Huwelijk

[memeticae]

Hoi PP, alles goed?

By the way: huwelijk is gruwelijk (puur persoonlijk, hoor!)

Hier kan ik niet over meepraten: ik ben niet getrouwd, noch heb ik kinderen (dat ik weet) noch op het moment een vriendin cq partner. Iets dat me goed bevalt, blijkbaar, anders was ik wel nog steeds (actief) op zoek.
Ik weet niet of jij getrouwd bent en dus uit ervaring spreekt, of meer uit wat je om je heen ziet gebeuren: uit aanname.

Maar goed, dat terzijde. En zoals je eerlijkheidshalve al opmerkte, "puur persoonlijk". Daar kan niemand je dus over aanvallen.

Ik heb een aantal vrienden, waar ik intiem mee kan zijn, niet lichamelijk of vleselijk intiem (eerlijk gezegd trekt me dat ook niet meer, ik heb er, naast de zin, ook de conditie niet meer voor), het blijft beperkt tot geestelijke intimiteit. Neuken met gedachten, om het eens banaal uit te drukken.
Om de borelingen van deze gedachtewisselingen verplicht aan te moeten geven? Dat gaat wel ver, denk ik. Ik heb ze liever vogelvrij, zodat iedereen ermee kan doen wat ze willen.
We zijn tenslotte niet getrouwd. Daarom zijn ze van niemand. Desalniettemin mag ik je ze wel laten zien, toch?
Vogelvrij zijn ze, daar mag je dus mee doen wat je wilt.

Stel je het tegendeel eens voor zeg ... "thinkpol" in newspeak...
Huwelijk is gruwelijk, inderdaad.

::

De rest van je verhaal echter, sprak me aan. Ik zag wat parallellen.

Nu heb ik zelf geen praktijkervaring met dergelijke zaken

Ik wel. Laat me je mijn, waargebeurde, verhaal vertellen.
Niet zozeer omdat het per se nodig is het te vertellen, maar meer omdat het eigenlijk ergens best wel een mooi, en raar, verhaal is. De moeite waard om te vertellen, meen ik.
Misschien kan iemand ergens er wel iets mee, denk ik.

Aan jouw de keus om het te lezen of niet. Ik wil het niet opdringen.

::

Mijn Moeder was zwanger, van mijn Vader. Dat is (heden ten dage) misschien niet (meer) zo evident, daarom zeg ik het er maar bij.

"Als je wilt dan trouw ik wel met je.", zei mijn Vader.
"Geen denken aan!", zei mijn Moeder, "Zeker niet als het zo moet."
Mijn Moeder kende nog geen 20 lentes toen ik geboren werd, immers: zij geboren op 15 februari en ik op 1 maart. Mijn vader was met zijn 20e bezig, want geboren op 1 mei. (Allebei geboren in 1949 en ik in '69, dus tel maar na.)

"Ik word juf", wist ze al toen ze 5 was en niets zou haar in de weg staan. Zelfs ik niet: er is altijd een mogelijke oplossing.
Mijn Moeder was een van de eerste BOM-moeders: de Bewust Ongehuwde Moeder moeder. (Al bleek dat pas achteraf) En mijn Vader accepteerde dat blijkbaar, die voelde zich waarschijnlijk vrij. (Heeft toen ook een, in die tijd nog aantrekkelijke, reis gemaakt: van Nederland naar Nepal, via Frankrijk, Italie, Griekenland, Turkijke, Iran, Pakistan, Afghanistan, India en nog wat omwegen ... China en Tibet enzo (Zoals we de landen nu noemen: vroeg in de 1970's heette dat allemaal nog anders.)
En weer terug.
(Mijn Vader kan ook geen geit meer zien, heeft er teveel van op moeten eten.)

Ik dwaal af.

Ik was geboren en nog geen twee dagen jong.
Uiteindelijk moet je je kind aangeven, anders is het vogelvrij.
Mijn Opa ging met mijn Moeder mee om mij aan te geven, bij de burgelijke stand, mijn Vader was in geen velden of wegen meer te bekennen.

Ik ben keurig netjes ingeschreven en geregistreerd.
Zo ver, zo goed. Geen vuiltje aan de lucht. Not a dirt in the sky.

Het leven ging door en ik werd 16: Studiebeurs. Yes! Eindelijk geld voor mezelf, om te leren op mezelf te leven.

Er kwam een brief waarin de hoogte van mijn beurs stond.
Dat bleek de helft, van wat kinderen met gescheiden ouders kregen en het "normale" bedrag van getrouwde ouders.

Toen wij, mijn Moeder en ik, daarop een brief schreven om toch het missende deel op te eisen, kwam er een verrassend antwoord terug:
"De vader moet de rest opbrengen" (vrij vertaald).
Mijn Moeder heeft toen mijn Vader eens gebeld (ze hadden nog contact, waren weliswaar niet bij elkaar, maar ook niet totaal vervreemd)
"Heb jij een brief gekregen?"
"Nee".

Toen belde mijn Opa op (mijn Vaders Vader): "Ik heb hier een heel rare brief."

Wat bleek nou uiteindelijk (ik zal het verhaal wat inkorten, want ik weet je hebt nog meer te doen) mijn Opa was als mijn Vader ingeschreven.
(Vraag niet hoe dat kan, dat weet waarschijnlijk niemand meer.)

Mijn Moeder, Opa en Ik, zijn toen naar Den Haag gereden. Rechtstreeks naar het kantoor van de Burgerlijke Stand (op advies van de Ombudsman overigens) en hebben daar mijn geboorte aangepast.

Sindsdien sta ik voor de burgerlijke stand bekend als:
Moeder: mijn Moeder.
Vader: Onbekend.

De eerste zestien jaar van mijn leven was mijn Opa mijn Vader, daarna niemand meer.
Alsof mij het wat kon schelen, Nou ja, blijkbaar wel. Om geld.
Bah.

Ik was (ik denk niet meer dat ik het ben) de eerste, die zo voor kon komen.
Legaal, binnen de wet, erkend als één-ouder-kind.
Natuurlijk was mijn moeder niet de eerste in deze situatie, maar ze was wel de eerste met het scheppen van het precedent.

En dat is nou juist het lulligste.
Het Boek, waar Iedereen aan Hangt, waarin de Waarheid beschreven staat en vertelt hoe Je Moet Leven, beschrijft min of meer mijn Verhaal.

Wat een gek Boek, het moet wel toeval zijn. Kan niet anders, anders zouden mensen die dat boek geloven mij als Profeet kunnen zien.

En ik heb er nooit om gevraagd. Noch wil ik het zijn.




Hou op zeg, denk eens na, met je eigen hersens, die heb je niet voor niets.
Denk na! Ellendeling!

Maar ja, dat is dan weer de geest van N of geest van Z in N.

Wammes Waggel zei al: "Doe niet zo mal! Een rondje anijsmelk voor de hele zaak!"
::

Maar hier dreigt een gevaar.

Want als ik Blin moet geloven gaat het vrouwen enkel en alleen om het hebben van een kind. Van wie maakt niet uit.

Daarom hebben ze het huwelijk ingesteld, uit puur feministische overweging.
En noemen dat patriarchie. Terwijl het wel duidelijk is wat aan het patriarchaat ten grondslag ligt: matriarchaat.

Maar ja, kijk, als je het zo ziet, zullen we waarschijnlijk wel nooit uit de oorlog geraken.
Totdat er hermafrodieten worden geboren, die zichzelf kunnen bevruchten.
Een huwelijk met zichzelf als het ware.

De Naricst die zichzelf weet te bevruchten.

Vrede?

Het zal wel niet.

Hangt van de Narcist af, natuurlijk.

::

Nu nog maar aftwachten tot er eens een feministische islam komt. Geen sharia maar meer een shoeria misschien.
Die bestaat natuurlijk niet.
Is ook onmogelijk.

Je kunt geen mannen houden om kinderen te krijgen, vrouwen wel.
Zeker in een huwelijk.

Gruwelijk.

Ik durf me evenmin af te vragen hoe de kerk mij ziet, noch hoe de hebreeuwers mij zien, noch hoe de islamieten mij zien.

Waarschijnlijk als een bastaard.

Laten bastaarden het in de geschiedenis nog het vaakst tot koning geschopt hebben. Of ze wilden of niet.

Nou ja, in die laatste opmerking schuilt tenminste nog iets filosofisch.

[Blin]

Hè?, ik begrijp er geen bal meer van. Hoeveel onderwerp over het huwelijk zijn hier eigenlijk. Het lijkt wel of ik op een huwelijksadviesbureauforum ben beland.
Hoeveel filosofisch valt er nu eigenlijk te zeggen over het huwelijk.

Van oiudsher zijn filosofen mannen en of ze getrouwd waren, en of er überhaupt ook vrouwen op de wereld bestonden, werd ons niet meegedeeld in hun ideeën die de bedoeling hadden de werkelijkheid te verhelderen.

Ik denk wel eens zal ik om de historisch vrouw, de weggestopte, te eren, eens een filosofisch handwerk over vrouwen schrijven. Simone de Beauvoir schreef een aanklacht, dat heeft weinig zin, daar juin je de boel mee op en zeg nou zelf, zo overweldigend waren de ideeën van Simoontje nou ook weer niet.

'De filosofie van de afwassende' zou mijn boek kunnen heten. Het is dan misschien wel leuk om te bedenken dat er a priori zaken bij je binnen kunnen stromen als wiskundige modellen of analytische vermogens maar zit je dan wezenlijk op de kern van de filosofie. Zou het niet veel wezenlijker zijn te bedenken waarom je de dingen doet die je doet, ook al is er geen hond die filosofische gedachten spendeert aan je handelingen, niet zozeer dat het afwassen op zichzelf geen nuttige of zinvolle bezigheid zou zijn maar gewoon omdat er historisch gezien nooit aandacht was voor de vrouw, en al helemaal niet voor een gebonden vrouw in een huwelijk.

Het is natuurlijk niet alleen aan de man te wijten, er is ook nooit, bij mijn weten, een vrouw geweest die de aandacht wilde ontvangen die een boekschrijver nu eenmaal verkrijgt, hoewel dat nog niet wil zeggen dat een huisvrouw nooit gefilosofeerd zou hebben over de afwassende handelingen die zij verrichtte.

Het onderzoek wordt daardoor zeker bemoeilijkt maar van de andere zijn er bronnen zat over: memetica, orale vertellingen, familietradities, genealogische archieven, de grote Larousse over koken etc.

De algemene hoofdstukken, in willekeurige volgorde, zouden kunnen zijn:

- van wassen naar afwassen

- het watergebruik en haar verschillende temperaturen

- verschillende manieren van drogen

- de kwast, het hoe en waarom

- zand, zeep en soda

Maar waar het boek in hoge mate over zou moeten gaan is waarom juist vrouwenhanden van oudsher geëigender waren voor het afwassen dan mannenhanden en wat de ideologie hierachter zou zijn.

Zouden tere vrouwenhanden beter overweg kunnen met het porseleinen vaatwerk vanwege hun aaibaarheidsgehalte, hun overflow aan te vergeven liefde? Ik zou het kunnen onderzoeken.
Zou de kans dat het vaak oude familiebezit aan diggels slaat vergroten of verkleinen door het vele afgewas. De ongehuwde mannen die ik van oudsher ken lieten gewoon hun afwas eerst een weekje staan of aten een maandlang van hetzelfde bord waarbij ze steeds een lange lap tong langs het glazuur lieten glijden. Het zou allemaal te onderzoeken kunnen zijn.

[memeticae]

Met mij is alles goed. Wel erg druk...

Klagen klagen altijd maar klagen ... Hollander zeker, of ondernemer?

Jouw verhaal is wel aangrijpend. Je bent dus een niet-erkend kind, als ik het goed begrijp. Gelukkig schrijf je er wel met zwier en humor over. Heeft het niet-hebben van een vader nog psychische gevolgen gehad? Je weet wel: het ontbreken van een rolmodel enzo. Of kon je opa daar wel in voorzien?

Vind je? Het doet mij namelijk geen reet. Erkend door wie of wat en waarom überhaupt? (Als ik een kind zou krijgen zou ik het nooit erkennen, alleen zo heeft het een toekomst.) Misschien ga ik wel voor het vrouwtje met al een kind, of zij voor mij, daar ben ik zelf bij, als het goed is. Waarom moet dat erkend worden?

Pff erkend, ik wou dat ik nooit erkend was, dan was ik vrij, vogelvrij. Mag ik doen met iedereen wat ik wil en iedereen mag dat met mij. Ongestraft.

Ik heb meer medelijden met hen die sociaal geprogrammeerd zijn en het niet doorhebben.
Ik ga ze er echter niet uit verlossen, integendeel! Neeneenee, daar maak je ze maar ongelukkig mee.

Waarom zou je ook een gelukkig mens ontevreden stellen?

Nou wil ik mijn moeder niet als een hoer van Babylon omschrijven en misschien is het wel heel Oedipuaal om te beweren dat ze best een looker was (en met 66 zelfs nog is, besef ik me opeens) maar ze heeft er wel voor gezorgd dat er altijd een vaderfiguur in mijn leven was.

Bovendien ben ik haar enige en enigste kind, dus daar gaat dat met die tempel al mis.

Toen ik een jaar of 4,5 was heb ik wel eens bij mijn vader gelogeerd. Hij woonde op een boot. Was dus: Kapitein.

Als ik wel eens geplaagd werd met: "Haha, jij hebt geen vader", zei ik simpel: "Jawel hoor, maar hij is Zeeman".

Ooh, zijn vader is zeeman ... ja toen dachten ze het wel te begrijpen.
De sukkels.

Maar ...
Ik voelde iets raars, bij al mijn vriendjes en vriendinnetjes. (Ik had een stuk of 3 vriendjes en 5 of 6 vriendinnetjes.) Iedere keer als ik daar was, werd ik "speciaal behandeld", bij sommigen dan, wat nogal logisch was, ik was "gast" en niet "eigen" kind. Dat begreep ik wel en was dan ook niet tot last.
(Stel je voor, ze zouden me met mijn 4 jaar op straat gooien en iedereen zou dat doen, maar gelukkig snapte ik daar nog niks van.)

In retrospect, nu, 40 jaar later, kan ik zeggen dat er al dus al iets als een "oppascirkel" bestond, voor "speciale" kinderen.

Mijn moeder ontkent dat echter, heeft me er dan ook uit weggehaald.


Waar ik me niet thuisvoelde werd ik weggehaald en kwam in een ander gezin terecht. Uiteindelijk belandde ik bij mijn grootouders.
Oma Luthers en Opa tot op het communistische af sociaal. En zuinig, wat hij al niet verzon om geen extra geld uit te hoeven geven, daar kunnen we nu nog een puntje aan zuigen. Een vrek was hij niet, enkel zuinig.

(nou moet je niet denken dat dat 10 keer per jaar gebeurde, het was eerder 2 keer per jaar en toen werd ik zes en woonde semi-permanent bij mijn moeder, oma en opa en oma en opa.

Toen ik een jaar of twaalf was kreeg ik een boek in handen.
Darwin. Daarna werd me biologie uitgelegd.

Ik heb op eigen houtje Hitchens, Dennett , Wilson en Dawkins ondekt, kwam erachter dat descartes, newton en Huygens net zo dachten zoals ik.

Nietzsche wist de verhouding te verbreken. De lijer.

En vraag me eigenlijk af, wat dat te maken heeft met jouw vraag over vaderfiguur.
Of heb jij een mooier verhaal?

Laat maar, ik ken het al.
Vader die denkt de baas te zijn, moeder die dat niet trekt en maar "voor de kinderen" bij elkaar blijven.

Hoe vaak zie ik dat niet om me heen, en kan me gelukkig prijzen dat ik niet een van hen ben.

Toch?

Nou ja, je leert er vanzelf zwier en humor van ...

Soms heb je er tijdje voor nodig.

In te zien, dat je niet jong meer bent. Maar gewoon dat bent geworden wat je zweerde nooit te zijn:


Welkom bij de club!

Er is leuk, er is gemeen, er is leuk om gemeen, er is ironie om gemeen, er is ironie om ironie, er is sarcasme, er is sarcasme om sarcasme, en er is humor.

Aha-aha-aha.

En er zijn grumpy old men.

De psychische gevolgen van mijn niet vader hebben, laat ik graag aan jouw over, want ze vallen in het niet bij mijn grumpiness, die is universeel, maakt niet uit uit wat voor milieu je stamt.

Als mijn moeder ooit zegt dat ze mijn moeder niet is, zelfs dan, kan me dat niet schelen.

Ik hou toch wel van ze, wie ze ook mogen zijn, mij vader en moeder.

Houden van.

Heb je weer zo'n lastig begrip.

Andere draad? Of denk je nog steeds dat dat onder "Huwelijk" valt?

Oh dit is mijn stiefvader niet de man zelf, maar over wie hij het heeft.
Ze zijn getrouwd jawel.
Voor de belasting.

Heeft iemand wel eens zo gesproken over jouw vaderfiguur?
PP?

Mis ik iets?

Psychopaat, ja dat ben ik, maar wie noemt me zo?
It takes one to know one!?

De volledige tekst op mijn t-shirt luidt:
Founder member of the
GRUMPY
Ols Men's
Never happy
unless complaining
CLUB.

Hoe zoet is de ironie, dat degene die mij dit shirt gaf nu erelid is.

Dat is op het sarcatische af en moet dus wel humor zijn,

Gede- of niet- termineerd, karma weet de weg.