Als je honger heb moe je ete. En anders is het gwoon dischkriemienaasie.
Re: You pushed me here
Geplaatst: 24 jun 2020, 19:40
door Bärbel
Ik dischkriemieneer ook tegeswoordigs. Er zijn twee categorieën in mijn leven: mijn moeder : niet-mijn-moeder. Dás mijn moeder, en al die anderen zijn niet mijn moeder, die zijn andermans en andervrouws moeder. Kzal de deur voor je open houden, als er incidenteel ergens een helpende hand bij nodig is, help ik je zeker als ik het kan. Maar kneem je nie op mijn nek noch rug. Ik ben geen bejaardenverzorgster en ook niet de hondenuitlaatservice en ook niet de vaste boodschappendienst en ook geen psychigeriater (praatjes als ‘ ik heb geen zin meer in het leven’ kan ik er niet bij hebben, kan het begrijpen, kan het niet tot me door laten dringen, ben er ook niet voor opgeleid, dus ben ik OPSlijder). Dat wil niet. Anders vreten de wolven je op. Ik laat me niet opvreten door categorie 2 want ik wil er graag zijn voor categorie 1.
Ik ben een egoïstisch klerewijf geworden. Zullen sommige dan denken. Maar als dochter van mijn moeder ben ik onvervangbaar (niet dat ik zou willen worden vervangen ook nie, maar ik bedoel maar dat dat onvervangbaar is en dus preservatiewaardig).
Ik ben een egoïstisch klerewijf geworden. Zullen sommige dan denken. Maar als dochter van mijn moeder ben ik onvervangbaar (niet dat ik zou willen worden vervangen ook nie, maar ik bedoel maar dat dat onvervangbaar is en dus preservatiewaardig).
Het "I myself pushed me there"-excuus?
Ok.
Lovenswaardig.
(Zouden meer mensen eens moeten doen ... kijken wat er dan gebeuren gaat.)