Deze week fietste ik door de wijk. Een drietal jongetjes was druk bezig met het vinden van pokemonfiguurtjes met behulp van de App van hun telefoon. Eén van hen riep:"Wat the fuck, mijn App crasht. Zijn vriendjes liepen geschrokken en bezorgd naar hem toe. "Geintje" grijnsde hij hen toe.
Ik kreeg een gevoel van vrolijkheid bij het zien van dit tafereel. Het is het zien van het bijzondere in het gewone. Ik had er ook aan voorbij kunnen fietsen. Zo genoot ik deze week ook van de insecten in mijn tuin. En weer kreeg ik dat gevoel van blijdschap en tevredenheid. Ik merk dat vaker bij mijzelf en anderen op.
Ik ben van mening dat het proces dat ik beschrijf, het toeschouwer zijn (zonder commentaar) van dergelijke taferelen en de gevoelens die dan ontstaan, getraind kan worden. Ik denk ook dat die gevoelens van bijvoorbeeld vrolijkheid, opgepikt (kunnen) worden door derden. Misschien kan je (ik) een steentje zijn in de vijver - wij maken er dan een vrolijke wereld van, hoe klein die ook is.
steentje in de vijver
steentje in de vijver
Dit is volmaakt, Dat is volmaakt.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 25 gasten