Typisch een uitspraak van een kunstenaar (Lucebert), die tegen de keer protesteert en het in Neon-Letters laat publiceren om het door te laten dringen.
Misschien zijn guru's, die onthechting prediken en zich in weelde baden ook wel van die kunstenaars.
Een soort omgekeerde armoede-predikers
In georganiseerd verband moet ik denken aan de Scientology-kerk:
Dat is óf een kerk, die snapt dat je alleen mensen die in consumenten-filosofie verstrikt zijn geraakt alleen waarden bij kan brengen door ze zoveel te laten betalen dat ze in armoe eindigen;
óf mensen zijn, die er nog een schepje bovenop doen, en cynisch misbruik maken van een laatste restje idealisme, om stiekem zich dood te lachten om de naieviteit van de mensheid.
.....
In ieder geval lijkt me dit voldoende om een crisis te veroorzaken in de gedachten van mensen om er voor te zorgen dat ze in ieder geval voor zichzelf beslissen.
Lekker existentieel.
Als je zover bent om existentieel te beslissen, maakt het ook geen reet meer uit of je bedrogen wordt of niet.
Altijd positief!!
Alles van waarde is weerloos.
Alles van waarde is weerloos.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Ik snap niet precies wat je bedoelt. Maar dat kun je nog uitleggen.
Anyway. Om het duidelijker te maken. Het gedicht gaat over dat waarde weerloos is. En dat dan door een verzekerings bedrijf opgekocht wordt om ons te verzekeren dat die waarde te verzekeren is.
Een begrafenis verzekering is wel het meest cynisch. Alsof die verzekering je tegen de dood beschermt.
Ik wacht op je uitleg.
Anyway. Om het duidelijker te maken. Het gedicht gaat over dat waarde weerloos is. En dat dan door een verzekerings bedrijf opgekocht wordt om ons te verzekeren dat die waarde te verzekeren is.
Een begrafenis verzekering is wel het meest cynisch. Alsof die verzekering je tegen de dood beschermt.
Ik wacht op je uitleg.
Het stomme is dat mensen die gaan sterven de neiging hebben om toch over hun dood te willen regeren.
Dat schijnt rust te geven om rustig te sterven.
Je zou zeggen dat als je de dood serieus neemt het je niks meer uit maakt.
Voor de mensen dan die het serieus nemen dat er dan niks meer is.
De verknoping met het leven is dus ergo conclusio het belangrijkste.
Wat ook wel weer gedachtes op zou kunnen roepen dat het wel mee valt.
Met die dood bedoel ik.
Dat schijnt rust te geven om rustig te sterven.
Je zou zeggen dat als je de dood serieus neemt het je niks meer uit maakt.
Voor de mensen dan die het serieus nemen dat er dan niks meer is.
De verknoping met het leven is dus ergo conclusio het belangrijkste.
Wat ook wel weer gedachtes op zou kunnen roepen dat het wel mee valt.
Met die dood bedoel ik.
Psychologisch zou ik zeggen dat alle mensen in het diepst van hun hart denken dat ze onsterfelijkheid zijn. Ondanks dat feit van de dood, die je in het begin vooral bij anderen ziet.
Een onverwoestbare gedachte, ondanks alle praatjes die dapper het tegendeel verkondigen.
Of het waar is of een illusie is een zaak van het verstand. Niet van het hart.
Je zou je kunnen afvragen of het hoofd nu het hart moet volgen, of andersom.
Bij de definitieve inslaap zou je kunnen denken aan een dichtregel over ´de onsterfelijke nachtegalen´.
Een existentiële keuze die in ieder geval niet beslist kan worden door het verstand.
Ik blijf in ieder geval tot mij dood volhouden ´het verstand er voor´.
Een fries gezegde.
Wat maakt het uit in het licht van de eeuwige tijd.
Hoe het echt is vind toch zijn weg wel.
....
Overspannen pathetiek, die hopelijk mijn spijsvertering weer een beetje op gang helpt.
Tot dat anderen hier op in gaan.
Dan neem ik om dat te vieren weer een patatje dameskapsalon.
En neem de gevolgen op de koop toe.
Misschien stik ik er wel in, en ga zo mooi over zonder de veerman van de styx te betalen.
Die man zou moeten beseffen dat ie na al die tijd zich nou eindelijk in deze moderne tijden op moet stellen als een mantelzorger. Een vrijwilliger die die ophoping van mensen in deze wereld ontlast.
Een onverwoestbare gedachte, ondanks alle praatjes die dapper het tegendeel verkondigen.
Of het waar is of een illusie is een zaak van het verstand. Niet van het hart.
Je zou je kunnen afvragen of het hoofd nu het hart moet volgen, of andersom.
Bij de definitieve inslaap zou je kunnen denken aan een dichtregel over ´de onsterfelijke nachtegalen´.
Een existentiële keuze die in ieder geval niet beslist kan worden door het verstand.
Ik blijf in ieder geval tot mij dood volhouden ´het verstand er voor´.
Een fries gezegde.
Wat maakt het uit in het licht van de eeuwige tijd.
Hoe het echt is vind toch zijn weg wel.
....
Overspannen pathetiek, die hopelijk mijn spijsvertering weer een beetje op gang helpt.
Tot dat anderen hier op in gaan.
Dan neem ik om dat te vieren weer een patatje dameskapsalon.
En neem de gevolgen op de koop toe.
Misschien stik ik er wel in, en ga zo mooi over zonder de veerman van de styx te betalen.
Die man zou moeten beseffen dat ie na al die tijd zich nou eindelijk in deze moderne tijden op moet stellen als een mantelzorger. Een vrijwilliger die die ophoping van mensen in deze wereld ontlast.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
Halleluja, en breng dan vooral het halleluja voort in de harten van anderen.yopi schreef:Psychologisch zou ik zeggen dat alle mensen in het diepst van hun hart denken dat ze onsterfelijkheid zijn. Ondanks dat feit van de dood, die je in het begin vooral bij anderen ziet.
Gelijkgestemden, zo je wilt.
Wat is er overigens mis met om een compleet demente bejaarde te vertellen dat hij in een sprookjeswereld terecht komt?
Niets toch?
Totdat je je gaat beseffen hoe dement de bejaarde wel is.
Gelooft hij al jou sprookjes wel?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Interessant. Het maakt onderdeel uit van mijn dagbesteding.memeticae schreef:Eerste vereiste: Bejaard kunnen zijn.
En dat heeft niks met stoffelijke leeftijd te maken.
Ik probeer al weer - oude gewoonte - voorop te lopen op mijn toekomst.
....
Psygologisch gezien denk ik wel es - hoewel ik weet dat er zekere somatische orzaken zijn - dat dementen hun onsterfelijkheid daarmee kopen.
De somatische oorsprong klopt. Maar ja. Hoe de geest daar op reageert is niet één twee drie af te leiden uit zo'n oorzaak.
Met mijn ervaringen met mijn dementerende moeder, en daarmee mijn ervaringen in verpleeghuizen denk ik twee dingen.
Het eerste ding is een soort onbewust/bewuste verdwaalpoging.
Het tweede ding de afschaduwing die ik daar in zie in een leven na de dood. Waarbij je dus lichaamloos bent en niet meer in staat om dingen te sturen. Zwakke afschaduwing hiervan is de slaap. Of zelfs dagdromen.
Het eerste heeft met mijn ervaring te maken dat mijn moeder pas echt toe gaf aan verdwaling toen mijn vader was gestorven. Plotseling en ingrijpend in een leven van vaste gewoontes.
Daarna kon ze zich niet meer mijn vader herinneren. Zelfs zijn dood niet.
Een tweede verdieping was nadat mislukt pogingen om haar zelfstandig te laten wonen schipbreuk leden omdat ze ook - behoorlijk opeens - incontinent werd. In het verpleeghuis kwam ze enigszins tot rust.
Sprookjes hoefden we haar niet te vertellen. Die vertelde ze zelf.
Er is iets dat ik geloof, of kan begrijpen, tenminste snappen, althans voor mezelf begrijpelijk uit weet te leggen.
(Zelf bedacht heb?)
En waar ik vrede mee kan hebben, dood of levend.
Beide begrippen, naast nog veel meer, zijn er (onlosmakelijk) onderdeel van.
Ik ben echter niet in staat het te benoemen, woorden en beelden schieten me tekort. Kon ik het, dan zou ik kunstenaar zijn. Misschien geeft een enkele handdruk wel een peiling, maar nee, twee uit zes is genoeg.
Horen, zien en zwijgen, voelen, proeven en denken.
("twee uit zes", kijken en denken dus, bedoel ik ermee. Kunst! Maar dat is kunstige kunst, niet bedoeld om aan te raken, of te proeven, Alsof ik wat anders zou kunnen leren uit bijvoorbeeld: De Nachtwacht.
Als ik het mocht proeven, gaat zeker al het lekkers eraf?
Rest me nog, het proberen te beschrijven, aan de hand van de kunst van mijn voorouders: waarvan zo begrijpelijk mogelijke taal, zonder enige subjectiviteit, een erfenis is.
(Een paradox op zich, maar een oplosbare: Als je begrijpt wat ik bedoel.)
De eerste 2 a drie jaar van je leven weet je niet, kun je je niet herinneren.
Geboren worden is een zeer traumatiserende ervaring. Opeens allemaal druk om je heen en maar een uitweg. Vervolgens is het ijskoud, met keiharde geluiden, je hebt ineens een rare vieze metaalsmaak in je mond en vaak is het nog felverlicht ook en als je pech hebt, kom je bij marsmannetjes uit, (dokters en zusters in het groen met mondkapjes op) Huil je dan nog niet, krijg je nog een pak op je billen toe ook. Goed alle vijf de zintuigen schijnen te werken. Nu die zesde nog ...
Het valt met geen wil ter wereld te billijken, dat juist jij uit de moederschoot geworpen moest worden, je gezusters(!) verlieten je via een tampon of maandverband ... (schijnbaar) volledig stressloos (sorry dames), om vervolgens buiten te belanden, of erger: in het riool. Wat dat betreft heb jij nog geluk gehad, tenzij je ooit ook in het riool komt te liggen, of in een mannenkeel.
Onvructhbaarheid is je deel.
Sommigen eindigen expres in het riool (Woody Allen) en weer anderen stoten hun kop tegen rubber, latex, of een tissue.
(Leuke clip trouwens, goed voor je Chinees. Mandarijn is het als ik goed heb opgelet.)
Maar zij die het wel gemaakt hebben, vinden vervolgens de wereld slecht: olem golem. Dat is toch absurd! Bizar zelfs! Waarom dan niet al van tevoren gestopt? Als je dat wilt prediken: Nek jezelf dan, van tevoren, alsjeblieft, en laat ons met rust. Of doe het al in het scrotum of ovarium: Dood iedereen die het niet met je eens is. Genetische manipulatie op zijn best, zonder zorgen over je eigen, verachtelijke, ik.
Oh wacht... "Wat zeg je? Dat heb je al gedaan? Jij hebt in de zak of in de tuba gewonnen van je tegenstander? "
Dan moet je gauw je ouders en hun voorouders vermoorden om ergere besmetting te voorkomen. En gaan paren met jezelf.
(Hé manus, let je op? "Go fuck yourself" staat hier dus, maar dan wel in moeilijke filosofische begrippen, zodat alleen de begrijper van de woorden weet wat hij moet doen. Sorry, ik beledig je iq nu, maar dat begreep je al lang natuurlijk.)
(Als de Cartesiaanse mening, dat we allemaal machines zijn klopt)
"De wereld is slecht". Doe niet zo raar.
Maar ok, "Liefde maakt blind." weliswaar.
Vraag maar aan Romeo en Julia. Kinderloos.
Wilde je niet geboren worden dan? Uiteindelijk was het toch je eigen beslissing: dat ei ligt er klaar voor en jij was de beste/snelste. Eerste?
Ik ga voor K3: de wereld is mooi, ook al legt de duivelze uit.
(bekijk het ook eens zonder geluid)
Maar goed, dat kan komen uit het trauma dat je die ervaring zo ver hebt weggedrukt, dat je ze haar ook waarlijk niet meer kunt herinneren.
Regressietherapie schijnt te proberen het trauma je weer te doen herleven.
(Maar hoe "echt" is dat gevoel, die gedachte of dat idee, in vergelijking met the real thing"? Afgezien van wat je ermee probeert te bereiken?
Dementie, in mijn ogen, is dat je weer teruggaat.
Terug naar een leven van onwetendheid.
Misschien is het wel zo dat: hoe traumatischer je geboorte, hoe zachter je sterven is.
Omdat niemand zich geboorte kan herinneren, geeft het sterven dus aan hoe het was geboren te worden. Omwille van de symmetrie, geeft een gewelddadige dood dus een blije geboorte aan, snap je gelijk de instructie van de zelfmoordenaars, en omgekeerd.
Beter is het net zoveel van je doodgaan te weten als van je geboorte.
Na lang slapen rustig aan wakker gemaakt te worden, lijkt me net zo mooi als na lang waken in slaap gesust te worden.
Waarna het hele verhaal zich weer opnieuw gaat afspelen, of niet.
Dementie is een gave, ik hoop dat als ik ga sterven, ik het: of bij mijn volledige verstand doe, zodat ik elk facet kan meemaken, of er niks van weet als een vorm van in slaap vallen om niet meer wakker te worden,
Ik heb persoonlijk geen voorkeur.
Kan het, als het goed is, toch niet navertellen hoe het was,
Maar dement worden, het weer ongeboren worden: daar teken ik voor.
Als mij de keuze geboden werd.
Ik ben geen vrouw, ik ben een man.
Iedere keer dat een vrouw ongesteld raakt, is een vorm van abortus.
Weer een ei weg.
Dat is denk ik ook het verschil in wereldbeschouwing tussen vrouwen en mannen, naast het verschil in filosofie.
Zoveel vrouwelijke filosofen zijn er niet, althans niet gepubliceerd, ik denk dat dat ook niet hoeft, voor vrouwen. Die hebben al een band, als brenger van leven, begrijpen ze elkaar al zonder woorden.
Als een man met twee vrouwen gaat, is het zelden zo dat de vrouwen boos worden op de man. Ze worden eerder boos op elkaar.
Twee mannen met een vrouw, leidt niet vaak tot twist.
Vaak geven de mannen elkaar een knipoog, tenzij er liefde in het spel is.
Maar Eris wist het al: kali kaliteros.
De vrouw waar de man als eerste mee omging, wordt des te liever.
(Die truuk kun je overigens maar een keer uithalen, twee keer is teveel. Daarna wordt je eruitgeschopt, en bij die andere vrouwen hoef je opeens ook niet meer aan te komen, alsof het een zusterverbond lijkt)
Dood?
Kom maar, je doet toch geen pijn,
Wanneer het jou schikt natuurlijk ... zullen we effe agenda trekken?
Dood heeft geen agenda.
Het beste dat je kunt doen is hem omarmen.
En zeggen: "Dank je wel"
Heeft Hij ook weer eens iets om perplex van te zijn.
Jôh, gun die figuur ook zijn plezier.
Dood bepaalt niet wanneer je sterft. Je sterven doet dat, en dat komt wanneer je vergeten bent.
mem-technisch gezien.
Maar omdat jij bestaan hebt, en bepaalde memen heb gecreëerd, komt de mem-archeoloog altijd langs je.
Het is aan jouw daar een teken aan te geven, ik zie het als onsterfelijkheid.
Zelf in het universum, zo door entropie verwoest, waar communicatie tussen deeltjes, door die stupide eindigheid van lichtsnelheid, niet meer mogelijk is, jij, of een deeltje van jou anders vibreert dan het gedaan zou hebben als je mij niet had gekend.
Of ik jou, maar dat moge evident zijn.
::
Wacht effe ... hier moet nog een pot staan ... Ha!
Augurk, makker?
Of wil je anijsmelk?
Hoe dan ook, de wereld is het waard te zijn. Wat Wij er maar ook van mogen vinden.
Grandioos! Met dood en leven, en alles ertussenin.
Natuur is en blijft natuur, natuurlijk.
Dat is een waarheid, die niet te ontkennen valt.
Ook al vernietig je het menselijk ras, en jezelf, heeft natuur altijd een antwoord. Het laatste, natuurlijk.
(Zelf bedacht heb?)
En waar ik vrede mee kan hebben, dood of levend.
Beide begrippen, naast nog veel meer, zijn er (onlosmakelijk) onderdeel van.
Ik ben echter niet in staat het te benoemen, woorden en beelden schieten me tekort. Kon ik het, dan zou ik kunstenaar zijn. Misschien geeft een enkele handdruk wel een peiling, maar nee, twee uit zes is genoeg.
Horen, zien en zwijgen, voelen, proeven en denken.
("twee uit zes", kijken en denken dus, bedoel ik ermee. Kunst! Maar dat is kunstige kunst, niet bedoeld om aan te raken, of te proeven, Alsof ik wat anders zou kunnen leren uit bijvoorbeeld: De Nachtwacht.
Als ik het mocht proeven, gaat zeker al het lekkers eraf?
Rest me nog, het proberen te beschrijven, aan de hand van de kunst van mijn voorouders: waarvan zo begrijpelijk mogelijke taal, zonder enige subjectiviteit, een erfenis is.
(Een paradox op zich, maar een oplosbare: Als je begrijpt wat ik bedoel.)
De eerste 2 a drie jaar van je leven weet je niet, kun je je niet herinneren.
Geboren worden is een zeer traumatiserende ervaring. Opeens allemaal druk om je heen en maar een uitweg. Vervolgens is het ijskoud, met keiharde geluiden, je hebt ineens een rare vieze metaalsmaak in je mond en vaak is het nog felverlicht ook en als je pech hebt, kom je bij marsmannetjes uit, (dokters en zusters in het groen met mondkapjes op) Huil je dan nog niet, krijg je nog een pak op je billen toe ook. Goed alle vijf de zintuigen schijnen te werken. Nu die zesde nog ...
Het valt met geen wil ter wereld te billijken, dat juist jij uit de moederschoot geworpen moest worden, je gezusters(!) verlieten je via een tampon of maandverband ... (schijnbaar) volledig stressloos (sorry dames), om vervolgens buiten te belanden, of erger: in het riool. Wat dat betreft heb jij nog geluk gehad, tenzij je ooit ook in het riool komt te liggen, of in een mannenkeel.
Onvructhbaarheid is je deel.
Sommigen eindigen expres in het riool (Woody Allen) en weer anderen stoten hun kop tegen rubber, latex, of een tissue.
(Leuke clip trouwens, goed voor je Chinees. Mandarijn is het als ik goed heb opgelet.)
Maar zij die het wel gemaakt hebben, vinden vervolgens de wereld slecht: olem golem. Dat is toch absurd! Bizar zelfs! Waarom dan niet al van tevoren gestopt? Als je dat wilt prediken: Nek jezelf dan, van tevoren, alsjeblieft, en laat ons met rust. Of doe het al in het scrotum of ovarium: Dood iedereen die het niet met je eens is. Genetische manipulatie op zijn best, zonder zorgen over je eigen, verachtelijke, ik.
Oh wacht... "Wat zeg je? Dat heb je al gedaan? Jij hebt in de zak of in de tuba gewonnen van je tegenstander? "
Dan moet je gauw je ouders en hun voorouders vermoorden om ergere besmetting te voorkomen. En gaan paren met jezelf.
(Hé manus, let je op? "Go fuck yourself" staat hier dus, maar dan wel in moeilijke filosofische begrippen, zodat alleen de begrijper van de woorden weet wat hij moet doen. Sorry, ik beledig je iq nu, maar dat begreep je al lang natuurlijk.)
(Als de Cartesiaanse mening, dat we allemaal machines zijn klopt)
"De wereld is slecht". Doe niet zo raar.
Maar ok, "Liefde maakt blind." weliswaar.
Vraag maar aan Romeo en Julia. Kinderloos.
Wilde je niet geboren worden dan? Uiteindelijk was het toch je eigen beslissing: dat ei ligt er klaar voor en jij was de beste/snelste. Eerste?
Ik ga voor K3: de wereld is mooi, ook al legt de duivelze uit.
(bekijk het ook eens zonder geluid)
Maar goed, dat kan komen uit het trauma dat je die ervaring zo ver hebt weggedrukt, dat je ze haar ook waarlijk niet meer kunt herinneren.
Regressietherapie schijnt te proberen het trauma je weer te doen herleven.
(Maar hoe "echt" is dat gevoel, die gedachte of dat idee, in vergelijking met the real thing"? Afgezien van wat je ermee probeert te bereiken?
Dementie, in mijn ogen, is dat je weer teruggaat.
Terug naar een leven van onwetendheid.
Misschien is het wel zo dat: hoe traumatischer je geboorte, hoe zachter je sterven is.
Omdat niemand zich geboorte kan herinneren, geeft het sterven dus aan hoe het was geboren te worden. Omwille van de symmetrie, geeft een gewelddadige dood dus een blije geboorte aan, snap je gelijk de instructie van de zelfmoordenaars, en omgekeerd.
Beter is het net zoveel van je doodgaan te weten als van je geboorte.
Na lang slapen rustig aan wakker gemaakt te worden, lijkt me net zo mooi als na lang waken in slaap gesust te worden.
Waarna het hele verhaal zich weer opnieuw gaat afspelen, of niet.
Dementie is een gave, ik hoop dat als ik ga sterven, ik het: of bij mijn volledige verstand doe, zodat ik elk facet kan meemaken, of er niks van weet als een vorm van in slaap vallen om niet meer wakker te worden,
Ik heb persoonlijk geen voorkeur.
Kan het, als het goed is, toch niet navertellen hoe het was,
Maar dement worden, het weer ongeboren worden: daar teken ik voor.
Als mij de keuze geboden werd.
Ik ben geen vrouw, ik ben een man.
Iedere keer dat een vrouw ongesteld raakt, is een vorm van abortus.
Weer een ei weg.
Dat is denk ik ook het verschil in wereldbeschouwing tussen vrouwen en mannen, naast het verschil in filosofie.
Zoveel vrouwelijke filosofen zijn er niet, althans niet gepubliceerd, ik denk dat dat ook niet hoeft, voor vrouwen. Die hebben al een band, als brenger van leven, begrijpen ze elkaar al zonder woorden.
Als een man met twee vrouwen gaat, is het zelden zo dat de vrouwen boos worden op de man. Ze worden eerder boos op elkaar.
Twee mannen met een vrouw, leidt niet vaak tot twist.
Vaak geven de mannen elkaar een knipoog, tenzij er liefde in het spel is.
Maar Eris wist het al: kali kaliteros.
De vrouw waar de man als eerste mee omging, wordt des te liever.
(Die truuk kun je overigens maar een keer uithalen, twee keer is teveel. Daarna wordt je eruitgeschopt, en bij die andere vrouwen hoef je opeens ook niet meer aan te komen, alsof het een zusterverbond lijkt)
Dood?
Kom maar, je doet toch geen pijn,
Wanneer het jou schikt natuurlijk ... zullen we effe agenda trekken?
Dood heeft geen agenda.
Het beste dat je kunt doen is hem omarmen.
En zeggen: "Dank je wel"
Heeft Hij ook weer eens iets om perplex van te zijn.
Jôh, gun die figuur ook zijn plezier.
Dood bepaalt niet wanneer je sterft. Je sterven doet dat, en dat komt wanneer je vergeten bent.
mem-technisch gezien.
Maar omdat jij bestaan hebt, en bepaalde memen heb gecreëerd, komt de mem-archeoloog altijd langs je.
Het is aan jouw daar een teken aan te geven, ik zie het als onsterfelijkheid.
Zelf in het universum, zo door entropie verwoest, waar communicatie tussen deeltjes, door die stupide eindigheid van lichtsnelheid, niet meer mogelijk is, jij, of een deeltje van jou anders vibreert dan het gedaan zou hebben als je mij niet had gekend.
Of ik jou, maar dat moge evident zijn.
::
Wacht effe ... hier moet nog een pot staan ... Ha!
Augurk, makker?
Of wil je anijsmelk?
Hoe dan ook, de wereld is het waard te zijn. Wat Wij er maar ook van mogen vinden.
Grandioos! Met dood en leven, en alles ertussenin.
Natuur is en blijft natuur, natuurlijk.
Dat is een waarheid, die niet te ontkennen valt.
Ook al vernietig je het menselijk ras, en jezelf, heeft natuur altijd een antwoord. Het laatste, natuurlijk.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 13 gasten