Filosofieforum.nl

Zang over liefde komt uit de bron van waaruit we ontstaan en derhalve ook zijn, het is als een lokroep die ons laat denken en het brengt ons in vervoering op het gepaste moment. Initieel zoeken we de liefde objectmatig middels vriend en partner en dat willen we bezingen. In die vriend of partner zien we die liefde en dat resulteert in verliefdheid die ons nogal eens van slag kan brengen. Wanneer we echter naar binnen kijken zien we dat we zelf die liefde zijn, zo ook de zogenaamde niemand die het zingt. Wanneer er daadwerkelijk bewustwording is kan muziek een heel andere betekenis krijgen en stoten we ons misschien voor de kop dat we de boodschap niet eerder hoorden op de manier zoals ze gebracht wordt. Vandaar ook dat muziek ons zo kan raken, zoals je zelf ook wel weet. Jij en ik zijn als zuivere manifestaties van het lied dat zichzelf zingt en bezingt, in en uit zichzelf en dat om zichzelf te hervinden middels het spel dat we leven noemen. Woorden kunnen het niet omschrijven.

Wel grappig; een alternatief op het bekende verhaal. Jammer dat de bronnen niet genoemd worden en dat de conclusie onjuist is (junk-dna en dat we slechts 10 procent van onze hersenen zouden gebruiken en dat we dus de god in onszelf negeren).

Ik hou wel van verhaaltjes en Bram Vermeulen is een welbespraakt verteller en theatermaker.

okke schreef:Wel grappig; een alternatief op het bekende verhaal. Jammer dat de bronnen niet genoemd

Nou, als je goed gekeken en geluisterd hebt, komen er verschillende boektitels en schrijvers voorbij hoor...

b.v. "De Twaalfde Planeet" van Zecharia Sitchin...

Ja, die wel. Waar ik mij aan stoorde is dat de teksten uit de Tenach en uit de boeken van het Nieuwe Testament weerlegd, aangevuld en bevestigd worden door teksten uit kleitabletten, die verder niet gespecificeerd zijn.

Het betreft de Soemerische kleitabletten. En daar heeft Zecharia Sitchin zijn boek(en) op gebaseerd naar jaren bestuderen van deze tabletten, naar het schijnt...

wikipedia.nl schreef:Er zijn tegenwoordig mensen die geloven in de mythe van de Annunaki, afkomstig van de planeet Nibiru. Deze mensen zien deze mythe als een alternatief Bijbelverhaal.

Ik heb er iets over gevonden. Had er nog nooit van gehoord en neem het allemaal met een korrel zout.

http://www.skepsis.nl/nibiru.html

MIS schreef:Zang over liefde komt uit de bron van waaruit we ontstaan en derhalve ook zijn, het is als een lokroep die ons laat denken en het brengt ons in vervoering op het gepaste moment. Initieel zoeken we de liefde objectmatig middels vriend en partner en dat willen we bezingen. In die vriend of partner zien we die liefde en dat resulteert in verliefdheid die ons nogal eens van slag kan brengen. Wanneer we echter naar binnen kijken zien we dat we zelf die liefde zijn, zo ook de zogenaamde niemand die het zingt. Wanneer er daadwerkelijk bewustwording is kan muziek een heel andere betekenis krijgen en stoten we ons misschien voor de kop dat we de boodschap niet eerder hoorden op de manier zoals ze gebracht wordt. Vandaar ook dat muziek ons zo kan raken, zoals je zelf ook wel weet. Jij en ik zijn als zuivere manifestaties van het lied dat zichzelf zingt en bezingt, in en uit zichzelf en dat om zichzelf te hervinden middels het spel dat we leven noemen. Woorden kunnen het niet omschrijven.

Mooi gezegd MIS!
Inderdaad, de ware liefde heeft in zich iets uiterst egoistisch, maar louter om het gevoel te kunnen geven en ons in staat stelt niet alleen te nemen. Wat zouden we ooit kunnen geven als we niets zouden nemen? Alles! En toch geven we dan niets.. Liefde is en blijft een mooie paradox die alleen te doorgronden valt met ons hart!