Filosofieforum.nl

Je kunt 'God' als reden of oorzaak zien voor het Al. Maar je kunt God ook zien als het bestaan of het Al zelf! Zo bezien bestaat God, tenzij alles een illusie is!

God kan natuurlijk al dan niet een illusie scheppen. Hij kan wellicht zelfs al dan niet een illusie zijn! Wellicht allebei of geen van beide tegelijk!

Kom je op de kwestie van de definitie van God, die zo ongeveer als ondefinieerbaar wordt gedefinieerd. Dan blijft er niet veel over van God dan de voorstelling in je hoofd van Hem. En de hoofdletter die je schrijft.

Het Al-beginsel met de term God aanduiden, is zo raar nog niet, hoewel de antropocentrische neigingen om er dan toch iets van een persoon van te maken afbreuk doen aan een dergelijk idee.

Als we naar een even-beeld geschapen zijn, gaat het misschien meer om dat "even" dan om dat "beeld".

Misschien zit dat 'persoonlijke' in het idee dat God je eigen denkbeeld is...

Ik bedoel, je bent het 'even-beeld' van jezelf, en bidden is een soort 'praten tegen jezelf'. Je spreekt tegen de God die je jezelf 'inbeeldt': 'Iets' in jezelf in feite...!

Traditioneel is God het grootste dat men zich zou kunnen voorstellen, dat is dan altijd meer dan jezelf, omdat jijzelf niet samenvalt met de wereld.

In zekere zin zou jijzelf wel als schepper van de wereld, op een solipsitsiche manier, gezien kunnen worden. Waarbij de wereld alles is dat je je niet eigen maakt.

Grappig, ik wilde antwoorden op illusie, maar je derde woord was al god.

Leonardo schreef:Misschien zit dat 'persoonlijke' in het idee dat God je eigen denkbeeld is...

Ik bedoel, je bent het 'even-beeld' van jezelf, en bidden is een soort 'praten tegen jezelf'. Je spreekt tegen de God die je jezelf 'inbeeldt': 'Iets' in jezelf in feite...!

Ik "geloof" dat 'God' in werkelijkheid bedoelt is als de ware liefde die ieder mens in zich zou kunnen (uit)dragen en moeten herkenbaar kunnen ontvangen. Alles eromheen is fantasie, de menselijke behoefte om te visualiseren van iets of iemand wat/die groter en machtiger is dan wij zelf denken te zijn.
Ons grootste geluk denk ik in pure liefde te vinden. Die liefde die wij op deze aardkloot niet kunnen opbrengen. Onbaatzuchtige!!!! liefde is mij meer waard dan de Ferrari, huis met alles d'r op en d'r an. Zou dat ook niet de zeer wijze boodschap van Jezus van Nazareth geweest zijn, die door de eenvoudige vissers en hun volgelingen zo onbegrepen vertaald en misvormd is? Wanneer we iedereen konden vertrouwen in hun geluk te zoeken in het ons allemaal gelukkig te willen maken en wij dat ook zo deden, dat zou deze hel op aarde, die een menselijke samenleving is, tot het aards paradijs maken.
Is het niet zo dat door Jezus het rijk van zijn vader als onuitsprekelijke liefde wordt beschreven? Niets is kostbaarder in ons leven dan de echte liefde (te hebben) ervaren en niets is goedkoper dan diezelfde liefde ook dagelijks aan iedereen te geven. Maar wat zouden we dan in de maling genomen worden. Wat zouden we uitgebuit en misbruikt worden! Want het willen geven van die onbaatzuchtige liefde gaat niet als vanzelfsprekend parallel met hoe die door anderen ontvangen zal worden. Wantrouwen en opportunisme laten zich niet zomaar overwinnen door de goedheid van een liefdevolle naaste. Onbegonnen werk om er zelfs maar aan te beginnen. Onze sociale beperkingen staan ons hierbij in de weg.

Leonardo schreef: Misschien zit dat 'persoonlijke' in het idee dat God je eigen denkbeeld is...

Ik bedoel, je bent het 'even-beeld' van jezelf, en bidden is een soort 'praten tegen jezelf'. Je spreekt tegen de God die je jezelf 'inbeeldt': 'Iets' in jezelf in feite...!

Zie het eens wiskundig:

1+0=1 -> 0+1=1
1-0=1 -> 0-1=-1
1x0=0 -> 0x1=0
0/1=0 -> 1/0=god?

"Delen door nul is flauwekul."
Wat is wiskunde dan anders dan een religie?
En waarom wordt er zo veel mee uitgelegd?

Behalve het "iets in jezelf"?
(mooi gezegd overigens)

Quillaume Epées schreef:
Ik "geloof" dat 'God' in werkelijkheid bedoelt is als de ware liefde die ieder mens in zich zou kunnen (uit)dragen (...) Onze sociale beperkingen staan ons hierbij in de weg.

Je begint met "ik" en eindigt met het koninklijk meervoud, jammer.

.[/quote] van memeticae
Je begint met "ik" en eindigt met het koninklijk meervoud, jammer.
[/quote]

Werkelijk jammer is dat, voor iemand die onbevangen en zich onbedreigd voelend wil en in staat is te lezen wat ik schreef en meer dan duidelijk ook in de context precies wilde begrijpen wat ik bedoelde, komt deze/uw zoveelste zweepslag in de nietszeggende ruimte naar mij weer veelzeggend over.
Met "wij" doelde ik bewust op al de menselijke mensen die voortdurend op zoek zijn naar hun afgod. Die dat niet zijn, hebben zichzelf als afgod verkozen. Dat laatste zou u toch onmiddellijk moeten herkennen.

Wat is uw probleem toch met mij? Ik ben namelijk niet uw tegenstander, die blijkt u (onbewust?) zelf steeds te zijn. Ik leef met u mee. Maar ga rustig door met uzelf op uw manier via mij bloot te geven. Ik zie uw reacties naar mij als amusant in hun sociale bekrompenheid. Ben ik nu echt de eerste die u daarmee confronteert?

Zie hier welk het een bespottelijke illusie is om te veronderstellen dat een multiculturele samenleving op de lange duur homogeen zou kunnen worden.
Op deze speciale site, waar mensen graag op een filosofische manier met elkaar van gedachten en gevoelens willen wisselen, is al een sfeer bij een enkeling van subculturele verschillen in tolerantie waar te nemen.
Ik heb mij in neus ooit zeer zwaar negatief vergist. Hij is juist een mens die gevoelens durfde te tonen en een vorm van puurheid en tolerantie en respect naar iedere deelnemer tracht te handhaven. Chapeau bas neus! En vergeef mijn afgang naar u!

Dank! Ik hoop dat ook de intenties van memeticae je mee gaan vallen. Ik geloof op zich wel dat hij/zij leeft naar de hexagram "Innerlijke waarheid" nr. 61 uit de I Tsjing. Het valt niet mee waarheid te scheiden.

Mijn complimenten ook naar jou, dat je niet met halve wrok blijft zitten. Dat is vaak wel iets dat mensrelaties parten speelt. Ik weet van de strategie "tit-for-tat" dat deze uitermate vergevingsgezind is en nooit halve wrok inhoudt.

Als ik "sociaal bekrompen" reageer, dan is dat het waardeoordeel van degene die zich "sociaal bekrompen" benaderd voelt.

Wil je tot werkelijke filosofische discussies kunnen komen is het, naar mijn mening, ten eerste noodzaak niet te vallen in retorische fouten en ten tweede op te passen voor generalisatie. Anders bedrijf je politiek en geen filosofie.

Iemand die beweert dat alle mensen slecht zijn, generaliseert. Ik voel dat als aanmatigend, want er wordt mij een mening opgedrongen; er worden mij woorden in de mond gelegd.

Daar verzet ik mij dan tegen. Mijn spiegelneuronen doen dat misschien op dezelfde aanmatige manier.

Dat is niet uit wrok of haat, maar een poging de ander een spiegel voor te houden. Teneinde te laten zien hoe zijn of haar gedachten overkomen.

Ik geef grif toe dat deze manier een harde kan lijken. Maar dat ligt volgens mij aan de hardheid waarmee ik bejegend word.

In een wereld waar zachtheid het motto is, kan dat inderdaad als asociaal worden opgevat.
In een wereld waar hardheid heerst, ben ik uiterst sociaal bezig.

Van de spiegel kun je leren, door zelfreflectie, als je jezelf dat toestaat.

Dan heb ik misschien nog een rare karaktereigenschap, ik geloof niet in stelligheid. Als iemand vindt dat iets stellig zo is, zal ik dat altijd betwijfelen en toetsen waar die stelligheid vandaan komt.
- Uit nieuwsgierigheid.
Niet vanuit mijn eigen gelijk, ik meen niets te weten en maak mij derhalve geen illusies. (nog on-topic ook :) )
Ik verwacht ook betwijfeld en getoetst te worden.

Maar goed, ik zal proberen mijn spiegel nu en dan proberen te vervormen en andere manieren proberen van reflectie. Het gevaar bestaat dan echter weer dat ik als leraar overkom, terwijl ik leerling wil zijn.

Zullen we nu dan maar de strijdbijl begraven en de vredespijp gaan roken?

Leonardo schreef:Je kunt 'God' als reden of oorzaak zien voor het Al. Maar je kunt God ook zien als het bestaan of het Al zelf! Zo bezien bestaat God, tenzij alles een illusie is!

God kan natuurlijk al dan niet een illusie scheppen. Hij kan wellicht zelfs al dan niet een illusie zijn! Wellicht allebei of geen van beide tegelijk!

Kom je op de kwestie van de definitie van God, die zo ongeveer als ondefinieerbaar wordt gedefinieerd. Dan blijft er niet veel over van God dan de voorstelling in je hoofd van Hem. En de hoofdletter die je schrijft.

Voldoende groot geformuleerd (maar nooit groot genoeg) is God reden en oorzaak van het Al; het Al zelf én de illusie, die hij ook kan scheppen.
Evenals de menselijke illusies en de beelden van Hem.
Dan is er nog ruimte genoeg voor het niets en het Niets.

Ruimte genoeg om niet al te benepen te denken.

Yopi,

ik had laatst bedacht dat er valse contrasten zijn. Alles-Niets bijvoorbeeld, waarbij we vanuit ons dualistische denken een tegenstelling maken die helemaal niet kan bestaan, want niets is niets, er is geen echte tegenstelling voor Alles.

Zo hebben we door het dualistische denken allerlei valse begrippen die voor verwarring zoeken maar geen werkelijke inhoud kunnen hebben.

Dat klopt Neus. Mijn gedachte was meer dat zo'n begrip God een meditatieve ruimte schept voor nieuwe gedachten en het loslaten van oude.