Economie en groeimogelijkheden?

[Intangible Radjanamadjo]

Een vaak gehoord idee is dat concurrentie voor ontwikkeling zorgt. Maar is er ooit gekeken naar wat voor ontwikkeling dit inhoudt? De ontwikkeling is er namelijk één gedreven door een zucht naar ambitie, eerzucht en winstbejag. Als jij een uniek product ontwikkelt, kun je het aanbod creëren en domineren en daarmee veel geld verdienen. Kijk alleen al naar de patenten; ideeën zijn tegenwoordig goud geld waard. En het patentenbureau neemt haar deel. Nou is er echter iets vreemds aan de hand. Want door concurrentie wordt sluwheid, bedrog en argwaan gestimuleerd. In plaats van de ideale situatie waarin iedereen samenwerkt voor de ‘common good’, worden er nu onnodig veel middelen verbruikt om de concurrentie maar voor te blijven en vooral maar door te kunnen blijven groeien als bedrijf en een groeiende winst te kunnen presenteren aan diegenen die mee mogen profiteren van jouw ideeën – de aandeelhouders.

Als ik echter kijk naar de wereld, dan zie ik 1 mensheid die langs elkaar heenwerkt. Eigenwijs zijn we telkens weer bezig om elkaars wiel uit te vinden, 1 spaak te veranderen en het vervolgens te presenteren als het meest unieke, beste product ooit op de markt gebracht. En volgend jaar komt versie 2.0 van hetzelfde product uit, met hetzelfde verkooppraatje. Al met al is het dus nog maar vaak de vraag of een product uberhaupt verbeterd is

Wat is ontwikkeling en groei? Is het niet het streven van het collectief naar een hogere staat en een verbetering van de huidige situatie? Vreemd genoeg is dat tegenwoordig niet meer het geval, maar ik vermoed dat dit komt omdat we niet meer kiezen voor een convergente* evolutie. In plaats daarvan kiezen we voor een divergente* evolutie, waardoor heel veel middelen onnodig verbruikt worden. Aangezien een concurrent vaak dezelfde middelen tot zijn beschikking heeft, wordt een product dus eigenlijk minimaal 2 keer gecreëerd met 2 keer zoveel grondstoffen als eigenlijk nodig was.

Waarom kunnen we eigenlijk niet gewoon accepteren dat we geen concurrentie nodig hebben?

* convergent betekent in dit geval: samenwerken voor 1 idee - naar elkaar toe bewegen
* divergent betekent in dit geval: langs elkaar heen werken - van elkaar weg bewegen

[Sardonic]

Dit is een onderdeel van de individualisatie. Een evolutionair proces dat ons op weg helpt betere scheppers te worden. Individuele verantwoordelijkheid leren in de keuzes die ieder voor zich maakt.

"we're slowly becoming gods, so we better get good at it"

[Ivo]

Waarom kunnen we eigenlijk niet gewoon accepteren dat we geen concurrentie nodig hebben?

Omdat er altijd mensen zullen zijn die nog willen concurreren en kunnen vervallen in misbruik? Om ervoor te zorgen dat alles samenwerkt moet dat bewustzijn er bij genoeg mensen zijn, zodat de klappen van elementen die tegenwerken kunnen worden opgevangen. Als dat niet lukt stort alles in een. Wellcht zijn we er nog niet aan toe.

[Hoya]

Als dit nu mannenlogica is ben ik toch blij een vrouw te zijn.

Vanmiddag kocht ik een ‘carry bicycle basket’, een fietsmand van plastic groen gras met allemaal leuke motiefjes en nu komt het: als je hem omdraait kun je hem als tafeltje gebruiken. Ik kan natuurlijk heel goed zonder maar ik houd van shoppen en mijn verlangen zwol zodanig op dat ik hem niet kon weerstaan. En blij dat ik er mee ben!
Ik begon meteen te fantaseren wat ik er nog meer mee kon. Ik kan hem ook aan mijn tuinhekje hangen als brievenbus. Ik kon in de gaatjes plastic bloemetje stoppen dan heb ik een crea bloemstuk voor in de gang. In mijn keuken zou hij het ook leuk doen met groenten.

Van concurrentie wordt je creatief en opgewonden.
Van convergentie dogmatisch en koud.



Wat is ontwikkeling en groei?

Onwikkeling is voortgang. Wat de ene keer betekent dat je het op zijn beloop laat (gisteren verliep het hele economisch proces zonder mij) of dat je er juist beweging in brengt (mijn fietsmand oa )
Ga me maar niet vertellen dat het een retorische vraag was want dan maak je je een beetje schuldig aan overbodige divergentie.

Misschien zeggen jullie dit wel om de discussie wat op te zwepen en er ‘lange draden’ mee te maken.

[Intangible Radjanamadjo]

Individuele verantwoordelijkheid leren in de keuzes die ieder voor zich maakt.

Daar ben ik het mee eens. Echter denk ik dat in het huidige individualiseringsproces de nadruk vooral is komen te liggen op individueel en is men de verantwoordelijkheid een beetje uit het zicht verloren. En dan heeft individualisering weinig zin, net zoals collectiviteit weinig zin heeft als er niet ook ruimte is voor het individu. Al met al denk ik dat we er goed aan zullen doen om een wat gezondere balans tussen collectief en individueel te creëren, ook met betrekking tot bv de economie en ons milieu (leefomgeving). Daarom ben ik tot nu toe voorzichtig in het bewonderen van het hele individualiseringsproces..

Wellcht zijn we er nog niet aan toe.

Wellicht heb je gelijk, maar ik denk vaak dat we het wel aankunnen.. time will tell.. Een beetje optimisme is geen mens vreemd.

Van concurrentie wordt je creatief en opgewonden.
Van convergentie dogmatisch en koud.

Dat betwijfel ik dus Of niet echt, ik denk dat we de concurrentie niet nodig hebben om creatief en opgewonden te zijn. In plaats daarvan zouden we de samenwerking als een spel kunnen benaderen en daarin de creatieve elementen proberen te herkennen en belichten.
Ik denk zelf niet dat je dogmatisch en koud hoeft te worden van convergentie, zolang - zoals ik in de reactie aan sardonic ook al schrijf - je je niet enkel focust op de groep of enkel op jezelf; juist de wisselwerking tussen jezelf (creatief en individueel) en de groep (samenwerken voor het grotere goed) levert in mijn opinie de meeste groei en ontwikkeling op..

maar wellicht sta ik daar alleen in

[yopi]

Het begin van het individualiseringsproces was losmaken van authoriteit, dogmatisme, hiërarchie, groepsdwang.
Dat was goed toch?
Dat het nu ontspoort is een algemene wet naar mijn idee van jonge goede ontwikkelingen die op den duur in een soort tegendeel verkeren.
Tijd voor een nieuwe goede ontwikkeling:
Misschien samenwerking van individuen of zo?

Ik zie in de reorganisatiehypes in mijn eigen werk en elders ook steeds een afwisseling: Dan weer de nadruk op samenwerking, dan weer de nadruk op concurrentie. Helaas wel altijd met het doel de 'moordende' concurrentie te verslaan.

[Eva Lilith]

Radja schreef:

Of niet echt, ik denk dat we de concurrentie niet nodig hebben om creatief en opgewonden te zijn.

Ik denk 't ook niet. Zelf ben ik tamelijk creatief en opgewonden, maar doe nauwelijks aan concurrentie en ervaar dat ook meestal niet als zodanig.
Concurrentie kan juist ook het gif in ons naar boven doen borrelen wat de creativiteit vaak niet ten goede komt (hoewel sommigen daar waarschijnlijk anders over denken, in de trant van; dan word je juist 'scherp' enzo...) en de opwinding verandert in een afmattend iets. Ik denk niet dat we meteen dood gaan van wat concurrentie af en toe, maar nodig is het zeker niet.

Bovendien: Uiteindelijk valt er natuurlijk NIETS te concurreren.


@ Yopi, je onderschrift vind ik wel leuk in dit verband.