Ergernissen

[neus]

Het is erg gemakkelijk om geërgerd te zijn, althans bij mij. Dat vraagt om een beschouwing die het mogelijk maakt een manier van omgang met ergernissen te vinden.

Wat je bijvoorbeeld veel kan waarnemen is dat sommigen zich richten op de letter en sommigen zich richten op de geest, en dat geeft onderling ergernissen.

Zo is bidden voor iemand die naar de letter leeft altijd een soort smeken of bedelen. Voor iemand die naar de geest leeft, iemand die ervaring heeft met de praktijk van het bidden, is bidden meer, het is ook een soort beschouwen. Voor mensen die vooral naar de letter leven zijn gelovigen rare mensen.

Verhalen uit heilige teksten letterlijk als waarheid nemen is onmogelijk, en met zal zich ergeren aan mensen die onmogelijke zaken geloven. Voor mensen die vooral naar de geest leven zijn niet-gelovigen rare mensen. Verhalen uit heilige teksten drukken zodanig diepe wijsheden voor hen uit dat ze niet kunnen begrijpen dat deze niet als zodanig door anderen gelezen kunnen worden.

In de rechtspraak is het duidelijk dat men door te letterlijk aan de wet vast te houden men ongewenste situaties krijgt. Verlichte rechters bewaken de geest van de wet. Als het al onmogelijk is de wet zodanig letterlijk te maken dat men de geest niet hoeft te bewaken, zal het naar alle verwachting voor andere teksten ook niet mogelijk zijn deze volkomen naar de letter waterdicht te krijgen.

De vraag is waarom mensen de pogingen om volledig naar de letter te leven dan niet opgeven, als ze kunnen weten dat ze daarmee niet volledig waterdichte redeneringen kunnen opbouwen. Het lijkt een vasthouden aan schijnzekerheid, alsof de letters nooit voor meerdere uitleg interpretabel zijn.
Maar terug naar ergernissen. Ergernissen blijken de mens te activeren. Dat ze tegenover elkaar staan hebben ze misschien liever dan dat ze naast elkaar staan. Geactiveerd zijn mensen gemotiveerd en hebben ze een zin gevonden, dat mag naar de letter een zin zijn om verschillen op te heffen, naar de geest is het een zin om de tegenstellingen te behouden. Debat dient niet het komen tot overeenstemming, maar het vinden van argumenten om het oneens te blijven.

Het lijkt ook zo te zijn dat de tegengestelden elkaar mogelijk maken. Hoe meer men leeft naar de geest, hoe meer de ander zal leven naar de letter, en andersom.

Met deze kennis lijkt het dat we niet echt af willen van ergernissen, maar ik toch wel. Het idee dat ikzelf ergernissen oproep en dat ik daar blij mee zou moeten zijn, is toch wel wat raar, Men kan dit eigenlijk bewust niet echt politiek correct noemen. Als men aan de ene kant de stelregel heeft het lijden zoveel mogelijk te willen verminderen en men aan de andere kant ergernissen wel in stand houdt is inconsequent.

Dat zou alleen kunnen al het ergeren geen lijden is. Misschien dat sommigen dat inderdaad zo beleven. Of ergeren is een positief lijden omdat het de moraliteit versterkt. Of ergernissen zijn positief omdat een negatief voorbeeld je leert wat positief is.

Toch lijkt een wezen dat zingeving haalt uit een ergernis zijn voor anderen een onedel wezen. Zo beschouwd is het dan ook wel heel moeilijk om edel te zijn, omdat er altijd wel een reden is waarom sommige mensen zich aan je ergeren. Zit je er zelf niet mee, en deel je dat met anderen, dan kun je niet echt zeggen dat er een probleem is, of wel?

Ik erger me rot aan dat soort denken, maar misschien maak ik een stroman.

[yopi]

Ergernis of woede kan het einde betekenen van onverschilligheid en passiviteit. Het in stand houden van ergernissen is zelfprikkeling ten behoeve van eigengevoel. Het overwinnen er van is een soort geestelijk ontwaken dat het zelfgevoel weliswaar vermindert, maar waar de wereld zich weer opent na een periode van isolatie.

[neus]

@ Pink Panter,

Ik weet niet precies waar ik me nu meer aan erger, aan mensen die alles heel letterlijk nemen, de bureaucraten, of mensen die alles in hun eigen geest uitleggen en nooit in de geest van een ander. Er is geen objectiviteit bij welke aanpak dan ook.

@Yopi,

Je hebt de strekking goed begrepen, ongetwijfeld heb je zelf ook al heel wat ergernissen gehad.

[neus]

Ergernis of woede kan het einde betekenen van onverschilligheid en passiviteit. Het in stand houden van ergernissen is zelfprikkeling ten behoeve van eigengevoel. Het overwinnen er van is een soort geestelijk ontwaken dat het zelfgevoel weliswaar vermindert, maar waar de wereld zich weer opent na een periode van isolatie.

Ik heb jouw reactie nu meerdere keren gelezen en ik vind het steeds mooier hoe je zo kort en bondig heb kunnen samenvatten wat misschien wel een project is van een heel mensenleven.

[yopi]

Dat is een groot compliment

[yopi]

Het ergste vind ik ergernis vanwege het feit dat je je ergert. Dat is net zo iets als verveelt worden van je eigen verveling.

[Mtheman]

erger jij wel eens aan je eigen ge-erger? Hoe komt het dat je dat zo erg vind.

[yopi]

Omdat het de ergernis groter maakt en in stand houdt.
Zoiets geldt (naar mijn idee natuurlijk) ook voor wat ik over verveling zie.
Nog twee voorbeelden zijn wraakzucht als manier om je gekwetstheid in stand te houden en het lijden onder het lijden dat het lijden alleen versterkt ipv het te verdragen. Er zijn vast nog wel meer voorbeelden.

[tengeltje11]

Is het voor veel mensen niet uit gemakzucht dat ze naar de letter leven?daarbij moet je niet stilstaan bij jezelf,bij anderen,bij handelen,gewoon letterlijk volgen.
Want laat veel mensen eens echt stilstaan bij zichzelf en je krijgt vaak hoopjes ellende.

Ergernis is idd een cirkeltje,je ergert je aan iets,en daardoor alleen ga je er nog meer op letten,en je ergernis komt nog groter.

[neus]

Naar de letter leven geeft een gevoel van zekerheid. Je kunt je ergens aan vasthouden. Alleen omdat het onmogelijk is om echt objectief te zijn met letters, zonder persoonlijke interpretaties, ga je je eerder ergeren. Het ergeren aan je eigen ge-erger heeft misschien te maken jezelf te letterlijk te nemen. Je kunt bijvoorbeeld best het gevoel hebben iets te missen in het leven, of bang zijn iets te missen, maar als je hier al te letterlijk aan gaat werken wordt het niet beter. Misschien is dan wijs het gevoel weg te laten ebben en gewoon weer tot de orde van de dag over te gaan.

[Mtheman]

Bij zaken die emotionele reacties oproepen, is het meestal wel verstandig om die te relativeren.

[yopi]

https://decorrespondent.nl/1148/de-gerr ... 4-692a6750

[neus]

Leuk, maar niets over leven naar de letter of de geest, en het ontstaan van ergernissen tussen hen die het één of het ander doen.

[neus]

ergeren is iets van de kleine geesten, ik zie dat nu. hoewel het mogelijk geen verschil maakt ga ik voor de ruime of grote geest

[neus]

Ik zei eens tegen een boeddhist: "Groots en meeslepend wil ik leven". Toen vroeg hij: "Waarom?" Ik heb nog steeds geen antwoord gevonden.

[neus]

Ik denk wel dat sommige mensen "grote geest" verwarren met "veel naar de letter leven", of "kleine geest" met "weinig naar de letter/letterlijk leven".

Ik weet niet of dat wel klopt.

Leven naar een gedicht van Marsman De grijsaard en de jongeling?

[neus]

iedere vorm van bijval is het tegenovergestelde van ergernis.

Dank je philotuut.

[memeticae]

Ik ben, jaren geleden, eens een tijdje vrachtwagenchauffeur geweest. Toen ik daar net mee begon, vond ik het best nog wel moeilijk om zo'n ding enigszins onder controle te houden en geen ongelukken te maken. Dat ging altijd goed, maar het was behoorlijk (zenuw)slopend. Andere mensen schenen niet te begrijpen in welk een gevaar ze zich begaven door nog even voor of achter mij langs te glippen of (onbewust) in de dode hoek te blijven rijden/fietsen. Bij een ongeluk zou ik de schuld krijgen, een de facto resultaat van ongelukken tussen vrachtauto's en andere verkeersdeelnemers. (Misschien niet volgens de wet, echter wel in de publieke opinie.)

Bijna een jaar lang heb ik me achter het stuur verbeten, gevloekt en gescholden. Totdat ik daarvan zo uitgeput raakte dat ik besloot daarmee te stoppen en eens te letten op de mensen die wél rekening met me hielden.

Oogschellen vielen af ... het waren er zóveel meer! Sindsdien kan ik me niet meer ergeren aan andermans fouten en gaat het vergeven ervan heel snel.
De jaren erna reed ik een stuk lekkerder en ontspannen.

De les die ik eruit heb geleerd is dat je zulks eigenlijk in alle gevallen moet doen. Niet ergeren en fouten vergeven. Soms gaat dat nog mis, en erger ik me aan mezelf niet naar m'n eigen les te leven.
(Gelukkig kan ik mezelf ook weer snel vergeven)

[neus]

Leuk verhaal. Mijn zoon doet met vrienden wel eens "truck-simulator" op de PC, ik denk toch dat dit aspect niet echt gesimuleerd wordt.

Je ergeren doe je misschien vooral aan jezelf, want het is jouw eigen perceptie die voor het ergeren zorgt.

[memeticae]

Leuk verhaal. Mijn zoon doet met vrienden wel eens "truck-simulator" op de PC, ik denk toch dat dit aspect niet echt gesimuleerd wordt.

Je ergeren doe je misschien vooral aan jezelf, want het is jouw eigen perceptie die voor het ergeren zorgt.

Inderdaad. In de simulator is geen sociale interactie ... ongelukken hebben daar nauwelijks gevolg.


Ergeren aan jezelf, daar kwam ik dus achter, was hetgeen ik al jaren aan het doen was. Ik was een grote pessimist. Zag de wereld alleen als slecht en de mensen daarop, met slechts enkele uitzonderingen, ook.

Met slechts de simpele gedachtesprong eens naar de "goeden" te kijken, ging er een hele nieuwe wereld voor mij open.

Ik zei eens tegen een boeddhist: "Groots en meeslepend wil ik leven". Toen vroeg hij: "Waarom?" Ik heb nog steeds geen antwoord gevonden.

Om je maar niet te hoeven ergeren? Komt daar eigenlijk niet de ergernis uit voort? Uit de mensen die niet meegesleept willen worden, of jouw grootsheid niet zien?

Zou dat een interpretatie van het antwoord van de monnik kunnen zijn?

"Ik scheld u al mijn schulden kwijt", zei de boeddhistische monnik tot de bankdirecteur.

[neus]

existentiële bevestiging, daar komt het vaak op naar als drijfveer bij van alles dat mensen doen.

Ik zoek het soms veel te ver...

[memeticae]

Of anderen niet ver genoeg?

[memeticae]

Misschien zoek jij, net als ik, het antoniem van existentiële bevestiging?

[neus]

Het vinden van antoniemen is juist een veelgebruikte manier van existentiële bevestiging.

Als ik bemerk dat ik weer eens bezig was met iets waar ik heel erg in geloofde, maar wat uiteindelijk alweer ontmaskerd wordt als manier om existentiële bevestiging te verkrijgen, dan schaam ik me. Schaamte is mijn moreel uitgangspunt.

Schamen is zelf weer een dankbare vorm om te komen tot existentiële bevestiging, een hele sterke, hoewel ik denk dat veel mensen het belachelijk vinden. Afkeer hebben is altijd nog de sterkste. Schamen = afkeer van jezelf?

[memeticae]

Schamen is zelf weer een dankbare vorm om te komen tot existentiële bevestiging, een hele sterke, hoewel ik denk dat veel mensen het belachelijk vinden. Afkeer hebben is altijd nog de sterkste. Schamen = afkeer van jezelf?

Neu, dat vind ik niet.

Schamen is jezelf durven toegeven dat je fouten hebt gemaakt, net zoals ik met meneer Epées.

Over de schaamte heenstappen en je fout toegeven, dat is denk ik wat belangrijk is. Verantwoordelijkheid nemen, je verontschuldigen, meer kun je niet doen, terugdraaien is onmogelijk. Voorkomen weer wel. Maar dat komt pas na de gebeurtenis.

Zo leer je.

Maar ik ken ook mensen die zich schamen en in een hoekje gaan zitten, om vervolgens weer dezelfde fout te begaan. Alsof zich schamen bij hun een endorfine losmaakt waarbij ze zich lekker voelen.

[neus]

Maar ik ken ook mensen die zich schamen en in een hoekje gaan zitten, om vervolgens weer dezelfde fout te begaan. Alsof zich schamen bij hun een endorfine losmaakt waarbij ze zich lekker voelen.

Ik zou me schamen als ik zo was!

Ja zo leer je...

[memeticae]

Ik ken een aantal mensen die verslaafd zijn.

Heroine, cocaine, alcohol ... stuk voor stuk schamen ze zich en laten toch de drugs niet los, welke kans ze ook krijgen.

Volgens mij zijn ze verslaafd aan hun schaamtegevoel.
(of de slachtofferrol, daar valt ook bevrediging uit te putten, drugs is de schuldige immers)

[memeticae]

Ik zou me schamen als ik zo was!

Ja zo leer je...

Owww,

Nou zie ik 'm pas ... ik schaam me kapot de hele dag dat ik niet zo ben.

Voelt best lekker hoor.
;)

[neus]

Op zich geloof ik wel dat er eigenlijk niets is om je voor te schamen. Schaamte is echt iets dat men zelf verzint of wat anderen je aanpraten.

Dan schaam ik me weer dat ik me schaam.

[memeticae]

Ouroboros?

[neus]

Ja, dat ik niet kan ontsnappen aan de schaamte. Zoals gezegd dient het als morele basis. Als men zich niet kan schamen heeft moraal geen effect, dat is dan alleen iets van anderen. Goed, het is dus zo dat moraal, via de schaamte, een zichzelf verterende bezigheid wordt, waar misschien teveel energie naar toe gaat. Het is vooral zaak zich niet te schamen voor dingen die men (nog) niet gedaan heeft. En het kan zelfs zo zijn dat men dingen doet om het schaamtegevoel op te zoeken. Dat zijn dan toch beide geen "gezonde" uitgangspunten, om niet te zeggen "ziek" .

[neus]

Er wordt wel eens gesproken over collectieve schaamte, maar niemand wil dat voelen, mogelijk ook omdat er geen collectieve identiteit zou zijn.

en men spreekt wel van plaatsvervangende schaamte.

[Leonardo]

Ik zei eens tegen een boeddhist: "Groots en meeslepend wil ik leven". Toen vroeg hij: "Waarom?" Ik heb nog steeds geen antwoord gevonden.

Zo'n antwoord lijkt me inderdaad erg irritant

[neus]

het komt er op neer dat een normaal leven al de grootste moeite kost

[memeticae]

het komt er op neer dat een normaal leven al de grootste moeite kost

Tsja, want was is normaal?

"Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg", zei mijn oma tegen mij. En ik geloof dat zij niet de enige oma was die dat tegen haar kleinkinderen heeft gezegd.

[neus]

er is een jonge vrouw op mijn werk die me doet afvragen of aan een nieuwe relatie beginnen normaal is, misschien is dat juist veel te normaal

[memeticae]

Te normaal is gek ...

Doen dus!

;)

[neus]

Mijn authenticiteit staat op het spel, vind ik, dus ik weiger. Wat is authenticiteit iemand eigenlijk waard...ik vrees voor de consequenties, al was het maar voor die in mijn geest...

[Leonardo]

er is een jonge vrouw op mijn werk die me doet afvragen of aan een nieuwe relatie beginnen normaal is, misschien is dat juist veel te normaal

Ligt er misschien aan of je al een relatie hebt momenteel...

[neus]

Al 22 jaar getrouwd...

[neus]

maar ja die levenswens

[memeticae]

Welke levenswens?

[neus]

Bij zoveel mogelijk vrouwen kinderen verwekken...ik ben gesteriliseerd maar daar trekt die wens zich niets van aan.

[neus]

Oook goedemorgen philotuut,

begeerte, programmering, wie zijn wij om onze programmering tegen te werken...daar hebben we ook alles aan te danken, ook wel de chaotische toestanden soms...het één kan niet zonder het ander