Filosofieforum.nl

Als tijd en ruimte relatief zijn voor verschillende waarnemers (relativiteitstheorieën Einstein), kan er geen vaste hoeveelheid uitgedijde ruimte na een vaste hoeveelheid verstreken tijd sinds de Big Bang worden vastgelegd.

Verschillende waarnemers zullen immers verschillen van mening over de verstreken tijd sinds de zogenaamde Big Bang. Ben jij een paar keer in je leven dicht bij een zwart gat geweest of heb je een paar keer dicht tegen de lichtsnelheid gereisd, dan zal jouw idee over de verstreken tijd sinds de zogenaamde Big Bang verschillen met iemands idee van de verstreken tijd sinds de Big Bang die nooit de Aarde verlaten heeft.

Iemand met een zwaardere massa dan jij zal een ander idee van verstreken tijd hebben sinds de zogenaamde Big Bang dan iemand met een minder zware massa.Hoe meer je bewoog door de rumte, hoe trager je bewoog door de tijd, in dit universum. Ook al is het verschil met andere waarnemers miniem, het feit dat er een verschil is, hoe klein ook, maakt een groot verschil uit voor in welk soort universum we leven.

Een foton dat volgens ons miljoenen jaren gereisd heeft, is in werkelijkheid geen seconde verouderd. Volgens het eigen referentieframe van de foton bestaat er geen ruimte noch tijd in dit universum.

Alle ideeën over tijd en ruimte zijn gelijkwaardig. Er is geen voorkeursreferentieframe volgens Einstein.

Conclusie: we leven in een universum zonder Big Bang, waar de hoeveelheid verstreken tijd en de hoeveelheid gemeten ruimte waarnemersafhankelijke uitspraken zijn, waarbij er enkel een objectieve absolute, maar louter getheoretiseerde ruimtetijd bestaat, die meer 'waar' is dan de relatieve rumte- en tijdswaarnemingen in dit universum, geobserveerd door waarnemers.

Hallo Maarten, een mooi vertoog. Ik ben benieuwd wie er verder gaan reageren.

Ik zag op youtube een video die het bestaan van een BB inderdaad ondermijnde, maar wel om andere redenen.

En het zou natuurlijk nog kunnen zijn dat er een BB was, die voor sommigen 13,7 miljard jaar geleden minus een paar dagen/weken/maanden/jaren en voor iemand anders 13,7 miljard jaar geleden plus een paar dagen/weken/maanden/jaren kan zijn.

Tijd is dan relatief, maar een gebeurtenis is het verleden kan alsnog het ijkpunt/beginpunt zijn geweest.

Of er dan ook verschil is in uitdijing voor de een en de ander weet ik niet, Er is slechts een meningsverschil hoe lang het duurde, of over de snelheid van uitdijing.

Hoe sta jij daar tegenover?

Persoonlijk heb ik daar nogal een afwijkende hypothese over:

Ik denk: eerst was er de ruimtetijd. Een platonische figuur die enkel als idee bestaat. Deze theoretische figuur is echter meer 'waar' dan de relatieve tijds- en ruimtewaarnemingen opgemeten door ons, bewustzijnden.

Dan komt het eerste bewustzijn in de wereld. De eerste waarnemer. Deze 'zet', louter door zijn bestaan, een tijdslijn en rumte in de wereld waarop de waargenomen objecten worden 'geïnstalleerd'. Zoals Kant het zag. Deze tijdwaarneming en ruimtewaarneming van deze eerste levende waarnemer is relatief t.o.v. tijd- en ruimtewaarnemingen van andere waarnemers die daarna geboren worden. Zonder waarnemers, geen tijd- en ruimtecoördinaten voor objecten. De objecten zijn dan ongedefinieerd of onbepaald in de ruimtetijd.

Het waargenomen universum zonder waarnemers is de getheoretiseerde ruimtetijd, die enkel bestaat als idee, maar meer werkelijk of meer absoluut is (=niet relatief) is dan de relatieve ruimte- en tijdswaarnemingen door waarnemers.

Vergelijk het met de kwantumfysica: een object krijgt pas ruimte- en tijdscoördinaten na waarneming.

Ok, zeker interessant.

Bij Hegel begint de wereld in de negatie, waarna de situatie vooraf herinnerd wordt, en bevestigd door de negatie van de negatie. Hegel is een lastige filosoof, maar hierin lijkt hij wel een punt te hebben.
Het bewustzijn ontstaat dus door het dialectisch proces van negatie en negatie van negatie.

Ik had daar toen geen fysische beelden bij van ruimte-tijd begin, maar begreep later wel dat dit steeds herinnerd worden een scheppend proces is.

Het is in de filosofie vaak de elementaire zaken uitdenken.Niet zozeer een volledige kosmologie geven.

MaartenV schreef: ↑

28 aug 2022, 12:12

Persoonlijk heb ik daar nogal een afwijkende hypothese over:

Ik denk: eerst was er de ruimtetijd. Een platonische figuur die enkel als idee bestaat. Deze theoretische figuur is echter meer 'waar' dan de relatieve tijds- en ruimtewaarnemingen opgemeten door ons, bewustzijnden.

Dan komt het eerste bewustzijn in de wereld. De eerste waarnemer. Deze 'zet', louter door zijn bestaan, een tijdslijn en rumte in de wereld waarop de waargenomen objecten worden 'geïnstalleerd'. Zoals Kant het zag. Deze tijdwaarneming en ruimtewaarneming van deze eerste levende waarnemer is relatief t.o.v. tijd- en ruimtewaarnemingen van andere waarnemers die daarna geboren worden. Zonder waarnemers, geen tijd- en ruimtecoördinaten voor objecten. De objecten zijn dan ongedefinieerd of onbepaald in de ruimtetijd.

Het waargenomen universum zonder waarnemers is de getheoretiseerde ruimtetijd, die enkel bestaat als idee, maar meer werkelijk of meer absoluut is (=niet relatief) is dan de relatieve ruimte- en tijdswaarnemingen door waarnemers.

Vergelijk het met de kwantumfysica: een object krijgt pas ruimte- en tijdscoördinaten na waarneming.

Zou die abstracte ruimtetijd met 1 waarnemer al relatief worden, of pas met 2 waarnemers? Ze zien dan de ander en zien dat die anders is. Als je jezelf ziet, zie je dat je gelijk bent met wat je bent.

Ja, met één waarnemer is het niet relatief.

MaartenV schreef: ↑

28 aug 2022, 16:33

Ja, met één waarnemer is het niet relatief.

ok bedankt, de wereld is dus eerder een twee-heid dan een een-heid, vandaar misschien ook een dualisme in de wordende wereld...

Hoe ziet een waarnemer iemand die in een zwart gat valt (of toch: de event-horizon benadert)
Hoe ziet de waarnemer op de grens van de event-horizon iemand die dat niet doet? (of, een broodje aan het smeren was met twee beren)

98% heeft het fout.