En tóch blijft 't me bezig houden...
Een paar maanden geleden was het, dat ik op een nacht, verkerend in dat sluimergebied tussen wakker zijn en in slaap vallen, de radio nog aan had staan op 'radio 1'. En toen ving ik met mijn half-slapende geest iets op...
Er was één of andere filosoof aan het woord. Niet gehoord hoe die heette. Die filosoof refereerde aan weer een andere filosoof (ik geloof dat het een Amerikaan betrof, maar verder ???), die iets had geschreven over "schuld".
Het kwam erop neer dat de geciteerde filosoof had beweerd in één van zijn boeken dat een seriemoordenaar (bijvoorbeeld) volgens iedereen vrij duidelijk schuldig is aan het beëindigen van levens van onschuldige anderen. Maar... dat bijvoorbeeld heel rijke mensen, die geld en middelen te over hebben, en dat geld en die middelen niet inzetten om slachtoffers van bijvoorbeeld armoede en oorlogen en onderdrukking te helpen, nét zo schuldig zijn aan het beëindigen van levens van onschuldige anderen... Nét zo schuldig als die seriemoordenaar.
Sindsdien laat die gedachte me niet echt meer los (of laat ik die gedachte niet meer echt los...).
Ben benieuwd wat onze forumfilosofen ervan vinden...
Schuldig?
-
Eva Lilith
- Posts in topic: 3
- Berichten: 2242
- Lid geworden op: 06 sep 2007, 19:33
- Contacteer:
Schuldig?
"De afdrukken van de vinger Gods zijn niet altijd identiek." (Stanislaw Jerzy Lec)
-
Eva Lilith
- Posts in topic: 3
- Berichten: 2242
- Lid geworden op: 06 sep 2007, 19:33
- Contacteer:
-
Intangible Radjanamadjo
- Posts in topic: 2
- Berichten: 3278
- Lid geworden op: 14 sep 2005, 15:51
- Contacteer:
Ik kom hier straks op terug, maar ik zie zeker wel een kern van waarheid in de redenering van de filosoof.. het is toch een soort roep tot rechtvaardigheid die verder gaat dan enkel 'jij mag niet doden, daarom ga jij de gevangenis in'
The quest is to be liberated from the negative, which is really our own will to nothingness. And once having said yes to the instant, the affirmation is contagious. It bursts into a chain of affirmations that knows no limit. To say yes to one instant is to say yes to all of existence.
-
Eva Lilith
- Posts in topic: 3
- Berichten: 2242
- Lid geworden op: 06 sep 2007, 19:33
- Contacteer:
Radja schreef
Bijvoorbeeld: Is het (de stelling) eigenlijk niet gewoon zo???
Maar vinden we dat niet zo fijn?
Is "schuld" die bij de seriemoordenaar wordt gelegd comfortabel (voor ons niet-moordenaars, hoop ik...) omdat het zo'n duidelijke, primitieve vorm van schuld is? (HIJ hep ut gedaan!)
Is "schuld" in het geval van de persoon met het vele geld en de vele middelen, die dat allemaal voor zichzelf houdt, en het niet inzet voor het redden van anderen, niet een wat te ongemakkelijke, schurende vorm van schuld voor ons (wellicht omdat we ons er in dat geval allemaal in meer of mindere mate aan schuldig maken)?
Is het een utopische gedachte?
Heeft het ook te maken met (on)verschilligheid?
En ga zo maar even door...
Ja, iets dergelijks ging ook door mijn gedachten.Ik kom hier straks op terug, maar ik zie zeker wel een kern van waarheid in de redenering van de filosoof.. het is toch een soort roep tot rechtvaardigheid die verder gaat dan enkel 'jij mag niet doden, daarom ga jij de gevangenis in'
Bijvoorbeeld: Is het (de stelling) eigenlijk niet gewoon zo???
Maar vinden we dat niet zo fijn?
Is "schuld" die bij de seriemoordenaar wordt gelegd comfortabel (voor ons niet-moordenaars, hoop ik...) omdat het zo'n duidelijke, primitieve vorm van schuld is? (HIJ hep ut gedaan!)
Is "schuld" in het geval van de persoon met het vele geld en de vele middelen, die dat allemaal voor zichzelf houdt, en het niet inzet voor het redden van anderen, niet een wat te ongemakkelijke, schurende vorm van schuld voor ons (wellicht omdat we ons er in dat geval allemaal in meer of mindere mate aan schuldig maken)?
Is het een utopische gedachte?
Heeft het ook te maken met (on)verschilligheid?
En ga zo maar even door...
"De afdrukken van de vinger Gods zijn niet altijd identiek." (Stanislaw Jerzy Lec)
De schuldvraag is tweezijdig.
De belangrijkste zijde van de schuldvraag heeft met je geweten te maken. De schuld van binnenuit (je geweten) is de ultieme toets.
Dit houdt in dat je jezelf moet afvragen of je verder kan leven met een wetenschap van iets zonder daar ook meer in enige mate iets aan te willen doen. Ikzelf kan bijvoorbeeld perfect verder leven met de gedachte dat er in Rio de Janeiro in de favella's een drugsterreur en survival of the fittest heerst, wat sociale omstandigheden schept, met onveiligheid en moord etc die nou niet bepaald goed zijn te noemen voor opgroeiende kinderen. Omdat ik daarmee kan leven, doe ik er niets aan.
Ik kan niet leven met het idee dat mijn buurman zijn huisdier zou mishandelen. Daar doe ik dan wel wat aan.
Uiteindelijk functioneert je geweten het best door situaties onder ogen te komen en stil te staan bij het feit of het je raakt en of je wil dat er iets aan verandert. Geweten is niet te koop of af te kopen door te doneren aan liefdadigheidsmafia (althans bij mij lukt dat niet goed).
De tweede zijde van schuld is de buitenkant.
Zoals de filosoof zelf zit te wijzen naar de rijken en die beschuldigt.
Zoals ik, die de filosoof beschuldig, die op zijn beurt weer die rijken beschuldigt, zonder naar zichzelf te kijken. Op deze uitwendige beschuldigingscyclus zal uiteindelijk iedereen iedereen beschuldigen en drukt er bij iedereen behalve het eigen geweten ook nog eens de uitwendige schuld van: "wat verwacht de wereld eigenlijk van mij?"
Ik zou willen dat ik slechts gevoelig was voor mijn eigen geweten, maar ik moet bekennen dat ik ook word geraakt door sociale dwang (zoals ik dat maar noem). Ik voer dan ook een stevige strijd tegen die sociale dwang, waarbij ik zo dicht mogelijk bij mijn eigen geweten probeer te blijven. Een geweten dat bij elke situatie opnieuw zijn woordje mee wilt spreken.
Dit gezegd hebbende vind ik dat de rijke stinkerd altijd schuldig is, als hij/zij onverschillig is. :greins:
De belangrijkste zijde van de schuldvraag heeft met je geweten te maken. De schuld van binnenuit (je geweten) is de ultieme toets.
Dit houdt in dat je jezelf moet afvragen of je verder kan leven met een wetenschap van iets zonder daar ook meer in enige mate iets aan te willen doen. Ikzelf kan bijvoorbeeld perfect verder leven met de gedachte dat er in Rio de Janeiro in de favella's een drugsterreur en survival of the fittest heerst, wat sociale omstandigheden schept, met onveiligheid en moord etc die nou niet bepaald goed zijn te noemen voor opgroeiende kinderen. Omdat ik daarmee kan leven, doe ik er niets aan.
Ik kan niet leven met het idee dat mijn buurman zijn huisdier zou mishandelen. Daar doe ik dan wel wat aan.
Uiteindelijk functioneert je geweten het best door situaties onder ogen te komen en stil te staan bij het feit of het je raakt en of je wil dat er iets aan verandert. Geweten is niet te koop of af te kopen door te doneren aan liefdadigheidsmafia (althans bij mij lukt dat niet goed).
De tweede zijde van schuld is de buitenkant.
Zoals de filosoof zelf zit te wijzen naar de rijken en die beschuldigt.
Zoals ik, die de filosoof beschuldig, die op zijn beurt weer die rijken beschuldigt, zonder naar zichzelf te kijken. Op deze uitwendige beschuldigingscyclus zal uiteindelijk iedereen iedereen beschuldigen en drukt er bij iedereen behalve het eigen geweten ook nog eens de uitwendige schuld van: "wat verwacht de wereld eigenlijk van mij?"
Ik zou willen dat ik slechts gevoelig was voor mijn eigen geweten, maar ik moet bekennen dat ik ook word geraakt door sociale dwang (zoals ik dat maar noem). Ik voer dan ook een stevige strijd tegen die sociale dwang, waarbij ik zo dicht mogelijk bij mijn eigen geweten probeer te blijven. Een geweten dat bij elke situatie opnieuw zijn woordje mee wilt spreken.
Dit gezegd hebbende vind ik dat de rijke stinkerd altijd schuldig is, als hij/zij onverschillig is. :greins:
NeoCartesiaan:
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
"Ik denk (mezelf), dus ik ben (een bedachte gedachte)."
"Ik spreek (tegen mijn begeerde geliefde), dus jij bent (een besproken sprookje)."
"Ik vecht (tegen mijn gevreesde vijand), dus jij bent (een omstreden strijd)."
-
Intangible Radjanamadjo
- Posts in topic: 2
- Berichten: 3278
- Lid geworden op: 14 sep 2005, 15:51
- Contacteer:
Als we karma er bij pakken, dan zou het slachtoffer zelf mede schuld hebben aan het feit dat hij/zij slachtoffer is geworden van de seriemoordenaar
Kijk ik dan naar boeddhisme, dan wijst het stukje van Eva heel erg in de richting van: zijn we niet allemaal schuldig, indien we ons niet voor de volle 100% inzetten voor het welzijn van anderen?
Wat extremer dan 'de rijken zijn schuldig', maar wat mij betreft ook een stuk eerlijker. Maar als ik dan eerlijk ben, dan is het wel zo dat er momenteel geen wereld is waarin iedereen gelukkig is en alles voor elkaar over heeft. En ik hoor daar ook net zo goed bij, aangezien ik ook als een gek aan het sparen ben en hooguit een paar euro per jaar geef aan goede doelen..
Dus herken ik de schuldvraag en besef me dat het niet zo simpel ligt (en toch ook weer wel). Voelen wij ons schuldig, dan voelen wij ons dus (indirect mede-)verantwoordelijk. Dan is de vraag: zijn we verantwoordelijk voor andermans leed, ook als wij zelf niet direct betrokken zijn?
Daar heeft Ziznl het ook al over in zijn voorbeeld over Rio
Hier laat ik het even bij, ben benieuwd wat jullie ideeën (verder) zijn...
Kijk ik dan naar boeddhisme, dan wijst het stukje van Eva heel erg in de richting van: zijn we niet allemaal schuldig, indien we ons niet voor de volle 100% inzetten voor het welzijn van anderen?
Wat extremer dan 'de rijken zijn schuldig', maar wat mij betreft ook een stuk eerlijker. Maar als ik dan eerlijk ben, dan is het wel zo dat er momenteel geen wereld is waarin iedereen gelukkig is en alles voor elkaar over heeft. En ik hoor daar ook net zo goed bij, aangezien ik ook als een gek aan het sparen ben en hooguit een paar euro per jaar geef aan goede doelen..
Dus herken ik de schuldvraag en besef me dat het niet zo simpel ligt (en toch ook weer wel). Voelen wij ons schuldig, dan voelen wij ons dus (indirect mede-)verantwoordelijk. Dan is de vraag: zijn we verantwoordelijk voor andermans leed, ook als wij zelf niet direct betrokken zijn?
Daar heeft Ziznl het ook al over in zijn voorbeeld over Rio
Hier laat ik het even bij, ben benieuwd wat jullie ideeën (verder) zijn...
The quest is to be liberated from the negative, which is really our own will to nothingness. And once having said yes to the instant, the affirmation is contagious. It bursts into a chain of affirmations that knows no limit. To say yes to one instant is to say yes to all of existence.
-
Verwijderde gebruiker
Mensen die hun middelen niet inzetten om slachtoffers van armoede, oorlog en onderdrukking te helpen zijn niet schuldig aan moord, maar schuldig aan dood door schuld. Er zit een verschil tussen het plegen van een handeling waardoor een ander overlijdt en het nalaten van een handeling waardoor een ander overlijdt.Eva Lilith schreef:Het kwam erop neer dat de geciteerde filosoof had beweerd in één van zijn boeken dat een seriemoordenaar (bijvoorbeeld) volgens iedereen vrij duidelijk schuldig is aan het beëindigen van levens van onschuldige anderen. Maar... dat bijvoorbeeld heel rijke mensen, die geld en middelen te over hebben, en dat geld en die middelen niet inzetten om slachtoffers van bijvoorbeeld armoede en oorlogen en onderdrukking te helpen, nét zo schuldig zijn aan het beëindigen van levens van onschuldige anderen... Nét zo schuldig als die seriemoordenaar.
Het (over)lijden van de ander drukt op mijn schouders en geweten. In dit socratisch gesprek maakten we daar ook een start mee om dat te beschrijven.
okke [size=75](31-8-2009)[/size] schreef:Ik voel mij niet schuldig voor de ellende aan de andere kant van de wereld of bij mij in de straat. Ik voel mij schuldig dat ik er bewust van ben dat die ellende bestaat en dat ik ondertussen verderga met mijn decadente westerse leven alsof die ellende niet bestaat.
Belangrijke waarden als gastvrijheid, zorgzaamheid en mededogen worden gekoppeld
aan de relatie tussen het individu en de gemeenschap: "ik ben een mens door andere
mensen".
gelezen in "De kleur van je hart" van Antjie Krog ; een verslag van de zittingen van
de "Waarheids- en Verzoeningscommissie" in Zuid Afrika.
--------------------------------------------------------------
pag. 160 :
Vlak voor middernacht wandelen zes zwarte jongeren het kantoor van de verzoenings-
commissie in Kaapstad binnen. Ze willen met alle geweld de formulieren invullen en
de eed afleggen. In hun aanvraag vermelden ze eenvoudigweg : amnestie wegens
onverschilligheid. Ze waren zoals gebruikelijk uit geweest op Zaterdagavond en in de
shebeen waar ze zaten, kwam het gesprek op de sluiting van de amnestietermijn en
hoe miljoenen mensen gewoon geen oog hadden willen hebben voor wat er aan de
hand was. Slechts een handjevol mensen had offers gebracht voor de vrijheid die
iedereen vandaag genoot.
"En toen besloten we ook om amnestie te vragen omdat wij niets hebben gedaan"
Ze waren naar de dichtsbijzijnde buurtwinkel in de buurt getogen en hadden de
eigenaar gevraagd of ze zijn computer mochten gebruiken en hun 'amnestieaan-
vragen wegens onverschilligheid'-verklaring uitgetikt.
'Maar waar hoort onverschilligheid onder in de wet ?' vraagt een ambtenaar van de
Waarheidscommissie.
'In de wet staat dat ook een verzuim kan worden opgevat als een schending van de
mensenrechten' legt één van de zes prompt uit. 'En dat is precies wat wij hebben
gedaan: we hebben verzuimd mee te doen aan de bevrijdingsstrijd. Nou, hier zijn
we dan, als onbeduidend groepje staan wij model voor de miljoenen onverschilligen
die niets hebben gedaan.
aan de relatie tussen het individu en de gemeenschap: "ik ben een mens door andere
mensen".
gelezen in "De kleur van je hart" van Antjie Krog ; een verslag van de zittingen van
de "Waarheids- en Verzoeningscommissie" in Zuid Afrika.
--------------------------------------------------------------
pag. 160 :
Vlak voor middernacht wandelen zes zwarte jongeren het kantoor van de verzoenings-
commissie in Kaapstad binnen. Ze willen met alle geweld de formulieren invullen en
de eed afleggen. In hun aanvraag vermelden ze eenvoudigweg : amnestie wegens
onverschilligheid. Ze waren zoals gebruikelijk uit geweest op Zaterdagavond en in de
shebeen waar ze zaten, kwam het gesprek op de sluiting van de amnestietermijn en
hoe miljoenen mensen gewoon geen oog hadden willen hebben voor wat er aan de
hand was. Slechts een handjevol mensen had offers gebracht voor de vrijheid die
iedereen vandaag genoot.
"En toen besloten we ook om amnestie te vragen omdat wij niets hebben gedaan"
Ze waren naar de dichtsbijzijnde buurtwinkel in de buurt getogen en hadden de
eigenaar gevraagd of ze zijn computer mochten gebruiken en hun 'amnestieaan-
vragen wegens onverschilligheid'-verklaring uitgetikt.
'Maar waar hoort onverschilligheid onder in de wet ?' vraagt een ambtenaar van de
Waarheidscommissie.
'In de wet staat dat ook een verzuim kan worden opgevat als een schending van de
mensenrechten' legt één van de zes prompt uit. 'En dat is precies wat wij hebben
gedaan: we hebben verzuimd mee te doen aan de bevrijdingsstrijd. Nou, hier zijn
we dan, als onbeduidend groepje staan wij model voor de miljoenen onverschilligen
die niets hebben gedaan.
Das Leben ist zu kurz um neben allen anderen auch noch sich selber zu hassen. --- Sibylle Berg
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast