Filosofieforum.nl

Ik zou willen komen tot een herwaardering voor de dubbelhartigheid. Men heeft teveel gedwongen door cognitieve dissonantie zichzelf wijsgemaakt enkelhartig te zijn, met geestelijke labiliteit tot gevolg.

De post-modernisten lieten de relativiteit zien van enkelvoudige denkbeelden, maar die relativiteit is er alleen maar omdat de dubbelhartige natuur van de mens niet erkend wordt.

Tegelijkertijd: "Welkom" en "Rot op" denken, dat is onze natuur.

Bij vervreemding gaat het traditioneel om vervreemding van de natuur van de mens. Ergens bestaat het beeld van een externe natuur waarvoor de mens optimaal geëquipeerd is, en de innerlijke natuur, waarvan gezegd kan worden dat die edel en sociaal zou zijn.

Dat van die externe natuur kan nog wel kloppen, maar een innerlijke natuur bestaat als het ware op geen enkel moment in de geschiedenis als niet gegijzeld door kunstmatigheid. Kunstmatigheid vanwege sociale en culturele structuren die hiërarchisch zijn en dus gedicteerd worden door dominante exemplaren aan de ene kant, en welgevallige onderdanigheid aan de andere kant. De kunstmatigheid bestaat er in dat voor de grote tussengroep de situatie niet optimaal is en het behelpen met alle middelen is. Daarbij bestaat niet 1 innerlijke natuur, maar worden alle tussennaturen gedwongen naar en zijde te bewegen. Hetzij de zijde waarin dankbaarheid de motivator is, hetzij de zijde waar hebzucht de motivator is. Zonder verder moralistisch te willen zijn, want de dankbaarheid is misplaatst evenals de hebzucht, ten aanzien van waar de natuurlijke behoeften liggen in het tussengebied.

Men zou de mens als tussenwezen kunnen beschouwen, waarbij eendimensionale benaderingen, alleen incasseren, of alleen uitoefenen, geen blijvend effect hebben. Kunstmatig betekent in deze zin, dat dubbelhartigheid de praktijk is, en dus onder dezelfde noemer techniek voor verbetering van de kwaliteit van leven, als voor de destructie van leven gebruikt wordt.

Dubbelhartigheid betekent dat in geen enkel opzicht de waarheid enkelzijdig is, de intenties zijn nooit alleen maar goed, de motivatie is nooit alleen maar intrinsiek. Een feit is nooit alleen maar objectief afgeleid, een ander wordt nooit als doel gezien en niet als middel. De idealen zijn enkelzijdig, terwijl de praktijk dubbelhartig is.

Zonder nu dualisme als absoluut te erkennen, bestaan er evenwichtssituaties waarin misschien meer dan twee krachten de mens op de plek houden, al was het maar de fysische realiteit van zwaartekracht. De vrijheidsgraden van de mens zijn met de techniek zowel horizontaal als verticaal in een expansiebol te beschrijven. Dubbelhartigheid wordt meerhartigheid, waarbij men meet met verschillende maten en misschien niet zozeer tegelijkertijd, maar afwisselend door verschillende individuen. De mens kan als door attractoren in een excentrische positie standhouden, waarbij onbegrip voor andere dan de eigen positie het belangrijkste kenmerk is. Ieder heeft dan een eigen rationaliteit, vanuit een ander uitgangspunt. Dat is op zich wel een erkenning van rationaliteit van mensen, maar helaas met geen troostend beeld van mogelijke eenheid, juist een afhankelijkheid van elkaars tegengestelde opvattingen, als symmetrisch verstrengeld om het exact tegenovergestelde na te streven als wat de ander nastreeft.

Dubbel- of meerhartigheid was blijkbaar niet voor zichzelf te verantwoorden, wat dan een situatie geeft waarin men zichzelf enkelhartig meent en een vijand heeft aan de vermeende tegenstander. Een gespleten situatie voor de geest, wat zich dus in realiteit zal doen laten gelden als geestelijk labiele persoonlijkheden. Ik bevestig de tendens van toenemende schizofrene toestanden, vanuit het denkbeeld van vermeende enkelhartigheid.

Het post-moderne denkgoed liet eerder relativisme zien tussen enkelvoudige, enkelhartige denkbeelden, dan de dubbelhartigheid als menselijke natuur, en heeft door de nadruk op afzonderlijke standpunten dus eerder de splitsende tendenzen versterkt dan verduidelijkt.

De kritische theorie laat weliswaar zien dat afzonderlijke standpunt geen realiteit zijn, maar gaat nog wel uit van een enkelvoudige natuur van de mens.

Is een schrijven als dit te deconstrueren als zelfverheerlijking in plaats van wereldverbeterend, dan is het beide en niet slechts 1. Want in de erkenning van dubbelhartigheid bij zichzelf zie ik de enige manier tot ontsnapping aan gespletenheid.

Als je evolutie van controlemechanismen als uitgangspunt neemt, zal er op enig moment vanuit min of meer bewuste wezens een aftasting zijn van de enkelvoudige rede, en tot hoever dat voert. In een kritiek op de enkelvoudige rede voerde ik de dubbelhartigheid op, die de grondslag van de menselijke natuur zou zijn, waarin alleen cognitieve dissonantie, als controlemechanisme, de mens tot enkelvoudigheid dwingt plus geestelijke labiliteit, om van daar uit de dubbelhartigheid te herontdekken.

De ultieme controle lijkt me om binnen zichzelf de dubbelhartige neigingen te sturen, zodat men niet langer afhankelijk is van externe invloeden. Ik bedenk me wel dat mogelijk alleen mensen die sowieso al in het midden zitten tussen bijvoorbeeld onderdanigheid en dominantie deze mogelijkheid hebben, omdat bij anderen de enkelvoudige neiging dominant is en dus steeds bij keuzes het wint en zorgt voor polarisatie tussen mensen, als ze hun enkelvoudige positie innemen.

Je zou van “Bildung” nog kunnen verwachten mensen meer naar het midden te brengen, zodat ze daar hun dubbelhartigheid volledig kunnen ontdekken.

Stelt U zich ten aanzien van het vluchtelingenbeleid voor dat iemand dubbelhartig tegelijkertijd “welkom” en “rot op” denkt. Zo iemand zal niet kritiekloos streven naar opvang, maar ook naar stoppen van vluchtelingstromen door bijvoorbeeld ingrijpen in de lokale omstandigheden daar. Nu men deze dubbelhartigheid niet heeft, komt er zeker geen fundamentele oplossing voor de stroom van vluchtelingen.

Natuurbeheersing is vooral psychisch en niet technisch. Als men de dubbelhartigheid van techniek gaat zien, zal men slechts dat accepteren dat past bij de eigen dubbelhartigheid, en dan is er een meer evenwichtige situatie dan het uit handen geven aan mensen met enkelvoudige rede.

Dubbelhartigen aller landen, verenigt U.

Tja Jopi/Leon

je kunt wel eeuwig blijven mekkeren maar de populaire muziek brengt daar soms een veel directere oplossing.

Je kan het niet willen begrijpen, en eenhartig aan haar blijven hangen in een soort oppervlakkig meladramisch gespeelde droefheid

<iframe width="420" height="315" src="h ... ></iframe>

maar van de andere kant kan je ook zeggen, dubbelhartig als ik ben, ga maar

<iframe width="560" height="315" src="h ... ></iframe>

De nummertjes die ik zorgvuldig voor je uitkoos Jopie zijn uit de tijd van mijn Bildung in discursieve dubbelhartigheid van mijn eerste liefde.

Leon schreef:Ik zou willen komen tot een herwaardering voor de dubbelhartigheid. Men heeft teveel gedwongen door cognitieve dissonantie zichzelf wijsgemaakt enkelhartig te zijn, met geestelijke labiliteit tot gevolg.

De post-modernisten lieten de relativiteit zien van enkelvoudige denkbeelden, maar die relativiteit is er alleen maar omdat de dubbelhartige natuur van de mens niet erkend wordt.

Tegelijkertijd: "Welkom" en "Rot op" denken, dat is onze natuur.

Het is een heel epistel dat je ter berde hebt gebracht Leon.
Zie het volgende dan ook niet als kritiek op je kritiek, maar meer als commentaar. Of liever zelfs dat nog niet: zie het als recensie, wellicht zelfs als beschouwing.

Daarnaast zal ik je gebruik van generalisatie overnemen.
(Wellicht herkent iemand zich erin)

::

"Welkom" en "Rot op", denken.
Alsof we bang zijn "alleen" te zijn, maar niet "alleen" durven te zijn, maar het toch willen zijn.

Een angst die heerst over de eenzaamheid, die ons er toch toe doet bewegen anderen op te zoeken, waarin we vervolgens zo teleurgesteld raken, dat we weer eenzaam willen zijn; waar je vervolgens weer angst van krijgt.

Een vicieuze cirkel.
(H)Erken hem maar.

Waarom zijn we niet de herkenner van elkaars eenzaamheid?
"omdat de dubbelhartige natuur van de mens niet erkend wordt."

Zeer juist. Maar, door welke mens dan niet?

De herkenner, of de erkenner?
Of wensen we toch alleen te zijn? En met rust gelaten, terwijl ons dat niet wordt toegestaan?

Omdat we toch moeten ademen en voeding tot ons moeten nemen, teneinde het biologisch vehikel dat wij ons leven noemen in stand kunnen houden, en dat dat schijnbaar alleen kan door samen te leven?

(Als je niet met mij kunt samenleven: Nou ja. Ajuus, dan?)

Zijn er misschien teveel van ons? Op een kluitje, verstikt dat ons?
Zorgt dat "teveel" soms, voor een soort van sociale hiërarchie?

Waarin niemand, gelukkig NXOF zichzelf is?

Kon jij kiezen waar je geboren werd, konden jouw kinderen het?

Creatief onderwijs helpt misschien de plek van de Ego te bepalen, in de situatie waarin die nu weer terecht is gekomen.

De echte creatieveling weet ermee om te gaan. De rest weet: of te berusten, of er altijd tegenin te gaan.

Als je maar genoeg aantallen hebt, valt een evenwicht aan te wijzen.
Jij bent 1, maar met genoeg personen in je om deze wereld aan te kunnen, kun je ze aan.

Ben je uit balans: creëer je er wat meer (of minder).

De nul-som van al jouw individuen ben je uiteindelijk zelf.
Kom je niet op nul uit, moet je je zelf-analyse herzien.

Ik zou willen komen tot een herwaardering voor de dubbelhartigheid. Men heeft teveel gedwongen door cognitieve dissonantie zichzelf wijsgemaakt enkelhartig te zijn, met geestelijke labiliteit tot gevolg.

Ik kan het niet meer zijn, dan met je eens.

Daarom tooi ik me al bijna anderhalf jaar lang met hetzelfde onderschrift.
"Ken Uzelf. Dat was wat bewezen moest worden."

Het staat in de gebiedende wijs en de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik de oorspronkelijke vraag vergeten ben.
Maar dit is het enige mogelijke antwoord, op alle mogelijke vragen.

Zelfs op: "Waarom is de mens (niet meer) dubbelhartig?"

Dubbelhartigen aller landen, verenigt U.

Zie de vluchteling niet als vluchteling, maar stel hem te werk.
Doen we iedereen een plezier.

Werk zat, te over. Slecht betaald, jazeker, maar dat zal die gastarbeider een zorg zijn. Behandel ze dan ook zo, het zijn toch immers (voor het overgrote deel) economische vluchtelingen?

Levert ook weer werkgelegenheid op voor mensen in ons land, ze betalen belasting, en iedereen is tevreden.

(Of is dit een ultra linkse/rechte gedachte?)


Nou ja, maakt niet uit.
"Echte" filosofie, is filosofie die van die aanhalingstekens weet af te komen.

Als je begrijpt wat ik bedoel.

Over tegelijkertijd denken "ik ben eenzaam" en "laat me met rust" gaat dit zeer zeker. De enkelvoudige rede snapt dat niet.

Ten aanzien van vluchtelingen worden integratieproblemen niet begrepen, terwijl die dat bovenstaande waarschijnlijk juist heel sterk hebben. Al was het maar het probleem van de taal.

Maar goed wat ik me al slapend-wakend met verkoudheid bedacht was dat aimabiliteit een functie is van enkelvoudige rede. Hoe enkelvoudiger je doet (politiek correct) hoe meer je op handen gedragen wordt. Ik zie dat bijvoorbeeld bij Habermas na WO2.

Ik ga dat voor mezelf nog wat uitwerken, want dan zijn sociale problemen juist een functie van geliefd willen worden, ironisch genoeg.

Ik sta er weer van te kijken hoe hard je nog aan het werk bent Léon!

De meest primitieve opvatting van dubbelhartigheid is die van Freud:
Het arme egootje tussen het super-ego van de cultuur en de impulsen van het lichaam.

stel dat de belangrijkste drijfveer van mensen is om die dubbelhartigheid ongedaan te maken.
Dan heb je twee wegen: Volledige conformisme of de 'heilige in het woud' simuleren.
De laatste valt af in onze cultuur.

Dus moet je het toelaten om niet alleen dubbelhartig te zijn, maar multi multi.
In hoeverre denk je dat je iets externs nodig hebt om je gedachten te bepalen?

Want ik ben een beetje overtuigd dat het zonder zo iets niet kan.

....

Zo iets van op de winnaars mikken, die van goede komaf zijn.
Mensen dus.


Wat vadermoord niet uitsluit.

Inderdaad de te enkelvoudige mens heeft minimaal een virus nodig, die net als je politiek correct aardig bent de vreselijkste ziekten overbrengt om weer normaal dubbelhartig te zijn.

Maar wat een hel waarin de aardige lieden belaagd worden door ziekten.

Maar goed ik heb het wat te veel geincorporeerd misschien, die ziekte, er blijft ook weinig anders over om dan juist mij, als een soort uiterste ironie, dit te laten verkondigen.

Hallo Rob,

dat is een goede verklaring, we kiezen de makkelijkste rekensom, maar uiteindelijk is het dubbelhartige niet veel moeilijker dan twee makkelijke rekensommen.

Als een stelsel van ongelijkheden?

Twee enkelhartige
emotie < ik < ratio
emotie > ik > ratio
versus een dubbelhartige
emotie < ego > ratio
wellicht?

nou mis je toch:

emotie > ego < ratio

wat volgena mij "normaal" is.

dubbelhartig is zoiets als


emotie > ratio + ratio > emotie waarbij het ego meer een tussentoestand is

Daar had ik over nagedacht: emotie > ego < ratio

Maar die is me niet dubbelhartig genoeg.
Het ego laat zich niet onderwerpen door emoties of rationaliteit.
(Daarom veranderde ik de "ik" ook in "ego", kan de dubbelhartigheid bepalen in hoeverre "ik" en "ego" verwant zijn, en zo de enkelhartige vergelijkingen oplossen)

Bij: emotie < ego > ratio, bepaalt de ego zélf welke kant de vergelijking opgaat.

En uiteraard: in het midden is balans, een zelfverkozen balans. Bij de "> <"-versie lijkt de balans eerder opgelegd te worden en dat is me een veel te labiele toestand, als een potentieel kruitvat met zeer korte lont.

ja je hebt gelijk, jouw vergelijking beschrijft de mogelijkheden van dubbelhartigheid goed.

maar ik probeerde ook te laten zien dat er voortdurende wisseling is:

ego->buitenwereld->ego->binnenwereld->ego->buitenwereld...

zoals ademhalen

waarbij het ego dan weer emotie>ratio heeft en dan weer ratio>emotie heeft

dus vooral niet kiezen dan, dat is eigenlijk het punt, is dat toch een soort Vedanta, niet kiezen?

Dat denk ik niet, de keus hebben niet te kiezen is immers intrinsiek ook een keus.
Vedanta lijkt eerder aan te willen geven dat je niets te kiezen hebt, omdat alles er al is, alle keuzes reeds gemaakt zijn. Dat staat naar mijn smaak te ver van de mogelijkheden van de Tao af: o.a. Het handelen door niet te handelen.

Als je door emoties overmand wordt, is het goed je ratio te tonen en vice versa.
Het herkennen van het verschil tussen emotionaliteit en rationaliteit echter, dat lijkt me iets dat ieder voor zichzelf zal moeten uitvinden.
Ademhalingsoefeningen (of meditatie) schijnen daarbij goed van pas te komen.
Evenals een zeer uitgebreide en gedegen kennis van wat ze niet zijn.
Dubbelhartig, zeer zeker.

Maar als een soort van Sherlock Holmes wegstrepen en wegstrepen en wegstrepen, en dan concluderen dat wat je overhoudt, hoe onwaarschijnlijk ook, wel de "waarheid" (ik wilde het begrip niet gebruiken, maar kom er blijkbaar niet onder vandaan) moet zijn ...
Als dat niet enkelhartig is? (Populair is het zeker)

Als je ratio en emotie in balans hebt, handel dan niet.
Als de ratio en emotie van de buitenwereld in balans zijn, handel dan niet.
In alle andere gevallen, wordt er (voor je) gehandeld.
Misschien zelf wel naar het volgende stramien:
"Als de reaktie je niet zint, verander je aktie.
Als de aktie je niet zint, verander je reaktie."
Het lijkt inderdaad wel ademhalen.

Ik wil graag voor de gelegenheid toch maar weer eens tekst 11 uit de Tao te Ching citeren:

In de leegte is ruimte.

Dertig spaken komen bijeen in de naaf van het wiel.
Het is het gat in het midden waardoor het wiel werkt.

We maken een pot van een klont klei.
Door de lege binnenruimte wordt de pot bruikbaar.

We maken deuren en ramen voor een kamer.
Deze lege ruimten maken de kamer bewoonbaar.

Materie heeft zin.
Bruikbaarheid ontstaat, waar niets is.

De mens is een hol vat, gemaakt van biologische materie, de ruimte in de geest maakt dat ze bruikbaar wordt.

Maar je hebt gelijk, als je vindt dat de geest moet ademen.
"ego->buitenwereld->ego->binnenwereld->ego->buitenwereld..."
Dat zou je ook leren kunnen noemen, of ervaren.
Dubbelhartig, inderdaad.

Mee-ademen, en dan bedoel ik: elkaars adem inhaleren, leidt tot zuurstofgebrek en verstikking. Nirwana?

Ik ben echter bang dat dit teveel de kant van esoterie opgaat, een soort van innerlijke filosofie. Maar door het toch te uiten, hoop ik dat het in de exoterie een plaats kan hebben.
Dubbelhartig, jazeker.

(Gôh Leon, ik vraag me af wanneer de laatste keer was, dat wij het zo roerend met elkaar eens lijken te zijn.)

nou zeker moeilijk zo'n gebrek aam wedijver, dat betekent stilstand, nou misschien toch ook wel lekker voor een keertje...

trouwens eens met de notie dat niet-kiezen ook een keuze is.

non-dualistisch is er alleen maar kiezen, de helft van de helft en dan maar zien of je meer in het midden of aan de rand uitkomt...

ik opteer dus voor het midden (heen en weer springen)

was misschien meer voor memeticae, maar ik wil graag wat aanvullen

gradaties van willen, of gradaties van kiezen, waarbij je meer of minder kunt onderscheiden. Dan hoeft er niet een extreme afwezigheid te zijn van willen of kiezen.

Ik denk we gradaties hebben van bewust, als je bewust gelijkstelt met kiezen en willen.

Mogelijk kan je bewust weer zien als functie van veel invloed hebben of weinig invloed hebben (in een determinisitsche omgeving)

ja ik probeerde dat te verduidelijken met de gradaties tussen onderdanig en dominant, of je ben volkomen onderdanig, of je bent volkomen dominant, dat zijn in de Gauss-kromme zeldzame uitzonderingen, of je bent zowel onderdanig als dominant, dus logischerwijs dubbelhartig.

maar dat natuurlijk in verschillende verhoudingen, waarbij ik de meer dominant dubbelhartigen misschien minder waardeer dan Nietzsche, maar ik dacht een meer bruikbaar onderscheid te kunnen maken tussen oprecht en onoprecht. Dus van de dominante dubbelhartigen zijn de oprechte beter dan de onoprechte (waarom ik Nietzsche waardeer) en van de onderdanige dubbelhartigen zijn de oprechte beter dan de onoprechte want dat zijn schijnheiligen (er zijn geen heiligen)

in ieder geval dus een poging om waar je ook ergens de uitgangspositie hebt, oprecht te kunnen zijn, maar dat zal niet iedereen gegeven zijn denk ik, ook weer symmetrisch verdeeld waarschijnlijk.

Leon schreef:ik opteer dus voor het midden (heen en weer springen)

Dat doet me denken aan een antwoord dat ik DisQ ooit eens gaf ...

Het ging over gelijke kansen en de kans om 7 te gooien met twee dobbelstenen.
Het kwam erop neer dat als je ziet dat de normaal boven de 7 uitkomt, je beter kan gaan gokken op lagere nummers, dan op 7.
Maar een garantie is het natuurlijk niet, het is mogelijk dat een roulettewiel 10000000+nogwat keren rood laat zien.

En toch gebeurt het niet, althans niet binnen jouw, of de reeds bekende geschiedenis van het roulettewiel.
(misschien hebben alle roulettewielen ter wereld wel een voorkeur voor rood. Maar net die ene tafel waar jij aan speelt niet?)

Ik gok gewoon niet (meer), dat is mijn oplossing, ik vertrouw tegenwoordig op het gokken van de natuur richting een normaal, en zie wel wat ervan komt.
(extremen horen daarbij natuurlijk, maar gelukkig komen die niet zo vaak voor, het zijn juist de kleine correcties die nodig zijn om de wagen die tegen lichtsnelheid rijdt op de weg te houden. OW, PAS OP EEN BOCHT, REMMEN, STUREN! Remmen ja, sturen ja, maar raak niet in paniek, dan krijg je ongelukken.)
(Of rijd niet zo hard, dat kan natuurlijk ook.)

Mocht ik een doel hebben, bereik ik het toch niet (daarom gok ik ook niet meer) ik merk vanzelf wel welk doel de natuur voor mij heeft klaargezet.

(Dubbelhartig gezien, gok ik dus dat de natuur een doel heeft, welk weet ik niet, een soort van ultieme gok, maar het is er een waar ik zeer tevreden mee kan leven.)

Dat is overigens wat anders dan determinisme, of de gok van Pascal.
Voor mij staan alle doelen nog open ter verwezenlijking.

Maar natuurlijk geldt ook: mijn oplossing hoeft de jouwe niet te zijn. Omdat ze voor mij werkt, wil niet direct zeggen dat ze voor jou ook werkt. Niet impliciet, niet intrinsiek.

Niets weerhoudt je echter, mijn oplossing eens te proberen. Misschien kun je ze op waarde schatten en werkt ze voor jou ook. Het is echter geen evangelie, enkel een beschrijving van hoe ik met mijn situatie omga.
Doe ermee wat je wilt, of niet, ook goed.

Zolang het mogelijk blijft dat in een vacuüm, deeltjes spontaan ontstaan en weer verdwijnen, zonder enige vorm van (aanwijsbare) aanleiding, blijf ik me verbazen.
Verbazen over het feit, dat dat tegenwoordig tot waarheid wordt geschopt.
Ik vraag me enkel af, wat betekent het vacuüm dan nog dan? En welke consequentie heeft dat op de theorie van die absolute lichtsnelheid?

Maar ja, dan ben ik aan het Wilbrinken.

Iedere keer, dat ik na het slapen weer mijn ogen opensla, is weer een moment van verbazing. En iedere keer dat als mijn waaktijd voorbij is en ik weer lekker kan gaan slapen, bedank ik mij, dat het me weer gelukt is, zonder enige moeite en inspanning, dat te bereiken.

Er valt wel iets voor te zeggen hoor, zo'n stressloos bestaan.
Alleen is het zo jammer dat je wel iets moet kunnen, of willen, doen.

::

Wacht ff ... niet gelijk antwoorden, er komt nog iets achteraan ...

RobW schreef:

de keus hebben niet te kiezen is immers intrinsiek ook een keus.

Dit is een denkfout denk ik.

Dat denk ik niet.

RobW schreef:Maar hoe bewijs je dat dan ?

Vrij simpel.

Keus en keuze, zijn afleidingen van het werkwoord kiezen.
"Je hebt de keuze te kiezen" is derhalve een tautologie.

"Je kunt niet kiezen", of "Er is geen keuze", zijn daarom -op zijn minst- vormen van, bewijs uit het ongerijmde.

Het-"Ik spreek de waarheid en daarom is ze waar"-principe.

Dat rijmt bij mij niet.

Daarom houdt volgens mij mijn uitspraak stand:
De keus hebben niet te kiezen is immers intrinsiek ook een keus.

(Ik zal wat achtergrond erbij geven: Mijn Moeder werd tot keelkanker gediagnostiseerd. Er werden haar twee alternatieven geboden: behandelen of niet. Zij zei toen: "Ik heb maar twee keuzes", waarop ik antwoordde: "Je hebt er maar een." Toen kreeg ik van haar een klap in mijn gezicht.)

Als dit waar is, dan kan niet willen niet bestaan.

Daarom bestaat willen ook.
Tenzij je bedoelt: "Ik wil niet willen"
Dan heb je die tautologie weer te pakken.

Ik zie de denkfout die je probeert aan te wijzen niet?

Maar ja, wat is bewijs dan weer?
"Deze zin bewijst dat niets te bewijzen valt."

Filosofie lijkt zo wel een valkuil van paradoxen, de ware filosoof uit zich zonder paradoxen.

Helaas kom je dan weer uit op de bergrede, zaratoestra en de vedanta.
(wat in zich, ergens, ook weer een paradox herbergt. Wat is waar immers?)

Oei.

Het laatste dat ik wil, is jouw vertrouwen in jezelf omver werpen.
Wij denken overigens niet anders, jij denkt nu op dit moment exact zoals ik een jaar of tien a vijftien geleden dacht te denken. Ik herken het.

Daarom kan ik de denkfout ontkrachten, ik heb exact hetzelfde denken meegemaakt en tijd gehad erover na te denken.

Niet zozeer om de fouten eruit te krijgen, maar eerder de "bugs", en de valkuilen. Nou kun je menen dat het niet eerlijk is je ze aan te wijzen, omdat ik je dan het genoegen van het zelf erin trappen ontneem.

Aan de andere kant ... "Ik heb hier een wiel"

Daarom kan ik je, met enige stelligheid, mijn antwoord geven.
Maar evenzogoed kan mijn antwoord weer ontkracht worden door iemand met een nog langere baard.
Alhoewel? Ontkracht? Die langere baard zou mijn woorden tegen mijn eigen uitspraak gebruiken, teneinde me de (on)waarheid ervan in te laten zien.
(Wiel is idioot, wielen komen in de natuur niet voor: poten, die moet je hebben)

Maar het enige dat ik zie bij lange baarden is bitterheid, en lakoniek.
Dat laatste heb ik overgenomen, ik ben alleen zo bang dat die bitterheid ook nog komt. Maar iemand als jij stelt me gerust: een zeer flexibele en vergevingsgezinde geest, die desondanks zijn eigen gang gaat.

Zodat alles dat ik ook maar beweer genomen kan worden met een korrel zout, een glas wijn en (eventueel hoon-)gelach.

Diogenes die wist wel wat.


Ik zou graag willen dat ik, toen ik zo oud was als jij, mijn gedachten op een dusdanige coherente wijze kon uiten, als jij nu doet. En ze kon meten met mensen die ouder waren dan ik toen was.
Maar ja, "in mijn tijd" stond internet in de kinderschoenen. En was enig filosofisch heen-en-weer beperkt tot alt.philosophy.*, waar je via BBSen dan wekelijks een newsfeed van kreeg. (Had je toch mooi een week om na te denken over je antwoord, alsof het een soort van "schaken-per-brief" betrof.

Helaas werd de tijd me niet gegund, ik zat opeens vast in het kantoorwezen.
En als iets daar niet gewaardeerd wordt, is het wel individualistisch denken. (Althans, dat is mijn ervaring, als ik maar een zesje haalde, dan voldeed ik al.)

Het is dat we allebei onze leeftijd ooit eens gegeven hebben, anders waren we gelijken geweest.

Maar als er al twijfels bestaan over een relatie, wat is de (wiskundige) relatie dan nog waard?

Is het dan niet zinnig ze te toetsen? Of zie je wel wat ervan komt?

Ik denk niet dat wij zoveel verschillen, kwa levensstijl.
Alleen heb ik meer tijd, om over de status quo na te denken.

::

Ik loop gedachtenloos langs winkels.

Ze kunnen me niet meer bekoren.
Waarom zijn de winkels die ik wil uit het straatbeeld verdwenen?
Waar je nog een transistor kon kopen of een elco, of een 4014?

Tegenwoordig zijn het schoenen, kleren, kappers en horeca.

En dan nog wordt beweerd dat het een mannenmaatschappij is.
Ga er maar eens tegenin, al was het gewoon voor de grap.

Ik krijg onderhand de indruk dat ik tot een uitstervend ras behoor.

Stel ik zit in een relatie en heb superveel vertrouwen in haar. Hierdoor is het onmogelijk dat de wil ontstaat dat ze bij me weg gaat. Omdat het geen issue is. Het komt niet in mij op.

In jou niet nee.
En doe maar je best, anders komt het in haar wel op.

Oh, kut.
Weerspreek ik mezelf: Het laatste dat ik wil, is jouw vertrouwen in jezelf omver werpen.

Nou ja, misschien harnast het je wat.

Met vriendelijke &c &c

RobW schreef:Ik heb moeite het verhaal te matchen met m'n vraag.

Ow, excuseer.
Wat was je vraag ook al weer?
(Jaja, ik meet me dementie aan, zelfs op mijn leeftijd al)

Niettemin, het lukt je aardig ...

Maar toch een paar losse opmerkingen.

Ik probeer een wijziging van mening niet te zien als een soort verliezen van mezelf. Probeer objectief te zijn, maar dat is niet altijd even makkelijk.

Dat is niet makkelijk, nee. Sommige mensen denken van wel. Die gaan hun menig wijzigen: gaan dan geloven in een gebeurtenis, of geschiedenis, of de tekst van een door de geschiedenis overgeleverd boek. Het ergste is: dat noemen ze objectief. Een objectiviteit waarin het object: het Boek, tegelijk het meewerkend voorwerp is, van degene, het "lijdend" voorwerp, die het erover heeft.
Dat komt op mij wel over als "verliezen", het verliezen van je eigen mening.

Maar ik heb toch nooit beweerd dat ik jou mening wil wijzigen?

Als je dat uit mijn teksten opmaakt, wordt het inderdaad tijd voor schrijversschool. Dan wordt het inderdaad tijd dat ik mijn objectiviteiten meer subjectief weet weer te geven.
(Is dit nou: dubbelhartig, ironisch of sarcastisch? Of gewoon allemaal? Had ik die school nou maar gevolgd, dan wist ik het wel!)
(uhmmm, wacheffe ... huh?)

Eigenlijk tracht ik je, misschien net zoals yopi, ook eens op andere dingen te laten letten. Hij doet dat met schilderkunst, ik met Toonder-achtige invloeden. Als een soort van afleiding, van de dagelijkse gedachten.

Het is nooit/kan nooit/en zal nooit, mijn bedoeling zijn je van je mening af te brengen, misschien poog ik enkel enkele leemten in je gedachten te vullen, je een weg te wijzen die ik al ken, zodat je die in je kennis kan opslaan. Niets weerhoudt je ervan die wegen zelf te bewandelen. Als je mij dan tegenkomt, praai me dan, en zeg: "Hallo, Kapitein! Pas je op voor een aanvaring? Bittertje?"

(Troost je, dat doe ik niet alleen met jou, maar met iedereen. "Ervaring jongen, iets mooiers is er niet, het enige nadeel is, is dat je er dronken van wordt.")

Zo kunnen we elkaar de reeds ervaren weg vertellen, en elkaar verhalen vertellen. (Over monsters enzo, jeweetwel, zeemansverhalen)

Denkfouten.
Denkfouten ontdekken is denk ik een oneindig proces zolang je blijft denken (denken versus passieve hersenactiviteit (kennis)).

Hm.

Waar zitten de denkfouten, als je een spel schaak terugspeelt naar de begintoestand?
Helpt kennis van de gespeelde zetten, denk je?
(Ow Neeej, hoe kan die dat nou doen!?! Nou komen we weer in de begintoestand uit!)
;)

Of heb ik nou een foute denkgedachte?

BBS'en
Pre internet.
1200 baud en modem strings. Herkennen aan het geluid of de handshake goed ging :-) Het programma terminate en norton commander :-)
Toen kon ik ook al een beetje computeren. Maar snap nou niet meer hoe ik aan kennis kwam. Lezen deed en doe ik niet :-) Hier en daar wat korte stukjes tekst :-) Zou onze geest ook zo knap weer terug kunnen wennen, terug kunnen wennen aan vroeger ?

Telix!

"Hier en daar wat korte stukjes tekst"
En die bleken genoeg, kleine stukjes tekst en je kent het boek al.

Heb jij ook wel eens geflirt met een fax?
Het met je gefluit en getierelier tot een handshake weten te laten komen, waarna er vervolgens onzin uit kwam?

Onze geest nog wel, wij hebben nog enig besef van de werking van een computer en wat 1GB aan data inhoud: de bitjes en de bytjes.
Of geloof jij werkelijk dat de huidige generatie universitairen nog maar enig benul heeft wat die lange baarden aan het doen zijn?
Of hun onderlingen op de HTS en VMBO en ROC enzo?

Mij is het (ook) nooit gelukt, en ik ben er ook maar mee gestopt, net zoals het oplossen van de rubiks cube.

(Ik heb dat ding nog nooit in zijn oorspronkelijke toestand teruggekregen, de toestand van zijn oriëntatie en mate van verdraaiing van de veertjes. "Je moet alle vlakjes gelijk krijgen", "HM. Dat staan ze toch al? Wat is daar de uitdaging dan van?)


(Ik ga infiltreren, doe net alsof ik alles begrijp, en kom dan vervolgens tot een conclusie. Als het zover, zal ik het, ook hier, mededelen. Niet dat dat mijn doel is overigens hoor. Mijn doel is gewoon lekker mezelf te kunnen zijn, zonder gezeur van buitenaf.)

Bedrijfsleven en denken.
Dat heeft me ook te veel ellende opgeleverd tot recent.
Ik heb eindelijk een succesvolle modus ontdekt denk ik.
Ik geef geen meningen meer, maar beschrijf wat er gebeurd en wat er waarschijnlijk gaat gebeuren en de betekenis. En probeer mijn mening eruit te halen.
De ontvangers kunnen het niet aanvallen wat het is immers niet mijn mening. De betekenis en gevolgen aanvallen werkt ook minder goed, omdat de tijd een medestander is.
En tegelijkertijd is het eindelijk gelukt me minder te ergeren.
Hopelijk kan ik hier nog enige tijd van genieten :-)

Uitstervend ras
Ieder plekje in de gausskromme moet ingevuld worden, dus iemand zit in de hoek :-) Ik ook hoor.

Vertrouwen
Ik als dualist, heeft vertrouwen het soms zwaar maar soms ervaar ik ook het weten gevoel :-)

Als je dat nou niet vergeet, maar het tegelijkertijd niet ziet als ballast, dan is er nog hoop.

Als we al iets mogen leren van Pandora.


Geloven, geloven, geloven.
Als je al iets wil geloven, geloof dan in jezelf, en laat je bestaan niet aan anderen over; wordt geen vluchteling van jezelf. Want daar hebben wij alleen maar last van.

Goed Onderwijs. Leon, wat zeg je daarvan?
Of blijft je beschouwing beperkt tot constateren?
Erg politiek, erg enghartig, hoor!

Dan maar anarchisme, met slechts deze regel:
"Ik voor iedereen, en allemaal voor mij."
(Dat dus niet eens een regel is ... eerder wet. Hé gadverdamme!)

::

Je merkt het al, ik raffel af. Ben moe.
Lekker slapen, welterusten, morgen weer een dag.

Als het goed is.

Mem,

(Wiel is idioot, wielen komen in de natuur niet voor: poten, die moet je hebben)

onvoorstelbaar vond ik dat ook. Waarom o waarom past de natuur zich hier niet aan aan de omgeving?
Da vinci stopte de mens nog in een wiel zodat hij beter kon rllen maar ook dit was blijkbaar geen blijvertje voor de natuur.

De geest kent het wiel nu al zo lang door geesten en door boeken, waarom doet de natuur hier niets mee. Deze puzzel heeft echt dagen mijn nachtrust gekost toen ik het hoorde.

Het zou ook zoveel voordeliger zijn, geen rolstoelen meer, als het gaat om een benenkwaal zal deze zelfs zo goed als oplossen als de natuur zich zou willen geve aan een ngebouwd radarsysteem.

Deevolutie zou echt een reuzesprong maken terwijl het niet erkennen hiervan tot neergang leidt.

Mem,

Maar als er al twijfels bestaan over een relatie, wat is de (wiskundige) relatie dan nog waard?

Ja, dat gaat nog wat worden als de QM geimplementeerd wordt in het dagdagelijkse leven. Een vlinder zal het een rotzorg zijn als door zijn geklapper het aan de andere kant van de wereld een vulkaan uitbarst.

Maarhoe moet het met de mens. Hoe moet het als je partner die geestelijk twee werelddelen verder woont opzettelijk een beetje met zijn armen gaat staan zwaaien. De kans is klein dat eriets gebeurt maar hij is weldegelijk in potentie aanwezig. En bewijs dat maar eens.

De impact die dit allemaal zal hebben is vele malen groter dan de impact van je doen en laten op een pc. Dat blijft toch meer een zaak van de virtuele radartjes bij blijven stellen.

helemaal geen internal pestbeleid vanavond. Ook dat is relatiegevoelig maar valt vooralsnog gelukkig onder het te smeren radarbeleid. Toch zie je dat het al behoorlijk aan het oprukken is.

RobW schreef: Uitstervend ras
Ieder plekje in de gausskromme moet ingevuld worden, dus iemand zit in de hoek

Mooi gevonden! Ik bedenk me dat het "moet" hier niet zozeer de naturallistic fallacy is, want als je ipv "moet" "gaat" invult is het toch wijsheid om dit als een moeten te zien. Je zorgt er dan voor dat je compleet bent. Wel is mogelijk de vorm van de curve wat te versmallen en hoger te maken.

weten en willen is al heel wat,

maar versmalling betekent ook (bij gelijke inhoud) meer personen die relatief naast het midden staan, dus relatief een groter aandeel afwijkenden

als de gausskromme gevuld "moet" worden is dat ook voor de toekomst, dan ga je actief zorgen voor diversiteit

als de gauskromme gevuld "gaat" worden is dat voor de toekomst maar ga je niet actief zorgen voor diversiteit, dan laat je dat over aan het toeval.

Misschien is actief zorgen voor diversiteit en variatie geen slecht idee, al is het dan van belang om te kijken wat je er precies mee bereikt, de gausskromme is een verdeling en die verdeling is logisch maar hoeft niet optimaal (conflictloos) te zijn.

ok, ik lees moeten altijd als normatief, niet als noodzakelijk.

Leon schreef:Inderdaad de te enkelvoudige mens heeft minimaal een virus nodig, die net als je politiek correct aardig bent de vreselijkste ziekten overbrengt om weer normaal dubbelhartig te zijn.

Maar wat een hel waarin de aardige lieden belaagd worden door ziekten.

Maar goed ik heb het wat te veel geincorporeerd misschien, die ziekte, er blijft ook weinig anders over om dan juist mij, als een soort uiterste ironie, dit te laten verkondigen.

Misschien loop je net als ik een beetje teveel voor de muziek uit. En hebt daar spijt van.

Achter je wordt er gemarcheerd. Misschien gaan ze je wel inhalen!

ja, ik wilde filosofie met gelijke strekking vertellen aan iemand met kanker, maar vind dit toch niet gepast.

en als bewustzijn een maat is van invloed, moet het misschien maar met wat minder...