Een Tekst

[Cédric]

Een tekst

Mensen het enige dier op aarde met zelfbewustzijn het maakt ons de beste in alles en simpel weg ook de slechtste.

Maar men eigenzelf bewust zijn is een pad waar men beter niet op kan gaan. Ik een 18-jarige. Met het geluk een brein te hebben die geen problemen ondervindt complexe ideeën te snappen, zit vast. Ik faal voor mijn vakken omdat ik problemen heb ‘The big picture’ te zien. Niet dat ik zoals een tiener zou moeten niet langer kan denken dan binnen 4 weken. Ik zie ‘The big picture’ niet omdat ik de ‘ending’ niet begrijp of net te goed begrijp.

Ooit ga ik dood dat is iets waar we het allemaal over eens zouden moeten zijn. Geloof je in een leven hierna leuk voor jou, maar ik niet. Waarom niet, omdat zelfs al zou mijn ziel verder leven in een andere wereld. Heeft het geen nut deze fysieke wereld verder te veranderen met mijn eigenhanden.

‘The big picture’ is zo groot (‘big’) dat er geen vatten van is. Ik en Jij maken geen verschil dat is duidelijk. Zelf de bekendste persoon zijn naam die je nu kan bedenken zal ooit voor een laatste keer uitgesproken worden. Dat is zeker want dood is zeker. Nu is de vraag waarom? Waarom dan leven en verder gaan? Wel als je genoeg mensen hebt waar je van houdt en verantwoordelijkheid over hebt is het antwoord makkelijk te vinden. Voor hen. En als je dat niet of nog niet hebt. Is het dan wel de moeite waard om eraan te beginnen. Omdat mijn besef van ‘The big Picture’ inhoud dat ik besef dat ik nooit het verschil kan maken. Is het niet gemakkelijk verder te leven. Ik heb problemen met het vatten van liefde, maar wordt dagelijks overspoelt door emotie. De emotie van het beseffen van men eigen nutteloosheid buiten het tijdelijke. Alles draait rond tijd. Mijn ‘The Big Picture’ heeft geen tijd want tijd is irrelevant als het genoeg tijd krijgt om dingen te laten veranderen verdwijnen geboren worden en gebroken worden.

Als dingen alleen relevant zijn in de fysieke tijd van nu en ik vind tijdelijke stukken uit tijd irrelevant. Hoe moet ik dan verder. Ik kan accepteren dat ik nutteloos ben en heb hierdoor een drang zelfmoord te plegen om gewoon klaar te zijn met dit onoverwinnelijke spelletje dat men leven noemt. Ik denk dat het elk jaar erger gaat gaan en dat ik elke verjaardag me er terug aan ge herinneren dat we niet eens bestaan vieren maar eens mogelijkheid dood uit te stellen.

Verjaardagen zijn essentieel. Ik ben naar unief gegaan dit jaar en heb de 19 verjaardag gevierd van een vriend die ik dit schooljaar heb leren kennen. Redelijk ironisch niet? Het vieren van de mogelijkheid van iemand om 19 jaar lang niet te sterven terwijl ik maar 6-7 maand van deze 19-jarige queeste heb meegemaakt. Hier loopt duidelijk iets fout. Op iemand zijn verjaardag nodigt men niet de mensen uit die in de aantal behaalde jaren van niet dood te gaan de meeste bijdrage hebben geleverd. Maar de mensen die op de dag van de verjaardag de persoon in die tijd het meeste relevant vindt.

Het toegeven dat alles ooit stopt is dus ook het toegeven van eigen on-belang. Een weg waar ik mezelf heb opgezet en niet meer van af kan. Ik kan niet zomaar doel vinden want mijn doel gaat verdwijnen net zoals ik net zoals de rede dat ik het wou behalen. Zelf de doelstelling mijn eigen belang van geluk is redelijk irrelevant voor mijn eigen bestaan. Dat is niet iets gemakkelijk te verwerken. Dit is ook de rede waarom ik eerder heb gezegd geen gevoelens te hebben maar ze wel sterk te ervaren. Ik ga een voorbeeld geven: je bent bij de dokter en moet laten prikken, je weet dat het pijn gaat doen maar je weet dat het tijdelijk is en voor een goed doel dus je accepteert het en negeert de pijn. Wel mijn brein gaat om met emoties op dezelfde manier. Ik heb ze ik ervaar ze maar ik doe mijn best ze te negeren want ik ken de irrelevantie ervan.

Ik hoop ooit terug verliefd te mogen worden. Ik hou meer van de verdoving van liefde dan de liefde zelf. Iedereen denk ik het moet niet anders kunnen. Er is niet veel aan liefde. Maar aan het voelen dat je met die connectie de wereld aan kan dat is verslavend even verslavend als drug. Iemand die gevoelt heeft de wereld aan te kunnen op beide brein verdovende middelden kan het je garanderen. En duidelijk vanuit deze tekst kan ik je de tijdelijkheid van dit gevoel garanderen.

Ik zit in een positie in mijn zelfbewust zijn en leven waar ik voor 3 posities sta:


1) De filosofisch correcte aanpak

Zelfmoordt.
De enige oplossing om mijn irrelevante zelf en mijn eigen brein tot rust te brengen volgens deze theorie die ik mezelf heb voorgeschreven. Ik ben eindig en hoe minder eindig ik ben geweest (lang ik heb geleefd) gaat het verschil niet maken op het einde. Dus om mijn eigen de geruststelling te geven mijn eigen nutteloosheid te aanvaarden. Moet ik, stoppen. Opstaan elke dag kot iedereen moeite en het accepteren van die moeite en het accepteren dat die moeite voor niks is gaan niet samen. Dus ik stop erme, Morgen graag


2) De Filosofisch acceptabele aanpak

Leven in het moment.
Als alles over tijd geen invloed heeft op niets en alleen eigentijd wordt ervaren. Dan moet men leven in die eigentijd. Niet terugkijken. Niet vooruitkijken. Opstaan en doen waar men die dag zin in heeft met de mensen waar hij die dag zin in heeft. De vrijheid van niet vooruit of terug te moeten kijken moet onmenselijk zijn misschien wel even groot als de vrijheid dood te moeten zijn en niet terug en vooruit te kunnen kijken. Maar dit is het tegenovergestelde van dood zijn en toch zijn er gelijkenissen. Leven in het moment is het negeren van dood want wie men kan dood niet zien als men er niet voor kijkt. Men zou leven zonder angst en noden en men zou het niet lang kunnen volhouden in een wereld dan vandaag. Maar misschien zijn het de 3 maanden wel waard achtervolg door de 7 maanden dokloosheid en het sterven op een overdosis op de drug van het moment.



3) Accepteren

Het accepteren van beide voorbeelden hiervoor gegeven is onmenselijk. Meeste mensen die zelfmoord plegen leven in een wereld van optie 2 waar ze geen uitweg zien en meeste mensen die leven zonder gevolgen komen in een weg van optie 1 terecht. Beide met een fataal verlies voor de wereld die ze verlaten. Mensen desondanks de enige dieren met zelfbewust. Zijn zeer slecht in het onderschatten van eigen potentieel. Veel mensen geraken verwaarloosd in het onder/overschatten van eigen waarden en kunnen niet reflecteren zonder te vergelijken. Maar als 1 ding duidelijk is dan is het dat men nooit 2 identieke mensen zal kruisen. Dus het vergelijken van mensen is simpelweg waardeloos. Het mooie aan mens zijn is het kunnen kiezen voor de reden van bestaan. Voor velen een vraag onnatuurlijk natuurlijk en vraag waar men niet aan denkt en geen antwoord voor nodig heeft. Ze blijven elke dag opstaan. Voor anderen een vraag gelinkt aan persoonlijke waarden doelen en connecties die een motivatie voor het leven vormen. En voor de laatste een vraag die we ons elke dag stellen en nooit gaan antwoorden. Toch draaien we mee in deze samenleving. Toch hebben we verantwoordelijkheden en staan wij ook elke dag op. Misschien is get om te zoeken naar een antwoord op deze vraag onze motivatie bron te zoeken. Misschien is deze vraag de enige motivatie die we nodig hebben of zijn we te zelfbewust geworden en moeten we onszelf zoveel werk geven dat we zoals de eerste mensen worden. Dat komt er allemaal bij op ons bord rond de vraag “Waarom?”.

Een tekst geschreven voor mezelf.
Een tekst schreven om anderen te inspireren hun mening te delen.
Een tekst om mensen te doen denken
Een tekst om anderen wakker te schudden
Een tekst geschreven aan 1 stuk
Een tekst niet herlezen
Een tekst
Daar blijft het bij
Een tekst


ps: ik hoop dat mn tekst leesbaar en duidelijk was ik heb ze weldegelijk aan 1 stuk geschreven ne niet herlezen. stel gerust vragen en deel meningen. Ik ben benieuwd wat jullie hier van vinden.

Cédric

[Leon2]

Hallo, welkom.

Dat op een rijtje zetten van letters, spaties en leestekens heeft wel iets he?

Voor wie je het doet maakt niet uit. Het was lekker, een ordeningsproces, orde in de wanorde.

Anderen mogen weer gaan schudden met hun letters, en wat anders ervan maken.

Was nu het willekeurig plaatsen van letters, spaties en leestekens maar net zo lekker, dan hoefden we niet te doen alsof we wat bedoelen, willen zeggen, tot uitdrukking willen brengen. Een tekst geeft netto meer verwarring, zoals een koelkast netto meer warmte oplevert dan koude.

[arkhétupos]

ps: ik hoop dat mn tekst leesbaar en duidelijk was

Hallo.

Neen.

Voor andere mensen is jouw tekst, doorspekt van spel- en grammaticale fouten, en het gebruik van nietszeggende anglicismen, volstrekt onleesbaar.

Wellicht was jij erg oprecht toen je ze uitte, en gelukkig is dit forum daar ook voor bedoeld.

Maar beschouw ook, in retrospect, je eigen tekst.
Vijl eraan, breng het grammaticaal in orde, en je hebt voor jezelf uitleg gegeven.

Daar blijft het bij
Een tekst

Je doet jezelf tekort, noem het dan een gedicht: daar vallen taal- en grammatica "vrijheden" nog al wel eens te vergeven.
Wat betreft de inhoud van je tekst ... ooit van existentialisme gehoord?

Bovendien ben ik reuze benieuwd waar jouw: "Zelfmoordt", zijn oorsprong "vondt".

MvrG, &c.



PS
Je spreekt in generaliserende termen: "Toch draaien we mee in deze samenleving."
Wie zijn "we"?

Hoor jij daarbij?

Hoor ik daarbij?

Neen?
Ja?

Met welk recht vel jij dan dat oordeel over anderen?