IK

[Jeroen]

Ik erger me weer aan het vele 'je' gepraat hier in dit forum. Alsof 'jij' ooit kan begrijpen hoe 'ik' denk. Ik weet dat ik alleen mezelf ken, de ander ken ik alleen maar door te vergelijken met me-zelf. De ander 'an sich' ken ik dus niet, wat ik erg logisch vind, omdat de ander iemand anders is dan ik. Ik ken me-zelf amper. Wel begrijp ik, hoe dit vergelijken helpt me-zelf te leren kennen. Hier een aantal willekeurige voorbeelden:

"Net als je in boeken over filosofie vaak griekse of latijnse teksten of woorden geplaatst ziet."

"Zou je niet es willen samenvatten in je eigen woorden waar dit over gaat."

"Misschien is het zaak je eens wat in Engels te verdiepen als je hier niet zo goed in bent?"

"Ik dacht dat het je ging om de reactie van de forummers"

"ik dacht dat je weer eens bezig was mensen woorden in de mond te leggen"

"hier komen in ieder geval geen jonge kinderen die je op onheuse wijze laat denken dat je een 'authoriteit' op het gebeid bent"

"Zien jullie in dat deze voorstelling van veiligheid noodzakelijk tot depressie, conservatisme, traditionalisme en melancholie moeten leiden"

"Maar met een waarneming heb je nog geen beeld gevormd en het beeld hoef je niet als 'waar' te valideren."

"en je houdt de ziel daarmee levend"

Mijn vraag bij deze is dus om te reageren volledig vanuit de ik-vorm.
Bij wijze van experiment, om eens te ervaren hoe dit is.

Ga je gang :greins:

[ziznl]

hahaha...mijn reaktie in de ikvorm is als volgt samen te vatten...

ik ben namelijk allergisch voor JOUW "IK-Jeroen-moraal-spelletje" en ik ben nog niet geheel hersteld van de vorige keren en ik erger me dus dood aan dit kinderachtige gedoe.....hahaha....


(hiermee ben ik heel aardig voor je, want door mijn negatieve reaktie geef ik anderen de gelegenheid om misschien tegen mij in te gaan en daarmee wat postiever tegenover dit f...spelletje van jou te staan)

[Jeroen]

Ik voel me onbegrepen.

[ziznl]

Ik voel me onbegrepen.

he ..pst....Jeroen?




Biertje?

Dat ik moet kotsen van dit spelletje van jou laat onverlet dat ik je vaak best een toffe gast vindt.

[Verwijderde gebruiker]

Jouw agressie is geen spel.

[Jeroen]

Ik voel me nog steeds niet begrepen.

[ziznl]

Nou en....?

[Verwijderde gebruiker]

Dan herschrijf ik het als:

Ziznl ergert mij met agressie.

[Jeroen]

Een korte uitleg:

De bedoeling was dat je zou reageren vanuit de ik-vorm, vanuit je-zelf. Dus zonder je te spiegelen aan de ander. Dus alleen maar puur hoe jij je voelt, hoe jij iets ervaart, en niet hoe jij iets ervaart tov iemand anders.

Kennelijk nodigde mijn eerste post juist uit tot het tegenovergestelde.

[Hoya]

Hé wat leuk, ik is weer open.

[ziznl]

Pleur maar weer op slot, wat mij betreft.

Nu het toch open is zal ik ook uitleggen waarom.

Ik vind het afschuwelijk om jezelf te kennen..Dat kan ik niet en daar ben ik niet goed in...Anderen kunnen dat (---> MIJ kennen dus) beter dan ikzelf...Ik kan alleen mezelf voelen en weten wat ik wil..En daar begrijp ik meestal de ballen val, en daarom praat ik er niet over, want dat is toch belachelijk...

:greins:

[Eva Lilith]

IK hou van Ziznl.

[van Rossum]

Wie is ik? Mijn hemel, ga er maar aan staan!
Van Rossum is de naam maar die is eigenlijk niet van mij, mijn vader heette ook al zo.
Toen ik die domper ontdekte heb ik mijn naam ook maar aan mijn kinderen en mijn vrouw gegeven. Ze waren er blij mee maar eigenlijk was het al een afdankertje.
Ik kan al mijn eigenschappen wel opnoemen maar die herken ik ook bij anderen, zeker als die tegenovergesteld zijn en ik iets nodig heb om op af te wentelen.
Mijn lichaam ben ik ook al niet.. Als pensionado raak ik dat trouwens aan de straatstenen niet meer kwijt, het zakt en vertoont uitval maar het functioneert gelukkig nog redelijk.
Dan blijft er over, tja wat blijft er eigenlijk nog over.

[Intangible Radjanamadjo]

Ik ben van mening dat je hier het onmogelijke vraagt Jeroen. Ik denk stiekem dat de meeste mensen (zoals Ziznl bv al aangeeft) er niet zo van houden om echt rekening te moeten houden met hun 'ik' of datgene wat als 'ik' wordt gezien.
Wat dat betreft sluit ik mij aan bij philotuut en van Rossum, die geheel terecht aangeven dat je eerst al je twijfels kan plaatsen bij wat 'IK' uberhaupt is.

En daarbuiten, als er wordt gejij'd.. zie het als een monoloog van die mensen richting henzelf. In plaats van de ik-vorm te gebruiken en vanuit jezelf te schrijven, doe je met de jij-vorm precies het tegenovergestelde. En hoe je het ook went of keert, het is en blijft een vorm van spiegelen. Daar kan geen ik of jij wat aan veranderen.

En om helemaal volledig te zijn, je schrijft in je bericht:

Wel begrijp ik, hoe dit vergelijken helpt me-zelf te leren kennen.

Daar heb ik dus mijn vraagtekens bij. Want wat ik als vergelijken heb leren kennen, geeft mij niet het 'echte beeld van wie ik ben'. Het resultaat is in mijn ogen enkel een geidealiseerd of juist een heel negatief zelfbeeld.

[Verwijderde gebruiker]

Ik denk dat als ik niet in de ik-vorm mee wilde praten, dat ik dan gewoon niet zou posten hier.

[Arjen]

Ik besta(at) niet.

[Verwijderde gebruiker]

Arjen: "Ik besta(at) niet."

Dat is niet wat ik hoop, maar in sommige gesprekken zou het wel makkelijk zijn...

[Jeroen]

Is het dan echt zo moeilijk om een bericht te schrijven over je zelf? Zonder te hoeven refereren aan een ander? Zonder een ander iets in de schoenen te schuiven, om welke reden dan ook?

"dat je eerst al je twijfels kan plaatsen bij wat 'IK' uberhaupt is"

Hier wordt er bijvoorbeeld vanuit gegaan dat ik dat ook kan, dat ik daar aan kan twijfelen. Hoe weet je dat?

Vanuit de IK geschreven:

"dat ik eerst al twijfels plaats bij wat 'IK' uberhaupt is"

Kijk, zo kan het toch ook?

[van Rossum]

Ik is wel heel belangrijk voor me, mijn ik gooit steeds eigen reclame in mijn bus maar ik schijn het niet te kunnen fassen..Het allerbelangrijkste is voor mij ik bij zijn lurven te grijpen om het te kunnen BEgrijpen. Het is toch van de gekken dat ik niet kan omschrijven wat ik is. Ik zit de hele dag met hem opgescheept, ik ken hem beter dan wie ook.
Ik dacht nog ik is misschien wel meervoud, te weten mijn gevoelens maar dat klopt ook al niet want mijn irritaties herken ik alleen door de ander.
Dit schrijvende denk ik ineens, got you, ik is een man, want ik schrijf steeds hij maar helaas dat klopt eigenlijk ook niet.
Zo zegt Jeroen, ik plaats twijfels bij ik, soms ja maar soms helemaal niet dus daarmee kom ik geen steek verder. Ik loop met ik maar dan loop ik weer met een ander etc.

[Eva Lilith]

@ Van Rossum,
Kom maar uit je poppenkast, joh. Dit ligt er wat ál te dik bovenop natuurlijk.
En Jeroen heeft behoorlijk wat verstand van IK hoor! Daar wordt 'ie alom om gewaardeerd.

(Zo, ben ik hier meteen weer on-topic).

[Intangible Radjanamadjo]

Is het dan echt zo moeilijk om een bericht te schrijven over je zelf? Zonder te hoeven refereren aan een ander? Zonder een ander iets in de schoenen te schuiven, om welke reden dan ook?

"dat je eerst al je twijfels kan plaatsen bij wat 'IK' uberhaupt is"

Hier wordt er bijvoorbeeld vanuit gegaan dat ik dat ook kan, dat ik daar aan kan twijfelen. Hoe weet je dat?

Vanuit de IK geschreven:

"dat ik eerst al twijfels plaats bij wat 'IK' uberhaupt is"

Kijk, zo kan het toch ook?

Jij benadert heel veel vanuit de ik, denk ik, en dat doe ik - denk ik - niet zo. Vandaar dat ik niet in je ik-gedachte mee kan gaan.
Ik ben het overigens wel met je eens dat teveel 'je' leidt tot het onredelijk beinvloeden van hoe iemand anders tegen de zaken aankijkt, maar door daar dan maar 'ik' neer te zetten los je m.i. alleen de schijn op, niet de kern van het (mijn ) probleem: ik weet niet wat ik inhoudt

[Jeroen]

Probeer het eens.

Probeer eens te reageren op al deze berichten (hier in dit IK onderwerp) vanuit de IK, zonder te refereren aan de ander. Wat doet het met je? Hoe voel jij je? Hoe bewust ben je? En puur helemaal vanuit je zelf.

Als ik kijk naar het 2-gesprek tussen okke en arjen, zie ik heel veel jij dit en jij dat, maar erg weinig ik dit en ik dat. Ik durf te zweren dat wanneer één van beide zou stoppen met het ge-je en ge-jij, en van-uit-zich-zelf zou beginnen praten, dat het gesprek ineens een stuk vriendelijker wordt.

[Verwijderde gebruiker]

Ik weet het niet zo met dat ge-ik. Ik kan nog steeds een je-post schrijven, maar door er 'ik vind' voor te schrijven, zou het opeens ikseptabel zijn.

Over het ge-je valt me wel op dat we dat gebruiken om verschillende zaken mee aan te duiden; je (men), je (jij), je (ik), je (hij/zij). Als je vervangen kan worden door jij, dan wil ik mijn woorden (... moet je je woorden, wilde ik eerst schrijven) niet ver-ikken. En als ik je of men wil schrijven en het geldt het meestal ook voor mijzelf, zodat ik wij kan schrijven, of jullie als het niet geldt voor mijzelf.

Wat vind jij daarvan? (Ik vraag me af wat jij daarvan vindt?)

[Intangible Radjanamadjo]

Probeer het eens.

Probeer eens te reageren op al deze berichten (hier in dit IK onderwerp) vanuit de IK, zonder te refereren aan de ander. Wat doet het met je? Hoe voel jij je? Hoe bewust ben je? En puur helemaal vanuit je zelf.

Ik vraag me al heel lang af hoe dat nou zit met mijzelf tov mijn omgeving. Ik kan me daar helemaal suf op filosoferen, of er nou enkel ik is of dat er ook nog anderen zijn. En dat heb ik hier op het filosofieforum wat minder, waarschijnlijk omdat ik geen duidelijke fysieke drempel voor me zie. Dat maakt het spelen met het ik-principe allemaal wat vrijer, maar ik verlies er soms ook het doel mee. Ik wil uiteindelijk namelijk gewoon heel erg graag mezelf kennen en daarbij weten wat van die kennis het deeltje 'ik' is.
De vraag die ik hierbij stel is de volgende: is het schrijven vanuit de pure IK-vorm een training voor bewuster met mijn denken omgaan of is het juist een afleiding van de essentie?

Als ik kijk naar het 2-gesprek tussen okke en arjen, zie ik heel veel jij dit en jij dat, maar erg weinig ik dit en ik dat. Ik durf te zweren dat wanneer één van beide zou stoppen met het ge-je en ge-jij, en van-uit-zich-zelf zou beginnen praten, dat het gesprek ineens een stuk vriendelijker wordt.

Daar ben ik het mee eens, maar ja.. wie ben ik?

En om enigzins buiten dit Ik-gebeuren heen te werken, ik schrijf (schreef) met enige regelmaat stukken vanuit wat ik zie als de IK waar jij het over hebt: Stukken van Pieter

[Jeroen]

@Okke: Dat is precies waar ik op doelde.

Zo vaak wordt er JIJ gezegd terwijl er iets anders wordt bedoelt. En daar wordt ik erg vervelend van. "Praat voor je-zelf" zeg ik dan. Als je IK bedoelt, zeg dan IK, en doe niet net alsof ik (jeroen) hetzelfde ben als jij.

Ik schijn erg vaak wij te gebruiken als ik me-zelf sterker wil doen overkomen. IK en JIJ verwisselen doe ik bijna niet meer.

@Radja: Ik ben er ook al een tijd mee aan het worstelen. Ik kwam tot de conclusie: er is een IK en er is De Ander, en samen zijn WE. Welk deel IK is en welk deel De Ander, is niet altijd even duidelijk voor me. Soms denk ik dat De Ander iets doet, waar ik dan op reageer, maar is het juist IK die iets deed en De Ander die reageerde. Ken je dit dilemma?

De training voor mij was om bewust te worden van wanneer ik JIJ gebruikte maar iets anders bedoelde. Daardoor is mij duidelijk geworden wanneer ik bijv WIJ gebruik, en JIJ ipv IK gebruikte ik al niet vaak.

[Kiro]

Zou al dat gepraat in de tweede persoon voortkomen uit ongemak bij praten in de eerste persoon? Zou 'men' (!) dat (onbewust) onprettig en te persoonlijk zijn? Zou 'men' (!) liever niet zoveel willen erkennen bij zichzelf?

Ik.

[Jeroen]

Stel die vragen eens aan je zelf.

[Kiro]

IK denk het wel. Het is gemakkelijker om het algemeen te houden.

[Verwijderde gebruiker]

Ik vind het ook makkelijker om het algemeen te houden. Ik denk dat men het met mij eens is.

[Eva Lilith]

@ Okke, ik niet. Ik vind dat moeilijker.

[Intangible Radjanamadjo]

@Radja: Ik ben er ook al een tijd mee aan het worstelen. Ik kwam tot de conclusie: er is een IK en er is De Ander, en samen zijn WE. Welk deel IK is en welk deel De Ander, is niet altijd even duidelijk voor me. Soms denk ik dat De Ander iets doet, waar ik dan op reageer, maar is het juist IK die iets deed en De Ander die reageerde. Ken je dit dilemma?

Absoluut! Ik heb er ooit al iets over gelezen in de vorm van een boek van de franse filosoof Levinas en die benaderde het wel aardig, maar ook weer veels te abstract. Daar had ik het dagelijks leven verder weinig aan.
Ik herken ook wat je schrijft over wie er nou eigenlijk iets doet. Soms heb ik het idee dat IK mij laat leiden door de Ander, terwijl op andere momenten ik juist de Ander lijk aan te sturen.
Soms denk ik dat het het Ego vs het Hogere zelf is, terwijl ik op andere momenten eerder denk dat IK en de Ander een deel zijn van het gehele spectrum wat de "IK" vormt. Ik probeer altijd zo goed mogelijk beide (Ik + Ander) mee te nemen in mijn overwegingen, maar dat loopt nogal eens spaak.
En wat te denken van een uitspraak die volgens mij in de bovenbalk op het forum staat: "De hel, dat zijn de anderen"
Dat geeft weer een andere kijk op de Ander, maar ik ben het er zelf niet mee eens. Want dan ben ik weer een deel van mezelf aan het ontkennen, is dan altijd mijn gevoel.

De training voor mij was om bewust te worden van wanneer ik JIJ gebruikte maar iets anders bedoelde. Daardoor is mij duidelijk geworden wanneer ik bijv WIJ gebruik, en JIJ ipv IK gebruikte ik al niet vaak.

Ja, dat zijn zaken waar je jezelf aardig voor de gek kunt houden. Ik probeer daar altijd voorzichtig mee om te gaan; ik zeg liever iets niet dan iets te zeggen waar ik zelf niet achter (kan) sta(an).

[Kiro]

Jeroen schreef:
@Radja: Ik ben er ook al een tijd mee aan het worstelen. Ik kwam tot de conclusie: er is een IK en er is De Ander, en samen zijn WE. Welk deel IK is en welk deel De Ander, is niet altijd even duidelijk voor me. Soms denk ik dat De Ander iets doet, waar ik dan op reageer, maar is het juist IK die iets deed en De Ander die reageerde. Ken je dit dilemma?

Absoluut! Ik heb er ooit al iets over gelezen in de vorm van een boek van de franse filosoof Levinas en die benaderde het wel aardig, maar ook weer veels te abstract. Daar had ik het dagelijks leven verder weinig aan.
Ik herken ook wat je schrijft over wie er nou eigenlijk iets doet. Soms heb ik het idee dat IK mij laat leiden door de Ander, terwijl op andere momenten ik juist de Ander lijk aan te sturen.

Dat is de spiegel denk ik, die we allemaal ervaren. In ieder ander ligt iets van onszelf, in die zin dat ze beantwoorden aan iets in ons. Iedere reactie naar de ander of op de ander zegt dus iets over jezelf. Zelfbespiegeling. Dat is wat ik ook een keer aangaf in dat topic over de USS George Bush, dat schip. Het klinkt misschien zweverig, maar de mensen om je heen zou je kunnen beschouwen als subpersoonlijkheden van jezelf.

[ziznl]

@ IR @ Vyumae @ Jeroen

Volgens Fichte en Hegel stelt het ik zowel het ik als de ander. En in die zin hebben jullie helemaal gelijk. Het is dus volgens deze duitse idealisten zo dat 'het ik' een of andere grens omzichheen bouwt of stelt, binnen de grens blijft het ik dan opzichzelf en buiten die grens beschouwd het ik als 'de ander' Maar feitelijk zijn het 2 ikken die zichzelf hebben opgesplitst zodat ze tegenoverelkaar kunnen staan en daardoor aan elkaar kunnen spiegelen.

Daarom vind ik mezelf zien altijd vreemd, ik laat dat het liefst over aan de ander, die kan mij dat gewoon vertellen, terwijl ik ingewikkeld moet doen om me eerst in de door mij gestelde ander moet verplaatsen en dan weer vanuit die andere positie naar ik-op-mezelf moet gaan terugstraren...pff...daar word ik meestal duizelig van.


Uhmm...ohh ja...ik verschuil me nu achter Hegel en Fichte...haha...je mag in dit geval voor die duitse idealisten ook ziznl of ik-opmezelf invullen.

Het wordt dan: Ik begrens mezelf en daarmee creeer ik de ander voor mij. Via de ander voor mij, kan ik mijzelf van buitenaf ervaren. Via mezelf op mezelf ervaar ik mezelf van binnen. Echter als ik mezelf van binnenuit ervaar ben ik meestal met iets anders bezig (doen of denken) waardoor ik mezelf weer helemaal vergeet. En als ik op mezelf met mezelf bezig wil gaan, dan moet ik eerst weer naar buiten om mezelf te zoeken en dan vind ik mezelf pas weer als ik omdraai en reflecteer naar mezelf...pff...ingew"IK"kelde shit dat duitse idealisme...als ik dat boek van Hegel over 6 jaar eindelijk uit heb (ik probeer dat dus echt in het duits te lezen ook nog) dan wil ik dolgraag een topic erover openen.
:greins:

[Kiro]

Volgens Fichte en Hegel stelt het ik zowel het ik als de ander. En in die zin hebben jullie helemaal gelijk. Het is dus volgens deze duitse idealisten zo dat 'het ik' een of andere grens omzichheen bouwt of stelt, binnen de grens blijft het ik dan opzichzelf en buiten die grens beschouwd het ik als 'de ander' Maar feitelijk zijn het 2 ikken die zichzelf hebben opgesplitst zodat ze tegenoverelkaar kunnen staan en daardoor aan elkaar kunnen spiegelen.

Dit riekt naar schizofrenie...
Ik wist niet dat je tweevoudig in enkelvoud kon zijn :greins:

Ik meen het voor mezelf wel te begrijpen, Ziznl, maar als je zo begint...

Het wordt dan: Ik begrens mezelf en daarmee creeer ik de ander voor mij. Via de ander voor mij, kan ik mijzelf van buitenaf ervaren. Via mezelf op mezelf ervaar ik mezelf van binnen. Echter als ik mezelf van binnenuit ervaar ben ik meestal met iets anders bezig (doen of denken) waardoor ik mezelf weer helemaal vergeet. En als ik op mezelf met mezelf bezig wil gaan, dan moet ik eerst weer naar buiten om mezelf te zoeken en dan vind ik mezelf pas weer als ik omdraai en reflecteer naar mezelf...pff...ingew"IK"kelde shit dat duitse idealisme...als ik dat boek van Hegel over 6 jaar eindelijk uit heb (ik probeer dat dus echt in het duits te lezen ook nog) dan wil ik dolgraag een topic erover openen.

...snap ik er even geen jota meer van

Maar dat laatste lijkt me dan geen slecht idee, ziznl. Tot over 6 jaar.

[ziznl]

Dit riekt naar schizofrenie...
Ik wist niet dat je tweevoudig in enkelvoud kon zijn :greins:

Juist...ik ben zo schizofreen als het maar zijn kan, maar nog niet zo erg als sommige psychiaters die elke schizofreen dan weer als mislukte mensen beschouwen.
Ach en misschien hebben ze toch ook wel weer gelijk.......mislukte mensen die prikjes in hun bil moeten hebben.......Maar wie wil er eigenlijk nog MENS zijn vandaag de dag....

Ik meen het voor mezelf wel te begrijpen, Ziznl, maar als je zo begint...

ja...maar dit was ook het gemakkelijke gedeelte...dat ging over het andere...

...snap ik er even geen jota meer van

logisch, want dit gaat over mezelf....ach joh...het is toch vreemd als ik mezelf zou begrijpen...ik snap er ook geen jota van...

Maar dat laatste lijkt me dan geen slecht idee, ziznl. Tot over 6 jaar.

ja he....dacht je zo gemakkelijk van me af te zijn? ......ik zal je voor die tijd ook wel komen lastig vallen hoor!

[Kiro]

Juist...ik ben zo schizofreen als het maar zijn kan, maar nog niet zo erg als sommige psychiaters die elke schizofreen dan weer als mislukte mensen beschouwen.

Dat zegt weer iets over die psychiaters als zodanig. Misschien wel een ontkenning van zelfreflexie.

Maar wie wil er eigenlijk nog MENS zijn vandaag de dag....

Nu mag ik doorgaans graag anders doen dan de anderen, maar wat dit betreft: IK wel. Dat relativeer ik dan weer aan die anderen. Die ander is mens, dus moet ik het ook zijn

logisch, want dit gaat over mezelf....ach joh...het is toch vreemd als ik mezelf zou begrijpen...ik snap er ook geen jota van...

Dat komt er dus op neer dat ik jou niet snap. Wat zou dat over mezelf zeggen... ? Dat ik weiger mezelf niet te begrijpen?

ja he....dacht je zo gemakkelijk van me af te zijn? ......ik zal je voor die tijd ook wel komen lastig vallen hoor!

[yopi]

De ervaring dat het ik zichzelf stelt is een van de makkelijkste dagelijkse ervaringen die iedereen bij zichzelf kan vaststellen.
Wat er daarna komt - als je er over na gaat denken - dat maakt het moeilijk. Ik denk dat zowel Hegel als Fichte het tegendeel zijn in hun denken van abstract. Alleen de taal is abstract.

De grens tussen ik en het andere (of de ander/Ander) is arbitrair en ergens in de puberteit getrokken. Voor de rest gebeurt het 100 maal per dag. Anders zou je geen stap kunnen verzetten of ook maar 1 gedachte op een rij kunnen krijgen

[Eva Lilith]

Vyumae schreef aan Ziz:

Ik meen het voor mezelf wel te begrijpen, Ziznl, maar als je zo begint...
Quote:
Het wordt dan: Ik begrens mezelf en daarmee creeer ik de ander voor mij. Via de ander voor mij, kan ik mijzelf van buitenaf ervaren. Via mezelf op mezelf ervaar ik mezelf van binnen. Echter als ik mezelf van binnenuit ervaar ben ik meestal met iets anders bezig (doen of denken) waardoor ik mezelf weer helemaal vergeet. En als ik op mezelf met mezelf bezig wil gaan, dan moet ik eerst weer naar buiten om mezelf te zoeken en dan vind ik mezelf pas weer als ik omdraai en reflecteer naar mezelf...pff...ingew"IK"kelde shit dat duitse idealisme...als ik dat boek van Hegel over 6 jaar eindelijk uit heb (ik probeer dat dus echt in het duits te lezen ook nog) dan wil ik dolgraag een topic erover openen.

...snap ik er even geen jota meer van

Wat grappig. IK begrijp van een heleboel dingen helemaal geen jota! Maar dit stukje begrijp ik nu juist weer prima. Dat komt omdat het (IK-)beelden oproept die ik herken en die zo zijn. Mooi verwoord! (voor IK, tenminste).

[yopi]

Ik begrijp het ook en vind het zeer grappig verwoord ..

Als je aan de slag gaat met iets wat je de hele dag doet kun je het niet meer doen, dus moet je er niet over denken. Tenzij je dat boekje uit wilt krijgen.

Edit: Een punt is dat dit proces qua tijd en omvang door Hegel uitgewerkt wordt op allerlei nivo's en allerlei schalen.
logica, bewustzijn en geschiedenis ..
per seconde tot aan eonen (evolutie en geschiedenis)
Alleen de hoofdstuk- en paragraafindeling is al een dialectiek op zich. Vergelijkbaar met Kant's opbouw van zijn kritieken.
Ik vind dat niet meer grappig, maar ook weer wel.
Zeker als alle kennis, gevoelens en historie er ook nog in gepropt moeten worden.
Een niet alfabetische, maar systematische encyclopedie.

[Jeroen]

En zo gaat het van IK razendsnel weer terug naar JE en zelfs naar ALLEMAAL en IEDEREEN (hoe weet je dat, heb je IEDEREEN gesproken???) en weer terug naar het ge-JE:

Iedere reactie naar de ander of op de ander zegt dus iets over jezelf. Zelfbespiegeling ... Het klinkt misschien zweverig, maar de mensen om je heen zou je kunnen beschouwen als subpersoonlijkheden van jezelf.

Dat is de spiegel denk ik, die we allemaal ervaren.

De ervaring dat het ik zichzelf stelt is een van de makkelijkste dagelijkse ervaringen die iedereen bij zichzelf kan vaststellen.

Wat er daarna komt - als je er over na gaat denken - dat maakt het moeilijk ... Anders zou je geen stap kunnen verzetten of ook maar 1 gedachte op een rij kunnen krijgen

Lastig heh

[ziznl]

Wat grappig. IK begrijp van een heleboel dingen helemaal geen jota! Maar dit stukje begrijp ik nu juist weer prima. Dat komt omdat het (IK-)beelden oproept die ik herken en die zo zijn. Mooi verwoord! (voor IK, tenminste).

Ja, nu jij het zo begrijpt, begrijp ik het plotseling ook weer!
Dat komt omdat jij voor mij een van die anderen kan zijn.


***EDITUM****

Euhh...
Dat komt omdat IK vind, dat jij voor mij-zelf de ander kan zijn, die ik voor me-zelf gesteld heb om mezelf te kunnen zien en begrijpen...yeah

[Eva Lilith]

Met die gitaarspelertjes erbij had je bijna elke zin neer kunnen zetten, want dat zijn mijn lieverdjes.....

Maar inderdaad, jouw IK heeft dat goed gesteld over IK-mij.
En andersom ook, dus van IK-mij, tot jouw IK.
Ongeveer.

[yopi]

O ik mij mijn god ik weet dat ik puin moet ruimen
maar zet ons de tenten op
O ik mijn god ik weet dat ik dit bloed moet drinken
maar spreid mij de liefde uit
O ik mij mijn god ik weet dat mij altijd de beker zal staan
maar sla mij het licht in de wanden
O ik mijn god ik weet dat ik mij zelf het eenzaam mijn graf zal zijn
maar zeg mij de plaats waar ik dood zal gaan
O ik god ik weet dat ik sterven zal
maar bouw mij het sterfhuis der liefde
O ik weet dat ik mij de zon zal dragen
maar wees mij o god mij het water
O god ik weet dat ik mij zelf deze aarde genade moet zijn
maar zet mij mijn schoot om het licht
O god ik weet dat ik mij zelf wel de liefde zal zijn
maar wees mij o god mij de wegen
Ik weet dat ik mij zelf de wacht om het einde zal zijn
maar laat mij o god de baar van de liefde zijn.
Ik weet dat ik... maar zing mij de roede
Ik weet dat ik... maar zing ons het zwaard
Ik weet dat ik... maar zend ons de teder, de ceder en de hijg
vol van LIEFDE O LIEFSTEN GELIEFDE.

Uit het boek Ik van Bert Schierbeek

[Jeroen]

Zegt mij niet zo veel.

[yopi]

Zegt mij niet zo veel.

Wat zeg je?

[Jeroen]

Ik weet niet wat je zegt.

Ik weet wel wat het mij zegt. En dat is niet zo veel.