waarheid

[Verwijderde gebruiker]

okke voel je nu echt dat het mijn woorden zijn,
waardoor je niet serieus genomen wordt?
of
zou het vooral zijn door wat jezelf zegt,
en de maniet waarop,
het gevoel, waar komt het vandaan,
het moet ongetwijfeld het gevoel van de ziel zijn,
voelt je ziel het juist?
want een ieder kan zien, dat je als volwaardige gesprekspartner,
gezien word,
dat je ziel nu wat anders voelt,
hoe komt dat?
zou je ziel in de gaten hebben, dat jouw woorden niet stroken?
en zich daardoor niet serieus genomen voelt,
en zich uit schaamte, jouw woorden zo klein mogelijk nabootst,
in de hoop dat leegte niet gezien wordt, en daarmee het gevoel verdwijnt?
is dit niet liegen tegen jezelf?
okke nu ik het zo zie,
neem jij jezelf wel serieus?

Nee, het is de manier waarop je reageert op je "gesprekspartners".

[alain]

Nee, het is de manier waarop je reageert op je "gesprekspartners".

waarop, IS deze manier dan?

[alain]

waar is het toch misgegaan?

welke schuldige kunnen we nu aanwijzen,

voor de devaluatie van de filosofie?

waar ik op de doel, is de grote verandering,

een negatieve mag ik wel zeggen, onrechtvaardig alsware,


waar het onderzoek naar inzicht in het ware,

liefde voor wijsheid, waarbij men vanuit gaat dat deze, waarheid,

juist kent en daardoor weet, in de ware zin, zo ook liefde en wijsheid

verandert, (nabootsing)

in het ontkennen van waarheid,

onderzoek naar alle kennis, juist en onjuist,

en hij die de meeste en ingewikkelste sommen kan maken,

die wint de prijs,

de prijs in het NIET weten,

hij is de oprechte onwetende,

en deze mens verdient prijs na prijs,

en zijn naam zal eeuwig roemen tussen de "grote"

grote wat?

grote denkers, dat is beter, verwoord,

wie zal de nieuwe kant, hegel, marx WORDEN, of

misschien wel de moderne aristoteles,

hij die het nieuwe inzicht geeft,

een kroon op een werk,

het werk van de moderne koning,

maar nooit zal hij de titel goddelijk krijgen,

1 IS goddelijk genoemd,

de moderne koning zal nooit dit goddelijke evenaren,

zijn grote angst,

het hogere, wat hij vreest,

uit onmacht probeert hij dit goddelijke te verstoppen,

in de veelheid,

en het ontkennen daarvan,

dit is wat het slechte weet, dit is HET grote geheim,

wat hij zo angstvallig verstopt,

hij weet wat slecht IS,

en daaruit weet dat goed bestaat,

dit is het goede deel in het slechte,

een deel waar we het al vaker over hebben gesproken,

de slechte waarheid, als ware,

wie is nu de grote verdeler,

wie heeft zich voor goddelijk uitgegeven,

om het goede zo te verdelen, en vervolgens te mengen met

de ontkenning,

dat geen mens hem meer terug kan vinden,

verstopt in de angst voor de leugen, de leugen van angst,

terwijl hij,

wetende dat er altijd het goede er zal ZIJN,

het goede IS en zal altijd blijven,

dat is de waarheid,

betekent dit nu, dat het goddelijke dus niet te bereiken is?

nee beste vrienden, het betekent dat zolang we slecht leven,

we devalueren,

daarin tegen als we goed leven,

leven we goddelijk,

zo makkelijk IS het goddelijke,

want het goddelijk IS goed

waarheid IS goed

wil men de waarheid weten,

dan moet men de puzzel weer in mekaar zetten,

de verdeling ongedaan maken,

zodat alle delen weer samen ZIJN,

wel lettende op de ontkennende delen, deze worden namelijk

geschijden,

als alle delen weer 1 zijn, verdwijnen de ontkennende delen als

vanzelf, de slechte nabootsing houdt op te bestaan,

nu ziet men de waarheid,

en deze doet helemaal geen pijn,

dit is het moment dat men inzicht heeft,

men begrijpt nu, dat de nabootsing pijn doet,

plato heeft het juist gedacht,

maar laat ik stellen, dat de verwoorden niet juist is,

het is de weg naar boven, die de moeite en de pijn kost,

niet het einde van de beweging,

aan het einde van de beweging IS rust,

het ware geluk,

nu zeggen de vertalingen, dat plato zegt dat de ware mens,

hier niet moet blijven, het ware geluk,

is dit juist,

hebben we vanuit het goede de verplichting terug te keren,

terug de grot in?

en als we gaan, zullen we pijn weer opnieuw ervaren?

ik beweer,

de terugweg doet alleen pijn als men vergeet wie pijn doet?

blijft men volkomen bewust, dat men zich bevind in de nabootsing,

weet, dat deze pijn doen, niet pijn doet,

het enige wat men moet zijn,

IS,

als men is, krijgt de nabootsing of leugen nooit een kans,

al zal hij dat nog zo hard beweren,

en dat is fijn om te weten, want onze goddelijke zag het juist,

het goede verplicht men om terug te keren,

al blijft het een vrije keuze,

gaat men echter niet,

niet terug de grot in,

schaadt men het goede,

dat wil zeggen, je staat tussen het geluk van een ander in,

je belemmert de weg van het goede, het licht alsware,

je brengt een schaduw over de waarheid,

de beweging in en uit de grot, houdt op,

zodra de mens als 1, als ware, de rust van het goede bereikt,

doormiddel van waarheid, en het juiste gebruik, het goede,

als god,

god in de zin van, mens is god,

want de mesn is goed, en de mens is 1

zo IS de mens god,

nu is het slechte niet achtelijk,

ook hij weet dat een eenheid, het doel IS,

de slechte eenheid,

de gemaakte,

ik geef u de gemaakte werkelijkheid,

globalisatie,

atlantis is herbouwd,

nog even, en hun vraag om totale onderwerping,

van de vrije ideeen, naar hun idee,

het slechte idee,

[Verwijderde gebruiker]

waar is het toch misgegaan?
welke schuldige kunnen we nu aanwijzen,
voor de devaluatie van de filosofie?
waar ik op de doel, is de grote verandering,
een negatieve mag ik wel zeggen, onrechtvaardig alsware,

waar het onderzoek naar inzicht in het ware,
liefde voor wijsheid, waarbij men vanuit gaat dat deze, waarheid,
juist kent en daardoor weet, in de ware zin, zo ook liefde en wijsheid
verandert, (nabootsing)
in het ontkennen van waarheid,
onderzoek naar alle kennis, juist en onjuist,
en hij die de meeste en ingewikkelste sommen kan maken,
die wint de prijs,
de prijs in het NIET weten,
hij is de oprechte onwetende,
en deze mens verdient prijs na prijs,
en zijn naam zal eeuwig roemen tussen de "grote"
grote wat?
grote denkers, dat is beter, verwoord,
wie zal de nieuwe kant, hegel, marx WORDEN, of
misschien wel de moderne aristoteles,
hij die het nieuwe inzicht geeft,
een kroon op een werk,
het werk van de moderne koning,
maar nooit zal hij de titel goddelijk krijgen,
1 IS goddelijk genoemd,
de moderne koning zal nooit dit goddelijke evenaren,
zijn grote angst,
het hogere, wat hij vreest,
uit onmacht probeert hij dit goddelijke te verstoppen,
in de veelheid,
en het ontkennen daarvan,
dit is wat het slechte weet, dit is HET grote geheim,
wat hij zo angstvallig verstopt,
hij weet wat slecht IS,
en daaruit weet dat goed bestaat,
dit is het goede deel in het slechte,
een deel waar we het al vaker over hebben gesproken,
de slechte waarheid, als ware,
wie is nu de grote verdeler,
wie heeft zich voor goddelijk uitgegeven,
om het goede zo te verdelen, en vervolgens te mengen met
de ontkenning,
dat geen mens hem meer terug kan vinden,
verstopt in de angst voor de leugen, de leugen van angst,
terwijl hij,
wetende dat er altijd het goede er zal ZIJN,
het goede IS en zal altijd blijven,
dat is de waarheid,
betekent dit nu, dat het goddelijke dus niet te bereiken is?
nee beste vrienden, het betekent dat zolang we slecht leven,
we devalueren,
daarin tegen als we goed leven,
leven we goddelijk,
zo makkelijk IS het goddelijke,
want het goddelijk IS goed
waarheid IS goed
wil men de waarheid weten,
dan moet men de puzzel weer in mekaar zetten,
de verdeling ongedaan maken,
zodat alle delen weer samen ZIJN,
wel lettende op de ontkennende delen, deze worden namelijk
geschijden,
als alle delen weer 1 zijn, verdwijnen de ontkennende delen als
vanzelf, de slechte nabootsing houdt op te bestaan,
nu ziet men de waarheid,
en deze doet helemaal geen pijn,
dit is het moment dat men inzicht heeft,
men begrijpt nu, dat de nabootsing pijn doet,
plato heeft het juist gedacht,
maar laat ik stellen, dat de verwoorden niet juist is,
het is de weg naar boven, die de moeite en de pijn kost,
niet het einde van de beweging,
aan het einde van de beweging IS rust,
het ware geluk,
nu zeggen de vertalingen, dat plato zegt dat de ware mens,
hier niet moet blijven, het ware geluk,
is dit juist,
hebben we vanuit het goede de verplichting terug te keren,
terug de grot in?
en als we gaan, zullen we pijn weer opnieuw ervaren?
ik beweer,
de terugweg doet alleen pijn als men vergeet wie pijn doet?
blijft men volkomen bewust, dat men zich bevind in de nabootsing,
weet, dat deze pijn doen, niet pijn doet,
het enige wat men moet zijn,
IS,
als men is, krijgt de nabootsing of leugen nooit een kans,
al zal hij dat nog zo hard beweren,
en dat is fijn om te weten, want onze goddelijke zag het juist,
het goede verplicht men om terug te keren,
al blijft het een vrije keuze,
gaat men echter niet,
niet terug de grot in,
schaadt men het goede,
dat wil zeggen, je staat tussen het geluk van een ander in,
je belemmert de weg van het goede, het licht alsware,
je brengt een schaduw over de waarheid,
de beweging in en uit de grot, houdt op,
zodra de mens als 1, als ware, de rust van het goede bereikt,
doormiddel van waarheid, en het juiste gebruik, het goede,
als god,
god in de zin van, mens is god,
want de mesn is goed, en de mens is 1
zo IS de mens god,
nu is het slechte niet achtelijk,
ook hij weet dat een eenheid, het doel IS,
de slechte eenheid,
de gemaakte,
ik geef u de gemaakte werkelijkheid,
globalisatie,
atlantis is herbouwd,
nog even, en hun vraag om totale onderwerping,
van de vrije ideeen, naar hun idee,
het slechte idee,

De devaluatie van de filosofie? Dat is niet een onderwerp waar ik warm van wordt om een gesprek over te beginnen.

[Verwijderde gebruiker]

Nee, het is de manier waarop je reageert op je "gesprekspartners".

waarop, IS deze manier dan?

Zie dit bericht.

[Jeroen]

waar is het toch misgegaan?

welke schuldige kunnen we nu aanwijzen,

voor de devaluatie van de filosofie?

Ik zou zeggen: kijk eens in de spiegel

[alain]

in de spiegel kijken,

is er niet ooit een beroemd persoon geweest, die zoiets beweerde,

hij is uiteindelijk gestorven in de ellende,

raar,

wetende dat deze "man" zichzelf verachte,

en waarschijnlijk nooit in spiegels keek,

zoiets bezingen?

het klinkt heel wijs,

het zou kunnen betekenen, zoiets van,

kijk eerst naar jezelf, voor je oordeelt over een ander,

of

als je iets wil veranderen, verander dan eerst jezelf,

en waarschijnlijk zijn er nog tal van redenatie te bedenken,

is dit nu een wijze uitspraak, of

zoals onze jeroen hem gebruikt, een slimmigheidje,

een retoriekje,

en mocht het een retorische uitspraak ZIJN,

welk deel is dan retorisch,

want we zagen al, dat het GEBRUIK op vele wijze kan,

als we nu moeten onderzoeken, lijkt het een onmogelijkheid,

waarschijnlijk zullen we alle mogelijke redeneringen opsommen,

daaruit zal een selectie plaats vinden,

uit deze selectie kan dan de winnaar gekozen worden,

enzo kunnen we op een "eerlijke"manier de betekenis vast stellen,

zo is nu de werkelijkheid, wetende dat hij niet juist is,

maar wel een meerderheid,

we kunnen ieder geval wel stellen, dat wat de beroemde meneer,

voor het in de spiegel kijken zag?

ik weet het niet, maar

het zal wel niet goed zijn geweest,

ik heb namelijk gehoord dat deze meneer zich veelvuldig veranderde,

als vorm, of uiterlijk,

een ding was hij iedr geval niet, niet gelukkig,

waarschijnlijk door gebrek aan

waarheid,

[alain]

okke er zit een kern van waarheid in

[Verwijderde gebruiker]

okke er zit een kern van waarheid in

Wat bedoel jij met 'er'?

Zit niet in alles een kern van waarheid?

[alain]

de "er" verwijst naar jouw beeld van mij, okke

op jouw vraag of niet overal een kern van waarheid inzit,

kunnen we pas ingaan als jij waarheid kent,

of beter,

erkent

[Verwijderde gebruiker]

"pas als ik"... Waaruit maak je op dat ik waarheid niet erken?

Je woorden duwen mij een hoek in waar ik mijzelf niet in herken. Hoe kan ik dan inhoudelijk reageren? Vanuit die hoek waarin ik niet zit?

[alain]

beste okke, mijn woorden duwen niet,

en zeker niet naar een hoek,

het zijn jouw eigen woorden die de illusie van een hoek nabootsen,

en zoals je zelf terecht stelt, zit je niet in een hoek,

het niet erkennen, haal ik uit jouw woorden van het niet kennen,

m.a.w. door het beweren dat waarheid niet te kennen IS,

is het onvermijdelijk dat je zijn bestaan ontkent,

een ontkenning, is een gebrek aan erkenning,

en zonder de erkenning is er geen herkenning,

zonder herkenning kan men niet weten,

[Verwijderde gebruiker]

Door het beweren dat waarheid niet te kennen IS, is het onvermijdelijk dat je zijn bestaan ontkent.

Helemaal mee oneens. Er is zoveel niet te kennen zonder dat je daarmee het bestaan ervan ontkent. Het ontstaan van de aarde is niet te kennen, maar daarmee ontken ik niet dat de aarde ontstaan is.

Waarheid is ook niet te kennen, en daarmee ontken ik het bestaan van de waarheid niet. Snap je dat?

Een ontkenning is een gebrek aan erkenning.

Nee.

En zonder de erkenning is er geen herkenning.

Vielleicht.

Zonder herkenning kan men niet weten.

Hoe kom je daar bij? Je maakt enkele gedachtensprongen die ik niet kan volgen: erkenningen -> herkenning -> weten. Waaruit leidt je af dat die afhankelijkheid tussen weten en herkennen bestaat? Waarom zou weten niet kunnen zijn zonder herkenning?

Maar dat is allemaal een terzijde, want je begint met de stelling dat ik ontken dat waarheid bestaat, omdat ik zeg dat het niet te kennen is. De kern van de zon zou ik dan ook ontkennen, want wij kunnen de kern van de zon ook niet kennen...

Hoe kan je ontkennen en niet kennen zo makkelijk op één hoop gooien? Het zijn twee verschillende woord(groep)en met verschillende betekenissen.

[alain]

Helemaal mee oneens. Er is zoveel niet te kennen zonder dat je daarmee het bestaan ervan ontkent. Het ontstaan van de aarde is niet te kennen, maar daarmee ontken ik niet dat de aarde ontstaan is

het ontstaan van de aarde, IS wel te kennen, het is weten is onzeker,

al is het natuurlijk erg listig om het ontstaan te bespreken,

inplaats van de aarde zelf, want beste okke, is de aarde te kennen?

ik denk het wel,



Waarheid is ook niet te kennen, en daarmee ontken ik het bestaan van de waarheid niet. Snap je dat?

nee okke, om jouw woorden vast te houden, ik snap je niet,

en waarschijnlijk kan jezelf ook niet redeneren waarom waarheid niet,

te kennen is, het is daarom niet het niet kennen, maar

het ontkennen, met andere woorden, bewust niet kennen,

als een handeling, ontkennen,

en dan ook nog zonder reden,



Een ontkenning is een gebrek aan erkenning.

nee zeg jij,

misschien zie je het niet maar, met je korte ontkennen,

erken je deze stelling,


alain schreef:
Zonder herkenning kan men niet weten.

Hoe kom je daar bij? Je maakt enkele gedachtensprongen die ik niet kan volgen: erkenningen -> herkenning -> weten. Waaruit leidt je af dat die afhankelijkheid tussen weten en herkennen bestaat? Waarom zou weten niet kunnen zijn zonder herkenning?

een rare gedachte sprong of logika?

je somt het op in je laatste vraag,

Waarom zou weten niet kunnen zijn zonder herkenning?

hoe kan je nu okke beweren dat je iets weet,

maar het niet herkent?

wat weet je dan?

en hoe kom je aan dit weten?

het enige wat ik kan verzinnen, is,

als men onbewust, kent,

maar dit kan nooit weten genoemd worden,

Maar dat is allemaal een terzijde, want je begint met de stelling dat ik ontken dat waarheid bestaat, omdat ik zeg dat het niet te kennen is. De kern van de zon zou ik dan ook ontkennen, want wij kunnen de kern van de zon ook niet kennen...

even snel een zijstap, je maakt van ik opeens wij, in je voorbeeld,

het zou mij niet verbazen, als jij de kern van de zon ontkent,

maar wat heeft dit met de rest van de mensheid te maken,

de kern van de zon is wel gekend, alleen nog niet juist,

maar men hem kent staat vast, ongeacht of jij het ermee eens bent,

maar het is overduidelijk, je kent de kern van de zon,

zoals je zelf aangeeft,

Hoe kan je ontkennen en niet kennen zo makkelijk op één hoop gooien? Het zijn twee verschillende woord(groep)en met verschillende betekenissen.

ontkennen en niet kennen,

een handeling, het ontkennen, die leid naar een toestand, niet kennen,

onvermijdelijk,

[Verwijderde gebruiker]

Zou je je eigen tekst en de tekst die je citeert van elkaar willen onderscheiden? Daar zijn heel handige mogelijkheden voor door geciteerde tekst tussen [ q u o t e ] en [ / q u o t e ] te zetten.

[Verwijderde gebruiker]

Als je weet dat iets bestaat (zoals de kern van de zon of het ontstaan van de aarde), ken je het dan ook? Ik zeg dat je het niet kent. Jij zegt dat je het wel kent. Als je het ontstaan van de aarde kent, zou je dan willen zeggen hoe deze eruitzag? Of hoe de vader van Barack Obama eruit zag?

Ik ken de vader van Barack Obama niet. Maar daarmee ontken ik niet dat hij bestaan heeft.

[alain]

ik begrijp dat quoten, voor anderen makkelijker is, maar ik ging ervan uit,

dat jij je eigen uitspraken wel zou HERKENNEN,

ik ken de vader van barack, ook niet, echter,

ik WEET hoe mensen ontstaan, met deze KENNIS is het belachelijk

om zijn bestaan te ONTKENNEN,

over het ontstaan van de aarde,

is gelijkend aan het ontstaan van de mens,

maar voor ik nu mijzelf belachlijk maak,

moet ik zeggen dat ik over deze zaken kennis heb, deze kennis

is geen weten, het is kennen,

dus ben ik niet instaat om hier zekerheid over te geven,

wel durf ik hem uitgebreid te beredeneren,

om zo tot een zekerheid te komen,

[Verwijderde gebruiker]

Ik WEET dat er waarheid is. Met deze KENNIS is het belachelijk om zijn bestaan te ONTKENNEN.
Om jouw woorden (vrij) aan te halen.

[alain]

Ik WEET dat er waarheid is. Met deze KENNIS is het belachelijk om zijn bestaan te ONTKENNEN.
Om jouw woorden (vrij) aan te halen.

juist, okke

waarheid is, te kennen,

en wie nu dit ontkent, MAAKT zichzelf belachelijk,

[Verwijderde gebruiker]

Weten dat iets er is en het kennen is niet gelijk. Ik weet dat de aarde een kern heeft. Ik ken de kern van de aarde niet. Ik weet dat mijn grootmoeder een moeder had. Ik ken mijn overgrootmoeder niet.

Weten is niet gelijk aan kennen.

Ik weet dat de waarheid bestaat, maar ik ken de waarheid niet. En ik ben overtuigd dat niemand weet of hij of zij de waarheid kent. We hebben slechts ons beeld van de waarheid en de overtuiging dat dit beeld overeenkomt met de waarheid.

[alain]

je zegt het juist,

weten en kennen zijn niet hetzelfde,

alleen zeg je nu dat je kan weten zonder te kennen,

nu hebben we het hier al eens vaker over gesproken,

verder zeg je dat het weten eerder tot de mens komt dan het kennen,

en nu komen we weer bij een stukje waarheid,

want als we nu het ware willen zeggen,

kennen we de kern, maar we weten er heel weinig over,

of anders gezegd,

je kent het gegeven dat je grootmoeder een moeder heeft,

maar je weet hier niets tot weinig over,

en zo ken je het bestaan van waarheid, maar je weet hem niet,

mij lijkt dat je dan je uitspraak over waarheid,

dan juist woord,

waarheid is te kennen, maar niet te weten,

[Verwijderde gebruiker]

En zo ken je het bestaan van waarheid, maar je weet hem niet

Ik ken het bestaan van waarheid en ik weet van het bestaan van waarheid, maar ik ken de waarheid niet en weet ook niet wat de waarheid is. Ik heb een beeld van de waarheid en ben overtuigd - net als ieder ander mens overtuigd is van zijn beeld - dat mijn beeld overeenkomt met de waarheid.

Waarheid is te kennen, maar niet te weten.

Hiervoor schreef je nog dat het bestaan van de waarheid te kennen is. Dat is niet gelijk aan het kennen van de waarheid.

Ik ken het bestaan van mijn overgrootmoeder, maar ik ken haar niet. Ik weet dat zij bestaan heeft, maar ik weet niet wie zij was.

Ik weet van de waarheid, maar ken de waarheid niet. Ik ontken daarmee geenszins het bestaan van de waarheid. Zijn we het daar nu inmiddels over eens?

[alain]

okke je zegt,

Ik ken het bestaan van waarheid en ik weet van het bestaan van waarheid,

maar

ik ken de waarheid niet en weet ook niet wat de waarheid is.

Ik heb een beeld van de waarheid en ben overtuigd - net als ieder ander mens overtuigd is van zijn beeld - dat mijn beeld overeenkomt met de waarheid.

alain:
okke waar komt nu je overtuiging uit voort?

niet uit het kennen en niet uit het weten,

hoe kan men overtuigt zijn zonder kennen en weten?

en

hoe kan je nu het bestaan weten van iets zonder het te kennen,

of te weten,?

hoe uit zich het bestaan?

okke:
Ik ken het bestaan van mijn overgrootmoeder, maar ik ken haar niet. Ik weet dat zij bestaan heeft, maar ik weet niet wie zij was.

alain: ik weet wel wie zij IS, je overgrootmoeder,


okke:
Ik weet van de waarheid, maar ken de waarheid niet. Ik ontken daarmee geenszins het bestaan van de waarheid. Zijn we het daar nu inmiddels over eens?

alain:
zoals je het nu zegt, kunnen we het zeker eens zijn,

want nu hebben we het niet over de waarheid, maar over okke

okke kent de waarheid niet, maar weet wel dat hij is,

en daar ben ik het mee eens,

[alain]

als men weet dat het bestaat, maar het niet kent,

en hier toch het idee over wil hebben, moet men dan niet,

het leren kennen?

[Verwijderde gebruiker]

Okke waar komt nu je overtuiging uit voort? Niet uit het kennen en niet uit het weten. Hoe kan men overtuigt zijn zonder kennen en weten?

Uit het weten dat het bestaat. Ik weet dat mijn overgrootmoeder geleefd heeft, maar ik ken haar niet. Weet niet waar zij woonde, hoe oud zij is geworden, niets. Ik ken haar niet. Ik ken alleen enkele fragmentarische beschrijvingen van haar. Dat ze veel kinderen had. Een zwaar leven leidde. Is dat waar? Dat weet ik niet. Het is mijn beeld van haar. Misschien zijn die beschrijvingen wel incorrect. Of projecteer ik beschrijvingen van een ander persoon op een ander.

Hoe kan je nu het bestaan weten van iets zonder het te kennen of te weten? Hoe uit zich het bestaan?

Hoe kan je het bestaan van een betovergrootvader van jou weten zonder die persoon te kennen? De meeste zaken kennen we enkel indirect. Hoe kan ik van het bestaan van Zuid-Amerika weten, terwijl ik niet buiten Europa gereisd heb? Hoe kan ik weten dat de Tweede-Wereldoorlog heeft plaatsgevonden, terwijl ik toen nog niet geboren was?

Ik ken het bestaan van mijn overgrootmoeder, maar ik ken haar niet. Ik weet dat zij bestaan heeft, maar ik weet niet wie zij was.

Ik weet wel wie zij IS, je overgrootmoeder.

Je weet inderdaad WAT zij is: mijn overgrootmoeder. Je weet niet WIE zij is, wat haar naam is, waar zij woonde, hoe zij woonde, of ze naar school is gegaan of niet. De enige omstandigheid van haar die wij weten is dat zij een oma of een opa van mij gebaard heeft.

Ik weet van de waarheid, maar ken de waarheid niet. Ik ontken daarmee geenszins het bestaan van de waarheid. Zijn we het daar nu inmiddels over eens?

Zoals je het nu zegt, kunnen we het zeker eens zijn.

Dan zou ik het prettig vinden als je jouw bewering dat ik de waarheid zou ontkennen terugneemt.

[Verwijderde gebruiker]

Als men weet dat het bestaat, maar het niet kent, en hier toch het idee over wil hebben, moet men dan niet het leren kennen?

Klopt. Hoe wil je dat aanpakken: de waarheid leren kennen?

Ik heb het gevoel dat dit gesprek nergens over gaat of eigenlijk weer terug is naar een bladzijdenummer onder de tien, waarna het gesprek weer van voren af aan kan beginnen.

[Jeroen]

waarheid is een kankerhoer

[alain]

Hoe kan ik weten dat de Tweede-Wereldoorlog heeft plaatsgevonden, terwijl ik toen nog niet geboren was?

hoe is het mogelijk, dat we de 2e wereld oorlog in twijfel kunnen trekken,

of hoe is het mogelijk, dat we het bestaan van zuid amerika, kunnen

betwijfelen?

al met al, we kunnen het veel dichter bij bekijken,

zo hebben we een jeroen,

ook al kennen wij jeroen niet persoonlijk,

we KENNEN veel van hem,

dit kennen heeft zelfs al tot weten geleid,

en we weten nu ook wat voor prachtige naam jeroen de waarheid geeft,

verder beweert hij dat alles waar is,

nu word het ons duidelijk hoe jeroentje alles noemt

want wat waar is, is de waarheid,

en de waarheid is volgens jeroen, een zieke prostituee,

als we er nu vanuit gaan dat iemand die beweert dat alles waar is,

over het algemeen beweert dat alles waar is wat hij zelf zegt,

en dit bewwert met kennis van vooral zichzelf,

kunnen we stellen dat iemand die dit beweert,

een zieke prostituee IS,

zo is niet de waarheid een zieke prostituee,

maar het is jeroen die een "kankerhoer"is

en volgens mij frustreert dit het individu,

tenminste dat impliceert zijn taalgebruik,

het taalgebruik van een, slecht mens,

en zo weten we dat jeroen een slecht mens IS,

of is ongelukkig, of gefrustreert of kwaad, beter?

beter dan slecht,

of kunnen we stellen,

dat hij die ongelukkig en kwaad en gefrustreerd en noem maar op,

objektief gezegd, slecht IS,

[alain]

okke schreef:
Ik weet van de waarheid, maar ken de waarheid niet. Ik ontken daarmee geenszins het bestaan van de waarheid. Zijn we het daar nu inmiddels over eens?alain schreef:
Zoals je het nu zegt, kunnen we het zeker eens zijn.

okke zegt,
Dan zou ik het prettig vinden als je jouw bewering dat ik de waarheid zou ontkennen terugneemt.

alain,

okke door deze uitspraak heb ik toch bewering over jouw terug genomen,

sterker, jij hebt je bewering doormiddel van inzicht, verandert,

want eerst beweerde je, waarheid is niet te kennen,

nu zeg je iets heel anders,

nu zeg je dat je de waarheid niet kent, maar wel beseft dat hij IS,

en ja hier ben ik het helemaal mee eens,

verder is het geen schande om waarheid niet te kennen,

ik weet zelfs dat de mens hun uiterste best doen, om het ware,

niet kenbaar te maken,

over het algemeen zij dit de mensen die waarheid ontkennen,

zij beweren namelijk,

waarheid, die is niet te kennen, of

waarheid, iedreen heeft zijn eigen waarheid,

wij weten nu gelukkig, hoe belachelijk deze uitspraken zijn,

en dat houd nu in okke, dat je weer wat kennis over het ware hebt

vergaart, en nog juiste kennis ook,

dus het gesprek IS NIET zinloos,

hij is vruchtbaar,

en we mogen zo vaak terug vallen in het gesprek als we willen,

dat is de vrijheid er is,

en het mooie IS< dat het niet uitmaakt hoevaak je weer overnieuw begint,

het ware is altijd gelijk, 1 als ware,

[Verwijderde gebruiker]

Hoe kan ik weten dat de Tweede-Wereldoorlog heeft plaatsgevonden, terwijl ik toen nog niet geboren was?
hoe is het mogelijk, dat we de 2e wereld oorlog in twijfel kunnen trekken,
of hoe is het mogelijk, dat we het bestaan van zuid amerika, kunnen
betwijfelen?
al met al, we kunnen het veel dichter bij bekijken,
zo hebben we een jeroen,
ook al kennen wij jeroen niet persoonlijk,
we KENNEN veel van hem,
dit kennen heeft zelfs al tot weten geleid,
en we weten nu ook wat voor prachtige naam jeroen de waarheid geeft,
verder beweert hij dat alles waar is,
nu word het ons duidelijk hoe jeroentje alles noemt
want wat waar is, is de waarheid,
en de waarheid is volgens jeroen, een zieke prostituee,
als we er nu vanuit gaan dat iemand die beweert dat alles waar is,
over het algemeen beweert dat alles waar is wat hij zelf zegt,
en dit bewwert met kennis van vooral zichzelf,
kunnen we stellen dat iemand die dit beweert,
een zieke prostituee IS,
zo is niet de waarheid een zieke prostituee,
maar het is jeroen die een "kankerhoer"is
en volgens mij frustreert dit het individu,
tenminste dat impliceert zijn taalgebruik,
het taalgebruik van een, slecht mens,
en zo weten we dat jeroen een slecht mens IS,
of is ongelukkig, of gefrustreert of kwaad, beter?
beter dan slecht,
of kunnen we stellen,
dat hij die ongelukkig en kwaad en gefrustreerd en noem maar op,
objektief gezegd, slecht IS,

Dit zou slechts grappige woordspelerij kunnen zijn. Maar je valt er ook iemand fel mee aan.

Kwalijk vind ik.

[Verwijderde gebruiker]

okke schreef:
Ik weet van de waarheid, maar ken de waarheid niet. Ik ontken daarmee geenszins het bestaan van de waarheid. Zijn we het daar nu inmiddels over eens?alain schreef:
Zoals je het nu zegt, kunnen we het zeker eens zijn.
okke zegt,
Dan zou ik het prettig vinden als je jouw bewering dat ik de waarheid zou ontkennen terugneemt.
alain,
okke door deze uitspraak heb ik toch bewering over jouw terug genomen,
sterker, jij hebt je bewering doormiddel van inzicht, verandert,
want eerst beweerde je, waarheid is niet te kennen,
nu zeg je iets heel anders,
nu zeg je dat je de waarheid niet kent, maar wel beseft dat hij IS,
en ja hier ben ik het helemaal mee eens,
verder is het geen schande om waarheid niet te kennen,
ik weet zelfs dat de mens hun uiterste best doen, om het ware,
niet kenbaar te maken,
over het algemeen zij dit de mensen die waarheid ontkennen,
zij beweren namelijk,
waarheid, die is niet te kennen, of
waarheid, iedreen heeft zijn eigen waarheid,
wij weten nu gelukkig, hoe belachelijk deze uitspraken zijn,
en dat houd nu in okke, dat je weer wat kennis over het ware hebt
vergaart, en nog juiste kennis ook,
dus het gesprek IS NIET zinloos,
hij is vruchtbaar,
en we mogen zo vaak terug vallen in het gesprek als we willen,
dat is de vrijheid er is,
en het mooie IS< dat het niet uitmaakt hoevaak je weer overnieuw begint,
het ware is altijd gelijk, 1 als ware,

Ik weet inderdaad hoe belachelijk jij die uitspraken vindt.

[Verwijderde gebruiker]

waarheid is een kankerhoer

Ik zou zelf nooit het woord kankerhoer gebruiken om iets te beschrijven. Ik kan me voorstellen dat anderen het gebruiken om hun minachting voor een ander persoon mee te duiden, maar heb daar zelf nooit voor gekozen.

Kan je vertellen hoe jij op dit woord komt om waarheid te beschrijven?

[alain]

okke zegt,

Ik weet inderdaad hoe belachelijk jij die uitspraken vindt.

en

Dit zou slechts grappige woordspelerij kunnen zijn. Maar je valt er ook iemand fel mee aan.

Kwalijk vind ik.


alain,

geloof me okke, het is geens zins woordspelerij,

en ik val niet IEMAND aan,

maar een mens die alles wat goed IS, wil teniet doen,

ten behoeve van zichzelf,

het is kwalijk om NIET zo een slecht iemand aan te vallen,

niet doen of niet zeggen dat is kwalijk,

iemand die dusdanig schandalig misbruikt maakt van zijn

vrijheid van mening uiting, MOET tot verantwoordelijkheid geroepen,

want deze dwwas heeft niet in de gaten, dat het onder andere ZIJN schuld

IS,

dat de gemiddelde kind, er maar op los kankert,

bij deze IS jeroen de manipulator, het kind de gemanupileerde,

jeroen IS in deze slecht,

hij IS onderdeel van het idee slecht,

hij laat hem leven,

en als iemand dan pretendeert wijs te zijn,

en op de staat zijn kosten, cursusjes volgt,

en filosofeert(subjektief)

is het schandalig, dat hij zulke woorden misbruikt,



IS jeroen niet diezelfde, die jouw en arjan in de ban gooide?

lekker rechtvaardig,


BIJ DEZE HOUD IK, (onder anderen) JEROEN VERANTWOORDELIJK,

VOOR HET BIJBRENGEN VAN KENNIS OMTRENT HET WOORD KANKER,

AAN MIJN 6 JARIGE ZOON,

DIE ONBEWUST DEZE KENNIS NABOOTST, ZONDER TE WETEN,

WAT DIT BETEKENT, EN WELKE CONSEQUENTIES DIT MEEBRENGT,

EN JEROEN IS ZICH HIERVAN BEWUST,


okke dit IS vele malen kwalijker,

[alain]

okke zegt,

Ik weet inderdaad hoe belachelijk jij die uitspraken vindt.

jij toch ook okke?

jij vindt het heel belangrijk, om duidelijk te stellen,

dat jij, niet de waarheid ontkent,

of anders gezegd,

dat jij de waarheid toekent,

en vanuit dit "öogpunt" is het toch belachelijk,

om het ware te ontkennen?

[Verwijderde gebruiker]

BIJ DEZE HOUD IK, (onder anderen) JEROEN VERANTWOORDELIJK VOOR HET BIJBRENGEN VAN KENNIS OMTRENT HET WOORD KANKER AAN MIJN 6 JARIGE ZOON DIE ONBEWUST DEZE KENNIS NABOOTST ZONDER TE WETEN WAT DIT BETEKENT, EN WELKE CONSEQUENTIES DIT MEEBRENGT EN JEROEN IS ZICH HIERVAN BEWUST.

Je kiest er zelf voor je zoon van 6 dit forum te laten lezen.

[Verwijderde gebruiker]

...dat jij niet de waarheid ontkent, of anders gezegd, dat jij de waarheid toekent...

"De waarheid toekennen" is niet een andere zegswijze van "niet de waarheid ontkennen".

[Jeroen]

Waarheid is een kankerhoer betekent dat jullie nou al zo lang over waarheid aan het ouwehoeren zijn, dat die hoer allang dood is. Stelletje necromanen.

[Verwijderde gebruiker]

Zo met toelichting vind ik hem een stuk duidelijker. Dank je. Het geeft inzicht.

Alain, ik zet er een punt achter hier.

[ziznl]

Volgens mij is er sprake van verschillende betekenissen bij de woorden 'kennen' en 'weten'. Vervolgens is er een verharding van standpunten mbt de 'eigen betekenis'.

Als ik naar mezelf kijk (als ik over mezelf nadenk of reflecteer) dan weet ik inmiddels dat mijn standpunt zich gaat verharden, zodra ik merk dat een persoon waarmee ik ofwel tracht te communiceren, geen blijk geeft bereid te zijn 'mijn betekenis' te begrijpen. Dit onbegrip of dit gebrek van de ander om begrip te tonen is natuurlijk gevolg van het feit, dat ik zelf al geen enkel begrip toonde voor de betekenis van de ander. Het woordendebat dat ontstaat zet de verhardde betekenissen tegenover elkaar. Het is dus een soort betekenisstrijd, die is geladen door miskenning van de betekenis van anderen.

Ik maak me hier vaak schuldig aan en ik herken het vaak pas als ik scherper van geest en goed uitgerust ben.

Ik start een nieuw punt in dit topic iover waarheid. Ik zoek de relatie tussen 'waarheid' en het in gedachte of in spraak benoemen of samenvatten of begrijpen van een enkel opzichzelfstaand woord.

Wat is er aan de hand zodra je 'iets' (een ding, een fenomeen, een proces, een theorie, iets onbekends, iets nieuws of whatever)een naam geeft. Is er dan slechts een naam gegeven aan 'iets' dat er al was? Is het ook mogelijk dat er door naamgeving 'iets' wordt gecreeerd dat er nog niet eerder was? En is het mogelijk dat 'iets' er wel is, wel bestaat dus, maar toch geen naam heeft?

[Jeroen]

Het probleem, zoals ik het zie, zit em in het conceptueel denken. Door dingen in een kader te plaatsen, komen ze vast te staan en verliezen ze hun oorspronkelijke vorm. Ze krijgen de vorm die wij met ons conceptuele denken gevormd hebben. Ook ons conceptuele denken zelf is gevormd, het is niet echt! Doorbreek die illusie en ga dingen zien zoals ze werkelijk zijn: vormloos en vrij.

[yopi]

Naamgeven is naar mijn idee iets vast-stellen uit de 'stream of consciousness'. Daardoor kan het als herinnering beschikbaar blijven en daaruit opnieuw tot leven gewekt worden.
Iets met waarheid krijgt het te maken als de naam verder gevormd wordt door nieuwe ervaringen en daardoor als teken gaat fungeren voor iets blijvends, zinvols, wezenlijks.

Ook ontstaat de mogelijkheid om de relaties tussen de tekens zelf te onderzoeken om terug te komen tot een geheel waar vanuit zinvol naar 'de wereld' gekeken kan worden en waardoor zinvol handelen mogelijk wordt ..

is mijn eerste idee ...

[ziznl]

@ alain

Jeroen is mentaal nog lang geen 6 jaar en in die zin dus jonger en onschuldiger dan jouw zoontje. Los daarvan is het prima dat je hem medeverantwoordelijk stelt. Ik heb echter twijfels of dit enige goede uitwerking zal hebben.


@ Jeroen

En wat als het conceptuele denken al vormloos is, omdat het openstaat voor samenvoegen en integreren van losse elementen tot een geheel. Een geheel dat zelf niet zozeer is vastgesteld maar blijft ontwikkelen, verschijnen, verdwijnen etc. Bijvoorbeeld: een grasveld of een goed socratisch gesprek. :greins:

@yopi

De eerste stap betreft dus een element uit de inhoud van het bewustzijn.
Tja...ik volg je wel en ik heb er geen moeite mee, maar dit is wel radicaal empirisch natuurlijk.
Ik geloof eigenlijk dat het net zo goed kan beginnen met een axioma of een premisse en op grond van een dergelijke premisse, hetgeen feitelijk een soort rationalisatie is of regeling die dimensies opent waarlangs waarnemingen geordend kunnen worden.
Ofwel langs welke dimensie stel je iets vast als je het waarneemt. Wat denk jij? OF zijn de dimensies waarlangs dingen zijn vast te stellen al voorbestemd?

[Jeroen]

@ alain

Jeroen is mentaal nog lang geen 6 jaar en in die zin dus jonger en onschuldiger dan jouw zoontje. Los daarvan is het prima dat je hem medeverantwoordelijk stelt. Ik heb echter twijfels of dit enige goede uitwerking zal hebben.


@ Jeroen

En wat als het conceptuele denken al vormloos is, omdat het openstaat voor samenvoegen en integreren van losse elementen tot een geheel. Een geheel dat zelf niet zozeer is vastgesteld maar blijft ontwikkelen, verschijnen, verdwijnen etc. Bijvoorbeeld: een grasveld of een goed socratisch gesprek. :greins:

Boute uitspraken voor een kind van 8

Ik kan me een vormloos concept niet voorstellen. Een concept heeft mijns inziens per definitie een vorm. Zou je een praktijk voorbeeld willen noemen?

Ps. een grasveld heeft een vorm, en een socratisch gesprek al helemaal!

[alain]

Waarheid is een kankerhoer betekent dat jullie nou al zo lang over waarheid aan het ouwehoeren zijn, dat die hoer allang dood is. Stelletje necromanen.

dit hier okke, is wat jij inzicht noemt,

het is misschien inderdaad maar beter dat je er een punt achter zet,

jammer dat je niet inziet, dat deze jeroen je dwingt,

iemand die zelf als hoer leeft, en al tijden geestelijk dood is,

en toch zichzelf lief heeft, over necromanie gesproken,

[alain]

ziznl zegt,

Als ik naar mezelf kijk (als ik over mezelf nadenk of reflecteer) dan weet ik inmiddels dat mijn standpunt zich gaat verharden, zodra ik merk dat een persoon waarmee ik ofwel tracht te communiceren, geen blijk geeft bereid te zijn 'mijn betekenis' te begrijpen. Dit onbegrip of dit gebrek van de ander om begrip te tonen is natuurlijk gevolg van het feit, dat ik zelf al geen enkel begrip toonde voor de betekenis van de ander. Het woordendebat dat ontstaat zet de verhardde betekenissen tegenover elkaar. Het is dus een soort betekenisstrijd, die is geladen door miskenning van de betekenis van anderen.

alain,

ik herken wat je hier zegt ziznl, en zoals jij het stelt,

ook ik heb mij hier schuldig aan gemaakt,

mij is nu wel het inzicht gegeven,

dat de betekenis los staat, van de mens

of beter de individuele mens, dit stelt mij instaat, om

de geladenheid van het miskennen te kennen, en zo

de geladenheid weg te nemen,

om het makkelijk te houden, na het laden moet men ontladen,

dit basis principe geld voor alle geladenheid,

ga het maar na,

maar hoe zit het met die mens die zelf WEET dat hij de betekenis van een

woord verkeerd gebruikt, hoe geladen is dit?

vooral als bekend is, dat deze mens alleen maar wil, maar niets IS,

nu komt het onrechtvaardige weer zijn kop opsteken,

ook dit beweegt naar het verharden van de mens, ten opzichte van

mekaar,

laat ik het anders stellen,

als de miskenning van de ander terecht is, dus waar,

lijkt mij het hele woorden debat overbodig,

het lijkt mij dan ook dat niet de betekenisen verharden,

maar de personen die ze uitspreken,

al zal hij die de juiste betekenis gebruikt, niet snel kwaad worden,

daarin tegen, de hij die weet dat hij eigenlijk lucht verkondigd,

zal steeds kwader worden,

want zijn reputatie staat op het spel,

tenminste dat denkt deze, dit is natuurlijk niet waar,

al met al, laten we eens ingaan op je vraag,

[alain]

ziznl zoekt het volgende,

Ik zoek de relatie tussen 'waarheid' en het in gedachte of in spraak benoemen of samenvatten of begrijpen van een enkel opzichzelfstaand woord.

met andere woorden, de waarheid van de naam van het woord,

laten we waarheid nemen,

mee eens ziznl?

of houden we het makkelijk en bekijken we werkelijkheid,

[alain]

ziznl heb je Kratylos gelezen?

[ziznl]

@ Jeroen

Vormloos is een vorm die in potentie aanwezig is, maar (nog )niet in realisatie.
Starre gedachten zijn gevormd. Vloeiende gedachtes zijn vormloos.
Water op zichzelf is vormloos. IJs is gevormd.


Een specifiek grasveld of een specifiek socratisch gesprek heeft inderdaad vorm.

Het vormlose grasveld en vormlose socratische gesprek is voor mij in praktische zin het nog niet gefantaseerde of nog niet vormgegeven grasveld of socratische gesprek. De regels en ruimte voor het grasveld en gesprek zijn er dan wel degelijk. Maar het heeft nog geen vormgekregen in realiteit of gedachte.


@ alain

Je ziet goed dat ik als persoon de betekenis heb geconcentreerd en vastgesteld en vervolgens heb losgelaten. Het enige spoor dat echter zichtbaar is is nu juist deze losgelaten betekenis. Als individu ben ik dus bevrijd van een betekenis en jij wijst me op het feit dat ik wel degelijk geladen ben geweest.

Ik ben daarom wel benieuwd naar jouw antwoord over naamgeving en waarheid. Ik hecht vaak wel waarde aan je goed ontwikkelde filosofische kant.

[alain]

Wat is er aan de hand zodra je 'iets' (een ding, een fenomeen, een proces, een theorie, iets onbekends, iets nieuws of whatever)een naam geeft. Is er dan slechts een naam gegeven aan 'iets' dat er al was? Is het ook mogelijk dat er door naamgeving 'iets' wordt gecreeerd dat er nog niet eerder was? En is het mogelijk dat 'iets' er wel is, wel bestaat dus, maar toch geen naam heeft?

ik weet dat een naam geven,aan een vorm of idee of wat dan ook,

een daadwerkelijk bestaan geeft aan iets, dat wil zeggen,

bewust woorden van wat is,

dit zeggende impliceer ik gelijk dat wie ook een naam geeft,

kennis moet hebben van het idee waar de naam betrekking op heeft,

als dit niet is, betekent de naam niets,

enzo zien we het ontstaan van NIETS, want dit komt voort uit het,

NIET IS,

zo kunnnen we ook waarheid, benoemen,

want de waarheid, is de eenheid van al het ware,

als we nu kijken naar wat eenheid is,

zien we dat de eenheid, 1 geheel is, die we hebben opgebouwt uit,

losse delen, echter wel delen die allemaal het ware bevatten,

met deze gedachte moeten we de namen toekennen die waar zijn,

zo ben ik instaat om de waarheid als naamgever te benoemen,

de bijbel zegt hier ook wat over,

de bijbel zegt dat god de mens hun ware naam geeft,

ik voel hier wel wat voor, met dien verstande dat men instaat moet zijn,

om de naam "god" te weten,

yopi zegt het alsvolgt,

Naamgeven is naar mijn idee iets vast-stellen uit de 'stream of consciousness'. Daardoor kan het als herinnering beschikbaar blijven en daaruit opnieuw tot leven gewekt worden.
Iets met waarheid krijgt het te maken als de naam verder gevormd wordt door nieuwe ervaringen en daardoor als teken gaat fungeren voor iets blijvends, zinvols, wezenlijks.


volgens mij zegt yopi hier ware woorden,

al blijkt het ook onvermijdelijk, dat als de herrinering niet juist is,

het nieuwe leven, ook niet juist is,

wat men dan krijgt is de babelonische spraakverwarring,

wat verderprachtig is, is hoe yopi het ware koppelt aan,

iets blijvends, zinvols, wezenlijks.

prachtig, werkelijk en waar,

yopi eindigt met de volgende uitspraak,

Ook ontstaat de mogelijkheid om de relaties tussen de tekens zelf te onderzoeken om terug te komen tot een geheel waar vanuit zinvol naar 'de wereld' gekeken kan worden en waardoor zinvol handelen mogelijk wordt ..

het goede rekenen van de ware woorden,

yopi jouweerste idee, is volkomen juist,

en toch is ziznl instaat om, met een andere indruk te komen,

De eerste stap betreft dus een element uit de inhoud van het bewustzijn.
Tja...ik volg je wel en ik heb er geen moeite mee, maar dit is wel radicaal empirisch natuurlijk.
Ik geloof eigenlijk dat het net zo goed kan beginnen met een axioma of een premisse en op grond van een dergelijke premisse, hetgeen feitelijk een soort rationalisatie is of regeling die dimensies opent waarlangs waarnemingen geordend kunnen worden.
Ofwel langs welke dimensie stel je iets vast als je het waarneemt. Wat denk jij? OF zijn de dimensies waarlangs dingen zijn vast te stellen al voorbestemd?

stel nu, dat beide waar zijn?

de mogelijkheid die we nu hebben om geen woorden bedat te voeren,

geen strijd,

want ook wat jij zegt ziznl, heeft een kern van waarde,

laten we nu eens beide ideeen optellen, inplaats van er 1 proberen,

af te trekken,

wel wetende dat de optelsom maar op 1 manier juist is,

[alain]

ziznl je zegt,

Ik ben daarom wel benieuwd naar jouw antwoord over naamgeving en waarheid. Ik hecht vaak wel waarde aan je goed ontwikkelde filosofische kant.

beste ziznl, dit is wederzijds