Ik ben zelf vader. ik zie mijn kinderen echter niet als het mijne,in de zin van lijfeigenschap, maar meer als zelfstandige wezens, waarbij ik een verantwoordelijke taak heb van opvoeden. Opvoeding zoals ik het zie is het begeleiden,waarin ik geen autoriteit vorm als zijnde mijn wil is wet, maar probeer ik hen te begeleiden in wat zij willen en hun bewust probeer te maken van de consequenties van hun keuzes.
eigenlijk heeft dit te maken met mijn eigen beeld van onderwerping. Zoals jij dit uitlegt:
Zodra het kind meerderjarig wordt, kiest het zelf tot welk land het wilt behoren.
, zo heb ikzelf geen keuze gemaakt aan welk land ik wil toebehoren en onderwerp ik mij ook niet aan een overheid. Ik zal dus nooit een onderdaan zijn zolang ik geen keuze maak en dat maakt mij tot een vrij mens,wat ik mijn kinderen ook tracht te leren.
Echter waar ik in mijn beleving een vrij mens in ben, ben ik in de ogen van een ander,die de overtuiging heeft dat wat je bent te maken heeft met je afkomst,geboorteplek,nationaliteit van ouders, een onderdaan, lijfeigene van een staat/land.
Jij bent een andere ik, ik ben een andere jij.
Onze verschillen zijn niet bedoeld om een waarde aan te geven, maar om elkaar te verrijken