De juiste vraag

[Jeroen]

Filosofie is m.i. vragen stellen.

De juiste vraag is daarom niet filosofisch, omdat het een antwoord is.

De vraag stellen of iets de juiste vraag is, wel.

De waarom vraag is wel degelijk eindig; op een bepaald punt zal je moeten antwoorden met "dat weet ik niet".

Filosofie is echter wel oneindig. Ik denk dat we nooit klaar zijn met vragen.

[Intangible Radjanamadjo]

Filosofie wat is dat? Daar is veel over te zeggen maar een antwoord nee.

Wat kan filosofie? Voelen als een lampje boven je hoofd.
Een kwestie van de juiste vraag.
Dan is de vraag wat is de juiste, want de waarom vraag lijkt in potentie oneindig.

De filosofie heeft misschien genoeg waarom vragen gesteld en is toe aan wanneer!. Daar terzijde een spreuk is: Alle goede spreuken zijn reeds op de aarde we laten het alleen na ze uit te voeren.

Ik heb hier ooit al eens een topic over gestart, zal even mijn bericht hieruit plaatsen:

De vraag der Vragen

Een goede vraag!
Een leuke vraag ook meteen!

Ik moet eigenlijk bekennen dat ik meerdere malen dacht de vraag der vragen te hebben gevonden. Maar steeds kwam er op een gegeven moment een antwoord. Maar daarmee hield het vragen niet op! Er bleven maar vragen komen.

Dus voor mij is er eigenlijk geen vraag der vragen meer. Eerder een antwoord der antwoorden. Namelijk dat éne antwoord dat zorgt dat de vragen altijd blijven komen. Maar niet zo zeer in die vorm. Niet in vraag/antwoord-vorm of antwoord/vraag-vorm; veelal eerder een aanvaring van wat er op dat precieze moment gebeurt. Dat 'antwoord' levert vele 'vragen' op, namelijk veel nieuwe momenten die je ook weer zullen verbazen. Net als de informatie die je tijdens dat éne 'antwoord' kreeg. Het is meestal bij mij zo dat ik de inspiratie voel stromen, ik voel dat alles kan en alles gebeurt op die momenten dat ik tot rust kan komen.

Daarom besluit ik mijn reactie met mijn vraag der antwoorden: Waarom zijn er antwoorden?
Want wij verbazen ons altijd over de vele vragen die in ons opkomen. Maar waarom heeft er haast nooit iemand stilgestaan bij de vele antwoorden die in de loop der jaren verzameld zijn? Als wij het antwoord vinden zijn wij voor even tevreden, terwijl we bij een vraag blijven zoeken tot we een passend antwoord vinden.

Is het niet eens tijd om dit vraagstuk om te draaien in een antwoordstuk?

hier het topic

[Verwijderde gebruiker]

Ik vind waarom-vragen zelden nuttig of verhelderend. Het antwoord op een waarom-vraag geeft slechts een van de meestal vele verklaringen, oorzaken of gevolgen voor iets.

Waarom rijdt een fiets? Om ergens te komen. Door de pedalen rond te draaien. Omdat er iemand op fietst. Omdat een fiets niet kan vliegen/varen.

[Intangible Radjanamadjo]

Hej Philo!

Hey IR
We vragen: Waarom waarom, waarom tot we het antwoord op de waarom vraag niet kunnen beantwoorden binnen een redelijke (1 Generatie) termijn.

Je zou kunnen zeggen, bv kijkende naar religie, dat de antwoorden binnen die generatie al niet afdoende zijn. Vervolgens worden die antwoorden weer verder verbasterd naar eigen 'inzicht'. Ik denk dan ook dat dit qua vragen de absolute top zijn, maar juist daardoor weer de 'laagste' vragen zijn die je je kunt afvragen. Immers, je antwoord zul je nooit met zekerheid kunnen controleren en wat je dan overhoudt zijn assumpties. Deze kunnen voor jou wellicht heel solide overkomen binnen jouw denkkader, maar voor een ander zal het zonder dat kader onmogelijk worden ook maar iets wijs te worden uit jouw antwoorden. Dan raakt dit idd in de vergetelheid, of er wordt zodanig mee gespeeld dat iemand anders' denkkader opeens 'past' bij de vernieuwde beschrijving van het oude antwoord. Wat inmiddels geen antwoord meer genoemd mag worden.

Willen we iets aan de vragen hebben op de wat kortere termijn ipv de grote vragen zoals wat is de mens.

Tja, wat is waardevol aan een vraag? Waarom zou een grote vraag niets kunnen opleveren? Het probleem met vragen is denk ik dat het grenzen heel nauwkeurig aangeeft: tot hier ga ik vragen en niet verder. Zo zou je kunnen stellen dat de vraag het denkkader van de vrager kan illustreren.
In ieder geval denk ik persoonlijk dat elke vraag welkom is. Maar daarbij is wel de acceptatie nodig dat er soms geen antwoorden gevonden kunnen worden. Vooral dat punt is denk ik voor veel mensen een nauwelijks te overkomen 'feit'.

Kunnen we ook vragen wat kan de mens. Als vanzelf komt er een doel/nut vraag met daarvoor waarom.

Oh, ik zou op de vraag: "wat kan de mens?" als antwoord geven: "ja idd, wat kan de mens eigenlijk?"
Ik denk namelijk dat het nut al in de vraag ligt besloten. Immers, we weten als mens zijnde vaak niet zo goed wat we nou eigenlijk willen. Dus vragen we onszelf af wat de mens kan, dan impliceer je dat de mens iets kan en dan vragen we ons af of dat 'kunnen' een doel heeft of niet.
En dan denk ik weer dat vragen en antwoorden in dit kader (doel/nut benadering) de persoonlijke leidraad zal zijn die per persoon verschilt. De één zoekt een doel, terwijl de ander alles maar gewoon doet omdat het in zijn/haar ogen nutteloos is.
Zoek je een doel, dan zul je er naar vragen. Zoek je geen doel, dan heb je antwoorden klaar om geen doel te hoeven vinden.

Het zou een soort pragmatische manier van vragen stellen zijn, die mogelijk veel meer inzicht oplevert dan de waarom vraag in oneindigheid te blijven stellen. Mvrgr

Daar ben ik het natuurlijk mee eens. Alleen denk ik wel dat (heb ik ergens in een ander topic dacht ik al gelezen) we al genoeg vragen en antwoorden hebben, maar dat we er simpelweg niet naar willen/kunnen luisteren. Dus qua pragmatiek zou ik graag willen zien dat we onze antwoorden en vragen ook daadwerkelijk gingen toepassen op onszelf ipv ze in het luchtledige vraag-en-antwoord-spel te laten hangen.

Verantwoordelijkheid voor je eigen vragen en antwoorden.. pragmatisch utopisme?

[Intangible Radjanamadjo]

@ IR

Verantwoordelijkheid voor je eigen vragen en antwoorden.. pragmatisch utopisme?

Verantwoordelijk voor de eigen vragen en het handelen. Een antwoord op een persoonlijke vraag kan mi ook sociaal onwenselijk zijn, anders handelen lijkt dan verstandiger. Dan word het utpische een persoonlijke uitdaging. Mvrgr

Wat is sociaal onwenselijk? Sociaal onwenselijk wordt een steeds moeilijker begrip in een steeds meer verbonden wereld. Er is immers altijd wel een groep te vinden die ergens tegen is, waar jij voor bent en omgekeerd.
De vraag die ik mijzelf vaak stel: in hoeverre kan utopisch denken uberhaupt iets veranderen aan de huidige situatie en daarbij is dit wenselijk?
En wat bedoel je precies met anders handelen? Ik neem aan dat je daarmee niet bedoelt jezelf te verloochenen, terwijl bv in mijn geval ik weleens wat tegen kom waarmee ik tegen de sociaal geaccepteerde consensus in ga. Zo zie ik het zelf echter niet, maar ik vraag me af of de meerderheid daar ook zo over denkt.

En buiten dat denk ik idd dat utopie een persoonlijke uitdaging is, want iedereen draagt de zorg voor zijn/haar eigen utopische wereldbeeld. Of daar binnen al het verschillende denken een soort van consensus/evenwicht mogelijk is.. goede vraag

[Verwijderde gebruiker]

Voor welke vraag ga jij dan okke?

Wat? Wie? Waar? Waarheen? Waarvandaan? Waartoe? Hoe?
Maar liever niet waarom. Waarom leidt tot bedekkingen; andere vragen tot ontdekkingen.

[yopi]

Yopi schreef in zijn eerste post op dit forum onder het kopje: Oeverloosheid het volgende:

Uitgangspunt voor filosoferen voor mij (voorlopig):
Denken begint altijd ergens mee, en hoort dus daarom na verloop van tijd terug te keren bij de oorspronkelijke aanleiding.

Probleem: Hoe te voorkomen als je samen met anderen ergens over begint in oeverloosheid te eindigen. en dan natuurlijk niet in praktische oplossingen onder te gaan. (wel zo praktisch weliswaar).
Zeg maar: resultaat gericht.

Voorlopige mogelijkheden:
1. Terugzoeken aanleiding tot vragen (expliciet maken door door te vragen op elkaar {zelfkennis is moeilijk})
2. Wat leeft er aan geinternaliseerde antwoorden, brokstukken kennis enzovoort (ook expliciet maken)
3. Discipline

[rnull]

Het doel heiligd niet de middelen. De middelen zeggen wat over het doel) Dus misschien eerst dmv filosofie een 'goed' doel bepalen. Waarmee filosofie praktisch gezien een doeldenken word.

[Belinda]

Wat is de charme van formeel denken onder de logica van het alledaagse.

[Quillaume Epées]

Wat is de charme van formeel denken onder de logica van het alledaagse.

Veilig, simpel en makkelijk blijven op het platgetrapte en uitgeholde pad van je voorgangers is wat een alledaagse maatschappij ons biedt. Echter door zelfstandig te denken kan het individu van het gebaande pad uit de kudde breken. Lastig voor de/een overheid, 'leuk' voor de geúniformeerde dienstkloppende kuddebewakers. De grootste vijand van een geoliede maatschappij kan de eigenzinnige denker zijn/worden. Door de gedachteloze, brave kuddegeesten worden denkers als lastige, zweverige en mogelijk gevaarlijke buitenstaanders ervaren. De vrije denker is n.l. in staat de geijkte grenzen te verleggen. Voor de kudde denkende kuddehoeders altijd de prangende vraag, "tot hoever zal dit eigenzinnige individu kunnen gaan?"
De 'charme' van het formeel denken moet je bij de kuddelopers zoeken in het 1ste zwemdiploma van hun kindje, de eigen gekweekte groenten en planten/bloemen, hoe leuk hun huisdieren zijn wanneer je ze dag en nacht om je heen hebt en hoe mooi hun gazons erbij liggen. Kortom, alles wat zij als positief ervaren op hen afkomt is hun charme ervaring van hun alledaagse zijn, omdat ze simpelweg bestaan. Dramatisch voor de vrije denker is wanneer die alledaagse denk charme niet meer logisch ervaren wordt. De maatschappelijke logica liefhebbers laten anderen voor hen denken. Doordenken is veel te ingewikkeld en vermoeiend voor hun mogelijkheden.