Tijd en Tijdbeleving

[G. Wilbrink]

Tijd en Tijdbeleving.

Tijd, wat is dat?

Dit artikel is bedoeld voor mensen die, zoals ikzelf, geïnteresseerd zijn in het fenomeen Tijd en zich afvragen wat Tijd nu eigenlijk is.
Ik heb geprobeerd het fenomeen Tijd, voor mijzelf en naar ik hoop ook voor u, wat inzichtelijker te maken.

Waarom dit artikel op Internet?
Mijn gedachten, over het fenomeen Tijd, wil ik overbrengen aan hen die belangstelling hebben voor dit onderwerp.
Tevens nodig ik lezers en lezeressen uit om mee te denken over dit onderwerp met als doel de inzichten, zoals ik die in dit artikel heb opgeschreven, waar nodig te versterken.

Daar gaan we dan.

Het fenomeen Tijd.

Tijd is, in mijn beleving, heel merkwaardig.
Dat komt omdat Tijd onzichtbaar is en daarom, op mij althans, een min of meer geheimzinnige indruk maakt.
Tijd op zichzelf is dan wel onzichtbaar, de gevolgen van Tijd zijn echter wel degelijk zichtbaar, denk maar eens aan ouder worden.

De Tijd op onze planeet.

Voor zover het voor u niet, of onvoldoende bekend mocht zijn, de Tijd op onze planeet hebben we zelf gemaakt.
De Tijd is afgeleid van het draaien van de aarde om zijn eigen as en van het draaien van de aarde om de zon.
Zonder op de details, over het ontstaan van de Tijdindeling, in te gaan is de Tijd als volgt ingedeeld:

Het draaien van de aarde om zijn eigen as.

De aarde draait om zijn eigen as, waarbij bij één omwenteling een bepaalde duur hoort.
Deze duur is in 24 gelijke delen verdeeld en zo komen we aan de duur die we een uur hebben genoemd.
Dit uur is vervolgens weer opgedeeld in 60 gelijke delen en zo zijn we aan de duur van één minuut gekomen. Zo is ook de seconde bedacht dat, zoals bekend is, het 1/60 deel van een minuut is en verder zijn alle kleinere waarden dan de seconde, afgeleid van de seconde.


Het draaien van de aarde om de zon.

De aarde draait om de zon waarbij, bij één omwenteling, deze duur een jaar wordt genoemd.
Dit jaar is verder weer onderverdeeld in maanden, weken en dagen.
De Tijd zelf heeft wereldwijd dezelfde indeling en heeft als uitgangspunt de Greenwich mean time (GMT), die als nul-tijdlijn door de sterrenwacht van Greenwich in Engeland loopt.
Alle tijdverschillen op onze planeet zijn afgeleid van deze nul-tijdlijn.

De vraag blijft echter, bestaat Tijd in werkelijkheid wel?
Ik denk dat Tijd, zoals over het algemeen over Tijd wordt gedacht, in feite niet bestaat.
Ik zal mijn gedachten, zoals Tijd op mij overkomt, aan u uitleggen.

Als Tijd niet bestaat wat is Tijd dan wel?
Onder tijd kan m.i. worden verstaan, momenten die als gevolg van het bestaan ontstaan.
Momenten geven van moment tot moment de werkelijke situatie weer (het begrip momenten wordt verderop in dit artikel besproken).

De bovenstaande beschrijving vraagt wellicht om een nadere toelichting.

Een zichtbaar voorbeeld over het ontstaan van bestaan is b.v. vuurwerk, zoals we dat kennen, in de vorm van siervuurwerk.

Ontstaan.
Er ontstaat siervuurwerk.

Bestaan.
Het vuurwerk zal even blijven bestaan.
Er ontstaan dan, bij aanvang, tegelijkertijd momenten van bestaan voor dit vuurwerk.
Wanneer dit vuurwerk ophoudt te bestaan, stoppen tegelijkertijd de momenten van bestaan.


Bestaan in groter verband gezien.

Het universum is, hoe dan ook, ontstaan.
Het universum blijft echter niet even bestaan, maar blijft, voor zover dit nu bekend is, bestaan.
Stel, voor de beeldvorming, i.p.v. het siervuurwerk de oerknal, de Big Bang voor.
Tegelijkertijd zijn indertijd, met het ontstaan van het universum, de momenten van bestaan aangevangen, precies zoals bij het siervuurwerk.
Maar met één verschil. In tegenstelling tot het siervuurwerk, zijn de momenten van bestaan in het universum niet gestopt, want het universum is blijven bestaan.

Voorafgaand aan de samenvatting van het begrip Tijd.

Bestaan kan niet zonder bestaansmomenten en bestaansmomenten kunnen niet zonder bestaan.
Bestaan, en bestaansmomenten, zijn een gevolg van elkaar.
Bestaan is een aaneenschakeling van bestaansmomenten..
Door bestaansmomenten wordt het bestaan zichtbaar.

Samengevat:

Bestaan, zijn de momenten van bestaan, gedurende het bestaan.

Uitgaande van het al genoemde, zou een omschrijving van Tijd kunnen zijn:

TIJD ONTSTAAT DOOR DE OPEENVOLGING VAN MOMENTEN BIJ HET ONTSTAAN VAN BESTAAN GEDURENDE HET BESTAAN.

Momenten van bestaan, of kortweg momenten genoemd, verder bekeken.

Momenten kunnen, in mijn beleving, het beste worden begrepen door te denken aan het verstrijken van nu- momenten ná elkaar. Een nu-moment is letterlijk een moment nu.
Andere momenten zijn er niet, in het verleden zijn de momenten verstreken en de toekomstmomenten zijn er (nog) niet.

De vraag komt dan op, wat is een moment?

Om dit goed te begrijpen, zullen we de duur van een moment zelf gaan bepalen.
Stel dat we een moment gelijk stellen aan de duur van één tel.
Dan geeft het tellen, het verstrijken van de momenten aan.

We kunnen een moment in gedachte heel klein maken b.v. het miljoenste deel van een tel, dan geeft dit de duur aan van een heel klein moment.
Zo kunnen we een moment in gedachte nog veel kleiner maken, b.v. 0, en daarachter 1000 nullen met als laatste cijfer een 1 van een tel, dan gaan deze uiterst kleine momenten nog vloeiender in elkaar over.
Van tel naar tel is dit niet vloeiend omdat er heel veel afzonderlijke momenten binnen de overgangen van tel naar tel en het tellen zelf zitten.
Een moment kunnen we echter, in gedachte, alsmaar kleiner maken.
Zo kunnen we een moment in gedachte oneindig klein maken waardoor de overgang, van moment naar moment, een vloeiende momentenlijn wordt van aaneengesloten oneindig kleine momenten.
Naar mate een moment kleiner wordt, zal tegelijkertijd de momentensnelheid toenemen (denk aan de momentensnelheid binnen één tel van 10 momenten en binnen één tel van 1 miljard momenten).
Anders gezegd, momenten op zichzelf zijn oneindig klein en de momentensnelheid is daarbij oneindig groot.

Wat is nu het bijzondere van een moment?

Bijzonder is, dat momenten elkaar opvolgen.
Als momenten elkaar opvolgen kunnen ze niet tegelijkertijd plaatsvinden.
Dit opvolgen van momenten gebeurt in een vaste volgorde die onveranderbaar is.
Dus het tweede moment volgt na het eerste moment.
Het derde moment volgt na het tweede moment enz.
Met andere woorden, een moment dat voorbij is komt niet meer terug.
Als we bij een moment een handeling denken, dan volgt de tweede handeling na de eerste handeling en de derde handeling na de tweede handeling enz.
Met andere woorden bij de tweede handeling, is de eerste handeling voorbij en kan zichzelf niet meer herhalen.

Momenten hebben echter, zoals al eerder is beschreven, wel een voorwaarde.

Momenten bestaan alleen in combinatie met zijn. (denk aan het eerder beschreven siervuurwerk).
Momenten zijn er alleen voor iets wat bestaat.
Als iets niet bestaat, zijn er geen momenten.
Dit zal m.i. voor alle materie gelden, ook buiten onze planeet.

Samenvatting van een moment.

De volgorde van momenten liggen geordend vast, momenten volgen elkaar op.
Hieruit volgt dat momenten niet tegelijkertijd kunnen plaatsvinden.
De momenten zijn blijvend in beweging, momenten blijven elkaar opvolgen.
Hieruit volgt dat momenten niet stil kunnen staan.
De opeenvolging van momenten is gericht op voortgang ná elkaar.
Hieruit volgt dat momenten zich niet kunnen herhalen.

Conclusie:

Momenten bestaan alleen voor iets wat bestaat en zullen elkaar oneindig blijven opvolgen.
Als momenten elkaar, nergens in het universum, meer opvolgen, dan bestaat m.i. het universum niet meer.

Gedrag van de momenten.

Op welke plaats op onze planeet ook, het gedrag van de momenten zal altijd hetzelfde zijn.
Er is m.i. geen reden om aan te nemen dat het gedrag van de momenten buiten onze planeet anders zal zijn.

Kunnen we de momenten zien?

Nee, de momenten kunnen we niet zien, maar het effect van de momenten is wel zichtbaar.
Het effect van de momenten wordt zichtbaar, als er maar voldoende momenten tussen zitten.

Voorbeeld.

Het ontstaan van nieuw leven.

Bij een vrouw ontstaat door samenkomst van eicel en zaadcel het allerprilste begin van nieuw leven.
Na een groot aantal momenten wordt het kind geboren en zien we het resultaat van al deze gepasseerde momenten.


Nog een voorbeeld.

Ouder worden.

We worden ouder waar we zelf bij staan en we kunnen het niet zien.
Hoe komt dat nu?
Momenten, heel kort na elkaar, laten onderling geen zichtbaar verschil zien.
Dat verschil is er echter wel, zei het uiterst minimaal.

Deze minimale verandering, zo kort na elkaar, is voor het menselijke oog niet waarneembaar.
Zien we echter b.v. een persoon, na deze een heel lange tijd (een groot aantal momenten) niet gezien te hebben, dan zien we de verschijnselen van het ouder worden.

Een nare eigenschap van de momenten.

De momenten zorgen ervoor dat uiteindelijk alles eindig is.
Hoe komt dat?
De momenten stoppen niet met elkaar op te volgen.
Er is geen reden om aan te nemen dat de opvolging van de momenten spontaan zal stoppen. Daarom zal alles, wat bestaat, uiteindelijk ten onder gaan aan de eigen momenten.
Alle bestaande materie zal door de momenten worden vernietigd want niets zal, in welke hoedanigheid dan ook, de momenten kunnen overleven.

Beleving van Tijd.

Het is, voor ons allen, zinvol ons te realiseren dat we goed moeten omgaan met onze eigen momenten.
De hoeveelheid momenten die we tijdens ons leven mee krijgen zijn, in verhouding tot de oneindige hoeveelheid momenten, uiteraard maar uiterst gering.
Metaforisch stappen we onbewust (bij de geboorte) op een bepaald moment in de oneindige momententrein.
We hebben nog geen tijd om een plaatsje te zoeken en we moeten er al weer uit omdat het voor ons “over and out” is.
In de oneindige Tijd is het maar een flits dat we hier mochten zijn.
Daarom, ben u bewust van uw momenten want er komt een keer een eind aan uw momenten zoals u weet. Ga er niet alleen bewust, maar vooral, voor zover het in uw vermogen ligt, effectief en bovenal genietend mee om.

De realiteit van onze momenten.

Het is natuurlijk zo, dat we in de realiteit van ons eigen leven moeten blijven staan.
In werkelijkheid is het, normaler wijze, een redelijk lange tijd dat we op onze planeet, zei het bij toeval, mogen zijn en dat we het leven mogen beleven. Wonderlijk toch!

We leven, een heel leven lang met het gevoel dat ons leven zeker geen korte flits is, maar door de tijd heen wordt het steeds duidelijker; de Tijd gaat ontzettend snel aan ons voorbij.
Als we dan terugkijken, dient de flits zich weer aan, want van terugkijken krijgen we het, omdat we zo snel wat ouder aan het worden zijn, het dikwijls toch een beetje warm.

Reëel blijven in het leven, met beide benen op de grond blijven staan, is het motto.
We zullen, met uitzondering van onze eventuele nakomelingen, niet veel na kunnen laten wat er wezenlijk toe doet.
Als we er goed over nadenken, beseffen we, dat (bijna) alles in ons leven relatief is.
Het gevolg mag echter niet zijn, dat zou m.i. geen verstandige keuze zijn, ons mee te laten voeren in melancholie omdat alles in het leven, in werkelijkheid, toch relatief is. Als we daaraan vervolgens ook nog een relativerende levenshouding koppelen, met een daarbij behorende levenshandelwijze, dan is dat evenmin een verstandige keuze.

Gandhi (Mahatma), voormalig leider van India, zei hierover het volgende:

Bijna niets wat u doet is belangrijk, maar het is belangrijk dat u het doet.

En zo is het ook.

Tot slot, nadenkend over onze eigen momenten.

Het is in het leven, en dat geldt vanzelfsprekend natuurlijk ook voor mijzelf, eveneens zinvol om ook eens te kijken naar de beleving van onze eigen momenten.
Het is zinnig het leven bewust te leven en, zonder het noodzakelijke materiële uit te oog te verliezen (welvaart), m.i. ons ook te richten op het immateriële (welzijn). Want daar worden we, omdat de trouble en persoonlijke belangen waarschijnlijk veel kleiner zijn, vermoedelijk gelukkiger van.

De kans is dan groter dat er, binnen onze leefmomenten van alle dag, ook enkele geluksmomenten zullen ontstaan.
Geluksmomenten laten zich overigens moeilijk omschrijven en het is maar de vraag of geluksmomenten voor iedereen hetzelfde zullen zijn.
Tevredenheid is m.i. waarschijnlijk wel een randvoorwaarde voor het ontstaan van geluksmomenten.
Gelukkig zijn, reikt verder dan tevreden zijn.

Het is heel bijzonder, om momenten van geluk (totaal gelukkig zijn) te mogen ervaren, temeer omdat deze momenten het leven zo kunnen verrijken.
Zulke momenten zijn om te koesteren en misschien hebt u deze momenten al eens ervaren.
Om de kans te vergroten, geluksgevoel te ervaren, is het m.i. van belang om de omstandigheden, die daarvoor nodig zijn, zo gunstig mogelijk te maken.

Gunstige omstandigheden kunnen zijn :

- tevreden zijn over onze totale manier van leven
- niet alleen met ons eigen wel en wee bezig te zijn maar ook oog te hebben voor de
omstandigheden van anderen en, voor zover het binnen ons vermogen ligt, dan daar ook iets mee doen
- aandacht te hebben voor de gewone kleine dagelijkse dingen om ons heen.

Het bovenstaande zegt iets over onze levensstijl en vergroot m.i. de kans op geluksgevoel.

Ik wens u, binnen uw leefmomenten van alle dag, heel veel geluksmomenten toe.

George Wilbrink
december 2014
- - - - - - - - - - -

[Leon]

Hallo, welkom.

Tevens nodig ik lezers en lezeressen uit om mee te denken over dit onderwerp met als doel de inzichten, zoals ik die in dit artikel heb opgeschreven, waar nodig te versterken.

Heb je al gehoord van de Planck-tijd en de waarnemingshorizon?

[yopi]

Wat een fijne en serieuze post hier G. wilbrink!

Eerste voorlopige reactie:
Gebeurtenissen maken de tijd zichtbaar.

In die zin is tijd net zo iets als de natuurwetten. Die worden ook alleen zichtbaar in de gebeurtenissen.

Dus je kan de gebeurtenissen centraal stellen. Of de eeuwige wetten.
Dat is typisch een filosofische vraag.

Ik ben benieuwd of je filosofisch ingesteld bent of de praktische kant kiest.

Vraagteken.

[memeticae]

Hallo, George.
Interessante gedachte.

Je schrijft:

Zo kunnen we een moment in gedachte oneindig klein maken waardoor de overgang, van moment naar moment, een vloeiende momentenlijn wordt van aaneengesloten oneindig kleine momenten.

Hier raak je me kwijt. We kunnen een moment niet oneindig klein maken. Wel kun je pogen een moment oneindig lang kleiner te maken, maar dan zet je effectief de tijd stil. En is er ook geen volgend moment meer. (Immers, alle tijd is verbruikt.)

Tussen 0 en 1 op de getallenlijn passen oneindig veel intervallen, als je die allemaal wilt benoemen, te beginnen bij 0,000...1 (met "..." bedoel ik repeterend) kom je nooit bij 1 uit. Eenvoudigweg omdat je nooit het getal 0,000...1 kunt benoemen.
Laat staan 0,000...11. Evenmin kun je aangeven of 0,000...11 groter is of kleiner dan 0,000...1. Of, om met je momentenlijn te spreken, welk moment voor of na het ander kwam. Dat is het "gemene" van oneindig, je kunt er niet mee rekenen, oneindig is geen getal.
Toch kunnen we, in een tel, van 0 tot 1 komen.

Hieruit blijkt dat tijd (indien tijd van moment tot moment verstrijkt) gekwantificeerd zou moeten zijn, en tevens je momenten niet oneindig klein kunnen zijn, dus ook gekwantificeerd.

Anders gezegd, momenten op zichzelf zijn oneindig klein en de momentensnelheid is daarbij oneindig groot.

Dat kan niet, dan spreek je jezelf tegen.
Een oneindig klein moment kent geen tijd, geen oneindig kleine en geen oneindig grote. (Zelfs na oneindig veel tijd, kan ik mijn moment nog steeds kleiner maken) De momentsnelheid van een oneindig klein moment is nul.

Een leuke filosofische conclusie die je hier echter wel uit kan halen is dat we allemaal in hetzelfde moment leven: in het door jouw genoemde nu-moment, en dat we er oneindig lang over doen om naar het volgende moment te komen. Dan leven we allemaal dus eigenlijk binnen het kwantumkoppel moment-tijd. En rijst de vraag min of meer direct: Valt een kwantum te kwantificeren?

Maar ik deel je mening, tijd is eigenaardig, net als afstand overigens.

[Leon]

Memeticae,

als tijd nou alleen maar een scheider is (en God scheidsrechter). Dan denk ik dat tijdsbeleving een beleving van de afscheidingsbeweging is. Een soort apartheid dus die ontstaat met en door tijd. Dat kan nooit lang duren, vandaar het tijdelijke.

[memeticae]

Memeticae,

als tijd nou alleen maar een scheider is (en God scheidsrechter). Dan denk ik dat tijdsbeleving een beleving van de afscheidingsbeweging is. Een soort apartheid dus die ontstaat met en door tijd. Dat kan nooit lang duren, vandaar het tijdelijke.

Dat begrijp ik wel, maar scheidt de tijd het moment ook?
(Ingedachtig Toonder's Mob-beweging.)
Of gaat het, zoals George opmerkte, om de momentsbeleving?
Gaat tijd voor ieder individu anders? Of verandert tijd met je levensfase?

In mijn praktijk (mijn leven) leek de werkweek heel kort en de weekenden leken soms wel een week te duren. Nu vraag ik me soms wel eens af of er daadwerkelijk 24 uren in een dag zitten. Verandert je tijdsbeleving naarmate je ouder wordt?
Komt dat door een soort "verstarring" van je indrukken, zodat je, terwijl de klok doortikt, minder meemaakt/opmerkt? Of hoef je de dingen die je al kent niet meer in je brein te behandelen, een plaats te geven, zodat het lijkt alsof er zich in het moment minder afspeelt, waarmee a.h.w. de momentsbeleving korter lijkt te duren?
(De eerste 23 jaar van mijn leven leken vele malen langer te duren dan de laatste 23, of ben ik de enige met dit gevoel?)

[Leon]

Als tijd het tijdelijke aan het werk is, is het logisch dat de eerste fase van het leven zich moet onderscheiden van de tweede fase, de tijd van het onderscheid. Maar een mogelijke toekomst heb je dan nog slechts als je een verleden verzint denk ik.

[Blin]

Daar zit wat in. en met plaatjes erbij, dat zou helemaal mooi zijn,dat je een mooi totaalbeeld krijgt.

[Leon]

sorry alleen tekst en een pijltje

de opgedrongen rol, dat is Dasein toch?

[memeticae]

Als tijd het tijdelijke aan het werk is, is het logisch dat de eerste fase van het leven zich moet onderscheiden van de tweede fase, de tijd van het onderscheid. Maar een mogelijke toekomst heb je dan nog slechts als je een verleden verzint denk ik.

Hoe werkt dat in de context van George zijn tijds-/momentbeleving?
(Als wat ik zei niet juist mocht blijken)

[Leon]

Geen idee...

Ik zit ook maar weer mijn eigenzin door te drijven.

Tijdelijk, vast...

[memeticae]

Ik heb geprobeerd het fenomeen Tijd, voor mijzelf en naar ik hoop ook voor u, wat inzichtelijker te maken.

Eerlijkheid valt hem ten deel, dat moment heeft hij al gestolen.
Maar hij is (sorry George, dat ik over je in de derde persoon praat) niet zeker van zijn zaak.

Waarom heeft hij van alle internetfora die er zijn juist deze uitgekozen?
(Is er iemand die dat kan onderzoeken? Google! Zoek deze tekst ...)

Of is hij het juist wel, ondertekend met naam en toenaam, een datum zelfs. En zijn wij de eersten die er deelgenoot van mogen zijn?

George? Ben jij een kunstenaar?

Ik ben bang dat je kunstwerk hier verscheurd wordt. Er huist een hond met drie koppen, en beterweter (ikke), een eeuwige narcist (ikke), een man die jouw kunst niet gaat beoordelen, iemand die tegen alles behalve zichzelf is (zeker niet ikke), iemand die anderen zo graag wil laten zien hoe mooi zij de wereld ziet, iemand die vindt dat anderen in een boek de wijsheid kan vinden en nog een paar meer ...

Oh wacht, ik geloof dat ik m'n eigen vraag beantwoord heb.

[memeticae]

Gelukkig zijn, reikt verder dan tevreden zijn.

Precies, maar valt geluk, en/of het moment van tevredenheid zich uit te drukken in opeenvolgende momenten? Opeenvolgend in de tijd?

Ik meen van niet.
Ik volg hier de gedachten van Dennet, in de zin dat tijd niet per se chronologisch gaat. Of nog gekker, dat een reaktie niet een anti-reaktie hoeft uit te lokken (Ja, naast descsrts heb ik ook iets tegen neton.)
(Ik weiger zelfs hun namen correct te spellen, dat moet wel echte antipathie zijn.)

Of zelfs dat een gevolg geen oorzaak nodig heeft.
Waaruit je de consequentie kan afleiden dat er gevolgen zijn zonder oorzaak en oorzaken zonder gevolg.

Het lijkt mij mooi als jij dat toch wel min of meer coherent in je tijdsbeschrijving weet te voegen.
En mij weet uit te leggen waar dat dan precies zit.


























George?





































































Hallo?

Geef me eens gelijk of ongelijk, alsjeblieft?

Ah! Grasshopper understands!

The time of George, and the way he perceives it, it is not my time.
To ask him to explain his perception of me, would be like me asking him to explain the thoughts of a grasshopper.
We both cannot.

En toch kunnen we erover praten, toch?
George?

[yopi]

...
als tijd nou alleen maar een scheider is (en God scheidsrechter). Dan denk ik dat tijdsbeleving een beleving van de afscheidingsbeweging is. Een soort apartheid dus die ontstaat met en door tijd. Dat kan nooit lang duren, vandaar het tijdelijke.

[Leon]

dank je yopi, tijd houdt ons gescheiden, dat is het denk ik, misschien dat dit vooral het tijdelijke bepaalt.

[yopi]

Door die afgescheidenheid beleef je de wereld en de ander volgens je eigen tijdbeleving altijd op zijn minst iets later.

Vanuit je zelf bezien ben je daarmee alles voor.
Vanuit de wereld en de ander gezien kom je altijd achter aan kakken.

[Leon]

interessant inzicht, een soort buffer...

[Leon]

dat geeft dan fundamentele onbepaaldheid, denk je niet?

[yopi]

(vervolg)
Het moment (waar George Wilbrink het steeds over heeft) is volgens mij een subjectief dingetje.
Het lijkt me een uitsnede uit de klokkentijd, die in een vorm gegoten is waardoor hij voor het individuele bewustzijn vastgehouden kan worden en ook geschikt gemaakt kan worden om in het geheugen op te slaan.
Daar bestaat de duur van het moment door.

De abstracte voorstelling van tijdmeting door George beschreven is ook een mogelijkheid om tot een voorstelling van tijd te komen. Maar naar mijn idee te weinig uit het leven gegrepen: Abstract dus.

[yopi]

interessant inzicht, een soort buffer...

Een evenwichtsmoment?

[Leon]

het constant uit balans zijn denk ik dan, maar misschien wel af en toe door de evenwichtstoestand heen.

[yopi]

dat geeft dan fundamentele onbepaaldheid, denk je niet?

Dat denk ik ook.

Totdat je naast de kantiaanse ruimte en tijd ook de causaliteit er mee verbindt. Maar dan wordt het weer een voorstelling en geen beleving.

[yopi]

het constant uit balans zijn denk ik dan, maar misschien wel af en toe door de evenwichtstoestand heen.

Ik zou zeggen dat de onbalans vooraf gaat aan de beleving en de schepping van het moment door het subject in (alleen innerlijk) evenwicht wordt gebracht en zo handelen mogelijk maakt.

Of gaat dit te ver?

[yopi]

Kennis is ook tijd.

In de vorm van herinneringen, etc uit het verleden. The time gap is hier groter als yopi's buffer.

Maar het is wel een beetje een ander onderdeel van het tijds aspect.

Inderdaad. Maar ik zou de vergaarbak van kennis en ervaring een subjectieve dimensie noemen. Pas na een herinnering - dat wat opduikt uit die vergaarbak - schep je weer zo'n subjectief moment.

Van de reflectie zelf heb ik het idee dat het zich aan onze waarneming onttrekt tussen de momenten waarop je dat waar over je na wilt denken verzamelt en het volgende moment als er een conclusie of iets dergelijks binnenkomt uit de gedachtewereld.

Heel subtiel. Maar ik denk dat dat waar is.

[Leon]

Ik denk aan aandacht als scheidend principe.De wereld an sich, die zonder aandacht is, kan bschouwd worden als afwezig.

De aandacht fluctueert in onbepaaldheid van jezelf naar het andere, en zou ergens in evenwicht kunnen zijn, maar dan bij de afwezige wereld an sich.

[Leon]

Van de afwezige wereld kan gezegd worden dat deze niet focust, waar wij dus wel focussen van hier naar daar en terug.

[Leon]

Als we direct scherp konden stellen, zouden we niet aan het leven zijn gaan deelnemen. Het is als het ware ons slechte zicht, het leven.

[Leon]

Je krijgt als het ware de niet bestaande punt niet scherp.

[yopi]

DrieHonden:

Ik denk aan aandacht als scheidend principe.De wereld an sich, die zonder aandacht is, kan beschouwd worden als afwezig.

"kan beschouwd worden als afwezig." Precies zo: Die doet er niet toe.
Alleen als metafysische zekerheid. En dat is een richtpunt-gedachte en meer niet.

De aandacht fluctueert in onbepaaldheid van jezelf naar het andere, en zou ergens in evenwicht kunnen zijn, maar dan bij de afwezige wereld an sich.

Daarom noemde ik het moment subjectief.
Maar gezien wat hier boven staat kun je net zo goed zeggen: het enige objectieve.

Van de afwezige wereld kan gezegd worden dat deze niet focust, waar wij dus wel focussen van hier naar daar en terug.

Een nuance lijkt me wel dat er zat in de wereld is wat onze aandacht trekt.
Dan ga je in de richting van Hegel's poging te bewijzen dat alles subject of geest is. Maar dat begint bij hem ook met die heen en weer beweging.

Hier loop ik dan vast op meer fundamentele vragen, waarbij de eerste vraag is: Heeft het wel zijn naar fundamenten te vragen als die toch onzichtbaar zijn? Worden we niet in de war gemaakt door het post-modernisme?

[Leon]

We worden wel in de war gebracht, omdat het lijkt dat we naar willekeur aandacht kunnen geven.

[Leon]

Misschien is dat ook wel zo, het gaat om de mogelijkheid (vrijheid)

[Leon]

Maar misschien is het op onzichtbare fundamenten focussen wel een manier om vrijheid uit te oefenen, als er niet direct een aanleiding voor was dan natuurlijk:)

[Leon]

Misschien geldt vooral dat het onvoorspelbare gevolgen heeft

[Leon]

Maar desondanks blijven onderzoeken naar de zin is denk ik ook zinvol.
Voor zelfkennis.

Ja precies het heeft zo zijn nut.

[Leon]

Misschien zijn we onze eigen sadist, door aandacht te geven aan dit of dat en niet aan wat anders, dan zijn we ook de sadist voor een andere die dan onze aandacht onthouden kan worden of juist krijgen, ongewenst.

Als je in die termen denkt zal je pas in het reine komen met jezelf als je de onvermijdelijkheid van fouten toegeeft. Onze aandacht gaat net zo vaak naar de slechte zaken als naar de goede zaken, voor wat betreft de uitwerking.

[Leon]

Wat zou je 100% willen hebben?

[Leon]

een 100% leugenvrij leven (voor mezelf dan) dat zou ik wel willen, dus niet meer tegen mezelf liegen...

[Leon]

Ja misschien is dat het probleem, dat de scheiding door de tijd ook in jezelf komt te liggen.

[Leon]

Ik denk dat geweld een verbintenis is, en streven naar minder verbintenis een doel kan zijn, of andere soorten verbintenis natuurlijk, waarom je beperken tot 1 soort?

[Leon]

Heb ik geen antwoord op.

[Leon]

Psychologische tijd lijkt me als je aandacht alle kanten op gaat en als het dan weer bij het onderwerp is, hoeveel tijdsduur er dan voor jou qua gevoel is verlopen. Zoiets?

[Leon]

Psychologische tijd heeft voorrang op gekwantificeerde tijd. Als iets in jouw beleving lang duurt, maar het is feitelijk maar kort heb je niets aan de informatie dat het feitelijk maar kort was. Die informatie is niet bruikbaar.

Als je uitgaat van een fundamentele onbepaaldheid kan je ook helemaal niet kwantificeren, dan duurt de ene seconde nooit precies even lang als de andere seconde, ook feitelijk niet.

[Blin]

be

[Blin]

be

[Blin]

bericht

[Blin]

bericht

[Blin]

bericht

[Blin]

bericht

[Blin]

brericht

[Blin]

bericht