Filosofieforum.nl

(even voortborduren op een eerder bericht)

Elkaar in de ogen kijken

Hoe doe je dat eigenlijk?

De oude gedachte was dat je licht uit je ogen kwam, en dat wat weerspiegeld werd de wereld om je heen was/is. Een beetje als een vleermuis.
De nieuwe gedachte is dat licht van buitenaf komt en alom is, zodat we allemaal hetzelfde kunnen zien en niet hoeven te spiegelen, laat staan moeite hoeven te doen om te zien hoe de wereld om ons is (niet zoals de vleermuis dus)

Dan is het eigenlijk wel een heel fascinerend proces, dát je elkaar in de ogen kunt kijken.

Het werkelijke spiegelen.

Ik kan heel goed begrijpen dat er een bepaalde angst bestaat om elkaar in de ogen te kijken. Juist dat wil ik weten, waar die angst vandaan komt en waar ze op gebaseerd is. Dan nog begrijp ik de angst wel, die iemand zou kunnen voelen (niet alleen) mij te ontmoeten.

Maar wij zijn allemaal mens, uit mens gemaakt, toch?
Waar bestaat de angst dan uit?

Allemaal bang voor het onbekende? Als iemand je aankijkt, sla je dan ook je ogen neer?
Of is het toch Homofobie, maar dan met een ander gekleurd lampje erop?
(Homosexualiteit- en bijbehorende fobie, is een heel ander verhaal, daar heb ik het hier niet over.)


Eigenlijk gaat het er niet om "waarom" we elkaar in de ogen kunnen kijken, maar eerder "dat" en "hoe?"

Als het goed is, beantwoord het waarom zichzelf dan vanzelf wel met:
"Waarom zie ik niks?"
Als antwoord op:
"Ik zie niks! Waarom?"

Enzovoorts, enzoverder.

Blijkbaar, om uit die ellendige cirkel te komen, moet je ogen, oren, en een darmkanaal evolueren.
De kunst is ze te weten gebruiken.

En dat heb ik het over "gevoel" nog niet eens gehad.
Uiteindelijk komt dat toch altijd achteraf.

Vereiste is wel elkaar aan kijken.

Dat is soms al iets onkies. Iets dat je niet doet. In sommige culturen meen ik ook ongewenst. Daarmee belast je de ander teveel.

Iets agressiefs. Hier misschien juist positief als assertiviteit.

Wat ik begrijp, is dat als je iemand nog niet kent het niet kies is elkaar gelijk aan te kijken.

Maar soms kom je wildvreemde mensen op straat tegen en kun je er een staarwedstrijdje mee houden. De verliezer wordt boos: "Wat zit jij me aan te kijken?" - "Ho ho, jij mij toch ook?"
"Oh ja, dat is waar."

En voor je het weet heb je een gesprek.

Ik denk dat het instinct is.
Het is impertinent, en ik denk dat het bedreigend is.

Zeker met een vreemde; het is te intiem, het is kwetsbaar. Je wilt niet teveel prijsgeven aan een vreemde.
Daar komt het volgens mij vandaan. Nog steeds voelen mensen zich dan ongemakkelijk, en wordt het onbeleefd gevonden vreemden lang aan te staren.

De uitdrukking op iemands gezicht kan veel zeggen.
Mensen herkennen gevoelens feilloos.
En soms willen mensen dat niet direct aan een vreemde kenbaar maken.

Dieren vatten het ook vaak op als bedreiging. Honden en katten die je niet goed kent vinden het niet prettig, daar kom je vanzelf achter, haha.

Eerlijk gezegd, ik heb er niet veel moeite mee, en als ik met iemand in gesprek ben verwacht ik wel dat mensen me aankijken.
Want dat doe ik ook. Ik stel me open op, dan kan de ander dat ook doen. En is er sneller contact. Iemand die wegkijkt wil geen contact, die vlucht weg.

Maar kan ook zijn dat je direct iets in elkaar herkent, dan heb je een klik, of in ieder geval overeenstemming.

Hoi Soyonne, leuk dat je dit weer even oprakelt.

De uitdrukking op iemands gezicht kan veel zeggen.
Mensen herkennen gevoelens feilloos.

Ja op de eerste.
Nee op de tweede. Een welluidende nee! Was het maar waar!

Pas als je elkaar in de ogen kijkt, kun je vermoeden waar je aan toe bent, maar nog steeds kunnen de gevoelens anders of verborgen zijn.
(The outlaw Josey Wales, is zo'n voorbeeld van een rechtvaardige koele kikker.)

Honden en katten kunnen het niet schelen, daar win je altijd de staarwedstrijd mee, omdat zij de regels niet gebruiken, zoals jij.

Met deze meneer, kun je het beter niet doen:

("HMMPFFF")

Die gaat je slopen, omdat hij denkt (antropomorfisch gezien) dat je boven hem probeert te komen. Daarom zijn mensen geen apen, alhoewel sommige apen wel op een mens lijken.

Als je ze herkent, kijk ze dan maar niet in de ogen, Tenzij je denkt meester te zijn, maar daar kom je snel genoeg achter.

Ken je Bokito trouwens? Persoonlijk, of alleen vanuit het nieuws?
Ik ken hem persoonlijk, maar omdat hij gevangen zit, laat ik hem meester zijn. Meer dan een vluchtige blik, wissel ik niet met hem uit.

(Het is meestal wel een kortstondige blik van begrip, als hij kon praten zou hij beweren dat ik gevangen zit)