevallen van degenen die hem ontmoeten.
Juist als niet-boodschapper brengt hij op ondoorgrondelijke wijze het probleem van de toegang tot het innerlijk van zijn tegenspelers tot een oplossing. Hoewel hij sirene noch engel is, opent hij de oren en de gevoelscentra van zijn gesprekspartners.
Met de titel idioot legt Dostojevski als godsdienstfilosoof en criticus van de subjectiviteit een ikpositie vast die hem nobel en althans met betrekking tot anderen heilzaam voorkomt, hoewel ze op geen enkele manier herleid kan worden tot een angelieke kracht. Het idiote subject is klaarblijkelijk een subject dat zich kan gedragen als was het niet zozeer zichzelf alswel de dubbelganger van zichzelf en potentieel de intieme aanvuller van eenieder die hij tegenkomt.
De idioot biedt zichzelf als placenta aan door eenieder die zijn weg kruist een onverklaarbare nabijheidservaring aan te reiken , als een intra-uterien kussen, een soort onheuglijke verbondenheid, die tussen personen die elkaar voor het eerst ontmoeten een openheid creeert die alleen bij het jongste gericht of tijdens de woordenloze uitwisseling tussen foetus en placenta zou kunnen heersen.
In tegenwoordigheid van de idioot verandert onschuldige goedmoedigheid in transformerende intensiteit; hij schijnt geroepen om geen boodschap te hebben, maar een nabijheid te creëren waarin afgebakende subjecten hun grenzen kunnen overschrijden en zichzelf een nieuwe identiteit kunnen geven.
-
neus
Ik denk ook dat gevoeligheid tot de idotieën kan worden gerekend. De extra dimensie voor het genieten weegt niet echt op tegen de nadelen. Boodschapper is men dan tegen wil en dank. Men laat mogelijkheden zien in het voelende, die dan door zeker een groot deel van de geboodschapten afgewezen kunnen en zullen worden. Rest mogelijk alleen og een vaag gevoel van spijt dat men het leven niet ten volle zou hebben geleefd.
Je had het ook over de mogelijkheden van de gevoeligen in de kunst, en de mogelijkheid tot de ontwikkeling van nobelheid.
En ten derde dat sterken zouden kunnen leven met die gevoeligheid.
Het tragische van de 'held' van Dostojevski is dat hij zelf tamelijk onbewust is van zijn rol. Hij brengt crisissen teweeg, waarna hij alleen weer meer lijdt.
Gelukkig is er wel een vrouw in het spel die hem opheft.
De mensen om hem heen denken zich sterk, maar raken in de problemen omdat hij hun onbewuste spiegelt of zo iets. Maar happy end is er niet bij zoals bij amerikaanse films. (God verhoede dat dat boek verfilmd wordt door Holywood!)
In ieder geval heeft Peter Sloterdijk nog een ander idee over hoe die ego-strategen en dergelijke zich iets wijs laten maken behalve onbewust door zo'n type idioot. En dat is de kunstenaar. Daar staat bij voorbaat al vast dat de aanname van zijn boodschap vrijwillig is en buiten de concurrentie staat.
Daarbuiten zullen alleen sterke mensen kunnen overleven met hun gevoeligheid. Waarbij ze hoop steun kunnen hebben aan bijvoorbeeld Nietzsche en andere filosofen.
Daarbuiten zie ik wel iets - ik zeg iets - in sommige kerkelijke aktiviteiten en in een vereniging als Anoiksis (betekent: open geest) voor psychotisch gevoelige mensen. Ik heb je dacht ik vertelt dat ik wat bijeenkomsten meegemaakt heb met een lokale groep van die vereniging. Waarvan mijn vrouw lid is (ook psychotisch gevoelig).
Maar blijkbaar kunnen allerlei geaccepteerde collectieve krankzinnigheden prima.
Zoals in de anti-psychiatrie nogal es beweerd is: Buiten de inrichtingen en de eenzamen zijn de mensen krankzinnig.
En ten derde dat sterken zouden kunnen leven met die gevoeligheid.
Het tragische van de 'held' van Dostojevski is dat hij zelf tamelijk onbewust is van zijn rol. Hij brengt crisissen teweeg, waarna hij alleen weer meer lijdt.
Gelukkig is er wel een vrouw in het spel die hem opheft.
De mensen om hem heen denken zich sterk, maar raken in de problemen omdat hij hun onbewuste spiegelt of zo iets. Maar happy end is er niet bij zoals bij amerikaanse films. (God verhoede dat dat boek verfilmd wordt door Holywood!)
In ieder geval heeft Peter Sloterdijk nog een ander idee over hoe die ego-strategen en dergelijke zich iets wijs laten maken behalve onbewust door zo'n type idioot. En dat is de kunstenaar. Daar staat bij voorbaat al vast dat de aanname van zijn boodschap vrijwillig is en buiten de concurrentie staat.
Daarbuiten zullen alleen sterke mensen kunnen overleven met hun gevoeligheid. Waarbij ze hoop steun kunnen hebben aan bijvoorbeeld Nietzsche en andere filosofen.
Daarbuiten zie ik wel iets - ik zeg iets - in sommige kerkelijke aktiviteiten en in een vereniging als Anoiksis (betekent: open geest) voor psychotisch gevoelige mensen. Ik heb je dacht ik vertelt dat ik wat bijeenkomsten meegemaakt heb met een lokale groep van die vereniging. Waarvan mijn vrouw lid is (ook psychotisch gevoelig).
Maar blijkbaar kunnen allerlei geaccepteerde collectieve krankzinnigheden prima.
Zoals in de anti-psychiatrie nogal es beweerd is: Buiten de inrichtingen en de eenzamen zijn de mensen krankzinnig.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Yvonne Keuls: Meneer en mevrouw zijn gek.yopi schreef:Zoals in de anti-psychiatrie nogal es beweerd is: Buiten de inrichtingen en de eenzamen zijn de mensen krankzinnig.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
-
neus
Gevoelig voor betekent ook wel vatbaar voor, waarmee gelijk de toon gezet is. Kwetsbaar, breekbaar, net zoals ze gehandicapten en mongolen mooiere namen geven heet het dan sensitief, en soms hoog-sensitief.
Dat is iets wat je dan bijna weer zou willen, hoog-sensitief zijn. Net zoiets als hoog-begaafd toch?
Ik heb Dostojevski heel lang geleden gelezen. Ik kan er niet meer zo over meepraten.
Ik denk wel dat het goed is soortgenoten te zoeken, alleen bij sensitieven versterken ze elkaar zo sterk dat het misschien beter lijkt om tussen de "gewone mensen" te blijven en dan alleen maar een beetje raar te zijn.
Dat is iets wat je dan bijna weer zou willen, hoog-sensitief zijn. Net zoiets als hoog-begaafd toch?
Ik heb Dostojevski heel lang geleden gelezen. Ik kan er niet meer zo over meepraten.
Ik denk wel dat het goed is soortgenoten te zoeken, alleen bij sensitieven versterken ze elkaar zo sterk dat het misschien beter lijkt om tussen de "gewone mensen" te blijven en dan alleen maar een beetje raar te zijn.
Hoe verhoudt gevoeligheid, of zoals het jij het als sensitiviteit omschrijft, zich tot empathie?
Een hoog-empathisch mens kan zich in iedereen voorstellen en daarmee voelen wat de ander voelt.
Hoog-begaafd lijkt me meer een label dat je opgeplakt krijgt, en je er dan daar naar dient te gedragen. Met alle ongelukkigheid van dien, als je niet aan het label kunt of wilt voldoen.
Weten dat je weet dat de ander jou voor gek verslijt is ook wat waard. Dan kun je je er tenminste naar (gaan) gedragen.
Ik ga een poll maken, ik ben onderhand wel eens benieuwd hoeveel watertekens hier op het forum aanwezig zijn.
Een hoog-empathisch mens kan zich in iedereen voorstellen en daarmee voelen wat de ander voelt.
Hoog-begaafd lijkt me meer een label dat je opgeplakt krijgt, en je er dan daar naar dient te gedragen. Met alle ongelukkigheid van dien, als je niet aan het label kunt of wilt voldoen.
Weten dat je weet dat de ander jou voor gek verslijt is ook wat waard. Dan kun je je er tenminste naar (gaan) gedragen.
Ik ga een poll maken, ik ben onderhand wel eens benieuwd hoeveel watertekens hier op het forum aanwezig zijn.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
-
neus
Waarom zou zich dat verhouden?Hoe verhoudt gevoeligheid, of zoals het jij het als sensitiviteit omschrijft, zich tot empathie?
Invoelend vermogen en empathie kunnen samen gaan, maar het hoeft niet. Als ik me invoel met de willekeurige voorbijganger komt er niet direct een gevoel van verbondenheid. Soms wel, maar dan kan je van die mooie vrouw een vuile blik krijgen.
Er zijn ongevoelige klootzakken, maar ook wel gevoelige klootzakken. Het maakt in mijn ogen niets goed dat je gevoelig bent, zelf het tegendeel, je weet dan beter waar de gevoeligheden liggen en kan die dan juist raken.
Beschadigde mensen zullen dat misschien juist met opzet doen.
Je moet misschien wel een beetje aangetast zijn om te kunnen begrijpen wat aantasting voor anderen betekent. Maar wanneer de aantasting omslaat in beschadiging heeft niemand meer wat aan je.
Ik zie in je antwoord geen verschil tussen gevoeligheid en empathie. Ik kan de begrippen verwisselen en dan staat er hetzelfde.
Die vuile blik die je kreeg kwam door de empathie van de vrouw. Zij verplaatste zich in jou en bleek van de inleving niet gediend. (Naar mij lachen ze, meestal toch) :greins:
Dan heb je nog de klootzakken, die hun gevoeligheid of vermogen tot empathie enkel aanwenden tot zelfverrijking.
Zitten de beschadigde mensen zitten dan eigenlijk niet, per definitie, in de slachtofferrol?
Die vuile blik die je kreeg kwam door de empathie van de vrouw. Zij verplaatste zich in jou en bleek van de inleving niet gediend. (Naar mij lachen ze, meestal toch) :greins:
Dan heb je nog de klootzakken, die hun gevoeligheid of vermogen tot empathie enkel aanwenden tot zelfverrijking.
Zitten de beschadigde mensen zitten dan eigenlijk niet, per definitie, in de slachtofferrol?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
-
neus
Ik weet dat ik gevoelig ben, maar ik vrees dat ik niet zo empathisch ben. Meer zoals een autist, dus in die zin zou ik het vreemd vinden als de begrippen inwisselbaar zijn in mijn verhaal.
Ik had laatst verzonnen dat je een "zoek-het-zelf-lekker-uit" filosofie kan hebben. Dat ontslaat je van de verlichtingen om voor anderen te zorgen dan jezelf. Ik voelde daar wel wat voor, maar heb het later weer verworpen vanwege de speelsheid die ik weer zie als banaliteit van het kwaad.
Met gevoeligheden alom moet je niet al te speels doen, aan de andere kant wat is nog de sjeu als je niet kunt spelen...Moeilijk.
Beschadigde mensen kunnen wat mij betreft het beste realist zijn. Ik heb vooral mezelf beschadigd door al te speels gedrag, en moet nu niet zeuren als dingen mij meer moeite kosten dan anderen. Dat is gewoon de realiteit. Dan kan je wel zielig doen, of rancune en haat hebben, maar daar beschadig je jezelf alleen maar meer mee.
Ik had laatst verzonnen dat je een "zoek-het-zelf-lekker-uit" filosofie kan hebben. Dat ontslaat je van de verlichtingen om voor anderen te zorgen dan jezelf. Ik voelde daar wel wat voor, maar heb het later weer verworpen vanwege de speelsheid die ik weer zie als banaliteit van het kwaad.
Met gevoeligheden alom moet je niet al te speels doen, aan de andere kant wat is nog de sjeu als je niet kunt spelen...Moeilijk.
Beschadigde mensen kunnen wat mij betreft het beste realist zijn. Ik heb vooral mezelf beschadigd door al te speels gedrag, en moet nu niet zeuren als dingen mij meer moeite kosten dan anderen. Dat is gewoon de realiteit. Dan kan je wel zielig doen, of rancune en haat hebben, maar daar beschadig je jezelf alleen maar meer mee.
Ah, dan begrijp ik het, je betrekt gevoelig en sensitief alleen op jezelf. En kan dat niet met empathie doen.neus schreef:Ik weet dat ik gevoelig ben, maar ik vrees dat ik niet zo empathisch ben. Meer zoals een autist, dus in die zin zou ik het vreemd vinden als de begrippen inwisselbaar zijn in mijn verhaal.
Dat lijkt me inderdaad een autistisch trekje.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Je kunt ook zeggen dat empathie tot een verdediging daartegen leidt en zo bijvoorbeeld tot een vorm van autisme. De gevoeligheid wordt dan misschien naar binnen gericht.
Ik kan me ook voorstellen dat een stel gevoelige mensen bij elkaar elkaar helemaal gek kunnen maken.
Uit de biografieën van bekende kunstenaars en andere BG's (Bekende Gevoeligen) schijnt te blijken dat ze vaak omgeven werden door mensen die hun beschermden. Anders waren ze misschien niet BG's geworden.
Ik kan me ook voorstellen dat een stel gevoelige mensen bij elkaar elkaar helemaal gek kunnen maken.
Uit de biografieën van bekende kunstenaars en andere BG's (Bekende Gevoeligen) schijnt te blijken dat ze vaak omgeven werden door mensen die hun beschermden. Anders waren ze misschien niet BG's geworden.
-
neus
Ik durf alleen met stelligheid te verdedigen wat ik uit ervaring weet, de rest is onzeker en speculatief, en men moet er maar mee doen wat men goed acht.memeticae schreef:Ah, dan begrijp ik het, je betrekt gevoelig en sensitief alleen op jezelf. En kan dat niet met empathie doen.neus schreef:Ik weet dat ik gevoelig ben, maar ik vrees dat ik niet zo empathisch ben. Meer zoals een autist, dus in die zin zou ik het vreemd vinden als de begrippen inwisselbaar zijn in mijn verhaal.
Dat lijkt me inderdaad een autistisch trekje.
-
neus
De verklaring voor autisme heeft wel wat, een soort beschermingsmechanisme. Het beschermingsmechanisme van anderen voor anderen is dan weer anders. Dat ontwikkelt zich ook als eigen fenomeen. Ik moet zeggen dat dit beschermen van anderen bij mij zeer onderontwikkeld is...bijna Amerikaans...yopi schreef:Je kunt ook zeggen dat empathie tot een verdediging daartegen leidt en zo bijvoorbeeld tot een vorm van autisme. De gevoeligheid wordt dan misschien naar binnen gericht.
Ik kan me ook voorstellen dat een stel gevoelige mensen bij elkaar elkaar helemaal gek kunnen maken.
Uit de biografieën van bekende kunstenaars en andere BG's (Bekende Gevoeligen) schijnt te blijken dat ze vaak omgeven werden door mensen die hun beschermden. Anders waren ze misschien niet BG's geworden.
Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik ga denken dat grote gevoeligheid tot de meest uiteenlopende dingen kan leiden.
Je kunt bot worden, je gevoeligheid verliezen.
Je kunt hard worden, je gevoeligheid in agressiviteit of assertiviteit omzetten. Zonder de gevoeligheid te verliezen.
Je kunt dichtklappen of naar binnen richten. Weliswaar blijft de gevoeligheid dan, maar ze ontwikkelt zich niet meer.
Je kunt allerlei crisissen veroorzaken als gevoeligheid niet getransformeerd wordt of bescherming oproepen bij anderen.
Je kunt gevoeligheid transformeren in schrijven of andere kunsten.
Je kunt gevoeligheid gaan onderscheiden in allerlei gevoeligheden en situaties waarin die optreedt en zo leren omgaan er mee. Een karakter vormen door leren en zelfkennis.
En vast nog wel meer ..
Je kunt bot worden, je gevoeligheid verliezen.
Je kunt hard worden, je gevoeligheid in agressiviteit of assertiviteit omzetten. Zonder de gevoeligheid te verliezen.
Je kunt dichtklappen of naar binnen richten. Weliswaar blijft de gevoeligheid dan, maar ze ontwikkelt zich niet meer.
Je kunt allerlei crisissen veroorzaken als gevoeligheid niet getransformeerd wordt of bescherming oproepen bij anderen.
Je kunt gevoeligheid transformeren in schrijven of andere kunsten.
Je kunt gevoeligheid gaan onderscheiden in allerlei gevoeligheden en situaties waarin die optreedt en zo leren omgaan er mee. Een karakter vormen door leren en zelfkennis.
En vast nog wel meer ..
(vervolg)
Spelen is natuurlijk niet maar een beetje lullig met een brandweerautootje op klein formaat fantaseren.
De strategen boven een kaart met een werkelijke oorlog, of de media die dat naspelen (vooral bij de Britten) is tekenend daarvoor.
De mate van serieusheid en de inzet is erg belangrijk.
Publiek dat toneelspelers in elkaar slaat, of hooligans laten dat bijvoorbeeld ook zien.
Wat is spel? En wanneer gaat het over in iets anders?
Who is afraid of Virginia Wolf. Of 'De dood van een handelsreiziger'.
Er zijn ook tragische spellen.
Slachtoffer spelen, Poker, Kaartspelers in westerns of pool-biljarters.
Spelen met ideeën, speculeren.
Ik heb veel vrienden volwassen zien worden. Geen gezicht. En voor mij, vervreemding van hen. Daarna zelf zoiets, terwijl ik gezworen had: Nooit zo iets!
Dus ik houd het maar op zo iets van: Veel dilemma's. En als je oud bent mag je niet meer meedoen met die spelen.
Leve de kindsheid!
Spelen is natuurlijk niet maar een beetje lullig met een brandweerautootje op klein formaat fantaseren.
De strategen boven een kaart met een werkelijke oorlog, of de media die dat naspelen (vooral bij de Britten) is tekenend daarvoor.
De mate van serieusheid en de inzet is erg belangrijk.
Publiek dat toneelspelers in elkaar slaat, of hooligans laten dat bijvoorbeeld ook zien.
Wat is spel? En wanneer gaat het over in iets anders?
Who is afraid of Virginia Wolf. Of 'De dood van een handelsreiziger'.
Er zijn ook tragische spellen.
Slachtoffer spelen, Poker, Kaartspelers in westerns of pool-biljarters.
Spelen met ideeën, speculeren.
Ik heb veel vrienden volwassen zien worden. Geen gezicht. En voor mij, vervreemding van hen. Daarna zelf zoiets, terwijl ik gezworen had: Nooit zo iets!
Dus ik houd het maar op zo iets van: Veel dilemma's. En als je oud bent mag je niet meer meedoen met die spelen.
Leve de kindsheid!
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
-
neus
Dat is natuurlijk ook de natuurlijke diversiteit, waarbij je gevoeligheid kan zien als een functie voor de variatie en diversiteit. Als iedereen in gelijke mate ongevoelig is, is er geen verscheidenheid.yopi schreef:Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik ga denken dat grote gevoeligheid tot de meest uiteenlopende dingen kan leiden.
Je kunt bot worden, je gevoeligheid verliezen.
Je kunt hard worden, je gevoeligheid in agressiviteit of assertiviteit omzetten. Zonder de gevoeligheid te verliezen.
Je kunt dichtklappen of naar binnen richten. Weliswaar blijft de gevoeligheid dan, maar ze ontwikkelt zich niet meer.
Je kunt allerlei crisissen veroorzaken als gevoeligheid niet getransformeerd wordt of bescherming oproepen bij anderen.
Je kunt gevoeligheid transformeren in schrijven of andere kunsten.
Je kunt gevoeligheid gaan onderscheiden in allerlei gevoeligheden en situaties waarin die optreedt en zo leren omgaan er mee. Een karakter vormen door leren en zelfkennis.
En vast nog wel meer ..
De vraag is of je nu om te beginnen gevoelig bent, of dat pas wordt als het een beetje begint te verdelen...
-
neus
Spel zou zijn wat geen hoge inzet heeft, maar sommigen is het juist te doen om de hoge inzet.yopi schreef:(vervolg)
Spelen is natuurlijk niet maar een beetje lullig met een brandweerautootje op klein formaat fantaseren.
De strategen boven een kaart met een werkelijke oorlog, of de media die dat naspelen (vooral bij de Britten) is tekenend daarvoor.
De mate van serieusheid en de inzet is erg belangrijk.
Publiek dat toneelspelers in elkaar slaat, of hooligans laten dat bijvoorbeeld ook zien.
Wat is spel? En wanneer gaat het over in iets anders?
<knipje>
Ik heb veel vrienden volwassen zien worden. Geen gezicht. En voor mij, vervreemding van hen. Daarna zelf zoiets, terwijl ik gezworen had: Nooit zo iets!
Dus ik houd het maar op zo iets van: Veel dilemma's. En als je oud bent mag je niet meer meedoen met die spelen.
Leve de kindsheid!
Ik denk dat het om de kinderziel gaat, hele hoge inzet dus.
Hoewel wat heb je er feitelijk aan? Die kinderziel brengt ook veel onzekerheid met zich mee...
Neus:
Daar had ik niet aan gedacht. Inderdaad.Dat is natuurlijk ook de natuurlijke diversiteit, waarbij je gevoeligheid kan zien als een functie voor de variatie en diversiteit. Als iedereen in gelijke mate ongevoelig is, is er geen verscheidenheid.
Ik kan me allebei voorstellen. Ik denk wel dat de aanlegkant erg sterk is als het om gevoeligheid gaat. En de vroege ervaringen voordat je ik vorm aan neemt.De vraag is of je nu om te beginnen gevoelig bent, of dat pas wordt als het een beetje begint te verdelen...
-
neus
-
neus
-
neus
-
neus
-
neus
-
tengeltje11
- Posts in topic: 32
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 20 nov 2013, 19:07
- Contacteer:
je moet er zeker iets mee,want ik ben vrij zeker,als je gewoon hoger sensitief bent,je niet 'normaal' kan worden door er niets mee te doen,en het zelfs heel snel negatief kan gaan uitdraaien tov jezelf.
je moet vooral leren om je eigen emoties te gebruiken en te kanaliseren,zodat je met al die overdaad van gevoelens ergens heen kan,want zelfs dan blijft het soms nog chaos,als je het niet leert/kan,ga je,naar mijn idee soms ten onder aan alles die in je hoofd/lijf speelt.
hog,en over onderscheidend.
als men mensen in hokjes wil plaatsen,dan kan iedereen wel om een bep reden ergens in geplaatst worden.
ik zie mezelf ook als 'anders' en ben ook behoorlijk sensitief,maar wat is 'normaal' dan? wil iedereen niet ergens in onderscheiden van de grijze massa?
je moet vooral leren om je eigen emoties te gebruiken en te kanaliseren,zodat je met al die overdaad van gevoelens ergens heen kan,want zelfs dan blijft het soms nog chaos,als je het niet leert/kan,ga je,naar mijn idee soms ten onder aan alles die in je hoofd/lijf speelt.
hog,en over onderscheidend.
als men mensen in hokjes wil plaatsen,dan kan iedereen wel om een bep reden ergens in geplaatst worden.
ik zie mezelf ook als 'anders' en ben ook behoorlijk sensitief,maar wat is 'normaal' dan? wil iedereen niet ergens in onderscheiden van de grijze massa?
There is something about the outside of a horse that is good for the inside of a man
@Neus
Je kunt ook zeggen dat je in de relatieve veiligheid van het (over)denken je kwetsbaarder kunt zijn (of je kunt opstellen) omdat je in een pauze leeft.
Nog geen beslissingen, nog geen gevolgen.
Het kan zelfs zijn dat er onbewuste motieven een rol spelen om in de denkmodus over te gaan.
Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je in overdenken je gevoeligheden kunt aftasten, kan leren kennen en kan overdenken wat je er mee moet. Of niet moet. Uit denkmodus gaan wil zeggen: opzouten, een beslissing genomen hebben of dat zich iets aandient dat je uit je denkmodus haalt dat er verder niets mee te maken heeft.
Je kunt ook zeggen dat je in de relatieve veiligheid van het (over)denken je kwetsbaarder kunt zijn (of je kunt opstellen) omdat je in een pauze leeft.
Nog geen beslissingen, nog geen gevolgen.
Het kan zelfs zijn dat er onbewuste motieven een rol spelen om in de denkmodus over te gaan.
Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je in overdenken je gevoeligheden kunt aftasten, kan leren kennen en kan overdenken wat je er mee moet. Of niet moet. Uit denkmodus gaan wil zeggen: opzouten, een beslissing genomen hebben of dat zich iets aandient dat je uit je denkmodus haalt dat er verder niets mee te maken heeft.
-
neus
-
tengeltje11
- Posts in topic: 32
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 20 nov 2013, 19:07
- Contacteer:
-
neus
dat is vast mijn bekrompenheid dat ik dat zo associeer...tengeltje11 schreef:@ neus,dus jij associeert een hoge sensibiliteit dan geestelijke onstabiliteit?
of begrijp ik het verkeerd?
is bekrompenheid iets wat je als mens moet kunnen hebben?
ik denk dat je bekrompenheid moet kunnen toelaten om je af en toe weer terug te brengen van de omzwervingen.(gevoelsavonturen)
-
neus
-
neus
-
tengeltje11
- Posts in topic: 32
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 20 nov 2013, 19:07
- Contacteer:
maar bekrompenheid vind ik dan weer niet het juiste woord,is veel te negatief.
ook hier heb ik heel regelmatig de ruimte en plaats nodig om me te kunnen terugtrekken van alles en iedereen om terug op te laden,alles over me heen te laten komen en dingen een plekje te geven,maar (hoog) sensitief hangt,naar mijn idee,totaal niet samen met geestelijk onstabiel.het kan zo zijn,maar is zeker niet altijd zo.
als ik kijk naar mezelf reageer ik spontaan altijd enorm emotioneel,maar in vele situaties kan ik die extreme gevoelens vaak veel vlugger kanaliseren dan mensen die dan gewoon reageren op dezelfde situatie.
op het moment zelf lijk ik dan mss degene die onstabiel ben,maar na x-aantal tijd,zijn de andere mensen dan vaak de onstabiele,want die zitten met hun minder fel gevoel nog belange niet zover als waar ik met met extreem gevoel sta.
het is niet enkel de gevoelens die dingen oproepen die iemand kan klasseren onder 'geestelijk onstabiel',maar het totaalplaatje,dus van het moment dat iets een gevoel teweeg brengt tot en met het moment van bevatten,kanaliseren en verwerken.
ook hier heb ik heel regelmatig de ruimte en plaats nodig om me te kunnen terugtrekken van alles en iedereen om terug op te laden,alles over me heen te laten komen en dingen een plekje te geven,maar (hoog) sensitief hangt,naar mijn idee,totaal niet samen met geestelijk onstabiel.het kan zo zijn,maar is zeker niet altijd zo.
als ik kijk naar mezelf reageer ik spontaan altijd enorm emotioneel,maar in vele situaties kan ik die extreme gevoelens vaak veel vlugger kanaliseren dan mensen die dan gewoon reageren op dezelfde situatie.
op het moment zelf lijk ik dan mss degene die onstabiel ben,maar na x-aantal tijd,zijn de andere mensen dan vaak de onstabiele,want die zitten met hun minder fel gevoel nog belange niet zover als waar ik met met extreem gevoel sta.
het is niet enkel de gevoelens die dingen oproepen die iemand kan klasseren onder 'geestelijk onstabiel',maar het totaalplaatje,dus van het moment dat iets een gevoel teweeg brengt tot en met het moment van bevatten,kanaliseren en verwerken.
There is something about the outside of a horse that is good for the inside of a man
-
neus
ik denk wel dat sensitieve mensen, die hun sensitiviteit als geuzenkwaliteit dragen, zich vooral afzetten tegen bekrompenheid en op die manier inderdaad hun sensibiliteit in stand kunnen houden.
Als je al aangeeft dat het te negatief is, betekent dit dat je inziet dat het terug gaan naar het vastomlijnde, het ingeperkte, de basis, niet geheel als negatief gezien hoeft te worden.
Voor wat betreft de instabiliteit, in elke toestand is een relatief evenwicht te vinden, en het is meer een kwestie van makkelijk of minder makkelijk verstoord worden dat de betekenis van instabiliteit heeft. Het hoeft daarbij helemaal niet erg te zijn om verstoord te worden, als men dan maar de vaardigheid heeft om zich te herstellen en zodanig te leren dat men het later zou kunnen voorkomen.
Als je al aangeeft dat het te negatief is, betekent dit dat je inziet dat het terug gaan naar het vastomlijnde, het ingeperkte, de basis, niet geheel als negatief gezien hoeft te worden.
Voor wat betreft de instabiliteit, in elke toestand is een relatief evenwicht te vinden, en het is meer een kwestie van makkelijk of minder makkelijk verstoord worden dat de betekenis van instabiliteit heeft. Het hoeft daarbij helemaal niet erg te zijn om verstoord te worden, als men dan maar de vaardigheid heeft om zich te herstellen en zodanig te leren dat men het later zou kunnen voorkomen.
-
tengeltje11
- Posts in topic: 32
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 20 nov 2013, 19:07
- Contacteer:
dat is het mss wel,maar is dat niet iets wat elk ieder een beetje zou moeten kunnen?uiteindelijk gewoon wel een stukje trots zijn op wie je bent?neus schreef:ik denk wel dat sensitieve mensen, die hun sensitiviteit als geuzenkwaliteit dragen, zich vooral afzetten tegen bekrompenheid en op die manier inderdaad hun sensibiliteit in stand kunnen houden..
There is something about the outside of a horse that is good for the inside of a man
-
neus
-
tengeltje11
- Posts in topic: 32
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 20 nov 2013, 19:07
- Contacteer:
zou dat echt bestaan?
want als je zo bent,dan straal je dat ook uit en ervaren andere mensen dat ook,die zullen alles behalve trots zijn op jou als persoon dan en als je constant tegen neg commentaar tov jezelf botst,dan kan je toch maar heel moeilijk trots op jezelf gaan zijn denk ik?
terwijl als je wel evenwichtig bent,(mag emo zijn),dan straal je ook datzelfde uit naar je omgeving en zul je ook dito bemerkingen horen van andere mensen lijkt me?
want als je zo bent,dan straal je dat ook uit en ervaren andere mensen dat ook,die zullen alles behalve trots zijn op jou als persoon dan en als je constant tegen neg commentaar tov jezelf botst,dan kan je toch maar heel moeilijk trots op jezelf gaan zijn denk ik?
terwijl als je wel evenwichtig bent,(mag emo zijn),dan straal je ook datzelfde uit naar je omgeving en zul je ook dito bemerkingen horen van andere mensen lijkt me?
There is something about the outside of a horse that is good for the inside of a man
-
neus
Psychologen schijnen de patiënten vooral te moeten leren voor zichzelf te kiezen. Maar goed dan ben je al patiënt natuurlijk en zijn er misschien geen opties meer. Op het moment dat er nog wel opties zijn, is misschien ook mogelijk dat je zonder af en toe op zelfzuchtigheid terug te vallen gevoelig kan zijn en blijven.
-
tengeltje11
- Posts in topic: 32
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 20 nov 2013, 19:07
- Contacteer:
maar dit wordt hier weer erg zwart-wit weergegeven denk ik.....
zelfzuchtigheid is daarom toch niet altijd negatief?ook dat moet je op een evenwichtige manier in je lever kunnen toelaten,en daarom zou ik het ook niet zelfzuchtigheid noemen(geen idee hoe ik het dan wel zou noemen om het,naar mijn gevoel,correct uit te drukken)
noem het eerder een gezonde portie tijd voor jezelf inbouwen in je leven,'neen' kunnen zeggen,....?
dat noem ik geen zelfzuchtigheid....
zelfzuchtigheid is daarom toch niet altijd negatief?ook dat moet je op een evenwichtige manier in je lever kunnen toelaten,en daarom zou ik het ook niet zelfzuchtigheid noemen(geen idee hoe ik het dan wel zou noemen om het,naar mijn gevoel,correct uit te drukken)
noem het eerder een gezonde portie tijd voor jezelf inbouwen in je leven,'neen' kunnen zeggen,....?
dat noem ik geen zelfzuchtigheid....
There is something about the outside of a horse that is good for the inside of a man
-
neus
-
tengeltje11
- Posts in topic: 32
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 20 nov 2013, 19:07
- Contacteer:
maar als je moet rekening houden met alle verwachtingen van anderen tov jezelf,waar stopt dit dan?want vaak zijn verwachtingen totaal niet gelinkt aan de realiteit...
je moet toch ook de mensen kennen die verwachtingen tegenover jij als persoon stellen om te kunnen inschatten hoe realistisch die verwachtingen zijn en hoe je ermee omgaat?
zoiets ligt niet volledig bij jezelf toch?
je moet toch ook de mensen kennen die verwachtingen tegenover jij als persoon stellen om te kunnen inschatten hoe realistisch die verwachtingen zijn en hoe je ermee omgaat?
zoiets ligt niet volledig bij jezelf toch?
There is something about the outside of a horse that is good for the inside of a man
-
neus
-
tengeltje11
- Posts in topic: 32
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 20 nov 2013, 19:07
- Contacteer:
zoiets direct onder hoogmoed klasseren vind ik ook nogal kortzichtig eigenlijk.
als ik iemand voor het eerst ontmoet,(ff moeilijk om te omschrijven,daar het puur gevoel is),krijg ik altijd zo een heel sterk gevoel over hoe die persoon is(ook al praat die bv niet tegen mij,zegt die niets,....soms gewoon,soms enorm overweldigend.
zo kan ik iemand ontmoeten die ik niet ken,waarbij ik zo een sterk negatief vals gevoel bij krijg,dat ik die persoon nooit moet.ik kan daar dan bv amper gewoon tegen praten,ik heb moeite met ernaar toe te stappen,....
ook al gebeurt er dan bv jaren niets die dat gevoel bevestigd.dat gevoel was/is zo sterk,dat ik dat niet kan negeren en niet meer normaal kan functioneren rond/bij die persoon.
hoogmoed kan ik dat moeilijk noemen,het gebeurt gewoon,ik kan dat niet tegenhouden.
ik zou het kunnen negeren ja,maar dan verloochen ik bijna mezelf(alle,zo zou het voelen),en de keren dat ik serieus in iemand bedrogen was,waren de keren dat ik die eerste invloeden naast me gelegd heb door me bv te laten inpakken met wat iemand zegt,of door me mee te laten slepen met persoon rondom me die een totaal ander idee over die persoon hadden.
en mensen die aan je eigen criteria voldoen....hmmmm,ook dat is moeilijk.
als iemand niet aan je criteria voldoet,ligt dat dan aan die persoon?of heb je zelf foute verwachtingen gehad tegenover die persoon?als die persoon zelf geen probleem heeft met hoe hij/zij handelt of denkt,dan ligt het probleem eerder aan je eigen verwachtingen denk ik?
als ik iemand voor het eerst ontmoet,(ff moeilijk om te omschrijven,daar het puur gevoel is),krijg ik altijd zo een heel sterk gevoel over hoe die persoon is(ook al praat die bv niet tegen mij,zegt die niets,....soms gewoon,soms enorm overweldigend.
zo kan ik iemand ontmoeten die ik niet ken,waarbij ik zo een sterk negatief vals gevoel bij krijg,dat ik die persoon nooit moet.ik kan daar dan bv amper gewoon tegen praten,ik heb moeite met ernaar toe te stappen,....
ook al gebeurt er dan bv jaren niets die dat gevoel bevestigd.dat gevoel was/is zo sterk,dat ik dat niet kan negeren en niet meer normaal kan functioneren rond/bij die persoon.
hoogmoed kan ik dat moeilijk noemen,het gebeurt gewoon,ik kan dat niet tegenhouden.
ik zou het kunnen negeren ja,maar dan verloochen ik bijna mezelf(alle,zo zou het voelen),en de keren dat ik serieus in iemand bedrogen was,waren de keren dat ik die eerste invloeden naast me gelegd heb door me bv te laten inpakken met wat iemand zegt,of door me mee te laten slepen met persoon rondom me die een totaal ander idee over die persoon hadden.
en mensen die aan je eigen criteria voldoen....hmmmm,ook dat is moeilijk.
als iemand niet aan je criteria voldoet,ligt dat dan aan die persoon?of heb je zelf foute verwachtingen gehad tegenover die persoon?als die persoon zelf geen probleem heeft met hoe hij/zij handelt of denkt,dan ligt het probleem eerder aan je eigen verwachtingen denk ik?
There is something about the outside of a horse that is good for the inside of a man
-
neus
Ha een hard oordeel, ben er beduusd van...tengeltje11 schreef:zoiets direct onder hoogmoed klasseren vind ik ook nogal kortzichtig eigenlijk.
Ik vind het belangrijk om je nederig op te stellen naar je eigen oordeel. Dat houdt in dat je iemand het voordeel van de twijfel moet geven. Als dat niet lukt heb je toch in ieder geval voorkomen dat het oordeel uit hoogmoed kwam, wat volgens mij wel gewoon een mogelijkheid is. Bij mij althans...als ik iemand voor het eerst ontmoet,(ff moeilijk om te omschrijven,daar het puur gevoel is),krijg ik altijd zo een heel sterk gevoel over hoe die persoon is(ook al praat die bv niet tegen mij,zegt die niets,....soms gewoon,soms enorm overweldigend.
zo kan ik iemand ontmoeten die ik niet ken,waarbij ik zo een sterk negatief vals gevoel bij krijg,dat ik die persoon nooit moet.ik kan daar dan bv amper gewoon tegen praten,ik heb moeite met ernaar toe te stappen,....
ook al gebeurt er dan bv jaren niets die dat gevoel bevestigd.dat gevoel was/is zo sterk,dat ik dat niet kan negeren en niet meer normaal kan functioneren rond/bij die persoon.
hoogmoed kan ik dat moeilijk noemen,het gebeurt gewoon,ik kan dat niet tegenhouden.
ik zou het kunnen negeren ja,maar dan verloochen ik bijna mezelf(alle,zo zou het voelen),en de keren dat ik serieus in iemand bedrogen was,waren de keren dat ik die eerste invloeden naast me gelegd heb door me bv te laten inpakken met wat iemand zegt,of door me mee te laten slepen met persoon rondom me die een totaal ander idee over die persoon hadden.
Dat is de nederige opstelling...en mensen die aan je eigen criteria voldoen....hmmmm,ook dat is moeilijk.
als iemand niet aan je criteria voldoet,ligt dat dan aan die persoon?of heb je zelf foute verwachtingen gehad tegenover die persoon?als die persoon zelf geen probleem heeft met hoe hij/zij handelt of denkt,dan ligt het probleem eerder aan je eigen verwachtingen denk ik?
-
tengeltje11
- Posts in topic: 32
- Berichten: 493
- Lid geworden op: 20 nov 2013, 19:07
- Contacteer:
maar ik zie dat niet als mijn oordeel eigenlijk.Ik vind het belangrijk om je nederig op te stellen naar je eigen oordeel.
zoiets komt op mij af,ik heb daar,als persoon,geen invloed op.
moet je dat dan ook in vraag trekken?of geloof je ergens dat zoiets gewoon kan en dat zoiets je niet voor de gek houdt?(das bv een van de dingen waar ik in geloof)
das volgens mij gewoon een instelling die ervoor zorgt dat je vooral jezelf in vraag gaat stellen ipv alles te gaan projecteren op anderen en je omgeving....Dat is de nederige opstelling...
niet dat het mij altijd lukt om zo te gaan denken,maar ik streef er wel naar om zo te denken...zo voorkom je ook teleurstelling.
There is something about the outside of a horse that is good for the inside of a man
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten