Overlast cq hinderen

[memeticae]

Dan wel last hebben van.

Kan dat ook onderling met mensen die je al kent, buren enzo?

Heeft genetische verwantschap er iets mee te maken?

Zomaar wat vragen.

Kun je buiten die verwantschap er eigenlijk wel iets van zeggen?
Zo ja, met welk recht?

Het "wat u niet wilt" is eenzijdig, de andere kant schijnt iets anders te willen ... "tand om tand" dan maar?

Of toch maar gewoon de politie bellen, die dan niet komt, tenzij jij de overlastbrengers de schedel inslaat, waarop jij ingesloten wordt en de rest van de herrieschoppers door kunnen gaan met feestjes maken, omdat de rest van de buurt te bang is om nog maar te reageren. "Oog om oog"

"Goed dat er politie is"
"To serve and protect"

Dat is dus de samenleving, waar de zwijnen, die nergens last van hebben, hun gang kunnen gaan.

Hm.

Ik zie geen daemon, noch een cirkel. Ik zie democratie.
Zwijnen zijn ongeletterd, tekstloos, zij stemmen met gevoel.
En het grootste zwijn overleeft.

Omdat het Orwelliaanse, waar iedereen bang voor was, doorgang scheen te vinden, heeft het Goldingiaanse doorgang gevonden.

Nou gefeliciteerd mensheid. Wees er maar blij mee.
En nu?

[memeticae]

Waarom verbaasde je dat?
Rastafari, de EO, Haile Selassie en God, hebben immers een hoop gemeen, al was het alleen maar een bepaalde vorm van rook.

Maar goed.

Ik schreef het voorgaande bericht, omdat ik dacht lekker te kunnen gaan slapen, toen plots de tam-tam aanging. Jeweetwel, die superbas van de moderne "chill"-muziek ... BOEM, BOEM ...BOEMBOEMBOEM, Bom bom bom ... dan een hele tijd niks, zodat je bijna weer slaapt en denkt dat het eindelijk afgelopen is, maar niets was minder waar ... BOEM BOEM BOEM BOEMBOEMBOMEBOMEOMVOMEOMEOEMVOMEOMVBVOEMVBOMEOMVOME... bom bom bom ... vervolgens nog een lawinepijl om half drie 's nachts, waarbij ik dan maar hoop dat het een zelfmoordpijl was, als een soort van rechtvaardige ironie ...

Ik ben om half twee de straat opgegaan in de hoop het huis te vinden waar de boemboem vandaan kwam, ik kon het niet vinden. Mijn buren waren het niet, die waren niet eens thuis.

En dat is verschrikkelijk.
Ergerlijk zelfs, dat zij met de boemboem muziek, niet eens te weten kunnen komen wat hun boemboem met de mensen rond zich wel doet.
Onbewust, hoop ik dan maar.

What to do?
Weggaan.
En dan maar hopen dat je ergens als lawaaiasielzoeker opgevangen wordt, en als het dan even kan, 's nachts ook donker alstublieft, zodat de sterren zichtbaar zijn.

Maar ja, met bezit, schulden, gezin en/of een vaste baan, is weggaan zo makkelijk nog niet.

Rest je nog hoop, je niet meer te hoeven ergeren.
Dat is toch vreselijk, als status quo?

Wat is dan van het "wat u niet wil ..." overgebleven? Of heeft het een andere invulling gekregen?