Eddie: "De dood wacht ons."

[Eva Lilith]

EDDIE: 'DE DOOD WACHT ONS'

Een interview met een terdoodveroordeelde.


Huntsville, Texas, 1998. In het Texaanse niemandsland, een eind ten zuiden van de stad Houston, ligt het witte complex 'Ellis Unit' te blakeren in de woestijnzon. Uitkijktorens, hekken, prikkeldraad en gewapende officieren in uniformen houden de wacht. Binnen bevinden zich honderden mannen, waarvan het grootste gedeelte Afro-Amerikaans of Latino is; moordenaars, psychopaten, verkrachters en ongetwijfeld enkele onschuldigen. Het zijn de dodencellen van Huntsville. Al deze mannen wachten op het moment waarop zij geëxecuteerd zullen worden door middel van dodelijke injecties.


Recht en onrecht.
Eén van die mannen is Eddie J. Johnson, 48 jaar, zwart en sinds negen jaar in de dodencel. "Alles is hier onzeker," schreef hij me ooit, "er is pas zekerheid wanneer de naald eenmaal in je arm verdwijnt en geen minuut eerder."
Eddie en ik kennen elkaar sinds een aantal jaren via correspondentie. Toen ik hem vroeg of hij mee wilde werken aan dit interview, stemde hij meteen toe. Hij is veroordeeld voor de moorden op een man, een vrouw en een tienjarig kind. Eddie zelf blijft verklaren dat hij de moorden niet gepleegd heeft. Met de eventuele schuldvraag wil ik me in dit artikel echter niet bezighouden. Feit daarbij is ook: Ik weet ’t niet.
Ook is het artikel niet bedoeld ter bevrediging van de sensatiezucht of wat dan ook, waarbij ik hoop dat het me lukt ook maar een vermoeden van een dergelijke toon buiten deze tekst te houden. Wat ik hoop is dat het bij sommigen vragen of ideeën zal oproepen omtrent leven en dood, macht en onmacht, recht en onrecht, straf, menselijkheid en onmenselijkheid, hoop en wanhoop, overleven, beslissen over andersmans leven en welke straf nu eigenlijk erger is; de doodstraf of het wachten erop.


Geschokt en vol ongeloof.
* Kun je in het kort iets vertellen over je kindertijd?
Eddie: We waren thuis met zes kinderen; vier jongens en twee meisjes. Ik was de één na oudste. Mijn vader werkte af en toe ergens in loondienst, maar hij verdiende zo weinig dat dat eigenlijk al op ging aan zijn eigen middageten. Mijn moeder moest in de huishouding gaan werken om voor eten voor ons te zorgen, maar vaak gingen we met rammelende magen naar bed. Het speelgoed dat we hadden, kreeg mijn moeder van blanke vrouwen bij wie ze werkte. Ik herinner me een elektrische trein waar we helemaal gek van waren. Met het gezin deden we nooit iets, behalve naar de kerk gaan. Mijn vader was een maniak. Als klein jongetje zag ik hoe hij mijn moeder bewerkte met een scheermes en haar neus brak. Ik zie nog de blik in de ogen van de verpleegster in het ziekenhuis toe ze hoorde dat mijn vader dat gedaan had. Geschokt en vol ongeloof. Als de publieke opinie, omtrent het mishandelen van vrouwen en kinderen, in die tijd geweest was zoals die nu is, zat mijn vader achter de tralies, en niet ik.

Iemand moet 'het gedaan hebben'.
* En de rest van je leven, voordat je gearresteerd werd?
Eddie: Op een gegeven moment liep mijn moeder weg. Ik vertrok een maand of drie daarna. Ik was toen vijftien. Mijn vader moet een of andere ziekte in zijn hoofd gehad hebben. Tenminste, terugkijkend op de gebeurtenissen, hoop ik dat dat zo is. Dan zou het een soort rechtvaardiging hebben. Hij spuugde ons in het gezicht en we moesten zijn spuug opdrinken. We moesten van hem zo stil zitten als stenen beelden en toch werd hij dan woedend op ons. Ik had de afdrukken van zijn handen en voeten op mijn vel staan. Maar goed, toen ik weggelopen was, nam een blanke familie me in huis. Dat was aanvankelijk goed geregeld daar, want ik had een eigen ingang, eigen kleren en toegang tot hun koelkast. Maar de moeder-zoon-relatie die ik had met de vrouw des huizes, begon al snel een sexueel tintje te krijgen. Ze werd woedend toen ik een vriendinnetje van mijn eigen leeftijd kreeg en ze zei dat ik moest kiezen tussen haar en dat vriendinnetje. Ik koos het vriendinnetje en toen moest ik vertrekken. Ik heb jarenlang op straat rondgezworven, van de ene stad naar de andere, met het ene meisje na het andere. Dronken. Stoned. Af en toe kreeg ik met de politie te maken vanwege kleine misdrijven. Toen ik 21 was trouwde ik met Maria, een prachtige Mexicaanse. Maar de ellende begon pas goed toen ik opgepakt werd wegens verboden wapenbezit en andere ongeregeldheden. Ik heb toen een jaar of drie gezeten. Nadat ik in 1977 vrij kwam ontmoette ik mijn tweede vrouw. We zijn gescheiden toen ik twee jaar hier in de dodencel zat.

* Kun je iets vertellen over je arrestatie?
Eddie: Ik woonde in een caravan op een soort woonwagenkamp en had een baan als monteur daar in de buurt. Op een bepaald moment werden dus die drie lijken gevonden. Ik kende die mensen. De man was een collega van me en onze verstandhouding was nogal wisselend. Het is een ontzettend ingewikkeld verhaal, maar ik werd in ieder geval opgepakt als vermeende moordenaar. Allerlei zogenaamd bewijsmateriaal wees in mijn richting, terwijl bewijzen die mijn onschuld kunnen aantonen, niet voldoende of helemaal niet zijn onderzocht. Maar ja, iemand moet 'het gedaan hebben' en de keuze viel op mij. De jury besloot dat ik schuldig was.


Kerel, denk na!
* Je schrijft me vaak dat je huidskleur heeft meegespeeld bij de veroordeling. Hoe zie je dat?
Eddie: Dat is zo duidelijk als de hel. Racisme is overal. Het is als kanker doorgedrongen in ons juridische systeem. In Amerika is ongeveer 30% van de mensen zwart. In de gevangenissen is echter 80% zwart. Dat is volkomen buiten proportie. Ik ben berecht en veroordeeld door een blanke rechter, blanke aanklagers en een jury die alleen uit blanken bestond. Zwarten worden gebruikt als zondebokken om de problemen en de missers van de zogenaamde 'American Dream' op af te schuiven. Ik ben het voorbeeld van zo’n ‘misser’. Politici hebben ons, Afro-Amerikanen, nodig om de publieke opinie gunstig voor henzelf te maken. 'Kies mij!' roepen ze, 'Kies mij, want ik zal jullie verlossen van het zwarte uitschot dat alle problemen veroorzaakt. Kies mij!' In mijn zaak ging het in de media vooral over het tienjarige kind dat ik gedood zou hebben. Dat vreten de mensen. Een zwarte heeft het gedaan...
Als je geen geld hebt om een advocaat in te huren, zoals ik, krijg je er door de staat een toegewezen. Bij mij was dat iemand die net zijn rechtenstudie af had en nog nooit met een moordzaak te maken had gehad, laat staan met een doodstraf-zaak. Toen ik steeds maar niets hoorde van dat advocaatje, belde ik hem maar eens op. Hij zei: 'Maak je maar geen zorgen hoor. Ik heb net een boek gekocht en daarin staat alles wat we moeten doen!' Een BOEK! Het gaat om mijn leven en hij gaat een boek kopen! Ik zei: 'Kerel, denk na! De witten gaan me vermoorden!'


Sinds drie dagen in het 'dodenhuis'.
* Hoe vaak is je executie concreet aan de orde geweest?
Eddie: Dat is natuurlijk elk moment van de dag heel concreet aan de orde. Er is in de jaren dat ik hier ben vijf keer een executiedatum gepland maar het werd elke keer uitgesteld. Bij sommige processen had ik helemaal geen advocaat. Eén keer werd de executie een dag van tevoren pas uitgesteld. Ik zat toen al sinds drie dagen in het 'dodenhuis', in de speciale cel voor iemand die geëxecuteerd gaat worden. Ze kijken dan elk half uur door het raampje en noteren alles; wat je eet, wat je niet eet, wat je doet, of je op de plee zit, hoe je eruit ziet enzovoort. Daar werd ik helemaal gek van. Opeens haalden ze me er weer uit en brachten me terug naar mijn eigen cel. Ik bleek ineens weer een advocaat te hebben, waar ik zelf niets van wist. Wat je dan voelt? Verwarring... Kwelling... Ik weet 't niet. Ik weet niets.

* En nu?
Eddie: Nu heb ik geen executiedatum. Ze zijn hier in Texas met de wetten rond de doodstraf bezig. Daarom is op het ogenblik het plannen van executies opgeschort. Maar dat zegt niets. Er kan van alles gebeuren. Ik kan niet meer in beroep. Sinds een paar maanden heb ik een goede advocaat, die wordt betaald door een correspondentievriendin van me in Zwitserland. Die man heeft ervaring met zaken als de mijne. Dus ik heb een beetje hoop. We doen er alles aan om de zaak heropend te krijgen.


Dan kan de hel losbreken.
* Hoe ziet je leven eruit? Wat doe je heel de dag?
Eddie: Doen? Je bent naïef, jij schattig West-Europees blank meisje met opleiding. Van maandag tot vrijdag mogen we drie uur per dag de cel uit om te recreëren. Het tijdstip waarop kan variëren. Ik ga nooit erg vroeg. 's-Ochtend om zes uur hoef ik al die kerels niet te zien. Voordat we daadwerkelijk gaan recreëren is er een hele procedure van naakt gefouilleerd worden. Je moet dan in je blote reet allerlei houdingen aannemen en ze kijken overal op en in je lichaam, van je vingertoppen tot onder je voeten. Dat onderga ik na al die tijd op de 'automatische piloot'. Binnen is een recreatieruimte en als we geluk hebben, kunnen we daar een dominospel, scrable of schaakspel bemachtigen dat compleet is. Ik hou van schaken. Ik schaak veel. We kunnen ook naar buiten, naar een soort metalen kooi. Daar spelen we volleybal of basketbal. We recreëren in kleine groepjes tegelijk, anders kan de hel losbreken natuurlijk. Als we door de gangen met cellen geleid worden, zijn we geboeid en voor de tralies van de cellen zijn metalen schermen neergelaten om te voorkomen dat andere gevangenen je gaan bekogelen met van alles of naar je gaan graaien. Verder ben ik in mijn cel bezig met het schrijven van een boek over mijn leven en mijn zaak. Ik schrijf veel brieven of studeer in juridische boeken. We hebben geen eigen TV, maar de gangkant van alle cellen bestaat uit tralies en in de gang hangt een aantal TV's aan de muur. Elke avond wordt er gestemd naar welke programma's er gekeken wordt. Daar is natuurlijk meestal ruzie over en dan breekt de pleuris uit. Zelf kijk ik het liefst naar het nieuws, CNN, een goede film of een basketbalwedstrijd van mijn favorieten, de Chicago Bulls en de Chicago Bears.


De enige symbolen van hoop.
* Je zit dus zo'n 21 uur per dag in je cel. Hoe ziet je cel eruit?
Eddie: Nogal een zootje! Zoals ik al zei zijn de cellen aan de gangkant open. Nou ja 'open', er zitten alleen tralies voor. Een cel is ongeveer drie meter lang en één meter zeventig breed. Op dit moment zit ik te typen met jouw brief bovenop de typemachine. De typemachine staat op een metalen doos waarin ik jurisiche documenten bewaar, want we hebben geen tafel of stoel. Aan de muren hangen foto's van correspondentievrienden en -vriendinnen, kaarten en een kalender. Er is natuurlijk een bed. Dan is er een kale, witte pleepot. Ze zijn net nieuw WC-papier aan het uitdelen dus er komt nu een rol onder de tralies door rollen. Verder is er nog een wasbak met een bekertje en m'n tandeborstel enzo. Ik heb het geluk dat ik een ventilator te pakken heb gekregen, want het is hier smorend heet. Onlangs kwam er iemand om mijn cel opnieuw wit te verven. Ik wilde dat zelf doen maar dat mocht niet. Die man rukte heel ruw een foto die jij me gestuurd had en een paar kaarten van de muur. Ik werd woedend en kon me niet beheersen hem bij zijn kraag te grijpen. Moest ik twee weken de isoleer in. Ze snappen niet dat die dingen de enige lichtpuntjes zijn, de enige symbolen van hoop. Of misschien snappen ze dat juist wel…


Ieder voor zich.
* Is er eigenlijk wel enige privacy, ooit?
Eddie: Ha! Jij blijft maar naïef hè… Er is hier geen privacy mogelijk. Bewakers of ander personeel dat door de gang loopt, kan alles zien wat je doet, of je nu op de pot zit of op bed ligt. Ik herinner me dat er op een dag een vrouwelijke verpleegkundige de ronde deed, onder begeleiding van een bewaker natuurlijk. Ze kwamen bij mijn cel toen ik net op de WC zat, bleven staan kijken en vroegen doodleuk of ik nog medische hulp nodig had. Afschuwelijk. Dat was het meest vernederende moment dat ik me herinner! Je deken voor de tralies hangen is verboden, daar staan strenge straffen op. Masturberen is ook verboden. Iedereen doet het natuurlijk, maar als ze je betrappen heb je een probleem. Dan slingeren ze je op rapport en volgen er vervelende maatregelen. Niet alleen het personeel kan je zien. Er hangen in de gang, tegenover de cellen, soort spiegelende panelen, zodat ook de gevangenen aan weerszijden van je cel, jou kunnen zien. Alle in- en uitgaande post wordt uiteraard nagekeken, of er geen ongeoorloofde zaken inzitten. Steekproefsgewijs lezen ze brieven. Het is dus te hopen dat dit manuscript veilig de postkamer passeert.

* Hoe is de sfeer onder de gevangenen?
Eddie: Beroerd. Ik doe niet zo vaak meer mee met basketballen of volleyballen want dat lijkt vaak meer op vechten. Sommige lui kunnen het niet accepteren als ze verliezen, of grijpen het spel aan om anderen lichamelijk iets aan te doen. De stemming is altijd gespannen en geladen. Je moet enorm uitkijken. Ook met wat je zegt en tegen wie. Sommige jongens verraden elkaar om bij bewakers in een goed blaadje te komen. Je moet altijd op je hoede zijn. Je kunt op een onbewaakt moment naar je keel gevlogen worden of ze proberen je sexueel te pakken. Door de open tralies kun je ook alles van elkaar horen. Afgelopen nacht bijvoorbeeld waren er twee mede-gevangen de hele nacht aan het schreeuwen en vloeken en tegen de tralies aan het rammen. Een ramp is dat. Je doet geen oog dicht. Het is een sfeer van voortdurend alert zijn, gekonkel en verraad. Het is ieder voor zich.


'You can call me daddy'.
* En de bewakers?
Eddie: Ze houden er niet van als je ze 'bewaker' noemt. In mijn gang noemen de meesten hen 'officer', maar ze willen eigenlijk 'baas' genoemd worden. Ja dáág! Mij als Afro-Amerikaan doet dat teveel denken aan de slaventijd op de plantages. Ze willen dat je 'baas' zegt omdat dat betekent dat ze beter of meer zijn dan jij. Het zegt zoiets als; mijn poep stinkt niet en de jouwe wel. Natuurlijk is de ene bewaker de andere niet. Maar er zijn veel problemen tussen gevangenen en bewakers. Sommige bewakers maken heel duidelijk misbruik van hun machtspositie. Veel van hen hebben racistische ideeën. Voor het minste of geringste 'vergrijp' - zwart zijn bijvoorbeeld -kun je doelwit van pesterijen worden. Dan laten ze je niet recreëren of pikken je ventilator in op een dag dat het 45 graden is. Soms hoor je bewakers onderling converseren over de afmetingen van de pik van een gevangene, wie er volgens hen homosexueel zijn en wie ze binnenkort eens zullen betrappen op masturberen. Een bewaker probeerde mij te vernederen door me twee keer te fouilleren voor het recreëren. Over de eerste keer had hij 'per ongeluk' niets genoteerd, dus moest het nog een keer. Dat hield in; nóg een keer kleren uit, nóg een keer voorover buigen en je billen uit elkaar doen. Vreselijk. De dag daarna dacht ik; ik ben hem voor. Dus voordat hij iets kon zeggen tilde ik mijn geslachtsdelen op zodat hij daaronder kon kijken. Ik kreeg meteen een rapport omdat ik hem 'sexueel had bejegend'. Een andere keer riep ik een bewaker, maar ik gebruikte per ongeluk de naam van zijn collega. De man was ziedend. 'Hoe noem jij mij?' schreeuwde hij. Ik herstelde mijn vergissing. Toen zei hij: 'You can call me daddy'. Dat is een buitengewoon beledigende uitspraak van een blanke tot een zwarte. Woest was ik. Het is een hele rel geweest. Officieel zijn hier mogelijkheden om te klagen over bewakers. Dan moet je een of ander formulier invullen. Maar dat systeem is een lachertje. Bijna niemand vult ooit zo'n klachtenformulier in want de bewakers lezen dat natuurlijk en dan kun je er zeker van zijn dat je het moet bezuren.


Mijn vlinder.
* Ben je bang voor de dood?
Eddie: Daar kan ik verschillende antwoorden op geven, afhankelijk van mijn stemming en de situatie waarin ik me bevind. Voordat ik hier terecht kwam, heb ik een paar zelfmoordpogingen gedaan. Ik heb dus tijden gehad dat ik verlangde naar de dood. Nu wil een ander (het systeem) mij doden. Ik mag het niet zelf doen, als ik dat zou willen. Ik moet afwachten tot zij besluiten dat ik dood moet. Ik geloof dat ik niet zozeer bang ben voor de dood zelf, maar wel voor de manier waarop en voor het alleen zijn bij het sterven, zoals ik mijn hele leven al alleen ben geweest.

* Geloof je in een leven na de dood?
Eddie: Ik weet het niet. Ik heb een vriendin in Zwitserland. Ze schrijft me al vijf jaar lang heel trouw. Toen we begonnen te schrijven deed ze aan bergbeklimmen, zwemmen en kayakken. Inmiddels kan ze al haar lievelingssporten niet meer doen en ze zit in een rolstoel, omdat ze MS heeft. Toch heeft ze al die tijd in me geloofd, me nooit laten zitten, me altijd moed ingesproken via haar brieven. Ik heb mijn leven mede aan haar te danken, zo voel ik het. Ik bewonder haar kracht en haar sterke wil die me door menig moment in deze hel gesleept hebben. Ik noem haar 'mijn vlinder'. Ik geloof soms echt dat als ik sterf, ik naar haar toe zal kunnen gaan om voor haar te zorgen, haar moed in te spreken en haar kracht te geven om met haar lijden te leven. Ik zal er zijn om haar te steunen en haar mijn schouder aan te bieden. Bij tegenspoed zal ik voor haar gaan staan om de klappen op te vangen, omdat zij al die jaren haar vleugels om mij heen heeft geslagen. Zij deed wat mijn eigen familie naliet. Als ik sterf, zal ik hand in hand met haar verder gaan. Ik wil bij haar zijn. En mijn as zal boven Zwitserland uitgestrooid worden.


Zogenaamde therapie-sessies.
* Heb je een religie of een levensfilosofie?
Eddie: Nee.

* Wat zijn op dit moment de belangrijkste dingen in je leven?
Eddie: De brieven aan en van mijn vrienden in Europa. Zij zijn degenen die mij er doorheen slepen. Foto's en geschreven woorden kunnen iets heel diepgaands zijn. Hoewel ik best eens een brief zou willen ruilen voor een hand om een paar seconden aan te raken of een korte omhelzing.
Daarnaast het boek dat ik aan het schrijven ben. Het heldert veel op. Het brengt de waarheid aan het licht. De eventuele opbrengsten van het boek, als het wordt uitgegeven, wil ik niet hebben. Ik heb vastgelegd dat dat gaat naar de familieleden van de slachtoffers van het misdrijf dat ik niet heb gepleegd.

* Kun je daar ook geestelijke begeleiding krijgen?
Eddie: De dood wacht ons. Zij wachten om ons dood te kunnen maken. Er is hier een kapelaan op wie je een beroep kunt doen. Maar daar kan eigenlijk niemand iets mee, want die man komt alleen maar uitleggen dat de doodstraf goed en nodig is. Hij is erop uit je ziel te zuiveren voordat je sterft. Maar ik geloof niet dat die man ook maar één ziel zuiveren kan. Verder heb ik begrepen dat je hier ook 'therapie-sessies' kunt aanvragen. Maar ik kwam daar pas achter toen ik hier al jaren zat. Niemand brengt je op de hoogte. Inmiddels heb ik ontdekt dat die zogenaamde therapie-sessies niet veel meer inhouden dan wat pillen die ze je in je mond komen stoppen. De houding van de psychiater ten opzichte van de gevangenen schijnt er een te zijn van 'de strijd tegen het eeuwigdurende kwaad', dus daar word je ook niet wijzer van. Verder schijnen ze je naakt vast te binden op een koude witte tafel en allerlei spul in je arm te spuiten, als je al te lastig gaat doen. Mij niet gezien dus. Doet me teveel denken aan het dodenkamertje, waar me zoiets ook te wachten staat, en dan fataal.


Dan voel ik me verloren...
* Krijg je weleens bezoek?
Eddie: Vier jaar geleden kwam mijn stiefzoon op bezoek. Verder heb ik geen bezoek van familie meer gehad. Daarna heb ik nog vier keer bezoek gehad van penvrienden in Europa. Tijdens het bezoek zit je elk aan een kant van een plexiglazen afscheiding. Aanraken is er dus niet bij. Je kunt elkaar zelfs geen hand geven. Frustrerend. Maar toch betekent zo'n bezoekje, hoe zeldzaam ook, heel veel. Deze mensen waren eens vreemden, nu zijn ze mijn familie. Ze geloven in me. Mijn vrienden zijn de essentie van mijn bestaan.

* Hoe is het om al die negen jaren eigenlijk niemand te kunnen aanraken?
Eddie: Dat is heel erg moeilijk. Tijdens die paar bezoekjes die ik gehad heb, is het afschuwelijk dat je elkaar niet even aan kunt raken. Je zit tegenover elkaar, dat glas zit ertussen, aan beide kanten staan bewakers. Je probeert elkaar te troosten, je wordt allebei emotioneel, er rollen tranen, maar je kunt elkaars hand niet pakken en je kunt de tranen niet van elkaars wangens strelen. Een onuitsprekelijk gevoel. Ik zou niets liever willen dan het vasthouden van een hand. Een omhelzing van één van mijn vrienden zou me nog eens negen jaar in deze hel waard zijn. Als ik bezoek heb, blijven we toch allebei in onze eigen wereld. Het glas is de scheidslijn. Ik drink hun gezichtsuitdrukking in, hun ogen, hun blik die steeds verandert van lachend tot verdrietig en andersom. Dat staat op mijn netvlies gebrand. Het is heel intens en frustrerend tegelijk. Als een bewakers dan komt zeggen dat er nog maar vijf minuten over zijn, zijn de emoties intens. Dan voel ik me verloren.


Niet dat ik het antwoord weet...
* Is er, tot slot, nog iets wat je zeggen wilt?
Eddie: Zoals ik begrijp zijn er in Europa nogal wat tegenstanders van de doodstraf. Vaak organiseren zij brieven- en handtekeningenacties die ze naar de regeringsfunctionarissen van de verschillende Amerikaanse staten sturen. Volgens mij werkt zoiets niet, hoe goed bedoeld ook. De functionarissen tot wie zij zich richten, zijn namelijk juist degenen die door de bevolking gekozen zijn en die de bevolking beloofd hebben ons te doden, te doden, te doden, te doden, te doden. Criminaliteit en de doodstraf worden misbruikt om aan de top te komen. Niet dat ik het antwoord weet... Maar het probleem, zowel de criminaliteit als het doodstraf-vraagstuk, moeten aan de bron aangepakt worden. Vertel de mensen, onderwijs de mensen, over de waarde van het leven. Zolang Amerikanen het idee hebben dat moorden (als misdrijf én als straf) het antwoord is, zullen de problemen blijven en alleen maar groter worden. Tot slot heb ik een citaat van Julius Lester: " 'Het recht moet geschieden' is het cliché van de jaren '60 geworden en de grootste leugen, want de Amerikaanse zwarte man heeft het recht alleen leren kennen als middel tot onderdrukking en het recht heeft altijd en onder alle omstandigheden over hem geheerst. Het recht bestaat vanwege dat doel. De wet is geschreven door blanken, voor de bescherming van de blanken en hun eigendommen, om de blanken krachtiger te maken ten opzichte van zwarten in het bijzonder en arme mensen in het algemeen."
Dank je, vriendin.
Peace.


(Met dank aan Eddie J. Johnson, Ellis Unit, Death Row, Texas.)


Eddie zelf kan zijn stem niet meer laten horen want hij is ruim een jaar na dit interview ter dood gebracht. Daarom doe ik het af en toe nog eens.


Eva Lilith.

[Intangible Radjanamadjo]

Indrukwekkend!

En ik ben tegen de doodstraf, want dat zou inhouden dat niemand ooit zou kunnen leren van zijn/haar fouten en onschuldigen nog steeds gedood worden om wille van wat eddie al schrijft - 'ze willen een dader'.

[Eva Lilith]

Bedankt Radja.

En ik ben tegen de doodstraf

Ik ook heel erg.
Maar ik weet ook niet goed hoe het dan wél allemaal moet.
Maar niet zó in ieder geval.
Eddie heb ik tamelijk goed leren kennen, gedurende een aantal jaren, dus mij raakt DIT verhaal natuurlijk nogal. Maar er zijn nog talloze en talloze "Eddie's"...
Walgelijk ook, dat wachten. Eddie 10 jaar. Sommigen wel 20 jaar.

[ziznl]

Oei, dat is weer een schitterend confronterend stukje tekst. Ik probeer weer uit alle macht ervan weg te draaien, merk ik. (wat is dat toch???)
De opsluiting, de perspectiefloosheid, maar vooral dat dit alles is gebaseerd op het beoordelingsvermogen van andere medemensen..een beoordelingsvemogen waar ik zeker niet altijd een heel hoge pet van op heb......het is zo moeilijk......


Hier gaat het natuurlijk om Eddy.....Ik moet nu aan zijn miserabele laatste jaren denken .......en ik kan me daar gewoon niet in verplaatsen..

..'mooi verhaal' Eva!.....!

[Eva Lilith]

Ziz schreef:

Oei, dat is weer een schitterend confronterend stukje tekst. Ik probeer weer uit alle macht ervan weg te draaien, merk ik. (wat is dat toch???)

Ik denk dat dat het confronterende is.

Hier gaat het natuurlijk om Eddy.....Ik moet nu aan zijn miserabele laatste jaren denken .......en ik kan me daar gewoon niet in verplaatsen..

Ik kan me er ook heel moeilijk een voorstelling van maken.
Indertijd heb ik nog een column geschreven over/aan hem, toen ze hem hebben geëxecuteerd. Zal eens kijken of ik die nog kan vinden.

..'mooi verhaal' Eva!.....!

Dank je.

[Eva Lilith]

Overigens, Eddie's boek is nooit af gekomen.
En voor zover ik weet is ook zijn as niet uitgestrooid boven Zwitserland, want jaren later (eigenlijk vorig jaar), zal ik per toeval op de TV een kleine witte grafsteen met zijn naam erop, op het begraaf-veldje achter de dodencellen (voor geëxecuteerden wiens lichaam door niemand wordt 'opgehaald'), toen ik naar een documentaire over Huntsville keek. Was verbijsterend!

[Eddy]

Wat een verhaal!
Erg indrukwekkend en ook droevig...

Ik denk dat Eddie geleerd heeft hoe het echte leven is en kan zijn, een wijs man!

[Eva Lilith]

@ Eddy,
Ik vond Eddie een bijzonder iemand, en ik heb ook een boel geleerd van zijn brieven.

Zag ik vanavond op Netwerk dus een reportage over misstanden bij executies in Amerika. Gatver! Ik moest zowat overgeven!

Van de Netwerk-website:

De doodstraf door middel van een dodelijke injectie is in Amerika favoriet, maar er bestaat geen landelijk protocol voor het toedienen van de drie stoffen die uiteindelijk tot de dood moeten leiden. Bovendien wordt de executie niet altijd uitgevoerd door een medisch specialist. De Amerikaanse arts Jonathan Groner stelt dat deze executievorm inhumaan is en leidt tot een langzame en pijnlijke dood. Ook Michael Manning bevestigt dit. Hij aanschouwde de executie van de man die zijn broer vermoordde. Het duurde anderhalf uur tot de man stierf en je kon merken dat hij pijn had, aldus Manning. In Netwerk een reportage.

Hooggerechtshof
Het hooggerechtshof in Amerika besliste vorige week dat de doodstraf doormiddel van een injectie niet in strijd is met de grondwet. De zaak werd in 2004 aangespannen door twee ter dood veroordeelden. De twee mannen klaagden de staat Kentucky aan wegens het overtreden van het grondwettelijke verbod op 'wrede en ongebruikelijke straffen'. Tot de uitspraak werd de doodstraf in Amerika tijdelijk opgeschort. De laatste keer dat het hoofdgerechtshof een executiemethode onder de loep hield was in 1879. Toen werd het recht op het gebruik van het vuurpeloton door de rechters gehandhaafd.

Doodstraf in Amerika
In Amerika wordt in 38 staten de doodstraf uitgevoerd. In 37 van deze staten wordt gebruik gemaakt van de dodelijke injectie, alleen in Nebraska worden executies uitgevoerd door middel van de elektrische stoel. De staat New Jersey schafte vorige maand de doodstraf af.

[Eddy]

Is eigenlijk ook wat ik bedoelde te zeggen met dat Eddie een wijs man was... een bijzonder iemand. Uit jouw stuk kan ik opzich wel opmaken dat Eddie geen dom iemand was en duidelijke ideeën had en goed begreep hoe het allemaal in elkaar steekt...

Tja, en America.... het is en blijft een raar land....


Die alles doet me trouwens een beetje denken aan de film "The Green Mile"
Weet niet of je die hebt gezien?

[Eva Lilith]

Nee, nog niet gezien helaas.
Staat wel op mijn 'verlanglijstje'.

[Eva Lilith]

Reportage Netwerk: K L I K

(= 2e item... Even 'doorspoelen' tot ongeveer 11.30 minuten)

[Eddy]

@ Eva:
Heb het fragmentje gezien. Blijken inderdaad nog al wat misstanden te zijn...

"we don't burn people on stakes anymore, but burn them with leathal injections"

[Eva Lilith]

"we don't burn people on stakes anymore, but burn them with leathal injections"

Ja, afschuwelijk gewoon.
Ik kan daar dus ECHT heel boos om worden!
Middeleeuwse misstanden in onze 'beschaafde wereld'.

[Eva Lilith]

Column teruggevonden!

(alwéér zo'n klote-stukkie van Eva...)


EDDIE

Vannacht hebben ze je doodgemaakt.
Tenminste, ik hoop dat alles volgens schema verlopen is en de martelgang nu eindelijk voorbij is. Het is in Texas zeven uur vroeger dan hier, dus toen in het in mijn wereld langzamerhand licht begon te worden, viel bij jou geleidelijk aan de duisternis.
Nog maar even geleden verscheen mijn interview met je. Kort daarna tekende een belangrijke meneer in Texas je executiebevel. Een hele lap tekst waarschijnlijk waar feitelijk niet meer of niet minder in staat dan: “Eddie J. Johnson moet dan-en-dan doodgemaakt worden.â€￾ Handtekening van de meneer eronder, stempel erbij…klaar.
Zo’n executie doen ze rond middernacht. Het uur voor zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Het uur van het kwaad. Het is niet voor niets rond middernacht dat de weerwolven actief en gevaarlijk worden. Dat is geen sprookje.
Als het goed is hebben ze je de avond ervoor nog gevraagd wat je wilde eten. Voor je galgenmaal mag je kiezen wat je wilt. Dán wel. Wat heb je gekozen? Je lustte graag cheeseburgers maar ook kreeft en kaviaar. Aardbeien! Je hebt vast en zeker aardbeien laten komen… Als je al trek had.
Ed! Gisteren zijn je favorieten, de Chicago Bulls, kampioen geworden! Ik denk niet dat je de wedstrijd hebt kunnen zien want volgens het protocol zou je toen allang naar het dodenhuis zijn gebracht. En daar is geen TV. Het doodmaken doen ze namelijk niet zomaar in hetzelfde gebouw als waar de gewone cellen zijn. Nee, daar hebben ze een apart gebouw voor. Zal wel efficiënter zijn, en bovendien misschien minder ‘opschudding’ geven onder de andere inmates. Die hoeven dat verder niet te merken, behalve dan dat jij weg bent. Alsof ze gek zijn! Ze hebben je meegenomen door de desolate gangen. Was je geboeid? Ik denk het wel. Ik durf er nauwelijks aan te denken wat je toen dacht. Of was je zo stoned als een aap? Vlak voor je executie kun je opeens een keur aan drugs krijgen. Dán opeens wel. Dán hoef je je moeizaam en illegaal verworven partijtje dope niet door de plee te spoelen als er controle komt… Het verhaal dat je me eens schreef en waar we zo om moesten lachen, achteraf.
Je hebt middelen kunnen krijgen, om stoned en rustig te zijn, toen ze je afvoerden naar het dodenhuis. Maar het zou nét iets voor jou zijn geweest om het juist dán te weigeren. Nee, je hebt vast niets ingenomen. Ik ken je een beetje.
En toen hebben ze je uiteindelijk, even voor middernacht, uit je dodenkamertje gehaald, en je naar de executieruimte gebracht waar ze je hebben vastgebonden op een met skai bekleedde tafel. Vooral je arm moeten ze goed vastgemaakt hebben! Het doodmaken op zich gaat machinaal. Daar wil niemand zijn handen aan vuil maken, en het ziet er allemaal heel clean en schoon uit. Eerst lag ik me er vannacht nog mijn hoofd over te breken hoe een machine in staat zou zijn, om een naald exact in je ader te mikken… Ha ha! Naïef weer hè? Er komt natuurlijk eerst iemand om in je ader te prikken, waarna daar de nodige slangetjes op aangesloten worden enzo. Uiteindelijk moet het hoognodige toch altijd weer door een mens uitgevoerd worden, daar ontkomt men niet aan.
Het gaat niet om een enkele injectie, zoals sommige mensen denken. Nee, er wordt een hele batterij injecties na elkaar in je gespoten. Als het goed is raak je eerst buiten westen, voordat het werkelijk dodelijke spulletje je vitale organen bereikt. Ik was vannacht dus bezorgd, dat dat bewusteloosmakende spul, bij jou, met dat grote lijf van je, niet afdoende zou werken en dat je wat daarna kwam allemaal nog bewust zou meemaken en voelen. Hoe dan ook, ik hoop dat het allemaal werkelijk voorbij is en jij de morbide dreiging van tien jaar deathrow niet langer hoeft te voelen. Ik weet dat ik er, volgende week ofzo, een officieel bericht over zal ontvangen, van de staat Texas. Met de precieze gang van zaken, per minuut, wat je gegeten hebt, of je nog iets gezegd hebt, en zo ja, wát, en over de getuigen die achter het spiegelglas meekeken, en het exacte tijdstip waarop de dood werd geconstateerd.
Weet je nog hoe onze correspondentie op gang kwam, jaren geleden? Ging best stroef in het begin. Ik vond jou arrogant en jij vond mij een beetje een tutje. Jouw brieven stonden vol bitterheid en woede. Toen ik een keertje schreef over een moeilijkheidje van mezelf, schreef jij: “Hoe kan een blanke, Westerse vrouw, die naar school is geweest, een huis en een beetje geld heeft, in godsnaam een probleem hebben?â€￾ Ik vond je een klootzak dat je dat schreef., en heb je dat ook verteld. Jij hield van duidelijke taal; de taal die je verstond. Ook vroeg ik een keer of je het leuk zou vinden als ik een keer een paar van mijn gedichten in het Engels zou vertalen, voor je. Jij schreef dat je alleen geïnteresseerd was in gedichten over mensenrechten en politiek. Maar daar gaan mijn gedichten niet over, dus hoefde je ze niet. Toen vond ik je alweer een klootzak, en jij schreef terug dat je dat inderdaad was, en tekende er een vrolijk lachend gezichtje bij. Ontwapenen, daar was je goed in. Je maakte me heel vaak aan het lachen. Maar ook kon je me ontroeren. Bijvoorbeeld toen je vertelde dat een paar bewakers mijn foto van je celmuur trokken en daar zogenaamd ‘lollige’ dingen over zeiden, en hoe je ze toen aangevlogen bent, omdat je je voelde alsof die mannen aan mijzélf zaten en me zelfs ‘onteerden’, en hoe je toen een vreselijke straf kreeg vanwege agressief gedrag. Het heeft je wéken gekost! Stommeling. Maar ontroerend. Ook heb ik weleens een paar tranen gelaten, als je me schreef over je diepste wanhoop en angst. Want dat deed je ook, daarover schrijven. Niet hele huilbuien had ik dan, maar gewoon een paar tranen. En misschien ook nog wel soort egoïstische, want wát moest ik dan terugschrijven?
De laatste tijd, toen we wisten dat jouw dood naderde, heb ik vrij veel nagedacht over de reden waarom in ben gaan corresponderen met een terdoodveroordeelde. Ja, natuurlijk, dat heeft alle cliché-redenen die iedereen wel bedenken kan. Een beetje verlichting brengen in een hopeloos en perspectiefloos en mensonterend leven. Enzo. Tenminste, dat heb ik mezelf de hele tijd voorgehouden. En ‘t is denk ik ook wel oprecht een reden voor me. Maar dat niet alleen hoor. Ik wilde ook het zogenaamde ‘grote kwaad’ in de ogen kijken. In jouw ogen dus. Het alomtegenwoordige kwaad, dat ik óók in mezelf kan voelen. De fascinatie voor ‘het beest’ in ons. En hoe kon dat gemakkelijker en veiliger dan dat te doen, met iemand die vanwege gruwelijkheden (wel of niet écht begaan, dat weet ik niet) achter slot en grendel zit? Dapper hè? Met jou dus, Ed. En wat trof ik aan? Een gewone man. Een man met een meer dan gemiddeld goed verstand en een prima gevoel voor humor. Een man die kon huilen, lachen, nadenken, voelen, wanhopen, hopen, verlangen, haten, liefhebben. Net als wij allemaal eigenlijk. Wat is het verschil tussen ons, Ed? Niet zoveel. Alleen stond jij aan de verkeerde kant van de dunne, dunne streep die beschaving wordt genoemd. Nét. En daarom ben je nu dood.
In je laatste brief aan me, schreef je dat je vaak gelezen hebt, dat er een wit licht komt als je doodgaat, waarin je wordt opgenomen. En je vroeg of ik dacht dat dat zo zou zijn. Godver! Ik heb je geschreven dat ik dacht dat dat inderdaad zo was. Maar dat weet ik helemaal niet natuurlijk. Dus ik hoop dat je me vergeeft als je dat licht niet hebt aangetroffen. Ik hoopte je gemoed een heel klein beetje te verzachten.
Je was niet bang voor de dood, schreef je. Maar wel voor de manier waarop en ook om helemaal alleen te sterven. En je bent alleen gestorven, in het dodenkamertje. Vanachter het glas hebben de getuigen en nog wat andere belangrijke mensen toegekeken. En ergens, in een ander vertrek, drukte een man op de knop om de doodsmachine in werking te stellen. Wat denkt zo’n man op dat moment? Is hij gewoon naar huis gegaan, pantoffeltjes aan en nog even TV kijken voor het slapengaan? Slapengaan. Hij misschien wel. Ikzelf vond de wereld vannacht een godvergeten oord. Eddie Johnson is eindelijk vrij.

Eva Lilith.

[Eva Lilith]

[yopi]

Ik heb geen reactie Eva .. Wil alleen even zeggen dat ik het alles bij elkaar een bijzonder initiatief vind ..

[Eva Lilith]

Ja.
Dat moest allemaal even gezegd worden.
En ik moet gewoon ophouden nu natuurlijk...

O, wacht, nog één dingetje (dat misschien nog iets zegt):

Een doodvonnis in de Verenigde Staten KOST MÉÉR GELD dan een levenslange gevangenisstraf!

[solist]

Eva, ik ben zeer onder de indruk van jouw verhaal,
en rechtspreken is niet hetzelfde als gerechtigheid.

[yopi]

Eva, ik ben zeer onder de indruk van jouw verhaal,
en rechtspreken is niet hetzelfde als gerechtigheid.

even tussendoor, solist:
Ben je nog steeds aan het lezen of daar weer mee begonnen?
En dan gelijk maar de vraag: waar denk je aan bij je onderschrift?
Bijvoorbeeld in het verband met dit topic?
(no good deed goes unpunished: intrigerend!)

[solist]

yopi schreef :

[color=white]even tussendoor, solist:
Ben je nog steeds aan het lezen of daar weer mee begonnen? [/color]
ik had en ik heb weinig tijd dus lees ik af en toe.

En dan gelijk maar de vraag: waar denk je aan bij je onderschrift?
Bijvoorbeeld in het verband met dit topic?
(no good deed goes unpunished: intrigerend!)

het onderschrift houdt geen verband met het topic.
't is meer een signaal voor mezelf om alert te blijven ; vergelijk hiermee
een citaat van (wijlen) Hugo Claus :
"het is moeilijk een goed mens te beschrijven zonder vrijwel
meteen in domheid en onnozelheid terecht te komen."

[Eva Lilith]

Solist schreef:

Eva, ik ben zeer onder de indruk van jouw verhaal,

Dank je Solist.
Mij raken die dingen ook nogal! (gelukkig!).
Afstomping betekent de onverbiddelijke voortgang van veel ellende.