Filosofieforum.nl

Wie ben ik?
Ik zie graag alle filosofen langskomen, elk met hun eigen idee van een ik, of een mij, of een wat dan ook.

Maar, ben ik dat werkelijk? Of wil ik dat zijn?
Bestaat er een structuur die mijn "ik" zijn kan bepalen? Is het gebonden aan mijn lichamelijk zijn?

Ben "ik" wel, wie ik ben, binnen die structuur? Kan ik het?

Of is wat me ten deel valt mijn deel?
Ben ik, ik? Omdat ik ik ben?

"Wie, zal het zeggen".

Pas op! Het is een cirkelzaag.
Stop je jezelf erin, krijg je er twee terug!!

Maar weeens volkomen eerlijk naar jezelf toe:
Zijn mensen niet uitersten van hetgeen hun uiterste best doet te denken geven?


Geen wonder dan, dat de wereld gaat, zoals-iegaat.


Logisch gezien

Zeg maar

Wie was ook alweer die idealistische filosoof die wij ooit samen hebben gelezen Tino? Die het voornamelijk over het "ik" had?

Fichte! Dat was em.

In plaats van dualistische tegenstelling heb je bij Fichte de dialectische tegenstelling. Het Ik staat tegenover de wereld, maar de wereld dat is nog steeds het Ik. Een soort andere-ik?

Het ik is voortdurend bezig met het andere-ik, buiten-ik of zoiets. (Eigen interpretatie, eigen intuitie)

Buiten dat ik is er niets, kan er ook niets zijn. Dus geen "ding an sich", de enige manier van Zijn is ik tegenover buiten-ik.

Jij bent mijn buiten-ik. Dat klinkt toch beter dan niet-ik, vind je niet?

De synthese van ik en buiten-ik, dat is de totaal-ik. Iets waar je geestelijk/rationeel een voorstelling van kunt hebben.

In mijn denken is die voorstelling van het totaal-ik een poging het ongemak permanent te overstijgen, wat niet kan lukken. De Ander (vrij naar Levinas) toont me voortdurend een gelaat dat de voorstelling van het totaal-ik verstoort.

Het totaal-ik is bewustzijn, de ander dat is zonder bewustzijn zijn, en dat dringt zich op als enige werkelijk oplossing voor de existentie in ongemak.

Leuk om Fichte hier weer es voorbij te zien komen.

Een filosoof van de huiskamer of de ivoren toren. Het is maar hoe je er tegen aan kijkt.

Er zit een verwantschap met Descartes in die zin, dat ze starten vanuit een geïsoleerde gedachtewereld: De zekerheid van het eigen bestaan.

En verdomd. Dan blijkt het er nog iets aanwezig te zijn buiten dat eigen bestaan. Hoe benoem je dat dan?

Ja, inderdaad: Niet-Zelf.

....
Voor wie het begrijpt - en omdat het kort moet op een forum -:
Vast staat dat je vooral binnen je gedachtewereld wilt blijven en dus dat Niet-Zelf wilt incorporeren in je gedachtewereld, die van plan is de hele kosmos op te vreten in zijn gedachte-evenwicht.

Misschien zeg ik - in gedachte Nietzsche -": Het is een kwestie van smaak:
Het is waar je van houdt.

Marx, Freud en anderen zouden dat feestje wel es kunnen verpesten.

In principe is dat van Fichte solipsisme. Nu was er het probleem van de wereld die niet doet wat je wilt, dat zich dan opdringt.

De voornaamste taak lijkt dan jezelf te leren kennen, opdat je wel de wil aan de wereld kunt opleggen, de echte wil. Maar dat geeft weer het probleem dat je iemand lijkt te zijn die je niet wilt zijn.

Bijvoorbeeld het psychologische imuunsysteem, als je daar kennis van krijgt wordt zelfwaardering ineens weer lastig. En als zelfwaardering lastig is, is waardering voor de wereld ook lastig, zoveel is wel te zeggen.

Met mediteren en andere acceptatietherapie voed je volgens mij alleen maar het psychologische imuunsysteem. Hoewel als je het werkelijk kan, jezelf en de wereld accepteren, dan ben je wel voor de rest van je leven klaar.

Ik weet dat evolutiepsychologie een allergie geeft (die evolutionair psychologisch te verklaren is) en dus ga ik hier niet op verder.

Uiteindelijk is historisch zo'n beetje alles uit het centrum verdreven, en dan zou de ik daar ineens weer prominent staan, dat is volgens mij wel zoiets als noodsprong.

Mijn ervaring is toch eerder een Grote Geest, waar we bij aan kunnen sluiten, ook zonder de traditionele machtsverhoudingen. Waar die geest toch wel iets collectiefs is.

Je kent de mop?
Marx komt aan de hemelpoort, en Petrus zegt: even aan God vragen, ok je mag naar binnen.
Engels komt aan de hemelpoort, en Petrus zeg: even aan God vragen, ok je mag naar binnen.
Lenin komt aan de hemelpoort, en Petrus zegt: even aan het comité vragen...

Die mop is leuk. De hemel is niet zo onaantastbaar eeuwig als je zou denken.
Wederzijdse beïnvloeding - en dus communicatie - is nog mogelijk.
En het allerleukste: het opdelen van de hemel in compartimenten.
Van die gebieden waar een ander mop van vertelt:
SSsstt ... (voorbijtrekkend aan een aantal compartimenten) Hier zitten mensen die denken dat ze alleen in de hemel zijn.

Mijn interpretatie van je fijne analyse is - zonder een boek hier te publiceren - dat consequent solipsisme gegarandeerd in zijn tegendeel verkeert.

Wat misschien wel een paradox oplost:
Dat de kerk in het midden houden om genuanceerd te blijven, minder resultaat oplevert als elke gedachtegang tot zijn eind te voeren.

Resultaat...ja ik denk wel dat puur self-centered in het leven staan meer "resultaat" kan hebben, behalve natuurlijk weer als anderen dit bewust gaan afstraffen (om de reden misschien dat dan hun zelf niet in het midden genomen wordt)

De daden van anderen als commentaar op jezelf beschouwen. Handig of niet-handig? Soms wel, soms niet, als je maar kunt kiezen.

Leon schreef:Fichte! Dat was em.

Ja Fichte destijds in de aanbieding bij Donner.
De grondslagen van de wetenschapsleer.

De confrontatie van het subject met het object.
Het subject (ik) kreeg de hoofdrol idd.

Het boekje bevatte een inleiding die driekwart van het geheel vormde - zo moeilijk te lezen was het boekje.

Ook in de aanbieding om weg te doen...zie mijn bericht elders. Ik ben vandaag thuis...

Ik stelde de vraag vanuit een gedachten-experiment:

Als ik mij verplaats van A naar B, nemen de mensen in A mij ineens niet meer waar.
De mensen in B zien mij ineens verschijnen.

Ik weet van de weg tussen A en B.
Maar zowel voor de A als voor de B mensen moet het als teleportatie gelden.

Wat gebeurt er met mijn ik, als ik weg ben voor A, en hoe manifesteert zich het voor B?

Waart er nog wat van mijn "ik" rond in A?
Of bestond ik al in "B" nog voor ik er was?

In welk tijdinterval wil je kijken?

Extreem kort ben je nergens, extreem lang ben je overal.

Precies! Daarom heb je ook een agenda en bent altijd bezig uit te leggen waarom je niet kon zijn waar je moest zijn.

Om gek van te worden.

Leon schreef:Resultaat...ja ik denk wel dat puur self-centered in het leven staan meer "resultaat" kan hebben, behalve natuurlijk weer als anderen dit bewust gaan afstraffen (om de reden misschien dat dan hun zelf niet in het midden genomen wordt)

Mysterieuze reactie voor mij.

Wel leuk om in het kader van solipsisme het sociale ter sprake te brengen.

Solipsisme verschijnt in twee vormen naar mijn idee:
Dat van Fichte,
En dat van mensen die zich volkomen met hun lichamelijkheid identificeren.

Het midden is het sociale.

Voor de getallen-freaks:
Drie is altijd beter als twee.

yopi schreef:

Leon schreef:Resultaat...ja ik denk wel dat puur self-centered in het leven staan meer "resultaat" kan hebben, behalve natuurlijk weer als anderen dit bewust gaan afstraffen (om de reden misschien dat dan hun zelf niet in het midden genomen wordt)

Mysterieuze reactie voor mij.

Als je meer aan jezelf denkt en voor jezelf doet, kan dat resulteren in "meer" voor jezelf (=resultaat)

Anderen proberen om dezelfde reden het tegendeel te bewerkstelligen, ik weet nog niet eens of dat zo bewust gaat.

Ik ken toch écht mensen die totaal geen last hebben van dat soort gedachtes.
Jij niet dan?

(vervolg)
Over-bewustzijn, met pogingen om controle te krijgen over het onbewuste waar je je van bewust bent.

En dan dat soort mensen die zich daar niet druk over maken.
De 'Natuurlijken'.

Wordt jij daar niet jaloers op?

Het beste vind ik dat uitgedrukt in de roman van Herman Hesse: Steppewolf.

Ken je die roman?

De onvermijdelijkheid dat je na je onschuld verloren te hebben in een soort isolement komt ten opzichte van enkele of groepen mensen.
En dat je niet terug kan.

De ergste situatie is dat je blijft hangen tussen die twee werelden.
Niet doorzetten, en niet terug kunnen.

In de literatuur over spirituele ontwikkeling wordt dat beschreven als het ergste wat je kan overkomen.

Ik weet niet of dat iets oproept.
In ieder geval heb ik het maar weer es een keer gezegd ..

zeg maar ...

de resultaat-dimensie nodigt uit tot reflecties over resultaat-bevorderend gedrag (wat dat dan ook mag zijn). Ik denk dus na over "resultaat" als niet iets persoonlijks, maar toch wel de mogelijkheid van zelf-acceptatie.

De weg naar zelf-acceptatie voert soms langs diepe dalen en over hoge pieken, maar volgens mij is het sociale isolement slechts blijvend als je de mogelijkheid te werken aan zelf-acceptatie laat liggen.

Op een blije manier risicovol investeren?

Ikzelf heb de makke van mijn levenslang minderwaardigheidscomplex:
In dat opzicht maakt het geen bal uit wat ik denk of doe:
Het blijft een wond, die altijd weer opspeelt.

yopi schreef:Op een blije manier risicovol investeren?

Ikzelf heb de makke van mijn levenslang minderwaardigheidscomplex:
In dat opzicht maakt het geen bal uit wat ik denk of doe:
Het blijft een wond, die altijd weer opspeelt.

De vraag is waarom zou je jezelf minderwaardig voelen, of denken minderwaardig te zijn. En in welke gradatie en op welk vlak.

Wat ik zei is eigenlijk dat mijn ervaring is dat die 'waarom-vraag' maar een klein gewicht legt in de schaal van hoe mijn opvoeding en verdere leven gegaan is.

Anders gezegd: Zo'n vrijheid van denken verondersteld een kacheltje dat je geeneens hoeft op te stoken.

Met het afnemen van die energie krijg ik de neiging om filosofisch te eindigen in een soort vitalistische opvatting.

...

Een nacht-kaars?

Als het verlangen nu ook zou afnemen, maar dat lijkt zich vooral te verzetten tegen de ouderdom.

Zodat ik nu onpasselijke/toepasselijke beelden heb van oude mensen die het doen.

Is de gelukspil misschien hetzelfde als de pil die het verlangen aanpast aan de leeftijd?

yopi schreef:Wat ik zei is eigenlijk dat mijn ervaring is dat die 'waarom-vraag' maar een klein gewicht legt in de schaal van hoe mijn opvoeding en verdere leven gegaan is.

Nu begrijp ik je. Ja, systematisch gekleineerd worden door een vader bijvoorbeeld, tot ver in de volwassenheid. Gekleineerd worden op school, door onderwijzers en wellicht klasgenoten. Ja, geeft uiteindelijk een negatief zelfbeeld. Toch kan je jezelf daaraan ontworstelen, al keren er altijd perioden van negativiteit terug. Hou vast aan het gegeven dat niemand minderwaardig is. Uitgezonderd hij/zij die minderwaardige sterken uithaalt, maar dat is vast niet wat hier bedoeld wordt.

Waar komt het idee van minderwaardigheid van mensen eigenlijk vandaan?

Iets uit de slaventijd?

Toch lijken apenkolonies ook hierarchisch.

Ik weet niet of dit "oordelen" nu natuurlijk of kunstmatig is.

Leon schreef:Waar komt het idee van minderwaardigheid van mensen eigenlijk vandaan?

Iets uit de slaventijd?

Toch lijken apenkolonies ook hierarchisch.

Ik weet niet of dit "oordelen" nu natuurlijk of kunstmatig is.

Ik denk natuurlijk, evolutie.
Maar...wij mensen zijn rationeel, dus kunnen willen en wetens mensen kleineren, maar dat ook laten.

Ik ken ook mensen die zichzelf klein maken, vanuit en minderwaardigheidscomplex, veroorzaakt door wat yopi ter berde bracht.

Lang kan dit een worsteling zijn - triest.

De vraag: "Wie ben ik?", kwam voort uit een gedachte; nog voor ik de eerste bladzijden van: "The Mind's I", door Hofstadter en Dennett gelezen had; nu heb ik ze wel gelezen, en het wordt me er niet duidelijker op:

Stel er bestaat een "teleclone" machine, die je van mars naar aarde kan verplaatsen, molecuul voor molecuul, atoom voor atoom, informatiedrager naar informatiedrager. Opbouwend (scheppend) aan de ontvangerkant, afbrekend (moordend?) bij de verzenderkant.

Gaat de "Ik" dan mee?

(Het is eigenlijk een kip en ei probleem, maar hoe simpel de oplossing daar was (immers: geen ei zonder kip), zo ingewikkeld is ze hier.)

Buiten de "standaardvragen" over dit subject, waren mijn gedachten tot de logische vergelijking gekomen: óf en, hóe, dit dan anders is dan je "gewoon" "normaal" te verplaatsen en: niet ~?
(Wandelen, rennen, fietsen, brommer, auto, vliegtuig, raket, zonnezeil, ionenmotor, teleclone?)

Wat is gewoon? Waar is normaal? Waarom is er een ik?
Hoe werkt verplaatsen eigenlijk?

"Hoe", dus.
Aldus Leon.
En dat is inderdaad een juiste vraag: "Hoe werkt het?"

Maar een "echte" empiricus zou zich dan gaan afvragen: "Hoe werkt mijn onderzoek? Kan ik het nog eens nadoen?
Kan ik mijn onderzoek onderzoeken? Hoe?
Zou ik mijn onderzoek kunnen onderzoeken? Hoe?"

En de Homo Sapiens Sapiens, is geboren.

"The Fool", noemt de Homo Sapiens hem/het/haar.

Waar je zelf tot wil behoren, mag je fijn voor jezelf bepalen, en er een juistheid of gerechtigheid in zien, of niet.
Maar om zéker te weten: hoe het werkelijk werkt, zul je je bevindingen met anderen moeten delen ...

Hoe dan? Inderdaad!

Die anderen kun je immers ook verzinnen, je kunt zelfs verzinnen, dat je fantaseerde dat de ander met een reaktie komt, die jij helemaal niet had kunnen verzinnen. Maar dan lieg je, verzin je.

Of verzín je dat je daarop hoopt: de Leugen?

Hoe lieg je, eigenlijk?
Hoe verzin je een leugen?

Zo?

Homo Sapiens Sapiens?

::

Ik ben blij dat ik kan verzinnen me nu te verplaatsen in de gek die dit hier allemaal zit te verzinnen en te tiepen, hem straks weer achter me kan laten, om weer eens bij een ander te gaan kijken. Aan zijn lot overlaten? Nee hoor, deze entiteit weet zich op de een of andere manier altijd wel te redden, vaak zelfs beter zonder mij, maar ik ben altijd welkom en daarom voel ik me wel thuis.

Hoe ik dat doe?
Dat weet ik niet, ik doe het "gewoon", alsof het uit een soort van "common sense" komt.

Maar ik moet toegeven, dat ik soms "geroepen" wordt, dan blijven ze maar over mijn lamp wrijven. "Wat wil ik?!", bulder ik dan.

Vaak is dat wel tot mijn, maar zelden tot mijn entiteit zijn bevrediging.
(Niet dat dat me nu erg veel kan schelen, ik bedoel, het is zijn eigen schuld.)

::

Of hij zich nou telekloont of niet deze gek, ik ga gewoon met hem mee.

::

Verzinnen dat je vijf zintuigen hebt, en die vijf je zesde beïnvloeden, lijkt wel wijsheid. Zelfs normaal gedrag.

Verzinnen dat je er misschien wel zeven hebt, is waanzin. Maar wat is de kans, dat er een zevende zintuig is, anders dan: 50%?
Het is er of het is er niet.
Ik kan zelfs verzinnen, dat we dat democratisch gaan bepalen.
Net zoals we democratisch besloten hebben tot de vorige ... zes.

Hoe ga ik dat bewijzen? Met archaeologie, biologie, physica, chemie, mathematica, filologie en filosofie.

Zeven vrije kunsten, die ik heb verzonnen, om mijn zesde zintuig bezig te houden, zodat het de invloed van de overige vijf kan begrijpen, en eindelijk op "Hoe?", weet te antwoorden: "Zo!"

Het is geen mooi verzinsel, verzin ik nu.
Ik heb het veels te druk met al mijn ikken.

Misschien zou ik ook eens aan een ander moeten denken.
Hoe doet "ik" dat?

Hoe legt mijn ik, aan andere ikken uit, begrippen die mijn ik wel kent maar die andere niet?

Is mijn ik contactgestoord, of verzint mijn ik het te zijn?


(NB: Bedankt voor alle reakties tot nu toe en waarschijnlijk ook wel voor alle hierna. "De dank ligt er, je hoeft het zelf maar op te rapen. Hoe je dat doet mag je zelf uitvinden." Was getekend: Mijnheer "Ik".)

PS Een guru zou kunnen denken: "Sjit, die Guru heeft mijn gedachten gestolen!"

PPS Zoals Tino reeds opmerkte: een alterego krijg je pas, als je guru genoemd is.

PPPS Denk niet: je gaat er dood aan, voor je lichamelijke tijd daar is.

PPPPS Mijn Ik meldt me zojuist dat ze over dat laatste bericht duidelijkheid willen, anders volgt er een staking.

"Ehm,m,mm ..,.,.,. mijn ik is even weg ... zonder dispostitie!

Aha hahaaaaha.

HM Het lijkt me verstandig hier de verdere doorvorsing van IK te stoppen.

Of niet soms?

Het leidt maar tot graffiti:

"Wie zichzelf is, is gek!"

"Ik was hier"

"alleen ik, kan zichzelf verraden"

"Ik ben ons"

"wij weten niks"

Nu ja.

Einde gedachtenverslag.

Mijn entiteit is uitgeput, hij gaat slapen.
Ik dwarrel nog effe voort, maar Uw gezond verstand zegt natuurlijk niet bij U.
Weltertusten.

Tino:

al keren er altijd perioden van negativiteit terug. Hou vast aan het gegeven dat niemand minderwaardig is.

Daar hou ik aan vast en de perioden die terugkeren zoals je dat formuleert:
Inderdaad.

Laten we het zo zeggen: De diepere lagen in een persoonlijkheid blijven altijd opspelen. Wat niet wil zeggen dat 'alles' verloren is. Ik ben er niet echt depressief onder.
Het is meer dat die diepere lagen nu weer een kans krijgen.

Waarbij ik ook nog moet zeggen dat ze duidelijk worden omdat - zoals al eerder gezegd - ik steeds meer onthecht raak.

Een positieve kant daarvan is dat ik socialer en toleranter wordt naar anderen.

yopi schreef:
Waarbij ik ook nog moet zeggen dat ze duidelijk worden omdat - zoals al eerder gezegd - ik steeds meer onthecht raak.

Een positieve kant daarvan is dat ik socialer en toleranter wordt naar anderen.

Nou, kijk eens aan :-)

Onthechten is loslaten. Iets loslaten is altijd lastig, Omdat het vaak het loslaten van het vertrouwde is. Zo kan een negatieve situatie, toch vertrouwd zijn. Dat vertrouwde vasthouden kan funest zijn voor een persoonlijke ontwikkeling.

Het onthechten is de eerste stap en die heb jij al gezet - chapeau man!

Dank je wel ..
.. Al kan ik het niet laten om te zeggen dat ik het over een leeftijdfase had.
Die ontrekt zich aan bewuste manipulatie. Dat is eigenlijk mijn betoog.

Waarbij ik niks afdoe trouwens aan jouw bezigheid.

Het werkelijke ik openbaart zich als iemand zichzelf waarneemt zonder invloeden die op hem inwerken, zonder enig idee, zonder enige aanraking, zonder de geluiden, geuren , smaken, en visuele indrukken die hij zijn hele leven lang met zijn zintuigen waarneemt. Pas als hij zichzelf waarneemt buiten de tijd en zonder enige wisselwerking tussen zijn eigen ik en het ik van andere vreemde individuen – pas dan zal een mens zijn eigen ik leren kennen en het kunnen waarnemen in zijn correlatie met de eeuwige en oneindige substantie.

Hmm ..

eh ...

Ga zo door Tino.

Kan ik je nog overbieden met de gedachte dat dit soort gedachtes onderdeel uitmaken van mijn onthechting?

yopi schreef:Hmm ..

eh ...

Ga zo door Tino.

Kan ik je nog overbieden met de gedachte dat dit soort gedachtes onderdeel uitmaken van mijn onthechting?

Tsja ik keen jouw gedachten nog niet natuurlijk.
Een aanvulling op mijn Spinosiaanse tekst.

vgl. de Madukya-upanishad:

De vierde staat is geen staat die uiterlijke of innerlijke objecten waarneemt, het is niet iets wat kent, noch wat niet kent. Het is onzichtbaar, men kan er niet over spreken, ongrijpbaar is het, het heeft geen kenmerken, geen naam, het is de essentie van de kennis van het Zelf, het is vol vrede, vol liefde, er is geen dualiteit in, dit is de staat die men moet kennen, dit is de staat van het Zelf.

die men moet kennen – is natuurlijk een vertaling; mij lijkt die men zou kunnen kennen of iets dergelijks beter, in de zin van dat alle doen er uit is.

Ga zo door Tino.

Ik kom je tegemoet (hoop ik):
Je kan je niet genoeg doordringen met dit soort gedachtes.

Afstandelijk zeg ik dat die vierde staat, die al niet te weinig is, bovendien een belofte inhoudt over nóg méér ...

De zévende hemel zeg maar (alweer sorry M.)

De hiërarchie die aangebracht wordt (nog steeds afstandelijk) is interessant.

Wat ik mis (om weer te dempen) in je enthousiasme is waar je nou zelf ergens zit in die hiërarchie.

Om in een metafoor te spreken:
Hoe ziet het uitzicht er uit, halverwege de weg naar de top?

En hoe zit het met de paradox van dat dit vergelijkbaar is met top-sport en de onthechting die vergelijkbaar is met in het basiskamp van de beklimming onthecht te raken en überhaupt niet aan een beklimming te beginnen?

Dat laatste zou me wel bevallen in mijn bovenkamertje (waar mijn computer staat en die ook al weer als metafoor kan gelden voor mijn gedachte-vluchten).
....

Doe jij het met groepen, alleen, of met vrienden?
Ben je een lezer, of wed je op alle paarden: dwz. een multi ambitieus iemand?

....
Om terug te keren tot mijn persoonlijke ontboezemingen (in het kader dat ik mezelf wil laten kennen). Mijn onthechting komt me aanwaaien vanwege mijn leeftijd. Ik heb altijd mijn best gedaan, om niet onthecht te raken en betrokken te blijven bij mijn leven.

In het kader van:
Je hebt je leven toch niet voor niets gekregen.

Onthechting is vooral goed in omstandigheden waarin je volledig klem zit.

Tussen oost en west gezegd vind ik dat het westerse in het oosten een een farce wordt. En andersom dat het oosterse in het westen een farce wordt.
...

Niet genuanceerd. Maar meer (naar ik hoop) inzicht biedend in het filosofisch denken.

.....
.....
Als laatste moet me nog van het hart dat ik op dit forum terecht gekomen ben omdat ik kansen zag om op het internet contacten te krijgen met mensen die in filosofie geinteresseerd waren.

99% ging over oosterse flauwe kul. En hier hoorde ik nog iets over Kant en andere filosofen.

Helaas bleek op dit forum dat veel mensen vooral bezig waren met de ondergang van de wereld in 2012.
Het wachtwoord om hier een account te krijgen.

Maya-voorspelling.

Zelfs internet-dialogen zijn niet helemaal vreemd van geschiedenis.

Ondertussen zijn die oude deelnemers al opgenomen in de hemel of elders ondergebracht.

Het is maar dat je dat weet als nieuwkomer.

Dat wist ik ook niet yopi, toen ik hier aanbelandde.

Wel kende ik al mayaals begrip in het Sanskriet.

En wat dan nog, als de wereld op 12-12-12 vergaan is? We leven nu in de nadagen ervan, blijkbaar. Een nieuwe tijd? Of is 12-12-12 een maya? Natuurlijk is het dat.

"Van geschiedenis heeft nog geen mens geleerd", placht mijn Opa zaliger te zeggen. En daar houd ik mij dan maar aan, want er zit een mix van ervaring en hedendaagsheid en toekomst in.

Ik kan hem ook geen ongelijk geven, gezien mijn recente avonturen. Ervaring, daar komt het op aan, en het (wellicht welgemeende) advies van de stuurlui aan wal in de wind weten cq durven te slaan.

Anders leef je je leven niet.
Toch?

("Zeg maar", voor zover het gebruikt wordt in context, jeukt mij niet. Zodra het als stopwoord wordt gebruikt, of soms zelfs als zin-opener, dan gaan mijn nekharen overeind.)
(Ik zeg nekharen, want dat zijn zo'n beetje de enige die ik nog heb, zeg maar.)

Harrie Jekkers heeft eens een mooi liedje geschreven: "Soms roep ik mijn ikken bij elkaar."
Misschien spreekt het cabareteske je niet aan, maar de filosofische gedachte die erachter steekt toch wel?

Daarom houd ik wel van kleinkunst, zoals dat heet, een vorm van kunst op de vierkante millimeter, zeg maar.

Het mooiste van dit forum, zeg maar (fout, want nonsens), is dat het, zeg maar (goed, want bevragend), open is:
Open voor iedereen, er heerst, voor zover ik het heb meegemaakt, geen bepaalde andere overheersende gedachte anders dan die van het motto: "Ik ben, dus ik denk".

Als je rechtste gedachten wil, moet je bij een rechts forum zijn.
Als je linkse, &c &c

Als je gewoon wilt wisselen van gedachten, zonder voorkeur, of zonder richting, dan is dit forum wel subliem.

Je krijgt geen antwoorden, behalve antwoorden die jouw je vraag weer leren bezien.

Wat dat betreft is dit forum "vanta-grijs", het absorbeert alles en geeft omgekeerd weer wat jij zelf dacht, soms als een spiegel, soms als een lens.
Noem het een ... eh ... focuseer-apparaat. Zeg maar, als je begrijpt wat ik bedoel.

Kan een forum, met al zijn deelnemers kunst zijn?
Ik denk het wel, maar alleen de beschouwers en de participanten zullen het als kunst kunnen beschouwen ... Zeg maar.

En wat dan nog?

Behalve de verslavende factor?
Die heb ik toch zelf in de hand?

Stel een buitenstaander benoemt hetgeen we hier allemaal met elkaar doen tot kunst.

en tracht dat te verkopen.

Wat voor een publiek heeft hij dan voor ogen?

Dit lijkt een forum toch wel een forum van dominanten...

Hoe ziet een recessief forum er in jouw ogen uit dan?
En zou dat, voor jouw, interessant kunnen zijn?

Ik kan schrijven, dus ik schrijf.

Op dit forum heeft tenminste niemand ooit het tegendeel beweerd.
Ook al kan ik het niet, op de een of andere manier wordt men in een bepaalde, gegunde of niet, waarde gelaten.

Dat is verfrissend, zeker als men uit een: "wat men zegt is onzin"-cultuur komt.
Mocht dit forum verdwijnen, houd ik mijn hart vast voor wat er met bijvoorbeeld een alain mocht gebeuren.

Ook al interesseren zijn gedachten mij geen itoa.

Dit forum geeft toch een bepaalde verwantschap, of je actief bent of niet, en of je nu wilt of niet.

't Is net crack, maar dan anders.

Ja. De ikken. Ik zeg maar ..
De ikken zijn kikkers, hou ze maar es bij elkaar.

Leuk liedje van Harrie Jekkers ..

Ja. De ikken. Ik zeg het maar ..
De ikken zijn kikkers, hou ze maar es bij elkaar.
Eentje is een kruiwagen en vandaar,
houdt hij ze een beetje bij elkaar.

Het liefst op het toneel,
waar ik een beetje eenheid speel.

Al ben ik dan niet één.
Met die mildheid wordt ik in iedere geval niet schizofreen.

Al is het dan maar een compromis.
Ik geloof dat er niet meer is.

...
...
....
Vat ik cabaret zo goed samen M.?

Weet ik niet, ik word geen wijs uit je woorden.
Dus misschien wel, ja.

Laat het me zo zeggen: Ik kijk tegen Dcrates, Nieschen, Kont en Spinazie net zo op als jij tegen cabaret aankijkt.

Ik vermoed dat we Wittgenstein allebei wel leuk vinden, er zit immers "Witz" in zijn naam.

Of deze dan:
Een herhaling overigens, maar het gaat me vooral om de uitsrpaak in de eerste 10 seconden, gesproken door een artiest, een "performer", een socioloog die in plaats vanuit bladzijden, je in het echt aan weet(wist) aan te kijken.

Wat is echter dan, yopi? Dat wat je om je heen ziet gebeuren, of dat wat dode mensen je vanuit boeken je vertellen?

(Goed, de man is dood, maar hij leefde nog, toen je het hem zag zeggen. dat wil ik Dcrters of Nwtron nog wel eens zien doen, laat staan Einstien.)

Ken jij de mens die videofilm heeft uitgevonden?
Waarom heeft die geen standbeeld?
Toch de meest maatschappij-ontwrichtende techniek die er maar bestaat.
Lijkt mij.

En par met Newton, Descartes en Einstein hoor.

Geweldig hoor. Zo'n kloof in de communicatie.
Dat gaat vast nog veel woorden op leveren.

Ik kwam trouwens QED nog tegen in een roman van Leon de Winter, die ik voor mijn verjaardag van mijn oudste zus (mijn bridge-partner) gekregen had. Moest ik aan jou denken natuurlijk.

Ik zeg het maar om aan te tonen, dat ik best wel een beetje met je leef.

Wat de memen betreft denk ik ook nog steeds aan jou. Vooral in reclames die gebruik maken van dit soort voertuigen.

Vehikels, inderdaad.

Ze lenen zich dan ook tot ontleding en maken een goudzoeker.

In der daad.