waarheid

[alain]

Dus de vraag is eigenlijk is goed en slecht dan geen onderdeel van het dualisme, of staat het er boven, omdat goed en slecht als waarheid bestaat en de manier waarop het bestaat in de werkelijkheid, is het daar dan als leugen en onderdeel van het dualisme? Uiteindelijk besef ik ook wel dat het slechts namen zijn om dingen aan te duiden en dat kan vaak voor verwarring zorgen.

het tweede als eerste,

goed en slecht mijn beste zijn zoals eerder gezegd zijn 2 verschillende vormen,

waarbij het slechte een deel van het goede kan hebben,

daarin tegen zoals eerder gezegd kan het goede nooit een deel slecht hebben,

de waarheid mijn beste, is nog goed nog slecht, hij is,

het gebruik daarin tegen kan voor beiden gelden, daar voor het slechte,

IS de waarheid een middel,

voor het goede zijn doel, het zegt hem wat hij is, goed

goed en slecht moet je dan ook niet zien, met de gevoelens en emoties,

slecht objektief gezien, wil zeggen dat men niet de goede gedachte of handeling,

danwel beide ten uitvoer brengt, dit kan zowel bewust als onbewust,

men kan dus een slechte leugenaar zijn of een goede,

maar dat is de taal, want beiden zijn slecht,

echter wie een goede leugenaar wil zijn, moet den waarheid kennen,

of delen daarvan, onvermijdelijk, en zal dus slecht zijn,

want hij schijnt de waarheid tot leugen te vervormen,

daarbij kan iemand dus slecht lopen, maar een goede bedoeling hebben,

objektief gezien, kunnen we beweren dat dit een slecht mens is, echter subjektief

noemen hem goed, want hij heeft naar anderen geen kwaad in de zin,

echter door slecht te lopen, doet hij zijn lichaam onnodig pijn, dan wel schade toe,

en dit kan men slecht noemen, daarbij als een nieuwe generatie "iets"

hem ziet en niemand hem verteld dat deze manier van lopen slecht is,

is er de grote kans dat deze iets ook slecht gaat lopen,

nu is de slecht lopende wederom slecht, omdat hij de nieuwe iets dit idee geeft,

als zijnde normaal, subjektief dus goed te noemen, en zo mijn beste gaat het met

de werkelijkheid,

want de leraar op school verteld zijn les goed, echter de inhoud is vaak niet juist(goed)

en is het dus objektief een slechte les,

subjektief verteld hij wat hem verteld is, en doet dit goed,

men spreekt dus van een goede leraar, die een leugen verteld,

daarin tegen spreekt een leraar de waarheid, echter is hij de didactiek niet machtig,

is het eenslechte leraar, subjektief,

want objektief is het dus andersom,

al zijn beide zich hiervan niet bewust, maar vooral onbewust,

en dit is weer slecht( objektief)

want een leraar behoort bewust te zijn van zijn les,

dit alles is geen dualisme, dit is retoriek,

aan geleerde spraak verwarring, bekrachtigd door de vrijheid van de ego,

echter feitelijk, wie een ander schaadt, op welke wijze, en in elke gradatie ook,

is obejektief slecht te noemen , en een ander is, als we ervan uitgaan,

dat de ziel en ego 2 anderen zijn,

dus ook hij die zichzelf schaadt,

[Intangible Radjanamadjo]

Wat zegt de driehoek Waarheid - Liefde - Wijsheid jullie eigenlijk?

Ik besefte mij vandaag dat vanaf het moment dat je een glimp van de waarheid opvangt, je een soort van liefde er voor voelt. En door die liefde leer je de waarheid kennen en leer je deze te waarderen. Hier zien we de eerste tekenen van wijsheid opdoemen; immers, het waarderen betekent dat je de waarheid op prijs stelt.

Dan begin je na verloop van tijd door je liefde voor de waarheid meer en meer situaties aan te trekken die je doen beseffen dat waarheid overal om je heen is. De liefde stroomt door je heen en het besef van waarheid breidt zich met de dag uit. Door de liefde en de continue stroom van waarheid, begin je steeds meer en meer vanuit de wijsheid te leven.

En op een dag komt het besef dat de drie eigenlijk 1 en hetzelfde zijn! Wijsheid brengt je tot deze conclusie. De continue stroom van liefde geeft je de sensatie van het leven in de waarheid en de wijsheid zorgt er voor dat je in elke situatie handelt zoals je dient te handelen. Omdat je de heilige driehoek in je hebt weten te verenigen.


Dank je wel Alain

[alain]

in je gedachten experiment met yopi zeg je opeens dat je als het goddelijke uit niets "iets" creëert. M.i. is dat niet accuraat genoeg, immers je creëert uit je vermogen tot denken (denkvermogen) of breder gezien uit jezelf "iets"
Dus je creëert "iets"uit iets (denkvermogen/ jezelf), betekent dit dat het daarom niet meer goddelijk is, dat hoeft denk ik niet. Omdat je gedachte ("iets") ook iets is, het is energie of het komt uit energie hoe je dat ook wil bekijken en zoals je eerder zei is waarheid het goddelijke de energie die alles in gang heeft gezet. In dat opzicht is alles wat we als mensen doen best wel goddelijk, omdat het allemaal voortkomt uit dat zelfde goddelijke/ energie/ atomen of hoe men dat ook wilt benoemen.

in mijn gedachte probeer ik wat duidelijk te maken,

om dit vervolgens te verwoorden,

geholpen woord ik door het voorbeeld van de politea,

het ontwerpen van de staat vanaf nul, dus niets,

en dus heb ik mij verplicht,

om op de stoel van het goddelijke te gaan zitten

om niet iets te creeeren, maar mijn beste,

een iets te laten zijn, ik noem het niets omdat in het experiment

het nog geen vorm, dus geen herkenning heeft, van daar niets,

als de vorm klaar is, maar nog geen naam heeft,

is het iets, uiteindelijk een goed iets,

ik wou iets goed laten zijn,

[alain]

geen dank pieter, jij bedankt voor het herrinneren,

[Mtheman]

Maar (n)iets wat bij het begin of vanaf nul begint zal slecht zijn, het (n)iets wordt slecht door de omgeving waarin het zich bevind en zich aan te passen naar die omgeving. Of je dat nou hebt gecreëerd of laten zijn, dat is denk ik niet het punt waar het om gaat, zie ik nu in.

[alain]

Maar (n)iets wat bij het begin of vanaf nul begint zal slecht zijn

o ja kan je dit uitleggen, want mij ontgaat het,

het (n)iets wordt slecht door de omgeving waarin het zich bevind en zich aan te passen naar die omgeving

juist, dus als de omgeving goed is, dan .............

zolang het nieuwe geen kennis heeft van slecht, zal het niet slecht zijn,

sterker, hij kent het niet, wat men niet kent, kan men ook niet,

een ieder geval niet bewust,

de truc is, om het onbewuste bewust te maken, zonder hem kennis,

met het slechte te laten maken,

[Mtheman]

Ik zie nu in, dat ik een foutje had gemaakt bij het schrijven , ik schreef (n)iets
terwijl ik letterlijk niets bedoelde om vervolgens op jouw (n)iets in te gaan.

Dus: niets is vanaf het begin of dat vanaf nul begint slecht, maar het wordt slecht door de omgeving.

juist, dus als de omgeving goed is dan...

Dan wordt het beïnvloed door het goede en zal het worden tot het goede.
Precies dat is ook wat jij zegt.

[Mtheman]

Die truc, om het onbewuste, bewust te maken, hoe doe je dat?
Dan vooral zonder het daarbij kennis te laten maken met het slechte?
Is dat sowieso mogelijk in een omgeving waarin slechte dingen gebeuren? Dan mag je ze wel geheel afzonderen van die wereld. Anders wordt je geconfronteerd met het slechte en het slechte verleid je heus wel om ook slechte dingen te doen, immers niemand is perfect.

[alain]

Die truc, om het onbewuste, bewust te maken, hoe doe je dat?

er zijn meerdere varianten,

de bekenste is waarschijnlijk zoals de mystici het aanpakken,

inwijdingen en dat soort zaken, al laten deze juist kennis maken met het slechte,

wat ik uit mezelf hierover kan vertellen, is niet in ene zin te bevatten,

Dan vooral zonder het daarbij kennis te laten maken met het slechte?

beredeneerd, ja, kost het veel inspanning, behoorlijk

Is dat sowieso mogelijk in een omgeving waarin slechte dingen gebeuren?

in eerste instantie niet, echter na een goede start van opvoeding jazeker,

de omgeving creeer je zelf,

Dan mag je ze wel geheel afzonderen van die wereld. Anders wordt je geconfronteerd met het slechte en het slechte verleid je heus wel om ook slechte dingen te doen,

het gevormde heeft een vormer, deze is als hij goed wil vormen, onvermijdelijk, goed

tegen het verleiden bestand, en zo ook het slechte,

immers niemand is perfect.

perfect is per definitie een "nieuw" woord wat geen waarde heeft,

inderdaad niemand is perfect, gelukkig zijn sommige wel goed

[yopi]

Ik heb het verzameld werk van Plato gekocht Alain.
Voor dertig euro 3500 bladzijden wijsheid op ple-papier gedrukt.
Ik ben vooral benieuwd naar een dialoog of geschrift dat gaat over Plato, die afstand neemt tot zijn idee van de ideeen ..
Ik kan dat stuk zo gauw niet vinden in de grote hooiberg van papier.
Heb jij daar wel eens iets over gehoord of gelezen (of het stuk zelf)?

[Intangible Radjanamadjo]

Ik kreeg vandaag een link naar deze tekst in mijn email.. vind em erg goed passen bij jou alain:

Tao tekst 68

Verbonden met de hemel.

Een goede aanvoerder onderdrukt niet.
Een goede soldaat wordt niet boos.
Een goede veroveraar strijdt niet.
Een goede leider maakt zichzelf dienstbaar.
Dit heet de innerlijke kracht van het niet strijden.
Het is het vermogen om mensen goed te laten functioneren.

Verbonden met de hemel,
het hoogste doel in vroeger tijden.

[alain]

Pieter, het is een mooie tekst, en zoals ik de TAO lees naar waarheid,

dat je hem, deze tekst goed bij mij vind passen, zie ik als een lofzang,

die mij beroert,

en geeft me moed om verder te gaan, met de ingeslagen weg,

echter herken ik ook gelijk de ego in mijzelf, die zichzelf nu erg wijs voelt,

daar waar ik er vroeger geen acht op sloeg, overvalt mij nu een milde schaamte,

schaamte voor mijn ego, die in plaats van dankbaar voor de hemelse verbinding,

het opvat als een eerste plaats, verworven door zijn intellect,

dit is alles behalve waar,

het al wat ik zeg, en ook doe, heeft niets met mij te maken,

dat mijn ego dit heel duidelijk woord, het is de waarheid, naar het goede, die hier spreekt

mijn ego hoeft niet te verdwijnen, echter ego ken uw plaats,

[alain]

yopi,

ik heb naar waarheid geen IDEE waar je op doelt,

ik begrijp de ideeenleer, en het scheppend vermogen wat er uit voort kan vloeien,

ik begrijp dat het idee, het zuivere is, en hetgeen wat er uit voortkomt, de nabootsing,

ik begrijp dat plato, vooral door deze ideeenleer geroemd woord,

ik begrijp dat alle mystici, vrijmetselaars, occultisten en overige ingewijden,

ook kennis hebben van deze leer,

wat ik niet begrijp, is het waarom, men dit zo "knap vind"

en vooral ook, waarom onze plato hierom zo geroemd woord,

want mijn beste, voor mij is plato niet meer, dan een vriend,

een vriend, die mij heeft laten kennis maken met den wijste man, zover bekend,

den sokrates,

nu is het hele ideeenleer verhaal, niet mijn liefde, in het lezen van,

wat mij heeft geraakt, zijn de prachtige dialogen over,

liefde, vriendschap, wijsheid, deugd,of het herrineren van als ware

en het bekend maken van, en daardoor inzicht geven in, de politiek, sofisten

en retoren,

wel heb je nu mijn nieuwsgierigheid gewekt, in waar plato zelf afstand neemt, van dat

wat hem naam heeft gegeven,

echter voor mij is het ondergeschikt, voor mij blijft hij niet meer dan een doorgever,

van iemand anders zijn idee,

over het goede zowel in denken als in doen,

[yopi]

Ik mag ook graag Socrates aan het werk zien in Plato's dialogen.
Maar verder ben ik ook 'technisch' geinteresseerd in filosofie.

Ik zou Plato's ideeenleer ook niet knap noemen. Meer zoiets als vergaarde wijsheid, verhalend gebracht. Hij lijkt in ieder geval niet zo erg op wat platonisten en neo-platonisten schrijven en leren.

Iets vreemds van Socrates blijft dat hij anderen helpt datgene dat ze in aanleg al weten te voorschijn te toveren, terwijl hij van zichzelf steeds beweerd niets te weten, maar altijd te willen leren.

Als ik de tekst tegenkom waar ik het over had, zal ik er zeker op dit forum iets over schrijven ...

[yopi]

Ik lees net op de achterflap van deel 1:

In 'Faidros', een van Plato's meest poetische werken, neemt hij op een uitdagende, vermakelijke en ontroerende manier afscheid van zijn leer van de ideeen.

Ik geloof trouwens -als iemand dat iets zegt- dat het boek 'Zen en de kunst van het motoronderhoud' op deze tekst geinspireerd is.

[yopi]

Alain

.. de ego in mijzelf.. die in plaats van dankbaar voor de hemelse verbinding, het opvat als een eerste plaats, verworven door zijn intellect, dit is alles behalve waar ...

Ik kan niet nalaten uit dit antwoord aan Pieter te citeren en er iets over te zeggen:

Het intellect is een spiegel van reeel op ons werkende krachten, die ontdaan zijn van hun invloed op onze wil. Daardoor kunnen we onze vrijheid behouden en kiezen (ten goede of ten kwade). Zo ontwikkelen we onze personen (ego's?) en hebben deel aan die krachten en maken ze gedeeltelijk ons eigen.

[alain]

•De menner, de logos of noes (nous) (intellect, het redenerende en kennende deel)
•Het nobele paard, de thumos, thumoeides (passie, wil, doorzettingsvermogen)
•Het weerspannige paard, epithumia, epithumetikon (trek, lust, driftleven)

ik herrinner het mij nu, 'Faidros

of het gaat over ideeen yopi?

je gaat ieder geval genieten,

[yopi]

Aha .. mooi dat je je dit herinnert .. Ik ga hem lezen

[alain]

en terwijl jopie leest over de prachtigste verhalen over den ziel,

kan ik verder met het grote vraagstuk, waarheid,

want eigenlijk heb ik zelf nog vragen voor uw allen, want in den beginne,

toen ik net op het forum verscheen, was u allen stellig,

over den waarheid, dan wel over den eigen waarheid,

wat ik me nu afvraag, toen u er bewust voor koos, om mijne gedachten,

dan wel ideeen, te ontkrachten, was u toen bekend, met den mysterieen?

want nu ik zelf verder ben, en mij steeds meer inlees, in het al,

schijn ik, zoals zelf zo vaak gezegd, niets nieuws te ontdekken,

en nu, na het lezen van enkele vrijmetselaars werken, met hunne bedoeling van

hun stelsel, blijkt, dat zij naar zeggen, exact hetzelfde nastreven, als een ik,

het waarlijk goed doen, beginnende door de innerlijke verandering,

gebaseerd op wat zij beweren, oude kennis, uit den vergeten tijd,

verder lees ik nu over de gnosis, 1 zelfde verhaal,

door middel van den oude inwijding, komend tot een inzicht, van het ware,

het al,

het rare is wel, dat al deze scholen, beweren, dat de ware kennis,

het juiste inzicht, het tot uzelf komen, alleen voor enkele haalbaar is,

verder spreken zij over inwijden, ze spreken over geheimen,

over rituelen, en meer van dat,

en dit mijn beste is het rare,

ik ben noch ingewijd, nog heb ik uwe ritualen gevolg, en nog beschik ik over uwe

aloude kennis,

waar komt dan toch mijne gedachte uit voort,

hoe is het nu toch mogelijk, dat een simpele jan kaas, inziet, zonder

geheimen,

ik kan u naar waarheid vertellen, dat ik soms spijt heb van mijn lezen,

want in een banale discussie, is mijn eigen idee, niet meer mijn idee,

tenminste, ik bedoel te zeggen, niet uit mij zelf komend,

wetende dat niets nieuw is, en zo ook mijn gedachte, gaat het om het volgende,

daar waar ik nu de metselarij heb begrepen, kan het nu schijnen, of ik

eener hun ben, maar geen ziens,

waren er maar een metselaar hier op het forum, die kan uitleggen,

waarom een orde, die zo beweert het goede, ja het innerlijk goede na te streven,

zo een vele slechte voort te brengen, vrezen zij hun eigen onwaarheid,

hun leugen als ware, en is dit het grote geheim,

en zo al u wijzen, ingewijden, zie die den macrokosmos, naar den micro vervoeren,

wat waar is, echter uw eeuwige getal, uwe berekeningen,

uw 12, 7, 13, 3, 4, driehoeken, vierkanten,

waar u beweert wijs te zijn, zegt u mij eens, waar komt uw idee vandaan,

dat wat u harmonie noemt, in ene getal te vangen is,

beweert u werkelijk dat waar u spreekt van het goddelijke,

de schepping, het wezenlijke van alles,

ja het goddelijke,

dat dat door uwe spitsvondigheid, herstel de spitsvondigheid, van uw eeuwen oude

voorgangers,

in getallen is te vangen,

en als bewijs komt u met de harmonie van muziek, en getallen,

de berekening, van de dieren,

waarlijk, en dat ben t u met me eens is er maar 1 getal,

en den rest, is toch waarlijk niet anders dan een kunst,

zoals de metselaars zeggen, de geheime kunst om goed te leven,

ach mijn besten een geheim is het zeker niet,

en waar u blijft in uwe kunst,

laat deze levende dode, het maar als waarlijk beschouwen,

en laat ik die zijn, die zonder uwe inwijding, en zonder uwe ritualen,

tot inzicht komt, en als voorbeeld dienen, voor elk mens,

want waarlijk is elk mens gelijk, en waarlijk dus tot den zelfde in staat,

en ga eens na of uwe geheimen, niet de doden van den levende scheiden,

ten behoeve van uw ritueel,

[yopi]

Ik zou zeggen Alain: Lees es een nieuwere filosoof.
Het is niet een pot nat.
Het is niet alleen een grote open deur, hoe 'heilig' ook.

Het is prima dat jij steeds blijft hameren op een paar kernpunten.
Maar ik vind dat niet het eind van het verhaal, maar het begin.

Nietemin zou het wel prettig zijn steeds op het rechte pad te blijven.
Nietemin zit het er dik in dat dit pad niet recht is, maar kronkelt en regelmatig een daling in plaats van een stijging inhoudt ..

Dus ook altijd goed om de 'Ouden' te blijven eren.

[alain]

waarom, yopi, zou ik een nieuwere filosoof, lezen,

zijn het niet deze, die waarheid in plaats van dichter bij,

ons verder af hebben gebracht,

en zijn het niet deze, die revoluties, onderbouwen,

en vooral, zoals een bekende duitse filosoof,

den slechten aan leiding geven tot haat,

nee mijn beste, den ouderen hunner kennis is juist,

zowel van oost naar west,

waar ik mij echter niet in kan vinden, is hun geheime houding,

het vanzelf sprekende, het al is van iedereen,

want het zijn onzer woorden samen, dat 1 ieder

tot het al behoord,

en zo het al tot 1 ieder.

maar goed, zou jij mij misschien willen overtuigen,

waarom ik moeite zou steken, in den nieuwe helden,

van het denken,

zo kan ik mij inleven in den ander, in plaats van mijn ik,

[yopi]

maar goed, zou jij mij misschien willen overtuigen,

waarom ik moeite zou steken, in den nieuwe helden

Willen wel, maar ik denk dat ik dat niet kan.
Misschien moet je het zo opvatten: Als je wel over vrijmetselaars leest, het nieuws volgt en dergelijke; dan: Waarom niet?
Check je vooroordeel zou ik zeggen (een veroordeling zonder kennis genomen te hebben van).

Maar mijn opmerking was geloof ik meer een uitschieter ..

[Mtheman]

En Kant dan alain?

[alain]

laat ik het zo zeggen yopi,

dat ik het lezen van, en onderzoeken, niet continu kan uitvoeren,

daarbij is er zo een groot aanbod in verschillende gedachten en ideen

dat zou ik mij hieraan wijden, ik op andere zaken zou verzaken,

daarom hou ik mij vast aan mijn eigen gedachte,

die ik met tijd en wijlen toets, aan het bestaande,

met dien verstande, het bestaande die invloed heeft op het werkelijke,

[alain]

over kant, kan ik zeggen, dat ik denk, dat hij zoals ik eerder eens

heb aangehaald, de weseterse verlichting nastreeft,

en met deze heb ik weinig,

verder heb ik moeite, met alle moderne denkers, met hun taalgebruik

het is, voor mij dan, niet zonder een woordenboek bij te houden

[alain]

ach het siert mij niet, om zo kortzichtig te reageren,

het feit dat de taal mij moeilijk valt, is een gemakzucht,

echter de moderne, hebben zover ik het kan nagaan, weinig zinnigs te zeggen,

daarmee bedoel ik, geen praktische woorden, die ook uitvoerbaar zijn,

verder weet ik ook dat een hoop renaissancers metselaars waren,

dus daarom maar de basis idee van de metselaars, onderzoeken,

al heb ik dit onderzoekje nu wel afgerond,

[yopi]

Ik begrijp het Alain.
We laten het rusten ..

[Mtheman]

Dat jij vindt dat de moderne filosofen alleen maar zouden afleiden en niks zinnigs hebben te zeggen ben ik het niet mee eens, ik denk dat je van iedereen wel wat kan leren, waar het slechte in schuilt als wel het goede.

Bijvoorbeeld bij Kant vind ik dat zijn hypothetisch en categorisch imperatief een van zijn sterke punten waar je wel degelijk wat mee kan.

[alain]

beste M, in eerste instantie zegt het me niets,

daarom heb ik op wiki gekeken wat hiet over gezegd woord,

De hypothetische imperatief is een begrip uit de filosofie van Immanuel Kant, en schrijft voor wat er gedaan moet worden om een bepaald doel te bereiken.

Een imperatief is een norm voor het handelen, een norm met een dwingend karakter. Naast de hypothetische imperatief kent Kant ook de categorische imperatief, en legt het verschil tussen de twee zelf als volgt uit:

"Alle imperatieven nu gebieden ofwel hypothetisch ofwel categorisch. De eerste stellen de praktische noodzaak van een mogelijke handeling voor als middel om iets anders dat men wil (of toch mogelijkerwijs zou kunnen willen te) bereiken. De categorische imperatief zou dan de imperatief zijn die een handeling als voor zich zelf, zonder betrokkenheid op een ander doel, als objectief noodzakelijk presenteert (...) Wanneer nu de handeling slechts goed zou zijn voor iets anders als middel, dan is de imperatief hypothetisch. Indien de handeling wordt gepresenteerd als goed op zich zelf, dus als noodzakelijk in een wil die met de rede, als zijn principe, overeenstemt, dan is hij categorisch." (Kant, Grundlegung zur Metaphysik der Sitten (p. 414), 1785)
De hypothetische imperatief is dus gericht op een ander doel, een te bereiken doel, terwijl de categorische imperatief de integriteit van de (menselijke) rede (en dus de integriteit van het denkend subject zelf) probeert te bewaren. Een voorbeeld van een hypothetische imperatief zou zijn: je mag niet liegen want anders verlies je je goede naam (het achterliggend doel is hier de goede naam). Een voorbeeld van een categorische imperatief zou zijn dat je (voor jezelf) überhaupt niet mag liegen (omdat je dan je eigen rede corrumpeert); een tweede voorbeeld is dat je de ander nooit slechts als middel maar altijd ook als doel op zich moet beschouwen (terwijl je daar geen uitzonderingen op toelaat).

De hypothetische imperatief dankt zijn naam aan het feit dat het te maken heeft met een wetenschappelijk te begrijpen oorzaak-gevolg relatie. In de wetenschap bestaan geen absolute zekerheden, elke menselijke zekerheid wordt in de wetenschap verondersteld eigenlijk slechts een theorie of hypothese te zijn.

klopt dit?

[Mtheman]

Mja met die lezing kan ik het wel vinden op zich.

[alain]

M wat kun je nu hier mee dan?

[Mtheman]

Wat je er mee kunt vraag je?

Ik zeg het goede doen. Daar gaat het om. Bij Kant draait het om het goede doen, of althans dat is in ieder geval wat ik er uithaal. Een heel bekende categorisch imperatief is: hetgeen wat je wil dat jou niet geschiedt, doe dat ook een ander niet. Klinkt heel bijbels misschien, maar dat wil niet zeggen dat het niet goed is. In dat geval zie je eigenlijk de eenheid weer terugkomen, ik kan het niet goed uitleggen, maar ik zal een poging wagen.

Ik zie het zo: je zou een ander net zo moeten behandelen als hoe je zelf graag behandelt zou willen worden, m.a.w. je verplaatst je in een ander, je wordt één met de ander.
Dat lijkt mij wel goed, misschien dat jij het anders ziet, maar dan ben ik wel benieuwd hoe jij dat ziet.

[alain]

Ik zeg het goede doen. Daar gaat het om. Bij Kant draait het om het goede doen, of althans dat is in ieder geval wat ik er uithaal. Een heel bekende categorisch imperatief is: hetgeen wat je wil dat jou niet geschiedt, doe dat ook een ander niet


klint juist, wat ik me alleen afvraag?

waarom zulk moeilijke begrippen, iemand als kant moet toch begrijpen,

dat zijn retoriek slechts enkele bereiken,

nee jouw woorden raken meer, zoals jij het uitlegt klinkt het bruikbaar

Ik zie het zo: je zou een ander net zo moeten behandelen als hoe je zelf graag behandelt zou willen worden, m.a.w. je verplaatst je in een ander, je wordt één met de ander.
Dat lijkt mij wel goed, misschien dat jij het anders ziet, maar dan ben ik wel benieuwd hoe jij dat ziet.

het zou alleen goed zijn, als anderen goed zijn,

dat wil zeggen, zo als de mens nu is, zou ik mensen dit niet gunnen,

teveel van ons mens zijn de weg kwijt,

men laat zich misbruiken, en dus, misbruikt hij,

hij laat zijn begeerte los, want anderen doen het ook,

juist deze uitspraak, die naar alle waarheid,

niet jouw uitspraak is,

leid ons alleen naar begrip, als mne goed is,

en zo lang, men dit niet is,

heeft hij geen vrijheid,

waar hij zelf voor kiest,

verslaafd, gemaakt,

nee sommige mensen, kunnen anderen behandelen, zoals ze zelf

behandeld willen woorden,

maar de meesten, nee die niet, want hoe die zich laten behandelen,

dat gun je de ander niet,

[yopi]

Kant stelde de vragen:
Wat kunnen we weten?
Wat moeten we doen?
Wat mogen we hopen?
Samenvattend in: Wat is de mens?

Hij richt zich tot elk redelijk mens in een tijd van grote verwarring over godsdienstauthoriteit, skepticisme over kennis, en een enorm aanbod van metafysische ideeen.
Alle ideeen dalen in in mensen die niet of weinig nadenken. Ook de ideeen van Kant. Deze laatste zijn voor een belangrijk gedeelte gemeengoed geworden.

Eenvoud is mooi, maar hoe verdedig je die tegen een bombardement van andere eenvoudige ideeen. Bijvoorbeeld socialisme, liberalisme, consumentisme, nationalisme, racisme enzovoort?

[alain]

Eenvoud is mooi, maar hoe verdedig je die tegen een bombardement van andere eenvoudige ideeen. Bijvoorbeeld socialisme, liberalisme, consumentisme, nationalisme, racisme enzovoort?

wat mij gelijk opvalt yopi, dat van de 5 er 1 niet echt bijhoort,

al is het wel een isme, maar niet systeem afhankelijk,

de andere 4, zijn toch eigenlijk het zelfde idee, in een ander systeempje,

nu lijken het dus meerdere ideeen, maar zijn het den zelfde van oorsprong

is het ook niet zo met bijvoorbeeld kant?

en alle andere grote denkers?

[yopi]

Ik snap niet wat je bedoelt Alain ..

[Intangible Radjanamadjo]

Yopi,
Ik zou in dit geval (van de afwijkende binnen de 5) kiezen voor het socialisme.. weliswaar een ism, maar tegelijkertijd een ism dat vooral voortkomt uit de behoefte om niet alleen jezelf maar ook de ander te helpen..

wordt helaas nogal vaak verward met communisme.

[yopi]

Daar heb je gelijk in Radja ..

Nietemin redeneren socialisten ook vaak simplistisch.

[Intangible Radjanamadjo]

Daar heb je gelijk in Radja ..

Nietemin redeneren socialisten ook vaak simplistisch.

nou ja simplistisch.. als je vasthoudt aan het socialisme als zijnde hèt enige juiste systeem, dan zit je net zo vast in een hokje als de verstokte kapitalist/communist..

[yopi]

Ik ben misschien wel partijvandedierenist.
In ieder geval op die lijst gestemd.
Omdat ze de thema's breed willen houden denk ik.

[Mtheman]

@ Alain

je zegt dat je het de huidige mens door alle negatieve en slechte dingen die hij doet het niet gunt dat anderen ook zo behandelt worden.

Maar dat is juist niet het punt, het gaat niet om hoe men niet behandelt wil worden, maar hoe men juist wel behandelt zou willen worden en in wezen welk mens wil oprecht slecht behandelt worden?
Ik denk geen een, jij? Dus in wezen elk mens hoe slecht die ook is zou goed behandelt willen worden door de ander. Als zij ook daar naar zouden leven: anderen behandelen zoals zij zichzelf zouden willen behandelen, zouden zij niet slecht meer doen, want dan zouden zij dat zichzelf ook toewensen en dat lijkt mij vrij onwaarschijnlijk.

Je moet het wel los zien van hoe mensen nu zijn en hoe zij zouden moeten zijn. Het idee van Kant is m.i. ook wel vrij abstract, want je kan namelijk niet altijd met iedereen rekening houden, dus theoretisch klinkt het ook allemaal wel prima, maar praktisch loop je dan toch altijd wel weer tegen bepaalde dingen aan die misschien als negatief ervaren kan worden door een individu. Denk dan bijvoorbeeld aan ontslag van 1 persoon waardoor de rest van het personeel zijn baan kan houden.
Omdat we in die wereld leven, is het soms moeilijk zo'n regel ook daadwerkelijk na te leven. Maar als de keuze voor degene die ontslag krijgt op een redelijke argumentatie is gebaseerd kan je het zien als iets onafwendbaars wat vroeg of laat alsnog zou gebeuren.

[yopi]

Ik vind dat wel een mooie omdraaiing Mtheman die jij maakt ..
Tenminste als ik het goed begrijp.
Zoals ik het opvat zeg je dat als mensen er van uitgaan dat ze niet slecht behandeld willen worden, ze daardoor (als ze vinden slecht behandeld te worden) zich ontslagen voelen van de plicht anderen goed te behandelen.
En als ze er van uitgaan goed behandeld te willen worden, ze anderen goed behandelen om uit te dragen dat dat goed is.
Maar dan draai ik het waarschijnlijk nog een beetje meer om.

Ik ga er van uit dat de categorische imperatief van Kant bedoelt is om aan te geven wat de instantie zou moeten zijn om je handelen te bepalen.
Je kunt als instantie god nemen of een andere authoriteit.
Je kunt als instantie nemen wat anderen doen.
En je kunt als instantie nemen de Rede.
Dat laatste is de categorische (altijd geldende) instantie.
Praktisch (en het gaat hier over de praktische rede) is dus de toets 'Hoe handel ik redelijk'.

In feite kan hier zo'n beetje elke moraal uit voortvloeien, zolang die maar aan redelijkheid getoest wordt:
Dus ook utilitarisme als je zelf ook vindt dat het redelijk is dat je opgeofferd wordt aan het nut van meerdere anderen.
Dus ook god of een authoriteit als je vindt dat die het gewoon beter weten dan je zelf en je daar naar wil schikken.

Lastiger wordt het als je van anderen eist dat zij ook hun handelen aan de rede toetsen. Want dan geldt jou handelen alleen voor de groep mensen die redelijk zijn. En dat zijn er misschien niet zo veel ...

[Mtheman]

@ Yopi

Lastiger wordt het als je van anderen eist dat zij ook hun handelen aan de rede toetsen. Want dan geldt jou handelen alleen voor de groep mensen die redelijk zijn. En dat zijn er misschien niet zo veel ...

Dat is ook iets inderdaad wat een praktisch bezwaar op zal leveren.
Daarbij niemand heeft het over eisen, maar als je het goede wil doen dan kan dit misschien wel een leidraad zijn.

In feite kan hier zo'n beetje elke moraal uit voortvloeien, zolang die maar aan redelijkheid getoetst wordt

Als je de connectie maakt naar het goede, zedelijkheid, moreel besef etc.
dan kan daar alsnog wel elk soort moraal uit voortvloeien, als je bijvoorbeeld het foute als goed bestempelt maar dat is dus niet goed, het gaat dus niet om wat een individu als goed bestempelt maar om het objectieve goede.

[yopi]

Mtheman

Als je de connectie maakt naar het goede, zedelijkheid, moreel besef etc.
dan kan daar alsnog wel elk soort moraal uit voortvloeien, als je bijvoorbeeld het foute als goed bestempelt maar dat is dus niet goed, het gaat dus niet om wat een individu als goed bestempelt maar om het objectieve goede.

Bedoel je nou te zeggen dat niet een individu uit moet maken wat goed en slecht is omdat dat subjectief is?
En dat daaronder nog je toch aanneemt dat de categorische imperatief een inhoudelijke beschrijving geeft van het objectief goede?
.......................
Een andere formulering van de categorische imperatief is:
'Handel zo, dat je zou willen dat die manier van handelen tot wet verheven zou worden'.
Dat bedacht ik nog ivm verwachtingen aan niet-redelijke mensen.
In dat geval geldt dat soort handelen als een wet voor alle mensen in principe ..
Het bestaan van een rechtstaat wordt daar ook mee gerechtvaardigd.
Een nieuwe vraag wordt dan of onze tweede kamer - als wetgevende macht - wel uit redelijke mensen bestaat.
..............................

[Mtheman]

Bedoel je nou te zeggen dat niet een individu uit moet maken wat goed en slecht is omdat dat subjectief is?
En dat daaronder nog je toch aanneemt dat de categorische imperatief een inhoudelijke beschrijving geeft van het objectief goede?

Daar komt het inderdaad wel op neer inderdaad.
Maar het categorisch imperatief zou uit moeten gaan van het objectief goede, maar zodra mensen dit gaat toetsen aan hun eigen goed en fout dan lopen de subjectiviteit en de objectiviteit door elkaar en dat zou dus niet moeten gebeuren.

[alain]

je zegt dat je het de huidige mens door alle negatieve en slechte dingen die hij doet het niet gunt dat anderen ook zo behandelt worden.

als ik dit gezegd heb, heb ik mij verkeerd uitgedrukt mijn beste,

wat jij zeide was,

hetgeen wat je wil dat jou niet geschiedt, doe dat ook een ander niet

waar ik op doel, is dat de mens dusdanig verknipt is,

dat hij zich allerlei slechte zaken laat geschieden,

vooral onbewust, en dat mijn beste gun ik anderen niet,

een vervolg zou kunnen zijn waarom men ziczelf zo te kort doet,

omdan op yopi in te gaan, over de vragen van kant

Wat kunnen we weten?
Wat moeten we doen?
Wat mogen we hopen?
Samenvattend in: Wat is de mens?

zie ik het na yopi zijn uitleg over categorische imperatief

is om aan te geven wat de instantie zou moeten zijn om je handelen te bepalen.

moeten dus,

dus,

hoe kunnen we weten, wat moet, om goed te zijn

om mens te zijn

En je kunt als instantie nemen de Rede.

Dat laatste is de categorische (altijd geldende) instantie.
Praktisch (en het gaat hier over de praktische rede) is dus de toets 'Hoe handel ik redelijk'.


Als je de connectie maakt naar het goede, zedelijkheid, moreel besef etc.
dan kan daar alsnog wel elk soort moraal uit voortvloeien, als je bijvoorbeeld het foute als goed bestempelt maar dat is dus niet goed, het gaat dus niet om wat een individu als goed bestempelt maar om het objectieve goede.

klinkt mij logisch,

en redelijk,

Bedoel je nou te zeggen dat niet een individu uit moet maken wat goed en slecht is omdat dat subjectief is?

ik dutf dat wel te stellen,

als het individu niet de rede volgt geleid door de logica

Een andere formulering van de categorische imperatief is:
'Handel zo, dat je zou willen dat die manier van handelen tot wet verheven zou worden'.

klinkt ook goed

Dat bedacht ik nog ivm verwachtingen aan niet-redelijke mensen.
In dat geval geldt dat soort handelen als een wet voor alle mensen in principe ..

die is er toch ook,

Het bestaan van een rechtstaat wordt daar ook mee gerechtvaardigd.

dat is een snelle conclusie,

want als men zich aan deze ene wet houd, is jouw rechtstaat niet nodig,

Een nieuwe vraag wordt dan of onze tweede kamer - als wetgevende macht - wel uit redelijke mensen bestaat.

en hier men beste weet je allang het antwoord, een retorische vraag

zoals men dat noemt,

om terug te komen op jouw niet begrijpen yopi,

je zei,
Eenvoud is mooi, maar hoe verdedig je die tegen een bombardement van andere eenvoudige ideeen. Bijvoorbeeld socialisme, liberalisme, consumentisme, nationalisme, racisme enzovoort?

wat je niet begrijpt , is dat rasicme hier niet bij hoort,

want de overige isme, zijn maatschappelijke bestuur systeempjes,

het racisme is een werktuig, van de systeempjes,

daarbij zijn de vier verschillende systemen, in weze 1 systeem,

die vooral in uiterlijk lijken te verschillen, maar naar inhoud hetzelfde

voorstaan, en dit mijn beste is door de bedenker alles behalve als,

eenvoudig gezien, sterker het is een zeer doordacht systeem,

van verdeel en heers,

de rede en logica zij in deze de beste verdediging tegen dit

bombardement van ideeen, want het is als men redeneert, maar 1 idee

en zo wil ik weer naar de werkelijkheid,

m en yopi, nogmaals, heeft kant nu een bruikbaar idee bedacht,

of heeft hij een reeds bestaand idee, naar eigen bewoording

in een nieuw, intellectueel jasje gegoten, zodat men eerst de

moderne taal, moet gaan bestuderen, voordat zijn idee zichtbaar woord,

en wat is hier de meer waarde van, of wat is hier de rede van,

is het nu niet redelijk om te vragen, of

onze intellectuelen, wel uit redelijke mensen bestaat?

en zijn dit niet denzelfde die in een tweede of eerste kamer terecht komen

of vanuit de achtergrond deze kamers besturen,

het komt weer neer op hetzelfde vrienden,

liegen,

ik durf te stellen, dat als men iets goeds in onbegrijpelijke taal uitdrukt,

dit niet goed is, verder durf ik ook te stellen dat deze dit met reden doen,

de reden is alleen zichtbaar, of beter voelbaar,

want met het luisteren komt men er niet uit,

ieder mens voelt toch dat we in de maling woorden genomen,

echter door de moeilijke uitdrukkings vaardigheden, of retoriek,

kunnen we dit niet "bewijzen"

het ergste is nog wel, dat onze media deze onbegrijpelijke taal,

zo simplistisch uitdrukt, en vervormt, dat men denkt wel te begrijpen,

en dat is de grote leugen,

en dat is ook de reden dat men democratie zo mooi vind,

omdat men niet begrijpt wat deze inhoud, en de simplistiche vertaling

zo "rechtvaardig"klinkt,

echter in werkelijkheid,

socialisme, liberalisme, consumentisme, nationalisme, communisme

en dus, dictatuur inhoud,

eenvoudig is het geen zins, slecht wel,

[alain]

De Four Horsemen of Banking (Bank van America, JP Morgan Chase, Citigroup en Wells Fargo) bezitten de Four Horsemen of Oil (Exxon Mobil, Royal Dutch/Shell, BP en Chevron Texaco); samen met Deutsche Bank, BNP, Barclays en andere Europese oud-geldgiganten. Maar hun monopolie over de wereldeconomie stopt niet aan de rand van de olievelden.
De Four Horsemen of Banking behoren tot de top tien aandeelhouders van vrijwel alle Fortune 500 bedrijven.

Wie zijn de aandeelhouders van deze centrale geldscheppende banken?

Deze informatie wordt zorgvuldiger bewaakt. Mijn vragen aan regelgevende instanties over het eigendom van aandelen in de top 25 Amerikaanse bankholdings werden eerst aanvaard maar later geweigerd op grond van de ‘nationale veiligheid’. Dat is wel wat ironisch daar veel aandeelhouders van banken in Europa wonen.

Een grote vergaarbak voor de rijkdommen van de wereldwijde oligarchie die deze bankholdings in handen heeft, is US Trust Corporation - opgericht in 1853 en nu in handen van de Bank of America. Een recente US Trust Corporate Directeur en Honorary Trustee was Walter Rothschild. Andere directeuren waren Daniel Davison van JP Morgan Chase, Richard Tucker van Exxon Mobil, Daniel Roberts van Citigroup en Marshall Schwartz van Morgan Stanley. [2]

J. W. McCallister, een olieindustrie-insider met connecties met het Huis Saud, schreef in The Grim Reaper dat volgens informatie die hij van Saoudi bankiers kreeg, 80% van de New York Federal Reserve Bank – verreweg de machtigste FED branch - in handen is van slechts acht families, waarvan er vier in de VS wonen. Het zijn de Goldman Sachs, Rockefellers, Lehmans en Kuhn Loebs uit New York, de Rothschilds uit Parijs en Londen, de Warburgs uit Hamburg, de Lazards uit Parijs en de Israel Moses Seifs uit Rome.

CPA Thomas D. Schauf bevestigt de beweringen van McCallister en voegt eraan toe dat tien banken alle twaalf Federal Reserve Bank branches beheren. Hij noemt N.M. Rothschild in Londen, Rothschild Bank in Berlijn, Warburg Bank in Hamburg, Warburg Bank in Amsterdam, Lehman Brothers in New York, Lazard in Parijs, Kuhn Loeb Bank in New York, Israel Moses Seif Bank in Italië, Goldman Sachs in New York en JP Morgan Chase Bank in New York. Schauf noemt William Rockefeller, Paul Warburg, Jacob Schiff en James Stillman als personen die een groot aandeel in de Fed hebben. De Schiffs zijn kind aan huis bij Kuhn Loeb. De Stillmans zijn Citigroup insiders, die rond de eeuwwisseling in de Rockefeller clan zijn ingetrouwd.

Eustace Mullins kwam tot dezelfde conclusies in zijn boek The Secrets of the Federal Reserve, waarin hij de banden aangeeft tussen de FED en de lidbanken enerzijds en de families Rothschild, Warburg, Rockefeller en meer anderzijds.

De controle die deze bankiersfamilies op de wereldeconomie uitoefenen, kan niet sterk genoeg worden benadrukt en wordt bewust geheim gehouden. Hun corporate media arm noemt de informatie over dit particuliere centrale bankkartel een “complottheorieâ€￾. Maar de feiten staan er.

Het Huis Morgan

De Federal Reserve Bank werd in 1913 opgericht, het jaar waarin de Amerikaanse banktelg J. Pierpont Morgan stierf en de Rockefeller Foundation werd opgericht. Het Huis Morgan had de leiding over de Amerikaanse financiën vanaf Wall Street-Broad Street, handelend als kwasi Amerikaanse centrale bank sinds 1838, toen George Peabody hem in Londen vestigde.

Peabody was een zakenpartner van de Rothschilds. In 1952 uitte Fed researcher Eustace Mullins de veronderstelling dat de Morgans gewoon Rothschild-agenten waren. Mullins schreef dat de Rothschilds, “…liever anoniem opereerden in de VS achter de façade van J.P. Morgan & Company“.

De schrijver Gabriel Kolko stelde dat “Morgan’s activiteiten in 1895-1896 in de verkoop van Amerikaanse goudobligaties in Europa waren gebaseerd op een alliantie met het Huis Rothschild.â€￾

De financiële octopus Morgan sloeg al snel zijn tentakels rond de aardbol. Morgan Grenfell opereerde in Londen. Morgan et Ce heerste in Parijs. De Rothschild-neven Lambert zetten Drexel & Company op in Philadelphia.

Het Huis Morgan bankierde voor de Astors, DuPonts, Guggenheims, Vanderbilts en Rockefellers. Het financierde de lancering van AT&T, General Motors, General Electric en DuPont. Net als de in Londen gebaseerde Rothschild en Barings banken, behoorde Morgan in veel landen tot de machtstructuur.

Tegen 1890 leende het Huis Morgan aan de Egyptische centrale bank, financierde de Russische spoorwegen, bracht de Braziliaanse provinciale staatsobligaties in omloop en bekostigde projecten voor openbare werken in Argentinië. Een recessie in 1893 vergrootte de macht van Morgan. Dat jaar redde Morgan de Amerikaanse overheid van een bankcrisis, met een syndicaat om de rijksreserves van de ondergang te redden met een zending van $62 miljoen aan Rothschild goud.

Morgan was de drijvende kracht achter de uitbreiding naar het westen van de VS, door spoorwegen naar het westen te financieren en te beheersen via krediet met stemrecht. In 1879 verleende Cornelius Vanderbilt’s door Morgan gefinancierde New York Central Railroad preferentiële transportkosten aan John D. Rockefeller’s Standard Oil monopolie in de dop, waardoor de relatie Rockefeller/Morgan werd versterkt.

Het Huis Morgan was nu onder de controle van de familie Rothschild en Rockefeller. Een kop in de New York Herald luidde, “Spoorwegkoningen vormen gigantisch kartelâ€￾. J. Pierpont Morgan, die ooit beweerde, “Concurrentie is een zondeâ€￾, zei nu vrolijk, “Denk je eens in. Alle concurrerende spoorwegverkeer ten westen van St. Louis onder de controle van ongeveer dertig man.“

Morgan en Edward Harriman’s bankier Kuhn Loeb had het monopolie over de spoorwegen terwijl de bankiersdynastieën Lehman, Goldman Sachs en Lazard zich bij de Rockefellers voegden in de controle van de Amerikaanse industriële basis.

In 1903 werd Banker’s Trust opgezet door de Acht Families. Benjamin Strong van Banker’s Trust was de eerste president van de New York Federal Reserve Bank. De creatie in 1913 van de Fed verenigde de macht van de Acht Families met de militaire en diplomatieke macht van de Amerikaanse overheid. Als de leningen overzee niet werden terugbetaald, konden de oligarchen nu de US Marines inzetten om de schulden te innen. Morgan, Chase en Citibank vormden een internationaal leensyndicaat.

Het Huis Morgan stond op goede voet met het Huis Windsor en het Italiaanse Huis Savoy. De Kuhn Loebs, Warburgs, Lehmans, Lazards, Israel Moses Seifs en Goldman Sachs hadden ook nauwe banden met de Europese koninklijke families. Tegen 1895 had Morgan de goudstroom in en uit de VS in handen. De eerste Amerikaanse fusiegolf stond in de kinderschoenen en werd door de bankiers gestimuleerd. In 1897 waren er negenenzestig industriële fusies. Tegen 1899 waren dat er twaalfhonderd. In 1904 zei John Moody – oprichter van Moody’s Investor Services – dat de belangen van Rockefeller en Morgan onverbrekelijk verbonden waren.

Het publieke wantrouwen over de kongsie groeide. Velen beschouwden hen als verraders in dienst van Europees oud geld. Rockefeller’s Standard Oil, Andrew Carnegie’s US Steel en Edward Harriman’s spoorwegen zijn allemaal gefinancierd door Jacob Schiff, bankier bij Kuhn Loeb, die nauw samenwerkte met de Europese Rothschilds.

Verschillende staten in het Westen verjoegen de bankiers. Populistisch preker William Jennings Bryan is driemaal door de democraten genomineerd als president van 1896 -1908. Het centrale thema van zijn anti-imperialistische campagne was dat Amerika in de val van “financiële onderworpenheid aan Brits kapitaalâ€￾ liep. Teddy Roosevelt versloeg Bryan in 1908, maar werd door dit rondgaande populistische vuur gedwongen de Sherman Anti-Trust wet aan te nemen. Vervolgens ging hij achter de Standard Oil Trust aan.

In 1912 werd de machtsconcentratie op Wall Street behandeld. Datzelfde jaar verkocht mevrouw Edward Harriman haar omvangrijke portefeuille aandelen in de New Yorkse Guaranty Trust Bank aan J.P. Morgan, en zo kwam Morgan Guaranty Trust tot stand. De rechter Louis Brandeis overtuigde de Amerikaanse president Woodrow Wilson om een einde te maken aan overlappende raden van bestuur. In 1914 werd de Clayton Anti-Trust wet aangenomen.

Jack Morgan - J. Pierpont’s zoon en opvolger – reageerde door Morganklanten Remington en Winchester op te roepen de wapenproductie op te voeren. Hij beweerde dat de VS mee moesten doen aan WO 1. Onder druk van de Carnegie Foundation en andere oligarchische fronten, stemde Wilson toe. Zoals Charles Tansill schreef in America Goes to War, “Nog voor het wapengekletter telegrafeerde de Franse firma Rothschild Frères aan Morgan & Company in New York over de uitgifte van een lening van 100 miljoen dollar, waarvan een groot deel in de VS moest blijven om de Franse aankoop van Amerikaanse goederen te bekostigen.â€￾

Het Huis Morgan financierde de helft van de Amerikaanse oorlogsinspanningen, en kreeg commissies voor het steunen van bedrijven als GE, Du Pont, US Steel, Kennecott en ASARCO. Dat waren allemaal Morganklanten. Morgan financierde ook de Britse Boerenoorlog in Zuid-Afrika en de Frans-Prussische oorlog. De Parijse vredesconferentie van 1919 werd voorgezeten door Morgan, die zowel de Duitse als de geallieerde wederopbouw leidde.

In de jaren 30 stak het populisme in Amerika weer de kop op toen Goldman Sachs, Lehman Bank en andere profiteerden van de Crash van 1929. House Banking Committee Chairman Louis McFadden zei over de Grote Depressie, “Het was geen ongeluk, maar zorgvuldig beraamd...De internationale bankiers probeerden een wanhopige situatie te veroorzaken zodat ze er als heersers over ons allen uit zouden komen“.

Senator Gerald Nye leidde een munitie-onderzoek in 1936. Nye concludeerde dat het Huis Morgan de VS in de WO 1 had gestort om leningen te beschermen en een bloeiende wapenindustrie te creëren. Nye produceerde later een document genaamd The Next War, dat op cynische wijze verwees naar “de oude truc van de godin democratieâ€￾, waardoor Japan kon worden gebruikt om de VS in WO 2 te lokken.

In 1937 waarschuwde minister van Binnenlandse Zaken Harold Ickes voor de invloed van “America’s 60 Familiesâ€￾. Historicus Ferdinand Lundberg schreef later een boek met ongeveer dezelfde titel. William O. Douglas, van de Amerikaanse Hoge Raad zei geringschattend, “De invloed van Morgan...de kwaadaardigste in industrie en financiën tegenwoordig.â€￾

Jack Morgan reageerde door de VS in WO 2 te duwen. Morgan had nauwe banden met de families Iwasaki en Dan – de twee rijkste clans van Japan – die respectievelijk eigenaar waren van Mitsubishi en Mitsui, sinds die bedrijven ontstonden uit 17e eeuwse shogunaten. Toen Japan Mantsjoerije binnenviel en Chinese boeren afslachtte in Nanking, bagatelliseerde Morgan het incident. Morgan had ook nauwe relaties met de Italiaanse fascist Benito Mussolini, en de Duitse Nazi Dr. Hjalmer Schacht was een Morgan Bank contact in WO 2. Na de oorlog ontmoetten Morgan vertegenwoordigers Schacht in de Bank of International Settlements (BIS) in Bazel, Zwitserland.

Het Huis Rockefeller

BIS is de machtigste bank ter wereld, een universele centrale bank voor de Acht Families die de particuliere centrale banken van bijna alle Westerse en ontwikkelingslanden beheersen. De eerste president van BIS was Rockefeller-bankier Gates McGarrah - die werkte bij Chase Manhattan en de Federal Reserve. McGarrah was de grootvader van de vroegere CIA-directeur Richard Helms. De Rockefellers - net als de Morgans - hadden nauwe banden met Londen. David Icke schrijft in Children of the Matrix, dat de Rockefellers en Morgans slechts “loopjongensâ€￾ voor de Europese Rothschilds waren.

BIS is in handen van de Federal Reserve, Bank of England, Banca di’Italia, Bank of Canada, Swiss National Bank, Nederlandsche Bank, Bundesbank en Banque de France.

De geschiedkundige Carroll Quigley schreef in zijn epische boek Tragedy and Hope dat BIS deel uitmaakte van een plan “om een wereldsysteem van financiële controle in particuliere handen te creëren dat het politieke systeem van elk land en de wereldeconomie als geheel kan domineren...op feodale wijze te beheren door de centrale banken van de wereld die via geheime overeenkomsten samenwerken.â€￾

De Amerikaanse overheid wantrouwde BIS van oudsher, en lobbyde zonder succes voor de ontmanteling tijdens de Bretton Woods Conferentie van 1944 na WO 2. De macht van de Acht Families was verzwakt met de Bretton Woods creatie van het IMF en de Wereldbank. De Amerikaanse Federal Reserve nam pas in september 1994 aandelen in BIS.

BIS bezit ten minste 10% van de monetaire reserves voor minstens 80 centrale banken ter wereld, het IMF en andere multilaterale instellingen en fungeert als financieel agent voor internationale overeenkomsten, verzamelt informatie over de wereldeconomie en is last resort lener om het financiële crash te voorkomen.

BIS heeft een kapitalistisch fascistische monopolie-agenda. De bank gaf een overbruggende lening aan Hongarije in de jaren 90 om de privatisering van de economie te verzekeren en diende als kanaal voor de financiering van de Acht Families van Adolf Hitler - geleid door de Warburg’s J. Henry Schroeder en Mendelsohn Bank in Amsterdam. Veel onderzoekers beweren dat BIS het zenit is van het wereldwijd witwassen van drugsgelden.

Het is geen toeval dat BIS zijn hoofdkantoor heeft in Zwitserland, de favoriete schuilplaats voor de rijkdommen van de wereldwijde aristocratie en hoofdkwartier van de P-2 Italiaanse Vrijmetselaars Alpina Lodge en Nazi International. Andere instellingen die beheerst worden door de Acht Families zijn het Wereld Economisch Forum, de Internationale Monetaire Conferentie en de WereldHandelsOrganisatie.

Bretton Woods was een zegen voor de Acht Families. Het IMF en de Wereldbank stonden centraal in deze “nieuwe wereldordeâ€￾. In 1944 werden de eerste wereldbank obligaties uitgegeven door Morgan Stanley en First Boston. De Franse familie Lazard raakte meer betrokken bij de belangen van het Huis Morgan. Lazard Frères - Frankrijk’s grootste investeringsbank - is in handen van de families Lazard en David-Weill - oude Genuase bankiers vertegenwoordigd door Michelle Davive. Een recente voorzitter en CEO van Citigroup was Sanford Weill.

In 1968 lanceerde Morgan Guaranty Euro-Clear, een bankclearingsysteem in Brussel voor eurodollar effecten. Het was de eerste geautomatiseerde poging. Sommigen noemden Euroclear “het beestâ€￾. Brussel diende als hoofdkwartier voor de nieuwe Europese Centrale Bank en voor de NATO. In 1973 kwamen Morgan functionarissen in het geheim in Bermuda bijeen om het oude Huis Morgan illegaal weer nieuw leven in te blazen, twintig jaar voordat de Glass Steagal wet werd herroepen. Morgan en de Rockefellers gaven financiële steun aan Merrill Lynch, waardoor hij tot de Big 5 van de Amerikaanse investeringsbanken ging behoren. Merrill is nu onderdeel van de Bank of America.

John D. Rockefeller gebruikte zijn oliegelden voor de aankoop van Equitable Trust, dat verscheidene grotere banken en bedrijven had opgeslokt rond de jaren 20. De Grote Depressie hielp de macht van Rockefeller te consolideren. Zijn Chase Bank fuseerde met Kuhn Loeb’s Manhattan Bank tot Chase Manhattan, een versterking van oude familieverbanden. De Kuhn-Loeb’s hadden samen met de Rothschilds het streven van Rockefeller om koning van de olievelden te worden gefinancierd. National City Bank of Cleveland bezorgde John D. het geld dat nodig was voor deze monopolisering van de Amerikaanse olie-industrie. De bank werd in Congress hoorzittingen aangewezen als een van de banken van Rothschild in de VS in de jaren 70 van de 19e eeuw, toen Rockefeller Standard Oil of Ohio in het leven riep. [17]

Een Rockefeller Standard Oil partner was Edward Harkness, wiens familie Chemical Bank in handen kreeg. Een andere was James Stillman, wiens familie Manufacturers Hanover Trust leidde. Beide banken zijn gefuseerd onder de JP Morgan Chase paraplu. Twee van James Stillman’s dochters zijn getrouwd met zonen van William Rockefeller. De twee families beheersen ook een groot deel van Citigroup. [18]

In verzekeringen beheren de Rockefellers Metropolitan Life, Equitable Life, Prudential en New York Life. Rockefeller banken hebben 25% van alle activa van de 50 grootste Amerikaanse handelsbanken in handen en 30% van alle activa van de 50 grootste verzekeringsmaatschappijen. [19] Verzekeringsmaatschappijen - de eerste in de VS werd gelanceerd door vrijmetselaars via hun Woodman’s of America- spelen een sleutelrol in de wissel van drugsgelden in Bermuda.

Bedrijven onder Rockefellerbeheer zijn Exxon Mobil, Chevron Texaco, BP Amoco, Marathon Olie, Freeport McMoran, Quaker Oats, ASARCO, United, Delta, Northwest, ITT, International Harvester, Xerox, Boeing, Westinghouse, Hewlett-Packard, Honeywell, International Paper, Pfizer, Motorola, Monsanto, Union Carbide en General Foods.

De Rockefeller Foundation heeft nauwe financiële banden met zowel Ford als Carnegie Foundation. Andere filanthropische inspanningen zijn het Rockefeller Brothers Fund, Rockefeller Institute for Medical Research, General Education Board, Rockefeller University en de Universiteit van Chicago – die een gestage stroom van ultrarechtse economen levert als apologeet voor internationaal kapitaal, inclusief Milton Friedman.

De familie bezit 30 Rockefeller Plaza, waar elk jaar de nationale kerstboom staat, en Rockefeller Center. David Rockefeller was behulpzaam bij de bouw van de World Trade Center torens. De hoofdwoning van de Rockefellers is een kolossaal complex in upstate New York bekend onder de naam Pocantico Hills. Ze bezitten ook een 32-kamerflat aan 5th Avenue in Manhattan, een herenhuis in Washington, DC, Monte Sacro Ranch in Venezuela, koffieplantages in Ecuador, verscheidene boerderijen in Brazilië, grond in Seal Harbor, Maine en vakantieoorden in het Caribische gebied, Hawaï en Puerto Rico.

De families Dulles en Rockefeller zijn verwant. Allen Dulles richtte de CIA op, hielp de Nazi’s en maakte een deal met de Muslim Brotherhood om mindcontrolmoordenaars te maken.
Broer John Foster Dulles had de leiding over de Goldman Sachs neptrusts vóór de beurscrash van 1929 en hielp de regering in Iran en Guatemala omver te werpen. Beide waren Skull & Bones, Council on Foreign Relations (CFR) insiders en 33e graad vrijmetselaren.

De Rockefellers hielpen bij de vorming van de ontvolkinggerichte Club van Rome op hun familielandgoed in Bellagio, Italië. Hun Pocantico Hills bezit was de wieg van de Trilaterale Commissie. De familie is een belangrijke oprichter van de eugenetische beweging die Hitler voortbracht, mensen kloont en de huidige DNA-obsessie in Amerikaanse wetenschappelijke milieus.

John Rockefeller Jr. was voorzitter van de Population Council tot zijn dood. Zijn zoon met dezelfde naam is Senator voor West Virginia. Broer Winthrop Rockefeller was Lieutenant Governor van Arkansas en is nog steeds de machtigste man in die staat. In een interview van oktober 1975 met Playboy gaf Vice-President Nelson Rockefeller – die ook Gouverneur van New York was – de patroniserende visie van de familie op de wereld , “Ik geloof in planning - economische, sociale, politieke, militaire, totale wereldplanning.â€￾

Maar van alle Rockefeller broers is David, de oprichter van de Trilateral Commission (TC) en president van Chase Manhattan, de aanvoerder van de fascistische agenda van de familie wereldwijd. Hij verdedigde de Shah van Perzië, het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime en de junta van Pinochet in Chili. Hij was de grootste financierder van de CFR, de TC en (tijdens de oorlog in Vietnam) de Committee for an Effective and Durable Peace in Asia- een contractgoudmijntje voor allen die geld verdienden aan het conflict.

Nixon vroeg hem als minister van financiën, maar Rockefeller weigerde de baan omdat hij wist dat zijn macht veel groter was aan het roer van Chase. Auteur Gary Allen schrijft in The Rockefeller File dat in 1973, “David Rockefeller zevenentwintig staatshoofden ontmoette, inclusief die van Rusland en Communistisch China.â€￾

Na de Nugan Hand Bank/CIA coup in 1975 tegen de Australische Premier Gough Whitlam, spoedde zijn door de Britse kroon benoemde opvolger Malcolm Fraser zich naar de US, waar hij President Gerald Ford ontmoette na overleg met David Rockefeller.

De Balfour-verklaring betrof een brief, geschreven op 2 november 1917 door de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour aan Lord Rothschild, een leider van de Joodse gemeenschap in Groot-Brittannië. De brief was bestemd voor de Zionistische Federatie en kwam tot stand na intensieve lobby door Chaim Weizmann.

Council on Foreign RelationsUit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken De Council on Foreign Relations (CFR) is een Amerikaanse denktank opgericht in 1921 en gehuisvest in New York.

De Council on Foreign Relations heeft als doel het schrijven en verspreiden van ideeën aan leden, beleidsmakers, journalisten, studenten en andere gegadigden, over thema's die het buitenlands beleid van de Verenigde Staten en andere landen in de wereld aangaan. Ze doen dat onder andere door middel van het houden van conferenties, het ondernemen van onderzoek en door het publiceren van het blad Foreign Affairs.

De huidige president van de CFR is Richard N. Haass en Peter G. Peterson is voorzitter van de raad van bestuur.

De CFR wordt veelvuldig genoemd in diverse samenzweringstheorieën rond de vermeende Nieuwe Wereldorde (NWO), onder meer door David Icke en Alex Jones.

[bewerken] Opmerkenswaardige oud-ledenCondoleezza Rice[1], oud-minister buitenlandse zaken
Dick Cheney[1], voormalig vicepresident
Graham Allison[1]
Zbigniew Brzeziński[1]
George H.W. Bush[1]
Dick Cheney[1]
Warren Christopher[1]
Dianne Feinstein[1]
Alan Greenspan[1]
Chuck Hagel[1]
Najeeb Halaby[1]
Richard Holbrooke[1]
Jeane Kirkpatrick[1]
John McCain[1]
George Mitchell[1]
Jay Rockefeller[1]
Elihu Root[1]
George P. Shultz[1]
George Soros[1]
Fred Thompson[1]
Cyrus Vance[1]
Paul Volcker[1]

Toen Ford in 1976 de verkiezingen verloor, stortte Cheney zich op zijn eigen politieke carrière. Elf jaar lang, van 1978 tot 1989, vertegenwoordigde Cheney Wyoming in het Huis van Afgevaardigden. In januari 1989 werd hij minister van defensie in de regering van George H.W. Bush. Samen met stafchef Colin Powell was hij de secondant van de president tijdens de Eerste Golfoorlog (1990-1991).

In 1997 richtte hij, samen met Donald Rumsfeld en enkele anderen, de neoconservatieve denktank Project for the New American Century op.

Van 1995 tot 2000 was Cheney voorzitter en CEO van Halliburton, een groot toeleveringsbedrijf voor de energie-industrie. Hij werd bekritiseerd omdat dit bedrijf tijdens zijn latere vicepresidentschap grote overheidscontracten bemachtigde in Irak, tijdens en na de oorlog.

Als vicepresident van de Verenigde Staten van 2001 tot 2009 was hij één van de leidende figuren en pleitbezorgers voor de invasie van Irak. Meermaals waarschuwde hij publiekelijk het Amerikaanse volk en de rest van de wereld dat Irak een gevaarlijk land was dat beschikte over massavernietigingswapen en zo snel mogelijk door middel van een 'preemptive strike' geneutraliseerd moest worden. Massavernietigingswapens werden er nooit gevonden.

Zbigniew Kazimierz Brzeziński (Warschau, 28 maart 1928) is een Pools-Amerikaanse politieke wetenschapper. Hij was Nationaal Veiligheidsadviseur van president Jimmy Carter (1977-1981). Naast Henry Kissinger en Samuel Huntington wordt hij gerekend tot de grijze eminentie onder de Amerikaanse geostrategen.

[bewerken] ActiviteitenBrzeziński was verbonden aan Amnesty International, de Council on Foreign Relations, de Atlantic Council, de National Endowment for Democracy en Freedom House. Hij was een directeur van de Trilaterale Commissie, waarvoor hij nog steeds actief is.

De Trilaterale Commissie (TLC) is een privé-organisatie opgericht in 1973 op initiatief van David Rockefeller. Samen met Zbigniew Brzeziński en een aantal anderen riep hij de eerste vergaderingen bijeen die zouden uitgroeien tot de Trilaterale organisatie. De eerste vergadering werd gehouden in Tokio in oktober 1973. De organisatie bestaat uit ca. 300-350 privé personen uit Europa, Zuidoost-Azië en Noord-Amerika en heeft als doel het bevorderen van de politieke en economische samenwerking tussen deze gebieden.

Onder de leden bevinden zich onder andere leidinggevenden uit de zakenwereld, politici van alle grote partijen, academici en vakbondsleiders. Leden die een functie uitoefenen in de regering van hun land verlaten de commissie tijdelijk.

Er is kritiek geleverd op de organisatie door politieke activisten en academici van politieke wetenschappen. De Trilaterale Commissie wordt genoemd in verschillende complottheorieën, waaronder de Rhodes-Milner Ronde Tafel groepen. Samen met de Bilderbergconferentie en de Council on Foreign Relations wordt de TLC in een aantal theorieën wel gezien als de grote machtsdriehoek van de heersende elite.

Nederlandse en Belgische ledenIn 2011 waren er twaalf Nederlanders (7) en Belgen (5) lid van de Trilaterale commisssie. In alfabetische volgorde waren dat: baron Jean-Pierre Berghmans, Luc Coene, Louise Fresco, baron David Janssen, Eli Lenaars, Thomas Leysen, Alexander Rinnooy Kan, graaf Jacques Rogge, Onno Ruding, Joris Voorhoeve, Nout Wellink en Hans Wijers. Ook de Nederlander Dick Benschop is lid.

De Bilderbergconferenties zijn politieke bijeenkomsten met een besloten en streng geheim karakter waarbinnen internationale beeldvorming en ideeën centraal staan. Deelnemers zijn invloedrijke figuren uit de Westerse wereld, voornamelijk uit het bedrijfsleven, politiek, wetenschap, media en de financiële wereld.

De Bilderbergconferentie groeide door de jaren heen uit tot een vaste organisatie, die werd gefinancierd door giften van bedrijven en particulieren en (in elk geval de eerste edities) in belangrijke mate door de CIA.[1] In de loop van de jaren hebben veel belangrijke en invloedrijke mensen aan de conferentie deelgenomen, zoals de Amerikaanse presidenten George H.W. Bush en George W. Bush, en verder Henry Kissinger, David Rockefeller en Jan Peter Balkenende.

Henry Alfred Kissinger (Fürth (Duitsland), 27 mei 1923) is een Amerikaans politicus en diplomaat van de Republikeinse Partij. Een politicoloog en hoogleraar van beroep. Hij diende als Nationaal Veiligheidsadviseur van 1969 tot 1975 en vanaf 1973 een dubbele functie als minister van Buitenlandse Zaken tot 1977 onder presidenten Richard Nixon en Gerald Ford.

Inhoud [verbergen]
1 Vroege carrière
2 Diplomatieke carrière
2.1 Vietnamoorlog
2.2 Koude Oorlog
2.3 Midden-Oosten
3 Persoonlijkheid
4 "Elder statesman"
5 Literatuur


[bewerken] Vroege carrièreHij werd geboren als Heinz Alfred Kissinger. In 1938, op de vlucht vanwege Adolf Hitlers vervolging van de Joden, verhuisde zijn familie vanuit Duitsland naar New York. Op 19 juni 1943 werd Kissinger Amerikaans staatsburger. Als soldaat in het Amerikaanse leger kwam Kissinger aan het einde van de oorlog mee naar Duitsland. Hij werd er militair bestuurder, eerst in Krefeld en daarna in de buurt van Heidelberg, en doceerde er over de structuur van nazi-Duitsland aan leden van de Amerikaanse bezettingsmacht. Aan zijn voor het grootste deel in Duitsland doorgebrachte jeugd heeft Kissinger een Beiers accent overgehouden.

Later was hij werkzaam als hoogleraar internationale betrekkingen aan de universiteit van Harvard, waar hij ook enkele boeken publiceerde over afschrikking met nucleaire wapens, en erop wees dat de Verenigde Staten tussen kleinschalig geweld en de inzet van atoomwapens niet geloofwaardig militair konden optreden. Dit bracht hem naar de politiek, aanvankelijk als Democraat, later als Republikein. Hij kan tot de linkervleugel van de Republikeinse partij gerekend worden. Zijn streven om de Koude Oorlog om te zetten van een ideologische tweestrijd in een multipolair machtsevenwicht, waarbij niet kieskeurig werd omgegaan met bondgenoten, bracht hem in conflict met zowel linkse vredesactivisten als met rechtse ideologische anticommunisten. Hij ambieerde het presidentschap, maar omdat hij geen geboren Amerikaan was, kon hij geen president worden.

[bewerken] Diplomatieke carrière
Henry Kissinger in 1976Hij speelde een belangrijke rol in buitenlandse zaken door zijn deelname in een aantal Republikeinse regeringen tussen 1969 en 1977. Kissinger diende eerst als nationaal veiligheidsadviseur en daarna, vanaf 1973, als minister van Buitenlandse Zaken onder Richard Nixon en - toen deze moest aftreden vanwege Watergate - onder diens opvolger Gerald Ford.

Aanvankelijk stond Kissinger in de schaduw van de president, aan wie de zogeheten nixondoctrine werd toegeschreven, hoewel het een idee was van Kissinger zelf. Deze behelst dat de Amerikanen steun verleenden aan enkele regionale mogendheden, die namens de Verenigde Staten invloed zouden uitoefenen. Een voorbeeld is Iran, waar sjah Mohammed Reza Pahlavi enorme wapenleveranties ontving.

[bewerken] VietnamoorlogIn 1969 trad president Richard Nixon aan met de belofte een eervol eind te maken aan de Amerikaanse inmenging in de Vietnamoorlog, waarin zijn voorganger Johnson verstrikt was geraakt en die deze had doen afzien van een tweede ambtstermijn. De Amerikaanse militaire interventie in Vietnam was op zijn hoogtepunt, met circa 400.000 man. Kissinger speelde een grote rol in de onderhandelingen met Noord-Vietnam, die gepaard gingen met intensieve bombardementen op Noord-Vietnam en een escalatie van de oorlog door Amerikaanse aanvallen op de bevoorradingslijnen van de Vietcong in grensgebieden van Laos en Cambodja, wat o.a. zou leiden tot het aan de macht komen van de Rode Khmer in Cambodja. In 1973 werden de Parijse akkoorden bereikt tussen Noord-Vietnam en Amerika over terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Vietnam, waarmee de oorlog volledig 'gevietnamiseerd' was, overigens wel met Amerikaanse materiële steun voor Zuid-Vietnam. Kissinger en de Noord-Vietnamese onderhandelaar Le Duc Tho kregen hiervoor de Nobelprijs voor de Vrede van 1973. Laatstgenoemde weigerde die overigens, omdat er nog geen vrede was in Vietnam. De vietnamisering van de oorlog zou niet het door Amerika gewenste resultaat hebben; in april 1975 werd de niet-communistische republiek Zuid-Vietnam veroverd en herenigd met Noord-Vietnam. In december van dat jaar kreeg ook Laos een communistisch regime.

[bewerken] Koude OorlogKissingers grootste succes was de Chinees-Amerikaanse toenadering, met als hoogtepunt het bezoek van Richard Nixon aan China in 1972. De toenadering leidde later in de jaren zeventig tot het aangaan van diplomatieke betrekkingen met de Volksrepubliek China, ten koste van het nationalistische regime in Taiwan en in het geheim werd ook het wapenembargo van de westerse atoommachten tegen China gedeeltelijk opgeheven. Tevens stelde Kissinger voor dat de VS zich uit Vietnam zou terugtrekken, dit alles overigens zonder op Chinese tegenprestaties aan te dringen. Het gevolg was dat het bipolaire stelsel van de Koude Oorlog (Amerika versus Sovjet-Unie) werd vervangen door een multipolair machtsevenwicht, dat Kissinger al sinds de jaren vijftig voor ogen had gestaan, toen hij de rol van de Oostenrijkse staatsman Metternich bij het Congres van Wenen had bestudeerd. De Sovjet-Unie moest dit spel wel meespelen en koos nu ook voor toenadering, zodat Nixon kort na zijn onderhandelingen met Mao Zedong in Peking ook een bezoek bracht aan Leonid Brezjnev in Moskou. Daar werd in 1972 eindelijk het SALT I-akkoord getekend ter beperking van de strategische nucleaire bewapening, dat als een hoogtepunt van de ontspanningspolitiek ofwel detente kan worden beschouwd.

[bewerken] Midden-OostenEen ander opmerkelijk wapenfeit is Kissingers rol tijdens de Jom Kipoeroorlog in oktober 1973, waarbij hij de Egyptenaren aan zich verplichtte door Israël ervan te weerhouden het Egyptische Derde Leger in de Sinaïwoestijn te vernietigen. Toen de Russen, die al geruime tijd Egypte en Syrië zowel diplomatiek als materieel steunden, dreigden met luchtlandingen in het Midden-Oosten te interveniëren, kondigde hij een wereldwijd verhoogde staat van nucleaire paraatheid af voor alle Amerikaanse strijdkrachten. Hij deed dit in overleg met Alexander Haig, chef-staf van het Witte Huis, maar zonder president Nixon te consulteren, omdat die toen te zeer verstrikt was in het Watergateschandaal. De Russen waren verbaasd dat de Amerikanen zo hoog spel speelden ten behoeve van Israël, maar wilden de zaak niet verder laten escaleren en krabbelden terug. Egypte beschouwde de Sovjet-Unie van toen af aan als een verrader van de Arabische zaak, stuurde na de oorlog alle Sovjet-adviseurs weg en werd Amerika's belangrijkste bondgenoot in het Midden-Oosten. Dat was niet uit sympathie, maar omdat Amerika nu eenmaal het meeste te bieden had, zowel materieel als in invloed op Israël. De Sovjet-Unie was zijn belangrijkste bondgenoot in het Nabije Oosten kwijt en haar invloed in de regio is sindsdien zeer gering. Egypte had tijdens deze oorlog, die bedoeld was om de schande van 1967 uit te wissen, net voldoende prestige behouden om aan vredesonderhandelingen met Israël te kunnen beginnen. In 1977 liepen die tijdens het bewind van de Democratische president Carter uit op de Camp Davidakkoorden, die teruggave van door Israël veroverde gebieden, een vredesverdrag en diplomatieke erkenning van Israël door Egypte inhielden. Dit leidde overigens tot een langdurig diplomatiek isolement van Egypte in de Arabische wereld en felle weerzin in Egypte zelf. Dit was de reden waarom in 1981 de Egyptische president Anwar Sadat vermoord werd.

Ga naar: navigatie, zoeken George H. W. Bush

George Herbert Walker Bush
Geboren 12 juni 1924
Milton (Massachusetts)
Politieke partij Republikeinse Partij
Partner Barbara Bush
Beroep Politicus
Diplomaat
Ondernemer
Religie Episcopalisme
Handtekening
41e president van de Verenigde Staten
Aangetreden 20 januari 1989
Einde termijn 20 januari 1993
Vicepresident(en) Dan Quayle
Voorganger Ronald Reagan
Opvolger Bill Clinton
43e vicepresident van de Verenigde Staten
Aangetreden 20 januari 1981
Einde termijn 20 januari 1989
President Ronald Reagan
Voorganger Walter Mondale
Opvolger Dan Quayle
11e directeur van de Central Intelligence Agency
Aangetreden 30 januari 1976
Einde termijn 20 januari 1977
President Gerald Ford
Voorganger William Colby
Opvolger Stansfield Turner
2e ambassadeur naar China
Aangetreden 26 september 1974
Einde termijn 7 december 1975
President Gerald Ford
Voorganger David Bruce
Opvolger Thomas Gates
10e ambassadeur naar de Verenigde Naties
Aangetreden 1971
Einde termijn 1973
President Richard Nixon
Voorganger Charles Yost
Opvolger John Scali
Afgevaardigde voor Texas
7e District
Aangetreden 3 januari 1967
Einde termijn 3 januari 1971
Voorganger John Dowdy
Opvolger Bill Archer
Portaal Politiek


George Herbert Walker Bush (Milton (Massachusetts), 12 juni 1924) is een Amerikaans oud-politicus van de Republikeinse Partij. Van 1989 tot 1993 was hij de 41e president van de Verenigde Staten.

Eerder was hij afgevaardigde voor het 7e kiesdistrict van Texas van 1967 tot 1971 toen hij zijn herverkiezing verloor. In dat zelfde jaar werd hij door president Richard Nixon benoemd tot ambassadeur naar de Verenigde Naties, hij hield deze functie tot 1973. Ten tijde van het Watergateschandaal werd Bush door Nixon gevraagd als de voorzitter van het Republican National Committee (partijbestuur). Na het aftreden van Nixon als president, werd Bush door zijn opvolger Gerald Ford benoemd tot de ambassadeur naar China, een functie die hij bekleede van 1974 tot 1975 toen hij door president Ford werd voorgedragen als de nieuwe directeur van de Central Intelligence Agency. Bush bekleedde deze functie van 1976 tot het presidentschap van Jimmy Carter in 1977.

In 1980 deed Bush een gooi naar het presidentschap tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1980. Hij verloor de Republikeinse voorverkiezingen aan Ronald Reagan en werd diens running mate. Samen met Reagan versloeg hij zittend president Carter en vicepresident Walter Mondale, en vier jaar later tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1984 een tweede termijn te winnen. Na acht jaar als vicepresident deed Bush opnieuw een gooi naar het presidentschap. Met de steun van Reagan won Bush de Republikeinse voorverkiezingen met een ruime meerderheid, zette dat succes voort tegen de Democratische kandidaat Michael Dukakis en won samen met running mate Dan Quayle de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1988.

Tijdens zijn ambtstermijn voerde Amerika de Golfoorlog tegen Saddam Hoessein. Door het winnen van deze oorlog leek zijn herverkiezing een feit, maar door de slechte economie en belastingverhoging verloor hij toch de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1992 aan de Democratische uitdager Bill Clinton.

Bush is geboren in een politieke familie. Zijn vader Prescott Bush was senator van Connecticut van 1952 tot 1963. Zijn zonen zetten de traditie voort: George W. Bush was de 46e gouverneur van Texas van 1995 tot 2000 toen hij werd gekozen als de 43e president van de Verenigde Staten van 2001 tot 2009. Jeb Bush was de 43e gouverneur van Florida van 1999 tot 2007.

Bush is sinds het overlijden van Gerald Ford in 2006 de oudste nog levende voormalige president van de Verenigde Staten.

Inhoud [verbergen]
1 Biografie
1.1 Jeugd
1.2 Politieke carrière
1.3 Presidentschap
1.4 Einde van de regeerperiode
2 Kabinetsleden onder G.H.W.Bush
3 Referenties


[bewerken] Biografie[bewerken] JeugdBush' vader was bankier en senator. Zijn moeder, Dorothy Walker Bush, was de dochter van de rijke zakenman en bankier George Herbert Walker. Bush ging naar de middelbare school genaamd Phillips Academy in Andover, Massachusetts, waar hij al vroeg aanvoerder werd van het plaatselijke honkbalteam.

In 1942 kwam hij bij de marine, waar hij piloot werd op een vliegdekschip. Hij werd de, op dat moment, jongste piloot ooit. Hij onderscheidde zich in zijn functie verschillende malen. Bush werd neergehaald door de Japanners, maar gered door de Amerikaanse onderzeeër USS Finback.

Na de Tweede Wereldoorlog ging hij studeren aan Yale, waar hij lid werd van de studentenvereniging Delta Kappa Epsilon (en van het geheime genootschap Skull and Bones). Op 6 januari 1945 trouwde hij met Barbara Pierce. Samen kregen ze zes kinderen, waaronder George W. Bush en John (Jeb).

Bush raakte in de loop van de jaren vijftig van de twintigste eeuw betrokken bij de olie-industrie en legde belangrijke contacten met de koninklijke familie van Saoedi-Arabië en de familie Bin Laden.

[bewerken] Politieke carrière
Bush en president Ronald Reagan in 1981Als eerste politieke stap van Bush kan zijn werk als CIA-agent worden genoemd, waar hij in 1959 aan begon. Ook was hij betrokken bij de invasie in de Varkensbaai bij Cuba in 1961.

In 1964 daagde hij de democratische senator Ralph Yarborough uit en richtte hij zijn campagne op diens steun aan de Civil Rights Act, die elke discriminatie tegen moest gaan. Deze wet was namelijk helemaal niet populair bij de Democraten, vooral niet in het zuiden van de VS, dat voornamelijk Democratisch stemde. Yarborough was daar een van de weinige voorstanders van de wet. Bush speelde hier op in, maar toch verloor hij.

In 1966 en 1968 had hij meer geluk en werd hij verkozen als volksvertegenwoordiger in het Huis van Afgevaardigden. In de Senaat ging het hem minder goed af, want in 1970 verloor hij weer, tegen Lloyd Bentsen.

Bush was ondertussen actief geworden in vele commissies en werd ambassadeur bij de Verenigde Naties en directeur van de CIA. Volgens een memo van J. Edgar Hoover werkte hij al in 1963 voor de CIA.[1][2]

Prescott BushUit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken Prescott Bush

Geboren 15 mei 1895
Columbus, Ohio
Gestorven 8 oktober 1972
New York City, New York
Politieke partij Republikein
Partner Dorothy Walker Bush
Religie Episcopaal
Senator voor Connecticut
Aangetreden 5 november 1952
Einde termijn 2 januari 1962
Voorganger William A. Purtell
Opvolger Abraham A. Ribicoff
Portaal Politiek


Prescott Sheldon Bush (Columbus (Ohio), 15 mei 1895 – New York City, 8 oktober 1972), was een Amerikaans senator en bankier op Wall Street. Zowel zijn zoon George H.W. Bush als zijn kleinzoon George W. Bush zijn later president van de Verenigde Staten geworden.

Inhoud [verbergen]
1 Jeugd, studie en vroege carrière
2 Militaire dienst
3 Carrière
4 Politiek
5 Persoonlijk leven
6 Kritiek


[bewerken] Jeugd, studie en vroege carrièreBush was de zoon van Samuel Prescott Bush en Flora Sheldon Bush. Het gezin bestond uit vijf kinderen. Van 1908 tot 1913 zat hij op de St. George's School net buiten Newport. In 1913 schreef hij zich als student in aan de Yale-universiteit. In 1917 behaalde hij zijn diploma.

[bewerken] Militaire dienstNa zijn afstuderen diende Bush als artilleriekapitein voor het Amerikaanse leger (1917-1919) in de Eerste Wereldoorlog. Hij was gestationeerd in Verdun, Frankrijk.

[bewerken] CarrièreNa zijn ontslag in 1919, werd hij werkzaam bij het bedrijf Keen Kutter in St. Louis, Missouri. In 1923 werkte Bush voor Hupmobile en daarna voor het bedrijf Stedman Products. In 1924 werd Prescott Bush vicevoorzitter van investeringsbank A. Harriman & Co. Bush werd in 1931 partner van de zakenbank nadat deze fuseerde met Brown Brothers & Company.

In 1925 sloot Bush zich aan bij de United States Rubber Company.

Vanaf 1932 zat Bush in het Raad van Bestuur van CBS.Van 1944 tot 1956 was Prescott Bush lid van de Yale Corporation, het belangrijkste bestuursorgaan van Yale.

Bush was een van de zeven directeuren van de investeringsbank Union Banking Corporation. Daar bleef hij tot 1943.

[bewerken] PolitiekBush was politiek actief met betrekking tot sociale thema's. Zo was hij vanaf 1942 betrokken bij een organisatie voor geboortebeperking en in 1951 een organisatie voor het fondsen werven voor zwarte studenten.

Hij werd senator van 1953 tot 1963. Een van zijn speerpunten was overstromings- en orkaanbescherming.

[bewerken] Persoonlijk levenPrescott Bush trouwde met Dorothy Walker op 6 augustus, 1921, in Kennebunkport, Maine. Ze kregen vijf kinderen: Prescott Bush Jr., George H.W. Bush, Nancy Bush, Jonathan Bush en William "Bucky" Bush.

Hij overleed in 1972 te New York City, Connecticut.[1]

[bewerken] KritiekIn diverse media zijn er berichten verschenen over het feit dat bedrijven waar Bush leiding over had of zaken mee deed, winst maakten en financiële steun verleende aan de opkomst van het Derde Rijk. Daarbij wordt Fritz Thyssen en een bank in Rotterdam genoemd.[2][3][4]

De familie Bush en nazi-Duitsland. (I)
[ deel I - deel II ]
Hoe staalbaron Thyssen en grootvader Bush Hitler groot maakten.

De familie Bush speelde een centrale rol in het financieren en bewapenen van Adolf Hitler voor zijn machtsovername in Duitsland. Ze hielp de kanonnenfabrikanten de nazi-oorlogsmachine op te bouwen. In de eerste oorlogsjaren streek de familie Bush de winst op van de slavenarbeid in de ertsmijnen van Auschwitz. Ze hielp de theorie van de 'raszuiverheid' ontwikkelen. De banden van de familie Bush met nazi-Duitsland.

Door Peter Mertens, 3 oktober 2002*

Op het einde van de eerste wereldoorlog ziet August Thyssen, de grootste militaire producent in Duitsland, zijn staalrijk in gevaar. In het 'neutrale' Nederland opent hij de Bank voor Handel en Scheepvaart, in Rotterdam. Zo kan hij zijn oorlogsbuit van de August Thyssen Bank in Berlijn op tijd versluizen tegen de schadeclaims van het Versailles-verdrag. De oude August schenkt 100 miljoen dollar en zijn industrieel imperium in het Ruhrgebied aan zijn zoon Fritz. Die raakt in 1923 in de ban van Adolf Hitler, de man die de Duitse industrie kan redden van de opstandige arbeidersklasse. (1) De staalbaron ontmoet Adolf Hitler en generaal Erich Ludendorff en besluit 100.000 goudmark te geven aan de beginnende NSDAP.

Maar Hitlers partij heeft veel meer fondsen nodig om de communistische beweging te verslaan. Het oorlogsgeld in Rotterdam volstaat niet. En dus wil Thyssen ook een Amerikaanse tak oprichten. In 1922 ontmoet hij in Berlijn Averell Harriman, de topman van de investeringsfirma W.A. Harriman & Co. "Harriman en Thyssen kwamen overeen om een bank voor Thyssen op te zetten in New York. Zakenvrienden van Harriman zouden dienen als directeur, samen met Thyssen's agent H.J. Kouwenhoven die naar de Verenigde Staten overkwam", aldus een officieel onderzoeksrapport uit 1942. (2)

Duitse kanonnenfabrikanten doen beroep op familie Bush.

Zo krijgt Thyssen naast Berlijn en Rotterdam ook voet aan wal in de Verenigde Staten. Begin 1924 reist Kouwenhoven, directeur van de Bank van Handel en Scheepvaart, naar New York om er samen met Averell Harriman en George 'Bert' Walker de Union Banking Corporation (UBC) op te zetten, in Broadway, op hetzelfde adres als Harriman & Co. Achter de schermen is de Union Banking Corporation eigendom van de Rotterdamse Bank, op haar beurt eigendom van Fritz Thyssen. (3)



Op 10 januari 1925 krijgt de August Thyssen Hütte een lening van 12 miljoen dollar van een andere Amerikaanse bank, Dillon, Read and Co. Anderhalf jaar later nog eens 5 miljoen dollar. Dillon is een oude vriend van Sam Bush, de overgrootvader van de huidige Amerikaanse president. Zijn bank wordt door Standard Oil, Ford, General Electric, Du Pont en ITT gebruikt om Hitler te financieren. Met de Amerikaanse dollars fusioneert de Duitse staalindustrie, onder leiding van Fritz Thyssen en Friedrich Flick, tot de Vereinigte Stahlwerke. (4) "Er bestaat dus een taakverdeling: Thyssens eigen vertrouwelijke rekeningen voor politieke en aanverwante doelen werden geleid door de Walker-Bush organisatie; de Vereinigte Stahlwerke daarentegen deed zijn bankverrichtingen via Dillon Read." (5)

Op 1 mei 1926 besluit George Walker het vice-presidentschap van Harriman & Co aan zijn schoonzoon te geven, Prescott Bush, grootvader van George W. Bush jr. In 1931 fusioneert Harriman & Co met een Britse investeringsmaatschappij. Brown Brothers & Harriman verkrijgt een belangrijk aandeel in de Poolse mijnindustrie, de Consolidated Silesian Steel Corporation. Twee derde daarvan is in het bezit van Friedrich Flick, (6) lid van de 'Vriendenkring' van Heinrich Himmler. Hij gebruikt een deel van zijn winsten om de terroristische Schutzstaffel (S.S.) te financieren.

Prescott Bush krijgt als taak de Vereinigte Stahlwerke van Thyssen en Flick te superviseren, die Hitler blijven financieren tot hij aan de macht komt. In 1932 organiseert Thyssen een bijeenkomst met Hitler in het Park Hotel van Düsseldorf, waar hij de grote industriebonzen uit het Ruhr-gebied over de streep trekt om Hitler te steunen. De staalmagnaten worden het kloppend hart van de Duitse oorlogsindustrie: de Vereinigte Stahlwerke produceren 50,8% van het ijzer, 41,4% van de staalplaten, 35% van de explosieven en 22,1% van de staaldraad van heel nazi-Duitsland. (7)

The Order of Skull and Bones is een geheim genootschap van studenten van de beroemde Yale-universiteit.

Inhoud [verbergen]
1 Oprichting
2 Plaats
3 Geronimo
4 Bekende leden
5 Films
6 In het nieuws
7 Externe links


[bewerken] OprichtingDe broederschap, die veel invloedrijke figuren uit de politieke en zakenwereld heeft voortgebracht, werd in 1832 opgericht door de latere Amerikaanse generaal William H. Russell en de latere Minister van Oorlog Alphonso Taft. In 1992 werd het lidmaatschap voor vrouwen opengesteld.[1]

[bewerken] PlaatsHet genootschap heeft een tempel (The Tomb) op het terrein van de Yale-universiteit. Verder bezit het genootschap onder andere een vakantiewoning en een privé-eiland (Deer Island) aan de grens met Canada [2].

[bewerken] GeronimoVolgens de Amerikaanse genootschap van archeologie SAA bezit Skulls & Bones de schedel van Apache indiaan Geronimo. Prescott Bush wordt verantwoordelijk gehouden voor de roof van het graf van Geronimo.[3]

[bewerken] Bekende ledenGeorge H.W. Bush
John Kerry
George W. Bush
Prescott Bush
Briton Hadden mede-oprichter Time (tijdschrift)
James Jesus Angleton hoofd CIA 1954-1975
Charles Seymour oprichter Council on Foreign Relations
H.J. Heinz II van H.J. Heinz Company
Frederick Wallace Smith oprichter FedEx
Harold Stanley oprichter Morgan Stanley
[bewerken] Films

Central Intelligence AgencyUit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken Central Intelligence Agency

Opgericht 18 september 1947
Plaats Langley, Virginia, Verenigde Staten
Voorzitter David Petraeus

Website

De Central Intelligence Agency (CIA) (Nederlands: Centrale Inlichtingendienst) is de buitenlandse inlichtingendienst van de Verenigde Staten, verantwoordelijk voor het verkrijgen en analyseren van informatie over regeringen, bedrijven en personen, en de CIA levert deze informatie aan de verschillende onderdelen van de Amerikaanse overheid.

De CIA bezit ook een uitgebreid geheim militair apparaat, dat gedurende de Koude Oorlog verantwoordelijk was voor de vele pogingen om regeringen omver te werpen die als pro-Sovjet en tegengesteld aan Amerikaanse belangen gezien werden, zoals die van Jacobo Arbenz in Guatemala, Soekarno in Indonesië, Patrice Lumumba in de Democratische Republiek Congo en Salvador Allende in Chili.

De CIA was tevens de drijvende kracht achter het oprichten van een "stay behind"-netwerk in Europa dat actief zou moeten worden na een eventuele Sovjet-invasie aldaar. Deze operatie stond ook bekend als de Operatie-Gladio. Daarnaast heeft de CIA ook geheime contacten met het Vaticaan, dit is in oktober 2006 bevestigd door Richard Allen, voormalig veiligheidsadviseur van president Ronald Reagan.

Tijdens de Koude Oorlog spande de CIA zich ook in om de Russische propaganda in het Westen tegen te gaan. De organisatie was op vele terreinen actief: van de filmindustrie tot en met de beeldende kunst. Zo kocht de CIA de filmrechten op van twee boeken van George Orwell, (Animal Farm en 1984).

Het hoofdkantoor van de CIA bevindt zich in Langley, in de staat Virginia alwaar ook het credo van de CIA afgebeeld staat: "And ye shall know the truth, and the truth shall make you free"(John 8:32)

Het instituut werd op 18 september 1947 gesticht door President Harry Truman als opvolger van de op 22 januari 1946 opgerichte Central Intelligence Group.

GeschiedenisDe CIA werd in 1947 opgericht door president Harry Truman. Het doel was om een inlichtingendienst op te richten die een ramp, zoals de aanval op Pearl Harbour zou kunnen voorkomen. De Central Intelligence Agency werd een soort doorstart van de Office of Strategic Services, een dienst die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog bezig had gehouden met het verzamelen van inlichtingen in bezet Europa.

Eén van de eerste opdrachten van de nieuw geformeerde CIA was het rekruteren van voormalig nazi's die een rol konden spelen in het vergaren van inlichtingen over de Sovjet-Unie. Dat er tussen deze nieuwe rekruten ook doorgewinterde oorlogsmisdadigers zaten, was van secundair belang. Generaal-Majoor Reinhard Gehlen liep met zijn hele spionagegroep over naar de CIA en zou een belangrijke rol spelen in de jaren '50.

De dienst kwam pas echt op stoom toen Allen W. Dulles directeur van de CIA werd. Onder zijn leiding kwamen er spionage missies in Oost-Europa, de Sovjet-Unie en China, in een poging om daar informanten te krijgen. Vele missies waren gedoemd te mislukken, maar met deze missies begon rolde de CIA ook in de geheime operaties, met verstrekkende gevolgen.

Zo was de CIA in 1954 nauw betrokken bij de staatsgreep in Guatemala om daar een rechtse regering te steunen en Amerikaanse handelsbelangen te beschermen. En de dienst begon zich meer en meer met dit soort werkzaamheden te bemoeien. Een jaar eerder had de CIA een coupe gesteund in Iran om Mohammed Mossadeq af te zetten. De dienst verwaarloosde de taak waar het voor opgericht was, het verzamelen van informatie. Ondanks waarschuwingen en duidelijke aanwijzingen, verzaakte de CIA het om de Chinese interventie in de Korea-oorlog te voorzien. Op 30 oktober 1950 had de CIA gegarandeerd dat Chinese interventie hoogst onwaarschijnlijk was. Twee dagen later viel China aan met driehonderduizend man. En werden de Amerikanen bijna de zee in gedreven.

Het gebrek aan informanten bleef een probleem voor de CIA tijdens de Koude Oorlog. Vaak was het voor de dienst moeilijk om een risico in te schatten. Ook de organisatiestructuur was een probleem, hoewel meerdere presidenten hebben geprobeerd om de macht van de CIA in te perken. Desondanks kon de dienst in hoge mate haar eigen agenda bepalen. Een volgende test tijdens de Koude Oorlog was de kwestie Cuba. Fidel Castro was hier in 1959 aan de macht gekomen. Hij was geen echte communist, maar het beleid van de VS ten aanzien van Cuba dreef Castro richting de Sovjet-Unie. President John F. Kennedy werd in 1961 president en erfde het plan om een invasie te organiseren in de Varkensbaai. De CIA had jaren aan het plan gewerkt, dat in de basis door Eisenhower was goedgekeurd. Hoewel deze niet de details wist van het plan. Het was een operatie waar duizenden mensen en miljoenen dollars bij betrokken waren. Het idee was dat een groep van Cubaanse bannelingen zou landen in de Varkensbaai om vervolgens Fidel Castro af te zetten. Steun van het volk was cruciaal in het plan. Maar een gebrek aan informanten zorgde ervoor dat de CIA niet goed op de hoogte was van de stemming die onder het Cubaanse volk leefde. Op 16 april 1961 begon de operatie, maar deze liep al snel uit op een calamiteuze mislukking. Het enige dat de operatie had kunnen redden was grootschalige inzet van de Amerikaanse marine en luchtmacht. Maar Kennedy wilde geen directe Amerikaanse inmenging en weigerde de inzet van bommenwerpers en mariniers. Kennedy was woedend op Dulles en de CIA, maar nam wel openbaar de verantwoording voor de mislukking.

Om Cuba te beschermen begonnen de Sovjets in 1962 aan de bouw van een raketbasis op Cuba. Deze werd in oktober 1962 opgemerkt door een U2 vliegtuig. Dit leidde tot de Cubacrisis. De nieuwe directeur van de CIA, John McCone, had al eerder gewaarschuwd voor de dreiging, maar Kennedy was er niet op in gegaan. Werkelijke bedoelingen van de Sovjets waren niet bekend bij de VS. Ook hier kon de CIA geen uitsluitsel geven. Geheime onderhandelingen zorgen uiteindelijk voor een oplossing waar beide landen mee konden leven.

De CIA was ook actief betrokken in de oorlog in Vietnam, waar het geheime operaties uitvoerde in Laos en Cambodja. Eén van de minst glorieuze pagina's in de geschiedenis van de CIA, want hier was de dienst betrokken bij de handel in heroïne, waarvan een groot deel rechtstreeks naar de Amerikaanse soldaten in Zuid-Vietnam ging. Maar ook elders in de wereld bleef de CIA erg actief. De staatsgreep in Chili op 11 september 1974 werd gesteund door de CIA. Zo wilde ze de linkse regering van Salvador Allende vervangen door de rechtse Augusto Pinochet. Echter, de betrokkenheid van de CIA lekte uit en het Amerikaanse Congres startte een onderzoek. De toenmalige directeur Richard Helms loog onder ede tegen het Congres en werd hiervoor veroordeeld. Helms trad uiteindelijk af na het Watergateschandaal, waar ook CIA-agenten bij betrokken waren, in opdracht van president Richard Nixon.

In de late Koude Oorlog bleef de CIA zich bezighouden met geheime operaties overal ter wereld. Met wisselend succes. Zo had de dienst de Sovjetinterventie in Afghanistan niet zien aankomen. De CIA leverde op grote schaal wapens en financiële middelen aan de rebellen, om tegen de Sovjets te vechten. Maar een goed beleid om uit het conflict te stappen was er niet. Na de oorlog vertrok de CIA ook en liet de grote hoeveelheden wapens achter, hetgeen op langere termijn problemen zou opleveren. Ook wapenleveranties aan Irak en Iran vonden plaats. Dat laatste kwam ook aan het licht en werd bekend als het Iran-Contra schandaal. Hierbij waren enorme hoeveelheden wapens en geld betrokken.

In de jaren '80 en '90 bleek de dienst nog niet in staat om terrorisme aan te pakken. Men had de aanslagen in Jemen en Tanzania niet aan zien komen, evenals de bomaanslag in het World Trade Center van New York in 1993. Aanwijzingen leidde naar de Saoedische terrorist Osama bin Laden. De CIA kon hem echter niet vinden. Zo kon deze opnieuw toeslaan op 11 september 2001 met grootschalige aanslagen in Washington DC en New York. Aanslagen waarbij de CIA opnieuw faalde om ze aan te zien komen, ondanks enkele sterke aanwijzingen. Oorlogen in Afghanistan en Irak gaven de CIA weer nieuwe gelegenheden om clandestine operaties uit te voeren en om inlichtingen te verzamelen.

Vandaag de dag heeft de CIA niet meer dezelfde machtspositie als in de Koude Oorlog. De organisatiestructuur van de inlichtingendiensten zijn veranderd, waardoor er meer toezicht is. Ook zijn de bevoegdheden duidelijker geformuleerd. In 2007 werd er een intern rapport vrijgegeven over de illegale activiteiten van de CIA tussen 1950 en 1975. De zogenaamde Family Jewels. CIA-directeur Michael Hayden noemde het: "een beeld van een andere dienst, uit een andere tijd." Veel zaken waren al bekend, maar het rapport geeft wel een beeld van de activiteiten van de dienst op het hoogtepunt van de Koude Oorlog. Het gaat hier onder andere om het afluisteren van journalisten, openen van post, experimenten met LSD, moordaanslagen op staatshoofden, staatsgrepen en het werken binnen de grenzen van de VS.

[bewerken] CIA operaties in IrakVolgens een aantal bronnen blijkt de CIA in 1963 de Iraakse militaire coup en het latere Saddam Hoessein regime in Irak te hebben gesteund tot de Iraakse invasie van Koeweit. De steun werd gerechtvaardigd door de waarneming dat Irak een belangrijke bufferstaat was in de relatie met de Sovjet-Unie.

In 2002 zei president Bush in de Washington Post dat de CIA toestemming had om geheime operaties uit te voeren als voorbereiding op een militaire aanval op Irak.

Syrië: Geheime operaties en sabotage van de CIA en MI6
Posted on 18 februari 2012 by E.J. Bron


Voor iedereen, die twijfelt aan de daadwerkelijke gebeurtenissen in Syrië en zich afvraagt hoe president Assad, die tien jaar geleden nog werd geprezen als “de huidige Atatürkâ€￾, zo plotseling muteerde tot de laatst overgebleven grootheidswaanzinnige gewelddadige heerser, wiens volk een door de VS aangevoerde groep landen met veelomvattende wapenleveranties en onder vernietiging van hun huizen en hun land, haar bestaansbasis en het verlies van mensenlevens de “vrijheidâ€￾ moet brengen, hier nu een nuttige les uit de geschiedenis.

“Om het optreden van bevrijdingskrachten (sic) mogelijk te maken en te stimuleren, … zou men zich versterkt moeten inspannen om direct in de beginfase van de opstand en het ingrijpen belangrijke persoonlijkheden te elimineren,…â€￾

“Zodra er een politieke beslissing werd genomen, staat de CIA klaar en zal de SIS (MI6) proberen kleinere sabotageacties in Syrië uit te voeren, waarbij men zich zou bedienen van contacten met individuele personen… Incidenten zouden niet alleen beperkt moeten blijven tot Damascus…â€￾



En verder: Een “noodzakelijke hoeveelheid angst…grensincidenten en (gemanipuleerde) botsingen aan de grenzen zouden dan als voorwendsel voor een interventie genomen kunnen worden… De CIA en MI6 zouden zich moeten bedienen van geschikte middelen van de psychologische oorlogvoering en operaties van de geheime dienst ter plaatse om spanningen aan te wakkerenâ€￾.

(Uit een aan de publieke opinie toegespeelde Amerikaans-Brits document van de geheime dienst, Londen, Washington, 1957)

“De voorstelling van objectieve waarheid verliest in de wereld aan betekenis. Leugens zullen de geschiedenis ingaan.â€￾ Georg Orwell (Eric Arthur Blair 1903-1950).

10.000 nazi-misdadigers in Amerikaanse oorlogsindustrie.

In 1942 moet Allen Dulles, advocaat en huisvriend van de familie Bush, de naam van de familie uit de pers houden nadat officieel was vastgesteld dat "grote delen van Prescott Bush's rijk hebben geopereerd voor nazi-Duitsland en hebben bijgedragen aan de Duitse oorloginspanningen." (1) Het jaar daarop wordt hij hoofd van de inlichtingendienst OSS (voorloper van de CIA). Hij ontmoet in Zwitserland Himmlers adjudant, Karl Wolff. (2) Ze werken drie projecten uit om nazi's naar de VS te sluizen.

Door Peter Mertens, 15 oktober 2002*

Het eerste CIA-project is de Displaced Persons Act, een immigratiecampagne die tussen 1948 en 1952 een half miljoen Oost-Europeanen naar de VS brengt. Onder hen 10.000 nazi-oorlogsmisdadigers (3): hooggeplaatste officieren van het Hongaarse IJzeren Kruis, het Bulgaarse Legioen, de Organisatie van Oekraïense Nationalisten van Stephan Bandera, het Litauwse Legioen en de Witrussische Brigade. De meeste vormden Waffen-SS-divisies en zijn schuldig aan sadistische moorden op communisten, joden en andere burgers. (4)

De Hongaar Laszlo Pastor vertegenwoordigde tijdens de oorlog in Berlijn de regering van de Hongaarse fascist Ferenc Szalasi. In 1972 wordt hij door George H.W. Bush sr., toen voorzitter van de nationale raad van de Republikeinen, benoemd tot voorzitter van de Republican Nationalities Council. (5) Pastor opent de deuren voor Oost-Europese nazi-misdadigers. Zoals Nicholas Nazarenko, officier bij de Waffen-SS in Roemenië en gespecialiseerd in het 'ondervragen' van politieke gevangenen. (6) Of Radi Slavoff, spreekbuis van Ivan Docheff, oprichter van het nazistische Bulgaars Legioen. Of Florian Galdau, priester van de Roemeense IJzeren Garde die er prat op gaat dat hij duizenden Roemeense oorlogsmisdadigers naar de VS heeft geholpen. Walter Melianovich vertegenwoordigt de Byelorussian-American Association die de lof zingt van de beulen van de Witrussische Brigade, een eenheid van de Waffen SS. (7) Dat clubje wordt in 1988 de kern van George H.W. Bush's verkiezingscampagne voor het presidentschap. Slavoff is voorzitter van "Bulgarians for Bush", Galdau van "Romanians for Bush" en Melianovich van "Ukrainians for Bush". (8)

Project Paperclip: biologische oorlogsvoering en massavernietiging.

Dulles en zijn vrienden van het Amerikaanse oorlogsdepartement zetten ook een tweede top-secret programma op: 'Project Overcast', later herdoopt tot 'Project Paperclip'. Doel is het opsporen en recruteren voor de Amerikaanse oorlogsindustrie van nazi-wetenschappers, raketspecialisten, biologische en chemische oorlogsspecialisten, atoomonderzoekers en uranimium-specialisten.

Uit een document van 2 juni 1953 blijkt dat op dat moment minstens 820 nazi's naar de VS waren overgebracht via Operatie Paperclip. Onder hen nazi-majoor-generaal Walter Emil Schreiber, de man die op gevangenen experimenteerde met gangreen-gas, typhus-virus, drugs, ijswater, lage-drukkamers. Hij komt terecht op de Air Force School of Medecine in Texas. Nazi-majoor-generaal Kurt Blome, gespecialiseerd in biologische oorlogsvoering en experimenten met pest-vaccins wordt tewerkgesteld in het US Army Chemical Corps. (9)

Operatie Gladio is een in 1952 gestart geheim "stay-behind" netwerk in Italië, gesponsord door de CIA en de NAVO, om de communistische invloed zowel in Italië als in andere landen te neutraliseren. De eerste voorbereidingen werden al in 1947 getroffen. Hoewel de term Gladio alleen slaat op het Italiaanse deel, worden ook de soortgelijke netwerken die in andere landen bestonden veelal met Gladio aangeduid. Uit recent onderzoek is bekend geworden dat soortgelijke netwerken in geheel West-Europa actief en aan elkaar gelinkt zijn. In ieder geval was Gladio actief in België, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Griekenland, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Portugal, Spanje, Turkije en Zwitserland, terwijl ook het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten een rol speelden in de strategische planning van het netwerk. De rol van Gladio in Europa, bij onder meer aanslagen en terreur, heeft in diverse landen al dan niet tot parlementaire onderzoeken geleid.

P2 was een Italiaanse vrijmetselaarsloge die werkte onder het Grootoosten van Italië. P2 is de afkorting van ‘’’Propaganda Due’’’ ofwel ‘’’Propaganda Twee’’’ in het Nederlands.

Inhoud [verbergen]
1 Geschiedenis
1.1 Opheffing
2 Ontdekking
3 Zie ook
4 Externe links


[bewerken] GeschiedenisDe loge werd opgericht in 1877 onder de naam Propaganda Massonica. De loge werd bezocht door politici en regeringsambtenaren uit heel Italië die niet in staat waren hun eigen loge te bezoeken en bevatte prominente leden van de Piëmontese adel. Na de Tweede Wereldoorlog werd de naam gewijzigd in Propaganda Due, omdat het Grootoosten van Italië al haar loges een volgnummer gaf. Rond

[alain]

Politieke personenEnkele oud-politici en overheidsfunctionarissen staan op de loonlijst van Carlyle of zijn er aan gelieerd. Enkele bekende oud-politici op de loonlijst van Carlyle:

[bewerken] Noord AmerikaJames Baker III, voormalig Minister van Binnenlandse Zaken onder George H. W. Bush, werkte onder Ronald Reagan en George W. Bush, Carlyle Senior Counselor, deed dienst in dit verband van 1993 to 2005.
George H.W. Bush, voormalige V.S. president, Senior Advisor op het Carlyle Asia Advisory Board van april 1998 to oktober 2003.
George W. Bush, voormalige V.S. president. Was aangesteld in 1990 op het Board of Directors van een van Carlyle's eerste overnames, een luchvaartvoedselbedrijf genaamd Caterair, welke Carlyle uiteindelijk verkocht met verlies.Bush vertrok uit zijn functie 1992 om mee te doen met de verkiezingsstrijd om Gouvernor van Texas te worden.
Frank C. Carlucci, voormalig Minister van Defensie van 1987 tot 1989; Ook, voormalig Princeton worstelpartner van voormalige US Secretary of Defense, Donald Rumsfeld. Carlyle Chairman en Chairman Emeritus van 1989 tot 2005.
Richard Darman, voormalig Director van de U.S. Office of Management and Budget onder George H. W. Bush, Senior Advisor en Managing Director van The Carlyle Group van 1993 tot het heden.
Allan Gotlieb, Canadese ambassadeur naar de Verenigde Staten (1981-89) en lid van Carlyle's Canadese adviescommissie.
Arthur Levitt, Voorzitter van de U.S. Securities and Exchange Commission (SEC) onder President Bill Clinton, Carlyle Senior Advisor van 2001 tot het heden.
Peter Lougheed - Premier van Alberta (1971-85)
Luis Téllez Kuenzler, Mexicaanse economoom, voormalig Secretary of Communications and Transportation onder de Felipe Calderón administratie en voormalig Secretary of Energy onder de Zedillo administratie.
Frank McKenna, Canadian ambassadeur naar de VS en voormalig medewerker van Carlyle's Canadese advies commissie.
Mack McLarty, Carlyle Group Senior Advisor (van 2003), White House Chief of Staff onder president Bill Clinton van 1993 tot 1994.
Randal K. Quarles, voormalig Onder Secretaris van the U.S. Treasury onder President George W. Bush, nu een Carlyle managing director.
Dan Senor - politieke consultant.
[bewerken] Europa
John Major, Voormalig Britse Prime Minister, Voorzitter van Carlyle Europe van 2002 tot 2005.

Iran Air vlucht 655 (IR655) was een passagiersvlucht vanuit Teheran naar Dubai via Bandar Abbas, uitgevoerd door een Airbus A300-B2 van Iran Air. Op 3 juli 1988 werd het vliegtuig op het tweede deel van de vlucht neergeschoten door de Amerikaanse kruiser USS Vincennes. Hierbij kwamen alle inzittenden om.


Op de USS Vincennes zou het vliegtuig zijn aangezien voor een Iraanse F-14 onderscheppingsjager. Om een aanval door het toestel te voorkomen werden er twee raketten op afgevuurd. Het vliegtuig is nooit positief geïdentificeerd. De Amerikaanse marine heeft nooit het volledige verhaal vrijgegeven omtrent de ramp. Door de Iraanse regering wordt volgehouden dat de Amerikanen wel degelijk wisten dat het om een passagiersvliegtuig ging.

Bij de ramp kwamen 16 bemanningsleden en 274 passagiers, waaronder 66 kinderen, om het leven. De slachtoffers waren afkomstig uit zes verschillende landen.

De Lockerbie-aanslag was de terroristische aanslag op vlucht 103 van de Amerikaanse luchtvaartmaatschappij Pan Am op 21 december 1988 boven het Schotse plaatsje Lockerbie. Deze gebeurtenis en de nageschiedenis ervan staan ook bekend als de Lockerbie-ramp en Lockerbie-affaire.

Het onderzoekOnderzoek van de Britse luchtvaartautoriteiten wees uit dat de explosie veroorzaakt was door een semtexbom die verstopt was in een koffer in het bagageruim. Wie de koffer daar had geplaatst bleef echter lang onduidelijk.

In eerste instantie richtte het onderzoek van de Schotse justitie, geassisteerd dan wel gestuurd door Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten, zich op een splintergroepering van de PLO, die door Iran zou worden gesteund. Iran zou een dergelijke daad hebben willen laten plegen als vergelding voor een incident op 3 juli 1988, waarbij de VS een Iraans burgervliegtuig neerschoten en alle 290 inzittenden omkwamen.

Volgens justitie liep dat spoor echter dood, en waren er sterke aanwijzingen voor betrokkenheid van Libië. In november 1991 gelastte de Schotse justitie de aanhouding van twee verdachten: Abdel Basset al-Megrahi en Al-Amin Khalifa Fhima. Beiden waren agenten van de Libische geheime dienst, en zouden er voor hebben gezorgd dat de bomkoffer in Frankfurt aan boord werd gebracht van de 747.

De Verenigde Staten hielden Libië verantwoordelijk voor een aanslag op een disco in West-Berlijn in 1986. Bij een Amerikaans vergeldingsbombardement op Tripoli was volgens de Libische autoriteiten onder meer een pleegdochter van de Libische leider Moammar al-Qadhafi genaamd Hanna om het leven gekomen. Men vermoedde daarom dat Qadhafi opdracht had gegeven tot de aanslag op het PanAm-toestel, uit wraak.

Een gepensioneerd CIA-agent zegt te beschikken over bewijzen dat Libië niet achter de bomaanslag zat op een Pan Am-Boeing boven het Schotse Lockerbie, waarbij 270 mensen omkwamen. Hoewel de Libiër Albdelbasset al-Megrahi hiervoor veroordeeld is, zit in werkelijkheid Iran achter de aanslag, aldus de CIA-man, die onderzoeker was in de Lockerbiezaak. .

.
Volgens Robert Bear heeft de CIA bewijzen dat Iraanse geheim agenten in juli 1988 afspraken maakten met de Palestijnse splintergroep PFLP-GC over het neerhalen van een Amerikaans vliegtuig. Twee dagen na de aanslag maakte Iran 11 miljoen dollar over naar een Zwitserse bankrekening van de groep, vertelde Bear aan de Britse Sunday Herald. Deze informatie had hij veel eerder ook aangeboden aan de verdediging, maar die sloeg het aanbod van een uitgebreide briefing af en maakte er nooit melding van in de rechtszaak. Bear zegt er nu mee naar buiten te komen omdat hij gedesillusioneerd is geraakt over het werk van de CIA..

Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten hebben de Iraanse link in 1991 laten vallen, toen twee Libiërs in staat van beschuldiging werden gesteld voor de aanslag. De verdediging heeft in het verleden vergeefs gewezen op bewijzen voor de betrokkenheid van de Palestijnse groep; het is niet duidelijk waarom ze geen belangstelling toonde voor Bears informatie..

Het in Duitsland opererende PFLP-GC (Palestijnse Front voor de Bevrijding van Palestina, Algemeen Commando), werd volgens de inlichtingendiensten twee maanden voor de Lockerbieramp onschadelijk gemaakt bij invallen van de Duitse politie. Daarbij werd een bom aangetroffen die verborgen was in een cassetterecorder, net als het geval was met de bom die bij Lockerbie is gebruikt, en bagagelabels voor koffers. Baer beweert nu dat de invallen de PFLP-GC slechts wat vertraging bezorgden..

Volgens Bear werkten bovendien twee mensen die door de aanklagers als getuige zijn gehoord als geheim agent voor Iran. Eén van hen, Aboe Talb, kreeg vier maanden na de ramp 500000 dollar op zijn rekening gestort. Beide namen staan op een Iraanse regeringslijst van 'helden' vanwege hun verdiensten voor de 'islamitische revolutionaire strijd tegen het Westen'..

Juristen die het proces in Kamp Zeist volgen zetten vraagtekens bij het feit dat de verdediging een gesprek met Robert Bear heeft afgeslagen. ,,Het minste wat ze had kunnen doen was met hem gaan praten'', zegt de Schotse hoogleraar Black van de Universiteit van Edinburgh. De informatie kan geen rol meer spelen in het proces; de rechterlijke uitspraak in hoger beroep wordt begin maart verwacht..

De CIA bekent: de islamitische Jihad was een door Amerika gesponsorde operatie, die teruggrijpt op de jaren 1979-1989, toen Rusland nog in oorlog was met Afghanistan. Ze creëerden Mujahideen, zetten trainingskampen en Koranscholen op. Dit alles samen met Pakistan's Inter Services Intelligence (ISI).



De Pakistaanse geheime dienst zocht voor Amerika de juiste mensen en verzorgde de islamitische indoctrinatie. Vanaf het begin van deze oorlog waren verschillende fundamentalistische organisaties in feite instrumenten van de Amerikaanse (NAVO & MOSSAD) geheime diensten.

Het Amerikaanse volk weet niet, dat Amerika de islamitische Jihad verspreidde door in Nebraska ontwikkelde theorieboeken:... De VS spendeerde miljoenen dollars aan materiaal voor Afghaanse schoolkinderen, boeken met gewelddadige plaatjes, militante teksten over de Jihad, allemaal onderdeel van pogingen om verzet tegen de Russische bezetter te helpen vergroten. De Taliban gebruiken dezelfde boeken nu nog!

Het Witte Huis verontschuldigd zich met de woorden dat de religieuze inhoud hoort bij de cultuur van de Afghanen en dat met de productie van deze boeken geen Amerikaanse wetten zijn overtreden. Sommige juristen echter betwijfelen of er geen regels uit de grondwet zijn overtreden: belastinggeld uitgeven aan boeken die een bepaalde godsdienst promoten is verboden.

Hulpwerkers zeggen dat de religieuze boeken in tact zijn gebleven, alleen het Amerikaanse logo is er van af gehaald. Kathryn Stratos zei: Het is meestal niet het beleid van AID om godsdienstonderwijs te steunen, maar in dit geval wilden we toch kinderen iets bijbrengen.

De boeken werden gepubliceerd in het Dari en Pashtun, de twee meest gesproken talen in Afghanistan. De universiteit van Nebraska ontwikkelde ze in de jaren van 1980. Er werd $ 51 miljoen aan besteed van 1984 to 1994." (Washington Post, 23 March 2002)

De moedjahedien hadden tijdens deze oorlog als gemeenschappelijk doel de Sovjettroepen en de communistische regering te verdrijven. Tijdens de oorlog in Afghanistan tegen de Sovjet-Unie trainde de Pakistaanse inlichtingendienst (ISI) zijn manschappen met indirecte steun van de Central Intelligence Agency (CIA) en werden de bunkergrotten van Tora Bora ingericht. Het opschorten van steun door de CIA/ISI aan het eind van de oorlog tegen de Sovjet-Unie, kost vele levens aan de kant van de moedjahedien. Dit gegeven wordt door Osama Bin Laden als verraad gezien, en dit is de bron van zijn haat tegen het westen.

[alain]

we gaan verder, met de geweldige westerse beschaving, democratie,

intellectuelen, en ander fijn volk,

[alain]

1001 ClubUit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken De 1001 Club is een stichting die helpt bij de financiering van het Wereld Natuur Fonds. De stichting werd opgericht in 1970 door het toenmalige hoofd van de Wereld Natuur Fonds, Prins Bernhard van Lippe-Biesterfeld, met de hulp van Anton Rupert, een Zuid-Afrikaanse ondernemer. Ze overtuigden 1001 personen om toe te treden tot de club, waarbij ieder lid $10 000 aan de stichting zou bijdragen. Het fonds van $10 000 000 helpt om het Wereld Natuur Fonds in de basisbehoeften van de kosten van administratie te voorzien.

[bewerken] BekendheidOm onbekende redenen wordt de 1001 Club in geen enkele reguliere biografie van Prins Bernhard of de koninklijke familie vermeld. Sinds de ledenlijsten in september 2008 op internet werden gepubliceerd door de onderzoeker Joël van der Reijden komt hier langzaam maar zeker verandering in. De Ierse journalist Kevin Dowling, die al ruim 10 jaar over deze lijsten beschikte, was de bron voor van der Reijden's publicatie. In 2009 haalde "de 1001" voor de eerste keer het Nederlandse avondnieuws na een nieuw boek van Gerard Aalders over Prins Bernhard. De informatie over de 1001 Club van Aalders was grotendeels gebaseerd op de nieuw gepubliceerde lijsten. Downling heeft dit helaas niet meer kunnen meemaken; hij stierf in december 2008.

In 2010 kondigde van der Reijden aan dat hij ook een lijst van datzelfde jaar had ontvangen. Deze heeft hij nooit in zijn geheel gepubliceerd. De bron van deze lijst was Peter Carr, een professionele jager die onder andere in Afrika op groot wild jaagt, waaronder olifanten. Enkele nieuwe namen die van der Reijden noemde uit de nieuwe lijst waren leden van de Habsburg, Alba, Thyssen-Bornemisza, Solvay en Lippens families. Opvallende namen uit Nederland waren Hans Melchers van Melchemie, een vriend van Prins Bernhard, en voormalig premier Ruud Lubbers. Ook een Paul Lubbers, "waarschijnlijk" de broer van Ruud Lubbers, alvolgens van der Reijden, kwam in de nieuwe lijst voor.

[bewerken] LedenHet lidmaatschap van de 1001 Club bestaat voor een groot gedeelte uit managers van banken en multinationals uit de hele wereld. Voorbeelden uit het heden en verleden zijn:

Sir Eric Drake van British Petroleum
Sir Val Duncan van Rio Tinto Group
Harry Frederick Oppenheimer
Sidney Spiro van Anglo-American Corporation
de Britse en Franse familie Rothschild
Michel David-Weill van Lazard
Laurance en David Rockefeller
Henry Ford II
Baron Hans Heinrich Thyssen-Bornemisza
Peter von Siemens
Berthold Beitz van Krupp
Enkele van de meer opvallende leden zijn:

Salem bin Laden, Osama bin Ladens oudere halfbroer
Mobutu, dictator van Zaïre die bekendstond als sterk anti-communistisch.
Agha Hasan Abedi, Pakistaanse oprichter en voorzitter van BCCI die in Engeland woonde.
Dr. Alfred Hartmann, Rotschild banker die mogelijk nog een dominantere rol in de BCCI speelde dan Abedi.
Juan Carlos I, koning van Spanje, een belangrijk WNF figuur in Spanje en net als veel andere 1001 leden een groot liefhebber van groot-wild jacht.
Louis Bloomfield: Canadees die hoofd was van de beruchte Permindex firma, verdacht van betrokkenheid bij de aanslagen op Charles de Gaulle in Frankrijk en John F. Kennedy in Dallas, Texas. Clay Shaw, uit Jim Garrison's proces mbt de moord op Kennedy, was een directeur van deze firma. Bloomfield wordt vaak verdacht van Mossad connecties.
Tibor Rosenbaum: Werkte ooit nauw samen met Bernhard en Edmond de Rothschild. Verdacht van Mossad connecties.
Edmond Safra, controversiële bankier uit Geneva wiens huis bewaakt werd door Mossad-getraind personeel ten tijde van zijn dood.
Nelson Bunker Hunt: Zoon van de beruchte H.L. Hunt uit Texas.
John D. Murchison: Zoon van de beruchte Clint Murchison uit Texas.
Mrs. Pierre Schlumberger: Van Schlumberger Well Services uit Texas. Oorspronkelijk Franse familie die bevriend is met de Rothschilds.