Leuk!
Astérix en Obélix. Twee incommunserabele karakters en toch (misschien wel daardoor) de beste vrienden.
Grote filosofen, die Goscinny en Uderzo.
(Zelf ook incommunserabel, zie het plaatje hieronder uit: "Astérix en de Olympische spelen")
(In Griekse letters staat links Goscinny die Uderzo, rechts, despoot noemt, de ander noemt de een een tiran. Toch hebben ze beiden, met boekrol in de hand, de stier bij de horens. Ongetwijfeld zullen de grieken eronder wel archetypen van (incommunserabele) filosofische stromingen zijn. Zou iemand ze kunnen benoemen, om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen? Mij schiet de kennis tekort. Ik kom niet verder dan nietsche vs yolo, maar vind dat te bekrompen gedacht. Misschien is de linker griek ook Goscinny, de scenarist, en de rechter Uderzo, de tekenaar. Maar ik stop nu, dit is geen boekverslag)
Zo gebruikt lijkt incommensurabel wel op tegenstrijdig, maar is het
net niet. Het krijgt al een beetje "aanvullend" erbij.
(Tussen haakjes: Ik heb gevochten als een leeuw, toen ik nog op school zat, om stripboeken op de boekenlijst te mogen zetten. Heb uiteindelijk met een deeloverwinning genoegen moeten nemen toen uiteindelijk wel Toonder op de boekenlijst mocht, zijn werken werden daarvóór ook als "minderwaardige strip" gezien, stelletje idioten. Oeps, oud zeer. Het schijnt de narcist in me die dit doet "twitteren", mogen stripboeken tegenwoordig? Ik weet het niet, heb geen (schoolgaande) kinderen.)
De gevechten tussen de dorpelingen onderling hadden praktisch altijd als motor de vermeende versheid van de vissen van Kostunrix. Alhoewel bij "Obelix&Co" de gevechten over geld gingen, precies wat de jonge Absolutus voor ogen stond: De Pax Romana te bewaren door een burgeroorlog te ontketenen. (Waar we eigenlijk nog steeds midden in zitten.)
Bij "De Broedertwist" werd de kloof in het dorp pas overbrugd bij het weggaan van Arsenicummix (die, naar verluidt, als slaaf nog naar rotte vis rook). Er zat in ieder geval een luchtje aan.
Het lijkt wel literatuur. (Oeps, sorry, weer oud zeer)
Welke les valt hier nou uit te leren? Eerst de rotte vis elimineren om een brug te kunnen slaan, of valt er af en toe best ruzie over te maken?
Hoe dan ook, elk verhaal eindigde met een groots feestmaal.
Ik zie wel parallellen.
Net zoals de gevechten bij Asterix en Obelix de onderlinge band tussen de dorpelingen eigenlijk alleen maar versterkt, zo zou je discussies alhier ook op kunnen vatten. Met als enige verschil dat wij hier zelden tot een feestmaal komen, en als overeenkomst dat er wel eens iemand zich de mond gesnoerd voelt, of zichzelf de mond snoert, en (tijdelijk) niet meer kan zingen. Maar ja, misschien stonk hij wel naar rotte vis uit zijn mond. Wat natuurlijk weer incommensurabel is, want de knevelaar kon best wel eens zijn eigen bovenlip hebben geroken.
Of omdat hij het gezang niet meer aan kon horen, vals of niet, dit om het te relativeren.
(Hé, daar heb je Tolkien weer: de Valar die Melkor hadden verbannen omdat ze vonden dat hij vals zong. Om diezelfde reden zou je ook Mozart kunnen verbannen met zijn
dissonantenkwartet.)
Ik doel hier overigens pertinent niet op neus. De redenen voor zijn afwezigheid zijn enkel hemzelf bekend, en ik ga er niet naar vissen ... eh ... gissen.
::
yopi schreef:Arthur Koestler heeft eens een boek geschreven dat heette: De Call-Girls.
Dat ging over een wereldwijde crisis die zo'n hoge nood opriep dat er besloten werd om een conferentie bijeen te roepen van het neusje van de zalm, multi-disciplinaire afvaardigingen van deskundigen om uit die crisis te komen.
...
Nou ja. je kunt de afloop wel raden. Als je sociologen, economen, psychologen, defensie-deskundigen, geheime diensten, politieke wetenschappers, polotici, bankdirecteuren, volksvertenwoordiging, biologen etcetera etcetera - en niet te vergeten filosofen - bij elkaar zet: dan ontstaat er pas een begrip van wat incommensurabel betekent.
De incommensurabliteit lijkt mij hier te liggen in het feit dat al die experts het eerst eens moeten over wat de crisis inhoudt, hoe ze ontstaan is en dan pas kunnen beginnen met hoe ze opgelost kan worden. Een schier onmogelijke taak. Ik ken het boek niet, maar kan me voorstellen dat het eindigt met dat de crisis uiteindelijk bezworen wordt door de (incommensurabele) opmerking van een zesjarig kind, die uiteindelijk iedereen als uiterst commensurabel overkwam.
::
yopi schreef:Snap je dat nou?
Misschien wel. Komt het wellicht doordat ik vaak of veel in metaforen schrijf? Dat door mijn gebruik van die metaforen, de begrippen troebeler worden in plaats van duidelijker? Ofschoon dat laatste wel mijn bedoeling is.
Maar, zing ik vals?
Hoe dan ook, net zomin als jij je wilt aanpassen, of alain, of neus, of okke en jeroen, of godmagwetenwie, zal ik me ook niet aanpassen. Dat kan ook niet, want dan zijn we onze eigen spreekbuis niet meer, en ik houd nu eenmaal van hinkelen.
Wel zal ik proberen rekening te houden met het feit dat het misschien wel zo aardig is om mijn zinnen zo te formuleren dat ze, behalve voor mij, voor meer mensen begrijpbaar zijn. Maar net zoals in een dagboek, moet je eerst van je afschrijven om vervolgens je woorden door een andere lens terug te lezen. Teneinde te kunnen doorvorsen wat je eigenlijk bedoelde te zeggen.
Soms geeft de opmerking van een ander je een inzicht, dat je op een doodlopende weg bezig bent misschien, of dat je op de goede weg bent, maar nog wat met je machete moet hakken om op de open plek in het woud te geraken. Geen mooie beeldspraak, dat geef ik toe.
Ik zal proberen met mijn gehinkel al wat struiken plat te slaan, goed?
Zoals twee dichters, met gedichten, elkaar elkaars werk kunnen uitleggen.
Pfah! Als dat niet incommensurabel is?
Dan begrijp ik het begrip echt niet.
Het lijkt wel
(Black) Jeopardy.
"You gotta state your answer in the form of question."
-"Uhm, if I answer this, do you consider me a racist?"
Over tot
::
Narcisme:
Ik heb al eens
eerder verteld hoe ik narcisme zie.
(Ik zie, anders dan de gangbare norm, de narcist niet als egoïst met ziekelijke zelfinteresse.)
Egoïst genoeg om aan zichzelf te denken en altruïst genoeg zodat andere mensen hem als beste zien.
Hoe doe je dat? Door jezelf weg te cijferen, te denken dat jij het beste bent en geen betere te dulden. Dat is de ware narcist.
Ik had het ook kunnen schrijven als: "(...) te denken dat jij het beste balanceert tussen ego- en altruïsme, niemand doet het zo goed als jij, zie je een ander het beter doen, ben je nog geen narcist."
Maar dat is slechts de helft van het plaatje. Wat als mijn narcist iemand ziet die het slechter doet?
In plaats van enkel in de spiegel zichzelf te zien, ziet "mijn" narcist zichzelf in alles terug. Ziet hij iets mooiers ziet hij zichzelf te lelijk, ziet hij iets lelijkers, vind hij zich te mooi. In beide gevallen geen narcist, wel incommunserabel.
Het streven van mijn narcist is in Alles het beste of het mooiste evenwicht te zien, zodat hij zichzelf eraan kan spiegelen. Als je mijn narcist ontmoet, lijkt hij wel een
toverspiegel. **)
Dat klinkt in mijn oren meer nobel dan ziekelijk. Alhoewel die begrippen elkaar niet direct uitsluiten natuurlijk.
En tegelijk is het een tangent aan neus zijn idee van symmetrie, misschien wel een equivalent? tan(x)=1/cot(x), ook bij x=0. Of toch incommensurabel?
Waarbij ik opeens van "het begrip" (incommunserabel) iets heb gemaakt dat je kunt delen door oneindig. Dat heb ik eraan toegevoegd.
Nu nog eens kijken hoelang het eraan blijft beklijven.
incommensurabel als mem is nog lang niet volgroeid, en nu al onsterfelijk, zolang dat "delen door oneindig=0" onderdeel is van het mem.
Hoort "delen door oneindig=0" ook tot jouw begrip van incommensurabel?
Dan bestaat het voort, met mijn definitie erbij.
En anders zonder. Als ik alle begrippen eruit haal is Incommensurabel tot een "leeg mem" verworden, iets waar je alles op vast kunt plakken.
Lege memen, dat is een mooie, memen die nog gevuld moeten worden.
Hoeveel lege memen zitten er in een vacuüm?
Het antoniem van egoïst is altruïst, dat van altruïst is egoïst. Wat is het antoniem van narcist, volgens mijn definitie?
-Anti-narcist?
Net zoals een foton zijn eigen antideeltje is, is een narcist dat ook.
Het antoniem van narcist is derhalve: Narcist.
Zijn beide zowel materie als anti-materie.
Als materie anti-materie ontmoet en als een narcist zichzelf ontmoet annihileren zij elkaar, in een grote knal: pure energie, ware verlichting.
Althans, zo moeten we geloven. Wat zich uiteindelijk ook uit: in de parabel van Narcissus in de Griekse mythologie; als Narcissus zijn spiegelbeeld probeert te kussen verdwijnt het telkens. Uiteindelijk ging hij er aan onderdoor, zoals de ziener al voorspelde: "(...) dat hij zou blijven leven als hij zichzelf maar niet kende." Een droeve geschiedenis, met een rare draai: als je jezelf kent ben je dood. Misschien dat zich daar het negatieve van het begrip in schuilhoudt? "Je moet geen Narcist zijn, anders ga je dood."
(Arme Narcissus, misschien hadden hij en Socrates aan partnerruil moeten doen?)
Ondertussen kende hij zichzelf wel natuurlijk, anders was hij niet doodgegaan, wanneer stopte hij met kussen? Toen hij zichzelf verdronk? Arme Narcissus.
Mijn narcist, daarentegen, is geen Griek, hij blijft eeuwig leven. Totdat hij zichzelf tegenkomt: het mooiste van Alles. Dan knalt en boemt het en is de hele hemel verlicht. Dan pas, als hij alles en iedereen is geweest, kent hij zichzelf. Als Romein, zegt hij dan: "QED", of, als gewoon Nederlander: "Ooh, moest
dat bewezen worden?"
Mijn narcist is dus eigenlijk de anti-narcist die zichzelf altijd afvraagt: is dit wel de mooiste (spiegel) die ik zie?
En als subvraag, ben of ken ik dat zelf?
Dat is een terechte vraag, en zeker niet incommunserabel, volgens mij.
Enkel te beantwoorden met: Ja, Nee en Weet ik niet.
In het laatste geval, kent de narcist zich zelf niet.
Natuurlijk ben ik geen narcist, anders zou ik hier niet kunnen schrijven. Ik streef er wel naar er een te worden, maar dan wel een zoals ik hemzelf beschreven heb, als een zelfgedefinieerde narcist.
Uiterst incommunserabel allemaal.
Maar ik hoop het, althans voor jou nu, wat commensurabeler te hebben kunnen beschrijven.
Beter, of anders dan dit, kan ik het op het moment niet uitleggen. Zover reiken mijn gedachten erover nog niet. Of ontbreekt me het kijkje in jouw geest, waar ik het op zijn plaats kan zetten, daarom schiet ik op alle luiken.
Misschien heb je wel gelijk met je opmerking "ingewikkelde boeddhist". (Hoewel ik niet zoveel met het huidige (moderne) boeddhisme kan, dat ruikt mij teveel naar religie, en staat m.i. ver af van de lessen van Siddharta.)
Het
Wendesnijdersisme past me beter.
Ik weet het is
oud gedachtengoed, maar ze geven het alsof ze het menen.
Daar lijk ik waarschijnlijk meer op Uderzo ..."Wauw!"
(Wauw! Het oude gedachtengoed komt weer terug)
En is de cirkel weer rond.
Mijn narcist vind cirkels maar onzin. Hij spiegelt er niet lekker in, wat hij ook probeert, het beeld klopt nooit. Spiralen daarentegen, die vindt hij "te gek!" Die kan hij vervormen, induwen, uitrekken zover dat ze hun veerkracht verliezen, weer oprollen en de veerkracht herstellen.
Mijn narcist kent de cirkels en wil er niet meer mee spelen, hij weet waar ze naar leiden.
yopi schreef:Misschien is er een hele diepe kloof, die met een klein bruggetje ...
Een brug bouw je van twee kanten. Jij ziet mijn beginnetje en ik het jouwe, als we naar elkaar toebouwen, ontmoeten we elkaar in het midden. Kunnen we tenminste geen ruzie krijgen over wat van wie is. (Vergelijk de kanaaltunnel.)
En houden we een feestmaal midden op de brug, geknevelden incluis.
In goed overleg versterken we de brug en spreken af dat we ieder, over elkaars land mogen gaan.
Nu maar hopen dat de vriendschap stand houd. De eerste die het moet ontgelden is vaak de brug.
Nu maar hopen dat het niet komt omdat de kloof breder geworden is.
Of smaller.
We kunnen altijd nieuwe bruggen proberen te bouwen.
Als we nu eens afspreken het feestmaal altijd midden op de brug te houden?
Wie wil er dan geen feestmaal?
Zij die bang zijn dat de brug instort, geen angst, we maken hem flexibel.
::
Oh, shit, koning alcohol slaat toe.
Verder lezen op eigen risico.
De memendiscussie kunnen we inderdaad wel weer eens aanzwengelen, ik zal eens nadenken of ik er iets (zinnigs) over kan schrijven mbt tot je post over de monadenleer. (Daar zat je intrigatie toch?)
Ik heb vandaag toch een "pensioendag" (uitdrukking van m'n vader) dus misschien gaat dat nog lukken ook.
Misschien ben ik wel een terrier (terraan?) Alleen blaf ik enkel, ik bijt niet. Soms laat ik wel m'n tanden zien, in de hoop dat dat genoeg is. En jij mij niet bijt.
Wat je bedoelde met uiteenzetting met wis- en natuurkunde zul je even moeten toelichten, dat begrijp ik niet.
Tsja en milder ... ik ben 1 maart weer een jaartje ouder geworden. Een jaar vol relativiteit erbij. Wie weet word ik op mijn alleroudste dag wel een milde cynicus, een niet-bittere sarcast, een sentimentele ressentimentist, rancuneus sans-rancune, een bevlogen stoïcijn.
Een cholerische flegmaticus, een sanguintische melancholicus.
Hoe dan ook, ik hef mezelf dan op. Ben mezelf tegengekomen, narcist, überincommensurabel.
Dat wordt een mooi spektakel, zo mooi dat ik eerst al het mooie nog wil zien en meemaken, alvorens ik me er aan kan overgeven, anders vind ik het nooit mooi genoeg.
Heet dat niet, duizend doden sterven? Nou, kommaaropdan! Ik denk dat ik best durf te leven. Schud me de hand anti-narcist. Laten we een brug bouwen. De mooiste die er gaat bestaan.
::
OkOkokokokokok, sorry, ik zou struiken platslaan.
Op het laatst zo hard gehinkeld dat ik weer ging zweven ...
Probeer het ook eens ....
In je
eigen hoofd rondzweven, zonder hulpmiddelen, met enkel jezelf als gids. Zie eens hoe je eruit komt.
Arme Narcissus. Zulk een wrede dood had hij niet verdiend, iedereen hield van hem immers.
Kende hij zichzelf maar.
Incommensurabel is geen sterk mem, maar wel een krachtig.
**) Een voetnoot, ik hoopte hem te ontwijken, maar hij is er dan toch.
Ik vrees dat ik hier moet uitleggen welke gedachtenkronkel erin zit.
HM.
Wordt het toch een boekverslag:
Het verhaal van Toonder heeft als thema "Luchtbellen in de economie".
Toonder bereikt dat met Sickbock's "Roze Bril".
"Ten zuiden van Rommeldam, tussen Gepermuiden en Westzijl ligt Krapkwelder. In een door hem professioneel gekraakte pulpmaalderij is professor Sickbock bezig met zijn grote uitvinding. Hij wil een element uit de vierde groep van het periodiek systeem blootstellen aan een hyperontlading. Er zou dan een monade moeten ontstaan, die hem al lange tijd voor ogen staat."
Dat mislukte, maar hij maakte de steen der wijzen.
"Professor Sickbock zet zijn geldschieter een beschermende veiligheidsbril op en laat een klomp goud van 18 karaat zien"
&c &c &c ad infitum, ad nauseam.
Mijn narcist lijkt niet op Sickbock's bril. Of juister, die van Toonder.
De toverspiegel van mijn Narcist zegt: Kijk erin, zie jezelf.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Begrijpen en verstaan is hetzelfde als meten zonder gissen.
