Filosofieforum.nl

Betalen voor vernietiging van fossiele brandstof

Ik luister naar het hoorcollege van Herman Philipse over klimaatverandering.
Het klinkt absurd, maar betalen voor vernietiging van fossiele brandstof is misschien een oplossing voor de Gruenparadoxon, de paradox waarbij langzaam opkomende reductie van afname van vervuilende brandstoffen juist voor sneller verergeren van vervuiling zorgen doordat die brandstoffen dan gedumpt worden tegen lagere prijzen.

Als we betalen om de producent zijn brandstof op een milieuvriendelijke manier te laten vernietigen, hebben we natuurlijk geen energie hiervan en kost het geld, maar twee dingen worden gegarandeerd:

1) De onafhankelijkheid van vervuilende brandstoffen wordt versneld
2) De vervuilende brandstoffen worden onschadelijk gemaakt

Daarbij wint de producent door de vergoeding, plus eventuele grondstoffen uit onschadelijk maken van de brandstof (als dat maar geen andere brandstof is). Er verandert niets want de brandstof zou hoe dan ook opraken, maar het milieu wordt natuurlijk wel minder belast.

Daarbij wint de afnemer onafhankelijkheid en een toekomst waarin die onafhankelijkheid echt nodig is, omdat de brandstof dan op is.
Ik hoop dat betalen voor vernietiging van fossiele brandstof als optie meegenomen gaat worden door afnemers en producenten.

Wiki (Engels) https://en.m.wikipedia.org/wiki/Green_paradox

ha mooi, ze hebben mijn suggestie overgenomen op de wiki. Nu hoop ik maar dat iemand ook echt iets daarmee gaat doen...

Radicale ideeën

Als je radicale ideeën hebt, ben je een radicaal. Nu zou je dat in het kader van ernstige klimaatproblemen als geuzennaam kunnen beschouwen, maar het gaat er, denk ik, om ideeën te vinden die minder radicaal zijn, maar wel effectief.

Het kenmerk van radicale ideeën is dat er groepen mensen radicaal van kwaliteit van leven moeten veranderen, hun manier van leven totaal moeten opzeggen, en er vooral minder van worden.

Als de kwaliteit van leven drastisch verandert door natuurgeweld is dat geen morele kwestie. Als het door oorlogsgeweld gebeurt is het een morele kwestie waar de meningen verdeeld (en tegengesteld) zijn. Als het door beleid in vredestijd zou moeten gebeuren is het een morele kwestie waar bijna iedereen tegen is, behalve de radicale denkers.

Op zich zouden nog wel meer mensen het eens kunnen zijn dat radicale gebeurtenissen noodzakelijk kunnen zijn, maar moreel gezien is er eerder het idee dat het dan jammer is dat het afloopt, maar aan alles een einde moet komen, en dat radicale of gekke maatregelen om met grote onzekerheid misschien de levensduur van de mensheid iets te verlengen, in toekomstige generaties, niet per se een morele plicht zijn. De “nuchtere houding” is dan gewoon het verlies toegeven, en er het “beste” van maken, waarbij voor dat “beste” geen enkele radicale concessie wordt gedaan.

De “nuchterheid” kan gezien worden als kwade trouw aan de gedachte van mogelijk maken dat de mensheid kan overleven, maar is niet te bestrijden. Het is moreel onjuist mensen tot andere gedachten te dwingen of om hun gedachten te negeren met radicale maatregelen.

Radicale ideeën ten aanzien van het probleem van klimaatverandering betreffen:

• - Voorkomen van broeikaseffect
  - Aanpassen aan de gevolgen van het broeikaseffect
  - Technisch vernuft gebruiken om broeikaseffecten te verminderen

De urgentie is al dusdanig hoog, dat eigenlijk alleen zeer radicale maatregelen effect kunnen hebben, en moreel gezien kan dat dus niet, aangezien een meerderheid het vooralsnog liever wil laten.

Of er breekt nog een zeer wereldomvattende oorlog uit, die de leefomstandigheden enorm primitief maken en de bevolking drastisch decimeert, of de klimaatveranderingen geven enorme natuurrampen die hetzelfde effect hebben, en dan is er nog een mogelijke toekomst/klimaat voor de overlevenden, of we zijn niet radicaal genoeg en overleven niet.

Moreel gezien is niet overleven de beste optie, want oorlog maken is niet moreel, en wachten/hopen op natuurrampen om het probleem op te lossen ook niet.

Als de mensheid het overleeft, heeft die een gemankeerde moraal of geluk gehad.

Een oorlog kan waarschijnlijk nog niet eens zonder het milieu nog weer eens overdreven te belasten, of je moet toch aan neutronenbommen denken.

De moraal van Epictetus, wat buiten je macht ligt hoef je je niet druk om te maken, is een moraal die er vrede mee heeft om niet te overleven, en als we dan door toevalligheden wel overleven dan is dat geluk hebben. Maar koste wat het kost overleven door radicale maatregelen op te dringen aan anderen zit niet in die moraal, al zal de stoïcijn ook dat ter kennisgeving aannemen.

Nu was delen van de mensheid conserveren voor een latere periode, of grote groepen alleen laten leven in een virtualiteit (energieneutraal mogelijk) zodanig radicaal dat je niemand direct meekrijgt, maar als de noodzakelijke keuze zich voordoet, is dan ineens niet meer zo radicaal. Beter nog dan oorlog of natuurramp zou ik zeggen. Het idee is dat als de keuze zich aandient: sterven of op alternatieve wijze overleven, dat dan invullingen aan ideeën mogelijk zijn die eerst te radicaal leken.

Het moment van keuze tussen leven en dood is gewoonweg iets dat dichterbij komt.

Oei oei, Leon, je hebt nog net geen sandwichbord om.


(Het waarom van groen wordt uitgelegd, wees maar niet ontevreden. Maar als je al niet ontevreden was, heb je het het nu wel begrepen? En zie je wat ik hier doe?

Ik laat je Zien je wat ik hier probeer te doen.

Er was eens een Kretenzer die vroeg: "Wat bestaat er eerder? De kip of het ei?" "Ik zei: de kip natuurlijk, een ei kan geen ei leggen, alleen een kip kan een eierleggende kip maken"
"Hetzelfde geldt overigens voor mensen: Een mens kan een mens leggen en iet maen."

Zijn broer antwoordde me toen: "Geloof hem niet: hij liegt altijd, juist in zijn vragen." De Romeinen noemden dat: Non Sequitur. Geloof ik.

Ik ben noch Romein noch Griek, maar gelukkig valt mij de vraag van de omnipotentie van God ten deel en niet het bewijs.

Waar mijn broer geboren is, weet ik nog steeds niet evenmin of we tweelingen waren, mijn broer was al ver voor mij de ruimte in, denk ik soms. En dan denk ik weer dat hij achterloopt op mij en ik hem les moet geven.
"Die dan lesgeeft, die dan leert", nog zo'n mooi (on)begrip.

Hé! ... wacht effe ... ik begin yopi te begrijpen met zijn twitter-idee van een forum.

Niemand weet het en iedereen vraagt: twiet? twiet?

Maar "hoe" vraagt praktisch niemand, het is altijd: "Ok! Goed! Hoe gaan we dat doen dan?" In verdekte opstelling.

"Twat Twat!" (?)

(Eh, wat gaan we eigenlijk doen dan? Waarom?)

Dat wat we hebben afgesproken? Daarom dus toch? Per "Onderwerp"?

Of trek je je terug? Gewetensbezwaard? Zo wordt door jou jouw dan toch door de Homo Sapiens Sapiens en zijn ratio, jouw Homo Sapiens zijn en enkenen bepaald.

Zeg maar.


Welkom! Zeggen we dan, hier is wat geld, of macht, of power, of overredingskracht.

Doe ermee wat je wilt, maar besef dat je leeft op ons krediet.


(En dat is niet eerlijk, want waar komt het eerste krediet vandaan?)
( Wie geeft de eerste debit-checkuit? Als je nadenkt?




::

Laten we ons de volgende techniek eens voorstellen:
In een energiecentrale wordt de fossiele brandstof zo goed mogelijk omgezet in pure CO2 (omdat dat volgens het lemma schijnt te kunnen en wat restproducten zoals zwavels, zware metalen e.d. (Welke overigens prima te hergebruiken zijn)). (Dubbele haken, ja het is lelijk, maar deze zin, de voorgaande, wilde het zo zodat hij niet hoefde door te gaan over het hoe en waarom dáárvan dan niet wel. (Dat recylcen van reststoffen dus.)) (Zie je?) In bijvoorbeeld een zuivere O2 omgeving, zodat er ook geen NOx-en onstaan, en bij een gunstige temperatuur en een manier van uitlaatgasrecycling zodat HC en CO ook niet gevormd kunnen worden, danwel alsnog in pure CO2 omgezet worden. Om eens een chemische grap te slaan : "Het is een centrale vol radicalen: Een radicale centrale!"


100% energieneutraal! (Als het rendement niet meegeteld wordt, meer dan 100%, Eueka!
Vervolgens wordt deze pure CO2 gemixt met lucht, in een bepaalde verhouding, en over een bed chlorophyl geleid. De koolstof (biomassa) en de zuurstof die de chlorophyl onder invloed van zonlicht (of, indien het rendabel te krijgen is, kunstlicht) maakt, voer je vervolgens weer aan het begin van je proces toe.

Een soort van alternatieve zonnecentrale heb je dan, die, als het een beetje mee zit qua ontwikkeling in de technieken, geheel op fossiele brandstof kan draaien en uiteindelijk ook zonder. De prijs van de opgewekte energie kan steeds hetzelfde blijven als de gronstoffen inderdaad voor dumpprijzen op de markt komen zodat binnen mum van tijd de bouw- en ontwikkelingskosten gedekt zijn.

Als door de H.H. klimatologen na verloop van tijd wordt opgemerkt dat de temperatuur begint te dalen omdat de hoeveelheid CO2 is afgenomen, kunnen we gewoon even weer wat in de lucht laten lopen, kost wel rendement overigens, dus dan moeten we de kostprijs van de vraag van "uitbundige" energie (dus niet die van de industrie^) bijstellen dus willen we dat, democratisch gezien, wel?

(HM, Risa?)

Dat vergt heel wat gecoördineer, keiharde afspraken en gecontroleerd toezicht.

De vraag die dan natuurlijk overblijft is: "Wie gaat controleren en wie ziet daar op toe?"

In een "vrije" wereld (met een vrije energiemarkt) en in een republikeinse wereld met zowel conservatieven als liberalen zal dit echt nooit haalbaar worden.
In het eerste geval gaat opeens iedereen elkaar controleren, met alle gevolgen van dien en in het tweede geval valt er niets te controleren, omdat er niks gedaan wordt. Laat staat dat er iemand wordt aangewezen om te controleren.
(Misschien als er geld mee te verdienen valt, maar aan de andere kant lokt geld verdienen weer sjoemelen uit.)

History tells us that once a stupid rich man gets poor, he doesn't usually get rich again… unless he is Donald Trump.
—John Green

Misschien komt het er wel op neer, dat als je met elkaar afspraken maakt, je ook moet toestaan dat je elkaar wederzijds mag controleren.
Daar zijn manieren voor: Zero-Knowledge en Zero-Knowledge Proof.

Zie ook dit artikel:A zero-knowledge protocol for nuclear warhead verification met behulp van het Britisch Test Object.

Controle op die manier, lijkt mij een hele elegante en sjoemelbestendige methode.


Goed de controle is opgelost, nu die afspraken en coördinatie nog.
Dus ik denk dat ik maar met je mee ga lopen, ook met een sandwichbord om, maar dan met als tekst: "Wake up, sheeple! Know who's in control"
(oneerlijk is het niet).

In de hoop dat zelfs de ironie begrepen wordt.
(Maar daar hebben we het verder niet meer over.)

Vond nog een grappig plaatje, dat ergens wel past binnen deze context:


Eehhmmm ... "Moral fibre?" Is dat wat hij bedoeld? Er zit een bepaalde ironie in, in de zin: dat de website niet meer bestaat. Stanfill, dus in wezen (per internet) niet meer bestaat. (Gelukkig) Geen nieuws meer oplevert en dat derhalve zijn kunst gewaardeerd zou kunnen, op het domein waar hij ooit te vinden was: farleftside.com

Aan de andere kant kun je heel dit probleem voorkomen, door nooit verder te (hoeven) gaan, dan je benenwagen je kan dragen.
Maar nu klink ik paleoconservatief waarschijnlijk.

Ja? En? Is daar wat mis mee?

(Ik hoor "ze" nu al: "We zitten nu eenmaal in deze situatie en moeten er mee om weten te gaan", en daarom moeten we er maar het beste van maken. Hoe heten die mensen ook al weer? Objectivists, of pejoratief (scheldend) Ayn Randisten? De DAESH is er niets bij.
Zie een vergelijking tussen twee gelijken niet als oproep tot vernietiging van beiden, zou ik bijna kunnen zeggen. (Ik heb het boud gezegd, zodat er geen vergissing mogelijk is en er per ongeluk toch geen mogelijke vernietiging gelezen werd. Dat kan ook niet, want ik heb in deze falacie nog niet eens woorden nodig gehad om te beschrijven hoe groot ze is.

Maar genoeg 007 nu, elke idioot en niet idoot ter wereld weet dat IS het tegengestelde bereikt van dat ze beweren te bereiken.

Nu kan het zijn dat ik de enige idioot ter wereld ben.
Dat zou wel leuk zijn, want dan ben ik toch uniek.
En heb ik bewezen dat ieder ander die je "idioot" noemt, een wijsgeer is, tenzij ik het ben.





Nou, kijk!
Ben ik het met je eens of niet? (In het kader van de wederzijdse controle hé)

Maar Ach, om met Tino te spreken: "Het zijn allemaal maar narcistische schimmen, moeten we beseffen."

RABARBERRABARBERRABRBERRABARBER!

Google schreef:Geen resultaten gevonden voor RABARBERRABARBERRABRBERRABARBER!

Nog niet, binnenkort wel. Dan krijg je dit bericht.
Hoe mooi zou het zijn als deze rabarberbeweging aan het begin zou kunnen staan van een nieuwe energiecentrale?

Of is dat ook al te Narcistisch?
Goeroe memeticae (altijd met een kleine letter: zo bescheiden is hij.)
HAHAHAAAHAHAHAAAAAAHAHAHAAAAAAAAAAAAAHAHAHAAAAAAAAA!!!!
:greins: en en 0;) tegelijk.
HM ... doet me ergens aan denken:

Pfff.

Zie je die kroeg daar Leon? Ik zie z'n naam niet zo goed ...
Eu-- Py --- Ep --- So --- Ar--- ... "Bar"? Ik word er geen wijs uit.

Zie jij het wel? Geef me jouw bril eens!
Hé nou zie ik helemaal niks meer, oh nee, wacht, alles veel scherper. Het komt me onbekend bekend voor. Als er soort van Deja Vu, zeg maar.

Maar hier ... Dit café is veel leuker: "Zeno's Bar."
Kun je oneindig veel zuipen zonder dronken te worden!
Oneindig lang praten zonder tot een punt te komen en oneindig lang redeneren zonder redenatie.
Ik ben er al een paar keer uitgeschopt, maar toch laten ze me iedere keer weer binnen. Alsof ik een soort van voorbeeldklant ben, die ze niet willen.

Ik schijn totaal niet te begrijpen, dat science-fiction nooit science-fact wordt. Schimmen blijven schimmen immers.

Welke bewijzen ik ook maar aanbreng uit het verleden. Bijvoorbeeld: Als je hem aanvalt, zal hij jouw terug aanvallen. Wees er maar beducht op.

Dat was ooit science-fiction, lijkt me.
Wat wil die schim van me?

Maar dat is wel heel zielig, dan kun je nog maar beter (mijn, en niet die op de griekse manier) Narcist zijn.

Nou ja zeg, exof ben ik nu homofoob?

::

Ter zake.

De groene-inkt-paradox is altijd toepasbaar, juist op dit bericht.

Het is cabaret yopi, begrijp je, om de mensen aan het lachen te krijgen in plaats van zo somber voor zich uit te zitten staren. Dat vinden wij niet goed.

::

Ik bezit geen talent overigens, in de manier waarop bezit bezit kan worden genoemd, ik heb talent, eenvoudig omdat ik het heb.

Ik vlieg nu deze kant op, mensen met talent trekken mij niet aan.
Alleen gekken vliegen met mij mee.

Het is een Boeing 777 dus er is nagenoeg plek voor de mensen die mee willen vliegen.

Ik lijk wel een commmercial!

Hoe vaak heb je "et maen." in de tekst gezien?
Je let niet goed op.

Per maat.

Er zijn zat educatoren.
Wilde de wereld maar eens ingelicht worden.

KOP DICHT! Schijnt het meest aantrekkelijk,

Wees eens eerlijk: is er wat anders dan "Horen, zien en zwijgen?
Mijn aapjes: geloven jullie dan werkelijk allemaal wat ik zeg

En dat mijn centrale gedachte gebaseerd is op normale waarden?



^ Maar dat is een hele andere discussie.

Keuze tussen leven of dood

Ik weet niet in welk verband precies, maar Camus is bekend van de zogenaamd essentiële vraag voor de filosofie, of men geen zelfmoord zou moeten plegen.

Nu denk ik dat je ziek bent als organisme als je nadenkt over zelfmoord, maar blijkbaar kan een organisme dat nadenken toch hebben. Of dan niet eigenlijk als vast staat dat het organisme moet of zal verdwijnen, of dat er misschien uit de variatie nog iets goeds zou moeten kunnen komen is de vraag.

Krachtpatsers, zoals Poetin of Trump, zullen geen enkele twijfel hebben of de zwakkere broeders, vol twijfels en bedenkingen, moeten maar het veld ruimen, en de aarde maar overlaten aan de sterken.

Nu is de aarde niet in dusdanige toestand dat die krachtpatsers iets anders zullen krijgen dan de hel op aarde, dus zou je kunnen zeggen dat het goddelijke genade is als de zwakkeren en meer gevoeligen, de mensen die echt te lijden hebben onder het feit dat het slecht gaat met het klimaat en de toekomst van de aarde, als die mensen het loodje leggen. Maar voordat die mensen het loodje leggen is er nog wel zoiets als een keuze: opgeven of doorgaan.

Waarschijnlijk zijn objectief zwakke mensen nog in staat om te kiezen voor doorgaan.

Stel nu dat de krachtpatsers de keuze wat scherper stellen: de keuze tussen leven of dood, vanuit hun bandietenmoraal: je geld of je leven.

Doorgaan is dan doorgaan met nagenoeg niets, opgeven is naar alle waarschijnlijkheid de zekerheid van de dood.

De bandietenmoraal zou kunnen werken. Zoveel mensen zouden het kunnen opgeven, dat de wereld ontlast wordt van de grote problemen die grote aantallen mensen veroorzaken met hun consumentisme.

Maar wat ik al aangaf is dat het onwaarschijnlijk is dat zoveel mensen ”ziek” zijn, en dat against all odds, de mensen toch blijven kiezen voor doorgaan.
Mij persoonlijk lijkt me een dergelijke situatie helemaal niets, zelfs niet als krachtpatser.

Nu weet ik dat ik zeker iets van dat “zieke” heb, en ik hoef niet door te gaan met schrijven om een rechtvaardiging te geven voor opgeven. Dat is moreel gezien niet juist. De krachtpatsers negeren het toch volkomen, en je kan alleen de al wat zwakkeren het leven moeilijker maken dan het al is.

Toch filosofeer ik wel over de keuze hebben tussen leven of dood, bijvoorbeeld als ik ernstig ziek zou worden, stel longkanker, zou ik dan nog kiezen voor behandeling? Ik zag een anti-duurzame collega zonder twijfel kiezen voor de behandeling, met zijn blaaskanker, maar nu heeft hij een in mijn ogen kwalitatief beduidend minder leven waarbij hij moet leren plassen door zijn navel. Duurzaam denken, en dus tegen behandeling denken, zou nu juist “ziek”zijn?

Het is een impliciete aanname dat de kwaliteit van leven voor mijn collega zo achteruit gaat. Mogelijk heeft hij in het besef van sterfelijkheid wel een enorme meerwaarde in het resterende leven ontdekt.

Maar ergens wordt “duurzaam” hetzelfde als “meer dode mensen” of “meer mensen die voor de dood kiezen”, of “zelf kiezen om niet door te gaan”. De Nietzscheaanse be-jahung van het leven, is een “na mij de zondvloed”, anti-duurzaam. Een krachtpatser willen zijn, niet aan de toekomst denken, maar alles willen opmaken en consumeren wat er maar te consumeren valt.
Ik heb een alternatief beeld van wat “ziek” is.

Maar goed als ik dan toch mijn eigen “ziekte” ga erkennen, geloof ik in een goddelijke genade, van sterven voordat het te erg wordt. Nog steeds wel de ouderlijke bezorgdheid, wat moet er van de kinderen komen, ach misschien komen die wel onder de hoede van krachtpatsers. En ik zie er verder ook geen schande in als zij vergelijkbare keuzes zouden maken als die ik maak.

De wereld heeft waarschijnlijk een bandietenmoraal nodig om verder te kunnen. Mijn moraal is overbodig, zou alleen de acceptatie kunnen geven op het moment van zelfmedelijden als de bandiet je die keuze stelt.

De essentiele vraag in de filosofie: "Ben ik gehacked?"
Het "normale antwoord": Whatever.

Termijn

Op welke termijn moeten wij nu gaan denken aan apocalyptische zaken? Duizenden jaren geleden zag met de apocalyps al, en de geschiedenis heeft bewezen dat dit erg voorbarig was. Af en toe zijn er voorspellingen over vergaan van de wereld (en de oproep tot berouw), maar die zijn niet erg wetenschappelijk. Maar nu komen er toch duidelijk signalen uit de wetenschap, die als je ze realistisch inschat eigenlijk aangeven dat we nu nog zo’n 35 jaar hebben voordat het echt onhoudbaar wordt voor velen met het klimaat.

Futiele pogingen tot regulatie zorgen eigenlijk alleen maar dat de resttijd die we nog hebben nog ongezellig en stressvol wordt ook. Of zo zou je er tegen aan kunnen kijken.

De termijn die we nog hebben is dus realistisch wetenschappelijk al erg beperkt.

Deze tijd is uitermate geschikt om in moreel opzicht te leren.
Zo is er de morele vraag:

• - Hoe stel ik mij op tegenover de dreigende ondergang?

Seculier gezien maakt het niet uit, of je nu nog wel of niet pogingen doet tot redding van de mensheid of aarde, verzachten van pijn bij anderen, of je inzet met goede bedoelingen. Maar waar mensen wel waarde aan lijken te hechten is hun zelfbeeld.

Ondanks het sterke vermoeden dat niets de mensheid nog kan redden van ondergang, vroeger of later, gaan mensen door met pogingen hun zelfbeeld positief te houden.

Wiskundig gezien is de menselijke cultuur een klein bobbeltje op de tijdschaal van miljoenen jaren. Het bobbeltje kan hoog zijn, of wat platter en langer, de inhoud onder het bobbeltje zal wel ongeveer gelijk zijn, dat heeft te maken met wat de aarde te bieden heeft.

Dus het gaat uiteindelijk om het zelfbeeld. Elke mogelijke moraal adresseert eigenlijk alleen maar het zelfbeeld.

Een econoom zou het misschien benaderen, als “een zes is het cijfer met het hoogste rendement”, je zelfbeeld hou je precies op dat niveau dat het nog positief is, maar dat je er zo min mogelijk voor hoeft te doen.

Dat sommige mensen van zichzelf veel meer of veel minder hoeven te doen, is eigenlijk uitzondering.

Dus het idee is nu dat geen enkele filosofische verhandeling over de juiste moraal, of een antwoord op de vraag wat te doen bij een dreigende ondergang, ook maar enige verandering aanbrengt in de meerderheid met het economische zesjes-principe.

Mogelijk als je het besef onder de mensen brengt van hun zesjes-principe dat sommigen voor de zeven gaan of hoger, maar dan toch anderen voor de vijf of lager, omdat de druk dan een tegengesteld effect heeft.

En daar sta ik dan met mijn teksten.

Druk op het zelfbeeld

Luisterend naar een hoorcollege over waarheidsvinding concludeer ik dat je bijna onoverwinnelijke psychologische evolutionaire principes moet overwinnen om een redelijk betrouwbaar beeld te krijgen van waarheid in een situatie. De informatie die de kennis geeft, praktisch problemen bij rechtspraak, maar dus zeker ook voor persoonlijke oordelen, geeft een enorme druk of het zelfbeeld, van de zelf die voortdurend werkt met oordelen.

De druk op het zelfbeeld zou in eerste instantie grotere zorgvuldigheid en intelligentie moeten bewerkstelligen, hogere eisen voor iemand om zichzelf te accepteren. Een risico dat ik zie is dat de druk bij veel andere mensen juist het tegengestelde effect heeft, een afwijzen van elke vorm van zelfkritiek.

Dit gezegd hebbende realiseer ik me wel dat het zelfbeeld vooral van belang is bij mensen die oordelend zijn, want het oordeel en hoe dit uitwerkt kan alleen gerechtvaardigd worden als de hoge eisen gehaald worden, en de druk op het zelfbeeld dus maximaal is.

Praktisch gezien zal die druk slechts bij een minderheid positief uitwerken, waarbij sowieso al bezwaren tegen het oordelend bezig zijn kunnen worden ingebracht, ten voordele van het slechts waarnemend bezig zijn.

De vraag is of het mogelijk is van oordelend wezen naar slechts waarnemend wezen over te gaan. Je kunt ook een oordeel hebben over mensen die blijkbaar onverschillig zijn naar wat ze allemaal niet uitspoken, waarbij die mensen dit allemaal alleen maar waarnemen, en dan misschien nog zonder echte aandacht.

De conclusie dat de meeste mensen geen aandacht hebben voor hun zijnseffect, is op zich weer een oordeel dat misschien niet te rechtvaardigen is (vooral niet wat je met die conclusie zou gaan willen doen), of psychologisch hoort bij afwijkende of zieke mensen, evolutionair gezien, want het lijkt logisch dat evolutionair gezien alleen volkomen zelfaanvaardiging goed is, en als er nauwelijks eisen aan zichzelf gesteld worden.

Dat we in een cultuur van bepaalde meritocratie leven, waarbij eisen aan zichzelf dus wel voordelen geven, is nog dubieus, want ik ben bang dat het niet de juiste eisen zijn die nu echt voordeel geven. Denk bijvoorbeeld aan gewetensloze zakenmannen die miljoenen verdienen of bijna president van Amerika worden. Maar laat ik daar proberen mijn impliciete oordeel niet te snel als waarheid aan te nemen.

Uiteindelijk moeten die “eisen voor een positief zelfbeeld” toch wel wat opleveren...maar goed dat is blinde hoop.

Leon schreef:Uiteindelijk moeten die “eisen voor een positief zelfbeeld” toch wel wat opleveren...maar goed dat is blinde hoop.

Hoop is altijd blind, anders zou het wel "verwachting" heten, dus of "hoop" wat op moet leveren, waag ik te betwijfelen. Ijdele hoop, waarschijnlijk.

Ik zei reeds dat ik met je meeloop, alleen staat bij mij op de voorkant van het sandwichbord: "Laat U niet door de Narcisten misleiden!" en op de achterkant staat: "Ik ben een Narcist." (Nota Bene "een", dus niet: "de", was het maar waar.)

Het is een bepaalde variant van die paradox uit Kreta.
Om hem te begrijpen, is het nodig beide kanten te lezen.

Ondertussen worden we: Genegeerd, uitgelachen of nagewezen.
Doel bereikt, zou ik zo zeggen.

Nu maar hopen dat de demonstratie aankomt, of eindelijk eens iemand de vraag stelt: "Onderdruk jij je zelf dan?"
Het antwoord lijkt overigens: "Nee, ik hoop van niet."

Dan kun je weer zeggen: "Dat is een taalspel", en natuurlijk is het dat.
Het is goochelen met begrippen, maar wat als ik het vergelijk met wiskunde?
Dan is wiskunde toch niets anders dan goochelen met getallen?
Met als enige verschil dat "iedereen" schijnt te snappen wat een getal inhoudt.

Of heb ik je nu echt volledig compleet verkeerd begrepen?
Nu ja, dat is ook iets ...

Ergens maakt het de reaktie: "Ik begrijp toch niets van wiskunde, hihihi", weer wat begrijpelijker.

Laten we hopen dat het toch eens een keer doordringt, tegen de verwachting in.

"Ik begrijp gelukkig niets van filosofie, hihihi."
Hoor je minder vaak.

"Ik begrijp gelukkig niets van filosofie, hihihi."
Hoor je minder vaak.

En trots uitgesproken.
Dat baart wel zorgen, is mijn beleving.

uitspraken doen die niets toevoegen, dat is een kunst, kan dat wel?

Weet ik niet, wat vind jij zelf?

Hoe voelt het om omringd te zijn door mensen die hetzelfde als jij roepen?
Maar wat als ze het vanuit een andere filosofie doen?

Ja zoals bij het getal dat linksom of rechtsom bereikt is...het verschil laten bestaan.