Bij een natuurlijke groep lijkt het me, dat als mensen die nu nog aan de rand staan van zo'n groep en op willen schuiven naar het centrum waar meer voorrechten gelden, dat zij zich dan zullen aanpassen aan afspraken die lijken te bestaan. En deze dus onderschrijven.Hoeveel betrokkenheid is noodzakelijk voor de uitvoering van het sociaal contract tav de groep die deze 'afspraken' maakt? Hoeveel of welke vorm van betrokkenheid en inzet word er van het individu verwacht. Tot waar rijkt het arument van de burgerlijke ongehoorzaamheid. De algemene stelling is. Zijn de grondslagen van ons systeem nog reeël, kan de massa zich nog scharen achter nieuwe wijn in oude kruiken, waarbij de wijn nauwelijks te zuipen is.
Bij aansluiting aan instituten of werk denk ik dat er een voorafgebeuren is waar die afspraken reeel gemaakt worden.
Als het om de vorm parlementaire democratie gaat denk ik dat de afspraken altijd ambivalent blijven. Dus dat vrijwel iedereen zich het recht voorbehoud om niet deel te nemen, te vinden dat gemaakte afspraken niet door hun persoonlijk gemaakt zijn, dus ook niet voor hen gelden. Dat is de vrije burger.
Alleen het rechtsysteem/orde zou een must moeten zijn. Dit lijkt me iets wat wel afgedwongen mag worden met in achtneming van de trias politica.
Welke wijn is nauwelijks te zuipen? En wat bedoel je met nieuwe wijn in oude kruikten?
