Er is iets dat ik geloof, of kan begrijpen, tenminste snappen, althans voor mezelf begrijpelijk uit weet te leggen.
(Zelf bedacht heb?)
En waar ik vrede mee kan hebben, dood of levend.
Beide begrippen, naast nog veel meer, zijn er (onlosmakelijk) onderdeel van.
Ik ben echter niet in staat het te benoemen, woorden en beelden schieten me tekort. Kon ik het, dan zou ik kunstenaar zijn. Misschien geeft een enkele handdruk wel een peiling, maar nee, twee uit zes is genoeg.
Horen, zien en zwijgen, voelen, proeven en denken.
("twee uit zes", kijken en denken dus, bedoel ik ermee. Kunst! Maar dat is kunstige kunst, niet bedoeld om aan te raken, of te proeven, Alsof ik wat anders zou kunnen leren uit bijvoorbeeld: De Nachtwacht.
Als ik het mocht proeven, gaat zeker al het lekkers eraf?
Rest me nog, het proberen te beschrijven, aan de hand van de kunst van mijn voorouders: waarvan zo begrijpelijk mogelijke taal, zonder enige subjectiviteit, een erfenis is.
(Een paradox op zich, maar een oplosbare: Als je begrijpt wat ik bedoel.)
De eerste 2 a drie jaar van je leven weet je niet, kun je je niet herinneren.
Geboren worden is een zeer traumatiserende ervaring. Opeens allemaal druk om je heen en maar een uitweg. Vervolgens is het ijskoud, met keiharde geluiden, je hebt ineens een rare vieze metaalsmaak in je mond en vaak is het nog felverlicht ook en als je pech hebt, kom je bij marsmannetjes uit, (dokters en zusters in het groen met mondkapjes op) Huil je dan nog niet, krijg je nog een pak op je billen toe ook. Goed alle vijf de zintuigen schijnen te werken. Nu die zesde nog ...
Het valt met geen wil ter wereld te billijken, dat juist
jij uit de moederschoot geworpen moest worden, je gezusters(!) verlieten je via een tampon of maandverband ... (schijnbaar) volledig stressloos (sorry dames), om vervolgens buiten te belanden, of erger: in het riool. Wat dat betreft heb jij nog geluk gehad, tenzij je ooit ook in het riool komt te liggen, of in een mannenkeel.
Onvructhbaarheid is je deel.
Sommigen eindigen expres in het riool
(Woody Allen) en weer anderen stoten hun kop tegen rubber, latex, of een tissue.
(Leuke clip trouwens, goed voor je Chinees. Mandarijn is het als ik goed heb opgelet.)
Maar zij die het wel gemaakt hebben, vinden vervolgens de wereld slecht: olem golem. Dat is toch absurd! Bizar zelfs! Waarom dan niet al van tevoren gestopt? Als je dat wilt prediken: Nek jezelf dan, van tevoren, alsjeblieft, en laat ons met rust. Of doe het al in het scrotum of ovarium: Dood iedereen die het niet met je eens is. Genetische manipulatie op zijn best, zonder zorgen over je eigen, verachtelijke, ik.
Oh wacht... "Wat zeg je? Dat heb je al gedaan? Jij hebt in de zak of in de tuba gewonnen van je tegenstander? "
Dan moet je gauw je ouders en hun voorouders vermoorden om ergere besmetting te voorkomen. En gaan paren met jezelf.
(Hé manus, let je op? "Go fuck yourself" staat hier dus, maar dan wel in moeilijke filosofische begrippen, zodat alleen de begrijper van de woorden weet wat hij moet doen. Sorry, ik beledig je iq nu, maar dat begreep je al lang natuurlijk.)
(Als de Cartesiaanse mening, dat we allemaal machines zijn klopt)
"De wereld is slecht". Doe niet zo raar.
Maar ok, "Liefde maakt blind." weliswaar.
Vraag maar aan Romeo en Julia. Kinderloos.
Wilde je niet geboren worden dan? Uiteindelijk was het toch je eigen beslissing: dat ei ligt er klaar voor en jij was de beste/snelste. Eerste?
Ik ga voor K3: de wereld is mooi, ook al legt de
duivelze uit.
(bekijk het ook eens zonder geluid)
Maar goed, dat kan komen uit het trauma dat je die ervaring zo ver hebt weggedrukt, dat je ze haar ook waarlijk niet meer
kunt herinneren.
Regressietherapie schijnt te proberen het trauma je weer te doen herleven.
(Maar hoe "echt" is dat gevoel, die gedachte of dat idee, in vergelijking met the real thing"? Afgezien van wat je ermee probeert te bereiken?
Dementie, in mijn ogen, is dat je weer teruggaat.
Terug naar een leven van onwetendheid.
Misschien is het wel zo dat: hoe traumatischer je geboorte, hoe zachter je sterven is.
Omdat niemand zich geboorte kan herinneren, geeft het sterven dus aan hoe het was geboren te worden. Omwille van de symmetrie, geeft een gewelddadige dood dus een blije geboorte aan, snap je gelijk de instructie van de zelfmoordenaars, en omgekeerd.
Beter is het net zoveel van je doodgaan te weten als van je geboorte.
Na lang slapen rustig aan wakker gemaakt te worden, lijkt me net zo mooi als na lang waken in slaap gesust te worden.
Waarna het hele verhaal zich weer opnieuw gaat afspelen, of niet.
Dementie is een gave, ik hoop dat als ik ga sterven, ik het: of bij mijn volledige verstand doe, zodat ik elk facet kan meemaken, of er niks van weet als een vorm van in slaap vallen om niet meer wakker te worden,
Ik heb persoonlijk geen voorkeur.
Kan het, als het goed is, toch niet navertellen hoe het was,
Maar dement worden, het weer ongeboren worden: daar teken ik voor.
Als mij de keuze geboden werd.
Ik ben geen vrouw, ik ben een man.
Iedere keer dat een vrouw ongesteld raakt, is een vorm van abortus.
Weer een ei weg.
Dat is denk ik ook het verschil in wereldbeschouwing tussen vrouwen en mannen, naast het verschil in filosofie.
Zoveel vrouwelijke filosofen zijn er niet, althans niet gepubliceerd, ik denk dat dat ook niet hoeft, voor vrouwen. Die hebben al een band, als brenger van leven, begrijpen ze elkaar al zonder woorden.
Als een man met twee vrouwen gaat, is het zelden zo dat de vrouwen boos worden op de man. Ze worden eerder boos op elkaar.
Twee mannen met een vrouw, leidt niet vaak tot twist.
Vaak geven de mannen elkaar een knipoog, tenzij er liefde in het spel is.
Maar Eris wist het al: kali kaliteros.
De vrouw waar de man als eerste mee omging, wordt des te liever.
(Die truuk kun je overigens maar een keer uithalen, twee keer is teveel. Daarna wordt je eruitgeschopt, en bij die andere vrouwen hoef je opeens ook niet meer aan te komen, alsof het een zusterverbond lijkt)
Dood?
Kom maar, je doet toch geen pijn,
Wanneer het jou schikt natuurlijk ... zullen we effe agenda trekken?
Dood heeft geen agenda.
Het beste dat je kunt doen is hem omarmen.
En zeggen: "Dank je wel"
Heeft Hij ook weer eens iets om perplex van te zijn.
Jôh, gun die figuur ook zijn plezier.
Dood bepaalt niet wanneer je sterft. Je sterven doet dat, en dat komt wanneer je vergeten bent.
mem-technisch gezien.
Maar omdat jij bestaan hebt, en bepaalde memen heb gecreëerd, komt de mem-archeoloog altijd langs je.
Het is aan jouw daar een teken aan te geven, ik zie het als onsterfelijkheid.
Zelf in het universum, zo door entropie verwoest, waar communicatie tussen deeltjes, door die stupide eindigheid van lichtsnelheid, niet meer mogelijk is, jij, of een deeltje van jou anders vibreert dan het gedaan zou hebben als je mij niet had gekend.
Of ik jou, maar dat moge evident zijn.
::
Wacht effe ... hier moet nog een pot staan ... Ha!
Augurk, makker?
Of wil je anijsmelk?
Hoe dan ook, de wereld is het waard te zijn. Wat Wij er maar ook van mogen vinden.
Grandioos! Met dood en leven, en alles ertussenin.
Natuur is en blijft natuur, natuurlijk.
Dat is een waarheid, die niet te ontkennen valt.
Ook al vernietig je het menselijk ras, en jezelf, heeft natuur altijd een antwoord. Het laatste, natuurlijk.