N.a.v. "Das Prinzip Ei" van Peter Sloterdijk:
http://www.hetfeld.nl/download/openingwordennest3.pdfVolgens dit principe kent
het ei per definitie geen permanentie. De Duitse filosoof Peter Sloterdijk heeft in zijn
Sferentrilogie, een boek dat ook over het verband tussen zweven en intimiteit gaat,
gewezen op het gewelddadige van de eigenese. Eerst ontspringt er een ei in het
moederlichaam en daarna moet wat binnenin het ei aan het groeien is uit dat ei gaan
breken: inderdaad, een hoogst gewelddadige tweetact. Sloterdijk stelt dat dit
geweldsdrama alleen maar mogelijk is doordat de eierschaal functioneert als een
membraan dat een bepaalde communicatie tussen binnen- en buitenwereld mogelijk
maakt: er moeten een verlangen binnenin naar het buiten zijn en het buiten moet
zichzelf op een of andere manier kenbaar maken. De kans op psychosen is groot: wie
zijn omhulsel aflegt, vindt niet zomaar een nieuw omhulsel en loopt het risico op
trauma’s en andere kosmologische verkoudheden. Wat het ei belichaamt, is altijd een
zogenaamde sfeercatastrofe: het samenzijn van twee mensen in een luchtbel of in een ei, onder een deken of in elkaar, in een stad of in een land, in de wereld of in de
kosmos is altijd en immer op tragische wijze gedoemd te verdwijnen. Sferen zijn dus
vergankelijk. Weliswaar zijn wij allen volgens Sloterdijk zweefwezens, maar we zijn
gedoemd te vallen. “Die Welt”, schreef Ludwig Wittgenstein ooit eens, “ist alles was
der Fall ist”. Sloterdijk stelt een correctie op dit beroemde adagium voor: “Die Welt
ist alles was fällt.” We moeten het verhaal van Daedalus en Icarus veel serieuzer
nemen dan tot nu toe het geval is.
