bestaan

[neus]

ik besta in Frankrijk, maar mijn vraag is:

Bestaat het middelpunt van een cirkel?

[memeticae]

Ah! Bienvenue, ils-ont des ondes de wifi lá bas, je vois.
(Pardon my french)
Onthechting valt je zwaar zeker?
:)

Is het middelpunt van een cirkel te bepalen?

Alors: Oui et Non.

Eenvoudig uit te leggen overigens:
De cirkel bestaat niet, en daarom ook het middelpunt niet.

Goed benaderbaar cirkel of middelpunt, dat wel. Met passer en lineaal.

Omdat pi een transcendent nummer is, een dat nooit eindigt, kan ik dus nooit (tenzij ik alle tijd krijg) het koord opmeten waarmee ik een cirkel heb gemaakt. (en zeggen dat het precies 2pi lengtes heeft, en het middelpunt op de helft van het koord ligt; het koord heeft immers een transcendente lengte waarvan het midden onbepaalbaar is. Dus eigenlijk heb ik dubbel zoveel tijd nodig, hetgeen onmogelijk is, want ik had alle tijd al)

http://www.tauday.com/tau-manifesto


(als ik alle tijd krijg tau te bepalen, is het middelpunt eenvoudig te vinden. enkel tau/2, daar is dan geen extra tijd voor nodig.)

Evenmin kan ik een koord nemen met pi(!) lengte en daarmee een cirkel tekenen.

Wiskundigen zullen me uitlachen overigens: natuurlijk kunnen zij dat. Totdat ze daadwerkelijk proberen een cirkel te maken.

Een oneindige veelhoek is waar je op uitkomt, met welbepaald middelpunt.

Probeer het maar: neem een koord bevestig aan het einde een (ideaal) potlood (dat oneindig dunne lijnen trekt) en probeer daarna je cirkel op te meten ... Meet je aan de binnenkant of de buitenkant?

Wiskunde beweert dat te kunnen, Leibniz en newton hebben hiervoor calculus uitgevonden. Maar het gaat altijd uit van de limiet.
Een oneindige veelhoek is niet te onderscheiden van een cirkel.

Een rechte lijn is, in wezen, een cirkel; en daarom zonder middelpunt, of juister. precies de helft van tau keer de lengte van je lijn en dan loodrecht erop.
Ofwel: de Poynting-vector wijst naar je middelpunt.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Poynting-vector

Misschien net zoals tijd en plaats:
Als je de perfecte cirkel hebt geschapen, weet je zijn middelpunt niet
En als je het perfecte middelpunt hebt, zie je de cirkel niet.

Dualisme, zoals het overal (in de natuurkunde niet het minst) terugkeert.
Golf of deeltje?
Licht of donker?
Warm of koud?
Leven of dood?

Niet voor niets is h-bar de constante van Planck gedeeld door 2pi.
http://en.wikipedia.org/wiki/Reduced_Planck_constant


De grap echter is dat als je h-bar ziet als h/t (t=tau) het een heel stuk begrijpelijker wordt. (althans, voor mij werd het dat)


Tau kun je natuurlijk ook lezen als Tao.

Maar daar gaan we al ...

Wat is filosofie anders dan het aftasten van elkaars gedachten?

En bovendien, met welk doel stelde je de vraag?
Reactie uit te lokken?
Een "gedachtenzaadje" te planten?

Wat?

[Belinda]

ik zou dat natuurlijk moeten weten want het zat in mijn pakket. Ondanks bovenstaande gok ik er toch liever op dat het middelpunt bestaat bij gratie van de cirkel. Weer wat zekerder van mijn antwoord ben ik als de straal 0 is, heb je ook niet dat gesodemieter met die tangens en die cotangens. Het kan echter wel problemen opleveren voor vakantiegangers, is je radius 0 dan besta je niet in frankrijk.
Wat mij brengt op een minder plezierige gedachte. Het zal in de tweede geweest zijn dat we een wiskundeleraar hadden, de heer Wientjes. Hij zei in lesje 1 dat een cirkel bestond uit punten, ik in katzwijm, ik dacht dat hij iets heel dieps bedoelde, niet een beetje pseudo diep maar een echte deepety. Ik heb toen een maand lang op de eerste rij gezeten met de bovenste drie knoopjes van mijn blouse open, in de hoop nog meer van dat spul te vernemen van deze wondergoeroe. Na een maand opende ik voor het eerst mijn boek. En wat denk je? Het was gewoon een saaie definitie van een cirkel. Getver, wat een engerd!

[memeticae]

Ik heb een tijd terug eens een "muziekvideo" gemaakt waar dit gegeven in terugkomt.

Ik start met "muziek" en daarna een programma genaamd "million particles" om het juist functioneren van de videochip (gpu) van mijn computer te controleren.

Het startte met een cirkel, toen ik mijn muis bewoog verdween die en, hoe ik ook mijn best deed, ik kreeg nooit de cirkel meer terug.

https://www.youtube.com/watch?v=vWaRemym4hI

edit: Mocht je de "muziek" niet om aan te horen vinden, kun je het geluid natuurlijk uitzetten. ;)

[neus]

travel&surf pakketje voor mijn vrouw en inloggen via de persoonlijke hotspot et voila!

ik verwachte een onderscheid in bestaan en zijn, waarbij ik de cirkel nog als zijnde zag, maar dat zijn is dus ook omstreden ( heel diep he Belinda)

vanuit het zijnde zou je kunnen zeggen dat een middelpunt bestaat maar niet is, het is bedacht dus het bestaat...

[neus]

memeticae, ik kan nu niet alle linkjes ed volgen, kom daar later op terug

[yopi]

Op het ft-forum staat in de rubriek filosofie een topic: bestaan en zijn.
Ik pik er 1 post uit van een zekere 'yope' en zet die hieronder ongevraagd neer. Het lijkt me in een taal die Neus en Memeticae zal aanspreken:

“X bestaat als een eigenschap van x waarneembaar is. “ heb ik hieronder verder uitgewerkt in wat ik de metaforische relatie noem.

In mijn boek “On the Construction of Reality” ga ik uit van een tweetal axioma’s.
Als eerste ga ik er van uit dat er pas werkelijkheid kan bestaan als er verschil is. Een object kan alleen bestaan bij de gratie van een verschil met datgene wat niet het object is. De relatie tussen object en niet-object noem ik de metonymische relatie. Deze relatie is digitaal. Dat wil zeggen dat hij bestaat of niet.
Ten tweede bestaat iets slechts dan wanneer het wordt waargenomen. Deze daad van waarneming definieer ik op een heel specifieke manier. Waarneming is de gebeurtenis waarbij een configuratie verandert onder invloed van een andere configuratie.
Zo bestaat een zwarte punt op een zwart vlak niet tenzij deze relatie in de waarnemer bestaat (verbeelding). Hetzelfde geldt voor een witte punt op een wit vlak overigens. Een lichtpunt dat even aan gaat en vervolgens weer verdwijnt bestaat in de tijd. Er is geen principieel verschil tussen de gebeurtenis waarbij twee configuraties elkaar ontmoeten in de tijd of de gebeurtenis waarbij twee configuraties elkaar ontmoeten in de ruimte.
Er kan pas sprake kan zijn van werkelijkheid als het boven beschreven noodzakelijke verschil, dat ik de metonymische relatie noem, wordt waargenomen. Ik zie dat als een proces waarbij drie actors zijn betrokken. Als eerste het “Object”, dat wel of niet een verschil heeft met zijn context. Dat wordt dan uitgedrukt met een 0 wat betekent “geen verschil” of een 1 en dat betekent dan “wel verschil”. De voorwaarde dat dit verschil waargenomen moet worden wordt vervuld door de “Waarnemer”. Deze waarnemer wordt op dezelfde manier gedefinieerd als het Object. De status van de waarnemer wordt ook weer uitgedrukt met een 0 of een 1. De Waarnemer gaat een interactie aan met het Object, resulterend in het “Subject”. De relatie tussen het Object en de Waarnemer noem ik metaforisch. Het subject is het resultaat van deze metaforische relatie. Ook het subject wordt uitgedrukt met een 0 of een 1. Deze metaforische relatie is analoog. Er is sprake van een schaal, een mate van gelijkenis.


De subjectieve werkelijkheid ontstaat als er een verschil is tussen het Object en de Waarnemer. In de digitale logica bestaat er een operatie die bij een verschil een 1 oplevert en bij geen verschil een 0. Deze operatie wordt ook wel “XOR” genoemd.
Samengevat hebben we het volgende:
Object: 0 of 1
Waarnemer: 0 of 1
Subject: (Object XOR Waarnemer)
Als we dit nader bekijken, lijkt het onderscheid Subject, Waarnemer en Object alleen maar te maken te hebben met de positie van waaruit je deze driedeling benadert. De XOR operatie heeft namelijk de volgende eigenschap:
Als (Object XOR Waarnemer) = Subject
Dan geldt ook: (Object XOR Subject) = Waarnemer
En: (Subject XOR Waarnemer) = Object
Stel dat het Object verandert. De Waarnemer is als het ware een mal waarin deze verandering wordt geregistreerd met als resultaat dat er een nieuw Subject ontstaat.
Wat ik nu heb beschreven, is een werkelijkheidsmoment of ook wel een ding. Samengevat bestaat dit uit een subject, een object en een waarnemer die zijn opgebouwd uit metonymische relaties en die zich tot elkaar verhouden in een metaforische relatie. We hebben hiermee een mechanisme om de dimensies met elkaar te verbinden. Ik probeer het samen te vatten in het volgende schema waarbij een object verandert in de tijd:
Object Waarnemer Subject
Moment t0: 0 1 1
Moment t1: 1 1 0

[yopi]

(vervolg)
Mijn reactie hierop was daar:

Als ik yope goed begrijp (en daar twijfel ik nogal aan) uit zijn lange post ergens in het begin van dit topic; bestaan alleen waarnemingen, die je in zijn meest algemene vorm kunt duiden als verschillen tussen principieel onzichtbare metafysische entiteiten, waarbij en passant een subject zichtbaar wordt.
Die waarneming is dan eenzijdig in het bewustzijn van het subject van 1 zo'n entiteit, die de andere entiteit als object vat.
(Een overinterpretatie van die post waarschijnlijk, die ook niet makkelijk te vatten is)

Gezichtsbedrog van een oog is eigenlijk dan een oordeel over een gewoon bestaande waarneming, dat ontstaat door deze waarneming in het denken te confronteren met andersoortige waarnemingen. Bijvoorbeeld van instrumenten.
Het doel van dit denken is om tot een consistent wereldbeeld te komen, dat verklaart hoe het werkelijk zit met die werkelijkheid. Terwijl alleen de waarnemingen tot de werkelijkheid behoren (bestaan).

Het denken zou je als waarnemingen kunnen beschouwen die in de spiegelwereld van de taal gedaan worden om subjecten de gelegenheid te geven om met elkaar te kunnen communiceren.

[neus]

wat die yope schrijft over 'verschil' dat ken ik uit de Franse filosofie, daar is het laatste woord nog niet over gezegd. De Fransen, in hun filosofie, maken het zich nodeloos ingewikkeld. Misschien om de eenvoud van het Franse buitenleven te compenseren?

een middelpunt bestaat bij gratie van het zijnde.

niet alleen als bedachte maar in een volledige metafysica van het brandpunt .

[yopi]

(vervolg 2)
Wat de cirkel betreft:
Het centrum en de periferie vormen samen hun bestaan. De één roept de ander op en andersom.
Interessant is de begrensdheid. Als je namelijk de cirkel opblaast tot oneindigheid ontstaat een situatie waarbij elk punt een middelpunt is en een omtrek nergens bestaat.

(Wat de situatie was toen de kosmische catastrofe plaatsvond in het denken over het totaal. De ene bol, met God als middelpunt; en de andere bol, waar god achter het sterrenbehang geplakt zat; werden samen opgeblazen door de idee van een oneindig heelal. Waar dus geen middelpunt en geen omhullende buitenkant bestond. De catastrofe van het kosmische immuunsysteem volgens Peter Sloterdijk.)

[yopi]

wat die yope schrijft over 'verschil' dat ken ik uit de Franse filosofie, daar is het laatste woord nog niet over gezegd. De Fransen, in hun filosofie, maken het zich nodeloos ingewikkeld. Misschien om de eenvoud van het Franse buitenleven te compenseren?

een middelpunt bestaat bij gratie van het zijnde.

niet alleen als bedachte maar in een volledige metafysica van het brandpunt .

Inderdaad. Het differentiedenken heet dat.

Elk zijnde heeft in ieder geval een geprojecteerd middelpunt om het op vast te pinnen. (Zwaarepunt, Richtpunt van het denken, het Ding-an-sich)

[neus]

wel typisch in de Franse filosofie is dat daar het begrip 'dramatisering' aan de orde komt, met name van de sensatiepers, maar de filosofie lijkt wel te doen aan zelf-dramatisering.

met name de projectie voor een middelpunt vind ik van belang, is dat een projectie naar of vanad?

[yopi]

wel typisch in de Franse filosofie is dat daar het begrip 'dramatisering' aan de orde komt, met name van de sensatiepers, maar de filosofie lijkt wel te doen aan zelf-dramatisering.

Dat zegt me niets eigenlijk. Vertel ..

met name de projectie voor een middelpunt vind ik van belang, is dat een projectie naar of vanad?

Naar zou ik zeggen. De focus van waarneming of denken.
Wel een onzekere dialoog. Ik voel me een beetje in het luchtledige hiermee ..

[neus]

Yopi,

ik begrijp dat het allemaal wat weinig houvast heeft. Ik zal na mijn vakantie proberen houvast te verschaffen. Er is heel wat denkwerk verzet door mij, en een boek over nieuwe Franse filosofie bestudeerd (voor een deel nog), dat vond ik wel toepasselijk in Frankrijk.

[yopi]

Een filosoof heeft nooit vakantie.

[neus]

Ik moet mijn "vakantie" gebruiken voor de filosofie, omdat ik niet in mijn levensonderhoud kan voorzien met de filosofie, en dus mijn dagbestedingen de rest van het jaar anders moet invullen. Ik zou wel graag willen dat ik in mijn levensonderhoud zou kunnen voorzien met filosofie, maar wat om twee redenen niet kan:
- ik wil mijn comfortabele leven niet opgeven (columnisten verdienen weinig en de banen zijn niet voor het oprapen )
- ik ben niet conformistisch genoeg ten opzichte van bestaande instituties.

[neus]

wel typisch in de Franse filosofie is dat daar het begrip 'dramatisering' aan de orde komt, met name van de sensatiepers, maar de filosofie lijkt wel te doen aan zelf-dramatisering.

Dat zegt me niets eigenlijk. Vertel ..

Zoals wel vaker worden de oorzaken voor wereldproblemen extern gezocht, in dit geval in de sensatiezucht van de media. Maar het zijn de dramatiseringen waarmee we ons leven vormgeven, waarmee ons leven wordt vormgegeven. Denk aan de reclame. Deze bevestigt stereotypen of gebruikt dramatische voorstellen om ons aan te spreken, en het succes van reclame is dat we ons aangesproken voelen.

met name de projectie voor een middelpunt vind ik van belang, is dat een projectie naar of vanad?

Naar zou ik zeggen. De focus van waarneming of denken.
Wel een onzekere dialoog. Ik voel me een beetje in het luchtledige hiermee ..

Het is heel hoog over, heel abstract. Uiteindelijk een soort discussie over bestaan en zijn. Er zijn minder dingen dan er bestaan. Om te zien wat er is, moet men proberen in het bestaan de dramatiseringen weg te halen. Een "middelpunt" is een typisch voorbeeld van dramatisering, er is helemaal niets.

[yopi]

Als het menselijke zaken betreft, en je haalt het dramatische er af, mis je je juist het begrip van die zaken. Wat je zelf eigenlijk al zegt.

Voor het algemene en zuivere begrip van andere zaken - of voor het vatten van het algemeen en zuiver menselijke - kan ik me voorstellen dat je de dramatisering er van moet scheiden. Maar niet weglaten bij het menselijke algemene zuivere. Als je begrijpt wat ik bedoel.

[yopi]

Ik moet mijn "vakantie" gebruiken voor de filosofie, omdat ik niet in mijn levensonderhoud kan voorzien met de filosofie, en dus mijn dagbestedingen de rest van het jaar anders moet invullen. Ik zou wel graag willen dat ik in mijn levensonderhoud zou kunnen voorzien met filosofie, maar wat om twee redenen niet kan:
- ik wil mijn comfortabele leven niet opgeven (columnisten verdienen weinig en de banen zijn niet voor het oprapen )
- ik ben niet conformistisch genoeg ten opzichte van bestaande instituties.

Ik snap het ..

[neus]

Als het menselijke zaken betreft, en je haalt het dramatische er af, mis je je juist het begrip van die zaken. Wat je zelf eigenlijk al zegt.

Voor het algemene en zuivere begrip van andere zaken - of voor het vatten van het algemeen en zuiver menselijke - kan ik me voorstellen dat je de dramatisering er van moet scheiden. Maar niet weglaten bij het menselijke algemene zuivere. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Ja nihilisme, is nul dramatische voorstelling. Het is met "nuchterheid" net als met inteelt, het is een poosje vol te houden...

[memeticae]

Formeel gezien is een cirkel met straal 0 geen cirkel.

Alleen al omdat voor de omtrek van een cirkel geldt: O=2pi x r <=> 2pi=O/r

Als r=0 staat er: 2pi=O/0 en deel je door nul. Dat kan niet, schijnt. Ook kan ik geen omtrek vinden die vermenigvuldigd met nul 2pi oplevert.

De cirkelvergelijking: x^2+y^2=r => x^2=r-y^2 lijkt oplossingen te hebben voor r=0 -> x,y=0. Maar uit bovenstaande blijkt dat niet te kunnen.

Een cirkel met straal nul is derhalve een singulariteit.
Een punt dat zich onttrekt aan alle (natuur-)wetten, of anders gezegd, een punt waarover geen uitspraken gedaan kunnen worden (ze zijn allemaal waar en geen van allen is waar) anders dan door het punt zelf.
Zoals Pinokkio zegt:"Mijn neus gaat nu groeien", zo is het aan de waarnemer om te bepalen of Pinokkio liegt of niet.
Een onmogelijke opgave. Behalve voor Pinokkio zelf, hij weet dat hij de waarheid liegt en de leugen waarheid is, daarom groeit zijn neus wel en niet tegelijkertijd, iets dat we in onze vier dimensies niet kunnen waarnemen.
(Tenzij je tijd als complex getal opvat en je dus het begrip imaginaire tijd introduceert, dat niets met het reële "nu" te maken heeft; pinokkio liegt, dus groeit zijn neus, maar omdat het groeien een leugen impliceert heeft hij de waarheid gesproken en groeit zijn neus niet. Hetgeen we in het (reële) "nu" niet kunnen waarnemen. Eigenlijk zet Pinokkio met zijn uitspraak de tijd dus stil. Toch knap, voor een houten pop.)

Natuurlijk kunnen we naar believen dimensies toevoegen en een cirkel met straal 0 creëren, wiskundig althans, door gebruik te maken van sedenionen. Een eigenschap van sedenionen is dat zij wel nul-delers hebben en er een antwoord mogelijk lijkt voor 2pi=O/0. Dit is dan wel 16-dimensionele algebra en is het concept cirkel eigenlijk verloren gegaan.

Wat je kan zeggen is dat een 16-dimensionaal lichaam geprojecteerd op een 2-dimensionaal oppervlak de eigenschappen van een cirkel kan lijken te hebben. Zelfs bij r=0.

Maar dit grenst wel aan metafysische esoterie, welke kant van de grens?
Tsja, da's een goeie vraag.


::

Als ik yope goed begrijp, zeg hij het volgende:

Waarnemer, Object, Subject(ieve werkelijkheid), Tijdstip.

W xor O xor S = T
0 0 0 0
0 0 1 1
0 1 0 1
0 1 1 0
1 0 0 1
1 0 1 0
1 1 0 0
1 1 1 1

Gesorteerd op tijdstip:
Op t=0 heb ik niets, of alleen een object en werkelijkheid, of alleen een waarnemer en werkelijkheid of alleen een waarnemer en een object.
Op t=1 heb ik werkelijkheid of een object of een waarnemer, of alle drie.

Die conclusie bereikt hij echter niet, hij beweert dat op t=1 er nog steeds slechts twee eigenschappen zijn. Maar wellicht begrijp ik hem niet goed.

[neus]

Er is de mogelijkheid dat Pinokkio tijdelijk liegt en tijdelijk de waarheid spreekt. Dat de neus in pakketjes groeit en krimpt. Netto lijkt er dan niets te gebeuren, zit het "vast", maar dat is schijn.

Een cirkel met straal nul is als de waarnemer oneindig groot is. Een cirkel met straal oneindig is als de waarnemer nul is. Deze relatie mag je niet loslaten.
Krimpt de waarnemer dan wordt de cirkel groter, groeit de waarnemer dan wordt de cirkel kleiner. Tijdelijk liegt Pinokkio en spreekt hij de waarheid

[memeticae]

Er is de mogelijkheid dat Pinokkio tijdelijk liegt en tijdelijk de waarheid spreekt. Dat de neus in pakketjes groeit en krimpt. Netto lijkt er dan niets te gebeuren, zit het "vast", maar dat is schijn.

Pakketjes neus? ... Dat riekt naar een quantummechanische "neus", neus!
:)

Een cirkel met straal nul is als de waarnemer oneindig groot is. Een cirkel met straal oneindig is als de waarnemer nul is. Deze relatie mag je niet loslaten.
Krimpt de waarnemer dan wordt de cirkel groter, groeit de waarnemer dan wordt de cirkel kleiner. Tijdelijk liegt Pinokkio en spreekt hij de waarheid

Die snap ik niet.
Hoe krimpt of groeit de Waarnemer?
Doet hij dat Zelf, of het Object?
Is er dan een verschil tussen Waarnemer en Subject?

Wacht, ik zet even de tijd stil.

Subject wordt pas Object na Waarneming en zie Je dat Het er is? (Dat het Object een Vorm heeft)
XOF Object wordt pas Subject na Waarneming en zie Je welke Vorm Het heeft.
Maar nooit ziet de Waarnemer dat en wat Het is, tegelijkertijd?

Tijd gaat weer door ...

Tegen wat weegt de waarnemer dat überhaupt af?

Bij Pinokkio is de premisse dat als hij liegt zijn neus groeit, maar zijn neus kan ook door andere oorzaken groeien (hij is van hout immers) en op het moment dat hij dan in verbazing uit:"Hé, mijn neus groeit", liegt hij niet.
(Zou dat kunnen komen omdat als Pinokkio zegt:"Mijn neus gaat nu krimpen", hij wél de waarheid spreekt?)

Net zoals drama en tragedie (ik weet niet meer waar je dat zei).

Iedere tragiek is een drama, maar niet ieder drama een tragiek.

Ieder punt kan een cirkel worden, stop maar een getal in de verhouding tussen omtrek en diameter en he presto, daar issie. Maar geen een cirkel kan terug een punt worden (om het eens op z'n vlaams te zeggen), omdat pi er nu eenmaal is als verhouding tussen omtrek en diameter; bepaald door ons ruimte-tijd "daarzijn".

Daarom heeft een cirkel geen middelpunt, want elk middelpunt heeft oneindig veel cirkels, de cirkel kan zijn middelpunt niet onderscheiden. Zodra een middelpunt zich openbaart als cirkel verdwijnt het, dat moet ook wel als gevolg van wet van behoud van informatie, die impliceert immers dat informatie niet verdubbeld/gekloond kan worden.

Waarmee ik, denk ik, bedoel te zeggen dat je het middelpunt pas weet te kennen als je alle cirkels kent.

Of zit ik nu in andere woorden te beschrijven wat jij eigenlijk bedoelde?

[neus]

je komt dicht in de buurt...

als een waarnemer wat eet groeit deze en worden punten cirkels, bij afvallen andersom.

waarneming is in een brandpunt zitten, dat is dus samenvallen met een punt. je bent er soms wel voor een andere waarnemer en soms niet, deze bevestigt jouw bestaan door te groeien en krimpen

ach ja het is een komen en gaan

[neus]

als in de toekomst de waarnemer gaat krimpen zullen punten cirkels worden, als dat niet kan gaat de waarnemer dus groeien.

ik denk nog steeds dat cirkels iets zijn en middelpunten bestaan

[Leonardo]

ik denk nog steeds dat cirkels iets zijn en middelpunten bestaan

In een Platonische wereld waarschijnlijk, maar in realiteit lijkt me sterk...

[neus]

nou een cirkel zie je, of herken je in het zijnde, dan weet je van het bestaan van een middelpunt, maar dat is dan weer niet te zien.

[neus]

terug van vakantie...

memetica, ik waardeer jouw uitwijdingen, maar ik begrijp niet goed de functie van hardcore fysica of wiskunde. Ik heb nu hier en daar wat linkjes gevolgd, en zie interessante maar (voor mij ) totaal onbegrijpelijke concepten, die ik uitleg als pogingen vooral op een eiland te gaan leven.

je getuigt van zekere spitsvondigheden, maar het zijn dusdanige losse flodders, dat ik denk: doe er iets opbouwends mee, of is dat gewoon hoe jouw geest werkt: alle kanten op zonder echte focus?

[yopi]

@Neus
Wat denk je? Bestaat een subject of is ie?

[neus]

@Neus
Wat denk je? Bestaat een subject of is ie?

Dat is afhankelijk van wat je het subject toeschrijft. Eeuwigheden of oneindigheden bestaan wel maar zijn niet. Dus als je het over een eeuwig subject hebt, dan bestaat dat, maar is het niet.

Het "bestaan" is een uitgebreidere groep. Er bestaan als het ware meer dingen dan er zijn. Ook fanatasiedieren of draken bestaan en zijn er niet echt. Bestaan geeft aan dat er over gepraat en gedacht kan worden, en dan kan over meer dingen dan zijnden.
God bestaat is dus juist en God is, is nog maar de vraag.

Subject vertaal ik wel als onderwerp, en elk onderwerp is logisch gezien iets waarover gepraat en gedacht kan worden en bestaat dus. Of het specifieke subject ook tot de zijnden behoort is nog maar de vraag.

Cirkels zijn voor mij zijnden omdat je ze waarneemt, maar het kunnen ook gedachtencirkels zijn.

[yopi]

Dat is afhankelijk van wat je het subject toeschrijft.

Als je subject vertaalt als lijdend voorwerp geef je mijns inziens aan dat het subject (dat ik natuurlijk bedoelde (homunculus I II III en inmiddels IV (zie aldaar))) IS. Reflecteer je er op als onderwerp (zoals jij deed) dan BESTAAT het (in de spiegelwereld van II).

Het subject IS hetgeen al het bestaande en zijnden ondergaat of zoiets.

[neus]

Dat "ondergaan" , zie je dat als net zoiets als " geworpen zijn" ?

[yopi]

Mijn gedachte (die ik in een vraag gegoten had aan jou) was dat een subject ook een zijnde is omdat hij het zijnde is dat al die andere dingen die jij onder zijnden rekent beleeft. 'Ondergaan' is ook een betekenis van het Engelse woord subject. In ieder geval zit daar een soort intuïtie in van wat een subject nu eigenlijk is.

Over dat geworpen zijn.
Ik neem aan dat je op de term van Heidegger doelt.
Heidegger is in 'Sein und Zeit' altijd bezig met zijn of ontologie.
Ik geloof niet dat hij het daar ooit over subject heeft, maar 'de mens' altijd aanduidt met 'er zijn' - Dasein -.
Ik dacht daar niet aan. Maar vind het wel een vondst om daar ook aan te denken als je probeert iets van het subject te vatten.

[memeticae]

memetica, ik waardeer jouw uitwijdingen, maar ik begrijp niet goed de functie van hardcore fysica of wiskunde. Ik heb nu hier en daar wat linkjes gevolgd, en zie interessante maar (voor mij ) totaal onbegrijpelijke concepten, die ik uitleg als pogingen vooral op een eiland te gaan leven.

je getuigt van zekere spitsvondigheden, maar het zijn dusdanige losse flodders, dat ik denk: doe er iets opbouwends mee, of is dat gewoon hoe jouw geest werkt: alle kanten op zonder echte focus

( ...)

als een waarnemer wat eet groeit deze en worden punten cirkels, bij afvallen andersom.


als in de toekomst de waarnemer gaat krimpen zullen punten cirkels worden, als dat niet kan gaat de waarnemer dus groeien.
?

Ik heb de vrijheid genomen wat neusgezegden samen te voegen.

Je spreekt jezelf tegen.

Je bent pinokkio.

Je zegt als de waarnemer krimpt, worden punten cirkels
en als de waarnemer groeit ook.

Maar dat geeft niet, ik zag het vraagteken.

Als ik op een ballon een cirkel teken, blijft de cirkel een cirkel hoe groot of klein ik de ballon ook blaas.

Als ik op een ballon een stip teken, etc.

Een punt kan nooit een cirkel worden en een cirkel nooit een punt.

Daar is die "hardcore", in jouw vocabulaire "fysica" voor nodig.
Zonder die kennis kun je ze verloochenen.

Maar begrijp me niet verkeerd, elk middelpunt heeft een benaderbare cirkel, en elke cirkel een benaderbaar middelpunt.
Alleen nooit beiden een absoluut tegelijk.

Ik weiger te geloven in de absoluutheid van de lichtsnelheid. Daarom ga ik maar door met theorieën die ermee doordrenkt zijn, teneinde alternatieven te ontdekken. Hoe doe je dat? Door de lichtsnelheid te ontkennen? Neen, door ze als absurd aan te merken.

Daarom analoge computers. Zij zijn in staat een perfecte cirkel te tekenen, wil je de de verhouding tussen omtrek en diameter weten? Wacht dan maar, uiteindelijk krijg je antwoord. En dat is pas als jij het wilt, of wil zien.

Is dat niet het antwoord op bestaan?

Of is het soms niet zaak bruggen te slaan, zodat er geen eilanden kunnen bestaan?

Zo nee, trek ik me gelijk terug op mijn (schier)eiland.

[Leonardo]

In de wiskunde zijn er begrippen als: 'reeksen' en 'limieten'. Daarmee kun je bewijzen dat een benadering van een bepaalde waarde met zekerheid een bepaalde waarde bereikt. Je kunt dus zeggen dat deze waarde de juiste waarde is, echter blijft de benadering een benadering. De vraag is dus of deze waarde echt bestaat.

Vreemd genoeg kan de uitkomst van een limiet (benadering) een nieuwe reeks opleveren (reeksontwikkeling), en dus is de uitkomst weer een benadering!

[neus]

Het is inderdaad een aanname dat een punt een gekrompen cirkel is en een cirkel een uitgedijde punt. Dat zou je sowieso in 3D moeten bekijken. Maar het leek me erg voor de hand liggend, zo van dat begrijpt toch iedereen?

Ga je heel erg uitzoomen dan wordt willekeurig welke vorm een punt. En ga je heel erg inzoomen dan vind je vaak vooral leegte.

Zoomlensfilosofie...

[DisQ]

Het feit dat wij een echte cirkel niet kunnen maken en ook het middelpunt niet kunnen bepalen betekend niet dat dat middelpunt er niet is.

[neus]

heb je het dan over "zijn" van dat middelpunt of over "bestaan" van dat middelpunt?

[Leonardo]

Het is inderdaad een aanname dat een punt een gekrompen cirkel is en een cirkel een uitgedijde punt. Dat zou je sowieso in 3D moeten bekijken. Maar het leek me erg voor de hand liggend, zo van dat begrijpt toch iedereen?

Ga je heel erg uitzoomen dan wordt willekeurig welke vorm een punt. En ga je heel erg inzoomen dan vind je vaak vooral leegte.

Zoomlensfilosofie...

De definitie van een punt is dat deze geen straal heeft, en van een cirkel dat deze wel een straal heeft.

[yopi]

Ik bedacht nog (met ergens in mijn achterhoofd de snaartheorie) dat zijn - in Neus zijn opvatting - pas mogelijk is als er ruimte en tijd bij betrokken is.

Het mooie van de snaartheorie vind ik dat die het punt ontkent, net als één van de wetten van de thermodynamica ontkent dat er 0 graden Kelvin kan bestaan.
Beweeglijke snaartje met veel dimensies.
Alleen ben ik geneigd om die dimensies te ontkennen.
Lijkt mij een contructie van de wiskunde, want alle richtingen bestaan vanuit een imaginair punt gezien. Dus waarom zou je alleen boven/beneden, links/rechts en voor/achter laten gelden. Dat is een constructie van een assenstelsel om positie of richtingen te kunnen beschrijven.
Algebraïsch kun je altijd uitbreiden van een derde macht naar een hogere.
Om sommen op te lossen. En dan vervolgens dit terugfantaseren naar een 'ruimte'.

[Leonardo]

Misschien bestaat de natuur wel uit wiskundige abstracties die niet 'zijn', en misschien 'zijn' wij als bewuste wezens ook niet? (vergelijkbaar met een simulatie op een computer? - misschien 'is' het universum wel een computer? (conceptueel))

[yopi]

Nou. In ieder geval zijn natuurwetten, constanten en zo meer ook abstracties.
Wel lastig met bijvoorbeeld zo'n uitspraak als die van Descartes: Ik denk dus ik ben.

[Leonardo]

Misschien is denken een bijverschijnsel van van de simulatie :greins: maar ik wil Descartes niet naar de kroon steken... :greins:

[yopi]

De laatste snaartheorie (tenminste in de serie The Elegant Universe) heet de M-theorie. Bij de vraag aan Edward Witten waar de M voor kon staan, zei hij ondere andere: the matrix-theorie.

Jij je zin!

Want die snaartjes zijn de effecten van de Grote Programmeur, die zegt:
Ik programmeer dus Ik Ben. Jullie bestaan alleen maar.

[Leonardo]

Bijna goed. Wat ik bedoel is dat de essentie van het zijn misschien equivalent is met met illusie. Misschien is 'zijn' in essentie 'illusie zijn'?

[DisQ]

heb je het dan over "zijn" van dat middelpunt of over "bestaan" van dat middelpunt?

Beide, er is geen enkele reden waarom iets niet kan bestaan of er niet zijn omdat de positie in de ruimte niet te bepalen is.

[neus]

Het is inderdaad een aanname dat een punt een gekrompen cirkel is en een cirkel een uitgedijde punt. Dat zou je sowieso in 3D moeten bekijken. Maar het leek me erg voor de hand liggend, zo van dat begrijpt toch iedereen?

Ga je heel erg uitzoomen dan wordt willekeurig welke vorm een punt. En ga je heel erg inzoomen dan vind je vaak vooral leegte.

Zoomlensfilosofie...

De definitie van een punt is dat deze geen straal heeft, en van een cirkel dat deze wel een straal heeft.

een oneindig kleine straal is niet nul

[neus]

heb je het dan over "zijn" van dat middelpunt of over "bestaan" van dat middelpunt?

Beide, er is geen enkele reden waarom iets niet kan bestaan of er niet zijn omdat de positie in de ruimte niet te bepalen is.

wat "is" een middelpunt dan precies en hoe is die ontstaan?

[Leonardo]

heb je het dan over "zijn" van dat middelpunt of over "bestaan" van dat middelpunt?

Beide, er is geen enkele reden waarom iets niet kan bestaan of er niet zijn omdat de positie in de ruimte niet te bepalen is.

wat "is" een middelpunt dan precies en hoe is die ontstaan?

afstand(cirkel,middelpunt)=straal

Het is dus zaak dat er een afstand gedefinieerd kan worden, wat natuurlijk in de praktijk meestal niet mogelijk is. (en in theorie misschien ook wel niet...)

[DisQ]

Ik zie niet in waarom die afstand gedefinieerd moet worden.
Dat is alleen nodig om het middelpunt te bepalen.

Als je iets niet kunt bepalen betekend dat niet automatisch dat het niet bestaat.