Hemelse vrede

[memeticae]

Weet je wat ik me wel eens afvraag.

Als die foto van die ene chinees tegen de tanks op het plein van de hemelse vrede, eens niet geënsceneerd was.

Wat dan?
Is het dan zo makkelijk voor wapens te gaan staan en verwachten dat die niet schieten?
Ben je dan hopeloos of oppermachtig?
Of, als je descrstes laat varen, een niet-dualistische topnarcist.
Het beste vóór, voor je wereld, je leeft erin, dus die moet blijven bestaan, koste wat het kost.

Of werkt dat alleen als er tv-camera's bij zijn? Dat ze dan níet over je heen rijden en vervolgens doodschieten.

Dan denk ik wel eens, hoe meer camera's hoe liever?
Om dan aan de camerabeelden van IS te denken.

En te beseffen toch weer gevange van het cartesiaans theater te zijn.
Maar ik heb een uitweg gevonden: Als die foto geënsceneerd was, en die mens nadien altijd te interviewen valt, dat zou mooi zijn!

Kunnen ze in Noord-Korea nog een puntje aan zuigen, kwa propaganda.
(Onze studenten zijn de beste, zij stoppen tanks en geven vrede in ons land, hier is het bewijs, interview ze maar!)
Of ben ik nu te cynisch?

Te Tao, wellicht: Er is altijd een camera op je gericht, al was het enkel die van jezelf.

Zo moet het die tankchauffeur zijn vergaan. Kreeg hij orders? Volgde hij ze op? Misschien was hij wel de meest moralistische mens ter wereld. Een die niet trapte in het experiment van Milgram.

Hij schiet of hij schiet niet, maar met welke kans?
50% natuurlijk, maar daar heb je descrttes niet voor nodig, om dat te begrijpen.

Dat denk ik wel eens.

[Leon]

Als het in de toekomst mogelijk is camera's op het verleden te richten en je doet ook maar iets waardoor je een spilfiguur bent, dan zijn die camera's op jou gericht. En nu niet net doen alsof je niet zou merken van camera's uit de toekomst die op jou gericht zouden zijn, want mogelijk ben je alleen maar die spilfiguur omdat die camera's op jou gericht zijn.

Ik moet toegeven dat ik mijzelf wel een spilfiguur waan, omdat ik die ervaring heb van camera's uit de toekomst die op mij gericht zijn. Jammer dat ze toch moesten ontdekken dat ik verder maar een banaal ventje ben.

Het is een zware druk, die druk van de toekomst, erg eisend en kritisch. Kunstenaars kennen dat goed als prestatiedrang. Ach het is maar een waanzinnige verklaring van prestatiedrang...