Enclaves van beschaafdheid
In “De mogelijkheden van een eiland†beschrijft Michel Houellebecq een toekomst waar er slechts nog enclaves zijn van beschaafdheid, hoewel men cynisch zou kunnen zijn over die beschaving. Het lijkt echter duidelijk dat de menselijke geaardheid slechts enclaves van beschaafdheid toestaat. De moderne maatschappij heeft zoveel te bieden, maar vind vooral misbruikers die vinden dat als het systeem het toestaat dat dan alles voor persoonlijk gewin toegestaan is.
Het gemakkelijkste antwoord op het leven is een egoïstisch gelukstreven. Als men het geluk heeft dit vol te kunnen houden zonder teveel reacties heeft men naar de algemene opinie een geslaagd leven.
Wordt het leven wat moeilijker en is er sprake van frustraties, dan is het gemakkelijkste antwoord op een leven wat variabel. Er zijn diverse strategieën variërend van acceptatie tot protest, waarmee men uiteindelijk alsnog kan “slagenâ€, of waarbij men dan een idee heeft levenskunstenaar te zijn.
De grenzen voor wat betreft de strategieën in de antwoorden op het leven zijn vaag. Bij een egoïstisch gelukstreven is er geen enkele grens, want van alles kan bijdragen aan een subjectief geluk van een individu. Bijvoorbeeld als dit individu geestesziek is, is echt niets te bizar om bij te dragen aan de (zieke) gelukbeleving. Voor strategieën die gaan over acceptatie zal ook het gebrek aan grenzen geaccepteerd moeten worden. Alleen bij strategieën die gaan over protest komt het begrip “grens†aan een betekenis.
Grenzen die aldus kunnen ontstaan geven een “enclave van beschaafdheid†voor hen die gericht zijn op protest. De definitie van beschaafdheid is dan bepaald door het protest, wat wel en niet zou moeten kunnen, geoorloofd, goed, norm of wet zou moeten zijn.
Wanneer is nu precies een strategie van protest aanleiding tot een “geslaagd leven� Ik denk dat dit dan vooral geldt als de enclave van beschaafdheid bereikt is. Een isolationistisch uitgangspunt. Met meer positieve bewoordingen zou men kunnen denken aan de immuniteitssystemen waar Sloterdijk het over heeft. ‘Schuim’ zou derhalve een ideaal kunnen zijn, maar dan toch slechts voor hen die de strategie van antwoord op het leven in protest in uiterste consequentie nemen.
Een bezwaar tegen enclaves is dat de verschillen meer uitgesproken worden, maar als we dat zelfde fenomeen beschouwen in de natuur, en dan bijvoorbeeld in de verschillen tussen soorten, dan zal niemand daarin een bezwaar zien. De verschillende soorten lijken dan hun bestaan te danken te hebben aan een protesthouding.
Maar sinds wanneer is protest ook synoniem met beschaafdheid? Denken we niet eerder andersom? Bij beschaafdheid denken we aan kalmte, berusting, acceptatie, beheersing, terwijl het dat in essentie dus helemaal niet is. Wat wij beschouwen als enclave van beschaafdheid zijn grenzen uit een protesthouding.
Waarom geef ik zoveel aandacht aan de protesthouding en zo weinig aan de houding van acceptatie? Er zijn toch ook wel voorbeelden van geslaagde levens van mensen in acceptatie? Misschien wijzen we die verhalen toch af vanwege het gebrek aan grensbesef dat vanuit die mensen lijkt te gaan. Waardoor ze in onze ogen niet “beschaafd†kunnen zijn.
Enclaves van beschaafdheid
Beschaving, heeft met name te maken met de culturele achtergronden waar je vandaan komt, de normen en waarden gebaseerd op de culturele achtergronden zorgen ook meteen voor de verschillende vormen van beschaving. Nog steeds zie je verschillen tussen culturele en etnische groeperingen die van oudsher zijn ingegeven.
Wat je schrijft als zijnde protest t.o.v. grenzen, dacht ik ook eerst andersom maar je hebt gelijk dat een protest grenzen aangeeft dus die redenatie vind ik heel zinnig.
Door de globalisatie, worden grenzen vager en groeien beschavingen steeds meer naar elkaar toe. Natuurlijk blijven bepaalde culturele gewoonten overeind, doordat sommige veranderingen niet geaccepteerd worden of doordat de gewoonten tradities zijn geworden.
Ook al zijn er bij dieren geen geschreven regels, dat wil niet zeggen dat er geen regels in een groep dieren aanwezig zijn. Het zijn de ongeschreven regels waaraan de dieren zich dan houden. Zeg maar de "programmering" in het andere topic.
Wat je schrijft als zijnde protest t.o.v. grenzen, dacht ik ook eerst andersom maar je hebt gelijk dat een protest grenzen aangeeft dus die redenatie vind ik heel zinnig.
Door de globalisatie, worden grenzen vager en groeien beschavingen steeds meer naar elkaar toe. Natuurlijk blijven bepaalde culturele gewoonten overeind, doordat sommige veranderingen niet geaccepteerd worden of doordat de gewoonten tradities zijn geworden.
Ook al zijn er bij dieren geen geschreven regels, dat wil niet zeggen dat er geen regels in een groep dieren aanwezig zijn. Het zijn de ongeschreven regels waaraan de dieren zich dan houden. Zeg maar de "programmering" in het andere topic.
"What is essential is invisible for the eye, it's only with the heart that you can see rightly"
Scooter - Weekend
Het belangrijkste aan leven?
Is het leven zelf.
Van discussiëren kan je leren de mening van een ander te respecteren.
Scooter - Weekend
Het belangrijkste aan leven?
Is het leven zelf.
Van discussiëren kan je leren de mening van een ander te respecteren.
@Neus
Bedoel je nu ook te zeggen dat het geheel van 'onze' geglobaliseerde cultuur in een neergang zit, zodanig dat verandering in het geheel niet mogelijk is. En dat het er ook niet naar uitziet dat dat gaat veranderen?
En dat daarom alleen nog op eilandjes mogelijk is om een nieuwe vorm van beschaving te realiseren. Als tenminste op die eilandjes een protesthouding is tegenover dat geheel en de bewoners zich ook niet willen aanpassen. Tenminste niet individueel ..?
Stel dat ik dat onderschrijf.
Dan denk ik, willen die eilandjes enige continuiteit hebben, dat het ook nodig is dat er in een intern klimaat van leefbaarheid aanwezig zou moeten zijn en een formulering hoe een uitwisseling met het grote geheel vorm moet hebben.
Dit omdat absolute eilandjes niet mogelijk zijn, tenzij op een andere planeet.
Dus de eilandjes moeten zich in feite als collectiefjes aanpassen en aan de andere kant ook bewust intern aangeven hoe zich zo goed mogelijk te weren tegen alle soorten druk die onbewust en bewust op de eilandjes uitgeoefend gaat worden.
Bedoel je nu ook te zeggen dat het geheel van 'onze' geglobaliseerde cultuur in een neergang zit, zodanig dat verandering in het geheel niet mogelijk is. En dat het er ook niet naar uitziet dat dat gaat veranderen?
En dat daarom alleen nog op eilandjes mogelijk is om een nieuwe vorm van beschaving te realiseren. Als tenminste op die eilandjes een protesthouding is tegenover dat geheel en de bewoners zich ook niet willen aanpassen. Tenminste niet individueel ..?
Stel dat ik dat onderschrijf.
Dan denk ik, willen die eilandjes enige continuiteit hebben, dat het ook nodig is dat er in een intern klimaat van leefbaarheid aanwezig zou moeten zijn en een formulering hoe een uitwisseling met het grote geheel vorm moet hebben.
Dit omdat absolute eilandjes niet mogelijk zijn, tenzij op een andere planeet.
Dus de eilandjes moeten zich in feite als collectiefjes aanpassen en aan de andere kant ook bewust intern aangeven hoe zich zo goed mogelijk te weren tegen alle soorten druk die onbewust en bewust op de eilandjes uitgeoefend gaat worden.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
-
neus
Globalisatie als optimismeproject negeert grenzen, maar als we eigenlijk al als soort grenzen hebben (die van ons een afzonderlijke individuele soort maakt) dan komt dat project er op neer dat je een identiteit op moet geven. Daar zien we dan ook protest als pessimismeproject.Mtheman schreef:Door de globalisatie, worden grenzen vager en groeien beschavingen steeds meer naar elkaar toe. Natuurlijk blijven bepaalde culturele gewoonten overeind, doordat sommige veranderingen niet geaccepteerd worden of doordat de gewoonten tradities zijn geworden.
-
neus
Het hele idee dat "beschaving" iets globaals zou zijn kan ik niet onderschrijven. Het is in mijn denken als het ware altijd al verbonden met een bepaalde soort en biedt dus nooit meer dan een enclave.yopi schreef:Bedoel je nu ook te zeggen dat het geheel van 'onze' geglobaliseerde cultuur in een neergang zit, zodanig dat verandering in het geheel niet mogelijk is. En dat het er ook niet naar uitziet dat dat gaat veranderen?
En dat daarom alleen nog op eilandjes mogelijk is om een nieuwe vorm van beschaving te realiseren. Als tenminste op die eilandjes een protesthouding is tegenover dat geheel en de bewoners zich ook niet willen aanpassen. Tenminste niet individueel ..?
Het is trouwens niet zo vanzelfsprekend dat alleen de protesthouding of proteststrategie een succesvolle strategie is. Dat heb ik willen zeggen.
Ik zou graag zien dat enclaves ook ecologieën zouden zijn, maar ben bang dat het niet zo werkt.yopi schreef:Dan denk ik, willen die eilandjes enige continuiteit hebben, dat het ook nodig is dat er in een intern klimaat van leefbaarheid aanwezig zou moeten zijn en een formulering hoe een uitwisseling met het grote geheel vorm moet hebben.
Dit omdat absolute eilandjes niet mogelijk zijn, tenzij op een andere planeet.
Wat de "opgave" lijkt vanuit de proteststrategie is dat we "strijd" moeten incorporeren binnen de enclave (om dan aan een ecologie te komen die continuïteit heeft). Ik denk echter dat enclaves, als beschavingsvorm de strijd vooral externaliseren, wat zou betekenen dat binnen de enclave nooit controle is over hoe het leven gaat.yopi schreef:Dus de eilandjes moeten zich in feite als collectiefjes aanpassen en aan de andere kant ook bewust intern aangeven hoe zich zo goed mogelijk te weren tegen alle soorten druk die onbewust en bewust op de eilandjes uitgeoefend gaat worden.
neus schreef
En als je vindt dat dat per individu verschilt en je dingen wilt aandragen om hier over na te denken, zou ik toch graag willen weten wat jouw strategie is of/en welke je het liefst zou willen.
Wat vind jij de beste strategie?Het is trouwens niet zo vanzelfsprekend dat alleen de protesthouding of proteststrategie een succesvolle strategie is. Dat heb ik willen zeggen.
En als je vindt dat dat per individu verschilt en je dingen wilt aandragen om hier over na te denken, zou ik toch graag willen weten wat jouw strategie is of/en welke je het liefst zou willen.
-
neus
Ik heb een strategie van protest geprobeerd, maar het bleek dat protest gemakkelijk omslaat in agressie-energie. Na agressief geweest te zijn probeer ik nu een soort "beheersing vanuit acceptatie". Dat betekent dat je misschien wel het één en ander aangedaan wordt, maar dat je hierop niet anticipeert of reageert. Vooral anticiperen op wat je aangedaan zou kunnen worden is overbodig in mijn nieuwe visie.
Ik weet natuurlijk niet waar het mij gaat brengen. Misschien brengt het mij wel naar diepste wanhoop en afgrond. In ieder geval is de zelfverachting als ik agressief ben geweest groter dan de angst om wat aangedaan te worden. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik hierdoor vertrouwen in de toekomst heb.
Ik weet natuurlijk niet waar het mij gaat brengen. Misschien brengt het mij wel naar diepste wanhoop en afgrond. In ieder geval is de zelfverachting als ik agressief ben geweest groter dan de angst om wat aangedaan te worden. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik hierdoor vertrouwen in de toekomst heb.
Moet je per se een strategie hebben? Of in ieder geval bewust zijn van die strategie die je hanteert, mij lijkt onbewust leven en de dingen die komen en gaan en dit accepteren als het leven (of i.i.g. een deel ervan) ook een zeer aansprekende manier van leven (strategie zoals je wilt).
Dat wil echter niet zeggen dat je alles zo maar moet accepteren in het leven, er zijn toch ook grenzen van wat je zelf als acceptabel beschouwd. Acceptatie van de dingen zie ik wel als een vorm van vrijheid, immers je accepteert alles zonder er grenzen aan te stellen. Hoewel dit heel mooi klinkt, is dat misschien ook wel omdat het niet kan.
Ik denk dat dit niet kan, omdat jezelf grenzen oplegt. Wat vind ik goed? Wat vind ik fout? Wat vind ik acceptabel? En wat niet? Zo zijn er allerlei grenzen die in meer of mindere mate die vrijheid beperkt. Hoewel die grenzen je vrijheid lijken in te binden en dit misschien ook wel doet, heb je zelf min of meer voor die grenzen gekozen en dus ben je ook zelf verantwoordelijk voor dat je deze grenzen hebt, lijkt mij dus niet zo erg dat ze bestaan.
Dat wil echter niet zeggen dat je alles zo maar moet accepteren in het leven, er zijn toch ook grenzen van wat je zelf als acceptabel beschouwd. Acceptatie van de dingen zie ik wel als een vorm van vrijheid, immers je accepteert alles zonder er grenzen aan te stellen. Hoewel dit heel mooi klinkt, is dat misschien ook wel omdat het niet kan.
Ik denk dat dit niet kan, omdat jezelf grenzen oplegt. Wat vind ik goed? Wat vind ik fout? Wat vind ik acceptabel? En wat niet? Zo zijn er allerlei grenzen die in meer of mindere mate die vrijheid beperkt. Hoewel die grenzen je vrijheid lijken in te binden en dit misschien ook wel doet, heb je zelf min of meer voor die grenzen gekozen en dus ben je ook zelf verantwoordelijk voor dat je deze grenzen hebt, lijkt mij dus niet zo erg dat ze bestaan.
"What is essential is invisible for the eye, it's only with the heart that you can see rightly"
Scooter - Weekend
Het belangrijkste aan leven?
Is het leven zelf.
Van discussiëren kan je leren de mening van een ander te respecteren.
Scooter - Weekend
Het belangrijkste aan leven?
Is het leven zelf.
Van discussiëren kan je leren de mening van een ander te respecteren.
-
neus
Mtheman,
ik ben er eigenlijk van overtuigd dat een vaste strategie hebben meer kwaad doet dan goed, maar als je geen vaste strategie hanteert kan je worden beschuldigd van inconsequent gedrag. Dan is dus de vraag wat erger is, inconsequent gedrag maar wel doen wat je op ieder willekeurig moment het juiste lijkt, of consequent gedrag maar dan soms dingen doen die tegen het gevoel ingaan. Of als je consequent met het gevoel dingen benadert zal je weer horen dat je te weinig met de ratio handelt.
Het zal zeker zo zijn dat iedere situatie een nieuwe situatie is en niet zomaar vergeleken kan worden met andere, eerdere situaties, en dus niet zomaar een zelfde aanpak verdient. Maar als we er van uitgaan dat er dus effectief niets te leren valt, omdat je kennis niet zomaar kunt gebruiken bij nieuwe situaties, dan is dat niet erg hoopvol.
De vraag is dan dus eigenlijk wanneer je kennis kunt gebruiken bij nieuwe situaties en of je daar wel wat mee opschiet. Ik kan me voorstellen dat je door kennisreacties in een soort spiraal terecht komt en dat zou heel goed een neerwaartse spiraal kunnen zijn.
ik ben er eigenlijk van overtuigd dat een vaste strategie hebben meer kwaad doet dan goed, maar als je geen vaste strategie hanteert kan je worden beschuldigd van inconsequent gedrag. Dan is dus de vraag wat erger is, inconsequent gedrag maar wel doen wat je op ieder willekeurig moment het juiste lijkt, of consequent gedrag maar dan soms dingen doen die tegen het gevoel ingaan. Of als je consequent met het gevoel dingen benadert zal je weer horen dat je te weinig met de ratio handelt.
Het zal zeker zo zijn dat iedere situatie een nieuwe situatie is en niet zomaar vergeleken kan worden met andere, eerdere situaties, en dus niet zomaar een zelfde aanpak verdient. Maar als we er van uitgaan dat er dus effectief niets te leren valt, omdat je kennis niet zomaar kunt gebruiken bij nieuwe situaties, dan is dat niet erg hoopvol.
De vraag is dan dus eigenlijk wanneer je kennis kunt gebruiken bij nieuwe situaties en of je daar wel wat mee opschiet. Ik kan me voorstellen dat je door kennisreacties in een soort spiraal terecht komt en dat zou heel goed een neerwaartse spiraal kunnen zijn.
Consequent gedrag of inconsequent gedrag, rechtlijnig vs. flexibel.
Jij vraagt wat erger is. Gaat het daar werkelijk om, of gaat het om wat beter werkt?
Ik denk dat je soms heel consequent gedrag moet vertonen, dat doe je ook al (als je principes hebt). Soms zal je ook van je principes af moeten stappen om te krijgen wat je wilt, of als twee principes tegen over elkaar komen te staan. Ik denk dat het altijd wel nuttig is om eens stil te staan bij de dingen die je doet en waarom je ze zo doet, handelen vanuit je ratio.
Maar soms kan ook een heel sterk gevoel opzetten, ik denk als je je ratio gebruikt dat het dan verstandig is om te luisteren naar dat gevoel, of i.i.g. proberen te achterhalen waar dat gevoel vandaan komt.
Als een bepaalde manier slecht heeft uitgepakt in een bepaalde situatie en een volgende situatie heeft veel kenmerken van die ene situatie dan lijkt mij verstandig om het op een andere manier aan te pakken dan zoals het nu is gegaan.
Dus als morgen iemand uit Lutjebroek per ongeluk een facebook uitnodiging naar iedereen op facebook stuurt voor een verjaardagsfeestje, dan lijkt mij dat de gemeente Lutjebroek maatregelen treft om een situatie zoals dat in Haren is gebeurd te voorkomen. (dit kan je natuurlijk ook op een persoonlijke gebeurtenis toepassen)
Jij vraagt wat erger is. Gaat het daar werkelijk om, of gaat het om wat beter werkt?
Ik denk dat je soms heel consequent gedrag moet vertonen, dat doe je ook al (als je principes hebt). Soms zal je ook van je principes af moeten stappen om te krijgen wat je wilt, of als twee principes tegen over elkaar komen te staan. Ik denk dat het altijd wel nuttig is om eens stil te staan bij de dingen die je doet en waarom je ze zo doet, handelen vanuit je ratio.
Maar soms kan ook een heel sterk gevoel opzetten, ik denk als je je ratio gebruikt dat het dan verstandig is om te luisteren naar dat gevoel, of i.i.g. proberen te achterhalen waar dat gevoel vandaan komt.
Als een bepaalde manier slecht heeft uitgepakt in een bepaalde situatie en een volgende situatie heeft veel kenmerken van die ene situatie dan lijkt mij verstandig om het op een andere manier aan te pakken dan zoals het nu is gegaan.
Dus als morgen iemand uit Lutjebroek per ongeluk een facebook uitnodiging naar iedereen op facebook stuurt voor een verjaardagsfeestje, dan lijkt mij dat de gemeente Lutjebroek maatregelen treft om een situatie zoals dat in Haren is gebeurd te voorkomen. (dit kan je natuurlijk ook op een persoonlijke gebeurtenis toepassen)
"What is essential is invisible for the eye, it's only with the heart that you can see rightly"
Scooter - Weekend
Het belangrijkste aan leven?
Is het leven zelf.
Van discussiëren kan je leren de mening van een ander te respecteren.
Scooter - Weekend
Het belangrijkste aan leven?
Is het leven zelf.
Van discussiëren kan je leren de mening van een ander te respecteren.
-
neus
Het idee van "soms deze aanpak en soms een andere aanpak" klinkt niet als erg zorgvuldig/wetenschappelijk/rationeel. Wat het eigenlijk aangeeft is het onvermogen om te weten wat altijd nodig is. Is het altijd nodig om eerst diep na te denken en af te wegen? Of is het altijd nodig om snel en daadkrachtig besluiten te nemen? Je kunt het niet met zekerheid zeggen, en dus moeten we het onvermogen toegeven.
We komen niet voorbij "trial and error", waarbij elke situatie toch net even anders is en we geen volledige zekerheid hebben over welke aanpak goed is of niet. Je kunt dan wel zeggen dat situaties vergelijkbaar zijn, maar dat is juist het onvermogen. We zouden moeten weten hoe situaties anders zijn en daar komen we wel steeds weer achter, maar je kunt er eigenlijk alleen maar van leren dat geen enkele situatie hetzelfde is.
Dat we dan nog voor onszelf vasthouden aan consequent gedrag is eigenlijk wonderlijk, want het maakt ons minder flexibel, terwijl dat nu juist de "eis" is die het leven ons stelt.
We komen niet voorbij "trial and error", waarbij elke situatie toch net even anders is en we geen volledige zekerheid hebben over welke aanpak goed is of niet. Je kunt dan wel zeggen dat situaties vergelijkbaar zijn, maar dat is juist het onvermogen. We zouden moeten weten hoe situaties anders zijn en daar komen we wel steeds weer achter, maar je kunt er eigenlijk alleen maar van leren dat geen enkele situatie hetzelfde is.
Dat we dan nog voor onszelf vasthouden aan consequent gedrag is eigenlijk wonderlijk, want het maakt ons minder flexibel, terwijl dat nu juist de "eis" is die het leven ons stelt.
Ik ben dan liever consequent aan het inconsequent zijn, en zelfs daar ben ik inconsequent in.
Elke nieuwe (andere) situatie eist niet altijd hetzelfde gedrag, sterker nog ik zal zelfs denken dat het steeds een andere gedrag vereist, juist ook door onze voorgaande ervaringen van ons en anderen om ons heen. We kunnen ons daardoor beter voorbereiden op bepaalde situaties, maar de toekomst staat niet vast, je maakt keuzes en daarmee komt een bepaalde uitkomst.
Dat kan beoordeelt worden achteraf en enkel achteraf of dat een geschikte keuze is geweest. Meestal stellen wij die vraag niet, omdat het niet zoveel impact heeft of om andere redenen. Hoe dan ook als het impact groter lijkt te zijn dan normaal, dus consequenties zijn groter dan wel kleiner dan verwacht, dat zijn denk ik vooral de momenten waarop wij ons dingen gaan afvragen of ons gedrag onze keuze een juiste is geweest en hoe je daar een volgende keer mee zal omgaan, als je in een vergelijkbare situatie zit.
Maar doordat wij mensen juist ook vaak niet van verandering houden, zie je veel gedrag in patronen terugkeren. Als ons normale gedrag niet werkt in een nieuwe situatie, dan is dat ook automatisch een moment waarop wij ons afvragen hoe ons te gedragen. Wij geven dus eigenlijk een voorkeur aan regelmaat en consequent gedrag, omdat we ons dan niet hoeven aan te passen of te veranderen.
Elke nieuwe (andere) situatie eist niet altijd hetzelfde gedrag, sterker nog ik zal zelfs denken dat het steeds een andere gedrag vereist, juist ook door onze voorgaande ervaringen van ons en anderen om ons heen. We kunnen ons daardoor beter voorbereiden op bepaalde situaties, maar de toekomst staat niet vast, je maakt keuzes en daarmee komt een bepaalde uitkomst.
Dat kan beoordeelt worden achteraf en enkel achteraf of dat een geschikte keuze is geweest. Meestal stellen wij die vraag niet, omdat het niet zoveel impact heeft of om andere redenen. Hoe dan ook als het impact groter lijkt te zijn dan normaal, dus consequenties zijn groter dan wel kleiner dan verwacht, dat zijn denk ik vooral de momenten waarop wij ons dingen gaan afvragen of ons gedrag onze keuze een juiste is geweest en hoe je daar een volgende keer mee zal omgaan, als je in een vergelijkbare situatie zit.
Maar doordat wij mensen juist ook vaak niet van verandering houden, zie je veel gedrag in patronen terugkeren. Als ons normale gedrag niet werkt in een nieuwe situatie, dan is dat ook automatisch een moment waarop wij ons afvragen hoe ons te gedragen. Wij geven dus eigenlijk een voorkeur aan regelmaat en consequent gedrag, omdat we ons dan niet hoeven aan te passen of te veranderen.
"What is essential is invisible for the eye, it's only with the heart that you can see rightly"
Scooter - Weekend
Het belangrijkste aan leven?
Is het leven zelf.
Van discussiëren kan je leren de mening van een ander te respecteren.
Scooter - Weekend
Het belangrijkste aan leven?
Is het leven zelf.
Van discussiëren kan je leren de mening van een ander te respecteren.
-
neus
-
neus
Ik las net een stukje over risicobeten (net als alfabeten, dus mensen die vaardig zijn om risico's en kansen goed in te schatten). We schijnen er erg slecht in te zijn. Zelfs de mensen die gestudeerd hebben. Het gaat er dan bijvoorbeeld om bepaalde kansen in te schatten dat iets voor zal komen, dat iets vergelijkbaar is en dergelijke. Gewoon een besef hebben van kansen voor gebeurtenissen is erg lastig en vraagt veel van de geest.
Daarvoor bestaat de wetenschap. Door te veralgemenen of abstraheren kan men kennis toepassen in nieuwe gebieden d.m.v. extrapolatie. Zo kan men zien wat de toekomst brengt en anticiperen. Je hoeft zo niet in een negatieve spiraal terecht te komen. Ik denk dat wetenschap evolutionair van aard is. Zelfs revolutionair soms. Het leven wordt makkelijker erdoor en zo denk ik dat maar een deel van de menselijke constitutie in een neerwaartse spiraal terecht komt, maar dat deel is verwaarloosbaar omdat het een produkt van het verleden is. Instinctieve waarden worden naar de achtergrond verbannen en dit is ook de oorzaak van criminaliteit. Zelfs wetenschappelijke theorieën die de tand des tijd doorstaan krijgen een instinctieve waarde toegeschreven. Ze lijken dan een produkt van instinct omdat na verloop van tijd dus conflicten blootgelegd worden. Daarom ziet/zien de wetenschap of mensen in het verleden alleen maar strijd. Emotionele waarden worden door de wetenschap verzadigd door ratio en het resultaat is een emotionele/rationele polarisatie van ego. En taal is een grote metafoor.neus schreef:De vraag is dan dus eigenlijk wanneer je kennis kunt gebruiken bij nieuwe situaties en of je daar wel wat mee opschiet. Ik kan me voorstellen dat je door kennisreacties in een soort spiraal terecht komt en dat zou heel goed een neerwaartse spiraal kunnen zijn.
-
neus
Wetenschap zorgt er ook voor dat we gemakzuchtiger en minder inventief worden, dat zijn dan vooral de gebruikers van wetenschappelijke vindingen.
Ik heb wel eens gedacht dat kennis gelijk staat aan techniek of technisch kunnen. Maar dat kunnen ligt dan wel buiten de mens. Sommigen hebben de kennis, maken de techniek, en anderen gebruiken de techniek en hoeven de kennis niet meer te hebben.
Ik heb wel eens gedacht dat kennis gelijk staat aan techniek of technisch kunnen. Maar dat kunnen ligt dan wel buiten de mens. Sommigen hebben de kennis, maken de techniek, en anderen gebruiken de techniek en hoeven de kennis niet meer te hebben.
-
neus
-
neus
Ik geloof niet zo in parasitisme. In die zin dan dat ik denk dat bestaande levensvormen zoals de mens "gebouwd" zijn door bacteriën met behulp van viruscommunicatie naar de genen toe, zodat uit een symbiose een soort lichaam/woning/voedselbron "mens" ontstond. De mens denkt nu dat de bacterie een parasiet is, maar dat lijkt me een omkering van zaken.philotuut schreef:Een pasasiet heeft een gastheer nodig de egoist een ander. Dit lijkt destructief of puur egocentrisch van de egoist maar dat is het niet.
Het is bekend dat sommige "parasieten" de mens gezonder maken of van allergie afhelpen, optimaler laten functioneren, al krijgen ze dan misschien zin om meer van die parasieten in andere mensen te transplanteren. Er bestaan al poeptransplantaties ( betere darmwerking ) en zelfs okselbacterietransplantaties (zodat mensen van de zweetlucht afkomen). Ik denk dat de toekomst misschien ook nog hele andere "parasieten" als noodzakelijk voor een goed leven van de mens gaat laten zien.
De egoïst is niet zozeer de parasiet, als wel degene die laat zien wat voor vrijheid we willen hebben, zodat daar naar gestreefd kan worden, of wat we als mens denken nodig te hebben. De interne "parasieten"zorgen daar dan voor, als het echt een verbetering is qua lichaam/woning/voedselbron/bescherming/verspreiding etc.
-
neus
Ik zie de egoïst ook niet als parasitair. De egoïst is degene die de mogelijkheden toont die de mens heeft. Als er daarbij mogelijkheden gevonden worden die beter zijn dan de normale dan zal een ontwikkeling daarheen plaats vinden. Maar dan wel vanuit het perspectief van de mens als behuizing voor bacteriën.philotuut schreef:De parasiet even instrumentaal gebruikt om te laten zien dat ik de egoist niet als parasitair beschouw.
Mvrgr
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten