Filosofieforum.nl

Ik zou wel eens willen dat alles waarover nagedacht wordt meteen begrepen werd.

Dat scheelt een hoop tijd ....


hm.

als je niet al te moeilijke gedachten hebt is dat wel mogelijk...

Was het maar zo eenvoudig.

Mijn vrouw begrijpt mijn gedachten meteen als er een mooie vrouw voorbij komt

Wat was jouw gedachte om je op de 11e van de 11e van '11 te registreren?

weet je dat ik daar toen niet zo bij nagedacht heb.

Ik heb best een tik van getallen en heb voorkeur voor repeterende getallen, dat zegt mij iets, ook kleuren hebben betekenissen voor me, maar in dit geval was het puur toeval. Klein beetje Asperger??

Het is misschien wel de reden dat ik blijf hangen op dit forum, zo mooi wordt een inlogdatum de komende tijd niet meer.

Of toch Jungiaanse synchronisiteit?

wist je dat 0.999999999999 repeterend gelijk is aan 1?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Repeterend ... nde_negens

Met een beetje asperger is niks mis, zouden meer mensen moeten doen.
;)

Ik ben een gevoelig mens, en als ik niet bezig ben mijn gevoeligheid te onderdrukken dan kan ik bij de voorkomens van repeterende getallen een soort connectie maken met alle tijd van het universum.

Die snap ik niet. Kun je die beschrijven? Die soort connectie?

Een soort trilling, waarvan de frequentie zodanig is dat je mee resoneert.

Ah.

In fase bent.

"In fase zijn" heeft menig science-fiction auteur doen fantaseren over het tegenovergestelde "uit fase zijn". Dan zou er een heleboel mogelijk zijn. Ik denk echter eerder andersom dat er veel mogelijk is bij het in fase zijn.
Niet zozeer fysieke mogelijkheden, maar geestelijke mogelijkheden.

Ben je bekend met het "Global Consiousness Project"?

http://en.wikipedia.org/wiki/Global_Con ... ss_Project

http://noosphere.princeton.edu/911formal.html

Hmm, ik geef ze weinig kans. Volgens mij is er namelijk altijd sprake van een vorm van gedetermineerdheid of causaliteit buiten het bewustzijn die je verantwoordelijk kan houden.

Natuurlijk hou ik wel rekeningen met zaken als telekinese en vind ik het spleet experiment waarbij verschil tussen waarnemen en niet waarnemen plaatsvindt (lees Zeilinger-Toeval), maar ik denk dat er nog steeds fysieke redenen zijn aan te wijzen die los van de waarneming lijken te zijn.

Als je de filosofie van synchroniciteit aanhangt bestaat jouw realiteit uit alles dat synchroon is met jezelf. Dan is er sowieso een verbondenheid die aangeeft dat je niets buiten die realiteit kunt doen.

En als de realiteit aangepast wordt door synchroniciteitsbreking dan merk je daar niets van want je bent dan weer synchroon met een andere realiteit.

Een gevoelig mens kan de synchroniciteitsbreking wel ervaren en sommige "wonderlijke gebebeurtenissen" zouden op die manier verklaard kunnen worden, maar aangezien verder iedereen binnen jouw realiteit blijft is het met geen mogelijkheid aan te tonen en is alles nog steeds binnen dat heersende universum logisch.

behalve deja vu

Hoe bedoel je dat?

Dat een deja vu ervaring je begrip of ervaring van synchroniciteit behoorlijk kan doorbreken. Of zelfs je logica op z'n kop kan zetten.

Synchroniciteit dan als logisch verloop van tijd ...

Ik weet natuurlijk niet of je deja vu al eens heb meegemaakt, en als dan niet in welke hevigheid.

De beste beschrijving die ik kan geven is dat je meent een situatie al eens te hebben meegemaakt (nu gebeurt er dit .. nu dat, voorspellend), of al eens in een ruimte bent geweest waar je nog niet/nooit geweest was en precies de weg weet.

Kan ook andersom trouwens bedenk ik me nu, je wordt wakker in je eigen huis, terwijl je zeker wist ergens anders te zijn.

Dus eigenlijk dat je wel degelijk de overgang van het ene "universum", of beter misschien: "fase", naar de andere "voelt".

Als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik ken wel de voorspellende droom, dus niet zozeer de herhaling van waaktoestand, maar de realisatie van droomtoestand. Dat zet de boel ook aardig op de kop. De kennis die ik daarover heb is dat het vooral spanningsmomenten zijn (stress) die een voorafschaduwing hebben.

Ik heb dit nog niet kunnen inpassen in denken over fase-shifts. Maar ik moet toch al oppassen niet alles naar kloppende verhalen om te zetten die ik met niemand kan delen.

Behalve dan met jezelf, kan ik me zo voorstellen.

Filosofie is oefening in verhalen maken die naast voor jezelf ook voor anderen "kloppen". Er is echt geen bevrediging, het is zelf ziekelijk, om een priveverhaal te hebben dat niemand iets zegt. Ik denk wel dat veel mensen filosofie heilzaam vinden omdat het ze dwingt dat priveverhaal toch naar anderen toe te openbaren en daar tot "afstemming" te komen.

Het gaat wat mij betreft meer om de afstemming (synchroon te lopen met anderen) dan om het verhaal.

Ja natuurlijk, het is het toetsen van je verhaal.
Je eigen ideeën te projecteren en kijken hoe anderen daar tegenaan kijken.

Een van de manieren daarvoor is om je stellingen als vragen te poneren.

Als een vorm van autopsychologie, als niemand je gedachten begrijpt, of als je ze niet kan duidelijk maken, zul je weer bij jezelf te rade moeten.

Zoals Einstein zei: "Man versteht nur, was man auch Oma erklären kann." of in alternatieve vorm:" "Wenn du deiner Großmutter nicht erklären kannst, was du tust, dann hast du es vielleicht selbst nicht ganz verstanden."

Zolang je niemand er toe dwingt, en de niet begrijpers niet voor Oma uitmaakt, zie ik er geen kwaad in.

Maar ziek? Ziek ben je pas als je niet naar anderen luistert en je eigen idee met je vingers in je oren blijft verkondigen. Vind ik.

eens.

ook al is het een algemeen verhaal, waardoor het lijkt alsof je geluisterd hebt.

Lijkt?

Alsof ik naar mezelf geluisterd lijk te hebben, of naar reacties van anderen?

ik bedoel het niet naar jou toe, ik bedoel dat ziekte niet voorbehouden is aan mensen met een onnavolgbaar eigen verhaal, maar ook de mensen treft die een algemeen verhaal aanhouden, maar daar vervolgens volkomen star in worden.

Ah.

Zoals de uitspraak van een van die twee moslimmeisjes in dat programma ...
(de naam is me ontschoten)

"Geloof is gewoon geloof, weet je?" "Dat is gewoon zo"

Eens, dat is ziek. Niet vanwege hun moslim zijn, maar vanwege de uitspraak.

wel oppassen dat dat geen starre gedachte wordt natuurlijk.

mededogen is meer op de plaats. wat jammer als het niet lukt voorbij jezelf te denken naar een groter geheel, zoiets...

Ik ben in mijn hoofd al eens de discussie aangegaan met die meisjes, maar kwam tot de conclusie dat ze het zelf gaan ontdekken.

Of niet.

Een vriend van me heeft eens jehova's getuigen uitgenodigd voor een gesprek. (hetgeen ze zeer verbaasde, maar dat terzijde) Hij kwam niet door de betonnen plaat heen.

Wat mij vooral interesseert, uit psychologisch en niet zozeer filosofisch oogpunt, hoe die mensen zo kunnen zijn.

Waar halen zij hun eigenwaarde uit?
Hebben ze ze überhaupt wel eigenwaarde?
Of is hun eigenwaarde-idee compleet anders dan dat van mij?

Hoe dan?
"Dat is gewoon geloof, weet je" "Dat is gewoon zo".
Moet toch ergens vandaan komen ...


Maar ja, tegelijkertijd besef ik me ook dat dit niet het juiste forum is om mij deze vragen op af te vragen.

Het zijn minder filosofische vragen en meer praktisch psychologische vragen.

Ik vind dat toch wel interessant om ook filosofisch over te speculeren.

Gevoelsmatig ken ik wel de behoefte aan een vaste overtuiging. Dan kan je met alle gevoelens van onzekerheid en twijfel gedurende de dag een trucje uithalen.

Daarnaast is onze cultuur heel erg gebaseerd op het tonen van kracht als goed, dus gevoelens van onzekerheid en twijfel moeten zo snel mogelijk verstopt worden.

Als iemand in het openbaar over zwakke momenten vertelt is dat dan nog een retorische truc voor het opwekken van sympathie.

Daarnaast is een natuurlijk kenmerk, dat kinderen al tonen, dat het afwijkende of zwakke uitgesloten moet worden.

Als men eenmaal de geestelijke trukendoos goed weet te hanteren gaat men de zin van het leven zien om anderen te voorzien van een gelijke geestelijke trukendoos. Dat heeft namelijk het voordeel dat men niet door de mand valt, en dat niet ineens, met een nieuwe denkmode, het hebben van de trukendoos als zwak gezien wordt.

Toch zijn niet perse nieuwere trukendozen beter. De Christenlijke trukendoos met naastenliefde als kenmerk, maakt het alternatieve trukendozen lastig omdat die niet naastenliefde als label hebben. Het boeddhistische mededogen is eigenlijk nog slimmer. De wetenschappelijke trukendoos zegt waarde-neutraal te zijn, ook slim.

Het blijkt dat gecultiveerde agressiviteit het op zich juist nog beter doet dan de trukendozen met positieve kenmerken. Agressiviteit is namelijk niet uit te bannen, en maak je haar onderdeel van de cultuur, dan kunnen meer mensen in die cultuur passen. Nog slimmer dus.

Mijn trukendoos, om het over trukendozen te hebben, zal voor veel mensen gelden als vals spel. Vals spel is nog veel minder uit te bannen dan agressiviteit, dus een goede kandidaat voor de volgende ronde..