Filosofieforum.nl

Frame-probleem

Een interessante beschouwing van het frame-probleem komt van Stuart A. Kauffman, waarin hij de vraag stelt op hoeveel manieren je een schroevendraaier kunt gebruiken. Daarmee waarschijnlijk refererend aan Wittgenstein met zijn taalspel.

Het frame-probleem gaat er over of je qua input en output kunt aangeven wat er precies verandert in een situatie. Aangezien alles aan elkaar gerelateerd is, met elkaar verbonden, kan dat niet, maar toch wil je als individu het proberen.

Om te beginnen is er de waarneming van een gebeurtenis, de waarneming van een gebeurtenis maakt de gebeurtenis al oneindig complex, want wat je allemaal niet uit een waarneming zou kunnen concluderen, waarop je dan een handeling kan baseren, is vrijwel onbeperkt. Tenzij iets een beperking zou vormen. Er zijn natuurlijk altijd wel beperkingen, en als je het frame-probleem wilt oplossen kan je zorgen dat er zoveel beperkingen zijn, dat er maar enkele mogelijkheden zijn. Maar dat is natuurlijk vals spelen.

De eerste beperking zou moeten zijn dat een gebeurtenis niet waargenomen wordt. Dat beperkt al zodanig dat processen slechts alleen nog maar fantasieloos met elkaar reageren.

Een schroevendraaier doet niets meer dan liggen, en rollen als er trillingen zijn misschien.

Ik hoop dat men een dergelijke reductie als zinloos beschouwt.
We zullen dagelijks aan “framing” doen, een situatie beoordelen, kijken wat er veranderd is, proberen de veranderingen te begrijpen. Als er intentionele wezens betrokken zijn proberen we te raden wat de intenties zijn en de gevolgen daarvan. Dat kan niet anders dan heel slecht gedaan worden, die framing. Maar evolutie moet er voor zorgen dat we beter worden, ook als dit betekent dat we de omgeving zodanig beperken dat we beter zijn.

Misschien zijn de overlevers in de evolutie wel die wezens die het frame-probleem door hun bestaan oplossen.

Zij beperken hen waarneming en handelen tot dat wat voor hen van belang is.

Het bewust worden van het frame-probleem maakt in principe onbeperkte variatie mogelijk en onbeperkte afwijking binnen de grenzen van de biologische basis. Bij dat laatste hoort natuurlijk ook zoiets als het menselijk zenuwstelsel en brein.

Maar misschien is het frame-probleem wel een speciaal geval van het meer algemene vrije tijdsprobleem.

Mik je daar bij toeval een schroevendraaier in, al is het maar omdat je toevallig in Wittgenstein zit te lezen, dan raak je waarschijnlijk in een meditatieve toestand waarvan geen terugkeer meer mogelijk is.

Maar het kan zijn dat ik te pessimistisch ben.

Maar (na wat googelen) het schijnt er bij het frame-probleem om te gaan HOE het probleem opgelost wordt door organismen of/en intelligente wezens.

Wat me daarbij invalt is ivm je opmerking "Aangezien alles aan elkaar gerelateerd is, met elkaar verbonden, kan dat niet"; dat dat nu juist wel de verklaring biedt waarom dat probleem in de praktijk opgelost wordt.

Het gaat ten slotte met evolutie altijd om co-evolutie van veel-polige situaties. De samenhang voor één van de polen met zijn relevante co-polen zorgt er al voor dat zijn handelingen/waarnemingen in overeenstemming zijn met hen.

Hallo Yopi,

een mooie inval, hoe als alles met elkaar verbonden is, ook alles op elkaar afgestemd is.

Ik schreef later:

Nu is het wel zo dat vorm/inhoud/materiaal een echte beperking vormt. Je kunt een schroevendraaier op talloze manieren gebruiken, maar binnen de beperkingen van vorm/inhoud/materiaal. Moeilijker wordt het dan weer als je out of the box een schroevendraaier ook tien meter groot denkt of juist nanometers groot, of van een heel ander materiaal (zacht, buigzaam, eetbaar).

Ik wil me niet laten verwarren door een noemer waarmee gespeeld kan worden. Een ding van specifieke vorm/inhoud/materiaal heeft beperkingen, en alleen die beperkingen zijn een houvast voor situatieveranderingen. Hoewel ook dat een voorbijgaand zwart gat transformaties kan veroorzaken waar je zo direct niet aan denkt.

Wat belangrijk is voor framing is de lokaliteit, lokale geldigheid, geldigheidsduur. Je kunt niet alle geldigheidsduur van objecten op een plaats kennen, maar bij benadering weten we wel hoe lang hout, staal, bewerkt metaal hetzelfde blijft. Lokale geldigheden vormen ons begrip van de wereld. Situaties beoordelen we vanuit een beeld van lokale geldigheden. Dat als er dan iets onverwachts gebeurt je de set lokale geldigheden moet aanpassen is gewoon voortschrijdend inzicht.

Een moderne variant van het scheermes van Occam: probeer altijd een situatie met zo min mogelijk lokale geldigheden te beschrijven. Dat kost het minste rekenkracht.

Ik denk dat een computer geprogrammeerd om te begrijpen met minimale rekenkracht mogelijk anti-intentioneel is, wat gevaarlijk is voor levensvormen. Ik wil daarom speciaal waarschuwen voor deze vorm van kunstmatig begrip.

Werken met lokale geldigheden dus...

RobW schreef:Daar komt de uitdrukking vandaan.

I am screwed :-)

Leuk!

@Léon

Ik las ook dat het een typisch programmeer probleem was.

En daarnaast: Wat is eigenlijk het probleem met lokaliteit?
Moet ik nou 'hovaardigheid' weer noemen?
.....

Waar zit je eigenlijk fysiek?

In een vakantiehuis in Bec de Mortagne, in de buurt van Le Havre, Normandie, Frankrijk, met wifi, maar geen zin om weer elke dag te internetten.

Ja wat is het probleem met lokaliteit, er is niet anders zou je zeggen, terwijl de ander dat wil ontkennen met er is slechts globaliteit.

Ik denk dat je het niet zo slecht doet als je je redt in de lokaliteit en dat het onzin is om je te begeven in globaliteit. Niet dat je altijd een keuze hebt natuurlijk. Maar je hoeft het niet op te zoeken, en de globliteit aanpassen zodat het homogeen is zoals een bepaalde lokaliteit is vals spelen.

In een vakantiehuis in Bec de Mortagne, in de buurt van Le Havre, Normandie, Frankrijk, met wifi, maar geen zin om weer elke dag te internetten.

ok. Vrij-denken.
.........

Lokaal is wat afgestemd is denk ik nu.

Als het te benauwd wordt zoek je afstemming met het meer globale.
Dat je uit zijn homogeniteit en algemeenheid op die manier toevoegt aan jouw lokaliteit.