Filosofieforum.nl

Nare gevoelens, zoals totale malaise, gaan vaak (snel) voorbij, als je ze alleen (maar) observeert. Zonder interventie van de ratio, zonder oordeel of wat dan ook.

Ja dat zou wel kunnen, en misschien dat je als je de ratio/oordelen meer ontwikkelt, dat je ook meer nare gevoelens hebt.

Leon schreef:Ja dat zou wel kunnen, en misschien dat je als je de ratio/oordelen meer ontwikkelt, dat je ook meer nare gevoelens hebt.

Ook dat zou kunnen. Hoe meer je weet...Analoog aan wat jij eerder deze week schreef.
Pas op met te diep doordenken dus, ook al geeft filosoferen je in eerste instantie plezier (als hobby)

Aan de ene kant is het streven naar compleet begrip wenselijk, want compleet begrip kan je zuiver rationeel maken, aan de andere kant is zuivere rationaliteit principieel asociaal en plaatst je buiten de sociale orde, want de sociale orde is principieel niet-rationeel en emotioneel.

Zou het mogelijk zijn om sommige vormen van ratio te zien als infiltratie in je geest?
Mind-fuckers?

(True Scottsman Fallacy) Echte rationaliteit is alleen maar goed.

Als je eigen rationaliteit tegenover sociale acceptatie zet, is het logisch dat die eigen rationaliteit je los maakt van de behoefte aan sociale acceptatie (je eigen kracht vinden). "Echte rationaliteit" is dan sociale acceptatie toch als groter goed te beschouwen.

Sprong:

De vraag naar aanleiding van Tino's sprong naar de observatie.
Dat zie ik als een poging tot loslaten van identificatie.

Probleem hierbij vind ik dat er altijd een bewust of onbewust psychologisch mechanisme geldt (door het zo te zeggen wil ik dus duidelijk me daar niet mee identificeren) dat identificatie kiest op grond van 'levensmogelijkheden'.

Een probleem waar ik al lang mee bezig ben:
Het subject is nu eenmaal onzichtbaar voor zichzelf doordat het waarnemer is. Maar daar neemt het subject geen genoegen mee.

De enigste uitweg lijkt me vertrouwen te hebben (in combinatie met gezond wantrouwen) in de observatie van anderen over jou.

...

Daarom is God zo'n mooie uitvinding (afgezien van de mogelijkheid dat hij ons uitgevonden heeft): Een zuiver medium waar je altijd op kan rekenen.

De bevooroordeelde waarnemer? De bias?

Vanuit het perspectief van zelfacceptatie maakt het niet uit, dan heb je dan misschien ook echt wel nodig.

Leon schreef:De bevooroordeelde waarnemer? De bias?

Vanuit het perspectief van zelfacceptatie maakt het niet uit, dan heb je dan misschien ook echt wel nodig.

Bevooroordeeld klinkt beroerd. Met die tweede zin geef je al aan dat hier iets dieps aan de hand is.

Bio-psychologisch is toch niet echt diep?

yopi schreef:Zou het mogelijk zijn om sommige vormen van ratio te zien als infiltratie in je geest?
Mind-fuckers?

Ja, indoctrinatie bijvoorbeeld al of niet kunstmatig.

Ik vind proberen volledig in het nu te leven, de grootste mind-fuck van allemaal, eens?

yopi schreef:Sprong:

De vraag naar aanleiding van Tino's sprong naar de observatie.
Dat zie ik als een poging tot loslaten van identificatie.

Ja, je moet jezelf als het ware niet identificeren met je gevoelens.
Je bent als observator niet (alleen) je gevoelens.

yopi schreef:Probleem hierbij vind ik dat er altijd een bewust of onbewust psychologisch mechanisme geldt (door het zo te zeggen wil ik dus duidelijk me daar niet mee identificeren) dat identificatie kiest op grond van 'levensmogelijkheden'.

Kan je hier een voorbeeld van geven? denk wel dat ik je begrijp.

yopi schreef:Een probleem waar ik al lang mee bezig ben:
Het subject is nu eenmaal onzichtbaar voor zichzelf doordat het waarnemer is. Maar daar neemt het subject geen genoegen mee.

Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Het subject van observaties zijn de gevoelens in samenhang met de persoon die waarneemt d.w.z zichzelf en zijn gevoelens. De gevoelens kun je natuurlijk niet los van de persoon c.q. de waarnemer zien.

( Terzijde, Kan je nu stellen dat de intentionaliteit, ik probeer dat begrip te begrijpen is dategen wat ik Pal hierboven schrijf - de umwelt (omgeving) van de gevoelens.)?

yopi schreef:De enigste uitweg lijkt me vertrouwen te hebben (in combinatie met gezond wantrouwen) in de observatie van anderen over jou.

Dat kan, maar dan is het probleem meer dat je toch via die gaat rationaliseren i.p.v alleen maar te observeren (in eerste instantie)

...

Daarom is God zo'n mooie uitvinding (afgezien van de mogelijkheid dat hij ons uitgevonden heeft): Een zuiver medium waar je altijd op kan rekenen.[/quote]

Ja, het begrip God en zijn intentionaliteit is de mens een zegen - mits juist gebruikt.

Leon schreef:Ik vind proberen volledig in het nu te leven, de grootste mind-fuck van allemaal, eens?

Volledig in het nu leven lijkt mij onmogelijk.
De mens is zijn geschiedenis, leeft in fragmenten (in het nu) en is toekomst gericht.
Vertel mij dan maar eens hoe de mens volledig, vooral dat begrip volledig, in het nu kan leven.
Maar...het streven daarnaar toe, kan wellicht helpen ter verlichting.
Of is ook dat een dooddoener want waarom proberen, streven als je weet dat het doel een mind-fuck is...

Tino schreef:

Leon schreef:Ik vind proberen volledig in het nu te leven, de grootste mind-fuck van allemaal, eens?

Volledig in het nu leven lijkt mij onmogelijk.
De mens is zijn geschiedenis, leeft in fragmenten (in het nu) en is toekomst gericht.
Vertel mij dan maar eens hoe de mens volledig, vooral dat begrip volledig, in het nu kan leven.
Maar...het streven daarnaar toe, kan wellicht helpen ter verlichting.
Of is ook dat een dooddoener want waarom proberen, streven als je weet dat het doel een mind-fuck is...

De enige verlichting die te verwachten is, is van loslaten, maar dat geldt voor sommige mensen ook als mind-fuck.

In ieder geval vind ik dat je het streven naar in het nu leven kan loslaten, laat die geest maar gaan...

Leon schreef:

Tino schreef:

Leon schreef:
In ieder geval vind ik dat je het streven naar in het nu leven kan loslaten, laat die geest maar gaan...

Jawel Goeroe León

Alleen mijn persoonlijke mening (ik-boodschap), verder absoluut niet iets om na te volgen als je zelf andere voorkeuren hebt. Waarom zou bijvoorbeeld jouw voorkeur uit de eerste post de voorkeur van iemand anders moeten zijn?

Waarheid (van die uitspraak) is en blijft onzeker toch?

Maar goed ik had dus ook van die nare gevoelens, en heb niet zozeer geobserveerd, als wel dat ik mijn zinnen verzet heb met filosofie luisteren en schrijven. Nu komen die nare gevoelens weer een beetje terug en ik denk dat ik maar vroeg naar bed ga. Geen systematische aanpak mischien...

Leon schreef:Alleen mijn persoonlijke mening (ik-boodschap), verder absoluut niet iets om na te volgen als je zelf andere voorkeuren hebt. Waarom zou bijvoorbeeld jouw voorkeur uit de eerste post de voorkeur van iemand anders moeten zijn?

Waarheid (van die uitspraak) is en blijft onzeker toch?

Was dan ook met een kwinkslag bedoeld.
In die zin, dat ik persoonlijk, mijn vraagtekens zet bij mindfullnes.
Maar als training op zijn tijd, aandacht geven bij wat je doet, zeker richting de ander, is zo gek nog niet.

RobW schreef:Methodes.

De een doet dit, de ander doet dat, etc.

Maar stel je voor je hebt toegang tot de waarheid. Alle vragen kan je stellen.

Ben je daarna dan een ander mens ?
Kan die waarheid acteren in jou ?

Methodes.
De enige 'goede' methode is de methode die in ons hoofd het ok stempeltje krijgt. For what it's worth.

In de kern wordt je geen ander mens denk ik. Alleen je polijst de ruwe kanten. Tot op zekere hoogte kan de waarheid in je Acteren. Wellicht kom je tot de conclusie dat je de waarheid al bent (Sho Ham) religieus / spiritueel). Wat om de kern heen zweeft en de kern niet (kan) raakt(en), is wereldse kennis. De diepere waarheid heb /ben je al.

Tino

Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Het subject van observaties zijn de gevoelens in samenhang met de persoon die waarneemt d.w.z zichzelf en zijn gevoelens. De gevoelens kun je natuurlijk niet los van de persoon c.q. de waarnemer zien.

Daar heb je gelijk in besef ik nu.
In gevoelens als spanning tussen subject en object op zielniveau - noem ik het maar even in mijn eigen taal - is er inderdaad een mogelijkheid om jezelf te kennen.

Tino schreef:

RobW schreef:Methodes.

De een doet dit, de ander doet dat, etc.

Maar stel je voor je hebt toegang tot de waarheid. Alle vragen kan je stellen.

Ben je daarna dan een ander mens ?
Kan die waarheid acteren in jou ?

Methodes.
De enige 'goede' methode is de methode die in ons hoofd het ok stempeltje krijgt. For what it's worth.

In de kern wordt je geen ander mens denk ik. Alleen je polijst de ruwe kanten. Tot op zekere hoogte kan de waarheid in je Acteren. Wellicht kom je tot de conclusie dat je de waarheid al bent (Sho Ham) religieus / spiritueel). Wat om de kern heen zweeft en de kern niet (kan) raakt(en), is wereldse kennis. De diepere waarheid heb /ben je al.

Ik moest hier eerst om lachen Tino. Het leek me zo zweverig. Maar misschien is het onwetendheid van mijn kant. Kan je iets meer vertellen over Sho Ham? Ik kon het niet vinden op internet. Wat voor soort waarheid heb je het over? Dat alles Maya is?

Leon schreef: Ik moest hier eerst om lachen Tino. Het leek me zo zweverig. Maar misschien is het onwetendheid van mijn kant. Kan je iets meer vertellen over Sho Ham? Ik kon het niet vinden op internet. Wat voor soort waarheid heb je het over? Dat alles Maya is?

Gelukkig moest je erom lachen -dat is geen uitlachen.
Ik maakte een schrijffoutje, het moet zijn So ham wat het volgend betekent:

So Ham heeft ook een diepere betekenis. So Ham geeft het universele antwoord op de vraag wie je werkelijk bent. Deze vraag luidt in het Sanskriet: Ko Ham? Het antwoord is: So Ham. De vertaling van So Ham is: I am That. Als je de mantra achter elkaar van binnen zingt, zing je: I am that I am that I am that I am. De I am kwaliteit van het leven. Deze mantra verbindt ons met wie we werkelijk zijn, elke keer opnieuw. Daar hoeven we geen moeite voor te doen. De ademhaling gaat vanzelf…. Het speelt zich af in een vol-ledige stilte. Hoe leger de kwaliteit van deze stilte, hoe voller de activiteiten die vanuit deze stilte ontstaan.

RobW schreef:

In de kern wordt je geen ander mens denk ik. Alleen je polijst de ruwe kanten. Tot op zekere hoogte kan de waarheid in je Acteren. Wellicht kom je tot de conclusie dat je de waarheid al bent (Sho Ham) religieus / spiritueel). Wat om de kern heen zweeft en de kern niet (kan) raakt(en), is wereldse kennis. De diepere waarheid heb /ben je al.

Mooi geschreven.
Alleen bij polijsten gaat er iets af, maar hoe weet je nou of er niet weer iets aankoekt :greins: , zei hij retorisch.

Er koekt altijd weer iets aan. Nu is het zaak te onderscheiden en te polijsten.
Een continu proces.

Te zweverig wellicht? Langzaam laten doven dan...?

Ik kreeg spiritueel wel op mijn kop vanwege het lachen, dus was erg in verwarring over mijn mogelijke intenties. Maar die bevestiging in So ham lijkt me wel mooi, zelfbevestigingen moet je proberen zo zuiver mogelijk te houden als er wat te behouden is, als dat niet zo is, hoeft dat niet.

Ik twijfel voor mezelf over wat ik behouden wil en wat niet, het lijkt gerelateerd en ik kan het een niet opgeven zonder het ander.

Ik ga op internet even verder zoeken...

Je wordt er hartstikke rustig van

Nog best lastig...

Zou er ook genezing/heilzaamheid zijn voor de kwaal in plaats van genezing na de kwaal?

Dit lijkt me echt zo'n genezing/heilzaamheid na de kwaal, en ik betwijfel of dan nog echt genezing mogelijk is...het leven is dan al verdeeld in een periode dat het niet goed ging met ademhaling en een periode dat het wel goed zou kunnen gaan met ademhaling...snap je?

Leon schreef:Nog best lastig...

Zou er ook genezing/heilzaamheid zijn voor de kwaal in plaats van genezing na de kwaal?

Dit lijkt me echt zo'n genezing/heilzaamheid na de kwaal, en ik betwijfel of dan nog echt genezing mogelijk is...het leven is dan al verdeeld in een periode dat het niet goed ging met ademhaling en een periode dat het wel goed zou kunnen gaan met ademhaling...snap je?

Moeilijk. Volgens mij ben je voor de kwaal al heel. En als je uitgaat van non-dualisme, is alles al volmaakt. het is meer een 'genezing ' naar ten tijde van de oersituatie.

Pas op dat we niet wegzakken in het drijfzand, maar of het nu beter is er boven te blijven zweven...?
Beter met beide voeten op aarde, maar hoe?

Ik ga er van uit (1 been op de grond) dat hoe effectiever het middel, hoe erger de kwaal kan zijn, dan heb ik een soort rare logica dat je dus niet al te effectieve middelen moet hebben...

Leon schreef:Ik ga er van uit (1 been op de grond) dat hoe effectiever het middel, hoe erger de kwaal kan zijn, dan heb ik een soort rare logica dat je dus niet al te effectieve middelen moet hebben...

Ja, een medicijn zonder bij(werkingen) lost weinig tot niets op.
Zeer rationeel en zeer aards.

Tsja, medicijnen.

Ga je voor het placebo- of het nocebo-effect? Door ze juist wel of juist niet te slikken?

Beter is het, lijkt mij, niet ziek te zijn.
Dan heeft het wel of niet nemen van een medicijn sowieso geen invloed.
(Als je gezond bent, word je van medicijnen niet ziek, anders deugen de medicijnen niet; is hier wel de premisse, tussen haakjes)
Maar zelfs buiten de haakjes is de logica gezond.
(Eigenlijk, valt hier zelfs tussen de psycho- en endemische farmacie geen onderscheid te maken: Globaal gezien, verschillen alleen de typen en concentraties van medicijnen)

Analoog daaraan:
De wetenschap dat er een medicijn bestaat, kan je genezen zonder ze te slikken. (placebo)
De wetenschap dat er een medicijn bestaat, kan je ziek maken, als je ze niet slikt. (nocebo)

Daar tussenin staat de farmaceutische industrie en vaart er wel bij.

Leven is misschien wel het huwelijk van pla- en nocebo-effect, je moet het alleen niet als ziekte zien, er is namelijk geen medicijn tegen, op doodgaan na. Maar dat is -geef ik grif toe- een paardemiddel en wel erg morbide. Bovendien zal de farmaceutische industrie dat als een falen van hun medicamenten zien (mits ze volgens een ethische code werken)

Voedsel is dan ook medicijn, met alle 'cebo-effecten die je maar wil verzinnen. Van het ene wordt je ziek en van het andere uiteindelijk ook.
Het grote verschil zit hem in de incubatietijd.

::

't Is maar hoe je je voelt natuurlijk, om even de draad weer op te pakken.

Misschien is het wel goed niet altijd zoveel te voelen, maar gevoelens te laten voor de momenten dat ze nodig zijn?

Of, naar Hollywoodtraditie, een bak chocolade-ijs leeg te eten, een joekel van een joint te roken of een fles whisky achter je kiezen te krijgen of erger ...
("Fear and Loathing in Las Vegas", denk ik dan aan.)

Zodat je gevoelens totaal verdoofd zijn.

Als je een gevoel lang genoeg verdooft, sterft het af; net als een zenuw, die te lang zonder voeding is geweest.

Ongevoelige mensen, zou je kunnen concluderen, zijn dus al half dood.
Dat vinden zij niet erg, dat merken ze toch niet.
En dat is voor zij die nog wel voelen over het algemeen erg onaangenaam.
Ik, voor mij zelf sprekend, weiger me aan te passen aan die halfdode mensen, zombies in mijn ogen, en probeer er wat leven in te porren.

Al was het maar door de netwerken waarmee ze nog wel voelen, te overspannen, in de hoop dat de kortsluitingen doorbranden en nieuwe netwerken opleveren.

Zoals je een oude loodaccu met hoogfrequente laadpulsen nog tot een bruikbare accu kan weten te krijgen. (weliswaar met een fractie van de originele capaciteit, maar een capaciteitswinst van 100% is 100%)
Weggooien kan altijd nog.







God maakt de mensen ziek en heeft daarvoor farmaticae uitgevonden?
Zoiets?

Er zijn mensen die goudzuchtig zijn en daarom heeft God goud uitgevonden?
Pyriet voor het placebo-effect? Waarom heeft God dan ook de toetssteen uitgevonden? Zodat het goud alleen onder de zuchtigen circuleert? Heet dat economie? Waarom heeft God econimie uitgevonden? Nou ja, je iet stramien, ad infintam ad nauseam, uiteindelijk wordt iedereen er misselijk van.

"Mijn God doet dat niet", hoor je wel eens, neenee, totdat ze zelf getroffen worden, door de hebzucht van de ander. Zelfs als je niets hebt, pakken ze dat nog van je af, zodat je opeens iets hebt dat afgepakt kan worden.

Zoals ik reeds opmerkte: beter is het niet ziek te zijn.
Dan kan geen medicijn ter wereld -of daarbuiten- je beteren.
Zoiets wordt ook wel eens opgevat als narcisme. Nou: dan doen ze dat maar. Jezelf niet zien als Narcissus, en door de buitenwereld zo genoemd worden: wie is dan de narcist?

En bovenal, hoe moet de zojuist beschreven narcist:

Nare gevoelens, zoals totale malaise, gaan vaak (snel) voorbij, als je ze alleen (maar) observeert. Zonder interventie van de ratio, zonder oordeel of wat dan ook.

interpreteren?

Er is maar een mogelijkheid toch?


Als dat geen mind-fuck is.

memeticae schreef:Tsja, medicijnen.

Ga je voor het placebo- of het nocebo-effect? Door ze juist wel of juist niet te slikken?

Beter is het, lijkt mij, niet ziek te zijn.

Analoog daaraan:
De wetenschap dat er een medicijn bestaat, kan je genezen zonder ze te slikken. (placebo)
De wetenschap dat er een medicijn bestaat, kan je ziek maken, als je ze niet slikt. (nocebo)

Een placebo-effect, lijkt mij wel handig. Je geneest (mind-fuck) een werkelijke bestaande-, dan wel niet-bestaande ziekte (mind-fuck). Ik zou hier geen bezwaar tegen hebben.
Nocebo, vindt ik minder. Jezelf in de dusdanige toestand brengen, dat je denkt niet ziek te zijn en dat dan de medicijnen geen effect hebben op de genezing.
Als patiënt moet je dus sterk in je schoenen staan, of je geheel overgeven aan de arts.

memeticae schreef:Misschien is het wel goed niet altijd zoveel te voelen, maar gevoelens te laten voor de momenten dat ze nodig zijn?

Er zijn mensen die dergelijke momenten voor langere of kortere duur hebben. Zij voelen van alles en vaak beelden zij zich een ziekte in; de hypochonder. Dit kunnen fysieke of psychische gevoelens zijn. Gevoelens kunnen zich uiten, de zgn. emoties. Vooral die emoties moet je kunnen regulieren. In extreme gevallen is verdoving op zijn plaats.

memeticae schreef:Jezelf niet zien als Narcissus, en door de buitenwereld zo genoemd worden: wie is dan de narcist?
En bovenal, hoe moet de zojuist beschreven narcist:

Nare gevoelens, zoals totale malaise, gaan vaak (snel) voorbij, als je ze alleen (maar) observeert. Zonder interventie van de ratio, zonder oordeel of wat dan ook.

interpreteren?

Er is maar een mogelijkheid toch?

Observeren en als dat niet lukt, op een 'juiste' manier afreageren?
Bij frequente herhaling hulp inroepen, (soc. omgeving, psycholoog, filosoof evt. in combinatie met i.d.d. arts -medicatie)
Aan de slag dus met jezelf.

Wat zie jij als die ene mogelijkheid?