Filosofieforum.nl

Voor ieder moment van inzicht is er een moment van frustratie. Bijvoorbeeld dat liefde voorwaardelijk is in deze wereld. De enige onvoorwaardelijke liefde wereld in deze wereld komt van God, en dan heb je een probleem als je niet in God gelooft, in ieder geval een uitdaging hoe je dan aan de voorwaarden moet voldoen om aan liefde te komen.

Misschien dat sommige moeders onvoorwaardelijke liefde hebben voor hun kinderen, maar dan is, volgens de moderne inzichten, meestal de voorwaarde dat de genen van de moeder aanwezig zijn.

Het liefst zoekt de mens de liefde bij diegenen waarbij hij aan de voorwaarden voldoet. En als het dan echt niet anders kan dan gaat de mens zichzelf veranderen om aan voorwaarden te voldoen.

Sommige mensen denken dan ook dat ze allerlei voorwaarden kunnen stellen en dat de ander dan vanzelf verandert, omdat hij/zij toch zeker de liefde van jou wilt. De praktijk is dan ze het dan gewoon ergens anders zoeken, in de meeste gevallen, als ze dat niet onmogelijk gemaakt wordt.

Nu wil ik echt niet beweren dat alle voorwaarden slecht zijn. Moraliteit gaat over jezelf voorwaarden voor jouw, te geven, liefde te stellen die rechtvaardig, oprecht, zuiver en perfect zijn.

Dat er zoiets als onvoorwaardelijke liefde zou kunnen bestaan willen we misschien helemaal niet. Zondaars moeten naar de hel, denken we waarschijnlijk. Het geeft natuurlijk alleen de beperking van onszelf aan een dergelijk idee. Ook het vasthouden aan zekere regels voor wat zuiver redeneren is, of valide gevolgtrekkingen heeft iets van een voorwaarde, waarbij je mensen uitsluit van jouw liefde door voorwaarden te stellen aan hoe ze moeten zijn. Of ze nu als mens echt beter zijn als ze aan de voorwaarden voldoen is dan niet relevant. Natuurlijk niet, zullen sommigen denken.

We zouden wel willen weten hoe we gemakkelijk aan liefde kunnen komen, zonder voorwaarden, gewoon voor hoe je bent met al je zwaktes, tekortkomingen en voorwaarden. Wie niet?

Een realist zal zeggen dat je gewoon de voorwaarden moet accepteren, maar dan natuurlijk niet zomaar van iedereen, dat heeft weer voorwaarden.

Misschien dat iemand die zich gemakkelijk aanpast en dan aan voorwaarden voldoet, het minste te lijden heeft in de wereld. Maar vanuit allerlei gevoelens van rechtvaardigheid zullen we eerder het idee hebben dat de ander zich moet aanpassen aan onze voorwaarden, zodat het lijden van anderen gerechtvaardigd lijkt als deze dat niet doen. Een voorwaarde voor een liefdevolle samenleving lijkt me echter dat we onszelf niet al te eisend opstellen. Kunnen we dat eisen?

Misschien dat de neiging bestaat om dan maar voor een minder liefdevolle samenleving te gaan. Dan is zeker wel mogelijk. De vlucht naar de idee van onvoorwaardelijke liefde door een God zal dan waarschijnlijk toenemen.

De mens weet altijd heel goed ideeën van perfectie buiten de werkelijkheid, buiten de realiteit, buiten het bestaan, te plaatsen. Zo heb je vermeend perfecte cirkels. In principe kun je dat zien als een zinloos idee, omdat een perfect iets dat niet bestaat alleen maar frustrerend kan zijn. Laten we het eerder proberen te doen met wat er is, geen perfecte cirkels, maar tijdelijkheid en verandering.

En momenten van inzicht die momenten van frustratie meebrengen.

Bij benadering kunnen we onvoorwaardelijke liefde geven. Voor iemand die zijn ego bijna volledig opzij zet. Het zal vast momenten geven die als zeer leerzaam kunnen gelden. Misschien is een voorwaarde voor tevredenheid in het leven minder voorwaarden stellen waaraan voldaan moet worden. Mensen die dat niet kunnen, kunnen we alleen onvoorwaardelijk liefhebben.

'Sadder and wiser' Neus ..

De voorwaarde voor onvoorwaardelijke liefde is dat er geen buiten is, EN dat slechts twee personen er bij betrokken zijn:
De situatie tussen God en Adam in het allereerste begin (overdrachtelijk).
Komt er een derde - zoals bijvoorbeeld de schepping van de mannin Eva - dan is er al een driehoeksverhouding, gesymboliseerd door een buiten - in dit geval 'de slang'. Die tot verdrijving uit het paradijs en het begin van lijden leidt ..

Verderop: de driehoeksverhouding tussen Kain, Abel en God die tot de moord van Kain op Abel leidt. Kain krijgt dan een kruis op zijn voorhoofd waar hij verder mee moet leven en die hem onschendbaar maakt voor wraak. Een daad van onvoorwaardelijke liefde van God die het lijden nog verder in de wereld helpt.

Het lijkt er op dat alleen acceptatie van lijden (nu God dood is) nu de voorwaarde is voor onvoorwaardelijke liefde in de menigvuldige wereld.

Misschien het offer van Christus na de miniscule eredienst van offers van Kain en Abel?

philotuut schreef:Onvoorwaardelijk

Is er niet altijd een grens? Of een intrinsieke motivatie om iets te laten of te doen.
Hoe kunnen we een parasiet onvoorwaardelijk liefhebben, zonder onszelf daarbij te negeren?

Mensen die dat niet kunnen, kunnen we alleen onvoorwaardelijk liefhebben.

Kunnen we alleen de mogelijkheid van onvoorwaardelijke liefde bieden.?

De realiteit van egoïsten is de realiteit van voorwaarden. Ieder heeft zijn eigen voorwaarden om in dit geval liefde te geven (als uitdrukking van meest optimale samenwerking).

Onvoorwaardelijkheid is daarmee een niet-bestaand ideaal, wat je wel kunt benaderen als je dat zou willen. Maar we moeten ons goed afvragen waarom we dat zouden willen. Willen we niet eerder voorwaarden die helder en duidelijk zijn en die voor iedereen gelden?

yopi schreef:
Het lijkt er op dat alleen acceptatie van lijden (nu God dood is) nu de voorwaarde is voor onvoorwaardelijke liefde in de menigvuldige wereld.

Misschien het offer van Christus na de miniscule eredienst van offers van Kain en Abel?

Het Jezus-verhaal heeft m.i. als boodschap dat er "goed lijden" is, dat wil zeggen als je vasthoudt aan moraal en dan moet lijden dan is dat goed.

Het lijkt er op dat een moraal naleven de voorwaarde is voor liefde van God, en als je geen Godsbeeld hanteert dan doe je het voor jezelf, een voorwaarde voor liefde voor jezelf. Hoeveel je dan ook moet lijden daarvoor.

philotuut schreef:Ook hier natuurlijk net als bij het egoïsme de negatieve variant zienswijze van in dit geval Lijden.

Wat gebeurd er wanneer lijden van uit 'positieve' hoek beschouwd wordt?

Precies, goed lijden is het lijden onder de last van het geweten.

neus schreef:

yopi schreef:
Het lijkt er op dat alleen acceptatie van lijden (nu God dood is) nu de voorwaarde is voor onvoorwaardelijke liefde in de menigvuldige wereld.

Misschien het offer van Christus na de miniscule eredienst van offers van Kain en Abel?

Het Jezus-verhaal heeft m.i. als boodschap dat er "goed lijden" is, dat wil zeggen als je vasthoudt aan moraal en dan moet lijden dan is dat goed.

Het lijkt er op dat een moraal naleven de voorwaarde is voor liefde van God, en als je geen Godsbeeld hanteert dan doe je het voor jezelf, een voorwaarde voor liefde voor jezelf. Hoeveel je dan ook moet lijden daarvoor.

Ja. Dat is de morele interpretatie en vaak ook de gangbare ..
Ik geloof dat die eerste verhalen van Genesis een intuïtief beeld geven van de oorspronkelijke onvoorwaardelijke liefde en het in de loop van ontwikkelingen ontstaan van lijden en voorwaardelijke liefde.
Het staaltje wat het Jezus verhaal weergeeft is wat er zou moeten gebeuren in de ontwikkeling van een mens wil op een nieuwe manier onvoorwaardelijke liefde mogelijk worden in de nieuwe situatie van menigvuldigheid en de dood van God: mens wordt God of God wordt mens.
Maar dat is allemaal niet hoogdravend bedoelt:
Je kunt ook invullen: De ontwikkeling van pre-nataal naar post-nataal en verder.
De moraal zie ik opdoemen als de notie van rechtvaardigheid als er een derde van buiten komt in een verhouding van twee mensen die vooral leven in een liefdesrelatie waar de rest zoveel mogelijk buitengesloten is.
Een kind bij een echtpaar of een vrouw in een mannenvriendschap of een vreemdeling in een huis. Bescherming tegen moord, doodslag, jaloezie.
En zelfbeheersing. Rechtvaardigheid boven liefde (Levinas).

Een zou-moetje, maar ik verzet me tegen het vreugdeloze deprimerende 'Het is zoals het is'.
Mogelijkheidszin tegenover realiteitszin (Musil).

yopi schreef:Een zou-moetje, maar ik verzet me tegen het vreugdeloze deprimerende 'Het is zoals het is'.
Mogelijkheidszin tegenover realiteitszin (Musil).

Er gaat geen dag voorbij of ik overweeg dat soort dingen. Kun je jezelf vertrouwen is al die overwegingen? Ik geloof van niet, en dan doe ik liever niets. 'Het is goed zoals het is.'

(zucht ..)
ok .. Ik weet het ook niet.
Het is wel zo dat denken in principe oneindig lang duurt totdat de buitenwereld je er uit haalt of dat je zelf de sprong naar aktie of waarneming maakt ..