Filosofieforum.nl

Spetteren.

Een poep- en piesverhaal.
Vind je 't nu al vies?

Stop dan maar met lezen.

::

Ik heb thuis twee wc's, een boven en een beneden.
Als ik aandrang heb, ga ik altijd naar een van die twee.

Ik houd mijn huis best netjes.

Die boven hangt, is een diepspoeler; die beneden staat, is een vlakspoeler.
Keuzes, keuzes.

Was ik een vrouw, had ik tenminste één probleem minder, de vraag of ik blijf staan of ga zitten, om te kunnen plassen.

Hoewel, als ik vrouw was, zou ik ook staand moeten kunnen plassen. Alleen dat mikken, dat lijk me wat lastig ... nou ja, dan geef ik gewoon de mannen de schuld, ze zijn er onnozel genoeg voor.
m
En, is het toiletbezoek, het: “je toilet-eren”, al een stuk gemakkelijker.
Dus ja, als man, geef ik gewoon de vrouwen de schuld van het gespetter: “Ik, kan héél goed mikken!”)

Nou heb ik een probleem, namelijk, dat ik alleen leef.
Ik “weet zeker” dat ik niet spetter. De meeste keren zit ik altijd, dan is spetteren “onmogelijk”.

en kan dus slechts mezelf de schuld geven, van eventueel gespetter. Gelukkig krijg ik nog wel eens bezoek, van vrienden, die ook van mijn toilet gebruik maken.

Ga ik ze navragen waarom ze spetteren?
Neen.

Ik laat het zo, doe alsof ik spetterde.

Meestal kies ik naar welke ik ga, en dat ligt er maar net aan of ik mijn poep wil analyseren.
Het gespetter laat mij koud.

Ik had het gedicht 'De zeer oude zingt' aan de achterkant van het toilet opgehangen. Achterkant wil zeggen als je op dat toilet zit.
Daar kreeg ik klachten over van vrouwen waaronder mijn vrouw.
Zij konden dat gedicht nooit lezen als ze naar de WC gingen.
Terwijl ik - als man - elke keer als ik ga piesen - dat gedicht kan lezen.

Oude schaduwen van feministische strijdbaarheid, waarbij ik als man al weer snel vast kon stellen dat dat gedicht hun toch geen bal interesseerde.

Alleen in mijn eigen gedachtes had ik de gedachte omgewenteld dat ik ze van repliek zou kunnen dienen dat ze alleen als ze onder constipatie leden bezwaar hadden kunnen maken. Want dat gedicht zou hun dan hebben kunnen helpen om zich makkelijker te kunnen ontlasten, omdat het een mannengedicht was/is.
.....
Het piest in ieder geval lekkerder (als man dan met prostaatproblemen - wat trouwens een mooi tegenwicht is ten opzichte van de door mannen verzonnen Penisnijd (Freud));
'De zeer oude zingt'.

Wat de analyse betreft, die alleen plaats kan vinden als je je ook zittend op de plee bevindt zonder dat comfort van dat gedicht van Lucebert, gaan mijn gedachte uit als filosoof naar de samenhang van eten en ontlasting.

Sommige geurtjes en kleurtjes zitten dicht op wat je gegeten hebt. Zoals bijvoorbeeld uien en eieren wat betreft de geur. En krootjes en kerrie wat betreft kleur.

Voor vrouwen geven die krootjesontlasting een hysterische bui over dat ze kanker hebben (zoals in die film).

De oplossing van het probleem lijkt mij een plakker op de diepspoeler met zo'n icoontje van een vrouwtje. De vlakspoeler (paradox) is dan aanleiding als daar een bordje 'mannen' op geplakt is voor de meer diepzinnige gedachten van mannen.
.....

Studenten werden vroeger aangemoedigd om over éen of ander lulverhaal een standpunt in te nemen en dan hun scherpzinnigheid nog erger te scherpen door dat standpunt te verdedigen.

Nou hangt het er tegenwoordig om of je de studenten voor houdt om windmolens te verdedigen of ze juist te bestrijden.
Met het rendementsdenken op de universiteiten zal het eerste het geval zijn. Hoewel ze in hun latere leven als eenmaal opgenomen zijn in dat onvermijdelijke rendementsdenken het laatste zullen doen.

En dat ze dan niet beseffen dat ze Don Quichottes zijn: Ego-strategen die zelfs hun heldenachtergrond niet kunnen begrijpen.
Verloren levens aan de leiband van het systeem.
...

De zeer oude zingt.
De andere zin uit dat gedicht is: 'Alles van waarde is weerloos'.
Neus heeft dat uitzicht op die zin vanuit zijn werk.

Voor hem heeft er dat toe geleidt dat hij het verzameld werk van Lucebert heeft aangeschaft en dat aan ze kinderen te lezen heeft gegeven. De reacties daarop zijn op dit forum na te lezen.
......

Om aan te geven dat je iemand niet zo waardeert wordt vaak gebruikt:
"Hij (of zij om toe te geven aan die vrouwen) kan maar één ding:
Namelijk aardappels tot stront verwerken.

En dat terwijl de eerste de beste boer dat precies andersom doet.
Voor de mensen die je alles uit moet leggen: D.w.z. stront tot aardappels maken.

(vervolg)
Kortom: Gelul is de oplossing van alle problemen.

Maar ja: Einstein en zo.
Misschien ook: Zou zelfrespect iets met anderen te maken hebben?

Ik heb wel iets met de Canadese filosoof Charles Tayler, die ik nu herlees in zijn boek: 'De bronnen van het zelf'. Waar ik trouwens doodziek van wordt.
Als ik door hem gered moet worden denk ik aan die anekdote over de katholiek en de communist:

Ze hadden hun hele leven elkaar bestreden. De communist lag op zijn sterfbed en riep zijn vijand er bij. De communist zei dat hij katholiek wilde worden. Erg blij die katholiek.

Vlak voor zijn dood vroeg de katholiek aan de communist waarom hij toch besloten had dat hij katholiek wilde worden.
Het antwoord van de communist was: Ik heb nu eenmaal liever dat er een katholiek sterft als een communist.

(vervolg 2)
... Ik weet het niet ...