Verliefdheid.
Geplaatst: 15 jun 2010, 14:26
Hoe kijken jullie aan tegen, hoe denken jullie over, wat voor ervaring hebben jullie met verliefdheid?
Wil je eerst antwoord geven op bovenstaande vragen voordat je het onderstaande leest?
Ik heb op m'n blog de gedachte uitgewerkt dat verliefdheid een trigger is die je in contact brengt met je zelf-liefde. Degene waar jij verliefd op denkt te zijn is slechts een katalysator, een aanleiding, een aansturing, de vonk die jouw eigen-liefde vlam weer doet aanwakkeren. Je bent vrolijk, fluit, neurie of zingt heel de dag, je ziet er stralend en gelukkig uit en zo voel je je ook.
Vergeet je echter contact te maken met je zelf-liefde, vergeet je contact te houden met je zelf, dan begint de ellende. Dan ga je jouw zelf-liefde projecteren op de ander. Je lijkt alle dingen (die jij zelf hebt) leuk te vinden aan hem of haar. Maar oh wee, zodra je ontdekt dat die ander toch niet helemaal voldoet, of zodra je dat gevoel krijgt van dat jij eigenlijk niet voldoet, dan gaat het vaak fout en soms zelfs heel erg fout.
Ik heb gehoord van mensen die in een psychose zijn geraakt door, na of tijdens een verliefdheid. Mensen die echt zichzelf volledig kwijtgeraakt zijn. Soms pas na jaren je zelf voorbij gelopen te hebben. En dan heeft de ander het uiteraard allemaal gedaan, of je was gewoon nog niet toe aan een relatie, en zo zijn er wel honderden excuses te verzinnen. Maar eigenlijk heb je het gewoon allemaal zelf er naar gemaakt, en daar is uiteraard helemaal niks mis mee.
Het was jouw keuze, bewust of onbewust om zo om te gaan met verliefdheid. Je kan ook beslissen er anders mee om te gaan, zoals ik nu aan het doen ben. Ik heb eerst maar gewoon er laten zijn, en dat ging uiteraard helemaal mis. En daarna ben ik het gaan aankijken wat er nou mis ging en waar en hoe en waarom vooral. Ik heb een innerlijk kind dat zich verlaten voelt, dus iedere neiging van haar om afstand van mij te nemen (omdat ik véél te snel te dichtbij kwam) ziet mijn innerlijk kind weer als verlaten.
Leerzaam hoor, dit alles, kom ik weer een stuk verder mee.
Wil je eerst antwoord geven op bovenstaande vragen voordat je het onderstaande leest?
Ik heb op m'n blog de gedachte uitgewerkt dat verliefdheid een trigger is die je in contact brengt met je zelf-liefde. Degene waar jij verliefd op denkt te zijn is slechts een katalysator, een aanleiding, een aansturing, de vonk die jouw eigen-liefde vlam weer doet aanwakkeren. Je bent vrolijk, fluit, neurie of zingt heel de dag, je ziet er stralend en gelukkig uit en zo voel je je ook.
Vergeet je echter contact te maken met je zelf-liefde, vergeet je contact te houden met je zelf, dan begint de ellende. Dan ga je jouw zelf-liefde projecteren op de ander. Je lijkt alle dingen (die jij zelf hebt) leuk te vinden aan hem of haar. Maar oh wee, zodra je ontdekt dat die ander toch niet helemaal voldoet, of zodra je dat gevoel krijgt van dat jij eigenlijk niet voldoet, dan gaat het vaak fout en soms zelfs heel erg fout.
Ik heb gehoord van mensen die in een psychose zijn geraakt door, na of tijdens een verliefdheid. Mensen die echt zichzelf volledig kwijtgeraakt zijn. Soms pas na jaren je zelf voorbij gelopen te hebben. En dan heeft de ander het uiteraard allemaal gedaan, of je was gewoon nog niet toe aan een relatie, en zo zijn er wel honderden excuses te verzinnen. Maar eigenlijk heb je het gewoon allemaal zelf er naar gemaakt, en daar is uiteraard helemaal niks mis mee.
Het was jouw keuze, bewust of onbewust om zo om te gaan met verliefdheid. Je kan ook beslissen er anders mee om te gaan, zoals ik nu aan het doen ben. Ik heb eerst maar gewoon er laten zijn, en dat ging uiteraard helemaal mis. En daarna ben ik het gaan aankijken wat er nou mis ging en waar en hoe en waarom vooral. Ik heb een innerlijk kind dat zich verlaten voelt, dus iedere neiging van haar om afstand van mij te nemen (omdat ik véél te snel te dichtbij kwam) ziet mijn innerlijk kind weer als verlaten.
Leerzaam hoor, dit alles, kom ik weer een stuk verder mee.
