Omdat nu eenmaal al die gedachtes in hun tegendeel verkeren.
Zoals bijvoorbeeld de gedachte van Kant: Zelf Denken.
In zo'n autoritaire maatschappij met onderdrukking van de kant van religie en elites was dat op zijn plaats.
Maar nu, een paar generaties later, verwordt het tot egalitarisme, met de naweeën van de Franse revolutie als voorbeeld: De guillotine voor iedereen die niet egalitair denkt.
In tegenwoordige termen: Populisme.
Als onderstroom - om maar iets te kunnen redden - het citaat van Goethe wat ik al had gebruikt in het topic 'Afscheid':
Dat verlegt de idee van 'zelf denken' naar de idee van zelfstandig iets nastreven.Wer immer strebend sich bemüht, Den können wir erlösen.
Naar mijn idee - maar ik durf echt niet te beweren dat ik Goethe goed kan interpreteren - bedoelde hij zo iets van:
Als je echt authentiek ergens naar streeft - of het er nou goed of slecht uitziet bezien vanuit de buitenwereld - zal het zich altijd ten goede keren.
Ik vind dat te matchen met de kerstgedachte, die me altijd besluipt in deze tijden van het seizoen: In alle mensen van goede wil een welbehagen. Hoe egoïstisch of 'kwaadaardig' ook.
De ervaringen zullen het schip keren. Desnoods zoals de ervaringen van Sidharta in de roman van Herman Hesse.
Het is het intieme verhaal van het hart van mensen, die pretenderen dat ze het goed doen.
Jammer natuurlijk voor de slachtoffers die ze maken.
Vanuit het persoonlijke standpunt ziet het er ingewikkeld uit:
Je geeft water aan je persoonlijke ambities. Het onkruid lijkt nog harder te groeien dan de mooie plantjes in je tuin.
Dan heb je nog twee mogelijkheden:
Wieden en je tuin verzorgen of achteraf het kaf van het koren te scheiden.
Maar geen water geven lijkt me geen optie ...
Denk ik ..
(Of is het een optie om cynisch te wezen. Dan zeg ik: Tegen de keer: Je weet het toch niet zeker. Wat maakt het uit? Probeer - ook tegen de keer -; in vrijheid - creatief iets onmogelijks te bewerkstelligen.)