Een samenleving zonder dualisme?

[Intangible Radjanamadjo]

Dat dualiteit de heersende gedachte in de samenleving is, wil nog niet zeggen dat dit ook automatisch de juiste gedachtengang is

Nee, niet dat het de juiste gedachtegang is, maar wel een die nodig is om mee te draaien in de samenleving?

Dat is een dilemma waar ik nog steeds niet uit ben. Mijn gevoel zegt me dat het ook (of misschien wel juist) mogelijk is om vanuit het eenheidsbesef in de samenleving mee te draaien. Je hoeft er iig niet buiten/boven te staan, want daar bereik je sowiezo niets/niemand mee..

Wellicht een leuke voor een nieuw topic?!

Dit alles komt uit dit Socratisch Gesprek-topic; dit even ter introductie.

In de discussie over de éne waarheid, kwamen we uit op de (schijnbare) tegenstelling tussen een dualistisch wereldbeeld en een eenheidswereldbeeld. Zoals ik de wereld bezie, bestaat deze uit een oneindigheid aan tegenstellingen. Het dualistische wereldbeeld heb ik zelf heel lang voor waar en acceptabel aangenomen, totdat enkele ervaringen mij hebben doen twijfelen over de geldigheid van dit beeld. Maar dat is niet waar ik het hier over wil hebben.

De vraag is namelijk of je een dualistische gedachtengang nodig hebt om te kunnen (over)leven in de huidige samenleving. Ik heb hier al veel bij stil gestaan, zeker in relatie tot werk. Alles is ingericht op de dualiteit in onze samenleving; van het simpele voorbeeld van man/vrouw discriminatie via links/rechts politiek tot werk en vrije tijd. Ons wordt van jongs af aan geleerd om dualistisch te leren denken. We dienen ons gevoel te kunnen scheiden van ons verstand, want aan ons gevoel hebben we niets in de harde realiteit (althans datgene wat we realiteit zijn gaan noemen).
Omdat de samenleving een grote chaos is, willen we daar lijn in aanbrengen. Daarom scheiden we volgens mij dingen zo graag en creëren we een duidelijk (of een versimpeld) zwart-wit beeld. Hiermee gaan we echter voorbij aan de chaos, deze lossen we niet op - we versluieren hem enkel.

Ik denk dan ook dat mijn persoonlijke dilemma is, dat ik voor mijzelf zie dat ik de chaos niet wil versluieren maar dat ik er ook nog geen accuraat antwoord op heb. Ik zweef ergens tussenin. Voor mijn persoonlijke ontwikkeling, hou ik me voornamelijk bezig met de zoektocht en uitbreiding van de eenheid. Ik probeer me er een beeld van te vormen.
Tegelijkertijd draai ik redelijk mee in de samenleving, ik werk inmiddels al weer zo'n 7,5 maand bij hetzelfde bedrijf en krijg daardoor een kijkje in de wondere wereld van werk. Dit botst nogal eens met mijn persoonlijke zoektocht. Bij mijzelf is dus ook eigenlijk sprake van dualiteit.

Zelf denk ik dat het mogelijk is, om vanuit een eenheidsbesef (noem het 'holistisch', hoewel ik het daar niet helemaal mee eens zal zijn) in de samenleving te staan. In mijn situatie zal dat betekenen dat ik volledig kleur moet bekennen, de lijn doortrekken. Echter heb ik nog geen volledig beeld van hoe ik het eenheidsbesef zou kunnen/willen gebruiken in een dualistische samenleving.

Zo ver even wat ideeën. Ik laat het even open, ben bereid om het een en ander aan te passen. Ik zal hier sowiezo morgen even op terug komen. Ik denk zelf dat er veel problemen ontstaan met concurrentie en dat dit botst met een eenheidsgedachtengang (valt natuurlijk uit te leggen vanuit diezelfde gedachtengang, maar de essentie blijft hetzelfde); samenwerken lijkt mij makkelijker te combineren met een eenheidsbesef.

[Kiro]

Is een samenleving niet Jij-en-Ik?

[yopi]

Radja

Voor mijn persoonlijke ontwikkeling, hou ik me voornamelijk bezig met de zoektocht en uitbreiding van de eenheid.

Zo iets als een breiwerk uithalen en dan vervolgens van de wol weer een draagbaar kledingstuk maken?

[Intangible Radjanamadjo]

Is een samenleving niet Jij-en-Ik?

Ik weet niet precies hoe je dit bedoelt, maar daar komen we vanzelf achter

Ja, zeker. Alleen heb ik vaak het idee dat het nu jij-en-ik tegen zij is.

[Intangible Radjanamadjo]

Radja

Voor mijn persoonlijke ontwikkeling, hou ik me voornamelijk bezig met de zoektocht en uitbreiding van de eenheid.

Zo iets als een breiwerk uithalen en dan vervolgens van de wol weer een draagbaar kledingstuk maken?

Tja.. zo lijkt het soms wel ja. De vraag is of je het kledingstuk niet gewoon kunt dragen zoals het is.. moet je alles maar willen vernieuwen?

[Arjen]

Ik denk dat jullie je bezig houden met een postulaat wat enkel bestaat binnen een denkfout. Jullie bedoelen met dualisme denk ik het onderscheid tussen de belangen van het individu en de belangen van de samenleving (of een ander individu)?

[yopi]

Radja

Voor mijn persoonlijke ontwikkeling, hou ik me voornamelijk bezig met de zoektocht en uitbreiding van de eenheid.

Zo iets als een breiwerk uithalen en dan vervolgens van de wol weer een draagbaar kledingstuk maken?

Tja.. zo lijkt het soms wel ja. De vraag is of je het kledingstuk niet gewoon kunt dragen zoals het is.. moet je alles maar willen vernieuwen?

Nou ja. Ik ben op zoek hoe je je dit voorstelt, en dan in het kader van dit topic.
Aan de ene kant is de 1-heid er al, aan de andere kant moet ie gerealiseerd worden. Een proces tussen oorsprong (eeuwigheid?), uit elkaar gaan, en tenslotte herstel.
Ik denk dat je je afvraagt, gezien het beginstuk van je post, hoe je dat in het leven van alledag en in het bijzonder in 'deze westerse maatschappij', zou moeten doen.

Is dat alleen 'uitstralen' of ook 'technisch'?
Anders gezegd:
Is dat in een soor eenheidsstaat verkeren en hopen (en geloven) dat het dan wel goed komt in vertrouwen op het Al-bewustzijn (of zoiets)? ; of gaat het ook om praktische dingetjes? En bij dat laatste: Wat dan bijvoorbeeld?

[Intangible Radjanamadjo]

Radja
Zo iets als een breiwerk uithalen en dan vervolgens van de wol weer een draagbaar kledingstuk maken?

Tja.. zo lijkt het soms wel ja. De vraag is of je het kledingstuk niet gewoon kunt dragen zoals het is.. moet je alles maar willen vernieuwen?

Nou ja. Ik ben op zoek hoe je je dit voorstelt, en dan in het kader van dit topic.
Aan de ene kant is de 1-heid er al, aan de andere kant moet ie gerealiseerd worden. Een proces tussen oorsprong (eeuwigheid?), uit elkaar gaan, en tenslotte herstel.
Ik denk dat je je afvraagt, gezien het beginstuk van je post, hoe je dat in het leven van alledag en in het bijzonder in 'deze westerse maatschappij', zou moeten doen.

Nou, ik probeer te begrijpen wat dat eigenaardige gevoel van eenheid is. De ervaringen zijn apart en ik wil zeker weten dat ik mezelf niet voor de gek houd. Ik vraag me volgens mij niet zo zeer af hoe ik dat moet toepassen, maar waar het grote verschil zich nou precies bevindt tussen de 2 gedachtengangen (dualiteit en eenheid).
Qua proces zit je denk ik wel op een goed spoor. Vroeger was alles vanzelfsprekend, tot ik op een gegeven moment bepaalde ideeën, beelden etc tegenkwamen die wat losmaakten in mij. Vandaar het gevoel van 'er tussen in zitten'. Wil ik terug of juist voorruit? Of is het nu goed?

Is dat alleen 'uitstralen' of ook 'technisch'?
Anders gezegd:
Is dat in een soort eenheidsstaat verkeren en hopen (en geloven) dat het dan wel goed komt in vertrouwen op het Al-bewustzijn (of zoiets)? ; of gaat het ook om praktische dingetjes? En bij dat laatste: Wat dan bijvoorbeeld?

Als ik van mijn eigen idee van de eenheid (en het Al) uitga, dan hoef ik mij niet druk te maken over de uitkomst. Dat red zich vanzelf. De conclusie wat ik vanuit 'dat' bewustzijn heb gehaald, is dat dit enkel reflectief naar zichzelf is: "ik ben dat, dat ik ben'
Die staat staat op zichzelf, daar kan 'ik' niets aan toevoegen of afbreken.

Daarom denk ik dat het mij idd meer om de praktische dingen gaat. Hoe kan ik mij bv in dienst van de mensheid stellen, waar kan ik dat het beste uiten? Ik heb het gevoel dat ik vanuit de eenheid mensen wil helpen, waarmee ik dan ook weer mezelf kan helpen. Hoe zorg ik er voor dat ik dit alles kan doen, zonder me te laten meeslepen in het dualisme (wat overal op de loer ligt)?

Dat laatste neem ik aan dat je doelt op het vernieuwen. Ik heb zelf het idee dat je je beter niet kunt richten op vernieuwen, maar juist meer achting slaat op de continue stroom der verandering in en om ons heen. En toch betrap ik me er op mezelf vaak te willen vernieuwen.

[Intangible Radjanamadjo]

Ik denk dat jullie je bezig houden met een postulaat wat enkel bestaat binnen een denkfout. Jullie bedoelen met dualisme denk ik het onderscheid tussen de belangen van het individu en de belangen van de samenleving (of een ander individu)?

Zoals ik het zelf zie, gaat het mij niet eens zo zeer om de tegenstellingen van individu en samenleving, maar meer hoe alles is ingericht op die tegenstellingen. Het hoeft allemaal geen eenheidsworst te zijn, maar ik denk dat er tegenwoordig te veel op de tegenstellingen gefocust wordt.

Ben wel benieuwd wat volgens jou de denkfout is, want als ik alles wat ik in dit topic schrijf zo lees, kom ik (nog) niet echt tot een punt. Vandaar ook de laatste opmerking in mijn eerste bericht.

Ik weet niet precies hoe Mtheman dit ziet, ik wacht eigenlijk nog op een reactie van zijn kant. Maar ik weet ook niet of ik wel wat kan verwachten binnen deze warboel (mijn excuses mensen ). Kan het allemaal nog net niet lekker scherpstellen..

[Mtheman]

Kijk het probleem voor mij m.b.t. tot het hebben van een wereldbeeld, universum-beeld of hoe je het ook wilt noemen, dat indien je een ander wereldbeeld hebt t.o.v. de samenlevingen waar je een deel vanuit maakt dat dit gaat botsen. (verwarringen, misverstanden, onbegrip et cetera) met andere woorden de gevolgen van het hebben van een eenheid wereldbeeld t.o.v. het gebruikelijk dualistisch denken zijn in eerste instantie niet verenigbaar, omdat ze essentieel verschillend van elkaar zijn. De sleutel om dit in eerste instantie op te lossen is het creëren van begrip bij elkaar. Dit zal niet eenvoudig zijn, in een wereld waar alles op het dualistische denken is gericht. Dat is dus een opgave om de wereld te veranderen...

Althans zo zie ik het.

[Arjen]

Kijk het probleem voor mij m.b.t. tot het hebben van een wereldbeeld, universum-beeld of hoe je het ook wilt noemen, dat indien je een ander wereldbeeld hebt t.o.v. de samenlevingen waar je een deel vanuit maakt dat dit gaat botsen. (verwarringen, misverstanden, onbegrip et cetera) met andere woorden de gevolgen van het hebben van een eenheid wereldbeeld t.o.v. het gebruikelijk dualistisch denken zijn in eerste instantie niet verenigbaar, omdat ze essentieel verschillend van elkaar zijn. De sleutel om dit in eerste instantie op te lossen is het creëren van begrip bij elkaar. Dit zal niet eenvoudig zijn, in een wereld waar alles op het dualistische denken is gericht. Dat is dus een opgave om de wereld te veranderen...

Althans zo zie ik het.

Hier wil ik graag op voortborduren in de zin dat het onderscheid helemaal niet bestaat tussen de belangen van het individu end ie van de samenleving. De samenleving heeft als 'soeverine wil' immers een postulaat van de wil van alle individuen. Daarmee is het letterlijk zo dat datgene wat goed is voor het individu gelijk valt met datgene waarvan het individu tegelijkertijd kan willen dat ieder individu zich zo zou gedragen: de intentie, hoe iets gebeurt.

En daarmee kom ik uit op I.R.'s opmerking:

Zoals ik het zelf zie, gaat het mij niet eens zo zeer om de tegenstellingen van individu en samenleving, maar meer hoe alles is ingericht op die tegenstellingen. Het hoeft allemaal geen eenheidsworst te zijn, maar ik denk dat er tegenwoordig te veel op de tegenstellingen gefocust wordt.

Ben wel benieuwd wat volgens jou de denkfout is, want als ik alles wat ik in dit topic schrijf zo lees, kom ik (nog) niet echt tot een punt. Vandaar ook de laatste opmerking in mijn eerste bericht.

De denkfout is dat er niet gekeken wordt naar hoe een samenleving mogelijk is, maar naar wat ervan ervaren wordt.

Datgene wat ervaren wordt is immers altijd causaal (empirie!) en daarmee bestaat daar de meervoudigheid, dit terwijl die eenheid tegelijkertijd óók bestaat. Die eenheid bestaat op een ander ontologisch niveau en is 'de vorm' (rationalisme): hoe . De combinatie van die twee leidt tot een begrip van het plaatsvinden (transcedentaal idealisme). Enkel foussen op de empirie maakt dat enkel de onderscheiden be-grepen kunnen worden omdat deze in het denken bestaan. Uit deze onderscheiden uit het denken van het subject postuleert het subject dan dat dualisme. In die zin is dat postulaat dualisme dus gebaseerd op een fout in ons denken, op de empirie (omdat de empirie enkel een vergelijking toestaat), in plaats van op een onderzoek van het plaatsvinden (door het ationalisme hier ook bij te betrekken en zo transcendentaal idealisme als methode te hanteren).

Ik hoop dat dit duidelijk is.

[Verwijderde gebruiker]

Ik hoop dat dit duidelijk is.

Dat is het niet.

[yopi]

Arjen

De denkfout is dat er niet gekeken wordt naar hoe een samenleving mogelijk is, maar naar wat ervan ervaren wordt.

Dat lijkt me wel een goeie insteek (Radja) ..
Je denkt dan voorbij aan het twijfelachtige en je kunt meer rechtstreeks aansluiten bij anderen of zo iets (als ik het tenminste begrijp).

Maar ja, Pieter is nu op vakantie

[Arjen]

@ okke:
Misschien is het handig om aan te geven wat er niet duidelijk aan is?

@ yopi:
Laten we het dan zo doen:
'Hoe is een non-duale samenleving (utopie?) mogelijk?

[Verwijderde gebruiker]

Misschien is het handig om aan te geven wat er niet duidelijk aan is?

Je, misschien wel. Misschien neem ik daar binnenkort de tijd voor. Zou je dat op prijs stellen?

[Arjen]

Misschien is het handig om aan te geven wat er niet duidelijk aan is?

Je, misschien wel. Misschien neem ik daar binnenkort de tijd voor. Zou je dat op prijs stellen?

Dat hangt er vanaf op welke manier je dat doet. Meestal zitten er bij jou behoorlijk grote omkeringen is. Dit doe je door vergelijkingen. Misschien moet je proberen niet te vergelijken, maar enkel het ding zelf te bespreken?

[yopi]

Arjen

Laten we het dan zo doen:
'Hoe is een non-duale samenleving (utopie?) mogelijk?

Is dat een vraag aan mij?
Mijn eerste inval is: Samenleven (dus niet perse een utopie, wat dat dan ook mag zijn) is mogelijk als tegenstellingen naast elkaar kunnen bestaan.

[Verwijderde gebruiker]

Het onderscheid bestaat helemaal niet tussen de belangen van het individu end ie van de samenleving.(1) De samenleving heeft als 'soeverine wil' immers een postulaat(3) van de wil van alle individuen.(2) Daarmee is het letterlijk zo dat datgene wat goed is voor het individu gelijk valt met datgene waarvan het individu tegelijkertijd kan willen dat ieder individu zich zo zou gedragen: de intentie, hoe iets gebeurt.(4)

(1) Ik weet (nog) niet of ik de stelling onderschrijf dat het belang van het individu gelijk zou moeten zijn aan het belang van de samenleving. Individuen hebben zo uiteenlopende en soms tegenstrijdige belangen dat het mij onmogelijk lijkt dat die ook allemaal opgaan als belangen voor de samenleving als geheel. (2) Als verklaring schrijf je dat de wil van de samenleving het postulaat (= onbewezen, als grondslag van een theorie aanvaarde stelling; hypothese(3)) is van de wil van alle individuen. Je stelt dat het belang of wil van een individu niet kan afwijken van dat van de hele samenleving. Dus dat wat in het voordeel van een individu is ook in het voordeel van de samenleving is.
Ik vind het een boeiende stelling, maar een verklaring ervoor heb ik nog niet gelezen.
Ik ga er van uit dat wat in mijn voordeel (belang) is, niet voor ieder individu in de samenleving hetzelfde voordeel hoeft op te leveren. (4) Ik ga er ook niet van uit dat ieder zich moet gedragen naar mijn belang.
Het is mij niet duidelijk hoe je tot deze stellingen komt. Kan je dat uitleggen?

De denkfout is dat er niet gekeken wordt naar hoe een samenleving mogelijk is, maar naar wat ervan ervaren wordt.(5)

Datgene wat ervaren wordt is immers altijd causaal (empirie!)(6) en daarmee bestaat daar de meervoudigheid(7), dit terwijl die eenheid tegelijkertijd óók bestaat(8). Die eenheid bestaat op een ander ontologisch niveau(9) en is 'de vorm' (rationalisme): hoe .(10) De combinatie van die twee leidt tot een begrip van het plaatsvinden (transcedentaal idealisme)(11). Enkel foussen op de empirie maakt dat enkel de onderscheiden(12) be-grepen kunnen worden omdat deze in het denken bestaan.(13) Uit deze onderscheiden(12) uit het denken van het subject postuleert(3) het subject dan dat dualisme. In die zin is dat postulaat(3) dualisme dus gebaseerd op een fout in ons denken, op de empirie (omdat de empirie enkel een vergelijking toestaat), in plaats van op een onderzoek van het plaatsvinden (door het ationalisme(14) hier ook bij te betrekken en zo transcendentaal idealisme(11) als methode te hanteren).

Ik hoop dat dit duidelijk is.

(5) Er is inderdaad een verschil tussen 'hoe een samenleving mogelijk is' en 'wat van een samenleving ervaren wordt'. Is het een denkfout om ergens naar te kijken?
(6) Causaal, empirie (of oorzakelijk) is wat ervaren wordt, schrijf je. En daarmee bestaat de (7) meervoudigheid (=pluraliteit, veelheid, gevarieerdheid?). Ook bestaat (8) die eenheid... Welke eenheid heb je het hier over? Deze eenheid bestaat op een ander denkniveau (9) en is het 'hoe?' (10). Wat bedoel je hiermee? De combinatie van die gevarieerdheid (?) en die eenheid (?) leidt tot transcendentaal idealisme (11) (wat een mooi ingewikkeld en onbegrijpelijk woord voor 'begrip van het plaatsvinden'; wat toevallig uit evenveel letters bestaat). De denkfout is om enkel te richten op wat ervaren wordt en dan worden enkel de 'onderscheiden' (12) begrepen. Ik ga er voor het gemak van uit dat je met onderscheiden verschillen bedoelt. Bedoel je met 'in het denken bestaan' (13) dat zij in het echie niet bestaan, maar alleen bedacht worden (door diegenen die zich alleen richten op wat ervaren wordt)?

En dan volgt de mooiste zin in je betoog; waarschijnlijk de kernzin: "Uit deze onderscheiden uit het denken van het subject postuleert het subject dan dat dualisme." Klopt het dat deze zin vertaalt kan worden met "Uit de verschillen die we ervaren van de samenleving nemen we het dualisme aan."?

Ik vermoed dat (14) ationalisme met 'rationaliseren' te doen en niet met 'nationaliseren'.

Al met al stel je dat kijken naar wat men ervaart van de samenleving een denkfout is en vervolgens stel je dat wat men ervaart de verschillen in deze ervaringen laat zien. En dat uit die verschillen het dualisme zich vormt. En dat dus dualisme gebaseerd is op een denkfout.

Het is mij niet duidelijk hoezo het een denkfout is. En het is mij niet duidelijk dat het dualisme hieruit 'gepostuleerd' wordt. Kan je dat toelichten?

[Verwijderde gebruiker]

Samenleven (dus niet perse een utopie, wat dat dan ook mag zijn) is mogelijk als tegenstellingen naast elkaar kunnen bestaan.

Als individuele (verschillende?) belangen naast elkaar kunnen bestaan en geen afbreuk doen aan de gemeenschappelijke belangen.

[Arjen]

--knipt alle onzin weg--

Okke, alle punten die je aangeeft lopen weg van de kern in het verhaal. Ik ga er niet meer op in.

Het is mij niet duidelijk hoezo het een denkfout is. En het is mij niet duidelijk dat het dualisme hieruit 'gepostuleerd' wordt. Kan je dat toelichten?

De hoeveelheid tijd die ik geïnvesteerd heb in mijn leven in het ingaan op jouw vragen staat in geen enkele verhouding tot wat je ervan meegepakt hebt (niets). Ik zal dat dus niet toe gaan lichten. Misschien moet je een woordenboek gebruiken en de wikipedia om te onderzoeken wat ik nu eigenlijk zeg. Ik ga niet meer in op je onzin. Het loopt enkel weg van de kern doordat je blijft vergelijken. Dat doe je denk ik volledig bewust want we hebben het al erg vaak over methodologie gehad.

Voorts zal ik aan een mod vragen om je post te deleten omdat het te offtopic is allemaal.

[Verwijderde gebruiker]

[edit: modder verwijderd]

[Hoya]

Soms krijg ik zo ontzettende jeuk van die theoretische filosofie.
Neem nou adem, dat valt toch noch onder de duaal lichaam noch onder de duaal geest. Waarom toch zo bekrompen?
Wat is er mis met minstens triolisme?

Hoya

[Arjen]

Okke, niet ik maar jij bent de dictator. Het blijkt uit al je posts. Een andere mening dan de jouwe moet 'toegestaan' worden door je. Dat zegt alles. Dat je daar niet mee om kunt gaan en dit op mij projecteerd is dan ook geen verrassing (meer) voor me.

Hetzelfde geldt voor je 'doelen', welke ik niet hanteer. Dat je niets van andere gedachten wilt leren siert je niet. Misschien moet je hier hulp voor zoeken?

[Verwijderde gebruiker]

[edit: modder verwijderd]

[Intangible Radjanamadjo]

Kijk het probleem voor mij m.b.t. tot het hebben van een wereldbeeld, universum-beeld of hoe je het ook wilt noemen, dat indien je een ander wereldbeeld hebt t.o.v. de samenlevingen waar je een deel vanuit maakt dat dit gaat botsen. (verwarringen, misverstanden, onbegrip et cetera) met andere woorden de gevolgen van het hebben van een eenheid wereldbeeld t.o.v. het gebruikelijk dualistisch denken zijn in eerste instantie niet verenigbaar, omdat ze essentieel verschillend van elkaar zijn. De sleutel om dit in eerste instantie op te lossen is het creëren van begrip bij elkaar. Dit zal niet eenvoudig zijn, in een wereld waar alles op het dualistische denken is gericht. Dat is dus een opgave om de wereld te veranderen...

Althans zo zie ik het.

Hier wil ik graag op voortborduren in de zin dat het onderscheid helemaal niet bestaat tussen de belangen van het individu end ie van de samenleving. De samenleving heeft als 'soeverine wil' immers een postulaat van de wil van alle individuen. Daarmee is het letterlijk zo dat datgene wat goed is voor het individu gelijk valt met datgene waarvan het individu tegelijkertijd kan willen dat ieder individu zich zo zou gedragen: de intentie, hoe iets gebeurt.

En daarmee kom ik uit op I.R.'s opmerking:

Zoals ik het zelf zie, gaat het mij niet eens zo zeer om de tegenstellingen van individu en samenleving, maar meer hoe alles is ingericht op die tegenstellingen. Het hoeft allemaal geen eenheidsworst te zijn, maar ik denk dat er tegenwoordig te veel op de tegenstellingen gefocust wordt.

Ben wel benieuwd wat volgens jou de denkfout is, want als ik alles wat ik in dit topic schrijf zo lees, kom ik (nog) niet echt tot een punt. Vandaar ook de laatste opmerking in mijn eerste bericht.

De denkfout is dat er niet gekeken wordt naar hoe een samenleving mogelijk is, maar naar wat ervan ervaren wordt.

Datgene wat ervaren wordt is immers altijd causaal (empirie!) en daarmee bestaat daar de meervoudigheid, dit terwijl die eenheid tegelijkertijd óók bestaat. Die eenheid bestaat op een ander ontologisch niveau en is 'de vorm' (rationalisme): hoe . De combinatie van die twee leidt tot een begrip van het plaatsvinden (transcedentaal idealisme). Enkel foussen op de empirie maakt dat enkel de onderscheiden be-grepen kunnen worden omdat deze in het denken bestaan. Uit deze onderscheiden uit het denken van het subject postuleert het subject dan dat dualisme. In die zin is dat postulaat dualisme dus gebaseerd op een fout in ons denken, op de empirie (omdat de empirie enkel een vergelijking toestaat), in plaats van op een onderzoek van het plaatsvinden (door het rationalisme hier ook bij te betrekken en zo transcendentaal idealisme als methode te hanteren).

Ik hoop dat dit duidelijk is.

Aha.. dat is in een interessente post.
Dus jij ziet 2 dingen gebeuren als ik het goed begrijp:
Wat wordt er ervaren in een samenleving? -- empirie
Hoe wordt de samenleving ervaren? -- rationalisme
Is het dan zo dat we zouden moeten proberen de wat en hoe vragen meer met elkaar in overeenstemming te brengen? En niet enkel kijken naar wat er wordt er ervaren of hoe er wordt ervaren.. De vragen niet als los van elkaar zien, maar als elkaars verlengde..
dit alles ook mbt deze quote:

'Hoe is een non-duale samenleving (utopie?) mogelijk?

[Intangible Radjanamadjo]

Arjen

De denkfout is dat er niet gekeken wordt naar hoe een samenleving mogelijk is, maar naar wat ervan ervaren wordt.

Dat lijkt me wel een goeie insteek (Radja) ..
Je denkt dan voorbij aan het twijfelachtige en je kunt meer rechtstreeks aansluiten bij anderen of zo iets (als ik het tenminste begrijp).

Maar ja, Pieter is nu op vakantie

Ik neem aan dat je er op doelt dat ik deze insteek zou kunnen meenemen in mijn analyse van het 'dualisme binnen de samenleving'? Even voordat ik het daadwerkelijk zo ga bekijken (zie ook reactie op Arjen) controleren wat jullie precies bedoelen

[Arjen]

Door jezelf af te vragen hoe een non-duale samenleving mogelijk is staat men stil bij de a priori voorwaarden hiervoor. Misschien is het leuk om hier eventjes bij stil te staan: welke voorwaarden moeten a priori aanwezig zijn voor een non-duale samenleving? En hoe kan men een non-duale samenleving ervaren?

Voor de valsspelertjes onder ons die vooruit willen lezen:

Is het dan zo dat we zouden moeten proberen de wat en hoe vragen meer met elkaar in overeenstemming te brengen? En niet enkel kijken naar wat er wordt er ervaren of hoe er wordt ervaren.. De vragen niet als los van elkaar zien, maar als elkaars verlengde..

Bijna helemaal goed. Het gaat inderdaad om de combinatie. In dit geval van de ervaring en van hoe het mogelijk is te ervaren....of ten minste...daar een quantificatie van.

Wat wordt er ervaren in een samenleving? -- empirie
Hoe is het mogelijk dat de samenleving ervaren wordt? -- rationalisme
=======================================
Begrip van het ding-an-sich -- transcendentaal idealisme.

Voor wie wil.