taalpurisme
Geplaatst: 16 jul 2019, 07:10
Het is nog te vroeg om over het taalfenomeen zwarte piet te beginnen, dus in heet verlengde ervan wil ik het woord neger centraal stellen om over na te denken.
We leven in Nederland in de schrijnende situatie dat ressentiment leidend is en de macht heeft over het bestaan, de macht heeft over de betekenis. Centraal in mijn denken, maar daar druk ik mijzelf verkeerd mee uit, een belangrijk perspectief, een invalshoek, is hoe betekenis tot stand komt.
Taalpurisme, woorden moeten uit het vocabulaire geschrapt worden, moeten worden gezuiverd uit het dagelijks leven. Woorden moeten gebrandmerkt worden, 'not done' worden verklaard, moeten tot eeuwige verdoemenis worden verklaard en tot vergetelheid worden gebracht. Wat hier gebeurd is dat de geschiedenis moet worden uitgewist, het geschieden, maar het geschieden is niet het verleden, maar het geschieden voltrekt zich nu, in het nu waarin teruggekeken wordt op wat is geweest.
Dat er zwarte mensen zijn, of negers, die niet zo zwaar tillen aan de steen van zwarte piet, die hoor je niet. Dat er nog veel zwarte mensen zijn die het woord neger met trots bezigen die nemen maar voor een klein deel mee aan het debat. Waarom krijgt een Sylvana Simons altijd de voorkeur boven iemand als bijvoorbeeld de Braboneger die eveneens zijn aandeel levert aan de totstandkoming van de zwarte cultuur? Nee, dit moet geradicaliseerd worden, dit vraagt om een statement, de Braboneger neemt deel aan de totstandkoming van de zwarte cultuur, Sylvana Simons doet dat niet, Sylvana Simons wil wit worden!
Ik moet denken aan de aanstichter van de zwarte pietendiscussie Quinsy Gario, die zij dat uiteindelijk zwarte piet alleen nog een plek heeft in heeft museum en geheel uit het dagelijks leven dient te verdwijnen. De betekenis van zwarte piet moet geheel en al verdwijnen, wat rest is het concentratiekamp museum.
Ik sta hier zelf heel dubbel in, ik weet niet wat ik hier mee aanmoet, ik kan er geen duidelijk standpunt over innemen. Dat heeft te maken met het gegeven dat ik denk dat ons moeten ontwikkelen van cultuurdrager naar cultuurmakers. Van mij mag Sinterklaas en piet vandaag nog verdwijnen en laat onze creativiteit de vrije loop gaan, we moeten toch in staat zijn om leukere dingen voor onze kinderen te bedenken? Maar deze insteek bevat geen ressentiment, geen wrok, rancune, gekwetstheid, de wereld doet mij onrecht aan. Daar ligt natuurlijk ook de oorzaak van het gegeven dat een Sylvana Simons altijd haar zin krijgt. De onderliggende mentaliteit is namelijk dat ze altijd op de ander gericht zijn, de ander moet veranderen, de ander moet voldoen aan mijn wereldbeeld, de ander moet mij terugbetalen, de ander heeft schuld bij mij. De Braboneger heeft daar allemaal geen tijd voor, die is bezig met zichzelf, die gaat niet zijn hele tijd bezighouden met hoe de ander dient te leven, hij is bezig zichzelf te ontplooien. De filosofen hebben de wereld geïnterpreteerd, het is zaak de wereld te veranderen. Marx heeft de wereld niet veranderd, hij heeft niets anders gedaan dan de christelijke doctrine verder te radicaliseren, de socialisten zijn de moderne christenen van deze tijd. Om de wereld te kunnen veranderen, dien je eerst de wereld goed te interpreteren, om dat kunnen dien je eerst interpretatie te geven aan wat de mens precies doet. We doen, we maken, facimus. Wat de mens onderscheid van de andere wezens op deze wereld is dat we betekenis geven aan de wereld, daarin lijken we een natuurlijke behoefte te hebben het mens-zijn buiten de natuurlijke orde te willen plaatsen.
Als ik na de befaamde speech van Martin Luther King kijk word ik nog steeds geraakt, wordt van mijn stuk gebracht, het vraagt om een appél waar ik niet omheen kan, het vraagt om actie, om stellingname, ik moet iets doen. Moet ik deelneming betuigen of moet ik deelnemen om de betekenis te veranderen? Moet ik Sylvana Simons tot in de eeuwigheid spijt betuigen, wat onbegonnen werk is, want haar grote haat reikt tot de eeuwigheid, haar lust zal nooit bevredigd worden, of neem ik deel aan de betekenisverandering, neem ik deel aan de woorden van Marin Luther King waarin als hij het woord neger uitspreekt, waarin de hele geschiedenis van de zwarte medemens besloten ligt, om haar betekenis te veranderen?
Ik sta hier dubbel in, ik weet niet wat ik ermee aanmoet. Enerzijds vraag ik mij af hoelang we door moeten gaan om het ressentiment, de grote haat, het leven te laten bepalen, een mentaliteit die ik veracht en minacht? Anderzijds, wat is de geschiedenis mij waard, ik bouw liever standbeelden voor mijzelf, voor deze tijd dan voor vergane glorie?
Wat moet ik hiermee aan?
We leven in Nederland in de schrijnende situatie dat ressentiment leidend is en de macht heeft over het bestaan, de macht heeft over de betekenis. Centraal in mijn denken, maar daar druk ik mijzelf verkeerd mee uit, een belangrijk perspectief, een invalshoek, is hoe betekenis tot stand komt.
Taalpurisme, woorden moeten uit het vocabulaire geschrapt worden, moeten worden gezuiverd uit het dagelijks leven. Woorden moeten gebrandmerkt worden, 'not done' worden verklaard, moeten tot eeuwige verdoemenis worden verklaard en tot vergetelheid worden gebracht. Wat hier gebeurd is dat de geschiedenis moet worden uitgewist, het geschieden, maar het geschieden is niet het verleden, maar het geschieden voltrekt zich nu, in het nu waarin teruggekeken wordt op wat is geweest.
Dat er zwarte mensen zijn, of negers, die niet zo zwaar tillen aan de steen van zwarte piet, die hoor je niet. Dat er nog veel zwarte mensen zijn die het woord neger met trots bezigen die nemen maar voor een klein deel mee aan het debat. Waarom krijgt een Sylvana Simons altijd de voorkeur boven iemand als bijvoorbeeld de Braboneger die eveneens zijn aandeel levert aan de totstandkoming van de zwarte cultuur? Nee, dit moet geradicaliseerd worden, dit vraagt om een statement, de Braboneger neemt deel aan de totstandkoming van de zwarte cultuur, Sylvana Simons doet dat niet, Sylvana Simons wil wit worden!
Ik moet denken aan de aanstichter van de zwarte pietendiscussie Quinsy Gario, die zij dat uiteindelijk zwarte piet alleen nog een plek heeft in heeft museum en geheel uit het dagelijks leven dient te verdwijnen. De betekenis van zwarte piet moet geheel en al verdwijnen, wat rest is het concentratiekamp museum.
Ik sta hier zelf heel dubbel in, ik weet niet wat ik hier mee aanmoet, ik kan er geen duidelijk standpunt over innemen. Dat heeft te maken met het gegeven dat ik denk dat ons moeten ontwikkelen van cultuurdrager naar cultuurmakers. Van mij mag Sinterklaas en piet vandaag nog verdwijnen en laat onze creativiteit de vrije loop gaan, we moeten toch in staat zijn om leukere dingen voor onze kinderen te bedenken? Maar deze insteek bevat geen ressentiment, geen wrok, rancune, gekwetstheid, de wereld doet mij onrecht aan. Daar ligt natuurlijk ook de oorzaak van het gegeven dat een Sylvana Simons altijd haar zin krijgt. De onderliggende mentaliteit is namelijk dat ze altijd op de ander gericht zijn, de ander moet veranderen, de ander moet voldoen aan mijn wereldbeeld, de ander moet mij terugbetalen, de ander heeft schuld bij mij. De Braboneger heeft daar allemaal geen tijd voor, die is bezig met zichzelf, die gaat niet zijn hele tijd bezighouden met hoe de ander dient te leven, hij is bezig zichzelf te ontplooien. De filosofen hebben de wereld geïnterpreteerd, het is zaak de wereld te veranderen. Marx heeft de wereld niet veranderd, hij heeft niets anders gedaan dan de christelijke doctrine verder te radicaliseren, de socialisten zijn de moderne christenen van deze tijd. Om de wereld te kunnen veranderen, dien je eerst de wereld goed te interpreteren, om dat kunnen dien je eerst interpretatie te geven aan wat de mens precies doet. We doen, we maken, facimus. Wat de mens onderscheid van de andere wezens op deze wereld is dat we betekenis geven aan de wereld, daarin lijken we een natuurlijke behoefte te hebben het mens-zijn buiten de natuurlijke orde te willen plaatsen.
Als ik na de befaamde speech van Martin Luther King kijk word ik nog steeds geraakt, wordt van mijn stuk gebracht, het vraagt om een appél waar ik niet omheen kan, het vraagt om actie, om stellingname, ik moet iets doen. Moet ik deelneming betuigen of moet ik deelnemen om de betekenis te veranderen? Moet ik Sylvana Simons tot in de eeuwigheid spijt betuigen, wat onbegonnen werk is, want haar grote haat reikt tot de eeuwigheid, haar lust zal nooit bevredigd worden, of neem ik deel aan de betekenisverandering, neem ik deel aan de woorden van Marin Luther King waarin als hij het woord neger uitspreekt, waarin de hele geschiedenis van de zwarte medemens besloten ligt, om haar betekenis te veranderen?
Ik sta hier dubbel in, ik weet niet wat ik ermee aanmoet. Enerzijds vraag ik mij af hoelang we door moeten gaan om het ressentiment, de grote haat, het leven te laten bepalen, een mentaliteit die ik veracht en minacht? Anderzijds, wat is de geschiedenis mij waard, ik bouw liever standbeelden voor mijzelf, voor deze tijd dan voor vergane glorie?
Wat moet ik hiermee aan?