Filosofieforum.nl

Een universum bestaat uit energie en materie. Het unieke van een universum is de verhouding tussen energie en materie (ik noem dit toestand).

Bij bepaalde verhoudingen tussen energie en materie is er sprake van waarnemers.

Elke waarnemer kenmerkt zich door een beleving van wisselende toestanden van een universum. Nu is ook de verhouding tussen waarnemer en universum een toestand.

Er is een bepaalde symmetrie is toestand van waarnemer met universum. Als de waarnemer naar links beweegt staat dat gelijk aan het universum dat naar rechts beweegt. Met andere woorden, naast eenheid van tijd en ruimte, tijdruimte (TR), en eenheid van energie en materie (E=mc^2), kan er gesproken worden over eenheid van waarnemer en universum (wU).

de stelling is nu:
Voor iedere waarnemer w geldt dat wU = constant. En dan w1U1 = w2U2 = w3U3 ...= wnUn.

Op die manier zijn alle waarnemers w met elkaar verbonden.

Totaal abstract.

(Vervolg):

Hoe meer de waarnemers w op elkaar lijken, hoe meer het universum U gelijk is. Voor een waarnemer w in een hive-mind is het universum U zelfs volkomen gelijk.

Wat wel geldt is dat “delen” niet zozeer het universum is, want afhankelijk van het verschil van waarnemer w heb je een ander universum U. Elk conflict bestaat als verschil.

Waar “delen” op neer komt is de mate van gelijkenis. Hoe meer men gelijk is hoe meer men deelt. Hoe groter het verschil, hoe minder men deelt. Afstand is niet iets van ruimte, maar van gelijkenis.

Wij zien een planeet aarde waar we als levende wezens van delen, maar er zijn dusdanige verschillen dat we de planeet eigenlijk kunnen zien als geprojecteerd punt vanuit grote afstanden, in plaats van een plek waar delen als vorm van gelijkenis is.

Nu streven alle waarnemers w naar gelijkstellen en dus is het een strijd tussen soorten. Afstanden worden teruggedrongen. De projectie wordt als het ware afgesneden. Ergens in het universum is voor de gelijken een plek. Mogelijk is voor mensen de plek hier, waar ooit het begin van de hive-mind kan plaatsvinden. De conferentie dreigt te mislukken.

Interessante post ..

Denk dat jouw begrip van een hive-mind overeenkomt met wat ik versta onder een korf-geest?

Ik zie vogeltjes vliegen ... 7 wel te verstaan ...

yopi schreef:Interessante post ..

Denk dat jouw begrip van een hive-mind overeenkomt met wat ik versta onder een korf-geest?

Korf-geest inderdaad, een correcte Nederlandse vertaling, die ik van je zal overnemen.

Met in het achterhoofd dat we slechts projecties van afstandelijkheid kunnen waarnemen als fenomenen. Door de afstand is e.e.a. misschien vervormd, maar we zien natuurlijk onszelf.

memeticae schreef:Ik zie vogeltjes vliegen ... 7 wel te verstaan ...

Er kan er slechts 1 zijn.

memeticae schreef:Ik zie vogeltjes vliegen ... 7 wel te verstaan ...

Met het gevaar dat het hier weer vaag wordt zeg ik toch (gezien de vogeltjesverhalen tot nu toe):
Dat in het klein (en dus niet overkoepelend kosmisch) die zeven vogeltjes garanderen dat je je als individu met een eigen ziel kan handhaven:
Vriendschappen niet gebaseerd op familie of carrière; of een nieuw gezinnetje. Terwijl (als ik jou - Memeticae - goed begrijp) het toch begrijpelijk maken dat er zo iets als een massale beweging plaats vindt.

Ik denk dan aan die troepen spreeuwen, die er toch redelijk harmonieus uitzien.

Dus ik hoop dat ik jouw metafoor goed begrepen heb.

Zeg het maar. (Voordat ik dieper inga op Neus' zijn gedachten. Waar van ik hoop dat jij ze inmiddels ook in de gaten hebt.

Ik snap van Neus niet dat hij zulke abstract lijkende gedachten presenteert, die begonnen zijn met dat topic over ontologie, waarbij hij zo persoonlijk betrokken is. Ik had al gezegd dat ik zijn symmetrie gedachte overgenomen had. Het verschil zit er in dat ik tijd en ruimte veel groter denk dan hij. Om het anders te zeggen:
Mijn persoonlijk leven valt in het niet op een dergelijke schaal.
En ik zou hem graag wijs maken dat die schaal zo groot is dat die onvertaalbaar is naar een persoonlijk leven, maar niettemin waar.

(Hoe vind je het Neus om in derde persoon benaderd te worden?)

Je begrijpt in ieder geval wat ik ermeewil bedoelen yopi.
(En weet het ook weer mooi om te schrijven)

Ik zal m'n best doen het uit de vaagheid te houden.

Om het in neus' termen te schrijven: wU = constant, zo ook wnUn.

Ik wil echter beweren dat wU pas constant wordt, bij n > 6, sterker nog, hoe groter n, hoe constanter. (Ik ken overigens de bovengrens van de vogeltjes niet, de grens waarbij ze ophouden te "wolken")

Ofwel: wU = SOM(wnUn), voor n=1 .. oo (n E N) bereikt een "optimale" waarde bij n=7.

Dus als ik samen met mijn 6 andere vogeltjes aan het rondvliegen ben, ziet ons Universum er hetzelfde uit, wij zijn 1 waarnemer (entiteit) voor een andere waarnemer, daarom, voor hem, niet te onderscheiden.

De grap (van de 7 vogeltjes-filosofie) is echter, dat het pas begint bij 7.
Dus om in neus zijn woorden te spreken, er is maar een waarnemer per universum (als ik hem goed begrijp). Voor mij bestaat die ene waarnemer uit minimaal 7 individuen, valt er 1 weg, beter gauw een andere gezocht anders ben je geen waarnemer meer van dat betreffende universum.

(Maar het kan zijn, dat het nieuwe Universum mooier blijkt, dan hetgeen je waarnam)
(En de vogeltjes hoeven natuurlijk geen mensen te zijn, het kunnen, voor mijn part, net zo goed ideeën zijn. Die je in boeken, discussies of zelfs de Natuur op kan doen.)

Maar ik ben bang dat ik weer aan het vervagen ben.

Ik zie het als eervol om de derde persoon te zijn.

Of 7 het minimum is voor een beleving van w is de vraag. Ik denk wel dat samenhang pas kan bestaan als er voldoende delen zijn.

Maar de truuk is nu dat er geen delen zijn, wel een deelruimte, maar dat w1 = w2 = w3 alleen maar verschillend zijn omdat U1; U2 en U3 verschillend zijn, maar dat wU constant is, zodat we eigenlijk allemaal in dezelfde toestand zitten.

Dat persoonlijke gedoe klopt dus wel, maar ik zie ook wel een behoefte aan meer elementair denken, gewoon losstaand filosoferen. Hoe anders kan je tot een wU idee komen?

Ik denk dat praktisch gezien het idee dat je door wU het lot deelt met alle waarnemers w, dat het mogelijk moet zijn universum U gelijk te trekken naar een korf-geest. Ik weet dat sommigen daar nog niet aan toe zijn, dat deze liever de afstand houden, maar de afstand wordt hoe dan ook geslecht. Er is psychisch gezien namelijk een omgekeerde versnelde uitdijing, vertraagde krimp?

De zeven komt in ieder geval zomaar uit een computer-simulatie van wolken spreeuwen. En dat zijn toch ook waarnemers met een korfgeest die misschien aan een algoritme beantwoorden wat betreft hun manier van in een groep vliegen, maar zomaar ineens met zijn allen in een boom kunnen duiken. Dat zal toch ergens anders vandaan komen.

Ik ben er nog niet toe gekomen om voldoende serieus het onderwerp te benaderen, maar ik hoop wel dat ik het nog zo ver kan brengen.

Even kijken of ik je goed begrijp neus.

Er is een universum U, en er is een (verzameling) waarnemer(s) w, zodanig dat wU constant is, hierbij geldt dan eveneens dat wnUn constant is:

1) wU = C
2) wnUn = Cn
(C = "de" constante, Cn is "de" constante voor universum n)

Is volgens jou C gelijk aan Cn?
Of bedoel je dat wnU gelijk is aan C?
Dat wil zeggen, dat alle waarnemers wn in staat zijn U waar te nemen cq U waarnemen, maar U niet kunnen onderscheiden van Un.

Is er dan slechts één korf-geest (w), zijn er n-telbare vele (wn) of maken alle korf-geesten (wn), deel uit van w?

Je zegt er is maar één waarnemer, maar staat toch deelgebieden toe.
Daaruit maak ik op dat w is samengesteld uit w(1), w(2), w(n), w(n+1).
En dat U gelijk is aan wnUn, althans in zoverre gelijk, dat het quotiënt van C en Cn gelijk is.

In gewoon Nederlands:
Alle waarnemers, ongeacht hun verbinding met hun universum, zullen, als ze hetzelfde waarnemen, hetzelfde universum zien. Ook al leven ze, gezien hun toestand, in andere universa.

Bedoel je dat met de korf-geest van het Universum?

Het komt op mij dan weer over als morfologie.
In het universum is een deeltje. In U1 wordt het waargenomen als een kubus en in U2 als een bol. w1 en w2 mogen van mening verschillen hoe het deeltje eruit ziet, niettemin is het er.
(en in de morfologie (wU?) is een bol hetzelfde als een kubus, niks om conflicten over te hebben, hooguit of het er is of niet)

Of sla ik de plank volledig mis ...

Memeticae,

de overpeinzingen zelf daar gaat het om, niet zozeer de (tijdelijke) conclusie.

Ken je de theorie van het elektron, waarbij het zo ontzettend onwaarschijnlijk is dat alle elektronen exact dezelfde lading hebben, dat de theorie waarschijnlijker wordt dat het om slechts één elektron gaat dat door de tijd reist.

In het verlengde daarvan zijn er niet vele waarnemers w, maar is er slechts één waarnemer w die door de tijd reist.

Het toevallige is dat op elk ander moment deze waarnemer een universum U aantreft dat zodanig anders is dat waarnemer w denkt anders te zijn dan w'. Ik meen volkomen onterecht. Het is daarbij zo dat in U1 w1 w2 ziet als object en in U2 w2 w1 ziet als object, maar dat men eigenlijk toch alleen maar zichzelf ziet.

Het is een op zichzelf terug geworpen worden.

Omdat w1U1 equivalent is aan w2U2, omdat ze slechts transformaties van hetzelfde zijn, wil dat niet zeggen dat w1 = w2 of U1 = U2. Alleen als gepaard iets zijn ze gelijk.

Extreem heb je w = 0 U = 1 en w = 1 U = 0 met ook de mogelijkheid w = 0 U = -1 en w = -1 en U = 0, dat geeft dezelfde constante nul.

Hoe constant is nul? Als het al deze mogelijkheden biedt? Net als Feynman diagrammen, meerdere paden naar hetzelfde resultaat.

Nu heb ik nog wel hoofdbrekens bij hoe w dan een beetje kan zijn en U veel, met toch die constante nul. Ik denk dat er dan een resultante wr is die het weer laat kloppen.

wrUr = 0 dus.

Totaal abstract, maar goed...

Of qua morfologie een Ux en Uy mogelijk zijn waar object O in het ene geval een kubus is en in het andere geval een bol. In principe natuurlijk wel maar object O kan zelfs bestaan in Ux en niet bestaan in Uy, er is geen mogelijkheid om aan de verhouding wU te ontsnappen om die twee te vergelijken. Ox en Oy hebben geen relatie.

Ik veronderstel dat U beweegt/transformeert omdat w beweegt en transformeert, buiten die relatie is er geen andere werkelijkheid. Er is slechts de werkelijkheid van w in U. Maar door dat op jezelf terug geworpen worden en die resultante wr is er wel sprake van deelruimte.

Voor deelruimte kun je ook gewoon ruimte zeggen, het is de definitie van ruimte dat er gedeeld wordt.

Nja ...

Ik kan m'n vinger er niet op leggen. Maar ik voel dat we hetzelfde bedoelen.
Zeker toen je over dat ene elektron begon. Die gedachte was mij ook als eens bekropen.

Geeft mooi aan hoe relatief tijd en afstand wel niet zijn. En hoe voorzichtig je eigenlijk zou moeten zijn met uitspraken als: "Het is zo ..."

Het is onwaarschijnlijk triest dat er zo ontzettend veel losse waarneming moet zijn voordat de verbondenheid en eenheid en korf-geest weer terug zijn. Korf-geest klinkt nog een beetje als slavernij, maar het idee is gedeelde waarneming, en dan heb je een Universum+

Korf-geest heeft een negatieve connotatie ja.
Maar we zijn nu eenmaal mens, in die "korf" zijn we geboren. Slaaf van het Universum?

Ik zou de term: pan-bewustzijn, kunnen gebruiken. (Ik gebruik liever niet "verlicht" op het gevaar af als zweverig te worden gezien.) Of misschien zelfs: omni-bewustzijn. (maar die termen dekken ook de lading niet helemaal)

Echter, zodra we inzien daar (een) onderdeel(tje) van te zijn, komen we m.i. al een heel stuk verder.

Er is meer dan God, Boeddha en Tao, immers.

Wat jij zo triest vindt, vind ik weer wonderschoon. Het stelt je in staat zelf dat Universum+ te leren ontdekken. Alle rollen te spelen en met je mede-acteurs tot "de Rol" te komen. Om het maar eens metafysisch uit te drukken.

Totaal abstract, natuurlijk.

Het krijgt al wat praktische kanten...

Neus:

De conferentie dreigt te mislukken

Je zou kunnen zeggen dat de beleving van die mislukking en de manifestatie er van hier op de conferentieplaats een gelijkheid onder de waarnemers hier weergeeft.

De ongelijkheid manifesteert zich dan in een universum van strijd e.d.

Een soort Armageddon<->korfgeest, die de potentie heeft om in een Paradijs<->korfgeest over te gaan ..

Ja zoiets.

Alleen dan denken wij een plek te hebben die onafhankelijk is, en losstaand, maar zonder de afgevaardigden is het helemaal niets, en steeds meer afgevaardigden zijn zich aan het terugtrekken. Of de afstand wordt te groot om de communicatie nog overeind te houden, dat kan ook. Bij versnelde uitdijing, kom je op een gegeven moment geisoleerd te staan.

Men zegt dat als de sterren lang genoeg schijnen, de hemel altijd verlicht zal zijn, maar als de afstand tussen sterren versneld groter wordt, zal dit nooit kunnen gebeuren.

Ah, de Paradox van Olbers.

De hemel is wel degelijk verlicht, alleen kunnen wij dat met onze (lichamelijke) zintuigen niet waarnemen. Wel met onze geaugmenteerde zintuigen (gereedschappen) en dan manifesteert zich de kosmische achtergrondstraling.
In het microgolf bereik.

Maar dat kan natuurlijk ook door een tekortkoming van de gereedschappen komen.

Als de nachtzijde een beperking is van zintuigen, zal het kwaad dat ook wel zijn, maar goed dat is een andere discussie...

neus schreef: maar goed dat is een andere discussie...

Niet per se.
Als ik de begrippen "goed" en "slecht" als totaal abstract benader, valt er hier nog wel wat over te discussiëren.

Als je niet alle aspecten van "goed" kent, kan het "kwaad" lijken.
Waarmee niet bewezen is dat "goed" "kwaad" is, maar eerder dat je verder dan je neus moet kijken (no pun intended) voor je tot een oordeel kan komen over de goedheid van het kwaad, of omgekeerd.

Waar je verschil van mening over kan hebben is het aantal aspecten dat nodig is, om tot een eensluidend oordeel te komen; een oordeel dat niet meer veranderd, hoeveel aspecten je daarna ook nog wil behandelen.

De beperking is eenzijdigheid. Hoeveel aspecten je ook toevoegt aan één zijde, het wordt nooit meervoudig. Zelfs zodanig dat als je heel veel toegevoegd hebt aan één zijde, de meervoudige visie zelf als grote boosdoener gezien wordt.

Een meervoudige visie is daarbij nog niet al te makkelijk ook, zeker geen weg van de minste weerstand.

Weerstand geeft wrijving. Als je twee stokjes tegen elkaar wrijft krijg je rook, waar rook is, is vuur. Vuur is warm.

Lekker warm.
Ja, ik ben wel blij met een beetje weerstand.

Weerstand is traagheid. Ik ben helemaal niet blij met traagheid, hoe het dan ook uitpakt...

Probeer eens vooruit te komen op een wrijvingsloze vloer.
Volgens mij kom je nergens, dat is pas traag.

Er van uit gaande dat je niet al richting had. Richting veranderen, dat is wel lastig inderdaad. Zelfs licht kan verbogen worden, dus beweegt nooit maximaal, misschien is maximale snelheid minimale wrijving. Conclusie: Er is altijd een minimum aan wrijving...grappig

Of eigenlijk: niet grappig (ik blijf misantroop)

Oh nou, dat mag van mij hoor.
Daar is ... ehhh ... niets mis mee.

:greins:

Zou de essentie zijn dat elke richting gebogen is?

Geen lijnrechte ontsnapping aan het niets, altijd de aanzet tot een bocht.

Ja, tenminste ...

Een lijn(-stuk) kun je zien als een cirkel(-boog) met oneindige straal.
We zijn het nog lang niet eens over wat oneindig eigenlijk inhoudt en of het in (ons/dit) universum eigenlijk wel bestaat.

Zo niet is je lijn een cirkel. Zo wel een lijn.

In het eerste geval, als je "werkelijk" "rechtlijnig" (tangentiaal?) wilt voortbewegen moet je altijd "afslaan". Dat kost energie.
In het tweede geval kost het energie als je van de "rechte" lijn wilt afwijken. (co-tangentiaal?)

Nou zijn mensen van nature lui ... ehhmm ... "spaarzaam" aangelegd, net als de natuur.
Zij die geloven in oneindig gaan in een rechte lijn voort, zij die er niet in geloven niet.

En toch zitten we allemaal op dezelfde lijn ... Nou moe?

Zeg jij het maar.

Ik vind het flauw (de bocht).

Rechtlijnig denkende mensen, ik was het bijna geweest.

Nu ben ik een kromdenker, ik wring me in bochten, zo je wilt, niet erg veel krediet heeft de slang.

Hapje appel?

Met een korrel zout is de bocht niet zo flauw meer.

Je kunt nog steeds rechtlijnig denken, als was het alleen maar om de mensen die de cirkel niet zien te kunnen begrijpen.
En omgekeerd natuurlijk ook: Krom denken, teneinde de rechtlijnigen te snappen. Symmetrie immers.

Ja, appel. Graag, maar dan wel van de kant met de middelen erin alsjeblieft.

Volgens mij is die bocht zo flauw dat er op een gegeven moment niets anders opzit dan dezelfde weg terug te nemen om ergens naar toe te gaan waar je bent geweest. Of je moet altijd maar wat nieuws willen.

Het duurt wel even, maar dan komt het inzicht.

Volgens mij is onze tijd beperkt. Bij de splitsing tussen tijd en anti-tijd aan het begin der tijden (einde der anti-tijden) is het zo dat wij met de tijd meegaan en het einde der tijden (begin der anti-tijden) dichterbij komt. Het maakt in principe helemaal niet uit of we nu rechtlijnig, gegolfd of gekromd bewegen, de ontmoeting zal een keer komen, waarna er ineens wel evenveel materie als anti-materie in het universum is. De gevolgen laten zich raden.

Ik denk niet de overstap van overwegend materie-universum, naar overwegend anti-materie universum mee zal maken. Ik denk dat de knal zo hard is dat elke beweging omgekeerd wordt rechtlijnig of niet, een beetje bibberig misschien vanwege het geweld. Vanuit de materie beschouwd dan natuurlijk, of zijn we dan ineens anti-materie als we in omgekeerde tijd bewegen? We zien het misschien aankomen. In de film magnolia hadden ze het tijdstip berekend.

Hallo, welkom iedereen die dit leest.
Dit is enkel een synthese van, al dan niet, gedachten.

Min of meer een beschrijving van wat ik zoal overdenk.

Voor Uw amusement:

memeticae.

in

"Totaal abstract"


Dank, dank, ik hoop ooit nog eens een stickie te worden.
(blauw op loodgrijs en daarna indigo, let u op?)


Nou ja zeg!
Het hele ding (dit bericht) is een monster geworden. Uit mijn hand gelopen.

(Nu het bijna af is, zie ik het liever als samenvatting, het lijkt een cabaret geworden, niet dat dat zo erg is.)

Maar ik kon het niet over m'n hart verkrijgen het te aborteren. Niet na zoveel arbeid.

Nee, het is geen jonge gedachtengang, dus wees niet bang pedofilie te moeten bedrijven; ben Jezus niet, in Godsnaam.
Ik vraag gewoon iedereen tot mij.
Oh nee! Dat bedoelde ik nou ook weer niet.

Doe ermee wat je wilt, zoek het uit, smurf you!
Oh nee nee ... ehm ... ehhh ... feed, love, fuck.
Maar dan we zijn al bij de smurfen thuis.
(je weet wel, 3-complement)


Als je nu al genoeg hebt gehad, lees verder! Misselijker kun je niet worden.
Want, hier begon ik pas:







Als je in een cirkel beweegt, kom je weer bij het begin uit.
Anti-tijd of tijd, maakt niet uit.
Je zegt zelf bijna al, dat hetzelfde geldt voor de lijn: van het trivium, naar het trivium. Alleen heb jij er blijkbaar anti-tijd voor nodig, om op je gedachten terug te keren.
Zou je het trivium ook herkennen, als je het van dezelfde kant als de eerste keer tegenkomt? Zou je het herkennen als je omkeek?
Of is dat een onmogelijke vraag? (Iets met uitgesleten paden?)

Mja, "film".
"Het verhaal" zonder invloed. (Plato ingedachten)

Anti-tijd vind ik zo'n raar hersenspinsel; het begrip imaginaire tijd zegt me meer:

Oei, ik heb hieronder een waar gedrocht geschapen. Al zeg ik het zelf.
Pas op!
Hoe meer ik het aanvul, hoe meer het op de boodschap van memetica[sic] begint te lijken. Een grote boodschap! Daarenbovenop.

Lees het alleen als je er zin in hebt.

Maar, als je die dan toch hebt gevonden: lees het dan meerdere keren, alsjeblieft.
Alvorens ze, (jaha, boodschap is vrouwelijk) door te trekken ...
Tsss ... het lijkt wel een kind van me ...
Misantroop? Ik? Welnee, dat zijn de anderen. (ohoh, daar begint het al ...)

::

Ik zat eens wat te spelen met wolfram-alpha. Ik was namelijk benieuwd wat voor soort beweging de noordpool (de geografische) nou eigenlijk maakt en hoe dat de hoeveelheid zonneschijn op mijn/onze plek (52n5o plusminus) beïnvloedt. Het is een som van drie bewegingen: precessie, obliquiteit en excentriciteit, met respectievelijke periodes van 26000, 41000 en 100000 jaar.

Door een 'slimmigheid' van mijn kant *), liet ik WA uitrekenen waar de tijdstippen (x) van sin(26x)+sin(41x)+sin(100x)=3 lagen. (Ik ben niet echt slecht in goniometrie, maar hier kwam ik met pen en papier niet 123 uit, 't is ook wel lang geleden moet ik bekennen. Bovendien, als je gereedschappen hebt, kun je ze gebruiken)

Tot mijn verbazing kreeg ik geen antwoord! Je zou verwachten dat er ergens toch een 3 uitrolt? (3sin(pi/2)=3 immers).
Maar, niks. Niet eens "standard computation time exceeded". Niks, nada noppes, niets. Niet eens geen nul, maar "gewoon" geen antwoord.
Raar, bij welke set hoort "geen antwoord" dan weer, die bij te moeilijke vragen, of die bij de vragen waar je geen antwoord op krijgt? Hoe verschillen die sets eigenlijk?

Toen ik de middelste sin in een cos veranderde kreeg ik wel een antwoord ... in de vorm van een complex getal (x=a+ib)

Met een beetje geestelijke gymnastiek kun je daar uit lezen dat de "3" wel gehaald wordt, maar niet in reeële tijd.

Nou zijn complexe getallen in feite niks anders dan vectorvoorstellingen.
Zoals de wereld eruitziet lijkt de reeële component van de tijdvector overwicht te hebben, niettemin blijkt (uit het antwoord) dat er wel degelijk een imaginaire component is, dat tijd dus een vector is. Mits, zoals het eruit ziet, tenminste één component, 90 graden, of pi/2 uit fase loopt.

Daarmee zou je kunnen concluderen dat de (tijd-)cirkel die jij als (tijd-)lijn (kunt) zie(n)t eigenlijk maar een kronkellijntje (kronkelspiraal) is. En het helemaal niet waar hoeft te zijn (laat staan valt te berekenen) dat jij je na 2pi radialen weer in je oorsprong bevindt(-vond).

T=a+bi of als matrix T=(a,b) als vector T=(a boven b).

Bij het begin der tijden, T(0) was a=0 en b waarschijnlijk ook.
Maar nergens staat geschreven, wordt beweerd, is bewezen, dat jij, je eigen/ego/ik/geest/lichaam(!) daar invloed op hebt. Op die b na dan.
"Iedereen" weet wat een seconde "is", kijk maar naar de klok.
Maar de klok, geeft een scalar weer, geen vector. Jouw klok geeft pas een (tijds-)vector weer als je je ten opzichte van hem beweegt.

Als we aannemen dat die tijdvector een bepaalde gedefinieerde lengte heeft ... eh ... 'c' lijkt me wel een geschikte letter, dan geldt volgens: c^2=a^2+b^2, Pythagoras heeft ons dat reeds voorgerekend, dat a^2=c^2-b^2 en b^2=c^2-a^2 ...

Nou ja, goed, wat houdt dat nu in? Dat a en b van elkaar afhangen en dat hoewel je over a niks te zeggen hebt, je misschien b wel manipuleert. Getuige deja vu, en het zich herhalen van de geschiedenis.
(Zoals het russische spreekwoord zegt: "In Russia every 5 years everything changes, every 200 it's the same")

Eehhmm ...

c=+-sqrt(a^2+b^2) (1-complement? als a=b=0 -> c=+-0? bigbang? van boven of beneden?)

Heh!


Als c een constante is, valt er dan een a te vinden zodanig dat b nul is?
Idem, voor b en a.

Het antwoord is ja.
Mits c, een kwadraat is.

Maar wat laat de natuur ons nu zien?
Dat er een getal bestaat dat zich niet laat worteltrekken.
i is er een van: i^2=-1
En tevens dat de lichtsnelheid, c, zich niet laat kwadrateren.
Nou ja ... Maar ... E is ... m ... c kwadraat?

Ja, als je complex denkt is er niks aan de hand.
Dan maakt het niets uit of je universum nu uitdijt of krimpt, eindig is of niet, gedetermineerd of niet.
Immers, "c" weet altijd minimaal een combinatie van a en b te fabriceren, waar ze niet geldt. Waar a^2 + b^2 = c^2 geen oplossing heeft. Geen cirkel is.
E/m= c^2. Jaja ...
Helaas is 'c' tegenwoordig "gedefinieerd" En dit soort denken dus niet meer opgaat.

Daar zou je boos om kunnen worden, maar je kan ook denken: "Hehe, eindelijk leven we in een transcedente wereld, waar niets is wat het lijkt/schijnt."
Daarom geldt E=mc^2.
En daarom geldt de constante van "wU". Die constante is misschien de lichtsnelheid, maar die is niet zaligmakend.
En bovendien: een uitvinding van de/een mens.

Dat je er alle kanten mee op kan, zegt deze mens.
En dat is de natuur, je Universum+.
Ik heb er niets uitgehaald, noch ingestopt, ik heb enkel de ideeën in een andere volgorde gezet.

Misschien komt wat ik/we doen wel overeen met de beweging en amplitude van de magnetische noordpool. Vat die maar eens in een formule.
Die zit verborgen in de wiskunde/wetenschap. Werk gegarandeerd!

Kijk, de "echte" natuur ken ik natuurlijk ook niet: die van 3sin(a+bi)=3, waar de computer het antwoord op schuldig bleef.
"42", zou Douglas Adams zeggen. (42 +- 42i)? (maakt wel een hoek van 45 graden, zodat je tangens "1" is en je 50% kans hebt aan de cirkel te ontsnappen, maar misschien hangt het net af of je van binnen of van buiten de cirkel kwam.

Ik ken alleen mezelf.
En dat leidt tot grieks-romaans worstelen, getuige mijn onderschrift.
"a" en "b" worstelen.
Alsof dat was wat bewezen moest worden.

Maar ik heb nog een versnelling over.

Ik meen dat het de kern is, waar dit hele bericht uit voortkwam.

T0 kan immers t0+t0i zijn geweest en t(2pi) zou t(2pi)-t(2pi)i kunnen zijn.

Dus, hoe weet je dat eigenlijk?
(Hé, daar heb je deja vu weer: t(0) en t(2pi) komen overeen.)

Waar die imaginaire tijd vandaan komt en of er, en dan, welke krachten er op werken weet ik niet. Maar ik kan het me wel voorstellen. Gelukkig maar, want het beantwoordt schier alle vragen.
Die ik mezelf stel, dat wel.

Wat je echter nooit zult weten, is wat de imaginaire waarde is op het moment dat je je lijn hebt afgelegd. En daarom kun je de lijn niet van een cirkel onderscheiden, evenmin als je kunt beweren dat de cirkel een lijn is.

(De aarde is plat, echt waar. Dat je, door er overheen te lopen zonder afslaan weer op je uitgangspunt bent aangekomen, zegt meer over jou dan over de aarde)

En, ofschoon de reeële delta-tijd altijd positief is (je kunt niet terug in de tijd), kun je je tijdvector praktisch op nul zetten, door de imaginaire tijd maar 'groter' te maken. Dan ben je echter wel in een cirkel beland.
In je hoofd dan he, hoe je dat in het "echt" kan doen weet ik niet. (Met meditatie wellicht, al dan niet TM? Of door gewoon eens "lekker" te slapen, zonder dromen)

Soms denk ik wel eens, dat het het onderscheid is, tussen bewust en onbewust.

Nou ja, boud gesproken, je levenslijn is als een spiraal die zichzelf kan doorsnijden. Wat niet gelijk wil betekenen dat het leven dan ophoudt, of eeuwig doorgaat. (Hoop ik).

::

Goed, ik kom weer bij bewustzijn. Einde gedrocht.


Ik kan begrijpen dat je dat er niet allemaal uithaalt. Misschien zijn mijn hersens anders gekronkeld dan de jouwe.

Wellicht toch dit: Geen dag op Aarde is hetzelfde, nooit niet.
Ondanks alle opgelegde wetmatigheden.

Mooi toch? Zo'n blijde boodschap?



*) Ik ken elke beweging dezelfde invloed toe, beter was de drie bewegingen te delen naarmate van invloed. sin + sin/100 + sin/10000 ofzo. Maar dat maakt voor de rest van het verhaal niet uit, "3" wordt dan 1+1/100+1/10000. Met, ik verwacht, hetzelfde resultaat.


(Och jezus ... het gaat nog door ... Ppfff, nou uit beleefdheid dan maar.)

[mode=alain]

Nou ja kijk ...

soms gebeuren er dingen in je hoofd ...

en die wil je dan kwijt ...

je zoekt een luisterend oor ...

en denkt het gevonden te hebben ...

iedereen begreep je min of meer ...

of deed alsof ...

liet je in je waarde ...

maar gelukkig kwam er iemand ...

een a-sociale ...

die tegen mij was ...

is zoiets niet waard te beschermen?

Iets dat je laat zien ...

Wat je bent of zijn kunt ...

Ook al luisterde hij niet?

[/mode]

Nou Moe?!


Wees niet boos om wat ik schrijf, neem er ook geen notie van.
Ooit draait ons klokje gelijk en wisselen we informatie uit.

Dan zeggen we: "Dat heb je van mij!"
- "Nietes, dat heb jij van mij!"

En slaan we elkaar vrolijk de kop weer in, zonder te zien dat we allemaal hetzelfde zijn.

sin(26x)+sin(41x)+sin(100x)=3

Geen antwoord.

Wat moet je daar dan weer uit afleiden?!?

Dat het tijd wordt voor hypercomplexe tijd?
T=a+ib+jc+kd ?
quaternioonse tijd?

Hoe ver wil je gaan?
Is de tijd die je meemaakt al niet mooi genoeg?
Denk je in mooiere tijden?

Schei toch uit.
Zoek iemand om mee of tegen te praten, iemand die antwoord of luistert.

Mooi woord eigenlijk: Luisteren. Er zit luisterin.
Jammer alleen dat het zowel overgankelijk als onovergankelijk gebruikt kan worden.
"Luister!"
"Ik luister"



Maar, gelukkig, hebben we het over "totaal abstract".
En valt hier, concreet, niets uit af te leiden.
Anders maak je de kunst kapot.

Is dat goed?



Tsjonge zeg!
Ik ben voor m'n gevoel nog nooit zo duidelijk vaag geweest, noch zo vaag duidelijk.

Is dat dan cabaret?!

Nou Moe?!


Heb ik nu bewezen dat pi transcedent is? Of zit ik lindermann-weierstrass na te lullen? Een ding weet ik zeker: van hun formules snap ik nog minder dan niets.

Stop die ook in je set.

En stop er ook in wat die meneer bedoelde met: "Geen pyknon, noch een deel ervan, noch een geheel pyknon, is melodisch grenzend aan een ander pyknon." -Aristoxenos.

En vraag je dan af, Nul of Leeg?

Ik heb ooit beweerd niets te zijn, pas ik in een set?
Of is mijn set niets meer dan een subset van het Universum(+)?

Dan ben ik liever niks.
(Zegt het totaal abstracte wezen in me)

Ik had de aandacht (dank daarvoor ) en ben de aandacht nu weer kwijt (bijna toch).

Is sin(ax) even of oneven?
Of hangt dat af van a?

Ik denk dat ik geen recht kan doen aan zoveel associatief vermogen. Alleen voor de meelezers denk ik dat men het spoor nu volkomen bijster is, wat misschien maar goed is ook. Anders zouden we nog totaal concreet geworden zijn.

Nul is een even getal! Bedankt, iets om nog lekker bij te dromen.

sin is maximaal 1 bij 1/2pi radialen

26x = (n+ 1/2) pi
41x = (n+ 1/2) pi
100x = (n+ 1/2)pi

met n een geheel even getal,

is toch wel op te lossen?

volgens mij zou Diogenes gewoon vragen of Caesar even opzij wilde gaan, voor het zonnetje.

(aanvulling: ik heb me vergist, je hebt n1;n2 en n3, aan gezien je echter twee even en een oneven x-en hebt lijkt me er dan ook geen oplossing)

aanvulling2:
hahahaha x = (n+ 0,5) pi.....

Totaal abstract.

In het kader van 'het hemd is nader dan de rok'

Die éénheid van waarnemer en universum ...

Dat levert in het denken een strijd op in de onafhankelijke polen van die éénheid.

Een feitelijkheid vind ik dat je partij bent in dat verhaal.
En dat daarmee er misschien wel een feitelijkheid is in de partij die jij vertegenwoordigt: Het subject of de waarnemer.

Hoe zou deze partij het toch voor mekaar krijgen om zichzelf te ontstijgen met de impliciete opvatting die in dat soort uitspraken geldt: Dat het subject met zijn denken denkt dat hij boven zichzelf uit kan stijgen en een zicht heeft op de werkelijkheid?

De enigste manier waarop je dat kan is de redenering van Descartes te volgen dat je een geloofsdaad moet plegen.

Dus een beslissing of sprong moet doen om niet in de redenering van de twijfel aan te nemen dat god je niet belazert en je overlaat aan een kwade genius die je iets voorspiegelt.

Het grappige van Descartes is dat zijn uitgangspunt van de twijfel gebaseerd is op net zulke wiskundige principes waar hier over geouwehoerd wordt:

Axioma's, en dan een systeem opbouwen. Van nul vertrekken en dan alleen maar heldere gedachtes laten gelden.
..........

Misschien wel leuk om te bedenken dat in dit soort verzinsels de dood en de realiteit geen rol spelen. En dat terwijl het niet te ontkennen valt dat het subject (weer het hemd nader dan de rok) recht lijkt te hebben op onsterfelijkheid ten opzichte van een universum dat alleen maar veranderlijkheid kent.
Wat in de gedachten van de leden van de conferentie gelardeerd wordt met transcendente fysieke wetten en andere onzin, die een duidelijk beeld opleveren van dat het zonder het transcendent niet voor mekaar komt in de verklaringen.

Ik doe het hier maar weer even af met de uitspraak van Kierkegaard:
Het subjectieve is de waarheid.

Wat eigenlijk vaststelt dat een levend wezen niet boven zichzelf kan uitstijgen. Iets wat Kant heeft geprobeerd te temmen voor die man geboren was.
..........

Maar daar neem ik ook geen genoegen mee.
Daar neemt geen één mens een genoegen mee.

De vraag verschuift dan naar iets triviaals als:
Dat kan wel zo zijn, maar wat nou als ik het anders wil?
Waarom kan het nou niet anders zijn als ik dat wil?

Eigenlijk de vraag van een kind:
Als ik het dat nou wil? Waarom kan dat dan niet?

Een grap die ik regelmatig aan mijn vrouw presenteer.
Tot aan zo iets van: (het goede voorbeeld kan ik niet vinden) Als ik nou gewoon gelukkig wil wezen? Waarom kan dat dan niet?
Het paradijs voordat je er uit gejaagd wordt ...
In de psychologie weten ze daar wel weg mee.

- "Het vroege vertrouwen leidt tot een succesvol leven" -

Blah blah ..

Maak maar es een keuze tussen zulke enormiteiten.
En hoe analyseren we dat weer psychologisch?

Geef mij maar filosofie.

Ik denk dat ik een goed voorbeeld heb van hoe men boven zichzelf uitstijgt:

Men kan zichzelf kwellen met de vraag hoe men zelfkwelling kan voorkomen.

In principe is het een geloof: zonder zelfkwelling is alles fantastisch, maar het blijft zelfkwelling, omdat je het niet kunt weten.

Tsja mijn nieuwe woord: zelfkwelling.

In combinatie met remmingen van mensen. Remmingen tegen viezigheid, remmingen tegen geloven, nu ook remmingen tegen zelfkwelling.

Er is twijfel of remmingen ons ooit iets goeds brengen, maar los je de ene op, dan komt de andere er voor terug. Zelfkwelling.

Is een antwoord op de vraag echt nodig?

Dat is hoe. Je vraagt je af of het noodzakelijk is.

Misschien is het antwoord nee.

Hoe voorkom ik zelfkwelling?
Is het echt noodzakelijk om een antwoord te weten?
Nee? Mooi dan ga ik gewoon verder met het leven.

Ok, dan had ik het verkeerd begrepen.

Wat is het belang van de vraag naar kennis en ervaring?

Wil je weten waarom mensen soms open en soms gesloten zijn?

Geloofsdaad noem ik wat Descartes zegt in zijn twijfelexperiment.

Zoiets van: Het wel zo dat ik maar één echte zekerheid heb, namelijk dat ik besta. De rest zou ingegeven kunnen zijn door een kwade geest.
Dat verwerpt hij dan omdat hij gelooft dat God zo iets niet zou doen.

Op God zelf komt hij vanuit de redenering over de vaststelling dat wij beperkt zijn en dat we dat alleen kunnen denken als er een wezen bestaat dat niet beperkt is.

(Ik vat het hier maar in mijn eigen woorden zo kort mogelijk samen.)

De partijdigheid van de waarnemer heeft er mee te maken dat hij behalve een verhouding tot het universum ook een verhouding tot zichzelf heeft.
Die ontstaat pas na de verbreking van de eenheid waarnemer-universum.
Dan kunnen ook pas zulke ideeën als van Descartes opkomen (en solipsisme en wanen) ..

(als dat te begrijpen is)

Ja. Maar je moet je kunnen verplaatsen in zo'n religieuze cultuur die er toen was: Andere tijden.

Maar daar had hij zich (geprobeerd) los van te maken. Vooral vanuit de opkomende wiskunde (als ik niet uit mij nek lul).
Beginnen met axioma's en dan iets groots op kunnen bouwen.
Helaas liep hij vast en moest hij zo'n geloofsdaad doen.
(Mijn interpretatie natuurlijk ((en niet alleen van mezelf))).

Maar als je denkt over het denken vind ik wel dat je zo iets als beperktheid niet te binnen kan komen zonder dat je een idee hebt over het omgekeerde.

Dus het kan zijn dat de cultuur van toen die gedachte als iets normaals bij hem te binnen kwam.

Aan de troon van god is in ieder geval flink aan de poten gezaagd.
Toch blijft die gedachte van beperktheid zijn rol spelen.

Tegenwoordig vervult de wetenschap de rol van metafysische gedachten.
Dus de bescheidenheid is voor mensen die willen nadenken niet in gevaar.

Wat blijft is het besef dat we maar een beetje in het duister doortasten.

En daar wil ik dan nu voorlopig maar geen waarde oordeel aan vast knopen ....

Descartes is met zijn gelovigheid paradoxaal genoeg de voorloper van ongelovigheid. Ik denk dat hij dat donders goed wist.

Als je aanneemt dat God je niet bedriegt, en gewaarwordingen parallel laat lopen met werkelijkheden, kan je jezelf ook afvragen of gewaarwordingen zonder achterliggende werkelijkheid kunnen bestaan.

Het is alleen de vraag welke werkelijkheid, die van de projectie of die van de evidentie.

of gewaarwordingen zonder achterliggende werkelijkheid kunnen bestaan.

Typisch evidentie, omdat je weet dat je niet over moet steken als het licht op rood staat.

Aan de andere kant: Met ervaringen die alleen op je kamertje plaats vinden krijgt fantasie een kans.
De makke hiervan is dat je zowel grootsheidswaanzin kan cultiveren als groot lijden.

Zo'n cultuur van ons geeft dat kansen.
Dat je de grootste angsten en andere gevoelens kan beleven zonder dat je gecorrigeerd wordt!

Ben ik blij dat ik vandaag het weer gezien heb en het nu - hier en nu hoor onweren -.

Altijd blij dat ik verre gedachten die niet zo leuk zijn gereduceerd zoet door een triviale gebeurtenis.

nu ja het is toch een soort projectie dat groen licht veilig is

vandaag gehoord dat ik mijn baan mag houden, maar er was wel klein menselijk leed.

het weer hielp niet mee, maar het is projectie dat dit zou moeten.

Tsja, je kan niet alles hebben he? (Waar moet je het laten!?)
Maar kijk, nu is het weer mooi weer, met zonneschijn enzo ...

Neus:

vandaag gehoord dat ik mijn baan mag houden

Ik was al weer vergeten dat die op de tocht stond. Lijkt me toch wel een opsteker. Toch?

Ach, ergens is het jammer dat ik zo alleen maar leer beslissingen te nemen die neerkomen op geen beslissingen nemen en afwachten.

Afwachten is ook een beslissing.