Weerstand
Psychologisch gezien zijn sommige aandoeningen, variërend van hoofd- of buikpijn tot krankzinnigheid, ontsnappingspogingen voor psychische druk. Als de onervaren mens psychische druk heeft wordt onbewust de weg van minste weerstand gevolgd, die tot de aandoeningen leidt.
De weg van minste weerstand is altijd de weg die gevolgd wordt, maar wat de mens met ervaring en kennis doet is weerstanden opbouwen voor sommige wegen van minste weerstand, die dan wegen van weerstand worden en dan niet meer gevolgd gaan worden.
Weerstand voor bepaalde wegen aanleggen gebeurt al voortdurend vanuit conditionering door anderen, en er zijn mensen die zo volgzaam en gehoorzaam zijn aan hun cultuur, dat ze de wegen laat blokkeren die de cultuur wil blokkeren en dat ze de wegen volgen die de cultuur weinig weerstand laat hebben.
De “vrije keuze” beperkt zich dan tegen de wegen van minste weerstand, voor sommigen, weerstand opwerpen. En zo hoort het.
Maar als de mens afwijkend is qua gesteldheid en normen en geen van de wegen van minste weerstand van de cultuur als positief ziet, zal het vermogen tot weerstanden overwinnen, die door culturele conditionering zijn
aangebracht, van belang zijn. Waarschijnlijk is weerstanden overwinnen een kwestie van voor de alternatieven met minder weerstand de weerstand vergroten.
Zo is burgerlijke gehoorzaamheid en braafheid dan “walgelijk” en “haat” men ongelovigen of gelovigen of welke cultuur men ook tegenstaat.
Vrijheid bestaat als dramatisering.
Weg van minste weerstand
Die druk kan dus ook de cultuur zijn.Psychologisch gezien zijn sommige aandoeningen, variërend van hoofd- of buikpijn tot krankzinnigheid, ontsnappingspogingen voor psychische druk. Als de onervaren mens psychische druk heeft wordt onbewust de weg van minste weerstand gevolgd, die tot de aandoeningen leidt.
Wat onze cultuur betreft hebben we zo onze eigen beschavingsziektes en zelfs specifieke psychische aandoeningen.
-
Leon
-
Leon
Ik heb nog wat aanvulling:
Als onontkoombaar is dat de weg met minste weerstand gevolgd wordt en de cultuur en jijzelf doen alle moeite om bepaalde wegen van meer weerstand te voorzien zodat die niet gevolgd zullen worden, gooit slapen weer roet in het eten. Slapen lijkt een functie te hebben om de weerstanden (die vooral in het hoofd zitten) te verlagen. De synaptische connecties verdwijnen weer of hoe je dat ook moet zien.
In ieder geval lijken dromen tijdens het slapen de onbewuste verlangens te laten zien, wat dan dus betekent dat de weerstanden die zo zorgvuldig zijn opgebouwd tijdens het slapen gewoon weer verdwijnen. Dat is vooral handig als de weerstanden niet zo zorgvuldig waren opgebouwd en eigenlijk iemand in de weg zitten, voor wat betreft de beste overlevingskansen. Maar voor zorgvuldige en rationele weerstanden tegen bepaalde wegen is dat natuurlijk lastig. Het is net als met de afwas, heb je deze net gedaan, staat er al weer nieuwe. Heb je net weerstanden voor bepaalde wegen verhoogd, zijn deze door slapen bij mensen/jezelf weer verlaagd.
Logisch dat sommigen zullen zeggen: “Laat maar”, maar goed dat moet je wel steeds nieuwe borden eten om van te eten en glazen om uit te drinken, als je de afwas niet meer doet. En alleen nog maar wegwerp borden, glazen en bestek kan natuurlijk, maar zie ik als verwerpelijk.
Niet meer slapen is een ander alternatief, maar ik denk dat uiteindelijk wel iets van medicatie of slaapmachine gevonden wordt waarbij gewenste weerstanden intact blijven.
Psychische druk kan je omschrijven als druk om een weg te volgen. Het kan dan zijn dat er wegen zijn van minste weerstand die toch niet gevolgd worden, omdat de druk een weg forceert die meer weerstand heeft, maar die door de druk wordt overwonnen. Het is vergelijkbaar met een weg naar beneden (weinig weerstand) en een weg omhoog (meer weerstand) maar een wind die omhoog waait, en als je jezelf dan door de winddruk laat meevoeren ga je toch de berg op.
Psychische druk kan er voor zorgen dat onwaarschijnlijke paden ook gevolgd gaan worden. Zo kan misschien iemand onder psychische druk hyperintelligent worden, en ineens een telefoonboek uit het hoofd kunnen leren. Hoewel ik hiervan geen bewijzen heb, het gaat mij om aannemelijkheid.
Als intelligentie, als aanpassing, ook, of misschien juist, onder psychische druk kan ontstaan, wil ik het oordelen over slimme en domme mensen herzien.
De slimmere mens is dan misschien vatbaarder voor psychische druk, en dat is helemaal geen voordeel waarvan we blij moeten zijn, als dat erfelijk doorgegeven wordt. Bovendien zal de intelligente mens een omgeving creëren waarin meer psychische druk zal zijn, om zichzelf te stimuleren.
Er geldt dat een intelligent mens meer doorheeft, dat wil zeggen dat er ook “meer” is. Dat wil zeggen dat psychisch gezien de wereld meer gewicht heeft. Als we dan denken aan de relativiteitstheorie van Einstein, dan geldt dat tijd beïnvloed wordt door massa, misschien hier dan psychisch, zodat de tijdsbeleving anders zal zijn. Met andere woorden, het verschil tussen een dom en slim mens is misschien slechts een kwestie van verschil in tijdsbeleving.
Psychische druk is als het ware een andere tijdsbeleving, en misschien is het logisch dat tijdsbeleving evolueert.
Ik dacht dat tijd sneller gaat in de buurt van veel massa, zodat je dus relatief meer tijd hebt boven op een berg, maar de tijdsbeleving van een intelligent mens, met “meer” in aandacht, zal dus duiden op minder tijd om alles te doen wat je wilt, voor buitenstaanders dus alleen “meer willen”.
Relativiteit psychisch gezien is dat meer of minder willen een gevolg is van de psychische tijd die je hebt.
Misschien dat de evolutie van tijdsbeleving altijd is minder tijd hebben, en meer willen. Waarbij sommigen natuurlijk achterblijven.
Tenzij we de psychische equivalent van bergen gaan opzoeken, maar dat zal slechts onder psychische druk kunnen en heet dan misschien autisme.
In de ruimte ben je minder in de buurt van massa. Als volgens de relativiteitstheorie geldt dat de tijdsbeleving dan ook anders zal zijn, geldt waarschijnlijk dat als het waar is dat intelligentie afhankelijk is van tijdsbeleving, dat langdurig verblijf in de ruimte je dommer laat zijn, relatief gezien dan. Autisten zouden juist in de ruimte een normalere intelligentie moeten gaan vertonen.
Deze hypothese is voor mij aannemelijk, maar wat je er aan zou kunnen hebben weet ik niet. Mogelijk zal een ruimtereis naar Mars mislukken omdat de intelligentie van de ruimtevaarders zal falen op zo’n lange reis.
Als onontkoombaar is dat de weg met minste weerstand gevolgd wordt en de cultuur en jijzelf doen alle moeite om bepaalde wegen van meer weerstand te voorzien zodat die niet gevolgd zullen worden, gooit slapen weer roet in het eten. Slapen lijkt een functie te hebben om de weerstanden (die vooral in het hoofd zitten) te verlagen. De synaptische connecties verdwijnen weer of hoe je dat ook moet zien.
In ieder geval lijken dromen tijdens het slapen de onbewuste verlangens te laten zien, wat dan dus betekent dat de weerstanden die zo zorgvuldig zijn opgebouwd tijdens het slapen gewoon weer verdwijnen. Dat is vooral handig als de weerstanden niet zo zorgvuldig waren opgebouwd en eigenlijk iemand in de weg zitten, voor wat betreft de beste overlevingskansen. Maar voor zorgvuldige en rationele weerstanden tegen bepaalde wegen is dat natuurlijk lastig. Het is net als met de afwas, heb je deze net gedaan, staat er al weer nieuwe. Heb je net weerstanden voor bepaalde wegen verhoogd, zijn deze door slapen bij mensen/jezelf weer verlaagd.
Logisch dat sommigen zullen zeggen: “Laat maar”, maar goed dat moet je wel steeds nieuwe borden eten om van te eten en glazen om uit te drinken, als je de afwas niet meer doet. En alleen nog maar wegwerp borden, glazen en bestek kan natuurlijk, maar zie ik als verwerpelijk.
Niet meer slapen is een ander alternatief, maar ik denk dat uiteindelijk wel iets van medicatie of slaapmachine gevonden wordt waarbij gewenste weerstanden intact blijven.
Psychische druk kan je omschrijven als druk om een weg te volgen. Het kan dan zijn dat er wegen zijn van minste weerstand die toch niet gevolgd worden, omdat de druk een weg forceert die meer weerstand heeft, maar die door de druk wordt overwonnen. Het is vergelijkbaar met een weg naar beneden (weinig weerstand) en een weg omhoog (meer weerstand) maar een wind die omhoog waait, en als je jezelf dan door de winddruk laat meevoeren ga je toch de berg op.
Psychische druk kan er voor zorgen dat onwaarschijnlijke paden ook gevolgd gaan worden. Zo kan misschien iemand onder psychische druk hyperintelligent worden, en ineens een telefoonboek uit het hoofd kunnen leren. Hoewel ik hiervan geen bewijzen heb, het gaat mij om aannemelijkheid.
Als intelligentie, als aanpassing, ook, of misschien juist, onder psychische druk kan ontstaan, wil ik het oordelen over slimme en domme mensen herzien.
De slimmere mens is dan misschien vatbaarder voor psychische druk, en dat is helemaal geen voordeel waarvan we blij moeten zijn, als dat erfelijk doorgegeven wordt. Bovendien zal de intelligente mens een omgeving creëren waarin meer psychische druk zal zijn, om zichzelf te stimuleren.
Er geldt dat een intelligent mens meer doorheeft, dat wil zeggen dat er ook “meer” is. Dat wil zeggen dat psychisch gezien de wereld meer gewicht heeft. Als we dan denken aan de relativiteitstheorie van Einstein, dan geldt dat tijd beïnvloed wordt door massa, misschien hier dan psychisch, zodat de tijdsbeleving anders zal zijn. Met andere woorden, het verschil tussen een dom en slim mens is misschien slechts een kwestie van verschil in tijdsbeleving.
Psychische druk is als het ware een andere tijdsbeleving, en misschien is het logisch dat tijdsbeleving evolueert.
Ik dacht dat tijd sneller gaat in de buurt van veel massa, zodat je dus relatief meer tijd hebt boven op een berg, maar de tijdsbeleving van een intelligent mens, met “meer” in aandacht, zal dus duiden op minder tijd om alles te doen wat je wilt, voor buitenstaanders dus alleen “meer willen”.
Relativiteit psychisch gezien is dat meer of minder willen een gevolg is van de psychische tijd die je hebt.
Misschien dat de evolutie van tijdsbeleving altijd is minder tijd hebben, en meer willen. Waarbij sommigen natuurlijk achterblijven.
Tenzij we de psychische equivalent van bergen gaan opzoeken, maar dat zal slechts onder psychische druk kunnen en heet dan misschien autisme.
In de ruimte ben je minder in de buurt van massa. Als volgens de relativiteitstheorie geldt dat de tijdsbeleving dan ook anders zal zijn, geldt waarschijnlijk dat als het waar is dat intelligentie afhankelijk is van tijdsbeleving, dat langdurig verblijf in de ruimte je dommer laat zijn, relatief gezien dan. Autisten zouden juist in de ruimte een normalere intelligentie moeten gaan vertonen.
Deze hypothese is voor mij aannemelijk, maar wat je er aan zou kunnen hebben weet ik niet. Mogelijk zal een ruimtereis naar Mars mislukken omdat de intelligentie van de ruimtevaarders zal falen op zo’n lange reis.
Een conclusie waarmee ik ga slapen zo meteen.Er geldt dat een intelligent mens meer doorheeft, dat wil zeggen dat er ook “meer” is.
Ik moet je zeggen dat in mijn rare ritme, waarbij mij nog iets wacht vannacht, het beste de slaap naar de ochtend volbreng als ik zo iets onmogelijks heb gelezen als Hegel. Of iets wiskundigs of zo.
Of een bridge-probleem.
Een uit het oog verloren vriend vertelde me eens dat zijn gelukkigste momenten die waren waar hij bezig was met abstracte fratsen.
Iets zeer wakkers, wat tot vredige slaap leidt. Maar dat is niet iemand met een gezin, werk en weet ik wat ..
Een wederzijdse vriend van die jongen en ik was iemand die vorig jaar aan kanker overleden is. In zo'n Hospies, of hoe dat ook mag heten schijnt hij toch wel vredig gestorven te zijn door zijn oude aantekeningen door te nemen, waarin hij dacht met minder axioma's de wiskunde op te kunnen bouwen. Hij heeft dat ooit opgestuurd naar allerlei wiskundigen van naam. die wezen dat beleefd af, maar vonden er wel wat in zitten.
Zo iets ..
Kortom: Morgen ga ik het misschien nalezen. Dat bericht van jouw hierboven. In dit geval zal de luiheid me niet slimmer maken.
...
Ik heb nog te doen en ik ga op vakantie en moet nog met mijn zus bridgen. Ik neem wel een internetabonnement en zal nog wel posten hier als ik daar ben ...
-
Leon
ik hoop dat je mijn berichten wel met plezier kunt lezen. ik geloof zelf wel dat ik zinnige dingen zeg. zinnen zijn het in ieder geval. nu is het gewoonlijk belachelijk (om te lachen) dat geloof in jezelf, maar toch wel prettig dat deze vorm heeft (filosofietjes) en geen andere.
fijne vakantie en jouw reacties worden gewaardeerd.
fijne vakantie en jouw reacties worden gewaardeerd.
HM
Ik weet niet of ik het nu wel niet met je eens ben.
Wel met yopi fijne vakantie toewensen en zo.
Maar die minste weerstand ... nee.
Ik denk dat de natuur de weg van de meest gunstigste weerstand neemt.
En ze dat rigoreus doet.
Simpel voorbeeld is de wet van Ohm: V=I.R
Stel eens, een menselijke gedachte bestaat uit slechts twee parallel geschakelde weerstanden. Met een spanningsboog en een gedachtestroom.
De weerstanden stellen de paradox voor van casus naar hermeneutiek, zijn beiden even groot.
Equilibrium.
Ga nu eens frotten met een van die weerstanden, dan ligt de hermeneutiek al in de war: Waarom stroomt er meer stroom door de ene weerstand terwijl de spanning nog gelijk is? En de totale weerstand niet veranderd is?
Het antwoord is simpel, de andere weerstand paste zich aan, bij gelijke spanningsboog en gedachtestroom.
Hierdoor heeft jouw minste weerstand meer vermogen nodig, teneinde de gedachtenstroom om te kunnen zetten in warmte.
Soms brandt de weerstand door, had niet genoeg vermogen.
Soms passen de andere weerstanden zich niet snel genoeg aan en krijg je kortsluiting. (Dan krijg je wat volgens mij heet, slapen)
Sommige mensen beschikken over lage weerstanden van zeer hoge warmtecapaciteit.
Andere mensen hebben weerstanden met een laag wattage.
En waken voor hoge stromen, zodat hun weerstanden niet doorbranden. Parallel schakelen lijkt de druk van de ketel te krijgen.
Ik denk dat je de laatste soort intelligent kunt noemen, maar of ze slimmer zijn? Daar wil ik me niet aan branden.
Ik weet niet of ik het nu wel niet met je eens ben.
Wel met yopi fijne vakantie toewensen en zo.
Maar die minste weerstand ... nee.
Ik denk dat de natuur de weg van de meest gunstigste weerstand neemt.
En ze dat rigoreus doet.
Simpel voorbeeld is de wet van Ohm: V=I.R
Stel eens, een menselijke gedachte bestaat uit slechts twee parallel geschakelde weerstanden. Met een spanningsboog en een gedachtestroom.
De weerstanden stellen de paradox voor van casus naar hermeneutiek, zijn beiden even groot.
Equilibrium.
Ga nu eens frotten met een van die weerstanden, dan ligt de hermeneutiek al in de war: Waarom stroomt er meer stroom door de ene weerstand terwijl de spanning nog gelijk is? En de totale weerstand niet veranderd is?
Het antwoord is simpel, de andere weerstand paste zich aan, bij gelijke spanningsboog en gedachtestroom.
Hierdoor heeft jouw minste weerstand meer vermogen nodig, teneinde de gedachtenstroom om te kunnen zetten in warmte.
Soms brandt de weerstand door, had niet genoeg vermogen.
Soms passen de andere weerstanden zich niet snel genoeg aan en krijg je kortsluiting. (Dan krijg je wat volgens mij heet, slapen)
Sommige mensen beschikken over lage weerstanden van zeer hoge warmtecapaciteit.
Andere mensen hebben weerstanden met een laag wattage.
En waken voor hoge stromen, zodat hun weerstanden niet doorbranden. Parallel schakelen lijkt de druk van de ketel te krijgen.
Ik denk dat je de laatste soort intelligent kunt noemen, maar of ze slimmer zijn? Daar wil ik me niet aan branden.
Laatst gewijzigd door memeticae op 16 apr 2015, 03:58, 1 keer totaal gewijzigd.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
-
Leon
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten