Wiskunde

[Cosmic]

Meetkundige figuren zijn ideaal bezien de top van een ijsberg. Chaotische spelingen in de structuur van een fenomeen maken de gebeurtenis er één met gebroken randen. Deze randen zijn weerspiegeld in de tijd als een verandering van moment tot moment. Het fenomeen dat karakteristiek staat voor de complexiteit, laat zich gedeeltelijk zien als een idealistische beschouwing op zichzelf. De wiskunde abstraheert alleen de benodigde data en de vergelijkingen van deze wiskunde zijn symbolisch en discreet van aard. Deze discretie wordt bespiegeld als een relativistische kijk op de wereld. Alle sferen of klassen in de maatschappij die door deze relativistische bril worden gevormd geven ook blijk van continuïteit. Deze continuïteit kan benaderd worden door lineaire modellen die materialistisch bezien alleen steek houden wanneer men een onafhankelijke wiskundige realiteit bevestigt.

[Verwijderde gebruiker]

Poëtisch.

[neus]

Over lineaire modellen gesproken: Waarom zou men een richting moeten aannemen bij een lijn?

[Intangible Radjanamadjo]

Over lineaire modellen gesproken: Waarom zou men een richting moeten aannemen bij een lijn?

Wat te denken van de lijn van een cirkel?

[Verwijderde gebruiker]

Over lineaire modellen gesproken: Waarom zou men een richting moeten aannemen bij een lijn?

Een lijn is een opeenvolging van punten. De punten staan in een lijn: een richting. Zonder 'richting' is het een vlak of een volume en geen lijn.

[neus]

Wat te denken van de lijn van een cirkel?

Bijvoorbeeld. Maar dan nog linksom of rechtsom. Lijndenken is in feite erg eendimensionaal. Van A naar B. Omdat B dan een voorkeur heeft, of juist niet, noemen we de lijn/richting goed of slecht. Het goed/slecht concept is daarbij vooral verbonden aan dit lijndenken.

In principe heeft een lijn echter twee mogelijkheden van A naar B en van B naar A.

[neus]

Een lijn is een opeenvolging van punten. De punten staan in een lijn: een richting. Zonder 'richting' is het een vlak of een volume en geen lijn.

In een punt zit geen richting. Waarom zou er dan in een verzameling punten wel richting zitten?

[Verwijderde gebruiker]

Een lijn is een opeenvolging van punten. De punten staan in een lijn: een richting. Zonder 'richting' is het een vlak of een volume en geen lijn.

In een punt zit geen richting. Waarom zou er dan in een verzameling punten wel richting zitten?

Een verzameling punten hebben een positie ten opzichte van elkaar: een 'richting'. Punt A is 'hier', punt B is 'daar': richting. Een serie punten die aan dezelfde wiskundige definitie voldoen vormen samen een lijn, vlak of volume. Dat doen ze, doordat ze een positie ten opzichte van elkaar hebben (richting). Als ze geen positie ten opzichte van elkaar hebben, is er geen dimensie (nuldemensionaal).

Wat te denken van de lijn van een cirkel?

Bijvoorbeeld. Maar dan nog linksom of rechtsom. Lijndenken is in feite erg eendimensionaal. Van A naar B. Omdat B dan een voorkeur heeft, of juist niet, noemen we de lijn/richting goed of slecht. Het goed/slecht concept is daarbij vooral verbonden aan dit lijndenken.

In principe heeft een lijn echter twee mogelijkheden van A naar B en van B naar A.

'Lijndenken' is niet alleen in feite, maar zelfs per definitie eendimensionaal. Een vlak is per definitie tweedimensionaal. En een volume driedimensionaal. Maar dat terzijde, want met je reactie breng je een nieuw onderwerp in: dat 'lijndenken' voorkeuren heeft, of iets zegt over goed of slecht. Een lijn is een serie punten die aan een wiskundige definitie voldoen. Een willekeurig punt voldoet wel of niet aan die wiskundige definitie. Dat wel of niet is niet goed of fout; het is wel of niet passend bij die definitie.

Jouw conclusie dat een goed-slechtconcept vooral verbonden is aan het wiskundige concept van een lijn kan ik niet onderschrijven. Ik kan in ieder geval je argumentatie hiervoor niet volgen.

[yopi]

Over lineaire modellen gesproken: Waarom zou men een richting moeten aannemen bij een lijn?

Dat vind ik ook.
Als er geen context is, bijvoorbeeld een coordinatiestelsel, is de richting volstrekt relatief.
Aan de andere kant ben ik het ook met Okke eens dat als je eenmaal een lijn trekt dit een begin van een context is. Hierdoor is er een begin gemaakt met het scheppen van een ruimte (al is het maar in de verbeelding).

Rechtlijnigheid van denken, b.v. in goed en kwaad, lijkt toch wel goed als ik denk aan de uitdrukking: 'Een kromme redenering'.

(Zout op het slakje: een lijn is een algemeen begrip, waaronder de rechte er maar 1 van is)

[Verwijderde gebruiker]

Zijn (recht)lijnigheid van denken en meetkundige lijnigheid met elkaar te vergelijken en zijn kenmerken uitwisselbaar?

[neus]

Een verzameling punten hebben een positie ten opzichte van elkaar: een 'richting'. Punt A is 'hier', punt B is 'daar': richting. Een serie punten die aan dezelfde wiskundige definitie voldoen vormen samen een lijn, vlak of volume. Dat doen ze, doordat ze een positie ten opzichte van elkaar hebben (richting). Als ze geen positie ten opzichte van elkaar hebben, is er geen .

Dan smokkel je een waarnemer in het model. Voor de waarnemer is er een hier en een daar. De waarnemer heeft een tijdsbeleving en kan dus een lijn volgen. de tijdsbeleving is ook lineair en verleent dan ook richting aan lijnen. Maar of een lijn nu van links naar rechts of van rechts naar links loopt is geen feit maar eerder een oordeel.

Jouw conclusie dat een goed-slechtconcept vooral verbonden is aan het wiskundige concept van een lijn kan ik niet onderschrijven. Ik kan in ieder geval je argumentatie hiervoor niet volgen.

Stel je voor dat men een stijgende lijn heeft (in inkomen bijvoorbeeld) dan noemt men dat goed. Een dalende lijn is dan slecht.

[neus]

Rechtlijnigheid van denken, b.v. in goed en kwaad, lijkt toch wel goed als ik denk aan de uitdrukking: 'Een kromme redenering'.

Een lijn is een wiskundig concept natuurlijk. En zoiets als richting komt dan vanuit de context van een waarneming. Voor metaforen wordt de lijn gebruikt om goed en slecht aan te duiden. De spreekwoordelijke stijgende en dalende lijn.

Het concept van tijd is hierbij van belang. Wie zegt ons dat het goed is als er stijgende lijnen in de tijd zijn? Wie zegt ons dat dalende lijnen in de tijd slecht zijn? De morele keuze is misschien niet zozeer verbonden met een stijgende of dalende richting, zodat men altijd stijgend of juist dalend kiest of moet kiezen. Daarbij kan het van belang zijn dat men als het ware geen richting kiest alleen omdat die richting zichtbaar is of gevolgd wordt.

[Verwijderde gebruiker]

Stel je voor dat men een stijgende lijn heeft (in inkomen bijvoorbeeld) dan noemt men dat goed. Een dalende lijn is dan slecht.

Een stijgende of dalende lijn hebben een referentiepunt nodig buiten de lijn. Als wij beiden in een weiland staan dan bevindt zich tussen ons tweeën een denkbeeldige lijn. Of jij westelijker staat dan mij of korter bij de dichtstbijzijnde snackbar, is zonder referentie niet te bepalen, maar dat wij op verschillende plaatsen staan en er dus een denkbeeldige lijn tussen ons ligt, lijkt me buiten kijf staan.

Stijgende en dalende lijnen zijn geen meetkundige lijnen, maar statistische lijnen of grafieken.

[neus]

Ja inderdaad, pas als er een referentie is wordt een oordeel over de lijn mogelijk. Een kwestie van oriëntatie. Lineair denken is daarbij voor mij nogal subjectief.