Het nut van onvoorspelbaarheid is dat men minder makkelijk misbruik van je kan maken, maar kan je nog wel op jezelf vertrouwen? Het nut van voorspelbaarheid voor jezelf is zelfvertrouwen.
Er zijn natuurlijk mensen wiens zelfvertrouwen aanwezig blijft wat ze ook doen. Altijd kan je wel redenen verzinnen waarom je doet wat je doet. De geest is zeer flexibel. Speelsheid en flexibiliteit van geest gaan samen, zodat we kunnen zeggen dat mensen hun zelfvertrouwen kunnen houden, ongeacht hun grillige gedrag, doordat ze hun speelsheid behouden.
Je kun dus al spelende onvoorspelbaar zijn.
Nu kost het mij moeite om vanuit deze beschouwing het speelse als waardevol te zien. Als ik een oud uitgangspunt terug haal, dat vrijheid het kunnen maken van fouten is, dan zal speelsheid een vorm van vrijheid zijn. Misschien ook DE vorm van vrijheid die zo waardevol voor ons is. Want van fouten kan je leren en al spelende zijn de consequenties van de fouten misschien ook beperkter of er is meer begrip voor.
Maar is dat zo? Van fouten kan je leren, en al spelende zijn de fouten misschien minder ernstig, maar willen we dan wel leren?
De theorie is dat we zullen leren, ongeacht onszelf, elke ervaring maakt ons wijzer. Maar als er nu gewoonweg geen wijsheid zit in het spelen?
Zingeving wordt steevast bij de activiteit zelf gelegd. Het spelen zelf zou zingevend moeten zijn. Plezier hebben lijkt daarbij de meest actuele op het moment gerichte zingeving die er is.
Zingeving als in “iets leren” is blijkbaar toch van ondergeschikt belang.
Onvoorspelbaar
-
neus
Leren is misschien niet van ondergeschikt belang bij mensen die noodzakelijk moeten leren om te kunnen blijven overleven. Het kan zijn dat die in het verleden fouten gemaakt hebben en nu met de consequenties zitten, wat dus geen vrijblijvende aanpak benodigd. Dat zijn mensen die niet meer kunnen spelen, die uitgespeeld zijn, en slechts nog in reservetijd zitten. Reservetijd is de tijd dat er niet gespeeld wordt.
Ik denk wel dat mensen in reservetijd nog onvoorspelbaar kunnen zijn, want als je ergens op kon rekenen dan was het de speelsheid en dan nu ook niet meer.
Het minimum aan voorspelbaarheid van speelsheid is nog altijd meer dan de absolute afwezigheid van voorspelbaarheid voor mensen die geen zingeving hebben. Het beeld was echter dat de zingeving buiten de speelsheid bij het leren zou liggen, en dat is verre van nihilistisch. De vraag is wel of als leren geen leren spelen is, maar een leren niet meer te spelen, of dat de mens niet volkomen kapot maakt.
En kapotte mensen zijn naast onvoorspelbaar waarschijnlijk vooral gevaarlijk.
Ik denk wel dat mensen in reservetijd nog onvoorspelbaar kunnen zijn, want als je ergens op kon rekenen dan was het de speelsheid en dan nu ook niet meer.
Het minimum aan voorspelbaarheid van speelsheid is nog altijd meer dan de absolute afwezigheid van voorspelbaarheid voor mensen die geen zingeving hebben. Het beeld was echter dat de zingeving buiten de speelsheid bij het leren zou liggen, en dat is verre van nihilistisch. De vraag is wel of als leren geen leren spelen is, maar een leren niet meer te spelen, of dat de mens niet volkomen kapot maakt.
En kapotte mensen zijn naast onvoorspelbaar waarschijnlijk vooral gevaarlijk.
-
neus
Bemoeizucht
Bemoeizucht is een bekend fenomeen. Toch zullen er weinig mensen zijn die bij het zien van mensen die lezingen houden en kennis delen dat deze juist bemoeizuchtig zijn. Het is blijkbaar normaal dat een gat in de kennis verondersteld wordt bij anderen dat opgevuld moet worden. De intentie om “gaten te vullen” bij anderen is in mijn ogen wel degelijk bemoeizuchtig, een sociaal geaccepteerde bemoeizucht.
De sociaal geaccepteerde bemoeizucht heet echter geen bemoeizucht omdat de zingeving van mensen altijd positief gedefinieerd wordt. Het wordt gezien als helpend, nobel, om kennis te delen, om gaten in de kennis van mensen te vullen, om ze vol te stoppen met troep. Want troep is het, deze “kennis”. Altijd verbonden aan machtsspel, politiek geladen, verbonden aan talloze belangen.
Alleen de eigen kennis kan zuiver zijn. Nog steeds verbonden aan machtsspel, politiek geladen en verbonden aan talloze belangen, maar dan in ieder geval de eigen belangen.
Ik hou nu op met “gaten vullen”. Het “gaten” zomaar “vullen” is toch wel een vorm van verkrachting.
Bemoeizucht is een bekend fenomeen. Toch zullen er weinig mensen zijn die bij het zien van mensen die lezingen houden en kennis delen dat deze juist bemoeizuchtig zijn. Het is blijkbaar normaal dat een gat in de kennis verondersteld wordt bij anderen dat opgevuld moet worden. De intentie om “gaten te vullen” bij anderen is in mijn ogen wel degelijk bemoeizuchtig, een sociaal geaccepteerde bemoeizucht.
De sociaal geaccepteerde bemoeizucht heet echter geen bemoeizucht omdat de zingeving van mensen altijd positief gedefinieerd wordt. Het wordt gezien als helpend, nobel, om kennis te delen, om gaten in de kennis van mensen te vullen, om ze vol te stoppen met troep. Want troep is het, deze “kennis”. Altijd verbonden aan machtsspel, politiek geladen, verbonden aan talloze belangen.
Alleen de eigen kennis kan zuiver zijn. Nog steeds verbonden aan machtsspel, politiek geladen en verbonden aan talloze belangen, maar dan in ieder geval de eigen belangen.
Ik hou nu op met “gaten vullen”. Het “gaten” zomaar “vullen” is toch wel een vorm van verkrachting.
Als ik kijk naar het spelen van een jong katje vind ik dat erg leuk.
Toch kan ik me dan niet aan de indruk onttrekken dat het om een serieuze zaak gaat. De voorbereiding op het kat zijn in de volwassenheid.
Bij een wilde kat denk ik dat dat ook het geval is.
Maar bij onze volwassen katten zie ik dat ze altijd speelsheid bewaren.
Hoe komt dat? Doordat ze tam geworden/gemaakt zijn door mensen.
Zelfstandigheid kun je ze niet ontzeggen, maar omdat mensen (tegenwoordig) speelsheid verwachten van hun huisdieren zie je dat toch doorwerken.
Behalve misschien de echt oude katten of die neurotisch gemaakt zijn.
Zou het niet prettig zijn als in de domesticatie van mensen door mensen ook die verwachting van speelsheid de boventoon zou voeren. In plaats van voorbereiding op het 'maatschappelijk leven'.
Dan zou de reservetijd de speeltijd worden (het speelkwartier, maar dan veel langer).
Vanuit dat perspectief zouden mensen zichzelf in hun 'maatschappelijk functioneren' ook minder serieus nemen; en zo ook naar de anderen kijken.
Leren niet te verkalken door je rol te worden. Speelse afstand. Openheid door een speelse benadering van (een) toekomst.
Dat is een gaatje wat ik nog wel gevuld wil zien.
Toch kan ik me dan niet aan de indruk onttrekken dat het om een serieuze zaak gaat. De voorbereiding op het kat zijn in de volwassenheid.
Bij een wilde kat denk ik dat dat ook het geval is.
Maar bij onze volwassen katten zie ik dat ze altijd speelsheid bewaren.
Hoe komt dat? Doordat ze tam geworden/gemaakt zijn door mensen.
Zelfstandigheid kun je ze niet ontzeggen, maar omdat mensen (tegenwoordig) speelsheid verwachten van hun huisdieren zie je dat toch doorwerken.
Behalve misschien de echt oude katten of die neurotisch gemaakt zijn.
Zou het niet prettig zijn als in de domesticatie van mensen door mensen ook die verwachting van speelsheid de boventoon zou voeren. In plaats van voorbereiding op het 'maatschappelijk leven'.
Dan zou de reservetijd de speeltijd worden (het speelkwartier, maar dan veel langer).
Vanuit dat perspectief zouden mensen zichzelf in hun 'maatschappelijk functioneren' ook minder serieus nemen; en zo ook naar de anderen kijken.
Leren niet te verkalken door je rol te worden. Speelse afstand. Openheid door een speelse benadering van (een) toekomst.
Dat is een gaatje wat ik nog wel gevuld wil zien.
-
neus
Op zich niets dan goeds over speelsheid behalve dan dat op speelse manier de ernstigste kwetsingen worden gedaan. Het is als het ware een constant spelen met remmingen en dan dus ook de remmingen laten gaan, met alle gevolgen van dien.
Het is natuurlijk gezond om te kijken tot hoever je remmingen kan loslaten en de vrijheid kan vinden. Maar alles wat men aan vrijheid neemt gaat ten koste van een andere,, zo zie ik dat.
Het is natuurlijk gezond om te kijken tot hoever je remmingen kan loslaten en de vrijheid kan vinden. Maar alles wat men aan vrijheid neemt gaat ten koste van een andere,, zo zie ik dat.
Ik snap wat je bedoelt. Behalve het aanleren van speelsheid, zou er ook aandacht moeten zijn voor spelregels.
Als een vrije moraal in zou houden dat iedereen zijn eigen spelregels kan stellen wordt het lastig om samen te spelen.
Dan mag iedereen zijn eigen spel met de wereld spelen, en daardoor ook met mensen spelen, maar dan niet samen-met hen, maar als met pionnen in een schaakspel zonder regels.
De uitkomsten zijn dan onvoorspelbaar, niet alleen omdat speelsheid in het spel is, maar omdat de regels zelf onvoorspelbaar zijn. Chaos.
Als een vrije moraal in zou houden dat iedereen zijn eigen spelregels kan stellen wordt het lastig om samen te spelen.
Dan mag iedereen zijn eigen spel met de wereld spelen, en daardoor ook met mensen spelen, maar dan niet samen-met hen, maar als met pionnen in een schaakspel zonder regels.
De uitkomsten zijn dan onvoorspelbaar, niet alleen omdat speelsheid in het spel is, maar omdat de regels zelf onvoorspelbaar zijn. Chaos.
-
neus
-
neus
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten