Binnen de filosofie en met name de ethiek is er controverse rondom het idee dat ethische voorschriften relatief kunnen zijn, relatief goed of slecht, of absoluut goed of slecht.
Een voorbeeld:
Iemand steelt een brood.
Absoluut: Stelen is slecht.
Relatief : Stelen is in sommige gevallen gerechtvaardigd, als er bijvoorbeeld levens van af hangen als er hongersnood is, relatief dus want afhankelijk van voorwaarden.
Nu zullen ook de voorwaarden die we stellen, wanneer stelen dan wel of niet gerechtvaardigd is, variëren in de tijd, of onderhevig zijn aan mode. Als bijvoorbeeld de heersende moraal is dat het eerloos is te stelen, dan is dat anders dan wanneer de heersende moraal is dat rechtvaardigheid bij oneerlijke verdeling van goederen afgedwongen mag worden.
Ik denk daarom te kunnen concluderen:
Relatief: is met mode meegaan. De denkbeelden uit een mode zijn relatief, dat is duidelijk wanneer je denkt bij mode aan een wijde of strakke broek die mooi gevonden wordt.
Nu is het echter een gemeenplaats dat in de mode alles terugkomt. Binnen de ethiek is het zo dat bepaalde thema's, denk aan de tien geboden, telkens weer terug komen.
Ik denk daarom te kunnen concluderen:
Absoluut: in de mode terugkerende thema's. De denkbeelden worden steeds herhaald, de standpunten die ingenomen worden herhalen zich. De herhaling is absoluut.
Zo zien we dat ondanks het relatieve het absolute toch mogelijk is, en ondanks het absolute het relatieve.
Absoluut vs. relatief
Misschien zijn de ethische waarden wel absoluut, maar individueel. De verkoper vindt het stelen van zijn brood slecht, maar de hongerige dief ziet het als een minder ethisch probleem om het brood te stelen in plaats van zijn familie te laten verhongeren.
Op zo'n manier kan er geen absolute ethiek zijn voor een gemeenschap, maar wel voor een individu. Dit is geen heersend moraal, want er is volgens mij nog nooit een heersend moraal geweest dat men (in eigen land) mocht stelen als hij hier behoefte te had.
De absolute ethiek is niet gebaseerd op terugkerende thema's, maar het praktische indelen van de wet tussen wat verboden kan worden met een gewenst rendement van tevreden machtigen en volk. Dingen zoals stelen of moord zijn hierin de ondermaat die altijd wel door wet verboden en bestreden mag worden.
Op zo'n manier kan er geen absolute ethiek zijn voor een gemeenschap, maar wel voor een individu. Dit is geen heersend moraal, want er is volgens mij nog nooit een heersend moraal geweest dat men (in eigen land) mocht stelen als hij hier behoefte te had.
De absolute ethiek is niet gebaseerd op terugkerende thema's, maar het praktische indelen van de wet tussen wat verboden kan worden met een gewenst rendement van tevreden machtigen en volk. Dingen zoals stelen of moord zijn hierin de ondermaat die altijd wel door wet verboden en bestreden mag worden.
-
neus
Misschien begrijp je niet wat ik bedoel met terugkerende thema's:
-wel of niet doden
-wel of niet stelen
dat soort dingen. In het boek 'de vliegeraar' komt de stelling aan bod dat elke zonde een vorm van stelen is, doden is stelen van een leven.
welke vorm van ethiek ook heersend is, de Christelijke moraal, of een meer seculiere moraal, of een oermannen moraal, het thema "mag ik stelen" komt steeds terug en is dus absoluut te noemen.
-wel of niet doden
-wel of niet stelen
dat soort dingen. In het boek 'de vliegeraar' komt de stelling aan bod dat elke zonde een vorm van stelen is, doden is stelen van een leven.
welke vorm van ethiek ook heersend is, de Christelijke moraal, of een meer seculiere moraal, of een oermannen moraal, het thema "mag ik stelen" komt steeds terug en is dus absoluut te noemen.
* De anarchist: 'Bezit is diefstal'
* Bij de Grieken en Romeinen is bij het weglopen van een slaaf deze schuldig aan diefstal: nl. het jezelf stelen van je eigenaar.
...
Nu je het zegt Neus. De thema's komen geloof ik inderdaad steeds terug.
En de uitspraken zijn relatief.
Wat betreft dat persoonlijke van Mammon:
In sommige maatschappijen is het fout of zondig om zelf te beslissen wat goed of kwaad is. In anderen is het fout of ziek om je te laten leiden door anderen of iets anders als je zelf bij het bepalen van wat goed of kwaad is.
* Bij de Grieken en Romeinen is bij het weglopen van een slaaf deze schuldig aan diefstal: nl. het jezelf stelen van je eigenaar.
...
Nu je het zegt Neus. De thema's komen geloof ik inderdaad steeds terug.
En de uitspraken zijn relatief.
Wat betreft dat persoonlijke van Mammon:
In sommige maatschappijen is het fout of zondig om zelf te beslissen wat goed of kwaad is. In anderen is het fout of ziek om je te laten leiden door anderen of iets anders als je zelf bij het bepalen van wat goed of kwaad is.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(vervolg)
Wat betreft dat brood:
In een anarchie ben je verplicht een brood te delen. Bezit is verboden.
Mee-eten is goed nog slecht maar een recht.
Als bezit wel toegestaan is, betekent dat automatisch dat je niet aan het bezit van anderen mag komen zonder zijn toestemming.
Iemand die wil mee-eten zal dus moeten bedelen of afwachten of iemand een goede daad wil verrichten door je zijn brood te geven of die met je te delen.
Er kan in een niet-anarchie ook een plicht of een gebod bestaan om brood te delen of te geven aan de minder bedeelden.
Als iedereen zelf zijn moraal bepaalt ben je nergens zeker van.
Niet van je recht op bezit of dat je mag stelen, enzovoort.
Dit geeft een alternatieve betekenis aan anarchie: Een toestand van rechteloosheid.
Recht of geboden komen er dan uit als een manier om absolute normen te stellen om deze vorm van anarchie te keren.
Daar is dan wel een macht voor nodig om dit af te dwingen in geval van recht of een soort geloof die mensen vrijwillig overhaalt om geboden te volgen.
Een mythe wil dat er een dynamische mogelijkheid bestaat om dit meer procesmatig in plaats van absoluut af te dwingen: Parlementaire of andere vormen van democratie.
Wat betreft dat brood:
In een anarchie ben je verplicht een brood te delen. Bezit is verboden.
Mee-eten is goed nog slecht maar een recht.
Als bezit wel toegestaan is, betekent dat automatisch dat je niet aan het bezit van anderen mag komen zonder zijn toestemming.
Iemand die wil mee-eten zal dus moeten bedelen of afwachten of iemand een goede daad wil verrichten door je zijn brood te geven of die met je te delen.
Er kan in een niet-anarchie ook een plicht of een gebod bestaan om brood te delen of te geven aan de minder bedeelden.
Als iedereen zelf zijn moraal bepaalt ben je nergens zeker van.
Niet van je recht op bezit of dat je mag stelen, enzovoort.
Dit geeft een alternatieve betekenis aan anarchie: Een toestand van rechteloosheid.
Recht of geboden komen er dan uit als een manier om absolute normen te stellen om deze vorm van anarchie te keren.
Daar is dan wel een macht voor nodig om dit af te dwingen in geval van recht of een soort geloof die mensen vrijwillig overhaalt om geboden te volgen.
Een mythe wil dat er een dynamische mogelijkheid bestaat om dit meer procesmatig in plaats van absoluut af te dwingen: Parlementaire of andere vormen van democratie.
Maar dit is nooit absoluut. In elke gemeenschap zijn er enkelen die machtig genoeg zijn om te mogen doden (Inquisitie, de staat, verdedigende politie) of stelen (Wallstreet na lobby), ongeacht hoe sterk het overheersende moraal van 'Stelen mag niet' of 'Moord mag niet' is onder het huidige thema.neus schreef:Misschien begrijp je niet wat ik bedoel met terugkerende thema's:
-wel of niet doden
-wel of niet stelen
dat soort dingen. In het boek 'de vliegeraar' komt de stelling aan bod dat elke zonde een vorm van stelen is, doden is stelen van een leven.
welke vorm van ethiek ook heersend is, de Christelijke moraal, of een meer seculiere moraal, of een oermannen moraal, het thema "mag ik stelen" komt steeds terug en is dus absoluut te noemen.
Dingen die dagelijks voorkomen en als anti-gemeenschap worden gezien worden altijd wel als onethisch gezien door elk moraal, maar als terugkerend thema zijn ze weinig eerlijk verdeeld (of terugkerend, zijn ze ooit tijdelijk verdwenen?)
Ik en mijn lekenverstand van anarchie zijn teleurgesteld om te leren dat er communistische regels schuil liggen achter anarchisme. Ik dacht dat anarchie precies een toestand van rechteloosheid was; recht van de sterkste, iets is jou bezit zolang er geen sterker individu is om jou bezit van jou af te nemen en jij jou bezit voldoende beschermt. Dan wordt ik maar Arachist als de apocalyps toeslaat, ieder buigt voor Lloth de spinnengodin!yopi schreef:(vervolg)
Wat betreft dat brood:
In een anarchie ben je verplicht een brood te delen. Bezit is verboden.
Mee-eten is goed nog slecht maar een recht.
Als bezit wel toegestaan is, betekent dat automatisch dat je niet aan het bezit van anderen mag komen zonder zijn toestemming.
Iemand die wil mee-eten zal dus moeten bedelen of afwachten of iemand een goede daad wil verrichten door je zijn brood te geven of die met je te delen.
Er kan in een niet-anarchie ook een plicht of een gebod bestaan om brood te delen of te geven aan de minder bedeelden.
Als iedereen zelf zijn moraal bepaalt ben je nergens zeker van.
Niet van je recht op bezit of dat je mag stelen, enzovoort.
Dit geeft een alternatieve betekenis aan anarchie: Een toestand van rechteloosheid.
-
neus
Ik vond het wel een mooi idee dat het absolute mogelijk is binnen het relatieve, dat dus op zich allerlei relatieve standpunten mogelijk zijn, maar dat de standpunten die (onregelmatig) terugkeren telkens getuigen van dezelfde vraagstelling. Alsof God de mens wel vrijheid heeft gegeven, maar in al die verschillende contexten steeds dezelfde vragen laat terugkomen.yopi schreef:* De anarchist: 'Bezit is diefstal'
* Bij de Grieken en Romeinen is bij het weglopen van een slaaf deze schuldig aan diefstal: nl. het jezelf stelen van je eigenaar.
...
Nu je het zegt Neus. De thema's komen geloof ik inderdaad steeds terug.
En de uitspraken zijn relatief.
Ik denk aan Douglas Adams die de Aarde met bewoners ziet als een machine om de precieze vraag te verzinnen waarop het antwoord 42 is, en wat dan de betekenis geeft van het leven, het universum en alles daar in.
-
neus
Hallo yopi,
ik ga uit van de betekenissen
relatief-plaatselijk of tijdelijk geldig
absoluut- overal en altijd geldig
dan nog is het de realiteit van het plaatselijke en tijdelijke dat het absolute lijkt te bepalen, want alleen IN de realiteit kan je bepalen wat overal en altijd geldig is.
Onze Valere had het altijd over absolute logica die aan de basis van de wereld zou staan, maar ik zie eerder een realiteit dicteren of bepalen wat logisch is, zoals het logisch is dat water niet in een glas blijft zitten als je het omdraait, dat wordt door de realiteit gedicteerd.
De vragen zijn dus absoluut maar worden gedicteerd door de realiteit van plaatselijke en tijdelijke zaken. De vraag naar stelen is alleen een punt als er iets gestolen kan worden, met andere woorden niet iets overal en altijd is, want dan kan je het niet wegnemen.
ik ga uit van de betekenissen
relatief-plaatselijk of tijdelijk geldig
absoluut- overal en altijd geldig
dan nog is het de realiteit van het plaatselijke en tijdelijke dat het absolute lijkt te bepalen, want alleen IN de realiteit kan je bepalen wat overal en altijd geldig is.
Onze Valere had het altijd over absolute logica die aan de basis van de wereld zou staan, maar ik zie eerder een realiteit dicteren of bepalen wat logisch is, zoals het logisch is dat water niet in een glas blijft zitten als je het omdraait, dat wordt door de realiteit gedicteerd.
De vragen zijn dus absoluut maar worden gedicteerd door de realiteit van plaatselijke en tijdelijke zaken. De vraag naar stelen is alleen een punt als er iets gestolen kan worden, met andere woorden niet iets overal en altijd is, want dan kan je het niet wegnemen.
-
neus
Zie je dat dan als een analogie of als werkelijk?
En indien werkelijk; absoluut of relatief?
Het wiskundig universum is naar mijn idee zowel groter als kleiner als je hem tegen de rest van de werkelijkheid afzet.
Kleiner t.o.v. de diversiteit in chaos en orde; groter in het verzinnen van contexten en functies die als mogelijkheid niet te vinden zijn in de gerealiseerde werkelijkheid.
Daarom noemde ik ook bij mijn voorbeelden toegepaste wiskunde.
Als analogie kan ik me er wel in vinden, waarbij ik wel moet zeggen dat er ook herhalingen bestaan die in vorm op een soort absolute manier overeenkomen en zo als creatieve benadering gebruikt kunnen worden om de werkelijkheid te testen.
Bijvoorbeeld de speltheorie en fractalafbeeldingen (die een herkenning van biologische vormen opleveren).
En indien werkelijk; absoluut of relatief?
Het wiskundig universum is naar mijn idee zowel groter als kleiner als je hem tegen de rest van de werkelijkheid afzet.
Kleiner t.o.v. de diversiteit in chaos en orde; groter in het verzinnen van contexten en functies die als mogelijkheid niet te vinden zijn in de gerealiseerde werkelijkheid.
Daarom noemde ik ook bij mijn voorbeelden toegepaste wiskunde.
Als analogie kan ik me er wel in vinden, waarbij ik wel moet zeggen dat er ook herhalingen bestaan die in vorm op een soort absolute manier overeenkomen en zo als creatieve benadering gebruikt kunnen worden om de werkelijkheid te testen.
Bijvoorbeeld de speltheorie en fractalafbeeldingen (die een herkenning van biologische vormen opleveren).
-
neus
Het gaat mij er een beetje om dat ondanks dat men volledig vast zit aan de eigen relativiteit, er toch een soort vast punten (attractoren) kunnen zijn. Deze zijn in zo verre absoluut dat ze binnen de relativiteit van het eigen bestaan geldig blijven. Dat hoeft niets te zeggen over een eventuele buitenwereld.
Wiskundig denken is een attractor voor vormen van denken, op die fiets...
Ook wat ik dan eventueel kan zeggen over die eigen relativiteit, hoe veranderingen van binnenwereld samenvallen met veranderingen van buitenwereld, omdat deze één kunnen zijn, is voor mijn denken attractief.
Ik weet niet hoe dat voor jouw denken is.
Wiskundig denken is een attractor voor vormen van denken, op die fiets...
Ook wat ik dan eventueel kan zeggen over die eigen relativiteit, hoe veranderingen van binnenwereld samenvallen met veranderingen van buitenwereld, omdat deze één kunnen zijn, is voor mijn denken attractief.
Ik weet niet hoe dat voor jouw denken is.
Ok ...
Als een dier in zijn biotoop, met instinct als motor.
Of zo ..
Tao pretendeert dat deze eenheid totaal te ervaren is, dus zonder niet-samenvallen. Waarbij je dan de kronkel in acht moet nemen dat niet-samenvallen opgenomen is samen met samenvallen in Niet-Samenvallen.Ook wat ik dan eventueel kan zeggen over die eigen relativiteit, hoe veranderingen van binnenwereld samenvallen met veranderingen van buitenwereld, omdat deze één kunnen zijn, is voor mijn denken attractief.
Als een dier in zijn biotoop, met instinct als motor.
Of zo ..
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
-
neus
bedoel ik ook. klopt toch?zonder niet-samenvallen is met samenvallen toch?
Ja, tenminste als het proces van het vormen van een binnenwereld al plaats gevonden heeft voordat die toestand intreedt.Het onderscheid tussen binnenwereld en buitenwereld ten aanzien van absoluut en relatief valt weg, samenvallen is een weg vallen.
Ik denk dat die toestand alleen onder extreme omstandigheden in kan treden, waaronder ik ook reken de totale overgave aan een meester of aan god.
Ik ben geen voorstander van de vernietiging van het subject of pogingen daartoe.
In de discoursen die over dat laatste gaan is het vooral van belang dat er een duidelijke omschrijving is van wat een ego is en hoeverre het ego verschilt van het zelf of/en het subject.
Ik denk dat er ook nog een andere toestand bestaat waar het absolute en relatieve samenvalt: Wat ik wel es beschreven heb als de fenomenologische reductie. Ik noem dat dan dat het onderscheid tussen schijnen en blijken wegvalt. Hier is ook geen sprake van samenvallen, maar meer een puntvormig idealistisch subject tegenover alle verschijnselen binnen en buiten.
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)
-
neus
Ik denk dat er geen ander bestaan kan zijn dan met-binnenwereld.
Bestaan impliceert een binnenwereld.
Alles dat signalen verwerkt moet een binnenwereld hebben. Dus machines met sensoren die beslissingen maken aan de hand van snesorische meetdata, moeten een binnenwereld hebben. Planten en dieren hebben een binnenwereld. Wij voeden ons met binnenwerelden om een binnenwereld te kunnen hebben.
Signalen verwerken is namelijk de wereld interpreteren, een signaal is geinterpreteerde data. Interpreteren getuigt van een binnenwereld. Je zouw el kunenn denken dat ruwe data ongeinterpreteerd kan blijven, maar dan bestaat het als het ware niet.
Bestaan impliceert een binnenwereld.
Alles dat signalen verwerkt moet een binnenwereld hebben. Dus machines met sensoren die beslissingen maken aan de hand van snesorische meetdata, moeten een binnenwereld hebben. Planten en dieren hebben een binnenwereld. Wij voeden ons met binnenwerelden om een binnenwereld te kunnen hebben.
Signalen verwerken is namelijk de wereld interpreteren, een signaal is geinterpreteerde data. Interpreteren getuigt van een binnenwereld. Je zouw el kunenn denken dat ruwe data ongeinterpreteerd kan blijven, maar dan bestaat het als het ware niet.
-
neus
blijken vs schijnen-mooi!yopi schreef: Ik ben geen voorstander van de vernietiging van het subject of pogingen daartoe.
In de discoursen die over dat laatste gaan is het vooral van belang dat er een duidelijke omschrijving is van wat een ego is en hoeverre het ego verschilt van het zelf of/en het subject.
Ik denk dat er ook nog een andere toestand bestaat waar het absolute en relatieve samenvalt: Wat ik wel es beschreven heb als de fenomenologische reductie. Ik noem dat dan dat het onderscheid tussen schijnen en blijken wegvalt. Hier is ook geen sprake van samenvallen, maar meer een puntvormig idealistisch subject tegenover alle verschijnselen binnen en buiten.
blijken is een bijzondere vorm van schijnen, denk je ook niet, waarbij de gebleken feiten iets absoluuts hebben.
-
neus
-
neus
Hallo Yopi, ik zal proberen wat breder van stof te zijn:-)
Een feit, dat blijkt, kan zich alleen voordoen in het opzicht dat er een impact is. Er is een impact als een gebeurtenis voor een verandering zorgt.
Een verandering kan plaatsvinden:
a) in een herhalende beweging
b) in een niet herhalende beweging
Als er iets veranderd maar de impact herstelt de oude situatie weer binnen ons waarnemingsinterval, dan is het voor ons alsof er niets gebeurd is. Heb je een kleiner waarnemingsinterval dan zie je ineens meer gebeuren, meer nog niet herstelde impact op bepaalde momenten. Het kan zijn dat de impact van alle gebeuren, de totale geschiedenis van het universum, op een gegeven moment weer hersteld is, alsof er niets gebeurd is.
Zo kun je dus zien dat afhankelijk van het waarnemingsinterval er meer of minder dingen gebeuren of blijken.
Een feit, dat blijkt, kan zich alleen voordoen in het opzicht dat er een impact is. Er is een impact als een gebeurtenis voor een verandering zorgt.
Een verandering kan plaatsvinden:
a) in een herhalende beweging
b) in een niet herhalende beweging
Als er iets veranderd maar de impact herstelt de oude situatie weer binnen ons waarnemingsinterval, dan is het voor ons alsof er niets gebeurd is. Heb je een kleiner waarnemingsinterval dan zie je ineens meer gebeuren, meer nog niet herstelde impact op bepaalde momenten. Het kan zijn dat de impact van alle gebeuren, de totale geschiedenis van het universum, op een gegeven moment weer hersteld is, alsof er niets gebeurd is.
Zo kun je dus zien dat afhankelijk van het waarnemingsinterval er meer of minder dingen gebeuren of blijken.
-
neus
Ik weet niet of ik nu helemaal duidelijk ben. Hieronder dan maar een tekst die ik hierover samenstelde toen mijn geest wat meer geordend was:
Feiten:
Feiten=gebeurtenissen
Waarnemen=gebeurtenissen interpreteren
Interpreteren= een wereld aannemen
Een wereld aannemen heeft dus een verband met feiten.
De niet bestaande wereld kan gedefinieerd worden als de wereld zonder feiten, dat kan zijn omdat de feiten nog moeten komen, al zijn geweest of onmogelijk zijn.
Tatsachen noem Wittgenstein het, daad-zaken, de wereld van feiten is de reële wereld, de wereld waarin dingen aantoonbaar zijn. Aantoonbaar heeft slechts een heel klein tijdsvenster. Je hebt wel sporen, maar die zijn voor meerderlei uitleg vatbaar, en we denken dat er altijd maar een uitleg de juiste is.
Van feiten weet je dat ze blijken. Blijken is een bijzonder manier van schijnen. Schijnen is als iets lijkt te zijn, blijken is als iets lijkt te zijn en dat ook vast komt te staan. Maar wat is dan precies het "vast komen staan"?
Als iets vast komt te staan kan je er niet omheen, dat wil zeggen dat iets impact heeft op jouw of iemand anders leven. Als iets geen impact heeft, kan het geen feit zijn. Wat dus wel nodig is, is iets of iemand om impact op te hebben. Ook als er impact op iets is bestaat het.
Impact hebben is een gebeuren. Er gebeurt niets als er geen impact is. Je hebt wel herstelbare en onherstelbare impact. Als er herstelbare impact is en in het interval waarin jij waarneemt het herstel heeft plaatsgevonden, is het alsof er niet gebeurd is. Ik kan niet uitsluiten dat er meer gebeurt, maar omdat wij de waarneming in intervallen hebben, en herstel plaatsvindt, is het dan alsof er niets gebeurt.
Er zullen dus feiten zijn die niet waargenomen worden, omdat ze hersteld worden binnen een waarnemingsinterval.
Uiteindelijk zijn het vooral onherstelbare gebeurtenissen die buiten de waarnemingsintervallen passen en als die we als feiten willen herkennen, maar het is heel goed mogelijk dat het uiteindelijke herstel nog wel gaat plaatsvinden. We nemen een wereld van gebeurtenissen waar omdat onze waarnemingsintervallen niet te groot zijn.
Voor het beleven van tijd geldt dus dat de waarnemingsintervallen klein zijn. Hoe kleiner de waarnemingsintervallen, hoe meer er gebeurt, hoe meer tijd het universum lijkt te hebben.
Relatief gezien is de buitenwereld de directe afspiegeling van de waarnemingsintervallen vanuit de binnenwereld.
Met andere woorden gezegd hangt traagheid van waarneming samen met frequentie van gebeurtenissen.
Feiten:
Feiten=gebeurtenissen
Waarnemen=gebeurtenissen interpreteren
Interpreteren= een wereld aannemen
Een wereld aannemen heeft dus een verband met feiten.
De niet bestaande wereld kan gedefinieerd worden als de wereld zonder feiten, dat kan zijn omdat de feiten nog moeten komen, al zijn geweest of onmogelijk zijn.
Tatsachen noem Wittgenstein het, daad-zaken, de wereld van feiten is de reële wereld, de wereld waarin dingen aantoonbaar zijn. Aantoonbaar heeft slechts een heel klein tijdsvenster. Je hebt wel sporen, maar die zijn voor meerderlei uitleg vatbaar, en we denken dat er altijd maar een uitleg de juiste is.
Van feiten weet je dat ze blijken. Blijken is een bijzonder manier van schijnen. Schijnen is als iets lijkt te zijn, blijken is als iets lijkt te zijn en dat ook vast komt te staan. Maar wat is dan precies het "vast komen staan"?
Als iets vast komt te staan kan je er niet omheen, dat wil zeggen dat iets impact heeft op jouw of iemand anders leven. Als iets geen impact heeft, kan het geen feit zijn. Wat dus wel nodig is, is iets of iemand om impact op te hebben. Ook als er impact op iets is bestaat het.
Impact hebben is een gebeuren. Er gebeurt niets als er geen impact is. Je hebt wel herstelbare en onherstelbare impact. Als er herstelbare impact is en in het interval waarin jij waarneemt het herstel heeft plaatsgevonden, is het alsof er niet gebeurd is. Ik kan niet uitsluiten dat er meer gebeurt, maar omdat wij de waarneming in intervallen hebben, en herstel plaatsvindt, is het dan alsof er niets gebeurt.
Er zullen dus feiten zijn die niet waargenomen worden, omdat ze hersteld worden binnen een waarnemingsinterval.
Uiteindelijk zijn het vooral onherstelbare gebeurtenissen die buiten de waarnemingsintervallen passen en als die we als feiten willen herkennen, maar het is heel goed mogelijk dat het uiteindelijke herstel nog wel gaat plaatsvinden. We nemen een wereld van gebeurtenissen waar omdat onze waarnemingsintervallen niet te groot zijn.
Voor het beleven van tijd geldt dus dat de waarnemingsintervallen klein zijn. Hoe kleiner de waarnemingsintervallen, hoe meer er gebeurt, hoe meer tijd het universum lijkt te hebben.
Relatief gezien is de buitenwereld de directe afspiegeling van de waarnemingsintervallen vanuit de binnenwereld.
Met andere woorden gezegd hangt traagheid van waarneming samen met frequentie van gebeurtenissen.
Ik snap nu zeker wel wat je bedoelt ..
Beslist interessant.
Ik moet in dit verband aan nog iets denken uit de fenomenologie.
Het slepen van de tijd in de waarneming en de verwachting die focust.
Het eerste heet in die fenomenologie retentie en het andere protentie.
Het hier en nu van de waarneming is dus nooit een puntvormig snapshot.
De impact van de gebeurtenis die tot het in het opnemen van het geheugen of wereldbeeld leidt is dus van belang om het tijdsinterval als het ware groter te maken door zijn 'naweeën' en door de focus van de verwachting.
Dit wat betreft het kleine interval.
Andersom kan ik me ook voorstellen dat de tijdsduur van een gebeurtenis zo lang is dat die niet meer binnen de tijdsbeleving van de waarnemer past.
De kosmische schaal zeg maar.
En dus de drempelwaarde.
Ik stel me zo voor dat het vaststellen dat er gebeurtenissen niet als feiten aan het licht komen bij normale waarneming te maken hebben met alle meetinstrumenten die ontwikkelt zijn in de wetenschappen.
Ik kan me ook voorstellen dat het op grote schaal ontsnappen aan of missen van gebeurtenissen een intensiever bewustzijn mogelijk maakt in een binnenwereld van een wezen.
Beslist interessant.
Ik moet in dit verband aan nog iets denken uit de fenomenologie.
Het slepen van de tijd in de waarneming en de verwachting die focust.
Het eerste heet in die fenomenologie retentie en het andere protentie.
Het hier en nu van de waarneming is dus nooit een puntvormig snapshot.
De impact van de gebeurtenis die tot het in het opnemen van het geheugen of wereldbeeld leidt is dus van belang om het tijdsinterval als het ware groter te maken door zijn 'naweeën' en door de focus van de verwachting.
Dit wat betreft het kleine interval.
Andersom kan ik me ook voorstellen dat de tijdsduur van een gebeurtenis zo lang is dat die niet meer binnen de tijdsbeleving van de waarnemer past.
De kosmische schaal zeg maar.
En dus de drempelwaarde.
Ik stel me zo voor dat het vaststellen dat er gebeurtenissen niet als feiten aan het licht komen bij normale waarneming te maken hebben met alle meetinstrumenten die ontwikkelt zijn in de wetenschappen.
Ik kan me ook voorstellen dat het op grote schaal ontsnappen aan of missen van gebeurtenissen een intensiever bewustzijn mogelijk maakt in een binnenwereld van een wezen.
-
neus
Wat ik ook als verband zie is dat het "hebben" van een bepaald waarnemingsinterval bepaalt wat je als gebeurtenissen ervaart. Dat dus gebeurtenissen toch op de een of andere manier volkomen subjectief zijn.
Zou je als het ware macht kunnen krijgen over het waarnemingsinterval, dan heb je de macht om via de binnenwereld de buitenwereld te veranderen. Dat is behoorlijk magisch.
Ook hebben we inderdaad de meetinstrumenten die getuigen van een heel andere wereld, waarvan wij dan denken dat het dezelfde wereld moet zijn, wat echter helemaal niet zo hoeft te zijn.
Zou je als het ware macht kunnen krijgen over het waarnemingsinterval, dan heb je de macht om via de binnenwereld de buitenwereld te veranderen. Dat is behoorlijk magisch.
Ook hebben we inderdaad de meetinstrumenten die getuigen van een heel andere wereld, waarvan wij dan denken dat het dezelfde wereld moet zijn, wat echter helemaal niet zo hoeft te zijn.
Wat ik ook als verband zie is dat het "hebben" van een bepaald waarnemingsinterval bepaalt wat je als gebeurtenissen ervaart. Dat dus gebeurtenissen toch op de een of andere manier volkomen subjectief zijn.
Ja, maar niet volkomen subjectief. Bepaald door het subject. Als je afziet van dat onderscheid tussen blijken en schijnen of absoluut en relatief is de relatie het belangrijkste. Een soort eenheid. Waarbij je dan ook weer rekening moet houden met intersubjectiviteit (die alleen al door het opgroeien bepaalt wordt).
Zou je als het ware macht kunnen krijgen over het waarnemingsinterval, dan heb je de macht om via de binnenwereld de buitenwereld te veranderen. Dat is behoorlijk magisch.
Ja. Maar hoe invloed op het waarnemingsinterval te krijgen. Ik stel me zo iets voor als focussen om te verkleinen en niet-focussen (meditatie of zo) om te vergroten.
Het is de introductie van het mensvreemde of Alienachtige. En pas echt magisch: Moderne magie.Ook hebben we inderdaad de meetinstrumenten die getuigen van een heel andere wereld, waarvan wij dan denken dat het dezelfde wereld moet zijn, wat echter helemaal niet zo hoeft te zijn.
Ook typisch niet intersubjectief in de zin te maken met andere mensen of redelijke subjecten.
-
neus
Het waarnemingsinterval dat wij blijkbaar hebben toont verschillende individuen naast elkaar. Een kleiner interval zal een nog grotere veelvoud laten zien. Een groter interval waarschijnlijk nog slechts enkelen, maar altijd minimaal twee.
Op zich lijkt het toch wel aannemelijk dat desondanks het dezelfde werelden zijn, alleen anders waargenomen. Ik vraag me dan af hoe dat afgedwongen moet zijn. Het idee dat wij bestaan uit deeltjes die hun eigen werkelijkheid hebben is nog tot daar aan toe, maar dat wij als het ware een deeltje kunnen zijn van een grotere eenheid, en afhankelijk van de "wil" daarvan, dat is moeilijk aan te nemen.
Op zich lijkt het toch wel aannemelijk dat desondanks het dezelfde werelden zijn, alleen anders waargenomen. Ik vraag me dan af hoe dat afgedwongen moet zijn. Het idee dat wij bestaan uit deeltjes die hun eigen werkelijkheid hebben is nog tot daar aan toe, maar dat wij als het ware een deeltje kunnen zijn van een grotere eenheid, en afhankelijk van de "wil" daarvan, dat is moeilijk aan te nemen.
-
neus
Wat ik bedoel is dat een waarnemingsinterval iets is dat gedeeld wordt, het is niet iets van een individu. De wereld bestaat op die specifieke manier die een waarnemingsinterval mogelijk maakt.
Maar goed wat ik doe is hardop denken, en ik vrees dat ik niet te volgen ben.
Ik wil niets forceren, iedereen moet het maar op eigen wijze ontdekken.
Ik zal het laten rusten.
Maar goed wat ik doe is hardop denken, en ik vrees dat ik niet te volgen ben.
Ik wil niets forceren, iedereen moet het maar op eigen wijze ontdekken.
Ik zal het laten rusten.
Ik kan me beide voorstellen en denk zelfs dat dat zo is. Maar ook dat de eigenheid zijn stempel drukt op de samenstellende delen en andersom.Het idee dat wij bestaan uit deeltjes die hun eigen werkelijkheid hebben is nog tot daar aan toe, maar dat wij als het ware een deeltje kunnen zijn van een grotere eenheid, en afhankelijk van de "wil" daarvan, dat is moeilijk aan te nemen.
Vast wel ..Wat ik bedoel is dat een waarnemingsinterval iets is dat gedeeld wordt, het is niet iets van een individu. De wereld bestaat op die specifieke manier die een waarnemingsinterval mogelijk maakt.
Je schrijft boeken .. Dus je zou wat mij betreft wel kunnen proberen iets uitgebreider te zijn en aan te sluiten op wat ik te berde breng ..Maar goed wat ik doe is hardop denken, en ik vrees dat ik niet te volgen ben.
Ik heb zo het idee dat je mijn emoticon overinterpreteert. Ik wilde aangeven dat ik er nog over nadacht. Of dat het me te denken gaf ..Ik wil niets forceren, iedereen moet het maar op eigen wijze ontdekken.
Ik zal het laten rusten
Dus?
-
neus
Ik ben wat oversensitief... ben ook eens boos geworden toen iemand in het Engels het over oxymoron had, wat gewoon een stijlfiguur is, maar dat "moron" heeft een nare klank hè. Achteraf voel je jezelf dan behoorlijk belachelijk.
Ik heb geprobeerd wat te vinden over retentie en protentie, om vandaar uit de fenomenologie die je er bij wilde betrekken, te duiden. Er is helaas niet zoveel over te vinden. Wel een hele lap tekst over de fenomenologie, maar daar kon ik de aansluiting niet bij vinden.
Ook ik heb tijd nodig, het is allemaal nog zo vers...
Dat waarnemingsinterval-begrip is ook maar zomaar iets dat nog aansluiting moet vinden bij andere begrippen, voor mij is het ook nieuw, hoewel ik natuurlijk wel allerlei associaties heb, maar die moet ik dan eerst nog beschrijven voordat het zin gaat maken.
Aan de ene kant is het natuurlijk leuk om zelf wat te verzinnen, maar je kunt nergens terugvallen op autoriteiten en bronnen die je daarin direct kunnen bevestigen. Het leek me logisch dat als je een begin en einde van een interval hebt, en steeds met die afgepaste afstand schepjes neemt van de wereld, dat de eenheden waarmee je werkt als het ware afgepast zijn. Als een soort lego-blokjes, de hele wereld is daardoor in maatvoering/waarneming bepaald.
Wat jij zei over focussen en loslaten is wel waar, en ik denk dat de mens best kleinere en grotere schepjes van de wereld kan nemen, maar qua tijd is dat misschien minder makkelijk. Het zullen al kleine intervallen zijn waarmee verandering zichtbaar wordt. Milliseconden.
Ik heb geprobeerd wat te vinden over retentie en protentie, om vandaar uit de fenomenologie die je er bij wilde betrekken, te duiden. Er is helaas niet zoveel over te vinden. Wel een hele lap tekst over de fenomenologie, maar daar kon ik de aansluiting niet bij vinden.
Ook ik heb tijd nodig, het is allemaal nog zo vers...
Dat waarnemingsinterval-begrip is ook maar zomaar iets dat nog aansluiting moet vinden bij andere begrippen, voor mij is het ook nieuw, hoewel ik natuurlijk wel allerlei associaties heb, maar die moet ik dan eerst nog beschrijven voordat het zin gaat maken.
Aan de ene kant is het natuurlijk leuk om zelf wat te verzinnen, maar je kunt nergens terugvallen op autoriteiten en bronnen die je daarin direct kunnen bevestigen. Het leek me logisch dat als je een begin en einde van een interval hebt, en steeds met die afgepaste afstand schepjes neemt van de wereld, dat de eenheden waarmee je werkt als het ware afgepast zijn. Als een soort lego-blokjes, de hele wereld is daardoor in maatvoering/waarneming bepaald.
Wat jij zei over focussen en loslaten is wel waar, en ik denk dat de mens best kleinere en grotere schepjes van de wereld kan nemen, maar qua tijd is dat misschien minder makkelijk. Het zullen al kleine intervallen zijn waarmee verandering zichtbaar wordt. Milliseconden.
-
neus
Wat ik nog wil toevoegen is dit:
als een levend wezen dezelfde soort "hapjes" van de werkelijkheid neemt als de soortgenoten, is er sprake van begrip, en blijft de soort de soort.
je hoort niet meer helemaal bij de soort als je de soort "hapjes" gaat aanpassen, ook al is dat met focus of loslaten.
er is dus een zeker risico. We hadden het ook wel eens over na de dood, ik denk dat de richting naar de kleinere hapjes of grotere hapjes doorzet.
kleinere hapjes = focus = de wereld van de elementaire deetjes
grotere hapjes = loslaten = de wereld van de grote geesten
tijdens dit leven (ik zie dat als middengebied) zet je de richting, maar verzaak je de soort.
Is dit nog te volgen?
als een levend wezen dezelfde soort "hapjes" van de werkelijkheid neemt als de soortgenoten, is er sprake van begrip, en blijft de soort de soort.
je hoort niet meer helemaal bij de soort als je de soort "hapjes" gaat aanpassen, ook al is dat met focus of loslaten.
er is dus een zeker risico. We hadden het ook wel eens over na de dood, ik denk dat de richting naar de kleinere hapjes of grotere hapjes doorzet.
kleinere hapjes = focus = de wereld van de elementaire deetjes
grotere hapjes = loslaten = de wereld van de grote geesten
tijdens dit leven (ik zie dat als middengebied) zet je de richting, maar verzaak je de soort.
Is dit nog te volgen?
-
neus
Hallo philotuut,
als je het hebt over ontwikkeling, waar denk je dan aan? Aan ontwikkeling van vermogens of ontwikkeling van de moraal? Moraal hoeft niet ontwikkeld te worden als ze eenmaal volledig is. Vermogen kunnen altijd ontwikkelen, maar betekenen niets als niet de volledige moraal ondersteund wordt.
Een volledige moraal lijkt iets absoluut, het heeft niet zozeer te maken met regels volgen, maar met regels weten, wat ook niet hoeft te zeggen dat men het vermogen heeft om regels te volgen of regels te weten.
Ik denk dat de moraal volledig is met het begrip van "balans houden".
als je het hebt over ontwikkeling, waar denk je dan aan? Aan ontwikkeling van vermogens of ontwikkeling van de moraal? Moraal hoeft niet ontwikkeld te worden als ze eenmaal volledig is. Vermogen kunnen altijd ontwikkelen, maar betekenen niets als niet de volledige moraal ondersteund wordt.
Een volledige moraal lijkt iets absoluut, het heeft niet zozeer te maken met regels volgen, maar met regels weten, wat ook niet hoeft te zeggen dat men het vermogen heeft om regels te volgen of regels te weten.
Ik denk dat de moraal volledig is met het begrip van "balans houden".
Neus: Je schreef:
Dat blijkt elke dag. En het lijkt me inderdaad zaak de hoofdstromen in de gaten te houden als anker om niet teveel af te drijven.
Dit lijkt me typisch de menselijke soort, met daarbinnen natuurlijk de grotere en meer zeldzame afwijkingenals een levend wezen dezelfde soort "hapjes" van de werkelijkheid neemt als de soortgenoten, is er sprake van begrip, en blijft de soort de soort.
je hoort niet meer helemaal bij de soort als je de soort "hapjes" gaat aanpassen, ook al is dat met focus of loslaten.
er is dus een zeker risico.
Dat blijkt elke dag. En het lijkt me inderdaad zaak de hoofdstromen in de gaten te houden als anker om niet teveel af te drijven.
Maar dit zou toch zin kunnen hebben als je het als typisch menselijk beschouwt?We hadden het ook wel eens over na de dood, ik denk dat de richting naar de kleinere hapjes of grotere hapjes doorzet.
kleinere hapjes = focus = de wereld van de elementaire deetjes
grotere hapjes = loslaten = de wereld van de grote geesten
tijdens dit leven (ik zie dat als middengebied) zet je de richting, maar verzaak je de soort
We doen ons best. Ik beschouw dit hier als een speelse omgeving.Is dit nog te volgen?
-
neus
Zingeving is een apart onderwerp, ten aanzien van het slapen en waken en het meegaan in de kosmische ademhaling is die ademhaling zowel als zinvol te zien evenals iets wat maar tijdelijk moet zijn.yopi schreef:Maar dit zou toch zin kunnen hebben als je het als typisch menselijk beschouwt?We hadden het ook wel eens over na de dood, ik denk dat de richting naar de kleinere hapjes of grotere hapjes doorzet.
kleinere hapjes = focus = de wereld van de elementaire deetjes
grotere hapjes = loslaten = de wereld van de grote geesten
tijdens dit leven (ik zie dat als middengebied) zet je de richting, maar verzaak je de soort
Ik zag trouwens focus = waken en loslaten = slapen als mooie aanvulling op dit denken. Mijn eigen persoonlijkheid neigt naar het slapen, hoewel ik toch ook wel erg vasthoudend kan zijn met betrekking tot zoiets als moraal. Dat is misschien ook het enige om vast te houden, de moraal, en de rest kan je gerust allemaal loslaten.
-
neus
Praktisch gezien zijn er twee mogelijkheden:
- of men verstoort het evenwicht
- of men behoudt/zorg voor het evenwicht
Moraal komt m.i. neer op het behouden van evenwicht, al kan om redenen van evenwicht het evenwicht niet altijd behouden blijven.
menselijk is het verstoren van de moraal, er is verwarring mogelijk of dit dan ook moreel is of de menselijke moraal weerspiegelt. Ik heb weinig vertrouwen in de mensheid, maar geloof wel dat de mens in essentie constructief bezig wil zijn (m.a.w. zorgen voor evenwicht)
- of men verstoort het evenwicht
- of men behoudt/zorg voor het evenwicht
Moraal komt m.i. neer op het behouden van evenwicht, al kan om redenen van evenwicht het evenwicht niet altijd behouden blijven.
menselijk is het verstoren van de moraal, er is verwarring mogelijk of dit dan ook moreel is of de menselijke moraal weerspiegelt. Ik heb weinig vertrouwen in de mensheid, maar geloof wel dat de mens in essentie constructief bezig wil zijn (m.a.w. zorgen voor evenwicht)
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 33 gasten