Filosofieforum.nl

Tegen slapen wordt in het dagelijks leven nogal es negatief aangekeken.

De meest negatieve mens die ik me te binnen kan brengen over slapen is Gurdieff. De mens is volgens hem normaal een automaat en hij ziet het als zijn opdracht om deze te laten ontwaken. Het liefst tot een permanente staat van wakker zijn.

De meest negatieve mens die ik me te binnen kan brengen over eeuwig wakker zijn is Levinas. Hij noemt die staat 'Il y a', 'Er is'. Iets afschuwelijks van volledig overgegeven zijn aan de buitenwereld vergelijkbaar met permanente slapeloosheid. God zij dank hebben wij de mogelijkheid om ons terug te trekken in onze subjectiviteit. Daardoor is de voorwaarde voor slapen geschapen: Een volkomen loslaten van de buitenwereld. De buitenwereld veroorzaakt bewustzijn überhaupt.

Zo kan ook over het leven gedacht worden.
Eeuwig leven als het mooiste en waardevolste, en als grootste verschrikking.

Juist de afwisseling van slapen en waken (of/en dood en leven) is de beste toestand. Waarmee eigenlijk al de waarde van slapen gegeven is.
Alledaags en triviaal placht een al lang overleden oom van de kant van mijn vrouw het uit te drukken door te zeggen: "Slaap is een van de beste dingen: Het is gezond; het is aangenaam; en het is goedkoop."
Maar waarom werkt slaap zo verfrissend?
Ik denk omdat het een gat in de dag is. Zoals in de uitdrukking 'een gat in de dag slapen'.

Zou je wakker blijven dan zou er geen nieuwe gedachten bij je binnen kunnen komen; zou alles op elkaar gaan lijken; zou je vergroeien met de wereld en uiteindelijk dood gaan om de zaak te herstellen. Want ze noemen de dood wel het broertje van de slaap.
Nu dacht ik dat die 'Er is' toestand van Levinas naar zijn idee de normale toestand van de kosmos was. En dat daar dus het omgekeerde geldt: Het leven doet zijn intrede om de subjectiviteit mogelijk te maken die voorwaarde voor het slapen is.

Leven is dus het einde van de dood en niet andersom en wakker zijn de manier om je klaar te maken voor het slapen.

Een soort gelukzalig nirwana.

Maar misschien ben ik geneigd Levinas over te interpreteren omdat ik last heb van slapeloosheid.

Lijkt me wel lastig slapeloosheid. Ik ben wel eens geestelijk zo geactiveerd, dat het niet lukt of ik heel vroeg wakker ben. Ook angst wil nog wel eens problemen geven voor slapen of blijven slapen.

Ik heb het droomleven wel voorgesteld als een andere dimensie. In ieder geval gelden normale ruimtelijke verhoudingen niet meer, echt een soort loslaten dus. Terwijl je tijdens het waken enorm kunt focussen op een enkele dimensie (punt?). Misschien is dromen wel dimensieloosheid.

Het bewegen tussen dimensieloosheid en de punt, als een soort golfbeweging, ademen met de kosmos, dat is de hele realiteit.

Mooi dat je dit naar voren haalde.

Dank je.

Omdat ik last heb van slapeloosheid ken ik wel een beetje de tussentoestanden tussen dromen/slapen naar wakker en andersom.

Wat dromen betreft denk ik dat de dynamiek niet ruimtelijk is (wel een beetje als beeld in je normale herinnering er aan), maar meer een mix van dwalen in je persoon en allerlei flarden van herinneringen van kort en langer geleden. Loslaten is een voorwaarde. Na het loslaten van de droomdimensie volgt de slaap. Wat er vervolgens van de slaap weer in het waken doordringt is veel geheimzinniger. Misschien zoiets als een opnieuw aangespen van je dagelijks harnas en op zijn best een gevoel van herboren zijn en de wereld zowel als nieuw als ook als vertrouwd te ervaren.

En wat dat punt betreft - die focus -: Dingbewustzijn=Waakbewustzijn

Ik vind het in ieder geval prettig dat je ook van mening bent dat die golfbeweging de beste vorm is en ook gewoon de (hele) realiteit.

Duidelijk, dank je.

Ik las vandaag: Leef je droom, droom niet je leven. De focus is hierbij op realisatie. Ik weet niet of ik realisatie nu echt het meest belangrijke vind, het is maar een onderdeel.

Dit onderwerp sla ik maar snel over want slapen is op het ogenblik een heikel onderwerp. Doei!

Ik ben tegenwoordig in de omstandigheid dat ik kan gaan slapen als ik moet, dat wil zeggen, als het door mijn lichaam bepaald wordt. Niet door de klok.

Ik slaap dan ook een gezonde slaap, en wordt verfrist wakker.

Ik heb gemerkt dat ik een nachtmens (geworden?) ben.

Mijn dromen zijn intenser en lijken vaak heel reëel, in tegenstelling met hoe ik sliep toen ik moest slapen, want om 7 uur weer op.

Welke sociale moraal bepaalt dat je om 7 uur op moet? Waar komt 9-5 vandaan?

Dat kan toch niet goed zijn voor iedereen?

In contrast, mijn moeder gaat met de kippen op stok en staat daar ook mee op. Vaak hebben wij dezelfde dromen, qua intensiteit.

Gelukkig is er een psycholoog (zijn naam is me ontschoten) die nu tracht het belang van slapen t.o.v. waken aandacht te geven.