Bokito

[memeticae]

Herinnert U zich hem nog?

Mooi hè?

Heeft U hem wel eens ontmoet?

Mooi hè?

Welhaast een God onder de (Zilverrug-)Gorilla's.

Als je hem in het echt zou tegenkomen, dus zonder grenzen, of zonder de nabijheid van zijn of jouw broers, is: Niet in de ogen kijken, en zeker niet grinniken! Dan wel goed advies?

Of ga je daarover eerst eens lekker discussiëren? Alvorens de aap vrij te laten?

[Leon]

Er zijn werkelijk walgelijke toestanden in Blijdorp waar de apen achter glas door mensen worden aangegaapt en gefotografeerd en uitgedaagd, terwijl nadrukkelijk het verzoek is dat niet te doen. Dierentuinen zijn echt afschuwelijk. Kies dan toch maar een pretpark...

[yopi]

Vroeger had je ook mensen in dierentuinen die tentoongesteld werden.

De beschaving rukt op zeg maar ...

[memeticae]

Pretparken ... tsja.
Tegenwoordig de beschaafde manier van "aapjes kijken", of is het toch meer "monkey see, monkey do" wat daar gebeurt?
(Ik vraag het maar, want ik weet het niet; kom er ook eigenlijk nooit.)

Een leuke sub-vraag zou kunnen zijn of het het hoofd is dat naar het pretpark wil, of het lichaam? Wie van de twee wil misselijk worden?
Ik bedoel: Ik ben wel eens in pretparken geweest natuurlijk, als kind, wie niet.
Mijn herinneringen daaraan gaan altijd gepaard met misselijkheid.
"Tot we misselijk van het draaien en de limonade zijn." Welk hoofd wilde naar dat pretpark? Het mijne toch zeker niet, in het vooruitzicht op een misselijk lichaam? Nee, het moet een ander hoofd geweest zijn. (Dat van pappa, mamma, oma, opa, noem maar op)
Dat verklaart -tenminste voor mij- waarom ik er niet meer kom: er is geen hoofd meer dat wil dat mijn lichaam nog/weer misselijk wordt.

Dierentuinen hebben meen ik nog wel een functie: de band tussen de verzorgers en de dieren, en dat de dieren in een dierentuin volgens mij vaak beter af zijn dan een gemiddeld huisdier (ik wil niet zeggen: "of in het wild", want dat kan ik niet onderbouwen).

Maar aan de andere kant lijkt het ook weer zo te zijn dat de meeste dierentuinen in pretparken veranderen (en vice versa).
De misselijkheid (in mijn hoofd) bij de gedachte alleen al, blijft.

Gelukkig is er televisie, dan kunnen we met z'n allen, lekker beschaafd, naar tentoongestelde mensen kijken. (In een kastje.)

Of is dat een wel heel cynische kijk, eentje die ik bij yopi meen te proeven.
(Tenzij ik er weer naast zit natuurlijk, maar soms is tussen de regels door lezen lastiger dan de regels lezen.)

Hoe kijkt een stoïcijn er eigenlijk tegenaan Leon?

[Leon]

De dierentuin is een sociaal experiment van jezelf met gevangen gezette en uit hun natuurlijke leefomgeving gehaalde dieren, die daar een kunstmatig en beperkt leven leiden.

Ik herinner mij de diepe verdrietigheid en tranen, dat is wat anders dan misselijkheid, maar dan heb ik misschien toch nog liever de misselijkheid, daar kan je nog iets aan doen. Aan die omstandigheden van die dieren, hun gekwetste blikken, kijk ze maar eens echt in de ogen...

[Leon]

Ik ben trouwens ook sterk tegen het houden van huisdieren, zeker omdat de meeste "baasjes" volkomen krankzinnig met dieren omgaan. Ik heb dat ook gedaan als jongen.

[memeticae]

Vandaar mijn enige "begrip" met dierentuinen.

Ik heb een schotel, zoals je weet, en daar ontvang ik de zender: ZDF.Kultur, mee.
Op die zender wordt: Tierische Kumpel, uitgezonden.
(Helaas doet het artikel totaal geen recht aan het programma, maar dat schijnt vaker voor te komen.)

Het bezien van dit soort docudrama, als je de voice-over tot stilzwijgen brengt (die macht heb je nog, met je afstandsbediening, wist je dat?) lijkt het wel een documentaire. Dus minus de "belerende" of "avontuurzuchtige" stem, die we allemaal wel kunnen missen als kiespijn (Kijk eens, "Ondersteboven": een ander gebruik van "allemaal"!), kom ik tot mijn vorige uitspraken:
De "verzorgers" proberen het de dieren zo leuk en interessant mogelijk te maken. Dan denk ik weer: Ja, het is een roeping, en het creëert werkgelegenheid.
Maar gezien de ene na de andere dierentuin dicht gaat, of overgaat op "makkelijk houdbare" wezens, neemt de werkloosheid weer toe.

Maar wat gaat er met de dieren gebeuren?
Geld om ze "vrij" te laten is er niet, en hoe ethisch is het wel niet een in gevangenschap geboren dier "vrijheid" te geven? Hoe lang overleeft het dan?
Moet je dan je schouders ophalen en zeggen: dat is de natuur?
Door stropers gepakt te worden. Het doet de verzorgers pijn dat telkens weer te moeten zien, maar ze hebben geen stem.
Waarom eigenlijk niet?

Hetzelfde geldt ook voor filosofie uitdelen.

Blijdorp ken ik niet, maar de apenheul erg goed. Een tante van mij heeft haar doctoraal gehaald met apenstudies.
Een van de punten van haar proefschrift, als ik het me goed herinner, was het aantal en verschil in geslacht en leeftijd van een stabiele populatie.
(Mijn tante heeft overigens een hekel aan Dawkins, waarom, heeft ze me nog niet verteld, ik wacht de tijd af waarop de mogelijkheid tevoorschijn komt dat ze mij dat nog eens uit kan leggen. Dat wel wel zijn als alle vectortjes bij elkaar kunnen komen: als f(t) op g(t) lijkt.

Maar ik begrijp je sentiment.

Kijk de mensen om je heen eens in de ogen, de kans dat je een klap voor je kop krijgt is erg groot, zeker als je door blijft kijken.

Het leven lijkt een dierentuin zonder houders?
Krankzinnig!

Maar wie is de hoeder in de realiteit, in werkelijkheid?
Zijn het de ouderen of de jongeren?
Of toch maar gewoon jezelf?
Of is het misschien beter te vragen: welke realiteit?

Zie je die kooi om je heen?
Heb je zelf geschapen.

Bedacht ik me nog:
Hoe mooi dat allemaal wel niet past in een evolutie, gedreven door slechts zeven vogeltjes, die elkaar proberen te volgen; mits ze zin hebben.

En pas als je dat kunt begrijpen, is er plaats voor de vraag van "sociaal gewenst gedrag".

Dan pas, kun je de vraag begrijpen.

Hoe zei Bertus het zo mooi onlangs: "voor de tijd van Kain en Abel"
Was niemand elkaars' broeder hoeder.

Toen was het begrip "steen" nog onbekend, noch dat ermee gegooid en gedood kon worden.

Welnee, er bestonden al veel andere mogelijkheden.
Chemische oorlogsvoering is per Geneve-conventie uitgebannen.
Maar, hoe leg ik dat mijn witte bloedlichaampjes uit?

Alles is symbiose, alles is synergie?
Tegen DNA valt niet te rationaliseren.
Tenzij je het weet te beteugelen.

Of zoiets.
(Om ook eens een "yopi" te gebruiken.)

Augurken in zuur helpen.
Die zijn zuur. In een zuur milieu houdt weinig stand, praktisch alles is basisch en wordt opgelost, tenzij het zuurder is dan dat jij het bent.

Wie in zijn jeugd reeds zure augurken heeft gegeten, vindt ze zo zuur niet meer.

Hoop ik.

HM.

Zou Narcissus vrede kunnen hebben met een zuurder zuur?
Een waarin hij op kan lossen?

Ik denk het het niet.

Wat als Bokito zijn gelijke ontmoet?
pH 1,0 vs pH 14,0?

Puur water?

Of is dat de zoveelste rare gedachte van me.
Altijd maar streven naar onzuiver water.

In troebel water ... leven vissen?

::

Wat ik hier nu allemaal raaskal, kan in 1 zin samengevat worden.
Niet door mij, maar misschien is dat maar goed ook.

Leon, yopi, en de rest.
Doe je best!

1 woord, zou mooier zijn.
Waar al het hierboven geschreven in verenigd werd.

[memeticae]

Ik geef alvast een voorzet, als ik mag:
Universum.

Behalve de lege verzameling behoort alles daar toe.
Inclusief de lege verzameling.
De index die zichzelf in de index van de catalogus opneemt, onder de kop: "artikelen die niet verkrijgbaar zijn", is nog steeds een index.

En dat is nou juist de rare paradox.

Als je niets bent, heb je er vrede mee.
Want als je niets hebt te geven, kan niemand het afpakken.
En wordt je, als het goed is, niet in de catalogus genoemd.

Jammer dat Tino niet meer meeleest.
Ik denk dat juist hij mijn woorden op hun waarde zou kunnen weten te schatten.

Maar gelukkig hebben we nog philotuut.

Die mijn hele relaas in één woord zou kunnen weten samen te vatten:
"<dit is een plaatsvervanger>".

Ik weet zeker dat hij, wat tussen de "<>" staat, in weet te vullen.

Met slechts één begrip, waardoor hij het laatste woord krijgt, in deze draad.

Ik zeg alvast, voor mijn beurt misschien, bravo!
Want daarna kan ik het nooit meer zeggen.